Zijn handen gingen diep verborgen in het witte vest dat hij droeg. Twee onyxzwarte ogen gleden over de omgeving. Voortdurend op zoek naar gevaar. Of ook maar het kleinste signaal dat op gevaar kon duiden. Dat was misschien het enigste nadeel aan een traitor zijn. Want voor de rest had het hem alleen nog maar voordelen gebracht. Wie hij was? Uchiha Sasuke. Zijn gehele clan was uitgemoord. En niet door zomaar iemand. Nee, door zijn bloedeigen broer. Itachi.. Zijn doel was Itachi te vinden en hem te vermoorden. Tenminste dat was zijn doel geweest. Tot hij lucht had gekregen van een meisje. Niet zomaar een meisje. Een meisje dat was zoals hij. Een Uchiha. Sasuke bleef stil staan en wierp een blik op de beschutting van het bos achter hem. De weg die hij nu ging volgen zou naar Hakumai Village leiden. Een rustig en vredig dorpje waar iedereen welkom was. Zelfs traitors als hij. Toch moest je ook daar op je hoeden blijven. Want overal waren agenten van de Village’s die naar warriors als hem op zoek waren. Zijn ogen sloeg hij op naar de hemel waar een koperbruine havik aan de hemel verscheen. Zijn onyxzwarte ogen bleven op het dier rusten en volgden elke beweging die het maakte. Met zijn gedachten maakte hij contact met het dier. ”Wat heb je gezien Taka?” vroeg hij rustig. Waarop zijn pet en metgezel antwoordde. ”Voor zover is er niets dreigends. Enkel een jonge vrouw van wie ik de identiteit niet kan lokaliseren.” Sasuke knikte kort en stak zijn arm uit. De koperbruine havik dook naar beneden en landde perfect op zijn uitgestoken arm. Kroop iets verder en ging op zijn schouder zitten. ”Laten we haar dan maar eens verwelkomen..” sprak hij hardop uit. En begon weer rustig verder te lopen. In de richting vanwaar Taka het meisje had gezien. Zodat ze elkaar uiteindelijk wel tegen zouden komen.

[&Dakotah!]

Het is nacht. De sterren staan aan de hemel, maar ik schenk er niet zoveel aandacht aan. Ik kan alleen maar kijken naar mijn bolle buik. Elke dag voel ik de baby stampen en ik lach dan even, omdat ik het zo’n doetje vind. De papa van mijn kindje is weg. Ik weet niet waar hij is en het kan me ook weinig schelen. Ik wil hem niet meer zien, nooit meer. Ik word er gek van dat iedereen het maar over hem heeft. En dan heb je ook nog die rare man die elke nacht naast me komt zitten en me bekijkt met een rare blik. Alsof hij me wil hebben of zo. Ieuw. Ik schud mijn hoofd. Ik denk dat ik aan het hallucineren ben van de pijn in mijn buik. Plots wordt de pijn erg hevig en ik druk mijn bips stevig tegen de grond, waardoor mijn buik naar voren gaat en genoeg uitpuilt om er een beetje frisse wind op te laten gaan, dat van de open deur komt vanuit mijn hutje. Ik puf zoals het mij geleerd is. Ik wil eigenlijk helemaal niet leren, wil dat dit mij niet overkomt. Ik kan me zelfs niet herinneren dat ik… dat ik gevreeën heb. Het lijkt net alsof deze baby er per ongeluk is gekomen. Alsof het ei waarin het moet zitten naar mij is gerold of zo iets. Ik weet dat het totaal belachelijk klinkt, maar zo voelt het dus wel voor mij. Ik heb natte sporen op mijn wangen, ik kan er niks aan doen. Ik voel dat ik moet huilen, maar ik onderdruk het. Opnieuw een verschrikkelijke kramp in mijn buik. Ik voel dat mijn ogen een andere vorm aannemen. Het voelt als een hel, die pijn dan. Ik zie alles een beetje waziger, het teken dat ik mijn andere oogkleur heb gekregen. Ik heb nu een rode kleur qua ogen. Bloedrood. Ik zie de volle maan schijnen boven me en sluit mijn ogen. De maan geeft me de kracht om mijn schoppende baby te behandelen. ‘Stil maar,’ fluister ik zachtjes en ik wrijf met mijn scherpe nagels over mij buik. Ik voel een siddering door mezelf trekken en heb het gevoel dat ik de baby ben. Ik sluit mijn ogen. Ik bol mijn rug en druk een kus op mijn buik, wat nog net kan. Ik ben nog steeds lenig. Plots wordt de pijn veel te hevig. Ik schreeuw het uit. Ik hoor verschillende stemmen rond me heen, maar alleen die pijn is er nog. Het is aanwezig, ik voel het in het sterkste bot van mijn lichaam. Iets zuurs in mijn maag dringt omhoog en voor ik het goed en wil doorheb, wordt er een bak onder mijn mond gehouden. Ik geef over en voel de tranen over mijn wangen stromen. Op dat moment zegt iemand tegen mij dat ik moet persen. Ik ga achterover liggen en op dit moment nemen de scherpe pijnen de overhand. Ik hijg en hijg. Ik val dan neer. Badend in het zweet schoot Dakotah overeind. Ze had het verhaal gewoon in haar hoofd gehoord. Ze had beelden gekregen, van een meisje dat begon te schreeuwen, maar ze had ook de woorden gehoord. Het meisje legde tegen haar uit wat ze voelde. Het was zo… innemend. Zo pijnlijk. Dakotah schudde haar hoofd en beet even op haar onderlip. Nee, deze droom was niet normaal! Was Suigetsu maar in de buurt, dan kon ze hem vertrouwen. Ja, ze had het hem al eens eerder verteld. Het was fijner om aan Suitgetu te vertellen. Ook al had ze soms ruzie met hem, hij kon wel fijn met je praten en dat was wat Dakotah nodig had. ‘Kom, Micah,’ dwong ze Micah en ze liep naar beneden, waarna ze zomaar een kant begon in te lopen. Ze was toch wel een paar uur aan het wandelen toen ze opeens iets hoorde. Ze keek naar haar kleding. Ze had een short aan, wat haar blote benen liet zien en een topje, wat haar blote schouders en een deel van haar rug liet zien. Ze sloot haar ogen en pakte haar boemerang met een beweging tevoorschijn. Ze liep in een geslopen houding naar voren, een beetje denkend aan de droom, maar dat ver achterstoppend in haar hoofd. Het zou haar dood kunnen zijn als ze nu niet goed oplette. En ze kon Satsuji niet alleen laten. Nog niet. Ze haalde diep adem en liep weer verder. De voetstappen kwamen steeds dichterbij. Ze hield haar boemerang omhoog en sprong toen vooruit. Dreigend keek ze de jongen voor zich aan. Hij had zwart, halflang haar en een zwarte kleur van ogen. Hij was… knap. Ze schudde haar hoofd. Ze moest bij de les blijven. Ze keek hem aan en hield haar boemerang dreigend omhoog. ‘Wie ben jij?’ zei ze en ze keek de jongen aan, haar aanvalsmode behoudend.

- Sorry! De droom werd een beetje lang :P -