Met zijn ogen gesloten lag hij daar op zijn rug. Het was stil hier, en dat deed hem goed. Hij hoefde nu even niet bang te zijn dat zijn vader zijn zusje iets aan zou doen. Want zijn zusje was met een vriendin iets gaan doen. En zijn vader zou toch pas laat in de avond thuiskomen. Om dronken neer te vallen in zijn bed, of op de bank. Meestal had hij de puf dan niet meer om nog iets te doen, maar soms was het anders. Een zucht gleed over in lippen en hij opende zijn ogen. Het gras was nog een beetje vochtig, maar dat maakte niks uit. Zijn shirt zou wel drogen. Het was een warme dag, en hij had besloten om een keer een T-shirt aan te doen. Niemand zou hem iets gaan vragen, maar voor de zekerheid waren er altijd leugens. Witte leugens, zo noemde hun vader het. Leugens die er niet toe deden. En ze hadden er ook niet echt toe gedaan. Hij had erdoor geen vrienden of dergelijke verloren,want hij had helemaal gene vrienden. Dus wat had hij te verliezen? Er waren wat wonden en blauwe plekken te zien op zijn armen. Zo erg was het niet dus hij kon net ze goed gevallen zijn. Het deed ook niet echt pijn, alleen zijn schouder deed sneller pijn. Hij was verkeerd terechtgekomen, met zijn schouder tegen de muur opgeknald. Op een best pijnlijke manier. Veel dacht hij niet, alleen zijn zusje bleef door zijn hoofd spoken. Hij hoopte dat het goed met haar ging. Ze leek namelijk altijd zo fragiel en klein. Alsof alles wat er kon gebeuren ook zou gebeuren als hij er niet voor haar was. Maar ze kon er niet tegen dat hij zo beschermend was. Hij begreep het wel, zij was niet zo dom als hem en maakte wel vrienden. Wou niet zo’n leven vol zorgen leiden, en ze wou ook niet dat Mako zo beschermend deed en haar niks liet doen. Dus had hij haar maar laten gaan. Die vriendin woonde niet ver weg, dus ze was er snel en makkelijk. Hij vertrouwde het wel wat beter dan vroeger, ze was namelijk geen klein kind meer. Zijn twee handen had hij onder zijn hoofd gelegd om deze een beetje te ondersteunen. Hij lag hier goed. Het was hier rustig, niemand die hem zou storen. Nee, bijna niemand kwam hier. Het leek hem zelden dat er hier iemand kwam, en als er iemand kwam waren het zeker geen druktemakers. Langzaam kwam hij overeind, voor heel even. Hij richtte zijn blik op het gras voor zich en zag enkele druppels omhoog zweven. Maar al snel schudde hij zijn hoofd lichtjes en liet hij de druppeltjes neervallen. Hij ging weer op zijn rug liggen en keek naar de blauwe lucht. De zon scheen echter heel fel in zijn oog en hij werd bijna gedwongen door het licht om zijn oog dicht te doen. Dus sloot hij zijn ogen. Een vogeltje hupste wat rond en tjilpte vrolijk. Dat was dan ook het enigste geluid dat er verder nog gemaakt werd. Langzaam dommelde hij lichtjes in, het was de rust die hij niet gewend was, die hem zo in slaap liet gaan. Hij kon het niet echt tegenhouden. Een zucht gleed over zijn lippen en langzaam viel hij meer in slaap. Hij begon een beetje onrustig te worden, niet echt fel of zo. Maar een heel klein beetje. Dat probleem had hij altijd al gehad. Slapen was voor hem zowat nooit fijn. Hij had zowat altijd nachtmerries. Want ja, eigenlijk was hij nog steeds bang dat er hem iets ging gebeuren. De manier waarop zijn vader zo kil had gezegd dat hij hem wel kon wurgen en het liefst zou doden in zijn slaap of zo. Het maakte hem bang, en het feit dat hij bang was deed hem iets. Hij voelde zich laf.
‘Slaapwel.’ Klonk er bars en gemeen. Ik zei niks, maar hoorde al snel de volgende woorden. ‘Voor altijd.’ Een gemene lach volgde en ik voelde vingers rond mijn keel..

Ook al was het maar een van zijn vele nachtmerries, toch voelde het als levensecht aan. De lucht die hij kreeg om te ademen was minimaal en een paniek heerste over hem. Daarom sliep hij niet graag. Altijd had hij wel een of andere nachtmerrie, die hij als levensecht ervoer. Het gezicht dat hij voor zich zag was bedekt door een schaduw, en alleen de gemene lach op zijn lippen was te zien. Nogmaals gingen zijn handen naar zijn keel, om de handen bij zijn keel weg te krijgen. Niet dat het lukte, het was immers maar een nachtmerrie. Praten lukte hem niet, alle lucht die hij nu nog kreeg ging naar het ademen. Ook buiten de droom ging het zo. Ook daar voelde hij alles zo intens. Hij voelde hoe zin vaders nagels in zin nek prikten, natuurlijk waren er geen striemen rond zijn hals en nek als hij wakker werd, en waren de afdrukken van nagels ook niet in zijn nek te zien. Het gebeurde ook niet echt, maar toch voelde hij elk beetje pijn. Hij voelde het als de man zijn handen even wat losser liet, om ze dan weer strak rond Mako zijn keel aan te sluiten. Hij voelde hoe de lucht hem ontnomen werd. Hij voelde hoe hij in zin nachtmerrie nog net bleef leven, want wanneer hij dan toch wou dat er een einde kwam, dan mocht het er niet zijn.

‘Boe.’ Dat was het geluid wat hem wakker maakte. Een kleine simpele klank, nog niet eens zo luid, de verlossende klank die de greep liet verzwakken en ervoor zorgde dat er weer lucht bij zijn longen was. Een klank die hem lichtjes deed opschrikken. Hij schoot lichtjes omhoog en zijn lippen raakte die van het meisje hierbij. Per ongeluk natuurlijk, hij was geen pedofiel of zoiets. Hij trok zich meteen terug toen hij door had wat er nu eigenlijk was gebeurd. Hij krabbelde wat terug en zat nu tegenover het meisje. Een was zijn blik op haargericht. Een glimlach op haar gezicht,d ie hem ergens een beetje eng leek, maar toch een schattig uiterlijk. Ze had groen haar, wat een beetje apart was maar toch wel bij haar paste. Hij richtte zin blik naar beneden, waarbij zijn haar voor zijn ogen viel, en door de schaduw een deel van zijn gezicht niet te zien was. Daarbij zat hij nu onder een boom, waardoor details minder te zien waren, de blauwe plekken enzo op zijn armen waren dus vrijwel niet te zien. ‘S..’ Meer kwam er heel even niet uit zijn mond. Hij moest echt eens opletten met wat hij deed. Hij kon misschien niet weten dat het meisje daar zo boen hem hing met zijn hoofd, maar hij had moeten uitkijken. ‘Sorry.’ Kwam er uiteindelijk uit zijn mond. ‘Ik, h..’ Jep, en hij viel stil. Door zoiets falend gebeurde dit altijd. ‘Het was per ongeluk, sorry.’ Zei hij, ene beetje twijfelend. Bang voor de reactie. Het verschilde van persoon tot persoon. Maar bij negen van de tien zou je een rake klap tegen je wang mogen verwachten. Ach ja, moest dat zo zijn dan was het ook zijn eigen schuld. Hij moest maar opletten, zijn verdiende loon, niet? Hij keek het meisje aan. Groen haar, een schattig uiterlijk, een eeuwige glimlach. Het kon zijn dat hij mensen daarover had horen fluisteren. Kwam ze niet uit een of andere belangrike familie? Iets met Megu, nog wat. Hij wist het niet, veel lette hij er toch nooit op. Wat maakte e beter als je uit zo’n familie kwam? Niks volgens hem. Je was nog steeds een persoon. De één met wat meer geluk dan de andere. Maar verder was dat het ook.