|| Romeo Auditore da Firenze ||

Ervaring : 27

Volledige naam: Romeo Auditore da Firenze
Voornaam: Romeo
Betekenis: Romeinse [Italiaans]
Bijnamen: Ro, Roro, Rolo
Achternaam: da Firenze
Leeftijd: 18 Jaar
Country: Darkness
Geaardheid: Biseksueel
Wapen: Gespecialiseerd in kleinere wapens, maar kan met alles wel redelijk overweg.
Lengte: 1.86
Gewicht: 64
Haarkleur: Zwart
Oogkleur: Aquamarijn

Looks: Romeo is iets aan de grote kant, en ziet er ook ouder uit dan hij is. Zo heeft hij soms geen zin om zich te scheren, ja hij heeft al “last” van baardgroei, en lijkt hij nog ouder als hij een stoppelbaardje heeft. Op zich vindt hij het niet zo erg dat hij er zo oud uitziet, men schat hem altijd eerder twintig dan achttien. Hij neemt er zijn voordeel mee, voornamelijk als het gaat om dingen geregeld te krijgen. Zo schaamt hij zich er niet voor zijn charmes in de strijd te gooien bij vrouwen, gewoon om zijn zin te krijgen.
Een bodybuilder is een incorrecte beschrijving voor hem, maar hij heeft weldegelijk spieren. En hoewel hij het meer van zijn snelheid en lenigheid moet hebben kan hij wel een flinke klap uitdelen indien mogelijk. En meestal kan je wel aan hem zien dat hij een paar gevechten achter de rug heeft, voornamelijk door bepaalde littekens. Het zijn meestal nogal kleine, en geen ervan komt in de buurt van zijn gezicht; nog niet eens zijn nek. De grootste die hij heeft tekent zich af op zijn linkerschouderblad. Gaat er gewoon helemaal overheen, een grote streep. Natuurlijk is deze niet perfect recht, maar een betere omschrijving is er niet echt.

Inner: Ongeïnteresseerd is eigenlijk wel een woord wat de adolescent meteen omschrijft. Zijn blik is vrijwel altijd hetzelfde, en dan niet emotieloos; maar gewoon verveeld. Ook schijnt niet alles altijd tot hem door te dringen, maar hij krijgt wel degelijk alles mee. En meestal zijn zijn opmerkingen altijd vrij onnodig en onnozel. Hij zegt het gewoon om de reacties van mensen, treitert anderen met liefde. Hij ziet mensen gewoon als speeltjes voor zijn vermaak, en hij geniet het meest van hun reacties op bepaalde dingen. Zo wil hij iemand nog wel eens met de dood bedreigen, enkel om te weten hoe deze erop reageert zodat hij weer eventjes wat amusants heeft om naar te kijken.
Hij noemt zichzelf een mensenmens, maar hij is dan wel een vrij uniek soort wat dat betreft. Hij denkt nooit echt na over wat er echt gebeurt met anderen. Denkt vrijwel altijd aan zichzelf op de eerste plaats, maar hij houdt van alles en iedereen. En gewoon omdat de reacties van mensen het leukst zijn van alles, die van dieren zijn zo voorspelbaar geworden. Zo is het je ook aangeraden hem nooit te vertrouwen. Het liefst leidt de adolescent je gewoon om de tuin, om je dan uit te kunnen lachen. Ook zal hij je zo in de steek laten wanneer je in moeilijkheden komt. En hoewel hij aardig lijkt op het eerste gezicht, is zijn manier van aardig zijn nogal… Omgegooid, zoals vele termen op dat gebied.

Romeo was een ongewenst kind, en het liefst hadden zijn ouders ervoor gezorgd dat hij nooit ter wereld was gekomen. Maar hier was het al te laat voor toen ze erachter kwamen dat zijn moeder zwanger was, dus moesten ze de zwangerschap maar uitzitten. Uiteindelijk werd de kleine man ter wereld gebracht, en zoals verwacht werd er toch dat moederlijke instinct aangewakkerd bij zijn moeder. Ze weigerde hem weg te doen, en laat staan hem zijn pas gegeven leven af te pakken. Haar man kon weinig inbrengen op haar felle verwerende woorden, dus liet hij het maar voor wat het was. Maar het bleek al snel dat hij een lastig kind was. Hij huilde vrijwel aan één stuk door, en het vergde het uiterste van zijn ouders. Hij eiste al hun vrije tijd op met de aandacht en zorg die hij nodig had. En zelfs als kleuter bleef hij nog zo. Wanneer hij zes jaar was hakte zijn moeder toch de knoop door en stemde ze in met zijn vader: Hij moest weg. Ze dropten hem ergens toen hij sliep, lieten hem daar gewoon achter om voor eeuwig uit zijn leven te verdwijnen.
De destijds kleine jonge moest maar zelf zien te overleven. Hij wist niet echt wat hij moest doen, begon gewoon te huilen omdat hij zo verloren was. Tijdens zijn weg terug naar de bewoonde wereld, kwam hij iemand tegen. Een vrouw, genaamd Lorena. Ze bood hem aan hem mee te nemen naar een dorp, het eerste wat ze tegen zouden komen. Ze was net vertrokken uit zijn geboortedorp, en vond het niet zo erg om iemand te hebben als gezelschap. Ze had ook al iemand anders, een ringstaart maki genaamd Dice. Maar deze was destijds nog maar één jaar oud, dus veel had ze er nog niet aan.
De reis duurde langer dan verwacht, en uiteindelijk besloot Lorena de jongen toch maar wat dingen te leren. Want hij zou immers niemand hebben als zij verder zou trekken en hij in dat dorp achter zou blijven. Het werd al snel duidelijk dat de vrouw bijzondere kwaliteiten had, en Romeo… Een soort van aanleg had ervoor, hij was beter in sommige dingen en dan weer bar slecht in andere. Maar hij was erg gemotiveerd. Lorena raakte zo gehecht aan het jongetje dat ze besloot een omweg te nemen, een hele grote nog wel. Het zou, als ze sloom zouden doen, zelfs een jaar kunnen kosten.
Maar de omwegen bleven maar doorgaan, tot ze uiteindelijk toch eten moesten hebben. Het was nu inmiddels al twee jaar later, en ze had Dice ook wat trucjes geleerd. Ze wist ook dat ze veel te gehecht aan de jongen was geworden, en dit was haar bedoeling niet geweest. Uiteindelijk zou hij hem alleen maar in problemen brengen en zijn jeugd ontnemen. Toen ze uiteindelijk toch maar naar een dorp gingen is ze de eerste beste avond vertrokken, liet Dice echter bij Romeo. De destijds achtjarige jongen wist niet zo goed wat hij moest doen, maar samen met Dice en de trainingen van Lorena wist hij aan de spullen te komen die hij nodig had. Zo stal hij gewoon alles wat hij nodig had, en zakkenrollen was ook geen probleem. Natuurlijk werd hij soms wel gepakt, maar met zijn schattige smekende uiterlijk waarschuwden ze hem enkel om hem dan gewoon te laten gaan.
Natuurlijk blijf je niet voor eeuwig jong, en hij bleek al snel een volwassen uiterlijk te krijgen. Ze lieten hem niet zomaar gaan, dus kwam hij op het punt waar hij zichzelf dingen begon te leren om zich te beschermen. Maar soms werd hij ook gewoon gepakt en kreeg hij zijn verdiende straf voor zijn daden. Meestal wist hij zich wel te herpakken, en hij werd ook steeds beter. Hij begon echte plannen te bedenken om zijn zin te krijgen, en meestal werkten ze ook altijd. Alles ging zo gewoon door, en hij wist eigenlijk niet beter.
Maar alles in zijn leven nam een wending op zijn zeventiende levensjaar. Hij raakte ernstig gewond toen hij werd gepakt door een paar mensen waarvan hij had gestolen. En als de ander hem niet had gevonden was het waarschijnlijk einde verhaal geweest. Een jongen had hem gevonden, en had hem geholpen. Enkel daardoor voelde hij al gelijk sympathie naar de ander toe. Het herstellen duurde enkele dagen, en in die dagen kon hij niets. De jongen genaamd Julian zorgde ervoor dat hij niet hoefde te verhongeren tijdens die dagen. Uiteindelijk was hij weer volledig hersteld, maar hij dacht er niet aan om de ander te verlaten. Ergens wilde hij zich gewoon niet zo rot voelen als al die jaren geleden toen Lorena hem alleen had gelaten. Het enige wat hij nog had van haar was Dice, en natuurlijk zijn kwaliteiten waren te danken aan de vrouw. Sindsdien is hij altijd bij de ander gebleven, meer als stalker dan als echte vriend. Of zo komt het over. Het is nog steeds aan de ander hoe deze dit ziet.