Met het kleine beetje geld dat hij had verdiend in zijn zakken liep hij over straat. Het was moeilijk om genoeg geld te krijgen. Maar wie ging het anders bij elkaar schrapen? Juist, niemand. Zijn zusje zou misschien gaan bedelen. Maar er kon van alles gebeuren dan, van alles waar hij niet aan wou denken. Een zucht schoof over zijn lippen toen hij een scheut van pijn in zijn schouder voelde. Het stak, alsof iemand er een mes doorheen boorde. Maar buiten de zucht deed hij niks, nee, het zou raar lijken moest hij opeens naar zijn schouder grijpen. Lichtjes gehaast liep hij verder. Elke keer als hij wegging was hij bang, bang dat er iets met zijn zusje zou gebeuren. Dat haar vader iets deed, of iemand anders als ze het huis uit ging. Zij was de enigste die hij had in zijn leven. De enigste die er echt toe deed. Hij was haar grote broer, hij zou haar beschermen. Zijn handen had hij in de zakken van zijn oude broek gestoken, om het geld nog vast te houden. Elk klein beetje was belangrijk als hij niet wou dat hij en zijn zusje slecht terecht kwamen. De kap van zijn trui had hij over zijn hoofd getrokken, niet dat het bleef zitten. De kap dreigde er zo nu en dan van af te schuiven, maar bleef toch op zijn plaats. Het voelde veiliger zo. Alsof niemand hem kon zien. Dat idee voelde goed aan. Zijn blik was strak op de grond gericht. Niks dat iets kon verraden van zijn zachte gevoelens vanbinnen. Niks. Één oog zat onder een verband verstopt, het was het rode oog. Hij was ermee geboren, schaamde zich er al zijn hele leven voor. Vooral omdat dat ook de oogkleur van zijn vader was. En omdat het geheim van één van zijn technieken in dat oog verborgen zat. Hij haatte het. Andere mensen controleren, hun beletten van hun eigen bewegingsvrijheid. Hun dingen laten doen die ze niet wouden doen. Het leek allemaal te zeer op wat zijn vader graag deed. En hij wou alles behalve zijn vader zijn. Zijn oude, afgetrapte schoenen raakten het wegdek om de beurt en lieten een heel zacht tikkend geluidje achter. De trui die hij droeg was misschien een beetje warm, maar niet heel warm. Dit omdat er een koel windje stond, en het vandaag nog niet eens zo’n heel warme dag was. Nog steeds was zijn blik op de grond gericht. Die langzaam nat werd van enkele druppeltjes regen. Het was benauwd. Maar het kon wel regenen, super. Niet dus. Nogmaals gleed er een zucht over zijn lippen. Zijn blik was naar beneden gericht, zijn hele gezicht was naar beneden gericht. Dit om de regen te ontwijken. Hierdoor had hij niet door dat er een meisje zijn richting uit liep, en waarschijnlijk had zij hem ook over het hoofd gezien. Hij botste tegen het meisje op en keek op, om haar te zien. Met een glimp zag hij al best veel. Ze was niet zo groot, en hij met zijn één meter tachtig botste haar natuurlijk zo omver. Zijn handen gingen uit zijn zakken, en met één hand greep hij haar arm vast, om haar weer naar voren te trekken. ‘Sorry, gaat het?’ kwam er uit zijn mond. Ze was gelukkig niet gevallen. Pas toen had hij door dat zijn geld over de grond rolde. Het was niet veel, maar het was toch belangrijk. Door de plotse beweging was zijn kap van zijn hoofd af gevlogen, en was het geld uit zijn zak gevallen. Meteen knielde hij neer, om de muntstukken op te rapen. Hij keek op en, zag een jongetje richting zijn moeder rennen. ‘Kijk eens wat ik gevonden heb, nu heb ik ook centjes.’ Riep de jongen vrolijk. Een teleurgestelde zucht gleed over zijn lippen. Dat was het geld voor het water. De druppels begonnen harder neer te komen. Hij richtte zijn blik naar omhoog en beet kort op zijn lip. ‘F!ijn.’ kwam er mompelend uit zijn mond terwijl hij opstond. Het duurde nog wel even voor hij thuis was. En er was vast wel een plek waar hij kon schuilen. Maar hij was nog steeds bang dat er iets met zijn zus ging gebeuren.

Het leven is oneerlijk. Hoe vaak hoor je dat wel niet? Hoe vaak zeggen mensen die leugen wel niet. Het leven is niet oneerlijk. Het even haat je gewoon, of het haat je niet. En het leven haatte hem. Daarbij vervloekte hij zichzelf dat hij de broer van het meisje was. Ze was als zijn zusje geboren, en was ze in een ander gezin geboren, dan had ze nu een fijn leven. Maar het leven haatte hem, en dat werd ook afgegeven op Liv. Ze verdiende dit leven niet. Ooit zou het beter zijn voor haar, anders zou hij daar wel voor zorgen.

De zucht die uit zijn longen ontsnapte terwijl hij het geld van de grond pakte was diep teleurgesteld. Hij was toch ook zo’n sukkel. Hij stond op en keek het meisje voor een kort moment aan. De stemklanken die weerklonken waren zachtjes uitgesproken. Bijna onzichtbaar schudde hij zijn hoofd. Zo lichtjes dat je het niet zag. Maar hij ging geen ‘Nee.’ Zeggen. Toch was hij wel degene die tegen haar opgebotst was, door hem was ze bijna gevallen. Het meisje zakte wat naar beneden en pakte iets van de grond af. Lichtelijk nieuwsgierig keek hij naar wat het was. Een muntstuk werd hem aangegeven, hij nam het aan en keek even. Waarschijnlijk was deze verder weggerold. Gelukkig, nu konden ze wel water betalen. Niet genoeg, maar hij zou wel minder drinken. Dat deed hij toch vaker. ‘Bedankt.’ Zei hij, en hij stopte het veilig weg in zijn broekzak, bij de rest van de muntstukken.

Het leven was niet makkelijk, zeker niet. Je moest geld hebben, anders was het afgelopen. Geen geld, geen eten, geen eten, geen leven. Geen leven.. Hoe zou dat zijn? Misschien wel beter als leven. Je moest je dan toch nergens zorgen over maken, en eens de daad gedaan was, voelde je geen pijn meer. Maar hij mocht er niet aan denken. Hoe vaak hij het ook wou, hij had zijn zusje nog steeds waar hij voor moest zorgen. Die hij moest beschermen, ook al wou ze het niet. Het was veel te gevaarlijk. Als hij er niet was als uitlaatklep voor zijn vader, dan was het Liv. Het gebeurde soms al, en hij deed alles wat hij kon om dat te voorkomen. Hij wou haar niet zien pijn lijden. Nee, dat nooit.

4Zoek je iemand?’ klonk zijn stem, die de stilte doorbrak. Waarom hij het net vroeg wist hij niet. Normaal zou hij gewoon zijn hand lichtjes opsteken om doei te zeggen, en weg gaan. Waarschijnlijk lag het gewoon aan hem. Hij wou mensen helpen, want dat was misschien wel het enigste wat hij goed kon doen. Maar op dit soort momenten kwam het echt niet uit. Zijn haar werd doorweekt, maar gelukkig bleef het verband rond zijn oog grotendeels gespaard door de regen. Zijn blik gleed nogmaals over het meisje. Zocht ze naar onderdak of zo? Het liefst zou hij haar helpen. Zeggen dat ze wel even bij hem mocht schuilen. Maar het was nog ver weg, en met zijn vader was het niet ideaal. Des te meer reden voor zijn vader om boos te zijn en hem de volle lading te geven als ze eenmaal weg was. Des te meerreden tot haat..

What if it makes you sad at me
And what if it makes you laugh now but you cry as you fall asleep
And what if it takes your breath and you can't hardly breathe
And what if it makes the last sound be the very best sound

De straten werden langzaam leger en leger. Mensen haastten zich naar hun huis, of een plek om te schuilen tegen het weer dat steeds erger werd. Dat zou hij ook moeten doen eigenlijk. Maar hij bleef staan, kijkend naar het meisje. Zich afvragend waarom hij bleef staan. Hij wou haar aanbieden om bij hem te schuilen. Maar het was ver van verstandig. Een zucht gleed over zijn lippen terwijl hij nog eens naar boven keek. Hij veegde wat regendruppels van zijn voorhoofd en keek toen weer naar de grond. Zijn schoenen waren inmiddels ook al helemaal doorweekt. Echter was het niet zo heel erg dat het regende. Hij kon het regenwater opvangen, laten koken en de stoom naar een fles leiden. Zo was het normaal drinkbaar, en het ging vrij gemakkelijk, zeker met zijn krachten. Alleen moest hij wel eerst een manier vinden om het water aan de kook te brengen. Zo’n grote hoeveelheid ging niet met een vuurtje wat je gebruikte om te koken. Maar hij zou het toch in kleine hoeveelheden moeten doen, dus dat probleem was ook weer opgelost. Hij knikte bij het meisje haar woorden. Hij zag dat ze een mes losliet, en haar jurkje eroverheen liet vallen. Niet dat hij zich bedreigd voelde nu. Er was maar één iemand waardoor hij zich bedreigd voelde. Hij zou niet durven terug te vechten tegen de man.

Het begon steeds harder en harder te regenen, tiktiktik. Zo ging het door, snel en hard sloeg de regen tegen de ruiten. Hij zat in een tweestrijd, zou hij doorlopen en niks meer zeggen. Of zou hij haar een schuilplaats aanbieden. Hij haatte het als hij keuzes moest maken. Het was zwaar irritant en hij was er barslecht in. En meestal ging het dan ook nog tussen één goed ding, wat slechte effecten voor hem had, of een slecht ding, wat slechte effecten voor iemand had. Het was nu of zijn vader die waarschijnlijk kwaad zou worden als er iemand het huis in kwam. Of het meisje dat hier in de koude regen bleef staan. Veel mensen zouden voor dat laatste kiezen, maar hij was gewoon niet zo, hij kon gewoon niet zeggen ‘Blijf jij maar lekker buiten in de regen staan.’ Dat lukte hem niet. Voor een kort moment beet hij op zijn lip om hierna zijn ogen naar het meisje te richten. ‘Als je wilt mag je wel met mij mee, om te schuilen tegen de regen.’ Zei hij. Ze zou wel iets van Liv aan kunnen trekken, anders hielp het ook niks. ‘Kom maar mee als je wilt. Ik loop aan.’ Zei hij, en hij liep aan. Hij had het meisje de keuze gegeven. ‘Ik ben Mako trouwens.’ Zei hij, en hij liep verder. De keus was aan het meisje, en met een beetje geluk zou ze nee zeggen. Maar of dat er in zat wist hij niet.