De gevreesde Bounty Hunter Sazanami Kosügi liep ervoor de straten van deze stad. Veel mensen keken hem bang aan en ook nog eens onderzoekend, met van die ogen die ze tot spleetjes maakten. Sazanami werd hierover gestresst, want dit gebeurde nu elke dag. ''WAT KIJKEN JULLIE NOU!?'' schreeuwde hij, toen hij iemand over hem hoorde roddelen. Dat was het druppeltje die de emmer deed overlopen (ofzo), en hem dus helemaal over de zeik maakte. Sazanami trok uit boosheid zijn Chakra Blades, spreidde zijn armen, en richtte zo naar de mensen. ''WIE?! WIE WIL ER GEEN MORGEN MEER ZIJN!?'' schreeuwde hij weer, terwijl hij vervolgens zijn Chakra Blades terugstopte, en van binnen met verdriet wegliep. Hij toonde hierbij geen enkele emotie. Hij verdween uit het zicht van de mensen die hem aankeken, en verdween zo bij een leeg grasveldje, met een bankje en een klein meertje. Sazanami ging daar zitten, sloot zijn ogen, en kalmeerde zichzelf. Wat hadden al die mensen toch tegen hem, vroeg hij zichzelf af. Hij deed het goede, hij doodde de mensen die andere mensen doodde, en ze daarna nog uitlachte ook. Hij was hier de rechtvaardige man.. Was het omdat hij er geld voor kreeg? Als je brood verkoopt verdien je toch ook geld, maar das toch niet rechtvaardig? Dit was wel rechtvaardig, wat Sazanami deed. En hij had er nu echt schoongenoeg van, van al die mensen die hem aankeken alsof hij een moordlustige seriemoordenaar was. Er kwamen een paar tranen, want hij was toch alleen. Dat dacht hij, tenminste.