Zuchtend stond Dakotah voor het riviertje. Ze moest nodig met Satsuji praten. Heel nodig. Hij had het recht, als haar neef, om te weten wat er allemaal aan de hand was met haar en ze kon het toch niet langer verzwijgen voor hem. Anna’s dood was verschrikkelijk pijnlijk voor haar, ook al wist ze niet zeker of hij dat ook zou begrijpen. Zuchtend liep Dakotah richting het huisje en trok aan de hendel. De deur was gewoon open, dus of Satsuji was in de buurt gaan vissen, of hij was zich boven gewoon aan het douchen. Hopelijk had hij de bebloede windel in de prullenbak niet gevonden, maar dat zou wel niet. En anders zou hij toch niet meteen het ergste denken. Het was namelijk een hype voor haar geworden om haar hand gebroken te krijgen, of tenminste haar knokkels kapot te krijgen. Ze gooide haar vuist vaak tegen de muur als ze boos was, om het niet af te reageren op jongens die naar haar idee iets te hebberig waren. Ze wreef door haar haren en ze keek naar een spiegel die verderop hing in de kamer. Het was verschrikkelijk verleidelijk op dit moment om naar die spiegel te sluipen en het kapot te slaan. Om gewoon overnieuw die krachtige, maar tegelijk ook helende pijn in haar te voelen. Om haar gedachten even naar de pijn te laten gaan en nergens anders naar. Met haar kaken stevig op elkaar geklemd, deed ze een paar stappen achteruit om de sterk opkomende drang gewoon te negeren en ergens anders naar te kijken. Als Satsuji haar die spiegel kapot zou zien slaan, had ze zeker ruzie met hem. De ruzies die ze de laatste tijd met hem had, gingen helemaal nergens over. Dan ging het weer over een of andere vis die niet goed gebakken was, of over dat hij altijd laat wegbleef en dat zij vermoedde dat hij een vriendinnetje had waarvoor hij haar in de steek liet, of ook gewoon om normale dingen. ‘Verdomme nog aan toe hè!’ snauwde ze boos en haar vuist vloog richting het kastje. Voordat ze het kon vermijden, hoorde ze iets kraken en gelijk daarna moest ze zich met haar elleboog ondersteunen om niet om te vallen. Toen ze iets hoorde, probeerde ze de pijn te negeren en kwam ze half overeind. Jeetje, ze leek wel ongesteld met een vreselijke bloeding!

|| Satsuji ||

''We hebben vandaag weer veel vis kunnen vangen..'' Stevig hield hij de net in zijn handen vast. Je zou denken dat elke dag vissen, of op z'n minst bijna elke dag vissen, saai zou worden. Toch was dit niet zo. Het werd steeds leuker. Hij had nu een lijst met vissen die hij heel graag zou willen vangen. Hij wou van elke vissoort op z'n minst een vangen. tot nu toe vond hij vaak de meest voorkomende vissen. Die leken nooit op te gaan. Al viste hij onderhands ongeveer 3 maanden om de 3 dagen, er bleven veel vissen in de rivier. Er waren maar een paar vissen die zeldzaam waren en hij had gevangen. Zo was er die ene keer dat Tsuna was gekomen. En er was een andere keer dat hij een inktvis had gevonden, wat heel speciaal was in een rivier. Er bleven dus allerlei vissen te leven in de rivier. Het was ook een beetje te verwachten. Sommige plekken waren echt diep, dus ze hadden alle plek om normaal te leven. ''Het huisje is in zicht..'' Met een grote glimlach liet Nero zijn glimlach zien. De panter rende naar het huisje toe en wachtte bij de deur die meestal open was als hij dichtbij ging vissen. Hij wou de moeite niet doen om de deur open te doen als hij een net met vissen in zijn handen had. Dat was zoveel moeite.

Langzaam liep hij het huisje in. Hij zette de net met vissen op de tafel. ''Ik ben thuis!'' riep hij naar Dakotah. Waarschijnlijk had ze het al gemerkt. Ze stonden namelijk in de zelfde kamer en konden elkaar duidelijk zien. ''Is er iets met je arm?'' Hij liep naar haar toe en pakte haar arm vast op de plek waar het niet bloede. Hij trok het naar hem toe en keek hij hoofdschuddend aan. ''Waarom blijf je tegen objecten aan slaan als je jezelf alleen pijn doet? Straks geneest het niet meer! Je moet oppassen..'' Hij was bezorgd, heel erg. Maar omdat dit de zoveelste keer was dat hij het moest zeggen klonk het geïrriteerd. ''Ga zitten! Ik haal de EHBO doosje..'' Hij liep naar de keukenkast. Eerst was het de trap op, maar omdat het nu zo vaak gebeurde had hij het naar de keuken verplaats om het sneller kunnen pakken. Hij kwam alweer terug lopen en keek haar kort aan. Waarschijnlijk deed ze dit omdat ze haar woede inhield. Hij vond het niet leuk als ze mensen dood maakte, maar haarzelf verwonden was erger. Was er geen manier waarop hij tevreden kon worden? Als ze een ding deed wat hij niet leuk vond en hij zei er iets van, veranderde ze het in wat erger wat hij niet leuk vond.

Het gene wat hij wou voorkomen. Dat zijn Dakotah een kind kreeg op zo een jonge leeftijd, was gebeurd. Eigenlijk zou hij nu woede moeten voelen, maar dit was niet zo. Hij zou sowieso niet boos worden, omdat hij haar regels niet had gebroken. Ze kon niet zwanger worden en bevallen in 2 á 3 maanden. Het was dus al gebeurd voor zijn tijd. Zijn regels waren pas ingegane sinds mid - Augustus. De tweede reden waarom hij niet boos kon worden was omdat ze zo zielig deed. Hij was dit niet van haar gewend wat liet zien dat ze er echt spijt van had. Anders zou ze iets zeggen zoal.. Eigenlijk kon hij niet bedenken wat ze zou zeggen. Hij was dit soort situaties niet gewend. De enige reden om boos te worden op haar was dat z naar de Water Country was gegaan. Dat was gevaarlijk terrein. Ze kon op z'n minst hem vragen om mee te gaan. Of vertrouwde ze hem niet goed genoeg om hem dit soort dingen toe te vertrouwen. Ze hadden een veel betere band toen ze niet bij elkaar woonde. Eigenlijk voelde hij zich best slecht. Hij wou dat hij een goeie band had met zijn nichtje. Zodat ze niet bang zou zijn om zulke dingen te zeggen aan hem. ''Dus, waarom huil je nu? Omdat je het aan mij hebt gezegd en bang bent dat ik boos wordt. Of omdat het is gebeurd?'' Hij kon begrijpen dat het erg was om een dochter te hebben. Daar laat achter te komen. En daarna een dochter te verliezen. Als ze daarom huilde, had ze alle recht. Als ze huilde omdat ze bang was dat hij boos werd dan kende ze hem minder goed dan hij verwacht. ''Geef me je arm..'' Hij bleef voor de rest stil. Hij pakte haar hand. Hij pakte het ontsmettingsmiddel en met een watje zette zette hij het rustig op de bloedende gedeelte om het schoon te maken. Daarna pakte hij een pleister en zette hij het op de wond. ''Stop met jezelf te bezeren..'' zei hij daarna kalm. Nogsteeds wachtend op haar antwoord.

Satsuji had alleen maar gevraagd waarom Dakotah huilde. toch had hij het gele verhaal aan moeten horen. Hij had gedacht dat hij het pas te horen zou krijgen als ze wat was gekalmeerd. ''Waarschijnlijk kan ik je echt niet begrijpen. Ik moet eerst in de zelfde positie staan om dat te kunnen doen, en dat gaat nog lang niet gebeuren.'' Begon hij klam met praten. Hij schudde zijn hoofd even langzaam heen en weer. ''Als hij je pijn heeft gedaan dan verdiend hij het inderdaad om te sterven.'' Hij was tegen doden, maar als iemand aan zijn nichtje zat zou hij de persoon ook vermoorden. Hij zou niemand de leven sparen die zijn nichtje wou doden.. ''En over.. Anna? Het is waarschijnlijk beter zo. Ze hoeft zo geen ellendig leven te leiden. Ze is btw sowieso niet bij haar vader, die gaat vast naar de Hell. Waar hij hoort te gaan en anna leidt een prettig leven in de hemel. Hij ging naast zijn nichtje zitten en omhelsde haar. Wat was het lang geleden sinds hij dat voor het laatst had gedaan, maar het voelde goed. Alsof ze geen ruzie hadden, of iets in die richting. Dat hoopte hij dan tenminste. Hij wou niet meer dat ze elke dag ruzie hadden. Ruzie, ruzie. Er was ook zo'n ruzie die hij fijn vond. Dat ze elkaar beledigde, maar je zag dat ze elkaar dierbaar hadden.
''Weet je wat..'' Hij liep naar de keuken en pakte een bak met slagroomijs, zijn favoriete soort ijs. ''Laten we ijs eten..'' Dit loste haar problemen niet p, maar hij kon er niks aan doen. Hij had geen magische toverstokje waarmee hij kon zwaaien om Anna weer terug te brengen en iedereen blij te maken. Als hij die had zou hij hem al lang gebruikt hebben. ''Je moet me een ding beloven, de volgende keer dat je een probleem hebt moet je het me zeggen..'' Hij pakte twee bekers en schepte het IJs met een grote lepel in beide bekers. Hij zette het bakje IJs weer in de koelkast en gaf Dakotah haar beker gevuld met IJs. Hij zette zijn eigen lepel in Dakotah haar beker en nam een hapje van haar IJs. ''Als je er niet aan begint vind ik het niet erg om beide op te eten hoor.''

Rustig en verdoofd luisterde Dakotah naar Satsuji en knikte. ‘Ja, misschien wel.’ Gatver, wat klonk haar stem weer hees. Maar misschien was het inderdaad beter om Anna gewoon te vergeten, ook al was het haar eigen dochter. Nu zou ze nooit meer een vriend krijgen, zonder dat ze die moest vertellen over Anna. Ze bleef heel haar leven gewoon single. Dat was het beste. Dakotah begroef haar neusje in Satsuji’s nek en sloot haar ogen toen even. Het voelde goed om Satsuji weer bij haar te hebben in haar buurt. Gewoon geen ruzie en gewoon normaal doen tegen elkaar. Glimlachend keek ze naar hem op en keek toen naar het ijs dat hij had gepakt. Dit meende hij niet. ‘Satsuji, ijs is wel voor vrouwen als die een huilbui hebben, niet voor mannen,’ zei ze lachend, terwijl ze haar ogen droog veegde en op hem af liep. ‘Nee, nee! Moven! Ik wil mijn eigen ijs eten!’ zei ze snel en ze pakte de bak met ijs, deed een lepel daarin en nam toen een schepje. Het kon haar niet veel schelen of haar neef op de lepel had zitten sabbelen of niet. Uiteindelijk deelde ze toch alles met hem en maakte het haar weinig uit wat hij voor haar gebruikt had. ‘Je weet dat ik van je hou?’ mompelde ze, terwijl ze hongerig naar het ijs keek en weer een hapje nam. Ze grijnsde even en keek toen naar Satsuji. ‘Heb je al een vriendin?’

- Sorry, deze post is nog erger :O -

''IJs is voor vrouwen die een huilbuil hebben, en voor mij!'' Hij pakte haar lepel er nu bij en begon ook uit de bak te eten. ''Ik ook van jou hoor.'' Zijn mond was nog steeds gevuld met IJs zodat de helft onhoorbaar was. ''Ik een vriendin?'' herhaalde hij toen zijn mond eenmaal leeg was. ''Natuurlijk!'' Hij keek haar droog aan. ''Wie zou mij nou niet als vriend willen hebben? Je weet toch dat iedereen gelijk op mijn gezicht afkomt!'' Het was duidelijk dat hij niet de waarheid sprak. Dat hoopte hij tenminste. Als Dakotah maar voor een paar seconde dacht dat hij de waarheid sprak dan ging hij dood. Of op zijn minst kreeg hij dan een harde klap. ''Grapje!'' zei hij maar voor de zekerheid. ''Er zijn wel meerdere meiden naar me toe gekomen,'' weer sprak hij niet de waarheid en dit keer was het waarschijnlijk niet zo duidelijk dat hij een grap maakte. ''Er zouden te veel doden vallen als ik een vriendin nam, dus wacht ik nog even tot kleine Dakotah er mee kan leven..'' Hij stond op en zette zijn hand op haar hoofd zoals hij al vaak eerder had gedaan. Dit had hij ook al lang niet meer gedaan. Als hij moest gokken was het een week, wat ongelooflijk lang was als je het vergeleek met voor de ruzie waar hij het dagelijks, meerdere keren, deed. Hoe lang geleden was het dat ze voor het laats samen hebben getraind? Waarschijnlijk meer dan een maand. Het zou leuk zijn om weer eens samen te trainen. Als er een sterk iemand zou verschijnen waar ze samen tegen moesten vechten zou het beter zijn als ze elkaar hun technieken kende. ''Hmm..'' Was het wel een goed moment om daar over te beginnen. Het zou een goeie manier zijn om haar hoofd van Anna af te krijgen. Hij zou er pas over beginnen als het IJs op was. Hij kon niet wachten totdat hij haar zijn nieuwe aanvallen kon laten zien!
''Dakotah- Chaan!'' Hij nam een grote hap van haar IJs. Snel slikte hij het IJs door om nog een grote lepel op te scheppen en dit in zijn mond te proppen. ''Zin om straks te gaan trainen bij de waterval?'' Weer was het haast onhoorbaar omdat zijn mond gevuld was met IJs. ''Het is lang geleden, en ik heb een paar nieuwe technieken bij.'' Pas toen hij dit had gezegd slikte hij het IJs in zijn mond door. Kort keek hij naar de bak die eerder vol zat. At hij zo snel? Er zat nog maar een klein gedeelte in wat hij Dakotah wel gunde. ''Ik pak mijn zwaarden alvast, en zet de vissen in de koelkast voordat ze gaan rotten.'' Hij zou de vissen later op de dag moeten verkopen. Het was nu nog te vroeg voor dat. De meeste mensen kwamen tussen 11:00 en 15:00 zodat ze tijd hadden om de vissen voor te bereiden voor etenstijd. Daarom ging hij vroeg in de ochtend vissen. Als hij moest gokken dan was het nu 10 uur, of iets in die richting. Hij had dus zeker een uur de tijd om te gaan trainen. Snel pakte hij de net met vissen die hij rustig een voor een in een bak in de koelkast zetten. De net legde hij op de tafel. Snel rende hij de trappen op naar zijn kamer. Hij opende de deur langzaam en tilde een plank op waar hij zijn dierbare spullen onder bewaarde. Zijn zwaarden, het geld en nog wat spullen. Geld was niet echt dierbaar maar belangrijk. Als er een inbreker kwam dan was het beter dat die dingen niet werden gestolen. Niet dat een inbreker wou inbreken in zo een lelijk uitziende huisje als er genoeg villa's waren in de country. Daar leefde rijke mensen, en waren er echte dingen om te stelen. Toch kon je nooit voorzichtig genoeg zijn. Hij pakte de zwaarden en zette de plank terug. Dakotah wist waarschijnlijk waar de verstop plek was. Hij had het haar nooit laten zien, maar je hoefde geen genie te zijn om het te vinden als je wist dat het er was. Ze moest het wel weten. Anders zou ze nooit geld kunnen pakken, en dat had ze al meerdere keren gedaan. Snel maar voorzichtig rende hij de trap af om weer voor Dakotah te verschijnen met beide zwaarden. ''Ik ben klaar!''