Im waking up at the start of the end of the world
But it's feeling just like every other morning before
Now I wonder what my life is going to mean if it's gone
Als je goed keek, zag je een paar rode lokken op en neer deinen. Onder die rode lokken, zat een meisje verstopt. Jong. Niet té jong. En klein. Heel klein. Ze schreed langzaam voort met treurige passen waarin je kon aflezen dat ze geen doel voor ogen had. Haar tevens rode ogen stonden verdrietig, maar er zat een vleugje hoop in verstopt. Alsof ze dacht er elk moment iets kon gebeuren wat haar hele leven zou veranderen. Natuurlijk was dit niet het geval. Het meisje slikt even, draaide haar hoofd om toen ze dacht dat er iets in de bosjes bewoog. Uiteindelijk bleek het maar een gitzwarte kraai te zijn die net zijn maaltijd naar binnen had geschrokt. Haar maag begon te rammelen, ze had honger. Langzaam en nog steeds ietwat verdrietig slenterede ze voort. Ze was vlakbij een stadje, eerder dorpje. Niet echt groot, maar waarschijnlijk hadden ze wel ergens een winkel waar ze voor het weinige geld wat ze over had iets te eten kon kopen. Dus liep ze maar door. Toen ze uiteindelijk bij het dorpje of stadje aankwam, verbaasde het haar ook niet dat ongeveer alles dicht was. Zachtjes vloekte ze in zichzelf, maar ze verloor de hoop niet. Ze bleef slenteren door het stadje tot ze ongeveer elke winkel had gehad en gekeken of hij open was. Niet dus. Niks. Nada. Noppes. Alles was potdicht. Logisch ook, het was midden in de nacht. Mensen verwachten niet dat er midden in de nacht een 16 jarige meisje wat te eten wil kopen. Dat werd dus wachten tot morgen. Nog even liep het meisje door, totdat ze een bankje tegenkwam waar ze op neerplofte. Het hout voelde koud en kil aan, maar alles was beter dan het gras. Dat was waarschijnlijke vele malen kouder. Een zucht verliet haar mond, waarna ze in de diepte van de nacht staarde. Haar roode ogen keken eigenlijk naar niets, maar toch naar iets. Haar handen waren rond haar buik gevouwen. 'Nimble.. Je verdient die naam niet, meis,' zeurde ze pissig op zichzelf. Ze was toch altijd alleen, niemand om haar heen die tegen haar zeikte. Dus moest ze dat zelf maar doen. En jezelf een complimentje geven? Daar dacht ze niet eens aan. Maar ja. Het roodharige meisje heet Nimble, een 16 jarige kind uit de Darkness Country, al was ze daar niet echt vaak meer te vinden. Slechte herrineringen. Héle slechte herinneringen. Nogmaals zuchtte ze, wreef even met haar handen over haar buik. 'Sssht buik, morgen krijg je eten. Ik heb geen idee hoe ik nu aan eten zou moeten komen,' mompelde ze nutteloos tegen haar buik. Het had geen nut om dat te zeggen, dat wist ze ook wel, maar het klonk gewoon gerustelend dat er iemand tegen je zei dat het goed kwam. Ookal was je het zelf. Eigenlijk faalde dat best wel. Nimble trok haar benen op de bank en sloeg haar armen eromheen. Haar dunne vest beschermde haar niet tegen de kou. Tenminste, niet tegen zulke kou. Een rilling ging door haar heen. Ze wilde naar huis, en naar nergens anders. Gewoon naar huis. Ze liet haar gezicht tegen haar knieeën zakken terwijl de tranen begonnen te stromen. Ze vond zichzelf zwak. Veels te zwak.

#Fail
#Only Sir To Damn Hot Kuroi

Kuroi liet zijn handen in zijn zakken glijden. Hij keek rustig naar Zero die naast hem liep. Was het raar dat een hond zijn beste vriend was. Nou ja, wat maakt het hem uit wat andere mensen dachten. Hij liet zijn blik weer voor zich glijden, eigenlijk gewoon doelloos in de verte starend. Er ontsnapte een zucht uit zijn mond die al snel een wolkje in de lucht vormde. Hij gaf er geen aandacht aan, eigenlijk had hij nergens aandacht voor. 'Zero, wat gaan we doen?' vroeg hij aan zijn hond. Voor sommige kon het raar klinken, maar voor hem was het eigenlijk heel normaal dat hij tegen zijn hond praatte. 'zullen we even naar het stadje gaan? Daar zal vast wel iets te doen zijn' zei hij. Het was meestal wel waar. Het mocht dan middernacht zijn maar er waren altijd wel mensen. Zero liet een blaf horen maar liep net als hem gewoon stug door. Hij en Zero waren gewoon hetzelfde. Hij liet zijn hand even door zijn kastanjebruine haar gaan maar liet die al snel weer in zijn zak glijden. Zijn vest was wel warm, maar toch was het een behoorlijk kille nacht. Zero leek er niets van te merken, maar ja, die had ook gewoon een dikke vacht dus het was logisch dat hij er niets van voelde.
Toen ze in het stadje waren begon Zero een beetje rond te lopen terwijl Kuroi hem in een rustige pas achtervolgde. Hij mocht de weg wijzen. Kuroi keek naar de mensen die er waren. Het waren slechts een paar mensen, soms vroeg hij zich af waarom mensen hier waren om middernacht. Hij keek naar Zero, hij leek te genieten om hier te zijn. Kuroi legde zijn handen achter zijn hoofd en keek voor zich uit. Er was zoals gewoonlijk weer niets te doen. Hij hield er niet echt van om overdag hier te lopen. Er waren hier dan te veel mensen, te veel gillende meiden, en al helemaal te veel volwassene die hem alleen maar arrogant of trots aan zaten te kijken. Hij wist zelf wel dat hij het verpest had. Maar hij was veranderd. Hij had al sinds tijden gaan mensen mee overvallen. Hij had zijn geld eerlijk verdiend. Nou ja het geld dat hij had, en dat was niet veel. Hij keek even naar de sterren die boven zaten te glinsteren. Er verscheen een grijns op zijn gezicht. Hij was nu al sinds een tijdje uit het weeshuis. Hij had er helemaal geen zin in. Hij was nu hier, om een nieuw leven te beginnen. Hij keek naar Zero, die hond had hij als zwerfpup gevonden en meteen was hij helemaal gek op die hond geweest.
Niet veel later kwam er een meisje in zijn blikveld. Hij bekeek haar even. Ze leek niet erg oud maar ook niet jong. Wat deed zij hier op dit tijdstip. De mensen vonden het al raar dat hij hier was op dit tijdstip. Hij liep dichterbij haar. Hij zag dat ze rilde. Ze zou het vast koud hebben. Zero was al op het bankje gesprongen en was naast haar gesprongen. 'hey wat doe jij hier zo laat?' vroeg hij. Hij haalde weer even een hand door zijn haar en keek haar echt aan. Hij ging voor haar staan. 'o ja ik ben Kuroi' zei hij. 'heb je het koud?' vroeg hij. Maar nog voordat ze antwoord kon geven had hij zijn vest al uitgedaan. Hij had nu slechts een t-shirtje aan, het was koud maar dat maakte niet uit. Hij kon geen meiden kou laten leiden. Hij sloeg zijn vest om haar heen en keek naar Zero die naar het meisje keek. Hij hield zijn mond wel even om haar rustig antwoord te laten geven. Hij wou niet dat ze dacht dat dit een of andere ondervraging was.

-zie je FAAL!

I'm still alive but I'm barely breathing
Just prayed to a god that I don't believe in
Geheel onverwachts dook er een grote hondenkop naast haar op, wat nieuwsgierig aan haar snuffelde. Het was een Australische Herder, een grote hond met zijn vacht in veel verschillende kleuren. Hij zat opeens naast haar op het bankje, alsof het een spook was wat kon opduiken wanneer hij er zin in had. Nimble slaakte een geschrokken gilletje. Dat gebeurde welleens met mensen als er iets gebeurde wat je niet verwacht. Dan schrik je. En sommige mensen gillen als schrikken, zoals Nimble. Met een ruk stond het roodharige meisje op, snel staptte ze van de bank en keek ze met grote, verschrikte ogen naar de hond. Ze had het niet zo op honden. Enge, grote beesten. Katten waren meer haar ding, wat duidelijk te zien was aan het huisdier wat ze had: Een grijze kitten met witte sokjes van 5 maanden genaamd Less. Honden.. Ja.. Waren gewoon niet helemaal haar ding. Ze vond ze maar eng. Nimble schudde met haar hoofd. Hoe kon het dat er ineens een hond naast haar had gezeten? En nog belangrijker, van wie was die hond? Was de eigenaar heel dichtbij, of juist ver weg? Of had de hond gewoon geen eigenaar? Het roodharige meisje schrok zich voor de tweede keer op één avond dood toen er ineens een stem van een jongen door de lucht sneerde. 'hey wat doe jij hier zo laat?' Klonk het. Nimble vatte het verwijtend op en richtte een nijdige blik op de jongen. Ze kneep haar rode ogen tot spleetjes. 'Zoek je ruzie of zo?' Snauwde ze zijn richting op. Mensen moesten niet zo tegen haar praten. Dat was totaal geen goed idee. De jongen ging voor haar staan, en keek haar daarbij ook nog eens recht in de ogen aan. Van wat ze kon van hem kon zien in dit licht, was hij ernstig knap. Misschien zelfs wel knapper dan veel andere mensen die ze in haar korte leven had gezien. De jonge haalde een hand door zijn haar, wat kastanjebruin was. Een prachtige kleur. Zijn ogen keken haar nog steeds strak aan. Die waren tevens bruin. Hij leek wel perfect.. Zijn uiterlijk dan. Toen besefte Nimble ineens dat er waarschijnlijk nog tranen aan haar wangen gekoekt waren. Met een snelle beweging veegde ze hem weg met de mouw van haar lichtblauwe vestje. Hopelijk had hij de tranen niet gezien, wat eigenlijk wel erg waarschijnlijk was in het donker. De knappe jongen leek er niet op te reageren en stal zich voor als Kuroi. Een perfecte naam bij een perfect uiterlijk. Nimble was jaloers. Nog voordat ze kon reageren op zijn woorden, ging hij al verder met praten. Er was geen naald tussen te krijgen. 'heb je het koud?' Vroeg Kuroi. Nog voordat ze had kunnen reageren -al wist ze niet of ze dat überhaupt had gedaan- had hij zijn vest al uitgedaan en om haar heen geslagen. Dankbaar en tegelijkertijd verbaasd nam ze het vest aan. Haar mond stond enkele seconden open, verbaasd dat zo'n knappe jongen zich met haar bemoeide. Ze klampte haar kleine handen stevig rond het vest, wat warm aanvoelde. Ze keek hem aan, moest eigenlijk naar boven kijken om hem echt aan te kunnen kijken. Hij was veel langer dan zij. Waarschijnlijk niet één maar twee koppen groter. Maar ach, wat verwachtte je dan? Nimble was wel extreem klein voor haar leeftijd. Welk meisje van 16 was er nou 1.52 meter lang? Geen. Alleen Nimble, natuurlijk. En waarschijnlijk zou ze geen centimeter meer groeien. Bah. 'Thanks, maar het is echt niet nodig hoor,' zei ze op een zachtere, vrouwelijkere toon dan eerst. Met lichtte tegenzin paktte ze het vest vast en gaf het aan hem terug. Hij stond daar maar in zijn t-shirt. Zij had tenminste een vest aan, al was het flinterdun. Ze forseerde een klein, zenuwachtig glimlachje rond haar lippen. 'Ik neem geen vesten aan van vreemden,' zei ze grijnsend. Toen merktte ze dat de Australische Herder nog steeds zijn blik op haar had gericht. Er ging een rilling door haar heen. Ze vond hem nogal angstaanjagend. Langzaam zette ze een stap bij het beest vandaan. 'Is.. Ehm.. Dat van jou?' Vroeg ze met een beverig stemmetje. Ze voelde dat de blik van de hond nog steeds op haar gericht was. Misschien niet eens op haar, maar op haar rugzak. Dat kon ze nog wel beschrijpen, daar zat immers haar katje in. Oké, sommige mensen zouden het raar vinden dat je een kitten in een rugzak stopt, maar voor haar was het heel normaal. En Less had er ook geen problemen mee. Ze slikte, keek weer naar Kuroi. 'Damn, ik heb me nog niet eens voorgesteld,' ze sloeg met haar handpalm tegen haar voorhoofd. 'Nimble. Nimble Kyouko.'

Zero was naast het meisje gaan zitten, en zoals hij altijd deed begon hij het meisje nieuwsgierig te besnuffelen. Maar die reageerde er niet op zoals normale mensen. Normale mensen zouden gek zijn op die hond en meteen weer lachen, maar dit meisje sprong gillend van het bankje af. Hij glimlachte even. Dat was dus echt typisch een meisje. Als ze een ding zag die haar niet beviel of juist heel erg beviel, begon ze te gillen. Hij keek naar Zero die op het bankje ging liggen en zijn kop op zijn poten legde. Wat die reu nu al moe. Hij was op sommige zo vreselijk lui. Maar toch kon hij veel dingen hebben. Hij kon ver en lang rennen. Waarschijnlijk ging hij gewoon vaak liggen omdat hij het lekker vond. Kuroi zette zijn benen in beweging en keek naar Zero, maar die leek meer aandacht voor het meisje te hebben. Hij glimlachte weer even en liet zijn blik op het meisje vallen. Toen hij bij haar was en iets zei, vatte ze het waarschijnlijk anders op dan hij bedoelde want ze vernauwde haar ogen en sprak hem snauwend toe. Hij glimlachte nogsteeds. Hij bleef rustig, want dat was hem gewoon. Hij bleef overal kalm onder en liet zich niet snel om iets boos maken. 'rustig, ik heb helemaal geen kwade bedoelingen met jou hoor' zei hij grijnzend. Hij keek even naar Zero. Hij had geen kwade bedoelingen met haar maar misschien wel met deze stad. Hij kwam uit de Darkness Country maar was eigenlijk gewoon overal te zien. Hij zag hou ze over haar wang heen veegde maar negeerde het. Waarom ze huilde waren niet zijn zaken dus zou hij zich er ook buiten laten. Hij bekeek haar even. Ze zag er schattig uit. Ze was klein, niet te klein maar dat maakte haar juist schattig. Hij stelde zich voor. Hij deed dat toch niet vaak bij mensen. Hij werd vast wel op een paar plekken gevreest. Wat eigenlijk nergens op sloeg. Hij had een aantal keer iets vreselijks gedaan maar daar was hij overheen. Hij was er klaar mee. Maar dat betekende niet dat hij ineens een goed jongentje was. Hij was alleen en bleef dat ook. Hij was niet goed en niet meer slecht, hij was neutraal. Maar dreigde meestal wel wat meer dan de slechte kant, teminste dat vonden de mensen om hem heen. Hij was aardig tegen meiden maar met jongens kon hij niet omgaan. Hij keek weer even naar het meisje voor hem. Toen zag hij dat ze rilde. Voordat ze op hem kon reageren deed hij zijn vest uit en sloeg die om het meisje heen. Hij negeerde haar blik. Toen ze hem terug wou geven deed hij hoofdschuddend een stap achteruit. Hij keek haar weer aan. 'nee, je hebt het koud' zei hij. Maar bij haar volgende woorden nam hij hem toch terug. Dat was waar, het was slim dat ze niets van vreemde aannam. Hij had het niet zo koud meer, het was zelfs warm in zijn t-shirt dus gooide hij de vest op het bankje, naast Zero. En blijkbaar had het meisje haar vest gevolgd want ze keek naar Zero. Ze rilde en liep in de richting van hem. 'Is.. Ehm.. Dat van jou?' vroeg ze. Hij keek haar even aan en toen weer naar Zero. Uhm sorry, DAT? Hij zuchtte even. Nee dat was geen hondenmens. 'Dát is een hond en ja hij is van mij' zei hij rustig. 'Zero, kom' zei hij tegen zijn hond. Hij liet hem achter hem zitten. Hij keek weer naar het meisje die zich voorstelde als Nimble, Nimble Kyouko. Hij zuchtte, nou stond hij wel voor schut. Hij heette Kuroi, hij wist gewoon zijn achternaam niet. Sinds kleuter was hij al alleen. Als baby was hij gedumd in een weeshuis. Hij keek naar de grond. Hij was alleen en wist gewoon niets over zijn familie. Alleen dat hij een zusje had. Hij keek haar aan aaide Zero over zijn
kop, die meteen begon te kwispelen. 'jij bent niet echt een honden mens he' zei hij glimlachend

Kurai liet zijn blik een tijdje op zijn hond. Zero. Zijn beste vriend. Dat meisje zou zich zeker afvragen waarom een hond zijn beste vriend was. Nou hij kon niet met jongens omgaan, meiden gingen gillen als hij in de buurt kwam en hij hield sowieso niet zo van mensen. Daarom wist hij gewoon dat Zero echt zijn beste vriend was. Het was een dier, hij was rustig en had bijna hetzelfde karakter als hem. Toen liet hij zijn blik weer op het meisje vallen. Hij bekeek haar even. Ze zag en schattig en lief uit maar ergens was ze ook wel weer een beetje dreigend. Hij vond haar wel leuk. Ze was apart op haar eigen manier. Schattig, lief maar een beetje pittig. Hij glimlacht even en keek toen naar de lucht. De sterren twinkelde nogsteeds sterk. Hij wist dat zijn ogen twinkelde door de sterren. Hij had gehoord ddat zijn zusje hier was. Ichuri Primrose. Hij grijnsde even. Prim. Beter gezegd. Iedereen noemde haar Prim. Tuurlijk bij hun kwam hun achternaam voor hun normale naam. Hij zuchtte even die overliep in een tevreden glimlach. Hij voelde naar zijn zwaard. Kurai, zijn tweelingbroer. Zijn tweelingbroer die overleden was toen ze mishandeld werden in het weeshuis. Hij hield zijn hand om het handvat van het Samurai zwaard. Hij wist dat het niet klopte maar het voelde alsof zijn broertje bij hem was als hij dat zwaard bij hem had. Hij keek van Zero naar Nimble. Die twee zouden misschien nog eens belangrijk kunnen worden in zijn leven.
Tot Nimble weer te spreken. Ze leek neidig, omdat ze kleiner was dat hem. 'Rustig ik had je heus niet als een 9 jarige verwacht hoor. Ik dacht al aan 15 of 16 jaar' zei hij glimlachend. Hij gaf haar een knipoog en keek naar Zero. 'je voelt je niet op je gemak bij Zero he' vroeg hij zonder nog naar Zero te kijken. Hiuj ging zich even helemaal richtten op Nimble. Immers deed zij dat ook. Ze zat hem de hele tijd aan te kijken. Hij kon wel zijn dat het een meisje was. Die keken hem altijd maar aan, daarom liep hij dus nooit overdag door het stadje, plus als hij wel overdag er liep dan zaten er vrijwel meteen een paar wachters achter hem aan. Hij zuchtte even. 'kom op, neem mijn vest aan je hebt het koud' zei hij.

'pff, ik geef heus niet iedereen een knipoog hoor' zei hij. Hij draaide zich beledigd om. 'jongens, die geef ik bijvoorbeeld geen knipoog' zei hij. Hij draaide weer naar haar. Hij liep zijn handje hangen en zette zijn elleboog op zijn heup. 'of nou ja meid, ik vind jongens zó aantrekkelijk' zei hij waarna hij zelf even lachtte. Hij keek haar met glinsterende ogen aan. 'ja, ik ben dus een hondenmens' zei hij waarna hij even in zijn nek vreef en een kinderlijk glimlachje opzette. Hij keek haar aan. Hij zag niet echt angst in haar ogen. Zou ze het voor hem willen verbergen. Hij voelde dat ze bang was. Nou ja hij liet ook niet meteen alles aan een vreemde zien.
Ze zuchtte alsof ze zijn vest helemaal niet wou maar hij zag toch een lichte twinkeling in haar ogen toen hij het gezegd had. En ze nam hem uit. Hij glimlachte naar haar. Ze deed haar rugzak af en zette hem vreemd voorzichtig op de grond. Misschien zat er iets breekbaars in, in ieder geval mocht hij er niet om vragen. Het waren zijn zaken niet en het ging hem dus niets aan. Ze hield hem voorzichtig vast, alsof er iets heel dierbaars in zat. Wat kon er nou zo dierbaar zijn dat ze hem de hele tijd bij zich hield en er heel voorzichtig mee om ging. Ze trok haar blauwe vestje uit waarna hij haar opnieuw bekeek. Ze was klein en dun, dat was schattig maar ook gevaarlijk. Ze kon zich waarschijnlijk maar moeilijk warm houden en zou normaal moeten eten, ze zou geen maaltijd overslaan. Anders werd ze te dun en dat was al helemaal neit goed. Hij slikte even en keek haar rustig aan.
Ze pakte snel zijn vest en deed hem aan. Toen ze hem aan had grinnikte hij even. Zijn vest was goed voor hem maar voor haar toch nog wel te groot. Ze bedankte hem en glimlachte. Die glimlach, hij was zo lief. Hij grijnsde even. Ze was echt heel schattig. Toen deed ze haar tas open en tilde er een klein grijs katje uit. Meteen schoten zijn ogen naar Zero en hield hij zijn hand op de halsband. Hij had nog nooit een kat aangevallen, hij had niet eens naar ze omgekeken maar je wist maar nooit, het bleef een hond. 'Zero af' zei hij. Zolang die hond lag was het goed. En Zero luisterde gelukkig gewoon. Hij luisterde naar haar woorden maar reageerde er niet op. Hij bleef scherp naar Zero kijken die op een gegeven moment gewoon zijn kop neerlegde en zijn ogen sloot. Kuroi zuchtte even en keek naar het katje. Hij vond het niet zulke leuke beesten. Zijn zusje had er ooit een gehad maar die was zo vals als wat. Hij slikte even en keek haar recht aan. Hij wou zijn blik niet op het beest zetten. 'oke' zei hij enkel.

Gelukkig moest Nimble wel om hem lachen en zette hij zich niet voor schut voor niets. Hij wou haar graag aan het lachen maken. Hij kende haar pas net maar wist dat dit nog eens een hele belangrijke vriendin van hem zou worden. Hij lachte even met haar mee en ging weer normaal staan. Hij vond het niet lekker staan, hoe konden die meiden dat de hele dag volhouden. Zelf Prim stond niet zo de hele tijd, en dat was wel een meisje, ook Nimble had hij nog niet echt als een meisje zijn staan. Waren er dan geen meisje meisjes meer. Er waren blijkbaar alleen maar stoere slimme meiden. Nou moest je Prim niet volledig als voorbeeld van slim nemen maar goed. Nee, als ze slim was geweest had ze niet gestolen, had ze niet bij hem gebleven, en had ze hem al helemaal niet als voorbeeld genomen. Nou ja, dat was haar eigen keus en daar stond hij los van.
Hij zuchtte even. En als hij slim was geweest had hij zijn zusje niet bij zich gehouden, en anders had hij haar wel beter beschermt. Hij had haar in het leven van 13 jarige al aan ontelbare gevaren blootgesteld. Ze had alleen hem nu nog meer. Hij hoopte dat ze wel een paar vrienden kon maken, dat ze lol kon maken in haar leven. En vooral dat ze gelukkig was. Hij was haar grote broer en zo moest hij zich ook gedragen. Helaas was niet iedereen het daarmee eens en hadden ze haar dus al een aantal keer bij hem weg te halen. Het was een een aantal keer bijna gelukt hem in de cel te gooien en haar terug in het weeshuis te stoppen maar nogsteeds waren ze vrij en bij elkaar. Er gleed nog een zucht over zijn lippen. Hij hoopte dat Prim ooit een echt leven zou krijgen en gewoon met andere mensen zou leven. Maar dan hoopte hij natuurlijk niet dat het zo'n dom meisje werd die dacht dat ze de beste was. Daar kon hij niet tegen. Denken dat ze de beste waren maar tegelijk jongens proberen aan te halen.
En nog een zucht gleed over zijn lippen terwijl hij naar beneden keek, als het maar goed ging met Prim.
Nimble stem maakte hem weer wakker uit zijn gedachten. Hij keek op naar haar, nou ja op, hij hoefde zijn hoofd niet helemaal op te tillen. Hij glimlachte, ze was leuk. Ze was klein, lief. Alleen dat zij en Zero elkaar niet lagen zat hem tegen, maar dat zou vast veranderen als Nimble Zero wat vaker zou zien zou het vast goed komen.
Maar daar kwam het volgende probleem, een kat. Hij keek naar Zero en greep de halsband vast. Zero bleef meestal rustig maar je wist het nooit met een hond. Hij keek recht in Nimble's ogen hij wou gewoon niet naar dat beest kijken. Het was een klein grijs poesje maar hij hield helemaal niet van katten. 'nee ik ben helemaal geen kattenfan' zei hij. Hij vond katten meer voor mensen die niet meer konden lopen en alleen maar zaten te breien in een stoel. Na haar woorden verstrakte zijn greep op Zero's halsband meer. 'nee over dat... dong maar ik me geen zorgen maar als hij wil grijpen het gaat weg dan heeft hij jou te pakken' zei hij. Hij stapte achteruit. Hij vond Nimble echt een leuk meisje maar hij hield gewoon niet van katten.
Na haar volgende vraag keek hij haar aandringend aan. Hij wou geen antwoord geven, hij was er niet trots op. Hij keek naar de grond. Hij kon niet doen alsof hij de vraag niet had gehoord. Ze was zelfs dichterbij komen staan. Hij slikte even. 'ik heb het er liever niet over' zei hij. Hij had het nog niet echt tegen iemand gezegd. Hij had problemen veroorzaakt in het Darkness Country dus als hij zei dat hij daar vandaan kwam kon ze hem net zo goed meeslepen daarheen en afmaken. Hij sloot zijn ogen even. Hij ademde even diep in. Hij leefde overal, nou ja op plekken waar Prim gelukkig kon leven. Tot mensen na maanden erachter kwamen wie ze waren en dan vluchtte ze weer naar een andere stad. Dat was eigenlijk zijn leven wel. Hij keek naar Nimble. Hij moest niet Down doen en hij moest zich al helemaal niets van het katje aantrekken. 'woon jij in de Lightning Country?' vroeg hij.

~Le fail

Het was grappig hoe hij zo z'n best deed om bij haar in de smaak te vallen. Het leek wel alsof hij zijn best deed, maar Nimble zei tegen zichzelf dat ze zichzelf dat maar inbeeldde. Hij was knap, lang, goed gekleed en had een coole persoonlijkheid. Nimble.. Tjaah, daar wilde ze niet over nadenken. Ze vond zichzelf niks, maargoed. Daar was niks aan te doen. Ze zuchtte even en dacht na. Zelf had ze nog nooit wat in jongens gezien. Natuurlijk, als er vroeger een leuke jongen langsliep geinde zij en haar zusje er wel over, maar verder ging het toch echt niet. Waarschijnlijk lag dat aan het feit dat het in haar familie traditie was om uitgehuwelijkt te worden. Haar tweelingzus was al verloofd, zij zou het jaar daarna aan de beurt zijn. Totdat.. Tjaah.. Hét gebeurde. Ze dacht er liever niet overna. Maar goed. Het kwam er dus op neer dat ze nog nooit echt bij jongens had nagedacht, zich braafjes aan de regels had gehouden. En daar dook Kuroi op. Hij was knap, leuk en nog veel meer. Op dit moment hoopte Nimble innig dat haar "broer" of haar "beschermeling" niet stiekem iemand voor haar had uitgezocht. Kuroi was té leuk om te laten liggen.
Daar was zijn stem weer. Nimble keek even in zijn ogen. Hij hoefde niet eens helemaal rechtop te staan, maar kon haar zo ook goed aankijken. Ze zuchtte even en bleef kijken. Eigenlijk had ze wel graag willen weten wat er nou aan de hand was, maar ze had het akelige gevoel dat dat niet zo goed zou uitpakken. Ze haaldde haar schouders op en keek ietwat onverschillig 'Ik ren heus niet gillend weg als je me vertelt dat je één of ander rijk joch of een crimineeltke bent hoor.' Ze haalde nogmaals haar schouders op en keek een enkele seconden om zich heen. Het was akelig stil hier midden in de nacht en ergens in de verte zag ze lichtflitsen, als ze het goed had. Als het maar niet zou gaan onweren, hoopte Nimble inwendig.
Kuroi was wel erg nieuwsgierig voor iemand die geen antwoord wilde geven op haar vraag. Even dacht Nimble erover na om geen antwoord te geven, gewoon uit pure wraak. Maar uiteindelijk zette ze een grijns op en kreeg ze een sluwe twinkeling in haar ogen. Neuh, ik woon niet echt op een bepaalde plek. Tenminste, mijn echte huis ataat in de Darkness Country. Niet dat ik er vaak kom ofzo. Het klonk allemal erg onverschillig. Op een.bepaalde manier wist Nimble haar emoties goed te verbergen, of iniedergeval te verplaatsen door een andere emotie. Eigenlijk wilde ze het liefts niet nadenken ocer haar woonsituatie, maar goed. En toen, eigenlijk niet geheel onverwacht, barstte de hemel open en begon het te stortregenen. Nimble voelde de dikke, natte druppels in haar haar en op haar lichaam. Een lichtflitst scheerde door de lucht. Bij de knal dook Nimble even in elkaar. Ze hield totaal niet van onweer, was er doodsbang voor. Toen besefte ze dat ze Kuroi's vest nog aan had. Snel ritste ze de vest open en stak het naar hem uit. Ze lette er niet op of hij zijn hand uitstak om het ding aan te nemen, maar liet het los en liep met snelle passen naar het bankje en gritste haar eigen vest eraf. Ze trok het aan en keek waar haar kat was gebleven. Less was foetsie. Poef. Veel aandacht besteedde nimble er niet aan, ze kwam wel terug. Toen richtte ze haar aandacht weer op de brunharige jongen. 'Misschien moetenwe ergens gaan schuilen..'

Kuroi haalde een hand door zijn haar. Een sterke windvlaag kwam langs. Hij voelde hij zijn pluk ook voor zijn andere oog schoof. Hij had altijd een pluk voor een oog. Dat was omdat dat oog, nou ja er was iets mee en daar was hij niet bepaalt trots op. Hij haalde de pluk voor zijn andere oog vandaan en keek even naar de grond. Snel haalde hij zijn haar weer door zijn haar en liet de pluk weer voor zijn slechte oog hangen, het oog waar hij niet trots op was. Die was zeker een aantal slagen donkerder, bijna zwart. Hij keek haar aan met zijn goede, leuke bruine oog.
Hij glimlachte weer naar Nimble, hij liet zich niet kennen omdat een persoon zijn oog had gezien. 'hmm daar denk ik misschien anders over...' Hij bekeek haar even helemaal. 'als je mijn leven eenmaal hoort kom je er niet meer vanaf, en als je eenmaal in mijn leven hoort kom je er ook niet meer uit' grijnsde hij is haar rode ogen. Ze was best mooi, in de knappe vorm dan. Hij bekeek haar opnieuw tot hij weer bij haar ogen kwam. Daar bleef hij telkens steken. Ze waren een kleur die niet vaak voorkwam, een kleur die bijzonder was, een mooie dieprode kleur. Zou het opvallen dat hij in haar ogen had lopen staren. Hij schudde zijn hoofd even en keek naar Zero. 'blijf' zei hij nog een keer. Deze keer rustiger. Hij was niet bang dat Zero dat ding van haar zou aanvallen. En haar zou hij ook niet meer aanvallen. Hij lag al de hele tijd zo rustig dat het een beetje raar zou zijn als hij bu ineeens uit zou halen. Hij ging weer normaal staan en keek naar Nimble. Hij luisterde naar haar woorden. Ook uit de darkness country dus. Mooi, twee mensen uit the darkness country beide midden in het lightning country, heel slim. Hij zuhtte even. Hoe kon het dat zij hem dan niet meteen aan had willen geven of maar alleen herkend had door zijn naam. Dat kon niet als je uit het darkness country kwam. Hij was wel bekend daar en niet ten goede. Hij keek naar de grond en keek hoe die langzaam donkerder kleurde door de druppels regen die erop vielen. Hij zuchtte even. Lekker, ging het ook nog eens regenen. Hij nam zijn vest aan en deed die zelf weer aan. Hij keek naar de vest van Nimble, hij was echt te dun. Hij keek naar zero. 'kom mee man' zei hij waarna hij de pols van Nimble pajte en haar meetrok. Waarheen wist hij precies. Het was een droge.plek. Het was wel buiten, en in de stad maar het was droog. Hij trok haar mee onder de gevel. Hij keek haar aan. 'je word echt ziek zo' zuchte hij. Hij deed zijn vest uit en sloeg die om haar schouders. Hij keek haar aan en sloeg zijn armen om haar middel heen. Gewoon, om haar warm te Maken

Zijn linkeroog was even te zien toen de windvlaag het kastanje bruine haar van Kuroi even liet opvliegen. Tot dat moment had Nimble zich niet afgevraagd wat er nou onder de pluk bruin haar verstopt had. Sommige mensen droegen hun haar nou eenmaal voor een oog omdat ze het mooi vonden. Maar als Nimble het goed had gezien, droeg kuroi het niet om die rede. Zijn ene oog was vele slagen donkerder, al wist ze het niet zeker aangezien het in een fractie van een seconde was gebeurd. Misschien was het niks bijzonders, aangezien sommige mensen nou eenmaal twee verschillende kleur ogen hadden, maar de snelheid waarmee Kuroi de pluk haar weer op zijn plek probeerde te krijgen vertelde iets anders. Nimble had wel gehoord van mensen van wie één oog een speciale kracht had. Nou, niet alleen gehoord, ze had het zelf. Haar eigenaardige kleur ogen, de rode kleur, bestond uit haar kracht. Evenals haar felrode haar. Vroeger had ze blond haar en bruine ogen gehad, totdat haar kracht zich wat meer ging ontwikkelen. Langzaam aan werden haar ogen en haar rood. De rode kleur was het kenmerk van de tweede dimensie die ergens in haar lichaam verstopt zat. Ze wist niet helemaal hoe het zat, maar misschien had Kuroi hier ook last van. Of zoiets iniedergeval, aangezien het Nimble erg onwaarschijnlijk leek dat precies Kuroi dat ook had. Maar goed. Het was merkwaardig. Die kleur én zijn reactie.
Blijkbaar had Nimble zo lang over dat oog gepiekerd, dat hij maar verder was gaan praten. Eigenlijk wilde ze nog naar zijn oog vragen, maar daar was het nu al te laat voor 'als je mijn leven eenmaal hoort kom je er niet meer vanaf, en als je eenmaal in mijn leven hoort kom je er ook niet meer uit' Het verbaasde Nimble niet echt dat hij weer geen antwoord wilde geven op haar vraag, maar het tweede gedeelte van zijn zin liet haar wel opkijken. Ze zag de grijns op zijn gezicht, en glimlachte terug als een reactie op zijn grijns. Alweer voordat ze kon reageren, belette Kuroi haar het praten. Hij paktte haar hand en sleurde haar mee door de regen heen. Nimble stribbelde niet tegen, maar liet zich gewoon meevoeren. Eigenlijk was ze best wel nieuwsgierig naar waar ze heen gingen, maar ze hieldt haar mond.Toen stoptte hij onder de gevel van een huis. De dikke druppels konden hen nu niet meer bereiken, maar Nimble voelde wel dat haar rode haar ls dunne, vochtige slierten aan haar hoofd plakken. Gelukkig bleef de paardenstaart wel zitten. En toen hoorde ze Kuroi weer. Hij s,oeg zijn dikke, veels te grote vest rond haar schouders en dit keer nam ze het dankbaar aan. Ze had het inderdaad koud en was helemaa doorweekt. Toen voelde ze een warme arm rond haar middel. Ze glimlachtte bij zijn aanraking en kneep even met haar hand in de zijne. Haar hoofd draaide ze om, waarna ze weer met haar rode ogen in zijn ene, bruine oog keek. 'Als het betekend dat ik niet meer uit je leven kom als ik je verhaal hoor, wil ik hem graag horen,' zei ze met een sluwe, naar tegelijk lieve grijns. Ze voelde haar maag een soort dringend geluid maken, maar ze reageerde er niet op. Nimble liet haar hoofd langzaam tegen zijn arm zakken. Eigenlijk wilde ze hem op zijn schouder laten rusten, maar dat was vrijwel onmogelijk wegens het lengte verschil. Ze zuchtte even en knipperde tegelijk met haar ogen. 'Geloof me, ik ben wel dingen gewend en zal heus niet gillend wegrennen.' Eigenlijk was ze helemaal geen dingen gewend, maar dat hoefde Kuroi niet te weten. Hij hoefde nog helemaal niet te weten dat ze binnen gesloten muren was opgegroeid en altijd heel erg was beschermd door haar ouders. Ze waren rijk geweest, haar ouders. En beschermend. Als Nimble het zich nog goed kon herinneren, had ze de naam Kuroi wel eens horen vallen, maar wilde haar ouders er verder niks over kwijt. Ze draaide haar hoofd weer een seconde om. 'Belooft.'

Hij schoof de plek met een snelle vaart weer op zijn plek. Hij bekeek haar even. Het had dus niets gedaan, hij zuchtte een beetje opgelukt. Misschien moest hij erover nadenken om er een doek overheen te doen. Hij kon de wind namelijk niet besturen zoals sommige konden, hij kon het net zo min als hij de kracht in zijn oog kon besturen. Zijn oog deed mensen pijn met een blik op momenten dat hij het zelf niet verwachte of helemaal niet wou. Hij hield zijn hand even op de pluk. Door zijn haar zag het oog de mensen niet dus kon het ze ook niets aan doen. Hij slikte even. Hij wou haar absoluut geen pijn doen. Vooral haar niet, ze leek bijzonder op haar eigen manier. Hij was niet vaak gek om mensen maar zij trok toch wat in hem aan. Het liet hem telkens weer glimlachen naar haar terwijl hij mensen meestal met een grote boog ontweek en Zero bij ze vandaan moest trekken. Want niet alleen hij gedroeg zich anders ook Zero leek zich anders te gedragen. Wat was er aan de hand met dat meisje. Waarom lek ze hem zo speciaal.
Het enige wat hem opviel was dat ze niet vroeg naar zijn oog, leek het zo normaal dan. Hij keek even naar Zero die daar nogsteeds rustig op de grond lag. dat had hij anders nooit gedaan, meestal was hij bij het meisje gaan staan. Misschien was het omdat ze een kat in haar armen had maar dat leek hem niet, dat had hem nooit tegen gehouden. Hij schudde zijn hoofd even. Hij moest zich niet zo laten afleiden. Hij keek haar aan en grijnsde. Weer hij hij haar vraag behendig ontweken. Hij had het gewoon niet graag over zijn verleden. Hij had er niets aan, hij werd er alleen maar depressief van als ik dacht aan hoe hij als kleuter in het weeshuis werd gedumpt met zijn zusje om daar mishandeld te worden tot zijn zusje 3 jaar was en hij besloot met haar te vluchtten om een hard gelogen leven te leiden. Als hij dacht aan de mensen die hij berooft had, aan de mannen die hij vermoord had. Hij slikte even. Hij geloofde dat hij het was. Was het slecht dat hij dat gedaan had, zo ja was het raar dat hij dat gedaan had. De wereld had hem niets meer geboeid, nooit had het zorg over hem genomen waarom zou hij dat dan wel over hun moeten doen. Hij deed alles, voor Zero en Primrose. Hij zelf boeide hem niet echt zolang die twee maar gezond aan zijn zijde stonden. Hij dacht aan zijn zusje, zij had al zo vaak aangeboden gekregen om bij een lief en zorgzaam gezin in te trekken omdat ze er altijd al schattig uit had gezien. Maar ze had telkens gezegd dat ze bij hem bleef. Hij kon er niets aan doen, hij wou dat ze niet geweigerd had. Ze had problemen door hem gekregen met de politie.
Hij merkte dat zijn blik wat afgedreven was naar de grond. De kleurde langzaam donkerder, tot hij helemaal donker was. Hij keek op naar haar. Daar stonden ze dan, midden in de regen. Hij zuchtte even en pakte haar pols vast en zei tegen Zero dat die moest volgen. Hij trok haar mee. Hij keek naar de gevel waar hij vaak had gezeten met zijn zusje als het aan het regenen was. Hij trok haar eronder en keek haar aan. Ze werd echt ziek zo. Hij trok zijn vest uit en sloeg die over haar schouders heen. Hij sloeg zijn arm om haar heen waarna hij haar zachtjes in mijn hand voelde knijpen. O ja die had hij nog vast. Hij trok hem beschaamt terug en keek even voor zich uit. Tot hij zijn blik terug durfde te plaatsen. Hij keek naar de haren die tegen haar gezicht plakte. Hij wou ze er eigenlijk wel liefjes vandaan halen maar hij liet het maar. Wat was dit, waar kwamen die gedachtes ineens vandaan. Hij zette een scheve glimlach op na haar volgende worden. Ze vroeg weer naar zijn verleden. Hij had alles al geprobeerd. Moest hij het dan toch vertellen. Hij keek even naar Zero die naast hem in slaap was gevallen. Hij schudde zijn hoofd even toen ze het beloofde. 'ik praat er liever niet over' weigerde hij. Hij liet haar langzaam los en keek voor zich naar de regen die met grote druppels naar beneden vielen. Ik negeerde het gewoon verder. Ik legde mijn handen achter mijn hoofd.