Akane tuurde door de glazen winkelruit naar het holster. Bezet met robijnen, 0,4 karaat, wellicht iets meer, aan de prijs te zien. Gevat in echt leer en oogverblindend mooi. Al een week lang liep ze iedere dag even langs de winkel om het te bewonderen. Ze voelde voor de derde in naar haar zakken. Ze kon hem best betalen, dat was het punt niet. Het punt was, dat het zijn waarde uitstraalde. En hoewel dat de reden was waarom zij het wilde hebben, wist ze dat het ook ongewenste aandacht zou kunnen trekken. Damn! Maar hij was zo mooi, en perfect om aan haar collectie toe te voegen. Ze zag hoe de winkelier plots haar kant op keek. De man streek zijn schort even recht en liep toen naar de deur. Akane bleef verstijfd staan. Shit, nu kon ze moeilijk weglopen, toch? De deur werd geopend en de man groette haar vriendelijk. ‘Een goede dag, juffrouw. Waar kan ik u mee van dienst zijn?’ Akane schudde haar hoofd. ‘Ik was eigenlijk..’ De winkelier bekeek haar van top tot teen en trok even een wenkbrauw op, voor hij haar mee naar binnen nam. Hierdoor voelde Akane zich een beetje beledigd, alsof ze er uit zag als een of andere ordinaire winkeldief. Even later verliet Akane met een tevreden uitdrukking het gebouw en liet haar handen even over het holster glijden. Hier kon ze wel weer een aantal maanden mee vooruit. Bij de dichtstbijzijnde fruit kraam kocht ze een appel en liep verder door de straten van Yokusuka. Net toen ze voor de tweede keer een hap wou nemen uit het stuk fruit botste er iemand met zijn volle gewicht tegen haar aan waardoor de appel uit haar handen viel en op de grond belandde. ‘Oi! Kun je niet uitkijken?!’ Geïrriteerd draaide Akane zich om. ‘Ne, je bent me een nieuwe appel verschuldigd.’

[Eiyuu/N]

Het leven was je een gegeven iets. Iets waar je niet te koop mee moest gaan lopen. Iets waar je nooit en te nimmer mee moest spotten. Men moest leren genieten van het leven. Iets wat tegenwoordig zeer bijzonder leek te zijn. Er was niemand meer die er nog echt van leek te genieten. Iedereen was gehaast. Zag al dat moois in het leven niet meer. Al dat moois dat de aarde bracht. Het enige waar men tegenwoordig nog naar verlangde was macht. En wat bracht macht? Bracht haat, verderf, dood. Het bracht het niets. Ontspannen stond hij met zijn rug tegen een oud gebouw aan geleund. In dit gedeelte van de stad was het erg druk. Verschillende soorten mensen kwamen voorbij. Ouderen die met zware tassen sjorden. Jonge mensen. Jonge meisjes die druk met elkaar aan het kletsen waren en schichtige blikken op hem wierpen. Toen ze in de gaten hadden hij hun kant op keek en ze vriendelijk toe lachte draaiden ze giechelend en met een rood aangelopen hoofd om. Met een glimlach rond zijn lippen keek hij omhoog naar de heldere hemel. Wat zou de dag hem vandaag te bieden hebben? Genietend van het zonlicht op zijn gezicht sloot hij zijn groene ogen. Gedachten brachten hem zo ver terug al mogelijk was. Brachten hem terug naar enkele maanden geleden. Toen had men hem gevonden. Ze wisten niets over hem. Nergens was iets over hem te vinden geweest. Leden van de Lightning Clan hadden hem gevonden. En ze hebben hem verzorgd. Maar toen hij bijkwam. Was alles.. Alles was.. Weg.. Hij bracht zijn linkerhand naar zijn linkeroog. Probeerde alles te herinneren maar het kwam niet. Niets kwam terug. Enkel en alleen die duisternis. Die leegte. Bij het horen van wat gekreun en gesteun opende hij zijn ogen. Voor hem worstelde een ouder vrouwtje met haar veel te zware boodschappentas. Meteen kwam hij in beweging en snelde naar haar toe. Met een glimlach op zijn gezicht raakte hij voorzichtig haar schouder aan. ”Alstublieft. Laat mij uw tassen dragen.” Verschrikt keek ze op en keek hem even wantrouwend aan. Maar toen hij haar even vriendelijk aan bleef kijken knikte ze vriendelijk. N tilde met gemak de twee tassen op en liep achter haar aan. Naar haar huis. Bij de voordeur draaide ze zich om en pakte zijn hand vast toen hij de tassen neer had gezet. Zacht klopte ze er op. ”Bedankt lieve jongen. Er zouden meer jongeren als jou moeten zijn.” N glimlachte alleen vriendelijk en bracht een hand achter zijn hoofd. ”Het was geen moeite mevrouw.” Voordat hij er erg in had duwde ze hem wat geld en een appel in zijn handen. Voordat hij het terug kon geven had ze de deur gesloten. Met een grijns stak hij het geld in zijn portemonnee en stopte de bloedrode appel weg in zijn tas. Sloeg die tas over zijn schouder en stapte de mensenmassa in. De pet op zijn hoofd zorgde ervoor dat het felle zonlicht niet in zijn ogen scheen. Zijn lange groene haar viel tot de helft van zijn rug. Zijn blik was strak voor zich uit gericht maar toch kon hij het niet helpen dat iemand met het volle gewicht tegen hem op knalde. ” Oi! Kun je niet uitkijken?!” Verontschuldigend keek hij haar aan en haalde zijn schouders op. ”Het spijt me.” Hij schonk haar een vriendelijke glimlach en zijn ogen deden mee. Zijn ogen gleden van het roodharige meisje naar de appel die op de grond gevallen was. In een flits had hij de appel die hij zojuist van het oude vrouwtje gekregen had tevoorschijn en hield hem voor de neus van het meisje. ” Fujin o shite kudasai”

-Heheeh eerste post met dit karakter moet er nog een beetje inkomen :3

Waarom was het zo saai? Al dagen lang had niemand om hulp gevraagd. Al zaten ze wel in de problemen dan kwamen ze niet naar hem. Waarschijnlijk omdat ze wisten dat hij het zou verpesten. Wat viel er allemaal te doen? Hij on misschien weer gaan trainen. Dat zou weer vervelen. Hij trainde nu al zo lang, en na een tijdje ging dat vervelen. Zijn ogen schoten langs de kozijnen. Er waren zo veel leuke dingen te koop! Als het zou kunnen zou hij de helft kopen. Het enige probleem was het geld. Hij had er niet zo veel van, en moest het beetje dat hij had bewaren om eten te kopen. Wat over was gebruikte hij voor nieuwe kleding. Hij stopte het beetje geld dat hij had in zijn broekzak. Wat kon hij allemaal doen om aan meer geld te komen? Mensen helpen deed hij al en daar vroeg hij geen geld. Het zou niet moeten. Hij kon gaan jagen op mensen met geld boven hun hoofd. Het verdiende goed, maar was het wel eerlijk voor de mensen die opgejaagd werden. Hij had lang genoeg geleefd om te zien dat de country meestal geen gelijk had. Dat als er een mysterie zonder dader was, ze gewoon iemand de schuld gaven om het volk tevreden te stellen. Straks ging hij jagen op iemand die niks slecht had gedaan. Dat kon hij zichzelf niet vergeten. Waren er wel andere manieren om geld te verdienen? Hij zou een bijbaantje kunnen nemen. Dat kon, maar ontnam dat niet zijn vrijheid? Eiyuu hield ervan om zonder regels boven zijn hoofd te regels. Had hij honger, dan ging hij eten. Wou hij slapen, dan ging hij slapen. Niemand die iets tegen hem kon zeggen. Het moest maar. Anders zou hij nooit iets waardevols voor zichzelf kunnen kopen.

Wat voor baantjes waren er allemaal? Politie man? Dat was saai. Er gebeurde meestal niks en als er iets gebeurde ging je dood. Dat hoefde hij niet. Hij kon in een winkeltje gaan werken? Hij stopte en keek naar een winkeltje dat allerlei soorten groene en fruit verkocht. Dat was wel iets voor hem! Hij rende haast naar de man toe en stopte enkele centimeters voor de man. ''Zoekt U hulp?'' zei hij met een zo grote glimlach op zijn gezicht dat het bijna eng werd. ''Nee..'' De man schudde langzaam zijn hoofd heen en weer. ''Anders zou er wel een hulp gezocht bordje hangen. Er is wel een ding wat je voor me kunt doen.. '' De man haalde wat geld uit zijn zak. ''Er is een paar minuten geleden een meisje langs gekomen, en ze is haar wisselgeld vergeten,'' zei de man terwijl hij het geld liet zien. Heel weinig. Moest hij echt de hele stad doorzoeken naar een meisje om alleen zo weinig geld te geven? En nog iets, sinds wanneer waren mensen zo eerlijk? De meeste mensen zouden het geld in hun broekzak hebben gestopt. Ook vertrouwde hij een persoon die hij nooit had gezien met het geld om het terug te brengen. Wie zei dat Eiyuu het ook niet gewoon in zijn broekzak stopte en weg liep. ''Hier..'' De man zette het beetje geld in Eiyuu zijn hand. ''Okeey!'' Eiyuu zette het geld in zijn zak. ''Welke kant?'' De man wees de richting op waar het meisje eerder weg was gegaan.

Wat moest hij nu doen? Hij was onderhands al.. een paar seconde aan het zoeken. Het was logisch dat hij haar niet gelijk vond, maar als je er over nadacht was onmogelijk. Hij wist niks over het meisje. Niet hoe ze eruit zag, niet wat ze had gekocht, niet hoe ze heette. Dat waren allemaal belangrijke dingen die je moest weten als je naar iemand zocht.. Moest hij nu echt iedereen aanspreken om te vragen of ze wat hadden gekocht in het winkeltje waarvan hij de naam niet wist? Het moest maar. Hij kon tenminste een paar nieuwe mensen leren kennen. De eerste de beste meisje dat langs kwam zou hij aanspreken Ja! Het enige wat hij wist over de persoon was dat het een meisje was. Geen vrouw, maar een meisje. Hij gokte dat ze onder de 18 was. Dat maakte het veel makkelijker. Nog iets wat hij wist was dat het meisje waarschijnlijk nog wat groente of fruit had. Hij zou een niemand aanspreken die dit niet had. Langzaam bewoog hij tot de straten. Hij had verwacht dat er wel meer mensen waren die groente en fruit kochten. Soms zag je wel dat mensen het hadden gekocht, maar dat waren meestal wat oudere vrouwen en mannen. ''Huh?'' Kon hij de persoon hebben gevonden? Een rood harig meisje en een jongen met groen haar. De jongen had een appel vast. Hij kon het proberen. Langzaam betreed hij de tweetal. ''Heeft een van jullie toevallig net iets gekocht bij een groene of fruit winkel?''

Akane merkte op dat er een jonge man met lang groen haar voor haar neus was verschenen. Hij zag er eerlijk uit. Hm, ze had het niet echt met dat soort types. Maar hij kon er mee door. Ze moest toegeven dat ze verbaasd was toen hij uit het niets een nieuwe glanzend rode appel voor haar neus hield. 'Ah, arigatou.' Mompelde Akane en nam het stuk fruit in een hand. Ze wou net een nieuwe hap nemen toen er een blauw-harige jongen naast hen ging staan. 'Heeft een van jullie toevallig net iets gekocht bij een groene of fruit winkel?' Akane keek hem even aan en kon zich er niet van weerhouden om te grijnzen. De jongen was duidelijk al een jaar of 18, waar vanwaar dan dat masker? Het bedekte niet eens zijn gehele gezicht, wat was het nut? 'Ja, ik. Maar omdat ''hij'' hier, me omver liep was hij me een nieuwe appel verschuldigd.' Ze duidde de groen-harige jongen aan door er met haar vinger naar hem te wijzen. 'Wat wil je van me?' Akane wist dat je niet zomaar iedereen kon vertrouwen, zeker niet als het op verdachte figuren aan kwam. Nu ze het holster voor haar Katana had gekocht wou ze het koste wat het kost niet verliezen. Sowieso wist ze dat ze het wel op zou kunnen nemen tegen de twee mannen, ze zagen er niet behoorlijk sterk uit. Maar je kon niet op het uiterlijk afgaan, dat was een ding.

Hij knikte kort zijn hoofd toen ze hem uiteindelijk toch bedankte. De glimlach op zijn gezicht verdween niet. Hij opende zijn mond om wat te zeggen tot hij een schok in zijn hoofd voelde. Zijn linkerhand hielde hij tegen zijn voorhoofd aan gedrukt en bedekte er zijn linkeroog mee. Het leek wel hoofdpijn. Nee. Het was velen, velen malen erger. Een stem. Diep in zijn hoofd. Zijn ogen schoten open terwijl hij recht door de mensen dier rond hen heen liepen leek te kijken. Alles om hem heen verdween. Duisternis. Kille duisternis. Toen die ene bliksemflits. Hij schrok niet. Nee. Hij genoot van het onweer. Waarom? Dat was het enigste dat hem aan zijn oude leven deed denken. Aan het leven waar hij geen herinneringen meer aan had. Het was zo vreemd. Alsof hij twee maanden geleden pas was begonnen met bestaan. Hoe was het mogelijk.. Dat zijn gehele verleden verdwenen was? Hij moest zich toch wel wát herinneren? Nee. Het enigste wat hij kon herinneren was die donkere nacht. En die bliksemflits. Waar was die toch vandaan gekomen? Een frons verscheen op zijn gezicht en zijn ogen ging schuil achter de klep van zijn pet. Het stomme was. Hij zag het beeld continue vanaf dezelfde plek. Alsof.. Alsof hij diegene was die de enorme bliksemflits veroorzaakt had. Meteen bracht hij zijn hoofd omhoog. Maar dan was hij! Dan was hij eigenlijk een.. moordenaar..

Hij werd uit die deprimerende gedachten opgeschrikt toen een jongen van zijn leeftijd aan kwam stormen. Tot hij vlak bij hen was en rustig op hen af kwam. Zijn haar was blauw even als zijn ogen. Wat grappig bij hem was het net zo. Zijn haar was bijna even groen als zijn ogen waren. De jongen droeg een masker dat enkel een klein stukje van zijn hoofd bedekte aangezien het voor zijn ogen gedragen werd. En om ook nog wat te kunnen zien waren en twee gaatjes in gemaakt voor zijn ogen. Onwillekeurig verscheen er een glimlach op zijn gezicht. ”Dat klopt. Het spijt me nog steeds daarvoor. Ik snap niet dat ik zo diep in gedachten was zonder op te letten.” Hij nam beiden langzaam aan op. Mensen moesten hen met z’n drieën vast een vreemd stel vinden. Een meisje met rood haar, een jongen met blauw haar en een jongen met groen haar. Niet bepaald alledaags dacht hij zo. N stak beiden handen in zijn zakken en keek de jongen aan. Hij had een goed hart. Richtte zijn blik op de borstkast van de jongen waar zijn hart achter klopte. Hoorde het hart slaan. Hoorde het bloed pompen. What the..? Snel wendde hij zijn hoofd af. Dat was vreemd.. Hij had zo om hem heen wel dingen opgevangen over warriors met bepaalde krachten enzo. Maar toch. Weer die koppijn. Hij beet zijn tanden op elkaar. Natuurlijk ging hij hen dat niet laten merken. Kom nou. Hij was immers geen loser. Geen watje. En als ze dat dachten dan.. Wat waren die donkere gedachten ineens. Dat was hij helemaal niet. Hmn. Waarschijnlijk had hij gewoon goede nachtrust nodig vannacht dan zou het morgen wel over zijn. Eigenlijk. Wist hij niks. Wist evenveel over zichzelf als deze mensen hier wisten. Hij wist niet eens wat zijn naam was. Dus hebben ze hem in zijn country maar gewoon “N” genoemd.

''Ehh..'' Waarvoor was hij hier ook al weer gekomen? Hij had zich zo gericht op het vinden van de persoon dat hij het was gevonden.. Wat was het.. Hij vouwde zijn armen over elkaar heen en bleef ze beide kalm aankijken. Het had iets te maken met groente en fruit.. Ohja! Het geld. Snel pakte hij het geld uit zijn zak. Hij liet het plat liggen op zijn hand en schoof deze naar voren. ''Je hebt te weinig wisselgeld gekregen..'' mompelde hij droog terwijl hij nog steeds beide personen aankeek. ''De man vroeg of ik het wou teruggeven..'' Wat moest hij nu doen Hij had het teruggegeven, moest hij nog terug gaan naar de man om te zeggen dat hij haar had gevonden? Dat zou nutteloos zijn. Misschien kon hij een gesprek starten met het stelletje. Hij wist nog niet zeker of ze een stelletje waren, maar als een jongen en meisje bij elkaar stonden zonder vrienden om hun heen of iets in die richting waren het meestal stelletjes. Wel wist hij zeker dat ze beide rond zijn leeftijd waren. Hij zou ze een max geven van 20 jaar en en minimaal 16 jaar. ''Dus..'' mompelde hij nadat hij het geld had gegeven. ''Ik ben Eiyuu,'' stelde hij zichzelf voor. Meestal stak hij zijn hand uit, maar dit keer niet. Het was irritant om twee mensen hun handen te schudden. Dan moest je kiezen wie de hand je het eerst zou schudden. ''Dus, hoe heten jullie?'' Meestal begon hij heel onschuldig met maar een of twee vraagjes. Dit keer was er alleen maar een voor nodig. Hij had ze al lang genoeg aangestaard om veel vraagjes te kunnen bedenken. Sommige mensen vonden hem irritant, wat te begrijpen viel omdat veel mensen het niet leuk vonden als je te veel vragen ging stellen. Daarom probeerde hij zich dit keer in te houden. Hij wou niet dat iedereen die hem ooit had ontmoet hem of kinderachtig vond of irritant.

~ Flutheid ~