Verveeld tuurde hij de omgeving af vanaf de rug van Katsu. Zijn handpalm legde hij op de linkervleugel van de enorme goudbruine arend en zond hem beelden van Tobi. Beiden gromden tegelijk. Wáár zat hij nu weer! De gemaskerde gozer die zijn aangewezen partner was. Great. Van alle idioten die ze met hem hadden kunnen opzadelen hadden ze deze basketbal gekozen! Zijn blonde haar wapperde wild mee op de koele wind die langs zijn huid streek. Katsu liet zijn linkervleugel iets zakken waardoor ze in een draaiende spiraal lager en lager daalden. Deidara vernauwde zijn rechteroog en bracht zijn linkerhand naar zijn eyescoop die zijn linkeroog bedekte. Alles wat met een normaal oog nooit gezien zou worden werd voor hem duidelijk gemaakt. Toen hij het voor de eerste keer gebruikte leek er een wereld voor hem open te zijn gegaan. Zo helder, zo duidelijk, zo ideaal. Aangezien hij absoluut niet iemand was die graag hand to hand vocht maar juist van een afstandje was het voor hem geen handigheid. Nee, het was zelfs een wapen te noemen. Het maakte hem gevaarlijker, dodelijker. Een grijns krulde zijn lippen. Oké, oké. Hij moest dan wel toegeven dat hij en Tobi een goed team waren dat elkaar goed aan vulde. Hij mocht zich dan wel als een idioot gedragen wanneer het er op aan kwam was hij daar wel en liet zich van zijn beste kant zien. Alhoewel.. De laatste keer.. Katsu maakte een scherpe beweging naar rechts en Deidara hield zich nog net in balans. ”Hahaha sorry Deidara maar die gedachte daaraan kon ik niet onderdrukken” Deidara vertrok zijn mond tot een hard streep en beet op zijn onderlip. De baka! Het was in een battle met twee leden van de Fire Country. En in plaats van dat hij gaat vechten draait hij zich om en gaat met zijn kont staan schudden. My god! Nog nooit had hij zó graag door de grond willen zakken als op dat moment. Want Deidara vloog veel liever door de lucht. Als het niet op Katsu was dan was het wel op een creatie van zijn klei. Daar kon hij werkelijk waar alles mee maken. En dan ook echt álles. Van een spin tot aan een draak. Dingen laten exploderen. Hmmn.. Er was niets mooiers dan dat. Genietend van die frisse wind die langs zijn wangen streelde en wild aan zijn haren trok en gevoel van echte vrijheid sloot hij zijn helderblauwe ogen. Als het aan hem lag zou hij alles en iedereen op zijn weg doen exploderen. Maar dan zou de lol er zo snel van afzijn niet? Dan had hij helemaal niets meer op op te blazen. Deidara kwam soepel overeind uit zijn knielende houding zodat hij nu op de rug van Katsu stond. Zijn ogen bleven echter gesloten. Beiden handen verdwenen in het tasje dat op zijn heup hing. Hij voelde het koele klei tegen zijn handpalmen. De mondjes die zich openden en het klei in zich opnamen. Wat zou hij er nu eens van maken. Hij haalde zijn handen terug met de handpalmen naar de hemel gericht. Op beide handen verschenen ieder drie kleine witte vogeltjes. De zes vlogen op en hij opende zijn ogen. Zag hoe zo om elkaar heen fladderden. Zo lieflijk, zo sereen, zo mooi. Tot het wel weer mooi genoeg geweest was. Zijn handpalmen bracht hij naar elkaar en een donkere blik verscheen in zijn helblauwe ogen. ”KATSU!” Één voor één explodeerden de witte vogeltjes. De knallen nog even nascholend. Met glanzende ogen van trots keek hij naar de rook die langzaam aan verdween. Echte vogels vlogen krassend op om zo ver mogelijk bij hem uit de buurt te komen. Natuurlijk, die hadden geen zin om opgeblazen te worden. Ze vervolgde zijn vlucht. Kleine dieren laten exploderend. Tot hij zijn oog op iets anders liet vallen. Iets verder voor hem uit zag hij iets. Iets dat zijn oog wel beviel. Want naast zijn kunst en explosies had Deidara nog een grote liefde. Dames. Zijn scoop stelde het beeld bij waardoor hij haar heel dichtbij kon halen. Ze reed op een groot paard. Hmn. ”Katsu. We gaan laden, hmn” De enorme arend knikte en kneep zijn ogen samen. Suisde naar beneden. Enkele meters voor hij op het meisje zou knallen beïndigde Deidara de techiniek zodat Katsu weer zijn normale grootte kreeg en hij precies op de tak van een boom landde. Katsu streek neer op zijn uitgestoken arm. Zijn lange, blonde pony viel over zijn linkeroog en bedekte zijn eyescoop. Zijn rechteroog nam het meisje echter onderzoekend op. ”Een hele goede dag schoonheid, un”

[Arya]

Een zacht, zomers briesje deed de groene bladeren ritselen. Naast het geritsel waren ook de geluiden van allemaal dieren duidelijk te horen. Volgens kwetterde opgewekt naar elkaar, kleine boswezens schoten onder de lage struikjes door en hier en daar kon je een specht tegen een stam horen tikken. Geluiden die, naar het idee van sommige, echt bij Earth Country behoorde. Op een of andere manier waren ze close met hetgeen wat om hen heen groeide en hetgeen wat daar weer van leefde. Dat gold in ieder geval voor Arya zo. Ze voelde zich thuis tussen de natuur en dieren. Of het nu bossen of de hei was en paarden of wolven, ze genoot en gaf om al het leven dat haar omringde. En dan in het speciaal de voskleurige Thoroughbred hengst. Het was nu anderhalf jaar geleden dat ze hem voor het eerst gezien had, anderhalf jaar geleden sinds ze voor het eerst contact hadden gehad. Van een jaarling, of beter gezegd naarling, was Tyran opgegroeid tot een krachtige hengst die nog steeds zijn nachten bij zijn kudde doorbracht in plaats van in een vierkante afgesloten stal. Voor hen beide was dit beter. Ja, ze gaven om elkaar, maar zowel Arya als Tyran, of eigenlijk Sic Semper Tyrannis –Latijns voor ‘Zo vergaat het tirannen altijd’– wisten dat het beter was als ze afstand van elkaar namen. Beide hadden ze ook nog hun eigen leven, echter genoten ze elk moment van hun samenzijn. Wat was nu lekkerder dan samen rondcrossen en de wind in je haren voelen? Ze vertrouwde de vos volledig, wetend dat hij oplette waar hij zijn hoeven plaatste. Hij was niet voor niets de jonge leider van een kudde wilde paarden, hij beschermde zijn kudde en lette op gevaren, hetzelfde gold voor de momenten die hij met Arya doorbracht. Op dit moment blies het zomerse briesje rustig door Arya’s donkere haar en Tyran’s vosse manen. Haar rechterhand streelde rustig door zijn manen heen en klopte zo af en toe eens op zijn hals, haar andere hand lag losjes op haar bovenbeen. Opzich had ze wel goed passen tuig voor de Thoroughbred liggen, maar hun band was zo sterk dat het niet nodig was het te gebruiken. En op deze manier genoten ze er net zo veel van. Ze gebruikte het alleen als er een langere rit op de planning stond, dat zat voor haar veel comfortabeler als ze lang moest stilzitten. Daarnaast riep het minder vragen van omstanders op.

In één reflex draaide ze haar bovenlichaam en hoofd om op hetzelfde moment dat de vos stopte en zijn oren in zijn nek drukte en zijn lichaam een kwartslag draaide. Van achteren had er iets vlak boven hen gehangen, ze hadden beide de windvlaag duidelijk gevoeld, echter was hetgeen dat zich achter hen had bevonden alweer weg. Echter ving iets, combinatie van blond haar en zwarte kleding, haar aandacht. Op een boomtak stond een man met lang, blond haar wat deels voor zijn gezicht hing, gehuld in een lange zwarte cape met rode wolkjes en een roofvogel op zijn uitgestoken arm. Lichtelijk wantrouwend nam ze hem van top tot teen op, maar zijn woorden zorgden voor een blos die ze niet zo snel van haar gezicht kon boenen. Meende hij dat? Of verbeelde ze het zich alleen maar dat hij dat zei? ”Uhm..” klonk het even zacht. Voordat ze verder sprak was ze zich bewust van de vijandige houding die Tyran aannam en daarbij eens met zijn rechtervoorbeen over de grond schraapte. Arya legde haar hand op zijn hals, in een poging tot hem te kalmeren. ”Hallo” groette ze hem daarna terwijl ze opkeek van Tyran richting de onbekende blonde jongeman. Hem had ze nooit eerder gezien, terwijl ze wel haast iedereen van haar country kende. Toch had ze het idee dat ze hem ergens van kende, of ergens van moest kennen. En dat gaf haar een ongemakkelijk gevoel. ”Kennen wij elkaar soms? Je komt me bekend voor..” vroeg ze vervolgens zachtjes, maar met een warme glimlach die haar mondhoeken omhoog trok. Met haar rechterhand –haar linkerhand lag nog steeds op Tyran’s hals– streek ze haar haar uit haar gezicht naar achteren toe terwijl haar belangstellend naar de vreemdeling keken.