In een hoog tempo sprong ze van boom tot boom. Haar lange ravenzwarte haar volgde haar sierlijk bij elke sprong die ze zette. Twee helblauwe ogen keken vooruit, naar de weg die ze nog af moest leggen. Vluchtig keek ze achterom, haar achtervolgers hadden haar niet bij kunnen houden. Met een zelfvoldane grijns rond haar lippen bleef ze op een hoge tak stil staan. Haar linkerhand rustte op de stam van de boom terwijl ze met haar andere hand in haar heuptasje zocht. Met een evil grijns op haar lippen haalde ze er strikdraadjes uit en spande ze tussen de bomen. Altijd het zekere voor het onzekere nemen. In een rustiger tempo vervolgde ze nu. Tot dat het aantal bomen dunner en dunner werd en ze uiteindelijk bij de rand van het bos uitkwam. Met een hoge sprong, sprong ze uit de boom en landde sierlijk op twee benen. Als een waterval viel haar lange ravenzwarte haar op haar rug. Het felle zonlicht prikte in haar ogen. Eenmaal daar aan gewend liet ze haar blik rond gaan over het gebied. Op haar na helemaal verlaten. Het was er sereen en puur. Een enorm meer dat schitterde door de zonnestralen die het water vingen. Snel gooide ze haar katana af en trok vlug haar kleding uit waardoor ze enkel nog in haar string en bh stond. Vlug wierp ze nog een blik om zich heen. Legde haar hoopje kleding dicht bij de kant neer en nam toen een elegante duik in het water om al het zweet, de zand en stof en het bloed van zich af te wassen. Met een zwaai van haar hoofd gooide ze haar natte, ravenzwarte haar achterover waardoor de druppels door de lucht vlogen en opnieuw het wateroppervlak raakte. ”Nyaaa..” verliet zacht kreunend haar mond. Heerlijk was dit. Toen ze echter op keek zag ze dat er iemand op de kant naar haar stond te kijken.

"Yuji.. Nobiru" Yuji groeide vanuit een kleine puppy tot een grote wolf van ruim 1.30 hoog. Ze sprong behendig op zijn rug, en snoof zijn geur op.. Hij stapte verder zo het water in, hij vondt water altijd al leuk echter had ze er nu geen handige spullen voor. Maar ze gunde Yuji het, tenslotte zou hij alles voor haar doen.. Enkel hij zal haar begrijpen, niemand anders.. "Daisuki, Yuji" ze sloot haar ogen en droomde weg, hij was zo zacht.. Ze hoorde een zachte blaf, hij werdt steeds harder. Ze opende slaperig haar ogen, het was Yuji ze kon hem verstaan net als iedereen zijn 'pet' kon verstaan. "Een Warrior" ze knikte, toch kwam de aura haar bekend voor. Ze sprong van zijn rug af en kroop weer op het land en keek naar een meisje dat in haar bh en string stond. D-Dat deet je toch niet?! Ze bloosde. Ze had lichtblauwe ogen en ravenzwart haar en kwam haar bekend voor. K-Kuchiki Yazuki, althans, als ze het goed had.. "Kuchiki Yazuki.." mompelde ze. Ja als het goed is was dat haar. "Kuchiki-san" ze kneep haar ogen tot spleetjes, haar blik was niet al te vrolijk.. Ze was altijd beter dan haar geweest, toch was ze altijd zo, zo koeltjes en reageerde ze zo koud.. Waarom? Ze beet op haar lip. Was er misschien iets anders aan haar, je kon toch nooit zo doen.. Toch haatte ze haar! Altijd zo koud, toch was ze beter dan haar terwijl zij er hard voor moest werken. Nee, ze was niet zwak maar ze was ook geen Tensai..

Haar ogen werden eerst groot. Natuurlijk schrok ze. Ieder mens zou schrikken. Maar daarna vernauwde haar ogen zich echter weer. Haar handen zette ze op de kant en trok zich elegant uit het water. Voor haar stond een meisje met een wolf. Ze was van dezelfde leeftijd als haar. Tenminste.. Lichtjes kantelde Yazuki haar hoofd en keek het meisje dat lichtjes bloosde ijskoud aan. ”Ja wie anders?” zei ze droog en slaakte een geërgerde zucht. Het meisje kwam haar bekend voor. Ja natuurlijk! Nu schoot het haar te binnen. Haar natte haren gooide ze sierlijk achterover waarbij ze haar ogen gesloten hield. Waarneer ze die weer opende keek ze het andere meisje nog even koud aan. Of Yazuki zich schaamde? Nee, absoluut niet. Ze wist dat ze zeker geen verkeerd figuur had en het kon haar niet zo veel schelen. Ze had het gewoon even nodig gehad. ”Ayuzawa Misaki was het niet?” zei ze rustig terwijl ze de ander de rug toe keerde en zichzelf afdroogde. Soepel stapte ze in het korte zwarte broekje en pakte de kleine handdoek om haar haren droog te wrijven. Met haar hoofd ondersteboven keek ze naar Misaki. Knipperde de laatste druppels eens van haar lange donkere wimpers en ging toen weer overeind staan. Trok toen het bloedrode topje aan dat precies boven haar navel stopte en haar ronde vormen benadrukte en bond haar katana weer op haar rug. Met een harde trek rond haar mond sloeg ze haar armen over elkaar en keek Misaki doordringend aan. Natuurlijk ontging het haar niet hoe hatelijk de ander naar haar keek. Maar ondertussen was Yazuki die blikken wel gewend. Ze zag niet anders..

Ze schudde haar hoofd heen en weer waarbij haar haren sierlijk heen en weer bewogen. "Ja wie anders?" ze kneep haar ogen samen, arrogantie.. "Nou.. Je kon één of andere meid zijn die jongens wou verleiden" zei ze licht voorover gebogen met een 'duivelse' blik in haar ogen en een grijns rond haar lippen, al was dat eerder speelsheid als bij een dier. Blijkbaar trok ze haar kleren aan, niet dat ze daar oplette ofzo maar het was nogal opvallend.. Agh. "Ayuzawa Misaki was het niet?" ze ging overeind staan en haar ogen waren lichtelijk verbaasd maar ze herstelde al snel. "Dus je weet tóch wie ik ben?" haar stem was iets hoger en haar ogen waren wat opengespreid en haar mond iets open, ze had het niet verwacht.. Dus Yazuki kon toch slim zijn. Ze draaide zich om en begon haar af te drogen, Yuji keek haar even aan maar richte zijn blik daarna weer bij Yazuki. Ze trok een kort zwart broekje aan en een rood topje volgde, het kwam net boven haar navel uit. Ze richtte haar blik op Yazuki's borst, en kneep onderzoekend haar ogen samen vervolgens keek ze naar haar eigen nogal platte borst.. Niet dat het opvallend was ofzw. Ze schudde haar hoofd heen en weer, Yazuki pakte haar Katana en gooide deze op haar rug. Ging arrogant met haar armen over elkaar staan en keek haar doordringend aan. Ze zette een stap achteruit en haar armen waren een beetje van haar lichaam geweid in een 'schock' pose ze keek verbaasd met haar wenkbrauwen iets verschillend van hoogte en ronte. "W-Wat!?" ze bloosde iets, vooral van zenuwachtigheid waarschijnlijk en dingen in die richting of gewoon omdat ze eigenlijk redelijk verlegen was..

Yazuki zag hoe het meisje naar haar had staan kijken. Met een zelfvoldane grijns zette ze een stap in de richting van het meisje dat geschrokken was. Haar hoofd was dicht bij de hare en haar helblauwe ogen boorden zich diep in de ogen van Misaki. Een grijns krulde haar mondhoeken omhoog. ”Natuurlijk..” zei ze droog en liet een geërgerde zucht horen. Zij en jongens? Zag je het al voor je? Yusei was een uitzondering. Hij was echt anders geweest dan de anderen en ze had zich voor het eerst sinds elf jaar een soort van comfortabel gevoeld. Maar met anderen? Nah. Veel te vaak moest ze dan de neiging onderdrukken om de ander niet te onthoofden. Het was dat ook Misaki een lid van haar clan was. Yazuki pakte een lok van het bruine haar van Misaki en krulde het rond haar vingers. Speelde er mee en richtte toen haar ijskoude ogen weer op het meisje. ”Wat dacht je dan..? Dat ik zo dom was om dat te vergeten?” zei ze geërgerd en quasi gekwetst. Even vlamden haar helblauwe ogen bloedrood op maar dat was een fractie van een seconde. Whatever.. It doesn’t matter. Toch was ze geamuseerd door het meisje die kennelijk nogal in shock leek door haar verschijning. Hoe onopvallend het ook was geweest Yazuki ontging niets. Dus ook niet toen het meisje eerst haar volle rondingen had onderzocht en daarna naar haar eigen platte borst had gekeken. ”Ach het komt wel goed kippetje. Ook jij zult ze nog wel krijgen.” zei ze met een evil speelse grijns rond haar lippen. Uiteindelijk liet ze het haar van Misaki weer los en staarde even naar haar nagels. Richtte uiteindelijk haar helblauwe ogen weer op Misaki en keek haar onderzoekend aan.

Ze gaapte en keek naar de lucht even niet oplettend wat er gebeurde, alsof er iets zál gebeuren. "Natuurlijk..." ze gaf geen antwoord, natuurlijk gaf ze daar geen antwoord op.. "Wat dacht je dan..? Dat ik zo dom was om dat te vergeten?" Haar ogen kleurde bloedrood, voor een seconde maximaal maar genoeg om het waar te nemen. "Waarom zóu je uberhoupt iemand als mij onthouden?" ze grijnsde en keerde haar de rug toe, daarna keek ze over haar schouder heen met een grijns rond haar lippen. Inderdaad, waarom zou ze haar naam onthouden zij was toch maar een sul vergeleken met haar technieken, maar ze zal niet opgeven.. Yuuji was even ergens aan het rondstruinen, hij had ook zijn eigen tijd nodig, zij ook. "Ach het komt wel goed kippetje. Jij zult ze nog wel krijgen" oke, ze irriteerde haar nu echt.. "K-Kip?!" ze kreeg zenuwtrekjes in haar linkeroog, ze was nog nooit zo beledigt.. K-Kip, een kip!? Ze had zin om haar een bitchklap te verkopen maar dat zal geen nut hebben, ze zal alleen terug geslagen worden even later bewusteloos op de grond liggen, misschien ook niet, but fate knows. Ze stond op het punt iets te zeggen al was ze het iets later daarop volgend het al vergeten, doji. Ze richtte haar bruine ogen weer op Yazuki en nam haar goed op.

Yazuki trok haar wenkbrauw op terwijl ze haar aan keek. Het leek wel een wedstrijd wie het het langste vol zou houden. Even zag ze de bloedrode gloed in haar ogen en trok haar linkermondhoek op in een sluwe grijns. Yazuki ontging niets. Ook niet het zenuwtrekje bij haar linkeroog. Haar mondhoeken die zich samentrokken, ogen die zich vernauwden en een kwade blik die haar op nam. Oké ze moest toegeven dat het enige wat ze van Misaki wist was dat ze uit haar Country kwam en Ayuzawa heette. Niet meer en niet minder. Nou ja, plus het feit dat ze nou niet de beste was geweest op school en haar technieken lagen rond het gemiddelde. Vandaar dat Yazuki niet meer van haar wist. Hoewel het al heel wat was dat het meisje met het ravenzwarte haar, haar naam onthouden had. Normaal gesproken onthield ze geen dingen die niet interessant waren. Wat dus betekende dat ze dit meisje toch wel interessant vond. Want hoe koud en afstandelijk ze ook was oog voor kwaliteit had ze wel. Want hoewel Misaki zachts gezegd niet de beste was had ze wel het hart van een tijger. Wilde ze vechten om beter te worden. Iets waar anderen nog wat van konden leren. Aangezien die dachten er al te zijn. Yazuki stond in een flits heel dicht voor Misaki en keek naar beneden om het meisje dat iets kleiner dan haar was recht aan te kunnen kijken. Hun hoofden nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd. Ze voelde de haat van de ander. Maar kon die niet begrijpen. Waarom. Waarom haatte Misaki haar zo? Haar had ze eigenlijk nooit wat aangedaan. Toch? Ach, Yazuki was het wel gewend. Aangezien haar hele Country haar zo behandelde. Yazuki haalde haar schouders op. ”Alleen de namen van interessante mensen onthoud ik.” zei ze met een grijns rond haar goedgevormde lippen. Yazuki was niet lelijk, nee zeker niet. In feite was ze zeer aantrekkelijk zelfs. En wie niet beter zou weten zou meteen verliefd op haar worden. Echter leek het alsof ze een muur rond zich opgebouwd had dat alles en iedereen af stootte. Zo ook het mannelijk geslacht. Of het haar wat deed? Nee. Of ze ermee gezeten had? Ja. Mannen en jongens keken wel, nee staarden zelfs. Maar daar bleef het bij. Ze zouden nooit een gesprek met haar aanknopen. Eigenlijk was zij het die jaloers was op Misaki. Zij kon tenminste een ‘normaal’ leven leiden. ”Je moest eens weten Misa-chan.. Je moest eens weten..” verlieten de woorden haar keel als een zoetgevooisde fluistering zo helder en zangerig.

Ze voelde de ogen in haar richting prikken, ze hield haar in de gaten, als een adelaar die op zijn prooi loert. Eén foute beweging en je was er geweest, zo ging het, ook hier al had ze geen intentie om te vechten tegen Yazuki. Tenzij ze uitgedaagd wordt natuurlijk, ook zei hield haar in de gaten, elke kleine beweging. Ze kneep haar ogen tot spleetjes.. Te vermoeiend, ze gaf het op en keek haar gewoon aan met een normale blik die 'normaal' keek voor hoever iets normaal kan zijn. Ze lette even niet op en ze stond voor haar, als een flits, ze had er niks van gemerkt ze was weg en een seconde, waarschijnlijk minder stond ze voor haar. Hun hoofden waren nog maar enkele centimeters van elkaar verwijdert, haar blik was vol haat, niet de aura van een moordende aan maar het bleef haat. Jaloezie, Haat en Walging, de Jaloezie voor haar kracht zonder ze haar best er voor deet, de Haat voor alles, en de Walging omdat ze een Tensei was die bijna niks hoefde te doen voor haar technieken en dingen in die richting. "Alleen de namen van interessante mensen onthoud ik." dit riep enkele vraagtekens bij haar op, tenslotte wat zou interresant aan haar zijn? "En wat is er dan zo interresant aan mij? Een kluns op het Warrior-gebied" lichtelijk grijnsde ze, maar echt een grijns kon ze het niet noemen, het was iets anders al kon ze het niet beschrijven. "Je moest eens weten Misa-chan.. Je moest eens weten.." ze sprak op een zangerige toon, het was helder en ze 'fluisterde' het. Weer zoiets wat ze dus niet begreep. Ze begreep haar niet, haar doelen niet, niks snapte ze van haar, daarom haatte ze haar.. Daar kwam haar Tensei-zijnde nog eens bij.

Ze was het zat. Echt helemaal zat! Verdomme zeg! Nooit heeft ze iemand uit haar country wat aan gedaan! Nooit heeft ze ook maar één regel overtreden. Wat the hell mankeerde iedereen toch!? Waarom vonden ze haar zo eng? Jeesz. Ze waren het allemaal met elkaar eens. Waren één pot nat maar er was niet één iemand die haar kon vertellen waarom. Niemand kon een antwoord geven op bovenstaande vragen. Iets wat hun zwakte al weer aantoonde. Wat echter zeer toevallig was, was dat er op het moment wel leden van haar country contact met haar zochten. Op de een of andere weirde manier. Like Yusei, Tsuna en zo ook Misaki. Allemaal leden van de Fire Country. Of het toeval was? Yazuki geloofde niet in toeval. Dingen gebeurden die moesten gebeuren. Dus ook deze weg die ze zelf moest afleggen. Hoe hard en duister die ook was. Ze zou het zelf moeten doen. Waarom had men anders haar familie af genomen. Waarom hadden ze haar gespaard? Waarom was ze niet gewoon vermoord toen ze daar de kans toe hadden gehad. Want wat ze toen nog niet wisten was dat ze een moordmachine hadden gemaakt. Iemand met maar één doel in haar leven. Doden. En nee niet zomaar doelloos een paar random people doden. Nee. Specifieke mensen doden. Niet omdat ze dat leuk vond. Nee, omdat het moest. Ze kon niet anders. Of ze haar country zou verraden om haar doel te bereiken? Ja. Daar hoefde ze niet over te twijfelen. Ze had toch niemand om lief te hebben en er was niemand die haar lief had. Wat bond haar eigenlijk nog aan haar country? Eigenlijk niets. Yazuki haalde een hand door haar ravenzwarte lokken en kantelde haar hoofd. ”Iedereen heeft zo zijn zwakke en sterke kanten.” zei ze met haar heldere maar o zo koude stemgeluid. Yazuki was niet arrogant. Helemaal niet eigenlijk. Maar ze wist wel dat ze een goede warrior was. Dat was ook regelmatig tegen haar gezegd. Toch was ze nooit maar dan ook nooit tevreden. Het leek allemaal zo makkelijk wat ze deed. Mensen dachten dat ze een instelling had van bekijk het maar ik kan het allemaal al. Want hoe goed men haar ook vond ze trainde. Iedere dag, ieder vrij uur, elke minuut, elke seconde.. Haar helblauwe ogen keken onderzoekend richting Misaki. Ja, was ze maar meer zoals haar. Dan zou haar leven heel wat simpeler geweest zijn..

Waar draaide het leven eigenlijk om, het was een vraag die vaak door haar hoofd afspeelde moeilijk was het wel, al die vragen. Er waren vele mysterie's die nog niet opgelost waren, maar door daar over te denken waren het goede ervaringen. Ze was niet gehaat, misschien op een manier omdat veel haar vroeger irritant vonden maar dat was vroeger en nu is nu ze had meer zelfbeheersing maar er waren dingen die niet veranderde, goede dingen maar ook slechte dingen. Het was alsof er een onzichtbare wand tussen haar en de buitenwereld zat er waren enkele die die muur wisten te doorbreken, haar vrienden ja helaas zag ze ze steeds minder, dood waren ze niet en dat wou ze ook niet. Ze zou haar vrienden beschermen, wat zou je een normaal leven noemen? Volgens haar is al dat gevecht en oorlog niet goed, gelukkig is er nu geen oorlog tussen de Country's.. Zou de Third Great Warrior War, ooit aanbreken? Zoja wanneer, vele vragen, ze wou zich voorbereiden en sterker worden en vechten voor haar Country. Wat als ze tussen twee beslissingen zou komen te staan, haar Country of Vrienden, ze wilt haar vrienden geen pijn doen maar ook haar Country niet verlaten. Geen van beide en wat dan? Niks, enkel staren en snel en pijnloos vermoord worden midden op het slachtveld, nee het moest anders gaan. Anders, veel anders die uitkomst was gewoon te pijnlijk en verkeerd.. "Iedereen heeft zo zijn zwakke en sterke kanten" sprak ze, het was zacht en koud maar tegelijkertijd teder en totaal niet ruw. Ze zag haar altijd als een arrogant iemand maar eigenlijk was ze helemaal niet zo, je kon het tegenovergestelde er van zeggen. "Als wat?" zei ze "Toch zie je enkel je zwakke kanten, althans ik.." sprak ze, de laatste woorden wat zachter maar verstaanbaar, ja wat waren haar sterke kanten? Voor haar waren die onzichtbaar, niets te zien ze was zwak in alles..