''Alsjeblieft vogeltje, wil je me pet zijn?'' Hij zette zijn handden plat op elkaar, recht onder zijn hoofd. Een van zijn ogen sloot hij en hij probeerde zo zielig mogelijk te kijken. De vogel bleef gewoon doorvliegen. Was hij weer afgewezen door een dier? Dit was wel de hondermiljoentriljoenste! Niet dat dat een getal was, maar dat was het meeste wat hij kon bedenken. Volgende keer beter! Iedereen had een pet die perfect bij je paste. De meeste mensen vonden hun pet op jonge leeftijd, meestal tussen hun vijfde en twaalfde. Hij was een apart geval. Omdat hij opgesloten zat in het kindertehuis had hij nooit dieren ontmoet en dus nooit een bond met een dier gecreëerd. ''Daag! Vogeltje!'' Hij begon met beide handen te zwaaien tot de vogel uit zich was. Een diepe zich verliet zijn mond. Wat zou de volgende dier worden waarmee hij een band zou proberen te creëren? Een aardworm! Wat een geweldige, buitengewone, daverende, denderende, eindeloze, enorme, excellente, fameuze, fantastische, formidabele, gruwelijke, kolossale, machtige, magnifieke, mieterse, prachtige, razende, reusachtige, reuze, sensationele, sublieme, verdraaide, verduivelde, regenboogkazige idee! Hij landde op een open plek met een grote glimlach op zijn gezicht. ''Wakker worden, wormpjes!'' Hij begon te huppelen op de zanderige grond onder zijn voeten. ''Wakker worden! Wakker worden! Wakker worden!'' riep hij met zijn hyper stem. Het was niet dat hij hyper was. Zo was hij gewoon altijd. ''Wakker worden!'' riep hij nog een keer luid. ''Geen antwoord.. Ze slapen waarschijnlijk nog!'' Een volgende dier verzinnen.. Een uil! Wat een geweldige, buitengewone, daverende, denderende, eindeloze, enorme, excellente, fameuze, fantastische, formidabele, gruwelijke, kolossale, machtige, magnifieke, mieterse, prachtige, razende, reusachtige, reuze, sensationele, sublieme, verdraaide, verduivelde, regenboogkazige idee! O, wacht. Die sliepen in de ochtend! Wat dom van hem zeg. Hij had een dier nodig die niet in de ochtend sliep en er kewl uitzag. Een kangoeroe! Wat een geweldige, buitengewone, daverende, denderende, eindeloze, enorme, excellente, fameuze, fantastische, formidabele, gruwelijke, kolossale, machtige, magnifieke, mieterse, prachtige, razende, reusachtige, reuze, sensationele, sublieme, verdraaide, verduivelde, regenboogkazige idee! Hij kon niet wachten tot hij een kangoeroe had! Hij zag het al helemaal voor zich. De perfecte superhelden combo! Super Eiyuu aka Blue Hero en zijn trouwe hulpje Spoinky de kangoeroe aka? Hij had nog geen naam om bekend voor te staan. Eiyuu stond zelf ook nog niet bekend als de Blue Hero. Hij had de naam zelf bedacht en was pas begonnen met het proberen van het redden van mensen. Dit ging niet altijd even goed. Zo was er die ene keer dat hij zo blij was geweest dat hij de persoon had gered dat hij hem voor een trein had geduwd. Hoe het gebeurde herinnerde hij zelf niet meer. Het ene moment zat hij blij heen en eer te hopen en het andere moment lag de man onder de trein. Maar hij had het overleefd! Dus het was niet erg. Toch?

O! Neeej! Kangoeroes komen waarschijnlijk niet voor in Tatakai Sekai! Hij kon geen plaats bedenken waar ze zouden zijn. De enige plaats die wat kans had waren de Green Woods. Daar leefde ze in ieder geval niet. Hij kende in deze plek elke diersoort. Elke! Hij kende elke boom en elke steentje. Hij had de afgelopen 7 jaar in dit woud getraind. Je zag dan ook vaak omgevallen bomen of gaten in de grond. Welke dier zou hij nu kiezen? Een wolk! Wat een geweldige, buitengewone, daverende, denderende, eindeloze, enorme, excellente, fameuze, fantastische, formidabele, gruwelijke, kolossale, machtige, magnifieke, mieterse, prachtige, razende, reusachtige, reuze, sensationele, sublieme, verdraaide, verduivelde, regenboogkazige idee! Hij sprong de lucht in en binnen enkele seconde was hij op wolk hoogte. ''Wolkie! Wil jij mijn pet zijn?'' Een trotse grijns versteen op zijn gezicht. ''Plies!'Hij probeerde de wolk te knuffelen, maar ging er recht door geen. ''Oeps.. Ik ben helemaal vergeten dat wolken niet naar beneden kunnen komen. Dat zou ik je niet willen aandoen!'' Eigenlijk konden ze wel naar beneden komen. Mist. Mist was een soort van laag hangende wolk. Dus dan was hij beneden. Toch wou hij de wolk niet meer als zijn pet. Hij wou het de wolk niet aan doen om steeds van naam te laten veranderen. Wolk, mist, wolk , mist. Dat zou zo verwarrend zijn! ''Wacht.. Ik ruik..'' Van ongeveer 500 meter in de lucht snuffelde hij.. Hij rook mensen! Yay! Een mens! Snel vloog hij naar beneden. Hoe zou de mens er uit zien? Hopelijk was het een.. Meisje! Nee jongen.. Nee Meisje! Hij kon niet kiezen! Beide waren goed. Hij zou beide toch bevriend raken. Hij zou het op z'n minst proberen! Veilig landde hij op de grond.. ''Daar!''

Twee helderblauwe ogen keken neer op het ontwakende stadje. Dauwdruppels prijkten in haar ravenzwart haar. Met een grimas dacht ze terug aan haar tijd in het zelfde stadje. Haar linkerhand rustte op het gevest van haar katana terwijl haar rechterhand tegen de bast van de oer oude eikenboom leunde. Zachtjes deed de wind de laatste paar inmiddels bruin gekleurde bladeren dansen. Liet ze hun laatste wals dansen. Een laatste ruk aan de tak waar de bladeren aan hingen en daar gingen ze. Zo vrij als een vogel, gedragen op de wind. Dwarrelden traag naar beneden naar een plaats die ze nooit meer verruilen konden. Alles wat ooit zo vertrouwd was geweest zouden ze achter zich laten. Een compleet nieuwe toekomst stond hen te wachten. Echter zou het niet zijn zoals ze zouden verwachten. In het voorjaar zouden hun plaatsen simpelweg vervangen worden. En diegenen die hun vertrouwde plaats hadden verlaten. Die zouden eindigend op de grond. In het donker, nat, koud. Rottend tot er niets meer van hen over zou blijven. Niemand die ooit nog aan hen denken zou.. Hoe herkenbaar. Yazuki streek een lok van haar lange ravenzwarte haar weg voor haar helblauwe ogen en stopte het achter haar oor. Ze misten haar niet. Nee, ze waren haar liever kwijt dan rijk. Ondanks dat het geen dat ooit in haar binnenste had gehuisd uit haar lichaam gebannen was. Ook al was de Nine-Tailes weg ze voelde zich er niet anders door. Want de leegte die het achter gelaten had was ondertussen ook al weer opgevuld. Door een hernieuwde kracht. Een kracht die werkelijk van haarzelf was. Het was een nieuwe kracht die in het diepst van haar lichaam was ontwaakt. De kracht van de drakenkeizer Ragnarak vloeide door haar aderen. Door haar gehele lichaam. Haar natuurlijke aard was ook altijd die van een draak geweest. Net zoals een draak was ze licht ontvlambaar en graag op zichzelf. In haar ogen was de draak het meest sterke en bovenal meest wijze schepsel. Deze nieuwe kracht had haar sterker én wijzer gemaakt. Maar boven dat. Had het haar de mogelijkheid gegeven te veranderen in een levensgrote draak. Met schubben nog zwarter dan de diepste diepten van de hel. Twee diepblauwe ogen die wel grote kristallen leken. Vol haat, die de wereld wilden vernietigen. En ondanks dat was ze adembenemend om te zien.

De tranen kwamen niet meer. Die tijd was geweest. Ze was sterker geworden. Dankzij de mensen van haar country. Door zichzelf te zijn, sterker te worden had de kracht zich in haar ontwaakt. Met een grijns draaide ze haar ouderlijke country de rug toe. Sprong toen naar voren en liet zich vallen. Door de snelheid waarmee ze naar beneden suisde waaide haar ravenzwarte haar omhoog. Haar helblauwe ogen hield ze gesloten en haar armen hield ze gespreid. Enkele meters voordat ze te pletter zou slaan tegen de bosgrond ontvouwden twee inktzwarte vleugels zich op haar rug. Met een krachtige slag sloeg ze haar vleugels uit en steeg. Klapperde nogmaals en zag de grond onder zich kleiner worden. Tuurlijk dit kostte haar ook energie maar het zou haar evenveel energie kosten als ze van boom naar boom moest springen. En daarbij, er was toch nooit iemand in dit godverlaten deel van het bos. Het bos waar ze zich al tijden schuil hield. Plots hoorde ze een stem. Een van een mannelijk persoon. Abrupt daalde ze haar vlucht tot haar voeten de grond bijna raakten en rende daarna nog een stukje door. Haar vleugels vouwde ze bijeen op haar rug. De mensen uit haar country zouden haar nu eens moeten zien. Ha! Ze hadden vast nooit verwacht dat het haar in haar eentje zou lukken. En toch was het zo. Niet veel verder op stond een jongen met blauw haar en een masker op. Van achter een struik hield ze hem in de gaten. Observeerde hem. Was hij nou serieus tegen wormen aan het praten? Onwillekeurig trok ze een wenkbrauw op. Vreemd. Plots stoof de jongen omhoog. Haar mond zakte een eindje open toen ze hem nakeek. Kwam vanuit haar schuilplaats te voorschijn om hem na te kijken. Maar voordat ze er erg in had kwam hij al weer naar beneden. Vlug liet ze haar vleugels verdwijnen. Keek hem toen eerst droog aan maar barste toen in een schaterlachen uit. Iets wat het meisje zeer onbekend was. Ze ging er niet van uit dat deze jongen een vijand was. Toch moest ze altijd op haar hoede blijven. Even krabde ze achter haar oor en hield haar andere hand op haar katana rusten. ”Zoek je misschien iets?” vroeg ze hem kalmpjes. Maar kon het niet onderdrukken dat er toch weer een grijns op haar gezicht verscheen.

Met zijn neus nog steeds in de lucht gestoken zocht hij naar het meisje. Het duurde maar een paar seconde voordat het meisje hem opviel. OMG! Het was een meisje. Precies zoals hij wou! Eigenlijk maakte het hem niks uit. ''Nee! Ik zoek niks! Eigenlijk wel, maar het is haast onmogelijk om te vinden'' riep hij met zijn hypere stem.. ''Ik zoek een pet!'' riep hij naar het meisje. Zwart haar, blauwe ogen. Dat was een leuke combo. Hij rende naar haar toe om een van haar handen met zijn beide handen te pakken. Ze voelde anders dan hij had verwacht.. Wilde schudde hij de hand op en neer. ''Ik ben Eiyuu Sougon! Heb je ooit van me gehoord? Men kent me ook als de Blue Hero.. Of falende held! Of Blauwe vallende held.. Of de rare knul met de superhelden cape! Wat is het leuk om je te ontmoeten!'' riep hij met een grote glimlach op zin gezicht. Snel liet hij haar hand los toen hij de katana in haar hand opmerkte. Hij sprong een paar stappen naar achteren, maar ging snel door met hyper zijn. ''Heb je een pet? Hoe heet je? Vind jij de kleur blauw ook niet prachtig? Heb je veel vrienden?'' Dat waren alle vragen die hij kon bedenken in een seconde. Hij stelde zichzelf teleur. Hij had veel meer vragen verwacht.
Hij stopte even met praten omdat hij buiten adem was. Nu pas bekeek hij haar goed. Waarschijnlijk tussen de 1 meter 60 en 1 meter 70. Zoals hij al eerder had gezien had ze zwart haar en net als hem blauw gekleurde ogen. Ze leek een zwaardvechter te zijn, wat logische was as je een katana had. Als hij moest gokken van welke Country ze kwam was het of de Water Country of de Darkness Country. Hij kon het natuurlijk mis hebben. Je kon niet altijd aan iemand zijn of haar uiterlijk zien van welke Country ze kwamen. Als voorbeeld, hijzelf. Hij had blauw haar en blauwe ogen. Dat verwachtte je meer van een persoon uit de water Country ofzo. Toch was hij een trotse lid van de Earth Country. Van de verleden van de Earth Country. Niet van de personen die er op het moment in leefde. Die vond hij puur slecht. Toch wou hij de Earth Country een kans geven. Als e een persoon van een plek haatte betekende dat niet dat iedereen van de Country slecht was. Daarom ging hij door met zoeken naar een aardige persoon.

'' Waarom ben jij hier eigenlijk? De laatste keer dat ik iemand heb gezien in dit gedeelte van het bos is.. Volgens mij 2 jaar geleden, en dat was een persoon die verdwaald was..'' zei hij nog al teleurgesteld. ''Je kan btw je katana weg stoppen, je hoeft hem niet tegen mij te gebruiken!'' Hij richtte zijn blik op de zwaard. Een zwaard zou hem toch niks doen. Hij zou de aantrekkingskracht rond de zwaard gewoon verhogen zodat het te zwaar werd voor haar om vast te houden. Of ze had genoeg wilskracht om zijn techniek te verbreken. Er waren veel mensen die genoeg wilskracht hadden om het te kunnen doorbreken, dus het was niet echt een sterke techniek.

Sommige mensen gaven je gewoon het gevoel dat ze je niet moesten en dan was haar gevoel meestal wederzijds. En ook al waren er mensen die dat niet hadden dan nog was ze niet vriendelijk. Meestal was zij juist diegene die anderen meed. Behalve deze keer dan. Op een vreemde manier vond ze de jongen grappig. Anders grappig dan Yusei. Maar het bezorgde haar toch een vage grijns rond haar lippen. Het was al weer lang geleden dat ze op zo’n manier als deze met een ander om was gegaan. De laatste paar maanden had ze wel mensen gezien. Gezien om ze daarna te doden. Het was nou eenmaal haar werk. Hoe moest ze zichzelf anders in leven houden? In de country’s hoefde ze zich niet meer te vertonen. Alleen als ze echt levensmoe was. In elke country hingen wel posters met haar hoofd erop. Wat niet gek was. De Fire Country loofde beste prijzen uit voor hun traitors. Waar zij er ook een van was. En dat klopte nog altijd niet. Ze had nooit iemand van haar country gedood. Toch rekenden ze het haar wel aan. En dan de moord op haar vader, moeder en broertje en zusje. Ook een mysterie dat nog niet opgelost was. Aangezien ze er niet lang geleden achter was gekomen dat haar vader, Uchiha Madara helemaal niet gedood was op diezelfde trieste dag. Misschien was hij het wel die haar moeder en broertje en zusje gedood had. Het zou heel goed mogelijk geweest zijn. Hmn. Ze zou er nooit achterkomen als ze hem niet vond. En op dit moment was de rode draad die naar hem leidde compleet zoek. Als de jongen hier voor haar iets zocht dan zocht zij ook wat. Ze zocht hém. Uchiha Madara. Om hem alles te vragen. Al die vragen die haar al haar hele leven dwars zaten. Ze zou ze allemaal stellen en als ze tevreden zou zijn met de antwoorden. Dan.. Ja wat dan? Ze wilde haar clan voortzetten. Herstellen. De Uchiha clan.

De jongen was erg druk. Totaal anders dan zij was. Normaal gesproken zou ze zo’n persoon als hem allang z’n strot doorgesneden hebben maar ergens was hij wel leuk. Hij deed haar even afleiden van al die serieuze zaken die op dit moment gaande waren. ”Ik heb geen pet voor je helaas.” sprak ze rustig met haar kristalheldere stem. Niet vriendelijk maar ook niet dat koude afstandelijke van haar als ze normaal sprak. Plots werden twee warme handen om die van haar gesloten en werd haar hand wild op en neer geschud. Even verstijfde ze en verscheen er een koele blik in haar ogen. Hij kon misschien een beetje een kluns lijken ze moest hem niet onderschatten. Misschien deed hij zich gewoon heel anders voor dan hij eigenlijk was. Toch stelde hij zich gewoon voor. Nou ja. Gewoon? ”Yazuki. Uchiha Yazuki.” zei ze kort. Het was moeilijk niet te lachen om de jongen. Hij was zo druk. Zo blij. Zo blij dat ze er was. Waarom? Er was immers niks geweldigs aan haar. En toen kwam ineens die vlaag met vragen. Ze kon ze allen nog net bij houden en antwoordde even snel als hij de vragen gesteld had. ”Nee sorry. Uchiha Yazuki. Het is mijn lievelingskleur. Nee.” Antwoordde ze zo rustig als hij hyper was. Uiteindelijk haalde ze haar hand van haar katana af en vouwde ze voor haar borst. Nam de jongen even op maar kreeg daar niet lang de kans toe want de volgende vragen werden al op haar afgevuurd. ”Puur toeval denk ik.” Deed de moeite haar glimlach te verbergen. God doe toch niet zo dom Yazuki! Dacht je nou echt dat iemand werkelijk in jou geïnteresseerd was. Uiteindelijk zal hij wel net zo zijn als alle anderen hier op deze wereld.