Primrose. Dat was haar echte naam. Ze vervloekte die naam. Rozen waren mooi, liefelijk. Dat zeiden meest jongens ook tegen haar, dat ze knap een lief was maar ze vond het niet goed. Ze was gewoon Prim. Ze keek even rond en liep het stadje uit. De zon stond hoog aan de hemel en verwarmde haar. Ze streek even haar zwarte rok recht en deed haar soort van cape ook goed dicht. Het was warm maar haar cape deed ze nooit af. Het moest wel heel bijzonder zijn als zij op straat zonder haar cape gezien werd. Maar ja zo had iedereen wat toch. Ze keek even rond maar zette toen al weer een stevige pas in. Ze wou naar de Green Woods. Het was er lekker rustig en het zat vol met prachtige dieren. Ze mocht dan wel 13 jaar zijn ze wist heus wel wat de gevaren waren. Dat ze er in verdwaald kon raken maakte haar niet echt uit, net als haar broer had ze namelijk niet echt een vaste woonplaats. Ze zag wel waar ze uitkwam. Toch bleef ze vaak een beetje bij de Earth Country. Haar vel blauw/groene ogen keken rond. Kuroi had bruina ogen. Maar ja, zij had de ogen van haar moeder en hij van hun vader. Ze zag de bomen tussen een paar bomen opkomen en begon te rennen. Ze glimlachte even toen er een vogel door haar opvloog. Ze rende even tussen de bomen door, maar toen ze wist dat ze diep genoeg zat remde ze af en begon te lopen. 'this just to be our fun house but now it's full of evil clowns' zong ze vrolijk met een kleine agressieve toon erin. Maar dat hoorde bij het liedje. En over de tekst. Mensen mochten hun fantasieen hebben 'I'm gonna burn it down, down, down' zong ze. Ze had liever niet dat iemand haar hoorde zingen. Ze kon wel mooi zingen maar ze was gewoon, verlegen. Ze nueride een deuntje en liep vrolijk door. Toen ze op een gegeven moment een paar bosjes hoorde ritselen. Meteen keek ze die kant op. Maar het was een verdwaalde mus die in de bosjes was geland. Ze zuchtte even en liep weer verder. Eenmaal bij de boom die ze wou sprong ze erin en ging op een dikke tak, tegen de boom aan zitten. Het was een behoorlijk grote boom en er zouden een heleboel mensen in kunnen, maar ja niet iedereen durfde zijn handen vies te maken door erin te klimmen. Ze zette een been op de tak en liet de ander een beetje bungelen. 'down' mompelde ze. Ze pakte haar knife uit haar tas en trok een takje los. Ze ging met haar mers erlangs tot er een soort van punt aan kwam te zitten. Ze gooide het weg en keek voor zich uit. 'Don't forget me, just remind you who I ever was te you. Love me and touch me, just know that I'll ever love you. But I know that I will ever lose you' zong ze rustig. Ze keek een beetje voor zich uit.

[L E I T H]

Ze keek even om zich heen. Wat zou ze vandaag gaan doen. Haar broer was nogsteeds weg. Hij was de laatste tijd steeds vaker weg. Hij nam Zero wel altijd mee maar haar nooit. Waarom wist ze niet. Wat hij deed als zij er niet was, wist ze niet. Maakte het haar iets uit, eigenlijk wel maar dat liet ze niet merken. Het was haar borer niet haar geliefde. Ze grinnikte even. Ze moest zich niet zoveel aantrekken van Kuroi. Ze was oud genoeg om voor zichzelf te zorgen. Hun hele leven waren ze samen, alleen, met zijn drieën maar dat maakte haar ook niet echt uit. Ze hoefde geen andere mensen om haar heen. Het was rustig allen. En vaak kwamen er alleen maar problemen van als je veel mensen om je heen naar je toe trok. Ze konden je alleen maar verraden om verdriet doen. Treuren kon ze alleen wel, dus daar had ze geen steun voor nodig. Vrolijk zijn deed ze genoeg. Ze keek naar de zon die vrolijk scheen. Ze haalde een hand door haar haren heen en liet haar turquoise ogen even over het gebied gaan. Ja, haar ogen waren turquoise, misschien een beetje een rare kleur maar het maakte haar niet uit wat andere dachten. Haar ogen dreigden als het licht was meer naar de blauwe kleur maar als het donker was leken ze wel donker groen.
Prim zuchtte even, dan zou ze maar eens naar de Green Woods gaan. Het was heerlijk daar. Het was heerlijk rustig, er waren veel dieren en je kon er volledig alleen zijn. Tuurlijk waren er vast wel mensen die er anders aan dachten en gezellig met zijn tweeën of met een groepje er gingen lopen maar die kwam zij niet tegen. Zij liep altijd op de plekken waar geen paden waren, waar er geen mensen te zien waren. Er kwamen zelfs geen honden die door de bosjes heen aan het banjeren waren. Alleen Kuroi en Zero hadden tot nu toe haar plekje gevonden. Ze zuchtte even en keek naar de boom voor haar. Het plekje van de Green Woods waar ze altijd even een stop in het leven zette.
Ze ging tegen de boom aan zitten en sloot haar ogen. Ze zond het laatste stukje van haar liedje. Tot ze iets hoorde, en net toen ze haar ogen opende har ze al een hand op haar hoofd. Ze schrok zich tepletter. Waar kwam hij ineens vandaan? Had hij haar horen zingen? Ze hoopte vurig van niet. Ze keek hem aan en stond op. Ze was al klein maar als ze zat voelde ze zich nog kleiner. 'Prim' murmelde ze. Ze ging haar echte naam niet zeggen. Die klonk gewoon niet. Wie noemde zijn of haar kind nou Primrose. Ze keek even verlegen naar de jongen voor haar. Waar sloeg dit op, ze was nooit verlegen. Ze keek even naar de grond maar toen weer naar de jongen. Ze bekeek hem even helemaal maar negeerde de rest. Ze greep naar haar staarten en deed die weer goed. 'uhm mag ik vragen waar je vandaan komt?' vroeg ze.