Where on earth am I?

Ervaring : 24

Met zijn linkerhand krabte hij over zijn hoofd, zijn rechterhand ruste op zijn bovenste katana. Z'n drie katana's waren zijn schatten, niks meer. Hij had geen idee waar hij beland was, er liepen mensen over de straat waarvan de meeste grote mannen waren van ruim 2 of 3 hoofden groter dan hem en met een redelijk getinte huid. Sommige van hen hadden ook littekens en zagen er gevaarlijk uit. Er waren bijna geen vrouwen en al helemaal geen kinderen te bekennen hier. Nu hij toch hier was kon hij beter is rond kijken of hij iemand kon vinden die de weg wist naar de Lightning Country, er zou vast wel iemand zijn. Hij botste perongeluk tegen een man aan die hem direct woest aankeek. "Pardon, weet u misschien de weg naar de Lightning Country?" hij draaide zich om naar de man, hij zag er niet uit als iemand die hem direct antwoord zou geven. "Als je geld hebt, tuurlijk" hij schaterde het uit, alsof hij iets heel grappigs had gevraagd. "Nee sorry, ik heb geen cent" zei hij uiterst droog. "Geen geld? Vergeet het dan maar" de man pakte een zwaard en rende op hem af. Een, twee. Hij zette af en sprong op de man z'n schouders die overduidelijk woest was nu. Hij zakte iets door z'n knieën en keek met z'n linkerhand als een zonneklep over het dorp uit. Het uitzicht was vanaf hier een heel stuk beter. De man zwaaide zijn zwaard over zijn rug heen. Hij sprong weer op de grond en schoof twee katana uit hun schede. In een flits stond hij achter de man, een deel van zijn zwaard brak af en vloog door de lucht heen. Hij had geen zin meer tijd aan iemand als hem te besteden. Hij liep weg zoekend naar een gebouw waar hij misschien informatie kon vinden. Ah. Hij draaide zich om, bukte en trapte vol tegen de man z'n buik aan. Een zakje vloog van zijn riem af. Hij pakte het uit de lucht en keek de man aan die tussen dozen en gebroken hout lag. "Als je het niet erg vindt neem ik dit mee" hij gooide het zakje met geld enkele keren omhoog en ving het weer. Hij kon nu tenminste ergens wat drinken. Er waren veel mensen komen kijken, sommige keken verbaasd terwijl sommige boos keken alsof ze hem ieder moment in elkaar wouden rammen. Hij schoof soepel zijn katana weer in hun schede en liep verder tussen de houten huizen en het gemompel van de mensen door die hem nog een stuk nakeken. Snel genoeg zou iedereen in het dorp er wel van gehoord hebben, zelfs al was het weinigs bijzonders hier. Wie weet had die man wel een bounty op z'n hoofd staan, wie weet. "Waar in hemelsnaam ben ik eigenlijk?" mensen keken weer op toen hij dat zei, echter keken ze dit keer wel alsof hij gek was. Hij zag een gebouw waar wat herrie uitkwam, waarschijnlijk kon hij daar wel wat vinden, hij duwde de deuren open van een gebouw en plofte er neer op een stoel bij de bar. "Sake" hij gooide een munt naar de man toe die er net zo uitzag als de rest. Hij zette zijn zwaarden tegen zijn stoel aan, hij viel zeker op tussen deze mensen. Vooral omdat hij een stuk kleiner en teerder was, al had dat niks met kracht te maken. De man zette hardhandig een beker voor hem neer zonder iets te zeggen. Hij pakte het handvat vast en schokte het naar binnen. Zijn mond was droog geworden van het lange reizen, al had hij geen idee waar hij nou echt heen ging. "Weet u misschien de weg naar de Lightning Country?" de man richte zijn blik weer op hem, ook alsof hij gek was. "Dat zou je toch wel moeten weten? Hier is een map" hij nam de map aan van de man en keek ernaar. Lang alsof hij aan het denken was, al was de reden dat hij er lang naar keek toch anders. Hij kon gewoon geen kaarten lezen, dus daar had hij weinig aan. Zucht, zijn wang ruste op zijn linkerhand terwijl hij peinzend naar de kaart bleef staren.
Hij dacht weer aan hoe hij hier waarschijnlijk was gekomen. Hij was aan het trainen in de bossen met Vivi, na een tijdje besloten ze op een punt elkaar weer te ontmoeten terwijl ze beide iets anders gingen doen.. Al bleef hij rondjes lopen tot hij mensen hoorde en dus hier uitkwam. Vivi was waarschijnlijk al weer terug naar huis, of ze wachte daar gewoon. Hij was ook al 2 dagen weg of iets in die richting. Het was wel koud om buiten te slapen.. In de sneeuw. Misschien kon hij hier ergens wel een plaats vinden om te slapen, al heeft het maar een afdakje, dat was prima dan hoefde hij tenminste niet in de sneeuw te slapen en toen hij een poging deed in een boom te slapen was dat ook geen succes. Het was pijnlijker dan hij had verwacht om van zo'n hoogte te vallen.
// R A K U

Ervaring : 85

Geld. Geld zorgde voor macht. En macht. Macht zorgde uiteindelijk voor je eigen ondergang. Hoevelen waren er al gestorven aan de ziekte dat men hebzucht noemde? Velen. Dat kan ik je wel zeggen. Wat haar hier bracht? Ooh, een paar simpele zaakjes. Ze kwam hier niet onder haar gewoonlijke naam. Fujimoto Chiyoku Raku. Hoe graag ze haar familie naam ook wilde besmeuren. Daar zou ze nog even geduld mee moeten hebben. Als ze in haar Country achter zouden komen wie ze werkelijk was zou ze zeker als Traitor gezien worden. Zou er een prijs op haar hoofd gezet worden. Hmmn dat was op dit moment niet zo heel praktisch. Het zou wel voor wat spanning en sensatie zorgen in haar saaie leventje. Want als dochter van de welgestelde Fujimoto familie kon ze alles krijgen wat haar hartje begeerde. Kleding, zwaarden, sierraden. Álles. Maar nooit, nooit en te nimmer heeft ze genomen wat ze kon krijgen. Wilde niet zo zijn als al die bekakte lui waar ze altijd mee moest dineren. Wilde zich niet gedragen als een dame van haar stand. Omdat haar ouders dat nou eenmaal zo graag wilden. Zo was Raku nu eenmaal niet. Raku was Raku, en niet voor niets betekende haar naam genot. Ze zou genieten van het leven. En hoe. Haar sneeuwwitte haar was bedekt onder de capuchon van haar bordeaux rode mantel. De mantel die paste bij haar ogen. Hoewel die nu een onschuldige mengeling waren van de kleur blauw en violet. Want wanneer ze kwaad was of erg opgewonden was konden ze nog wel een bloedrood kleuren. Vaak betekende dat dan ook niet veel goeds. Over haar rechterwang liep een litteken. Hoe ze die opgelopen had? Niet belangrijk. Mensen hier kenden haar echte naam niet. Alleen haar alias. The White Assasin Met haar witte laarzen die tot haar lies reikten. Het blauwe jasje dat een kapitein van een groep soldaten zou kunnen dragen en het zwaard dat op haar heup hing was ze geen gewone verschijning. Maar niemand stelde vragen. Zo waren de regels. Met wie ze vandaag een afspraak had? Dat wist ze nooit van tevoren. Eindelijk weer een klus. Het werd tijd. Peinzend keek ze op uit haar gedachten. Even verderop was een kleine ophef ontstaan. Steeds meer mensen leken er naar toe te worden getrokken alsof er een gigantische magneet aangezet was. Niet dat het vreemd was dat men hier met elkaar op de vuist ging. Het was normaal dat je elkaar hier niets vroeg. Alleen voor zaken natuurlijk. Het waren de regels. Normaal gesproken zou ze er ook doodleuk langs op gewandeld zijn. Kwam wel vaker dan vandaag voor dat men elkaar uitmoordde. Was dan ook totaal niet haar probleem. Daarnaast. Boeide het haar ook totáál niets. Vrij weinig boeide haar trouwens. Niet snel kwam het voor dat ze haar gedachten lang bij één bepaald onderwerp konden houden. Toch kon ze het niet helpen dat ze snel even een glimp op het tweetal wierp. Een jongen. Zwart haar en blauwe ogen. Voor een seconde stond ze stil. Vormde haar mond een perfect gevormde ‘o’ en liet ze haar ogen de kost gaan. Keek ze toe hoe hij zijn twee zwaarden uit de schedes trok. Voor men er erg in had lag de man al op de grond. Dat de jongen diens geld stal was haar een zorg. Alsof ze zojuist niets gezien had liep ze verder. Verder naar de kroeg waar veelal orders geplaatst werden. En misschien zou er dit maal voor haar ook wel een order bij zitten.

Met sierlijke passen stapte ze tussen de dikke mensenmassa heen. Die voornamelijk alleen uit mannen bestond. Mannen waren veelal het meest aanwezig geweest hier in Benisu Village. En van de vrouwen die hier waren, waren de meeste nou niet bepaald vrouwelijk. Om het op een zachte manier te zeggen. Raku daar in tegen kleedde zich nogal, gewaagd. Men wist wie ze was. Haar alias dan. Wisten niet de waarheid dat achter dat mooie snuitje waar ging. En diegene die het ooit hadden vermoed. Die lagen nu voor altijd stilzwijgend onder de zoden. De fijne stof van haar mantel bewoog sierlijk om haar lichaam met de stappen die ze zette. De lucht die er onder kwam deed hem lichtjes opwaaien en weer neerkomen. Eenmaal binnen werd ze direct aangestaard. Gooide de capuchon van de bloedrode mantel van haar hoofd en schudde eens met haar hoofd waarbij haar lange sneeuwwitte haar in het rond danste en uiteindelijk sierlijk op haar rug viel. Er werden grove woorden geroepen. Woorden die ze over zich heen liet komen alsof het niets was. Het zou geen zin hebben opnieuw ophef te veroorzaken. Voor een opstootje te zorgen met een van die lompe kerels daar. Daarnaast waren ze niet interessant genoeg. Dus waarom haar tijd er aan vuil maken? In één lijn liep ze naar de bar toe. Klopte eens luid op tafel waardoor de gozer die achter de bar stond haar kwaad aan keek. Een dikke snor prijkte onder zijn neus maar toen hij zag dat zij het was verzachtte zijn uitdrukking meteen en snelde hij naar haar toe. ”Het vaste recept?” zei hij vriendelijk. Gefaket. Natuurlijk. Maar toch. Ze gaf de vent een kort knikje gevolgd met een knipoog toen ze hem twee muntstukken toe wierp. Keek toe hoe twee mokken gevuld werden met Sake en nam ze mee naar een hoekje in de kroeg. Juist daar waar ze iedereen in de gaten kon houden. Men wist dat zij hier altijd zat. Vandaar dat deze plek altijd vrij was. Zochten ze haar konden ze haar hier ook vinden. Iemand bestelde zo even hetzelfde als zij besteld had. Sake. Niet vreemd. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe een gestalte de mok beet pakte en achterover sloeg. Onwillekeurig trok ze haar mondhoeken op in een vage grijns. Dat was tenminste een drinker. Terwijl ze een paar missies bestudeerde en met haar slanke vinger over het perkament gleed volgde ze het gesprek daar aan de bar. Iemand die de weg zocht he. Light Country? Ze haalde een opdracht tevoorschijn. Wat een toeval. Haar violetblauwe ogen glansden even bloedrood op waarna ze geruisloos opstond en in een werveling van schaduwen naast de jongen verscheen. Dezelfde jongen als die ze zo straks op straat gezien had. Interessant. Toch wel interessant. Raku stond vast naast hem. Leunde iets over hem heen om de kaart te bekijken. ”Zo bekijk je toch geen kaart suffie. Laat mij het voordoen.” zei ze spottend en zonder op antwoord te wachten rukte ze het ding uit zijn handen en trok het naar haarzelf toe. Haar vinger drukte ze op een plaats ten Westen van Benisu Village. Nu ze er toch heen moest. Kon ze hem natuurlijk aanbieden hem de weg te wijzen. Een sluw plan vormde zich in haar hoofd. Haar hoofd dicht naast de zijne. Traag draaide ze haar hoofd weg van de map en keek hem aan. ”Light Country dus he.?” zei ze met een glimlach rond haar goedgevormde ronde lippen. Terwijl ze hem met haar violetblauwe ogen onderzoekend aan keek.

Sexy, Naughty, Bitchy me.

Ervaring : 24

Het lot, het is allemaal onzin. Als er iets zou zijn als het lot had het geen zin om geboren te worden of om dood te gaan, je zou toch al weten wat er gaat gebeuren. Totale onzin, toch waren er mensen die erin geloofde. Dan waren er ook nog regels, gelukkig hadden ze daar hier weinig last van. Zéker in dit dorp zijn er geen regels. Mensen schreeuwde grove woorden en maakte veel herrie. Dat waren dingen die hem verboden waren, hij trok zich er niks van hem en het kon hem ook niks schelen dat het hem verboden was. Áls hij ze zou willen gebruiken dan zou hij dat gewoon doen, maar hij zag het nut er niet van in. Hij keek naar zijn lege beker, het overgebleven geld zou hij er liever niet aan willen besteden. Hij hoorde stukken glas op de grond vallen en draaide zich om, die mensen waren blijkbaar nooit rustig. Vermakend keek hij naar de mannen die elkaar flinke klappen gaven, veel mensen juigte met hun beker hoog in de lucht het was er echt geen seconde stil. De man aan de bar was bekers aan het schoonmaken maar ook hij grijnsde, hij was hetzelfde als iedereen die hier was. Hij liet zijn ogen is langs de mensen gaan, er was niks veranderd. Nog steeds allemaal dezelfde soort mensen, zijn blik bleef kort hangen bij een bijzonder figuur. Hij kon het maar vaag zien maar het was overduidelijk anders, hij zag haar zo wit als sneeuw zelfs haar huid had nauwelijks pigment, totaal anders dan de rest van de mensen die hier zaten. Ze viel zeker op zelfs al kon hij haar gezicht niet eens zien, bovendien zou hij haar gezicht niet hoeven te zien, ze hadden toch niks met elkaar te maken. Niemand bemoeide zich met hem, een figuur dat je hier niet vaak zag op een manier verbaasde het hem dat niemand ook maar naar hem omkeek. Waarschijnlijk omdat hij het type was dat bijna direct aangevallen werdt omdat hij er ‘zwak’ uit zag vergeleken met de rest die hier zat. Hij draaide zich om en keek weer naar de kaart, dat was dan ook waar hij op moest letten nu.
”Zo bekijk je toch geen kaart suffie. Laat mij het voordoen.” De kaart werdt uit zijn handen getrokken, hij had haar niet opgemerkt al was de drukte daarvan misschien ook een reden. Toen hij zich omdraaide zag hij weer dezelfde sneeuwwitte haren en bijna pigmentloze huid. Hij wist er moeilijk op te reageren dus bleef hij maar afwachtend aankijken, ze zou er vast wel een reden voor hebben om hem aan te spreken. Ze zag er ook zeker niet uit als het standaard mens dat je hier zou tegen komen, maar ze was ook niet out-of-place te noemen. Net wat te dichtbij was haar gezicht, wat zeker opvalde toen ze haar blik van de map afweek en hem aan keek. ”Light Country dus he.?” Misschien had ze daar iets te zoeken. Anders zou ze hem vast niet zomaar aanspreken. ”Juist.” Hij grijnsde, nee ze was zeker niet iemand die hij iedere dag tegen kwam het zou vast wel interessant worden hij was iniedergeval niet meer alleen dus zou hij er wel komen. Hij was er niet 100 % zeker van dat hij de weg terug nog zou kunnen vinden en met een kaart was het misschien nog ingewikkelder. ”Heb je iets te doen in de Lightning Country?” Vast wel, anders zou ze de moeite niet doen hem voor te doen een kaart te lezen. Hij kon niet direct zien van welke country ze kwam, daarbij was het ook niet nodig om dat te weten. Het had ook geen zin naar haar naam te vragen, voorlopig had dat althans geen zin. Er waren een aantal mensen die hun naam verborgen hielden en hun alias gaven, daar had hij dus niks aan. En aangezien zij zo’n opvallend figuur was verwachtte hij dat ze een alias had, ook al was het puur beslist op zijn gevoel. Die blik in haar ogen, hij kon niet zeggen dat hij het zeker wist maar ze stonden uitdagend. Serieus, met wat voor een figuur had hij nu weer te maken?