Rustig liep Keiji over het zand. Zijn schoenen schopten een beetje verveeld tegen allemaal verschillende steentjes aan, die zijn lynx, Dwana, dan weer handig begon te ontwijken. Hij verveelde zich echt dood. Hij had geen zin om langer rond te lopen. Hij had zin om even uit te rusten bij het water of zo. Alsof ze zijn verzoek hadden gehoord, zag hij even verderop een rivier. Hij rende er uitgelaten naartoe, zijn lippen stijf op elkaar, alsof hij voor eeuwig zou kunnen zwijgen. Hij zette zich neer en keek over de rand uit. Hij had zijn schoenen uitgedaan en legde zijn voeten voorzichtig in het water. Dwana sprong daar in tegen vrolijk in het water. Rustig zocht Keiji in zijn tas. Hij vond uiteindelijk een soort zwembroek, deed al zijn kleren uit en keek even onzeker om zich heen toen hij in zijn nakie stond, deed toen de zwembroek aan, zuchtte een keertje, haalde diep adem en sprong vervolgens in het water. De eerste keer was het eigenlijk wel fris om een lekkere sprong in het water te nemen. Hij keek naar Dwana, die overduidelijk plezier had om te zwemmen. Haar schattige oortjes gingen dan nog verder naar achteren. Met zijn ogen gesloten dacht hij aan het meisje van ongeveer vier jaar geleden, die hem gezoend had. Hij haalde diep adem en voelde zijn hart kloppen. Hij had in de buurt van het meisje, na de zoen, niks gedaan, niet geglimlacht of niks, maar was weggelopen. Hij kon haar onmogelijk zeggen dat hij van haar hield, want hij zou die dag erna toch weg zijn en waarschijnlijk was ze of dood, of het was gewoon een roekeloze poging geweest om hem in de Country te kunnen houden. Dat mocht ze willen. Hij zuchtte even en wreef over zijn achterhoofd. Waarom hij?

Oké, hij had die vent dan wel vermoord om dat meisje te redden, maar hij vond daarmee nog niet dat hij eeuwige verdoemenis verdiende. Hij zuchtte even en wreef nog een keer over zijn achterhoofd. Hij had geen glimlach. Hij had eigenlijk nooit geglimlacht. Zijn blik was altijd uitdrukkingsloos, waardoor je nooit zag of hij plezier had of niet. Hij keek naar zijn lynx, die heen en weer zwom en zich nergens wat van aantrok. Hij kon zelfs niet glimlachen als hij naar Dwana keek, maar Dwana wist zonder woorden dat hij diep trots op haar was. ‘Goed zo, meid,’ zei hij zachtjes. Toen Dwana hem aankeek, knikte hij alleen. Met dat knikje deed hij ook een soort glimlach voor Dwana. Hij zuchtte even en wreef over zijn achterhoofd, waarna hij zich op zijn rug liet drijven in het lekkere, koele water.

- Yazuki -

In een hoog tempo sprong ze van boom tot boom. Haar lange ravenzwarte haar volgde haar sierlijk bij elke sprong die ze zette. Twee helblauwe ogen keken vooruit, naar de weg die ze nog af moest leggen. Vluchtig keek ze achterom, haar achtervolgers hadden haar niet bij kunnen houden. Met een zelfvoldane grijns rond haar lippen bleef ze op een hoge tak stil staan. Haar linkerhand rustte op de stam van de boom terwijl ze met haar andere hand in haar heuptasje zocht. Met een evil grijns op haar lippen haalde ze er strikdraadjes uit en spande ze tussen de bomen. Altijd het zekere voor het onzekere nemen. In een rustiger tempo vervolgde ze nu. Tot dat het aantal bomen dunner en dunner werd en ze uiteindelijk bij de rand van het bos uitkwam. Met een hoge sprong, sprong ze uit de boom en landde sierlijk op twee benen. Als een waterval viel haar lange ravenzwarte haar op haar rug. Het felle zonlicht prikte in haar ogen. Eenmaal daar aan gewend liet ze haar blik rond gaan over het gebied. Op haar na helemaal verlaten. Het was er sereen en puur. Een brede rivier dat schitterde door de zonnestralen die het water vingen. Het stroomde traag en leek wel heel, heel aanlokkelijk.

Snel gooide ze haar katana af en trok vlug haar kleding uit waardoor ze enkel nog in haar string en bh stond. Vlug wierp ze nog een blik om zich heen. Legde haar hoopje kleding dicht bij de kant neer en nam toen een elegante duik in het water om al het zweet, het zand en stof en het bloed van zich af te wassen. Met een zwaai van haar hoofd gooide ze haar natte, ravenzwarte haar achterover waardoor de druppels door de lucht vlogen en opnieuw het wateroppervlak raakte. ”Nyaaa..!” verliet zacht kreunend haar mond. Heerlijk was dit. Sierlijk draaide ze rond in het water. Dreef op haar rug een stukje met de stroming mee. Sloot genietend haar ogen. Haar ravenzwarte haar dreef elegant als een kroon rond haar hoofd. Zo puur en sereen. Zo eerlijk en lief. Zo gevaarlijk. Het leek allemaal zo mooi maar ondertussen.. Zonder een grijns of een glimlach rond haar lippen maar met een harde trek rond haarmond draaide ze zich om en zwom richting de kant. Toen ze kon staan gooide ze haar haar opnieuw naar achteren. Toen ze echter op keek schrok ze. Daar zwom een lynx in het water. Yazuki kneep haar ogen tot spleetjes. ”Kosu..!” zei ze zacht. Een jongen! Was ze zo ver afgedreven dan? Yazuki keek naar de kant. Haar kleding was nergens te vinden. ”Kosu! Kosu! Kosu!” riep ze luider nu. Haar kaken klemde ze op elkaar en wierp opnieuw een blik op de jongen. Tja, ze was volgens mij niet bepaald onopgemerkt gebleven.

Toen Keiji een plons achter zich hoorde, keek hij om. Niet geschrokken, niet verrast, niet glimlachend, niet blij, gewoon, met een strak gezicht. Hij was ergens, diep vanbinnen, redelijk nieuwsgierig wie op dit moment nu ging zwemmen. Het was nog redelijk vroeg in de ochtend. Dwana keek gespannen om zich heen, maar Keiji liet haar kalmeren door een rustige blik op haar te werpen. In tegenstelling tot hem maakte Dwana zich wel vaak zorgen om de mensen om hun heen. Toen hij dacht iemand te horen vloeken, keek hij voor zich uit naar een meisje. Ze had ravenzwart haar en zover hij kon zien, had ze niks aan. Maar ze was dan ook best ver in het water, het kon zijn dat daaronder zich nog iets anders verborg. Hij voelde zich een beetje geïnteresseerd in het meisje. Maar hij voelde zich vaker geïnteresseerd in meisjes, alleen schikte hij hun vaak af door zijn stille karakter. Hij keek haar rustig aan. Ergens was het wel grappig om te zien dat ze zo hard aan vloeken was omdat ze hem zag, of ze was misschien iets kwijt. ‘Hoi,’ zei hij dan ook rustig, waarna hij haar weer aankeek, met geen enkele uitdrukking. Bij een voorstelling zou je normaal een glimlach rond je gezicht hebben, maar daar kwam bij Keiji niks van in. Hij liet zich naar de rand van de rivier gaan, trok zich op aan de kant en ging daar zitten. Zijn gespierde borstkas stak fel af tegen de zon, die voorzichtig begon te schijnen, alsof het bang was voor de schaduwen. Dankzij de bomen werd de zon voldoende tegengehouden om het niet te heet te hebben. Dwana keek naar het meisje, duidelijk niet op haar gemak zijnd. Als Traitor moest je immers goed uitkijken met je wie op dat moment te maken had.

Keiji liet zijn blik naar haar ogen zakken. Ze had blauwe ogen, viel hem gelijk op. Heel iets anders dan zijn paarse ogen. Ook zijn blonde haren waren een heel ander relaas gevend dan het meisje haar zwarte haren. Hij moest eerlijk toegeven dat het het meisje wel sierde. ‘Iets kwijt?’ vroeg hij. Hij sprak meestal geen hele zinnen, omdat hij het niet fijn vond om zoveel te praten en hij het eigenlijk fijn vond als andere mensen dat voor hem deden. Natuurlijk kon hij niet elke keer op de andere mensen vertrouwen dat die veel voor hem zouden spreken, maar hijzelf sprak nooit echt veel. Dat was hij gewend en dat zouden andere mensen ook spoedig gewend zijn. Alleen tegen goede vrienden – die hij had niet had – sprak hij vaak meer dan hij eerst deed, maar hij had dat eigenlijk nog nooit hoeven doen. Een neutrale blik, dat had hij.

Yazuki plantte haar handen in haar zij en keek hem ijskoud aan. Jongens.. Als ze ergens een hekel aan had. In haar hele leven was ze nog maar één fatsoenlijke jongen tegen gekomen. De rest leek zichzelf alleen maar de beste te vinden en konden maar één ding goed. Opscheppen. Ze hadden een grote bek van hier tot aan Tokio en weer terug. Al wist ze niet precies hoe ver dat nou was. Haar helblauwe kneep ze venijnig samen en schonk hem een dodelijke blik. Hoi. Waarom begroette hij haar!? Argh! Yazuki liep met een felle blik op hem af. Liet haar blik over hem heen glijden. Oké oké ze moest toegeven dat hij er niet verkeerd uit zag dat zeker niet. Maar zag je het al voor je? Yazuki. En een jongen? Never nooit dat dat ging gebeuren. Niet dat een meisje meer kan had hoor. Nou ja in zekere zin wel. Een grotere kans om gedood te worden ja.. Hoe beter ze naar hem keek hoe vreemder ze hem vond. Niet vreemd in slechte zin maar interessant vreemd. Hij was zo anders. Zo anders als haar. Qua uiterlijk tenminste. Haar ravenzwarte lange lokken waren in schril contrast met zijn witblonde haar. En zijn ogen. Yazuki hield haar hoofd een tikkeltje schuin. Een vaste tik van haar wanneer ze iemand nauwkeurig op nam. Sommigen vonden het erg intimiderend als Yazuki hen zo op nam. Anderen irriteerden zich er aan. Het zou haar wat. Ze keek wat ze wilde en als iemand daar wat op aan te merken had zou ze diens tong uitsnijden. Konden ze ook niet meer zeiken toch?

Wat Yazuki echter vergat toen ze richting de jongen waadde was dat ze nou niet bepaald veel om het lijf had. Met haar handen in haar zij en alleen in haar bh en hotpants staarde ze hem aan. ”Had je het nou tegen mij?” zei ze koeltjes. Waarna ze nog dichter naar hem toe liep zodat ze nog maar enkele centimeters van hem verwijderd was. Hij die op de kant zat en zij die nog net in het water stond. Voorover gebogen om de jongen doordringend aan te kijken. ”Zie ik er uit alsof ik iets kwijt ben?” sprak ze droog met haar heldere, zangerige stem. Hoewel ze zo’n aangename stem had hadden alle woorden die ze sprak, en dat waren er niet al te veel, een kille ondertoon. Yazuki sprak liever niet. Sprak liever met haar lichaam. Kosu, ook weer niet op die manier dus. Ze was zich wel bewust van haar goede uiterlijk en zeker niet verkeerde lichaam maar ze had het nooit gebruikt. Om het zo maar te noemen. En dat was ze ook zeker niet van plan. Waterdruppels vielen uit haar ravenzwarte haar en voegden zich weer bij het traag stromende water van de rivier. Voor een paar seconden leken haar helblauwe even bloedrood op te kleuren. Rustig telde ze tot tien. Één, twee, drie.. Sloot haar ogen en nam een diepe teug lucht. Toen ze haar ogen opende keek ze de jongen weer rustig aan. Af en toe kon ze zichzelf wel wat doen. Wat het drong nu pas tot haar door in welke toestand ze voor hem stond.

Nauwlettend hield Keiji haar in de gaten, oplettend om elk ding wat zij zou doen te kunnen opnemen en eventueel een aanval te kunnen ontwijken, maar ze leek het niet van plan te zijn. Nog niet, tenminste. Haar blik stond op onweer, maar dat deerde hem niet. De wereld was immers zo oneerlijk. Zelfs al deed hij niks, meisjes moeten nog boos op hem zijn. Maar dat was gewoon iets wat typisch voor meiden was. Hij schonk er niet al te veel aandacht aan. Hij keek haar alleen maar aan, alsof ze eigenlijk een graf was tegen wie hij niet wou praten. Nou ja, zo voelde het eerlijk gezegd ook. Alles wat ze tegen hem zei, drong er in het ene oor weer in en in het andere uit, evenals haar houdingen tegenover hem. Dat ze zich zowat stond af te zeiken omdat ze kwaad op hem was, drong dan ook niet echt geweldig goed tot hem door, hij kon haar alleen maar aankijken. ‘Ja,’ beantwoordde hij haar vraag met zijn zachte, ietwat ruwe stem. Hij praatte niet zo heel veel, dus daar werd je stem vanzelf niet erg goed van. En hij was sowieso nooit echt een prater geweest. Dwana hield het meisje voor hem nauwlettend in de gaten, net zoals hij deed. Een verkeerde beweging kon een fatale zijn en hij had zijn katapult niet bij op dit moment. Het viel hem op dat het haar niet echt deerde op welke manier ze voor hem stond. Gelukkig voor haar was hij niet een jongen die graag zijn ogen over het lichaam van een meisje liet glijden, alhoewel hij – als hij flink gekeken zou hebben – zich dan wel had moeten laten onthouden dat ze er niet slecht uitzag. Hij keek haar recht in haar blauwe ogen aan. Sommigen vonden dit al intimiderend van hem.

Hijzelf werd echter niet geïntimideerd door het meisje zelf. Zowel door haar lichaamtaal niet, als door haar woorden niet. Haar vraag, die hij dom vond, beantwoordde hij dan ook niet. Waarom zou hij moeite doen om die vraag te beantwoorden? Ze wist zelf heel goed dat ze er net wel uitzag alsof ze iets kwijt was. Nu iets minder, maar dan toch. Sommige meisjes konden gewoon zo moeilijk doen, vond hij. Hij keek naar het meisje en schudde zijn hoofd, als een soort antwoord. Hij kon haar beter maar gewoon haar zin geven, dan had hij ook geen gezeik. In tegenstelling tot hem kon zij echt hele zinnen praten, iets waar hij jaloers op zou zijn als hij ernaar zou snakken. Hij snakte echt niet naar veel praten, vond het ook niet fijn als een ander teveel zei en haatte vragen. Hij wou ze liever niet beantwoorden. Hij wou liever zo min over zichzelf loslaten. ‘Wie ben je?’ vroeg hij alleen maar, alsof ze de lastige vragen nooit aan hem gesteld had. Hij deed dan ook net alsof hij die vragen nooit had moeten beantwoorden. Dwana ging naast hem zitten en keek naar haar. Haar ogen stonden fiks, alsof ze het meisje daarmee wou vertellen dat ze met haar handen van Keiji af moest blijven, als ze dat al van plan was. Geen enkel meisje zou een kans maken bij hem zonder dat Dwana irritant zou doen. Irritant voor de meisjes, Keiji vond het uitstekend zoals Dwana deed. Hij richtte zijn blik op haar, zonder interessant of nieuwsgierig over te komen. Gewoon, neutraal.

Een zucht verliet haar keel. Ja ze reageerde heftig. Waarom? Omdat ze niet beter wist. Yazuki wist nou niet bepaald hoe ze een gesprek moest voeren. Sociaal contact? Nooit gehad. Wat het inhield wist ze dus ook niet. Het was voor haar een hele happening als er iemand überhaupt tegen haar sprak. Het was namelijk een zeer uniek en uitzonderlijk gebeuren. In haar hele leven was er nooit iemand die zomaar tegen haar begon te praten. Gewoon. Omdat ze zin hadden in een gesprek met haar. Niet dat je een heel interessant gesprek kon verwachten. Maar toch. Niemand was ooit geïnteresseerd in haar geweest. Dacht zij tenminste. Yazuki sloeg haar handen voor haar ogen en slaakte een diepe zucht. Af en toe kon ze zichzelf wel wurgen. Haar handen verplaatste ze, liet ze langs haar hals naar beneden glijden. Over haar schouderbladen langs haar bovenarmen en kruiste toen haar armen voor haar borst. Bleef zo even naar hem staan kijken en besefte toen dat hij gesproken had. Hij was van een andere country. Natuurlijk want ze had hem nog nooit gezien en zijn kleding was iets anders dan dat van de Fire Country. Kort raakte ze het puntje van haar neus even aan. Een vaste tik van haar wanneer ze na dacht. Haar helblauwe ogen gleden naar de Lynx die naast de jongen zat en haar aandachtig in de gaten hield. Het dier had een mooie pels en was erg groot. ”Wat een mooi dier. Wat is haar naam?” vroeg Yazuki ineens een stuk minder fel dan daarvoor. Eerder klonk het gewoon.. Normaal?

Het duurde even voor het tot haar door drong dat ze eigenlijk heel erg onbeleefd bezig was. Even hield ze haar hand achter haar hoofd en keek de jongen rustig aan. ”Mijn naam is Kuchiki Yazuki..” zei ze zo ineens. Alsof het al uren geleden was dat hij de vraag gesteld had en ze hem eigenlijk al lang vergeten was. Hoewel dat niet zo was. Ze was gewoon even onder de indruk geweest van zijn pet. Nu ze het toch over een pet had. Waar hing die van haar eigenlijk uit? Yazuki bracht haar vingers naar haar mond en floot eens. Niet bijzonder hard maar wel duidelijk. Meteen opende ze haar geest voor haar jonge wolf. Vrolijke gedachten stroomden binnen. Beelden van zijn dromen en het konijn waar hij net op gejaagd had bijvoorbeeld. Trots kwam hij aanrennen. Zijn kristalblauwe ogen schitterden vrolijk toen hij Yazuki zag. En voor even leek Yazuki een heel ander persoon. Haar helblauwe ogen straalden. Een glimlach verbrak het harde masker op haar gezicht. Het leek alsof een warm licht haar omringde. Wild rende Girei langs de jongen op. Vol op haar af. Nam een aanloop en sprong haar zo omver. Waardoor ze weer in het water belandde. Lachend kwam ze boven en tilde het jonge wolfje boven haar hoofd. ”Jij. Jij. De volgende keer vermoord ik je hoor.” probeerde ze zo koel mogelijk te zeggen. Maar de puppy oogjes van Girei zorgden ervoor dat ze hem tegen haar borst drukte en hem een kus op zijn hoofdje gaf waarna hij de druppels van haar wang likte. Teder zette ze hem op de kant en hees zich toen naast de jongen op de kant. Keek toen weer rustig zijn kant uit en streek een paar natte plukjes achter haar oren. ”En jij bent?” zei ze weer koeltjes zoals gewoonlijk. Girei schudde zijn ravenzwarte vacht uit en ging met zijn voorpootjes op de bovenbenen van Yazuki staan waarna hij de jongen onderzoekend op nam.

Rustig keek Keiji opzij, naar Dwana, die hem toeknikte. Alsof Dwana hem toestemming moest geven om haar naam te vertellen. Hij knikte haar terug toe en keek naar het meisje voor zich. Hij had geen zin in een gesprek, maar hij was er zelf op afgegaan. Nou ja, ergens had hij ook wel zin in een gesprek, als hij maar met niet te veel woorden moest spreken, dan vond hij het goed. Hij was eigenlijk een moeilijk te begrijpen persoon. Het ene moment was hij best tevreden over zijn gesprekspartner en het andere moment was hij ze liever kwijt dan rijk. Hij keek het meisje even aan. ‘Dwana,’ beantwoordde hij de vraag en hij deed een hoofdknik richting zijn lynx, om aan te tonen dat hij het over haar gehad had. Dadelijk zou ze nog gaan vragen over wie ze het had , nou, hiermee bespaarde hij de moeit voor haar om dat te praten. Blijkbaar vond zij praten dus wel makkelijk. Nou, hij niet en hij zou blij zijn als hij eens wat minder vragen moest beantwoorden zodat hij zichzelf wat meer met de omgeving om zich heen kon bezighouden. Deze gelegenheid werd hem echter weer ontnomen en hij keek rustig naar het meisje die zich voorstelde als Yazuki. ‘Keiji,’ beantwoordde hij haar vraag en hij keek haar rustig aan, uitdrukkingsloos. Hij had niet zoveel zin om veel uitdrukkingen aan te nemen. Dat deed hij nooit. Hij was altijd neutraal of uitdrukkingloos. Een van die twee, wat eigenlijk gewoon bijna hetzelfde betekende, maar toch. Er zat ergens ook wel een verschil tussen die twee. Een verschil waarvan hij alleen het verschil wist, omdat hij het altijd gebruikte. Maar hij ging niet denken wat het verschil was. Zijn klein geheimpje. Zelfs bij de vrolijke reünie tussen haar dier en Yazuki liet geen glimlach op zijn gezicht toveren.

Yazuki was ondertussen bij hem komen zitten, maar dat deerde hem niet. Van zijn part zat ze zelfs op zijn schoot, dan nog deerde het hem niet. Oké, dat was misschien een iets te strak genomen voorbeeld, maar je snapte wel wat hij bedoelde. Hij keek naar Dwana, die eerst argwanend naar Yazuki keek, maar naarmate Keiji meer knikjes gaf waarvan Dwana wist dat het oké was, ging ze naar Yazuki toe en gaf ze Yazuki een kopje. Zelfs dat liet geen glimlach op Keiji’s gezicht toveren, maar Dwana wist diep vanbinnen dat hij trots was op haar en dat hij Yazuki best wel mocht en wel in zijn buurt wou hebben. Hij keek voor zich uit. Eerst had Dwana moeite gehad om bij hem te zijn, omdat hij altijd zo stil was. Maar naarmate Keiji meer blikken was gaan uitwisselen met haar, pikte ze ook makkelijker gevoelens van hem op. Gevoelens die niemand anders kon zien of voelen dan zij. En nu was hij gewoon rustig. ‘Mooi,’ zei hij en hij deed een hoofdknik naar het water, maar keek ook even langs de bomen, om Yazuki een soort beeld te geven van hoe hij de natuur vond. Hij was dan wel niet filosofisch ingesteld, hij moest toegeven dat de natuur er heel mooi uitzag. Hij leunde een beetje op zijn handen, die achter zijn lichaam steunden en keek opzij, naar Yazuki.

Tegenwoordig nam ze niet eens meer de moeite om die mensen die zo staarden een ijskoude, dodelijke blik toe te werpen. Iets wat naar haar idee te veel energie kostte. Iets dat zulke mensen zeker niet waard waren. Waarom? Waarom dacht iedereen altijd zo verkeerd over haar? Een zucht verliet haar keel. Lichtelijk gepikeerd veegde ze de losse plukken haar uit haar gezicht en streek ze achter haar oren. Girei wreef zacht grommend tegen haar been aan. Even verscheen er een korte glimlach op haar gezicht en woelde ze afwezig door zijn ravenzwarte vacht. Zijn voorpootjes klauwden tegen haar bovenbenen aan maar Yazuki staarde afwezig voor zich uit. ”Yaz..? Yazuki-chan? Wat is er toch?” vroeg haar trouwe wolfje ongerust. Yazuki beet op haar onderlip en draaide zich van hem weg. Ze had nu echt geen zin in alweer zo’n gesprek. De afgelopen tijd zat ze zich eigenlijk af te vragen met wel doel voor ogen ze nog in de Fire Country woonde? Wat hadden ze haar nog te bieden? Iedereen die tegen haar durfde te vechten of met haar wilde sparren had ze al eens verslagen en haar Sensei kon haar nou ook niet veel meer leren. Een zucht verliet opnieuw haar keel. Girei hield zijn hoofdje scheef en vroeg om aandacht met zijn geest die onlosmakelijk met elkaar verbonden waren. Natuurlijk kon ze zich ook voor hem afsluiten mocht dat nodig zijn. Iets wat ze eigenlijk nog nooit in overweging had genomen. Dat de persoon naast haar geen prater was had ze wel ondervonden. Normaal gesproken praatte ze eigenlijk niet eens. Maar ze zei op de momenten dat ze sprak in ieder geval meer dan de jongen naast haar die zich zojuist voorgesteld had als Keiji. Toch was het niet dat ze het vervelend of zelfs irritant vond. Nee helemaal niet eigenlijk. Het was namelijk erg prettig. Iemand die haar eens geen vragen stelde. Kort knikte ze na zijn woorden en liet zich toen met een zachte kreun achterover vallen in het gras. Girei ging rustig naast haar liggen hoewel ze zowel jongen als lynx in de gaten bleef houden met zijn kristalblauwe ogen. Haar helblauwe ogen sloot ze voor een paar seconden. Gewoon genietend van dit moment. Tot zijn stemgeluid haar oren vulden en ze haar ogen weer opende. Yazuki tilde haar hoofd even op om zijn blik te volgen. Ze moest toegeven dat hij gelijk had. Haar helblauwe ontmoetten zijn paarse ogen en even bleef ze hem recht aankijken. Gewoon, normaal.. Dat zoiets ook mogelijk was. Ze wist niet of deze jongen altijd zo was als nu. Maar het beviel haar wel. Eens wat anders dan die domme, angstige blikken. Ja, dit kon ze wel even volhouden zo. Haar blik gleed opnieuw over het water, opnieuw over de groene bomen. Richtten zich even op de heldere hemel boven haar. Opnieuw draaide ze haar hoofd naar rechts waar ze recht in het gezicht van Keiji keek. Vaak had je stiltes die onaangenaam waren. Dodelijk.. Maar deze stilte was ergens heel erg prettig en op een vreemde manier genoot Yazuki hier van. Het was niet dat ze naar hem glimlachte. Nee dat niet. Van buiten misschien niet. Wat er van binnen in haar om ging telde alleen voor haar en Girei dan. Girei tilde zijn hoofdje even op om naar zijn bazin te kijken. Als hij echter had kunnen grijnzen dan had hij dat gedaan.

Keiji liet zijn ogen naar de hare zakken. Haar helblauwe ogen, zo blauw als de lucht. En zoals het water. Nou ja, het water was alleen maar blauw door de weerspiegeling van de lucht erin. Als het nacht werd, werd het water ook donkerblauw, dus daaraan kon je wel opmerken dat het een weerspiegeling was. Hij wendde haar blik af toen hij vond dat hij haar veel te lang aankeek. Oké, hij zei niet veel, maar zin in een staarwedstrijd had hij nu ook niet bepaald. Het was nog maar een paar dagen geleden dat hij Gajeel weer teruggezien had, zijn oude vriend, maar het voelde voor hem alsof er weer jaren tussen hun in waren. Hij wou graag weer terug naar zijn vriend, alleen was die in de Earth Country en wist die sinds kort dat Keiji Traitor was. Neutraal keek Keiji even voor zich uit, waarna hij zijn hand naar Dwana liet zakken en haar zachtjes aaide. Dwana snorde en legde haar hoofd in zijn schoot. Dwana snoof zijn geur en voelde zich nog meer veiliger dan ze zich al voelde. Als Keiji bij haar was, voelde ze zich altijd meer veiliger dan als ze alleen was. Ze wist dat Keiji voor haar zou vechten als het moest. Hij glimlachte diep vanbinnen naar haar, hij deelde zijn gedachten – die overigens ook niet veel waren, aangezien hij zijn gedachten als een van de weinige persoon op de wereld kon afsluiten – soms met haar, maar ook zijn innerlijke gevoelens, die er constant waren omdat hij zijn uiterlijke gevoelens verbannen had. Zelfs niet toen het meisje in de Country hem gekust had had hij geglimlacht, iets wast als een opluchting voor Dwana voelde. Keiji was niet zo op de meiden gesteld, gelukkig. Nu wou ze niet zeggen dat ze jaloers was, dat was ze niet!

Keiji keek in de wijze ogen van Dwana en toen hij jaloezie in zich op voelde komen, keek hij haar even aan. Dwana voelde zijn verbaasdheid en Dwana liet in haar gedachten zien wat er aan de hand was. Keiji wreef geruststellend over haar pels. Nee, hij voelde niks voor het meisje uit zijn Country. Nog niet, tenminste. Hij zou het misschien ook niet voelen meer. Ze waren van elkaar gescheiden, verwijderd, verbannen. Misschien was dat ook maar goed ook. Hij keek opzij naar Yazuki. ‘Je lijkt een Traitor,’ merkte hij op. Het was waar. Als hij haar zo zag zitten, leek ze helemaal niet op iemand die uit een Country kwam. Zijn paarsachtige ogen keken haar recht even aan en hij wendde zijn blik weer af voor ze diep genoeg kon kijken om in zijn binnenste te kunnen kijken. Behalve voor Dwana en voor Gajeel hield hij die poort voor iedereen gesloten. Hij wachtte af van wat ze zou zeggen.