Met een grote grijns op zijn gezicht, gooide hij een warrior op de grond, nadat hij hem met maar een enkele hand had gewurgd. Ach, dat was wel weer simpel aangezien hij zijn nek al had gebroken. Kakuya keek om zich heen, en voelde nog een paar enkele warriors die waarschijnlijk hem aan wouden vallen. Ugh.. hij had even wel genoeg mensen vermoord. Nou, vermoord ook weer niet, de meeste had hij permanent verlamd. Kakuya wist nou eenmaal waar hij mensen het meest effectief kon raken, en kon ze dus ook makkelijk verlammen. Zoals Kakuya al had verwacht, vielen ze aan. Kakuya keek naar de grond, en zag een menselijke vorm van chakra naar Kakuya toe graven, erg snel. Kakuya stapte makkelijk opzij, waardoor de man die hem aanviel tegen een boom aanknalde met zijn hoofd, wat hem waarschijnlijk bewusteloos of dood had gemaakt. Of geheugenverlies, dat zou ook kunnen. Hij sloeg gewoon op zijn gemak iemand in zijn maag, en ook op een bepaald botje bij zijn keel, dat hem waarschijnlijk zou doden over een paar uur, want dan zou dat botje afbreken. Kakuya voelde geen enkele chakra meer, dus liep hij verder. Na 20 minuten stopte hij weer, aangezien hij weer een menselijke chakra gestalte voelde. Hij keek naar achter. 'Kom tevoorschijn.' klonk de kille, duistere stem van Kakuya.

Nathan liep rustig door de bossen, hij werd op pad gestuurd om enkele warriors te ondersteunen die hier in de buurt aan het vechten waren, maar hij wist niet waar ze waren, of tegen wie ze vochten. Hij hoorde wat geschreeuw, en zag een spoor van dode warriors liggen, de meeste kende hij gelukkig niet, maar je kon wel zien dat ze tot de darkness clan behoorde.
Hij trok een sprintje, en bleef achter een boom staan, hij zag een man lopen met een zwarte cape om, er stonden rode wolken op, dus hij was kennelijk een akusohi lid. De man stopte met lopen, en draaide zich om. 'Kom tevoorschijn.' zei hij, hij klonk nogal boos, maar hij was net nog aangevallen door leden van zijn land.
Nathan liep naar voren, en kwam achter de boom vandaan. hij fluisterde nog even snel 'konran kuron' , waarna hij tevoorschijn kwam, en voor de man bleef staan. 'Akusohi leden zijn niet welkom in dot land, verdwijn, of ik zal je moeten vermoorden. Zei hij op luidruchtige toon, het klonk niet bepaald angstaanjagend, maar daardoor onderschatte mensen hem ook meestal. Hij trok zijn zwaard, en zette het in de grond, 'Heb je je keuze al gemaakt?' Vroeg hij op sarcastische toon.

Met een enkel kil oog, aangezien de ander door het masker verborgen werd gehouden, keek hij de jongen aan. 'Ik ben helemaal geen Akusohi lid.' klonk een dromerige, maar nogsteeds duistere stem richting de jongen. Hij probeerde hierbij een geheugenverwissel techniek, waardoor hij mensen dingen liet denken die niet waar waren, maar soms hadden ze zoon sterk geheugen dat ze wisten wanneer er iets gebeurde wat niet goed ging, waardoor de geheugenverwissel techniek, bedacht door wijzen uit een dorp in de Darkness Country, niet werkt. Kakuya keek hem aan. Hij bestudeerde de jongen volledig, waaronder ook zijn chakra. Hij was niet bepaald slap, dus het kon wel, eindelijk, een uitdaging voor Kakuya worden. Kakuya keek naar de grond, en vervolgens gleden zijn over weer over het 'tough-boy' uiterlijk van de jongen. Hmm. Hij zag er wel sterk uit, was ook wel sterk zo te zien. Meteen in de aanval dan maar. Met een flits stond Kakuya achter de jongen, waarop hij een kunai bij zijn keel hield. 'Too easy?' vroeg Kakuya aan hem.

- Niet al te beste post, excusez-moi

Niet te geloven! Hij was niet vermoord! Dit was een wonder. Hij was naar de Darkness Country gestuurd om een speciaal pakketje af te brengen. Als hij een pakje naar de Water Country zou moeten brengen was het al een beetje gevaarlijk waren, er waren traitors die deze wouden stelen. Nu was het nog erger. De Fire en Darkness Country hadden niet echt iets wat je een goeie band kon noemen. Het was niet zo erg dat ze een oorlog hadden, of iets in die richting, maar de Fire en Darkness Country leden mochten elkaar niet. Er waren uiteindelijk mensen achter hem aan gekomen, maar hij had ze weten af te schudden. Hij had geluk gehad. De vorige vijf bezorgers waren vermoord door de leden. Al had hij het pakje kunnen bezorgen en was hij nu op weg naar huis, hij moest blijven opletten. De Dark Woods was het gebied van de Darkness Country, hij had dan nog steeds kans om aangevallen te worden. Aangezien hij diep in gedachten was verzonken merkte hij niet dat hij onderhands tussen Kakuya en nathan in gelopen. Verbaasd keek hij op toen hij ze eenmaal zag. ''E-hhh.'' Hij keek met een bezwete gezicht naar de twee, eerst naar Nathan en vervolgens naar Kakuya. ''D-d-d..'' Stotterde hij, ''A-a-a..'' stotterde hij vervolgens. ''Waaah!'' riep hij daarna. Schreeuwend rende hij naar een boom toe om daar achter te verstoppen. Wat moest hij doen? Een Akusohi lid, dat gokte hij dan door de Cape, en een Darkness Country lid. Wat moest hij doen? Wegrennen? Ze waren vast snel genoeg om hem in te kunnen halen. Wat moest hij dan doen? Vechten? Hij keek weer vanachter de boom en ondertussen stond Akusohi lid achter de Darkness Country lid. Ze leken geen vrienden. Gelukkig! Hij had niet en een Darkness Country lid en een Akusohi lid kunnen verslaan. Nog steeds geklemd aan de boom kwam hij nu weer tevoorschijn. Hij moest vechten, en ze verslaan ook. ''H-het s-pijt m-m-me..'' stotterde hij naar de twee. ''B-butt I-I'm will k-k-kick y-y-our ass..''

Voordat hij het doorhad stond de man achter hem. 'Too easy?' vroeg de man. Nathan grijnsde even, 'je kan al die warriors vermoorden, maar je kan het verschil niet zien tussen een chaos clone, en mijn normale chakra?, dat is ook amateuristisch.' Zei hij op sarcastische toon, waarna hij ut een boom sprong, en de clone liet verdwijnen. 'Carrion swarm: Death beetles.' Riep nathan, waarna er allemaal kleine zwarte beestjes om hem heen kwamen, ze waren gemaakt van pure chakra, en zogen hun tegenstanders chakra op, waarna ze het aan nathan gaven. Hij liet de beestjes in een grote boog om hem heen cirkelen, en voelde dat ze een vuur chakra hadden gevonden. 'Konran Surashu'Riep hij, waarna hij een zwarte golf van energie over de grond liet gaan, die alle bomen binnen 30 meter om liet vallen. 'hmm, een fire country lid, en een mogelijk akusohi lid..wie zal ik toch als eerste afmaken' Zei nathan, Hij rende op de man met de cape af, en sprong op hem af. Hij schopte richting zijn gezicht, maar vlak voor dat hij hem zou raken flusiterde hij snel 'Vanquish; waardoor hij opeens verdween, en zijn chakra ook niet meer zichtbaar was. hij was nu in een soort andere dimensie, waardoor zijn chackra niet zichtbaar was, maar hij zijn beestjes nog wel kon besturen.

Alles volgend met zijn Sharingan, die op een hoog level zat, voelde hij een nieuwe chakra. Hij kon niet altijd zeggen van wat, wie, waarvandaan, maar volgens hem was het een 'Will of Fire', iets wat sommige Fire Country leden hadden. Hij keek naar de jongen die zich na een korte tijd achter de boom verstopte. Hij slaakte een diepe zucht, die toevallig niet te horen was door zijn oranje masker met een spiraalvormig patroon dat naar zijn Sharingan leed. Hij voelde meer chakra komen, miljoenen chakra's, allemaal verschillend, toch hetzelfde, dat wel. Hij keek ernaar, en zag dat het soort insecten waren. Hij voelde wat verzwakken, dus in een flits verdween hij naar een uiterst verre afstand van de beesten. Hij was niet van plan de jongen, waarvan hij dacht dat het een lid van de Fire Country was, te beschermen, maar hij ging het toch wel doen. Het liet hem denken aan Yusei Fudo, het broertje van Kakuya. Nogmaals, zoals bijna alle bewegingen die hij al liet zien, kwam hij weer bij de beesten terecht, waarop hij zijn vinger snel in de lucht wierp, en alle beesten boven zijn vinger vlogen, nee, ze werden ernaar toe getrokken. Een grote bol, ontstaan door een klein beetje chakra van Kakuya zelf, en van de beesten van de jongen die deze creëerde, was nu boven aan Kakuya's vinger aan het zweven. De bol verkleinde zichzelf uiterst snel, waarbij binnen twee seconde de bol verdwenen was, en dus ook de beesten, die van chakra waren. Deze jongen was best getalenteerd. Hij volgde de sporen, maar schrok, wat niet te zien was, wanneer zijn chakra opeens verdween. In een flits stond hij bij waar de jongen's chakra verdween. Hij toonde, en gaf ook geen aandacht aan de ene jongen, totdat hij zijn stem hoorde. 'Eerst kappen met stotteren.' sprak Kakuya toen, waarop hij rustig alsof hij het elke dag deed, een seal plaatste op de grond waar de vliegendebeestjongen was verdwenen. Deze seal zou op de jongen worden geplaatst, als hij, wat Kakuya verwachtte, op die plek weer eruitkwam.

Tsh.. Hoe durfde hij dat te zeggen? Zijn eerst zo bange, hulpeloze blik veranderde in een geïrriteerde blik. Met zijn goud, oranje, ogen bleef hij de gemaskerde man aankijken. Fijn, de Darkness Clan lid was al met de aanval begonnen. Vele kevers vlogen ook zijn richting op. Er verschenen vlammen om zijn handen en hij steeg de lucht in. De kevers leken achter hem aan te vliegen, maar konden hem niet inhalen door het verschil in snelheid. Oké, hij was duidelijk sneller. Toch kon hij niet in de lucht blijven alleen om wat kevers af te schudde. Hij deed het liever niet maar.. Hij lande in een boom, met zijn gezicht gericht naar de kevers. Beide handen stak hij vooruit. Hij schoot een vuurbal naar de kevers toe om ze te vernietigen. Dit leek niet te helpen, ze zogen de chakra er gewoon uit. Als dat niet hielp moest hij het anders doen. Weer deed hij zijn handen bij elkaar. Shit, ze waren nu gevaarlijk dichtbij.. Nog een vuurbal, deze gemaakt van pure chakra, schoot naar de kevers toe. De kevers deden een poging om het op te slokken maar explodeerde doordat ze te veel chakra innamen in een keer. De eerste vuurbal chakra was vast naar de Darkness Country lid gegaan, de tweede hadden de kevers niet kunnen opslokken.

Nu hij de kevers had afgemaakt ging hij door met de aanval. Het was niet raar dat iemand zei dat hij moest stoppen met stotteren. Het was gewoon onbeleefd. Deze man was de eerste persoon die er wat van had gezegd. Daarom haatte mensen Akusohi leden.. Fijn. Nou negeerde de Akusohi lid hem ook nog. Hij ging naar de plek waar de Darkness Country lid was verdwenen en was nog niet eens van plan om hem aan te vallen. Dan begon hij de aanval maar. Hij richtte zijn handen naar de grond. Vuur verscheen om ze heen en hij vloog al snel op super snelheid naar de Akusohi lid toe. Dit was zijn sterkste wapen. Hij was niet een van die personen die overdreven onrealistische super aanvallen had. Alleen pure kracht en snelheid. Om het nog beter te maakte zorgde de vuurkracht ervoor dat het nog sterker werd en natuurlijk ook sneller.

Huppelend en springend liep Danzyl met zijn boodschappen richting zijn Country. Hij had boodschappen gedaan voor de oudere mensen in zijn Country en was eigenlijk ook opzoek naar Nathan. Hij keek om zich heen, maar met kijken ging hij zijn broer natuurlijk nooit vinden. ‘Nathan, waar ben je?’ zong hij zachtjes, waarna hij zijn boodschappen dropte bij de Country. De oudsten keken hem dankbaar aan en Danzyl boog, waarna hij een hand nam van het oude vrouwtje bij wie hij altijd zo fijn terecht kon en drukte een kus op haar hand. ‘Your wish is my command,’ zei hij vrolijk tegen de vrouw, die even lachte om zijn gekke gedoe. Dansend als een balletjongen rende hij zijn Country weer uit. Hij hoorde af en toe gelach van anderen komen, maar schonk hier echter geen aandacht aan. Hij was gewoon vrolijk. Nou ja, eigenlijk was hij elke dag vrolijk. ‘Ik kan dansen, ik kan springen, want er gebeuren zoveel dingen en ik voel me zo, jadeliejadeliejadelo!’ jodelde hij. Hij kon – gek genoeg – ook echt jodelen. Een vrouw keek hem verwonderd aan. Haar baby kraaide vrolijk en Danzyl bleef bij het kindje staan. Hij zwaaide vrolijk naar het kindje en gaf het een kleine tik op zijn neus. Hij hield van baby’s. Alleen niet van huilende baby’s of jongens die zich als baby’s gedroegen. ‘Ach, koetjiekoe,’ zei hij en hij prikte met zijn vinger in de baby zijn buik. De baby kraaide van plezier en de moeder keek hem met twinkelende ogen aan. ‘Ja, zeg een Danzyl,’ zei hij en hij zette zijn handen op zijn knieën. ‘Da!’ zei de baby. Danzyl klapte opgewonden in zijn handen. ‘Oei, nu moet ik gaan!’ zei hij lachend en hij aaide de baby en rende toen lachend weg. Hij ging maar gewoon door het donkere woud.

Bij het donkere woud aangekomen, hoorde hij geluiden. Mensen die leken te vechten. ‘Kom mee, Lux,’ zei hij en hij moest moeite doen om niet te lachen toen hij struikelde over zijn eigen voeten en met zijn gezicht in de modder viel. ‘Bah,’ zei hij vies en hij keek op. De stemmen klonken steeds dichterbij en hij liep meer op de jongens af. Hij zag een jongen met vurig haar wegschieten en snel ging hij de jongen achterna. ‘Hoi maatje!’ riep hij lachend en hij zwaaide even, waarna hij een boom snel moest ontwijken. Hij zag… zijn broer! Achtervolgd wordend door iemand anders. Tijd om zijn kracht te testen. Hij stak zijn hand richting de man die zijn broer achtervolgde en zei: ‘Shadow Blast!’ Een vonk schoot uit zijn hand. Hij richtte het op de man zijn rug. Als het je raakte, kon je verschrikkelijke schrokken voelen en je kreeg een tripje naar een duister hart.

- Haha, ik vind Danzyl lollig :P
Gewoon zo heel vrolijk naar Tsuna: 'Hoi maatje!' :P -
- Nathan had me uitgenodigd: ZIJN SCHULD DAT IK HIER IN GEMEND BEN! NIET DE MIJNE! -

Hij zag hoe de vurige jongen de kevers na een paar aanvallen had afgeschud, of gedood. Hadden die kevers eigenlijk wel leven? Veel tijd om na te denken was er niet, want een vuurbal schoot zijn richting in. Een enorme chakra zat daarin. Oké, de vurige jongen was wel getalenteerd. Dat wel. Vervolgens hoorde hij een nieuwe stem, van een nieuw iemand, die gewoon eng veel leek op die andere witharige jongen. Kakuya slaakte een zucht, ontweek een snelle soort bliksemschicht, die de andere witharige jongen afschoot, maar werd hierdoor wel geraakt door de vuurbal. Nouja, niet helemaal. Zijn linkerarm zag er een beetje verbrand uit, maar dat kwam vooral omdat aangezien Kakuya een pak eronderhad, dat het vuur tegenhield. Je zag nu een normale blanke arm uitsteken, uit de Akusohi jas. Mooi. Een paar schrammetjes zaten op zijn arm. Ach. Kakuya was blij dat hij niet werd geraakt door die ene bliksemschicht, hij wist wel wat het was, aangezien hij het vroeger ook kon, en daarbij een bal maakte van die vonken, waarbij hij een enorme lading van pijnlijkheid in iemand's maag doorboorde. Dit leerde de man met de bloedrode ogen Kakuya. Hij wist nogsteeds niet wie die man was, maar ging er niet verder over nadenken, aangezien hij zichzelf in een nieuw gevecht gewikkeld had. Met slome passen liep hij wat naar voren. Hij spreidde zijn linkerarm - die nu bloot was, aangezien zijn jas en zijn beschermingspak door de vuurbal verbrand was - naar boven, en keek kil met het zichtbare oog naar de twee. 'Shi no kami! Claw of the Death God!' riep Kakuya, waarop zijn eigen schaduw verdween, en een grote klauw boven zijn linkerhand vormde. Met een flits stond hij gevaarlijk dichtbij de twee, waarop hij beide probeerde te raken met een volledige draai.