- Jeej het gebied dat ik noemde :DD

Kakuya staat nu tussen twee standbeelden in, die blijkbaar de Five-Tailed Bijuu en de One-Tailed Bijuu zijn.
Hij concentreert zich, en gebruikt Yogensha no Summoning Technique! waarbij hij een groot wezen oproept. Het wezen was een gigantische slang met drie hoofden. De Personal Summon van Kakuya. Hij lachte duivels, en ging op een van de hoofden zitten. Hij dacht dat de slang vooruit moest gaan, en dat deed de slang toen. Het waren eigenlijk drie slangen in één, aangezien het ook drie staarten had, en dus drie keer zo gevaarlijk. Kakuya stond nu ergens, waar hij een goed uitzicht had over Tatakai Sekai, en hierbij sprong hij dus van de slang af, die hij noemde: ''Yogensha''. Hij keek naar beneden de vallei. ''Verkenningstochtje dan maar.'' mompelde hij, waarbij hij een kloon techniek gebruikte, die zich beneden de Vallei stortte. Hij keek nu met zijn ene oog als de cloon, en met zijn andere als zichzelf.

In een hoog tempo sprong ze van boom tot boom. Haar lange ravenzwarte haar volgde haar sierlijk bij elke sprong die ze zette. Twee helblauwe ogen keken vooruit, naar de weg die ze nog af moest leggen. Vluchtig keek ze achterom, haar achtervolgers hadden haar niet bij kunnen houden. Met een zelfvoldane grijns rond haar lippen bleef ze op een hoge tak stil staan. Haar linkerhand rustte op de stam van de boom terwijl ze met haar andere hand in haar heuptasje zocht. Met een evil grijns op haar lippen haalde ze er strikdraadjes uit en spande ze tussen de bomen. Altijd het zekere voor het onzekere nemen. In een rustiger tempo vervolgde ze nu. Tot dat het aantal bomen dunner en dunner werd en ze uiteindelijk bij de rand van het bos uitkwam. Met een hoge sprong, sprong ze uit de boom en landde sierlijk op twee benen. Als een waterval viel haar lange ravenzwarte haar op haar rug. Het felle zonlicht prikte in haar ogen. Eenmaal daar aan gewend liet ze haar blik rond gaan over het gebied. Er stonden standbeelden. Waar the hell was ze nu weer beland? Ze kantelde haar hoofd en liet haar blik over de enorme standbeelden staan. Voor haar stond een levensgroot standbeeld van de Nine-Tailed Biju. Een huivering trok door haar lichaam. Yazuki zette een paar stappen naar voren. Tot ze er op een halve meter voor stond. Haar linkerhand liet ze op het koele steen rusten. Opnieuw trok er een huivering door haar lichaam. Haar ogen sloot ze en plots hoorde ze iets. Sierlijk draaide ze zich om waarbij haar haar elegant weer zwierde. Een man, op een slang. Ze zag hoe hij er af sprong en zichzelf kloonde. Tot één kloon ineens verdween. Ze herkende hem ergens van. Plots schoot het haar te binnen. Het was die man die ze ook in de Dark Woods had gezien. Meteen haalde ze haar Katana Ryou No Totsuka tervoorschijn. Sluipend als een Ninja kwam ze dichterbij. Stond toen ineens achter hem en fluisterde in zijn oor. ”Herken je mij nog?” verlieten de woorden ijskoud haar keel. Meteen ging ze in de aanvalshouding staan met haar katana voor haar. Twee ijsklompen keken de man aan. Haar mond vertrokken in een harde streep. Eens kijken wat voor iemand hij was. Ex-lid van de Darnkness Clan.

- Mooie post ^^

Kakuya Momoto keek op, nadat hij klaar was de kloon te gebruiken als een achervolger. Hij had al het vermoeden dat dat meisje hierheen kwam. Hij keek om toen hij haar kille stem hoorde. Hij bekeek der goed, en zag dat ze in de aanvalshouding stond. Een duivelse lach verliet de stokdarm van Kakuya, en hij seinde naar zijn Triple-Headed Snake dat hij naast hem moest komen. Hij sprong op de slang, die nu siste en op het elk moment konden aanvallen. Hij keek der nu recht in haar ogen met zijn eigen ijskoude, kille en varisciet kleurige ogen. Hij had 't gevoel nu dat ze een vuurwerper was, zoals hij de leden van de Fire Country noemden. Hij liet zijn nek knakken, en hij liet de slang hem opeten. Kakuya verscheen voor haar, aangezien hij zelf het meisje achtervolgde, en de kloon hier niet staan. Daar had ze natuurlijk niet op gerekend. Hij gebruikte meteen wanneer hij voor haar verscheen zijn nieuwste techniek: ''Illusion of One Thousand Murders!'' sprak Kakuya, waardoor hij het meisje gevangen nam in een illusie.

-Dankje! <3

Haar helblauwe ogen die wel blokken ijs leken bleven op de oudere man gericht. Vertrouwen? Absoluut niet. Net had ze hem nog met een gigantische slang gezien. Geen idee waar hij toe in staat was. En die mantel. Had ze niet meer mensen met zo’n mantel gezien. Vaag waarschuwde iets van binnen haar maar ze kon niet zeggen wat het nou was. Diep van binnen had ze een ontzettende hekel aan hem zonder te weten wie hij was. Of beter gezegd wát hij was. Het eerste waar hij haar aan deed denken was een lid van de Akusohi. Natuurlijk riep hij die verdomde slang weer op. Wat er daarna echter gebeurde was vreemd. Met zijn vreemde ogen keek hij haar strak aan. Yazuki keek even koud terug en toonde geen greintje angst. Hij knakte zijn nek en werd zo ineens opgegeten door de slang. Even opende ze haar mond en uitte een verbaasd kreetje. En zo ineens stond hij voor haar. Natuurlijk die kloon! Achteruit schieten kon ze niet meer want ze zat al gevangen in een illusie die hij gevormd had. Toch weerklonk haar koude lach. Een lach die tegelijk angstaanjagend en aangenaam was voor het oor. ”Jij baka. Je hebt een einde aan jezelf gemaakt!” riep ze hem lachend toe. Haar ogen sloot ze en wanneer ze haar ogen opnieuw opende waren ze bloedrood gekleurd. Hij moest niet denken dat hij de enigste was die gebruik kon maken van zulke technieken. Rond haar handen vormden zich vuur dat over haar onderarmen danste. Haar linkerhand greep haar katana en ook het vuur leek over het koude staal te dansen. Wat nu werkelijkheid was of niet wist ze niet. Wat ze wel wist was dat dit heel erg leuk ging worden. ”Body flame techinique!” Het vuur likte over haar hele lichaam. Zette haar hele lichaam in vuur en vlam. Wat echter een illusie was. Haar haar was vuurrood gekleurd. Haar zwarte mantel was helaas tot as vergaan. Ze droeg nu enkel nog het bloedrode topje dat tot haar navel kwam en een kort strak broekje wat haar ronde vormen allemaal goed benadrukte. Uitdagend likte ze langs het vlammende lemmet van haar katana. Wat hij van plan was wist ze niet maar ze was in ieder geval voorbereid.

Spoiler:

- Hoeft bij mij niet in spoiler -

Kakuya lachte hierop vals. Ze had werkelijk geen idee waar ze in gevangen zat. ''Och arme.. Je hebt echt geen idee waar je jezelf in verwikkeld hebt.'' zei hij toen kil. Zijn varisciet kleurige ogen keken haar kwaad aan. ''One Thousand!'' riep hij, waarop de wereld zich kleurde in een paarskleurige doos, het leek wel op de ruimte. Duizend klonen van Kakuya kwamen hierbij ook om het meisje heen. ''Het spijt me hiervoor.'' zei hij toen lief klinkend, niet gemeend. De duizend klonen van Kakuya staken het meisje nu in brand, en ze staken haar met zwaarden, messen, schoten haar neer met kruisbogen, en dit allemaal terwijl het meisje verlamt achterbleef. Kakuya lachte duivels, en wanneer ze eenmaal klaar waren na duizend hartverscheurende moorden op haar (acties die haar zouden doden), verdween de paarskleurige ruimte om hen heen. Kakuya keek haar aan. Hij had haar nu tijdelijk verlamd, en ook liet hij haar steken voelen. De gevolgen van ''Illusion Of One Thousand Murders''.

- Bwuhaha, die illusie van mij is een soort van Tsukuyomi.

Tenminste.. Ze had verwacht op alles voorbereid te zijn. Met een schreeuw opende ze haar ogen en keek de man kwaad aan. Wat was dit!? Haar helblauwe ogen liet ze rondglijden maar het enigst wat ze zag waren allemaal klonen van één dezelfde persoon. Op de een of andere manier had hij haar verlamd. Wat er voor zorgde dat ze niet zomaar één van haar jutsu’s kon gebruiken. Geïrriteerd klemde ze haar kaken op elkaar en staarde hem dodelijk aan. Voor geen goud dat ze hem ging laten genieten van haar pijn. Een zwaard stak door haar buik en ze keek er droog naar. Beet hard op haar lip maar er kwam geen bloed. Nog een zwaard volgde. Talloze steken. ”Argh..!” Woede vlamde op in haar helblauwe ogen. Ogen gevuld met haat, woede en nog iets dat veel dieper was. Het leek alsof ze in brand stond. De bastard! Yazuki sloot haar ogen en uitte nog een luide kreet. ”NYAA!” haar ogen schoten open. Dit keer waren ze echter niet helblauw. Nee, ze hadden een bloedrode kleur. Yazuki wist wat ze kon. Ze had dit ooit eens eerder mee gemaakt maar ze moest er nog mee leren omgaan. Het was namelijk een speciale oogtechniek. Eentje die alleen de leden van haar clan hadden. Nee beter gezegd, die ze hadden gehad. Aangezien zij de laatste van haar clan was. De rest was dood. Vermoord.. Deze man was ervaren. Heel ervaren. Niet dat zij een of andere noob was die nog nooit gevochten had maar ze kon zijn kracht voelen. Misschien leek hij er niet naar maar ze hoorde het hart van een oudere ziel kloppen. Ook al werd dat verborgen door diens jongere uiterlijk deze persoon was niet diegene voor wie hij zich voorhield. Op de één of andere manier wist ze zich los te wrikken. Hield Ryou no Totsuka boven haar hoofd en boorde hem door het lichaam van de man. Met een koelbloedige grijns rond haar lippen keek ze in zijn gezicht. Tot ze het vuur door haar lichaam voelde vlammen. Bereikte haar keel waardoor ze geen geluid meer uit kon stoten. Het laatste wat ze zag was het gezicht van de man en toen verloor ze het bewustzijn.. Ze was er in gelopen. Hij had een val opgezet en ze was er met open ogen ingetuimeld. Baka…


-korte maar ga even eten ^^

- I just love that post, samen met de post van Doja (A) -

Kakuya keek rustig naar de pijnlijdende meid, die uit de Fire Country kwam. Dat was ondertussen wel duidelijk voor Kakuya, die nog wat voor haar in petto had. Helaas kon dit er niet van komen, aangezien hij blijkbaar het gevecht al beslist had met een hartverscheurende aanval, waarop de meid erg veel pijn leed. Kakuya genoot er eigenlijk niet meer van. Langzaam trok Kakuya een deel van zijn masker af, waardoor een lang stuk haar, wat er jong uitzag, en ook een jong gezicht tevoorschijn kwam. 'Misschien herken je me, maar misschien ook niet.' sprak Kakuya, waarop hij vervolgens met een snelle beweging zijn oranje masker met een spiraalvormig patroon weer opzette. Hij was niet zomaar iemand, Kakuya was iemand met verschillende identiteiten. Kakuya was onder meer niet alleen de zoon van een beroemde Warrior, genaamd Zabuza Momochi, maar hij was ook degene die de Darkness Country voor een tijdje in rep en roer bracht. Zijn naam was overal bekend, alhoewel het meerdere deel Kakuya kent als The Dead Alive of Tobi. Tobi was zijn naam die hij gebruikte, met zijn partnership met Deidara. The Dead Alive was de naam hij gebruikte, vooral bij kinderen, om ze de stuipen op het lijf te jagen. Kakuya herkende de meid goed. Hij wist wie de moordenaar van haar familie was, en dat was maar goed ook. Dan kon hij haar nog meer martelen. 'Zeg, ben jij niet de meid, die ehm.. geen familie heeft? Hmph.' liet Kakuya van zich weten. Kakuya keek in de bloedrode ogen van der. 'Voordat je in een korte slaap beland, wat is je naam?' vroeg Kakuya aan der. Hij was best nieuwsgierig. Hij zag dat na de Genjutsu van Kakuya, het meisje nogsteeds overeind kon staan. Best knap, voor iemand zoals zei. Wacht.. was dat.. Heh. Vlak voordat de Ryou no Totsuka van het meisje, en Kakuya contact maakte, dematerializeerde hij zichzelf, waardoor de Ryou no Totsuka van het meisje door hem heen ging. Deze techniek was een techniek, gebruikt door de Uchiha clan. In de verte was Kakuya familie van Madara, de leider van deze clan. Hij had DNA van hem, dat was uitsluitend. Hij had ook voor een deel de vaardigheden van hem, en ook het brein. Kakuya keek naar 't meisje, en zag dat het meisje haar bewustzijn verloor. 'Bye bye.' sprak Kakuya met een hoge stem. Zo sprak hij als Tobi, vooral om Deidara te vervelen.

Het was als een droom. Nee eerder als een nachtmerrie. Een vreselijke nachtmerrie waar ze nooit meer uit zou ontwaken. Duisternis… Een schok ging door haar lichaam. Twee armen tilden haar op. Iemand sprak tegen haar op een zachte, geruststellende toon. Een vrouw met koperbruin haar en helblauwe ogen keek haar teder aan. “Wees niet bang Yazuki. Ik ben bij je, alles komt goed.” Haar warme stem leidde haar af van de omgeving. Leidde haar af van de angstige blik in haar ogen.. Haar zware ademhaling. Haar ene hand hield ze achter haar hoofd en hield haar zo dicht tegen haar borst aan gedrukt. Zacht fluisterde ze tegen haar. Zong zacht een liedje waarvan ze enkel het deuntje kon onthouden. Ze merkte hoe haar passen ruimer werden, versnelden. Ze rende. Keek zo nu en dan vluchtig achter om tot er iemand voor hen stond. Zijn lange haar was ravenzwart en wapperde mee in de wind. Wat meteen op viel waren zijn ogen. Beiden bloedroed. “M-Ma-Madara!?” Klonk de stem van de vrouw. Met een grijns keek hij naar haar. Nee. Hij keek niet naar háár. Hij keek naar Yazuki! Met grote ogen keek ze naar hem en pakte haar twee ravenzwarte staartjes vast en sloeg ze allebei voor haar ogen. “Geef me het kind.” Sprak hij op een koele, bevelende manier. Hij zei het op zo’n manier waar je amper een weerwoord tegen kon vinden. Waar je geen nee tegen kon zeggen. Maar zij kon het. “NOOIT!” riep ze uit. Tranen liepen over haar wangen en ze drukte me nog steviger tegen zich aan. Yazuki hoorde hem lachen en zijn voeten die zich in onze richting verplaatsten. “Hallo Yazuki. Het is tijd dat je met papa mee gaat.” klonk zijn stem dichtbij. Voorzichtig keek ik omhoog. De man die net Madara werd genoemd streelde het haar uit mijn gezicht maar de vrouw sloeg zijn arm weg. “RAAK HAAR NIET AAN!” Schreeuwde ze hysterisch. Tranen hadden haar make-up doen uitlopen..

Opnieuw die droom. Opnieuw die haarscherpe beelden. Alsof het een film was die opnieuw afgespeeld werd op haar netvlies. Ze wist dat dit haar ouders waren. De ouders die gedood waren. Het levenloze lichaam van haar moeder. Het bloed dat de woonkamer vloer volledig rood gekleurd had. De lichamen van haar broertje Ryou en zusje Mitsue die naast elkaar lagen. Bloed sijpelde de trap af. Het was stil in huis. Het enigste geluid dat ze hoorde was het druppen van het bloed. Drup, drup, drup. En dan het mysterie van haar vader. Ze dacht altijd wel dat hij dood was maar op momenten als deze, dat ze de kans kreeg om er goed over na te denken begon ze steeds meer en meer te twijfelen. Twijfelen aan het feit hoe hij dan gedood moest zijn. Aangezien het enigste dat ze van hem gevonden had zijn ringvinger was geweest. Aangezien daar zijn ring nog aangezeten had moest hij het wel zijn. Maar wat ze dan met de rest van zijn lichaam gedaan hadden? Het bonsde in haar hoofd. Zowel door alle overpeinzingen als door de aanval van de man. Hij was op een vreemde, heel vreemde manier aantrekkelijk geweest toen hij zijn masker had verwijderd. Had haar op de een of andere manier aan haar vader doen denken. Het ravenzwarte sluike haar.. Ja ze had het bewustzijn verloren maar door zijn laatste woorden wilde ze ontwaken. Vocht ze tegen de pijn en haar zwakte. Maar het mocht niet baten. ”K-..” Ze stopte. Eigenlijk was dat niet haar echte achternaam.. ”Uchiha Yazuki..” mompelde ze alsof ze in een koortsdroom beland was. Haar vader.. Madara.. Hij was belangrijk geweest. Heel belangrijk. Maar nog altijd kon ze er met haar hoofd niet bij waarom ze dan de naam van haar moeder droeg. Kuchiki.. Terwijl haar vader.. Haar vader Uchiha Madara heette. Een pijnscheut door haar borst. Haar ogen die wijdopen schoten. Ze wist het! Ze wist het! Haar handen balde ze tot vuisten en kneep zo hard dat haar botten bijna braken. Opstaan lukte misschien niet maar ze was even bij bewustzijn. ”Wat weet jij over mijn ouders..?” klonk haar stem angstvallig ijzig. Zowel aangenaam als angstaanjagend. Hij wist iets wat zij niet wist en ze zou het uit hem krijgen. Misschien niet nu op dit moment maar ze zou het te weten komen. Haar nog altijd bloedrode ogen richtte ze op hem. Ze zou het lot aanvaarden dat ze de laatste Uchiha was. En dat ze die naam zou moeten verdedigen met elke vezel in haar lichaam. En ze zou haar vader vinden. Want ze voelde en wist dat hij leefde. En als ze opnieuw met hem oog in oog kwam te staan.. Dan.. Dan zou ze hem doden.. Weer werd alles zwart. De woorden van de man drongen niet meer tot haar door. Toch hoorde ze wat hij zei. Alleen antwoorden lukte haar niet meer.

-Beetje lastige post but haar vader blijkt nog te leven. Ergens.. x3

Kakuya keek met zijn zichtbaar oog, nou, eigenlijk niet zichtbaar, pas van 5 centimeter afstand, zag je zijn oog goed. Het oog, dat als een wapen werd gebruikt door de Uchiha Clan, oftoewel de Sharingan. Het meisje zou alleen een zwart en lege cirkel zien. Kakuya keek het meisje aan. 'Uchiha? Hehe.. Hehehe!' lachte Kakuya. Hij liep naar 't meisje toe, en keek haar aan met zijn Sharingan. Een flinke windvlaag kwam, dat Kakuya's Akusohi jas deed openen, en het Uchiha Clan Logo aan Yazuki liet zien. 'Wat ik over je ouders weet? Hmm.. Tja. Wat krijg ik er voor terug?' sprak Kakuya duister. Hij was niet dezelfde Kakuya als normaal. Hij speelde gewoon een beetje met Yazuki. Hij keek Yazuki goed aan. 'Hmm, misschien moeten we het dan zo maar doen.' sprak Kakuya, waarop hij zijn hele masker afdeed, alhoewel dit niet vlug gebeurde, aangezien een dikke, lange band het masker om Kakuya's gezicht deed. Een jong gezicht kwam tevoorschijn, en daarbij ook twee Sharingans. 'Dono yō ni? Simpel. Je zult er ooit wel achter komen, als je dan nog leeft, tenminste.' sprak Kakuya toen wijs, maar duister. (Dono yō ni = hoe?) Kakuya keek het meisje met zijn kille ogen aan. Hij lachte om haar.

Kijk daar, een echte Uchiha? 'Je noemt jezelf een Uchiha? De Uchiha Clan is bestemd voor wraak. Jij wilt wraak, je hebt de ogen, maar niet de kracht van een Uchiha. Je mist een van de drie dingen. Degene met het derde ding zou al meteen een leven meer waard zijn dan jij, Yazuki.' sprak Kakuya. Hij deed zijn masker weer op, voordat er anderen kwamen, en trok Yazuki bij haar kledingstuk in haar nek, waardoor hij Yazuki optilde, zonder haar pijn te doen. Het lukte makkelijk, aangezien Kakuya nogal sterk was. Kakuya trok haar makkelijk mee, als een soort rugzak over zijn schouder, omdat hij hem niet om wil doen. 'Ben je niet blij? Je bent zowiezo niet de laatste Uchiha.' sprak Kakuya. Hij trok haar mee naar 't oosten, waardoor ze eerst nog door de centrale kant van Tatakai Sekai moesten passeren, en zo ook nog eens langs de Akusohi Schuilplaats kwamen, nee, niet langskomen, ze gingen er heen. Dat was hun bestemming. Kakuya keek het meisje over zijn schouder via zijn ooghoek nog even kort aan. Hij zag dathet meisje weer haar bewustzijn verloor, en haar ogen sloot. Ze kreeg nu vast wat herinneringen door. Heh, Kakuya zou wel testjes met haar willen doen, maar ach.

- Gaat topic zometeen verder bij Akusohi Schuilplaats?