Stevig klemde Kamura zich vat aan de rotswand. Als hij niet voorzichtig deed viel hij. Om het nog erger te maken zag je amper wat door al het mist. Dit was al de tweede dag dat hij bezig was met het beklimmen van de berg. Eigenlijk zou het wel in een dag kunnen, maar hij was verdwaald geraakt. Daarom moest hij overnachten, en door de te harde wind blies zijn tent weg. Naja, hij mocht niet zeuren. Het hoorde bij het leven van een Goden Jager. Volgens de legende leefde er een god op de top van de berg. En het was zijn doel om de god te vangen. Natuurlijk ging hij niet achter de sterke goden aan. Hij ging alleen achter de niet al te bekende, zwakke goden.
Even stopte Kame. Het was zo koud, hij vouwde zijn handen in elkaar en blies er in. Nog een nacht zou hij niet overleven, dus hij moest deze dag nog de top moeten halen en weer terug. Hij had dus geen tijd voor al te lange pauzes. Kame stond weer op, vouwde zijn mouwen over zijn handen en ging weer door met lopen. Over de veel te dunne pad waar je makkelijk van af kunnen vallen. Het duurde nog een tijdje voordat hij de top had bereikt. Kort keek hij heen en weer. Het was dus maar een legende. Er leefde niet echt een god op de top van de berg. Kame haalde een boekje uit zijn tas en streepte de naam van de god door. Hij haatte de mythes. Had hij zoveel moeite moeten doen, voor niks. Dit was niet eens de eerste keer. Dit was al de 6de keer dat hij opzoek was gegaan naar een goed. En alle 6 de keren waren het legendes.

~ Niet al te veel inspiratie, na 3 maanden niet geRPG't te hebben xD ~

De mist werd naderhand dikker toen Akane richting de top van de berg klom. Haar rode haar wapperde langs haar gezicht en geconcentreerd inspecteerde ze de rotswand. Met haar vrije hand probeerde ze de rol in haar zak te pakken om hem door te lezen, maar zodra ze de rots losliet brokkelde die onder haar andere hand af. Met een rotgang viel Akane naar beneden. Zo vlug mogelijk nam ze haar katana uit het holster en stak hem tussen een open plek in de berg. Met een schok kwam ze tot stilstand en keek omhoog. Fijn, nu had ze dat hele stuk voor niets beklommen. Nu moest ze weer opnieuw beginnen. Haar oog viel op een groot groen doek wat tussen de greppel lag. Er was al iemand op de berg geweest? Shit, misschien had hij of zij al mee genomen waar zij naar op zoek was. Vastberaden besloot Akane verder te klimmen, dit keer zonder flaters. Ze had niet getraind om te falen. Hoe hoger ze klom, hoe kouder het werd. Er lag zelfs al een klein beetje sneeuw. Akane gebruikte snel een seal zodat ze niet zou bevriezen van de kou, mist wolkjes ontstonden door haar adem. Dan had ze weer geluk dat ze uit de fire country kwam. Wacht, misschien lag het gene waar ze op zoek naar was wel onder de sneeuw? ‘Hiryū!’ Een vlammendraak wierp een gat in de dichte mist en de sneeuw verdween in een oogwenk. Een grijns verscheen op Akane’s gezicht toen ze iets zag blinken op de grond, nog geen drie meter voor haar neus. ‘Hebbes.’

Een draak gevormd van vuur verscheen een paar meters van hem vandaan. Het smelten de sneeuw op de grond. Wacht. Was dat de god? Een gigantische vuur draak. Volgens de lengende was het geen draak. Hij had niet lang om na te denken aangezien de draak weer verdween. ‘Hebbes.’ hoorde hij iemand op dezelfde plek als de draak eerder was verdwenen. Stond er iemand? Het was haast niet te zien door de mist. Kame hoefde maar een paar stappen naar voren te zetten om het meisje te kunnen zien. Opvallend rood haar, bij een meisje van rond de 1.70. Waarschijnlijk was ze een Fire Country lid. De meest roodharige mensen waren Fire Country mensen. Al waren er ook uitzonderingen. Hijzelf had Ginger, blond haar. Je zou niet verwachtte dat iemand zoals hem een Darkness Country lid was. ''Wat heb je?'' klonk zijn stem. Hij zetten zijn God boekje weg en haalde een ander boekje tevoorschijn. Hier zaten allemaal plaatjes van Traitors in. Rood haar. Nee, geen van de personen in het boekje leek op het meisje.
Hij zette nog een paar stapjes naar voren en pakte het glinsterde ding van de grond. ''Hoeveel zou je hiervoor willen betalen?'' Makkelijk snel geld verdienen. Daar hield hij van. Meestal deed hij moeite om Traitors te hunten, maar mensen oplichten of zoiets was ook wel leuk.

'Wat heb je?' Hoorde Akane opeens dichtbij en zag dat er een roodharige jongen tegenover haar stond. Er was dus toch iemand eerder. Een grijns verscheen op haar gezicht en kalm nam ze haar katana uit het holster en wreef met haar handpalm over het gevest. 'Dat hangt er van af, tenzij je bereid om je leven er voor te geven?' Mensen die haar in de weg zaten tijdens een missie kon ze niet gebruiken. De jongen zag er niet uit alsof hij zo van de berg afgegooid zou kunnen worden, maar dat maakte het tenminste nog opwindend. Maar ze moest het voorwerp terug zien te krijgen naar de Fire country, dan kreeg ze flink uitbetaald.

Moest ze het echt zo moeilijk maken? Ze hoefde maar een beetje geld te geven zodat ze niet halfdood op de grond achtergelaten zou worden. Hij moest toegeven. Ze zag er niet uit als een meisje die het erg vond dat haar nagel brak. En ze zou er waarschijnlijk voor vechten. Hij zette het voorwerp in zijn zak en haalde de kleine bijl tevoorschijn. Hoe kon hij hier het beste vechten? Het was moeilijk om te zien. Dat kon voor beide iets slecht en iets goed zijn. Ze konden nu makkelijk verstoppen en van een lange afstand aanvallen. Hij had al gezien dat ze een draak kon sumonnen. Dit werkte in haar voordeel. Dieren konden meestal beter vechten als ze niet konden zien. Hun hadden altijd hun goeie reuk en hoor vermogen. Hiermee zou de draak hem makkelijk kunnen verslaan.
Niet alleen had ze hiermee de voordeel, omdat ze van de Fire Country was kon ze altijd vuur creëren om haarzelf warm te houden. Hij zou het geen tweede dag volhouden en moest dus voordat het nacht was weer beneden zijn. Hij had de tijd niet om een uitgebreide gevecht te vechten. ''Oké, jij wint.'' Hij wierp het voorwerp naar het meisje. Jammer, hij had geen geld kunnen verdienen.

'Oké, jij wint.' Akane keek een seconde verbaasd, maar hield haar katana nog wel in haar handen. Je wist het maar nooit. Ze nam het voorwerp aan en deed het in haar zak. 'Jammer, je geeft ook snel op.' Tevergeefs haalde ze haar schouders op toen hij geen actie leek te ondernemen en stopte haar wapen terug in het holster. De mist was ondertussen weer wat dikker geworden op Tatsu mountain. Die afdaling zou ook wel weer geen pretje worden. Vervloekte rots. Ze vroeg zich af hoe de jongen boven was gekomen zonder de bevriezen van de kou, zijn handen waren nu al helemaal blauw. Akane had hem nog nooit gezien in de Fire country, hij moest wel goed getraind zijn om dit weer zo lang te kunnen doorstaan. Niet dat zij er iets om gaf natuurlijk.. Zacht zuchtte ze. 'Heb je het niet koud?'

''Natuurlijk wel.'' Hij liet zijn handen even zien, maar verstopte deze al snel weer in zijn mouwen. Daar was het ietsjes warmen, al was het nog steeds koud. ''Jij bent ook niet echt gekleed voor deze kou.'' Zijn kleine bijltje had hij ondertussen al weer verstopt. ''Jij bent toch een Fire Country lid?'' Rood haar, en een vuurdraak. Hij was er zeker van. Toch kon hij het altijd vragen voor de zekerheid. ''Kun jij misschien een vuurtje creëren? Het is hier niet bepaald warm.'' Hij had niks tegen praten. Maar hoe langer ze praten, hoe kouder hij het kreeg. Beweging was veel beter. Als ze nu gingen praten was het beter om het bij wat hitte te doen. Al hield het vuurtje het waarschijnlijk niet al te lang vol, alsof het niet erg genoeg was was het niet alleen koud en heel mistig, maar was er ook heel veel wind. Toch konden ze het altijd proberen. Je wist maar nooit, er was misschien een rots groot genoeg om wat van de wind te blokkeren, zodat het niet bij de vuur kwam. ''Ik heb nog genoeg te eten, en vind het dus niet erg om te delen.'' Het was raar om zo vriendelijk te doen tegen een persoon waarvan hij een paar minuten ervoor geld probeerde af te troggelen, maar ze leek niet echt een persoon die je zou bedriegen. Anders zou ze nooit iets vragen zoals : Heb je het niet koud.

'Ja, ik kom uit de Fire country.' Antwoordde Akane en keek even om zich een. Toen ze een beschutte plek ontdekte liep ze er naar toe en smolt de sneeuw in de omgeving. Normaal had ze verder willen gaan met haar missie, maar het zag er niet naar uit dat het op zou houden met sneeuwen. Dat kon haar voortgang verhinderen. En de jongen had eten bij zich. Daardoor kon ze misschien wat aansterken. Hmm, maar waar vond ze zo snel iets vlambaars in deze kou? Haar blik viel op een boom die tegen de rotsen aan was gegroeid. Ze nam haar katana en sneed met een paar vlugge halen wat takken af die ze op een hoop bij de beschutte plek wierp. Als zijzelf ook te lang in dit weer bleef staan nam haar kracht af. Hoewel de jongen haar nu niets aan wilde doen moest je altijd alert blijven. Akane ging op haar knieën voor het hout zitten en probeerde het aan te steken met een kleine vlam. Toen dat gelukt was keek ze op naar de jongen die nogsteeds stond op de plek van eerst. 'Kom je nog, of hoe zit het? Ik ga geen bevroren mensen uit de sneeuw slepen als je dat soms denkt.'

Kame hurkte voor de kleine vlam en stak zijn handen er naar uit. Wat voelde dat goed! ''Oja, het eten.'' Hij haalde het tasje om zijn rug van de grond. Hij had goed uitgekozen wat hij mee zou nemen voordat hij kwam. Hij had meerderen flessen water meegenomen. Heel veel koekjes bedekt met chocola, wafels, en wat fruit. Hij had niet te zware eten meegenomen, dat was eer moeilijk bij het dragen. Daarom hield hij het simpel met kleine dingetjes. Hier kon hij er dan ook veel van meenemen en je kon het eten wanneer je wilde. Uitgebreid was het niet bepaald, maar je kon er mee overleven. Hij kiepte alles wat in het tasje zat op de grond, zodat ook zijn kaart, kompas en nog wat meer dingen op de grond vielen. De overbodige dingen stopte hij weer in zijn tasje die hij tegen de rots zette. ''Hopelijk is dit goed genoeg voor je.'' Hij zette zij hanen weer even bij het vuur en pakte een pakje koekjes. Alles zat nog in pakjes. Hij prikte het pakje kapot, dat door de verschil in luchtdruk was opgeweld. Er klonk een lichte knal, gelukkig niet groot genoeg om een lawine te veroorzaken. Hij opende het pakje nu goed en haalde er een koekje uit. Het koekje voelde ook al zo koud aan.

Akane nam een hap uit het koekje en trok een vies gezicht, bah. Alles was bevroren. Snel besloot ze de smaak weg te spoelen met wat water. Had de jongen werkelijk niets anders mee genomen dan zoetigheid en wat fruit? Je moest er maar van houden. 'Hoe heet je eigenlijk? En uit welke county kom je?' Vroeg ze toen de vieze smaak verdwenen was. Hij leek niet veel ouder dan zijzelf, ze gokte op 18 jaar? Door de honger nam ze nog maar een stukje chocolade, hmm dat kon er wel mee door. Akane hield helemaal niet van zoete dingen. 'Wat kom je eigenlijk doen op deze berg? Ik neem aan dat je niet naar boven geklommen bent om dezelfde reden als ik.' Zijzelf ging mensen niet uit de weg die dingen van haar stolen. Het was vreemd dat de jongen het voorwerp gelijk aan haar overhandigde. Hij zag er niet bepaald zwak uit, dus waarom deed hij dan geen moeite?

-Faaaaal.-

''Kamura. Darkness Country,'' antwoordde hij haar vragen kort. Hij nam nog eens een hapje en spelde dit weg met water. ''Veel mensen noemen me Kame, al heb ik liever Kamura.'' Met een droge blik bleef hij haar aanstaren tot de volgende vraag kwam. ''Ik ben een God Hunter, en er was een gerucht dat er op deze berg een god leefde. Jammer, genoeg bleef het op een gerucht.'' Hij pakte zijn boekje tevoorschijn en opende het op de bladzijde van de God die op deze berg zou hebben geleefd te hebben. Hij tikte kort op de plaatje van hoe de god er uit zou moeten zien. Eronder stond dat het de god was die er voor zorgde dat de bergen zo 'wild' waren. Hij zorgde voor al het mist, kou en wind. Dus niet. ''Zelfde vragen voor jou. Naam. Country. Rede dat je op de berg bent.'' Hij wist al dat ze naar iets had gezocht. Het voorwerp, maar waarom was dat zou bijzonder. Het kende haar niet echt goed, dus nu hij opgewarmd was kon hij het altijd nog stelen om het voor veel geld te verkopen.

'Akane. Fire Country,' Stelde ze zichzelf voor en bekeek het plaatje wat Kamura liet zien. God hunter hé? Ze had geruchten gehoord over dit soort mensen die werkelijk geloofden in goden en ze wouden vangen, maar nooit had ze verwacht dat ze er een tegen zou komen. Akane vroeg zich af of Kamura ooit een echte god had gevangen. 'Ik ben hier op een missie.' Kalm nam ze de rol waarop de beschrijving van het voorwerp stond uit haar zak en vouwde een deel open. 'Het is een zilveren seal wat zorgt voor explosies in grote gebieden.' Natuurlijk zou ze niet vertellen wat het nog meer zou kunnen doen. Het werd gebruikt om demonen te sealen, zo nodig. Maar details over missies mochten niet uitlekken. In welke omstandigheden dan ook. Akane borg de rol op en zorgde er voor dat het vuur niet uit zou gaan.

''Klinkt belangrijk.'' Kamura was niet echt van die personen die missied deed. Het kon heel veel geld opleveren, dat was er wel leuk aan. Maar het nadeel was dat zo'n missie wel dagen, soms wel weken kon duren. Daar had hij geen zin in. Gaf hem maar het jagen op Traitors. Dat kon heel erg makkelijk zijn. Helemaal omdat de meeste traitors heel erg onervaren waren. Logisch, omdat de country's veel te snel iemand verbande uit hun country. Iemand hoefde er alleen maar eng uit te zien en ze waren verbannen. Er waren maar een paar Traitors die echt sterk waren. Zo waren er bekende namen zoals Dakotah, Nathan en Yazuki die hun tegenstanders zonder genade afmaakte. Wat wou hij graag eens vechten tegen een van de sterker personen. Er zaten veel geld boven hun hoofd. Daar zou hij maanden van kunnen leven! ''Zilveren Seal,'' mompelde Kame zacht. In zijn oren klonk niet naar iets wat hij voor veel geld verkopen. ''Ik denk dat het weer eens tijd is om naar beneden te gaan, tenzij je van plan bent om hier te overnachten.'' Nu ze een soort van beeld van elkaar hadden konden ze beide naar beneden gaan en daar hun gesprek afmaken, waar je vingers er niet van af vroren. Al was het nu veel beter met het vuurtje.

Akane knikte instemmend op Kamura's voorstel en doofde het vuur. Doordat ze net veel warmte had vrijgemaakt doofde de sneeuw al snel onder haar voeten, wat in haar voordeel zou werken bij de afdaling. In het begin begon ze langzaam naar de onderkant van de berg toe te werken maar zodra ze iets verder kwam versnelde haar tempo al gauw. Ditmaal kwam ze weer langs het groene doek. 'Ben je soms iets verloren?' Akane keek omhoog naar Kame maar door die beweging kwamen er een paar rotsen los en en klonk een luid gerommel vanaf hoger op de berg. 'Shit.' Mompelde ze kortaf terwijl een witte wolk hun richting op kwam. Vliegensvlug sprong ze over een aantal stenen en greep een uitstekende tak beet. Misschien kon ze een groot deel van de lawine tegenhouden door haar vuurkracht? Het was vast sterk genoeg, zou ze het seal met maar een hand kunnen maken? Met een paar keer diep ademhalen was ze al op kracht gekomen. 'Hiryū!' Een vlammendraak schoot omhoog en smolt alle sneeuw op zijn pad tot hij de lawine had bereikt. Ook de voorste lagen van de sneeuw werden al snel vloeibaar tot er een klein deel overbleef wat als korrels langs de berg viel.

-Inspiloze crap, sorry c:-

Met de lawine mee schoot Kakuya ook naar beneden, zoals hij dat wou. Vlug, eenvoudig, simpel en levensgevaarlijk. Zo was hij ook eenmaal. Tot zijn schrik voelte hij de warmte opborrelen vanuit de zijkant, waardoor hij zich wel moest verzetten van de berg af, waarop hij op hetzelfde pad belandde zoals de twee meisjes. Hij bekeek de twee personen zoals gewoonlijk van top tot teen. Ze zagen er opzich gevaarlijk uit. Alhoewel Kakuya als ex- Akusohi lid, een van de legendarische groepen dat zich wel zal bevinden in de geschiedenis boeken door vele aanslagen en hun onverslaanbaarheid. 'Daar was ik bijna dood.' sprak Kakuya, waarop hij op het punt stond om naar beneden te springen naar beneden. Hij was namelijk op weg naar zijn schuilplaats, en had geen zin in mensen die hem achtervolgden. Zal wel niet gebeuren, aangezien als Akusohi lid hij zijn masker altijd op had. Alhoewel hij het risico niet kon nemen. Ik bedoel, zoveel mensen springen toch niet van een berg af als transsportmiddel?

''Die was ik kwijt!'' Hij richtte zijn blik op de groene doek. Wedde dat hij de doek zou kunnen pakken. Al was het op een niet al te veilige plek. Het goeie nieuws was dat het sneeuw nu was weg was, waardoor hij minder snel uitgleed. Kamura klemde zich eet aan een rots, en begon langzaam te bewegen naar de tak waar de doek aan vast zat. Nu heel rustig. Hij rukte de groene doek van de tak af en keek trots naar Akane. Eigenlijk was dit energie verspilling. De doek was te koud om nog te gebruiken. Er zat redelijk veel sneeuw op en de onderkant was wat bevroren. Hij kon deze niet meer gebruiken. Kamura liet de doek los zodat deze meegevoerd werd door de wind, toevallig precies de richting op van Kakuya, al merkte hij dat niet op. Hij klom weer voorzichtig terug naar de wat veiligere gedeelte. ''Naar beneden gaan is makkelijker dan naar boven,'' mompelde Kamura wat opgelucht. Nu hoefde ze geen kracht te gebruiken om zichzelf op te trekken, ze hoefde zichzelf alleen te laten zakken, en konden als het niet te hoog was gewoon loslaten zodat ze vielen op veilig grond. Behendig klom hij naar beneden, niet lettend of Akane achter hem aan kwam. Ze had voor zichzelf kunnen zorgen op het moeilijkste gedeelte, dan zou ze niet dood gaan door naar beneden te klimmen. Dat dacht hij tenminste. Hij mocht haar een soort van. Ze kon voor zichzelf opkomen en was niet zo'n Barbie, maar het was niet dat ze 24/7 arrogant was of zo. AL kon hij dit niet zeker zeggen, hij had maar en korte gesprek met haar gehad.

Kakuya schreef:

de twee meisjes. ?

* Voelt zich beledigd *

Nu de sneeuw was verdwenen was het makkelijker om van de berg af te komen. Akane kon een scheve glimlach niet inhouden toen Kamura haar trots aankeek en met het groene ding begon te wapperen. Al vlug stond ze naast hem op een veilig gedeelte en keek het tentdoek na, wat haar blik leidde naar waar Kakuya stond. 'Daar was ik bijna dood.' Hoorde ze hem spreken en met een opgetrokken wenkbrauw sloeg Akane haar armen over elkaar en keek naar Kame. Waar herkende ze die man toch van? Ze kon zijn gezicht niet zien doordat hij een masker op had, maar zijn uitstraling kwam haar bekend voor. Oh, natuurlijk! Het was een kenmerk van een Akusohi lid, die droegen toch altijd maskers? Als ze zich het goed herinnerde had ze met haar vorige team nog eens geprobeerd in de organisatie te infiltreren, jammergenoeg waren haar mede teamleden om het leven gekomen dus had de missie niet door kunnen gaan. Ah, het had nog wel zo veel geld op kunnen leveren.. Maar wat deed een Akusohi lid hier? Zat hij ook achter het seal aan? Het zou mogelijk kunnen zijn, het zorgde er voor dat demons weggeseald konden worden. Akane's oogleden vernauwden zich maar toch bleef ze kalm staan en liet haar hand op het holster van haar katana rustten. Bang hoefde ze niet te zijn, dat was ze nog nooit geweest. 'Wat doet iemand als jij hier.' Het klonk niet eens meer als een vraag.

Theme

Kakuya schreef:

de twee meisjes. ?

Citaat :

* Voelt zich beledigd *

Haha c:

Kakuya keek naar de doek die hem toegewaaid werd. Hij keek vervolgens naar het roodharige meisje. Hij zag hoe het meisje kalm bleef staan, maar toch iets aan Kakuya herkende. Hijzelf zou niet weten wat, maar toch. 'Iemand als jij?' verlieten de lippen van Kakuya. Zijn stem klonk verbaasd, maar daarbij ook zo dat hij wist waar ze het over had. Zijn ogen volgden de hand van het meisje, dat naar haar rug toe ging. Hij wist dan ook al gelijk, dat er een kans was dat daar het wapen van het meisje in rustte, in een schede. Zijn rode ogen bestudeerden de twee. De Sharingan was in zijn ogen makkelijk te zien, geschat op de afstand van Kakuya zelf en het meisje. 'Wat wil je doen.' sprak Kakuya. Zijn stem klonk uitdagend. Hij wachtte de reactie van het meisje af, maar lette vooral op op de jongen. Kakuya voelde een goed gevoel over de jongen, over zijn krachten. Datzelfde geldde voor het meisje. Hij kon ze goed gebruiken.

- Kon niks verzinnen ;$
Theme

'Wat doet iemand als jij hier.' Hij volgde Akane haar blik, ze had het zeker weten niet tegen hem. Een man? Verbaasd keek hij in de richting van de man. Kende ze elkaar? Nog belangrijker, hoe had de man hun in de gaten kunnen houden zonder dat ze het door hadden? Het was Akane wel opgevallen, maar hem raar genoeg niet. Meestal voelde hij zulke dingen wel. ''En dat is?'' vroeg hij maar aan Akane. Als ze zouden moeten vechten wonnen hun waarschijnlijk. Niet alleen was het 2 tegen 1, maar ook waren ze beide opgewarmd en door het 'eten' hadden ze wat energie. Toch mocht hij de man niet onderschatten, dat was meestal fout nummer een. Het feit dat hij de berg alleen kon beklimmen, en niet moe leek te zijn bewees al dat hij geen zwakke tegenstander was. ''Foe or Ally?'' In een gevecht had hij niet echt zin, niet op deze berg. Het was energie verspilling, dus hoopte hij dat het antwoord ally zou zijn. Anders moesten ze iets doen om hem bezig te houden en dan weer door konden gaan met van de berg af te klimmen. En nog een reden waarom het slecht was omte vechten op de berg was dat door de slapste aanvallen een lawine veroorzaakt zou kunnen worden.

Nu stelde ook Kame een vraag aan de onbekende man. 'Foe or Ally?' Akane voelde hoe een koude wind door haar haren blies en het opnieuw begon te sneeuwen. Ze moesten snel naar beneden zien te komen voor er een nieuwe storm op zou steken. Tenslotte waren zij en Kamura nu nog op krachten. Het was niet alsof ze het Akusohi lid uit de weg wou gaan, natuurlijk zou ze graag zijn krachten ontdekken.. Alleen dan zou ze opgehouden worden en hoe sneller ze deze missie voltooid had, hoe beter. 'Je bent hier duidelijk niet om een wandeling te maken, of wel?' Met een schuine blik keek ze naar Kame. Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien wou hij ook verder, en niets met deze man te maken hebben. Sneeuw dwarrelde uit de lucht op haar arm toen ze hem weer langzaam naast haar zij liet rustten. Vechten had geen zin in deze situatie.

'Voorlopig Ally, als jullie mij niet in de weg staan.' sprak Kakuya uit. Met zijn kille stem kon hij mensen makkelijk overtuigen. Hij zag hoe de sneeuwvlokken voor zijn neus op de grond vielen. 'Nou eerlijk gezegd, nee.' sprak Kakuya vervolgens. Hij kwam net uit een grot, waar zo gezegd een techniek in verborgen was, in muurtekeningen. Het was onsuccesvol, aangezien er geen een muurtekening te bekennen was, alleen een schatkist, met wat goud erin. En wat rovers die de buit aan het verdelen waren, die hij toen een paar rake klappen had gegeven. Deze twee waren niet de enigste die in de stemming waren om niet te vechten. Evenals deze twee, was Kakuya niet in de stemming om te vechten. Hij had er geen zin in, alhoewel hij wat opgewarmd was door het gevecht met de rovers, die nog een paar enkele irriterende technieken onder de knie hadden.

- Sorry voor laatheid

''Ally?'' herhaalde hij de man, haast onhoorbaar. Hij kende de man niet, maar toch kwam de man hem zo bekend voor. Alsof hij de man ergers eerder had gezien. Zijn boekjes? Hij haalde een boekje uit, gevuld met bounty's, wat hij natuurlijk altijd bij zich had als bounty hunter, en bladerde er door geen. ''Wow!'' Dat waren veel nullen! Een echte big fish. Dit was zij grote kans! Hij kon i een klap rijk woorden, dan hoefde hij een groot deel van zijn leven niks meer te doen. Oké, hij overdreef. Maar het was wel genoeg voor een jaartje of 4, terwijl de zwakkere rond de 2 maanden of 3 maande waard waren. Een groot verschil dus. Hij kon nu 2 dingen doen, of niet vechten e het bewaren voor een volgende keer. Hij zou de gevecht allang al zij begonnen als de tijd niet zo kort was. Hij kon misschien wel weglopen met de hoofd van de persoon, maar dan zou hij dood vriezen. Dan was het allemaal voor niks. Hij kon dit sowieso niet in een paar seconde afmaken, zoals hij meestal deed. Niet iedereen kreeg zoveel nullen achter zijn naam, hij zat op een hoger level.
''Nou eerlijk gezegd, nee,'' hoorde hij de man, volgens het boekje Kakuya, zeggen. ''Je hebt geluk, ik heb niet echt zin in een gevecht op het moment,'' mompelde hij luid genoeg naar Kakuya toe. Hij gaapte luid. ''Neem maar alvast afscheid van alles wat je dierbaar is, want de volgende keer dat ik je zie ben ik opeens veel rijker. ''Hij wees naar het getal in zijn boekje, waarschijnlijk kon Kakuya het niet lezen vanaf de afstand. Dit maakte niet uit, omdat het duidelijk was dat dit een bounty boekje was, waarschijnlijk kende hij het geld boven zijn eigen hoofd wel.

* Het kan zijn dat ik op sommige plaatsen een N of een . mis, de twee toetsen doen irritant xD *