''Baka, jullie krijgen me toch niet te pakken ~'' Leith sprong van een dak af en lande keurig op de grond. Snel bleef hij doorrennen door de grote groep mensen.... Er waren nog maar twee warriors die achter hem aan kwamen. Het was begonnen met vijf, dus hij deed het goed. De training wierp duidelijk zijn vruchten af. Het was nu onderhands bijna een jaar geleden. Ondertussen had hij een geweldige conditie. Hij was ook veel beter in het gebruiken van zijn Chakra, hij had nog steeds geen element unlock'd, maar dit maakte niet uit. Dat kwam nog wel. Nog een paar dingen waar hij beter in was was lichaamskracht, behendigheid of gewoon wegrennen. Hij was er zo goed in dat zelfs ervaren warriors hem niet konden bijhouden. Het waren niet geweldig goeie warriors die achter hem aan gestuurd werden. Ze zaten boven het niveau van een gemiddelde politieagent. Bij elke stap vloog er wat modder in de lucht. Het had de vorige nacht hard geregend waardoor de grond nu heel modderig was. Iets wat slecht was voor de mensen om hem heen. Elke keer dat de modder in de lucht schoot kwam het tegen iemand de kleren aan, waardoor ze hem nog naschreeuwde. Niet dat het hem uitmaakte. Hij kwam de mensen nooit meer tegen, het boeide hem niet hoe ze over hem dachten. Het duurde een tijdje voordat Leith stopte om achterom te kijken. Het was hem gelukt, hij had ze alle vijf afgeschud..

''K, waar ben ik nu?'' Hij had de slechte gewoonte om tegen zichzelf te praten als hij zich alleen voelde. Nog een slechte gewoonte die hij had was verdwaald raken. Hij vond zichzelf nog zo slim om helemaal naar Yokussuka te komen. Als hij hier rende door een grote groep menigte dan raakte hij de warriors makkelijk kwijt. Het was hem wel gelukt, maar hij had er niet aan gedacht dat hij de weg niet kende in de stad. ''Geef je geld hier maar, klein joch..'' Verbaasd draaide Leith zich om, waar een grote groep mannen stond. Wat was er met mensen die je wouden beroven als je verdwaald was? Dit was al weer de vierde keer dat hij zo'n groepje tegenkwam. Steeds als hij verdwaald was. Hij zou echt meer warriors moeten plaatsen in Yokusuka zodat het er veiliger werd. Zo kon niemand toch van zijn dag genieten.''Als je ons je geld overhandigd dan zullen we je niks aandoen.'' Eén, twee, drie.. zeven..... achtien.. hoeveel mensen waren dit wel? Vielen ze een klein joch nou echt aan met zoveel mensen? Dat was best wel zielig. ''Als je nu wegloopt en je jezelf verontschuldigd dan zal ik jullie niks aan doen!'' Het klonk heel erg zelfverzekerd. Dit was hij niet. Hij wist zeker dat de mensjes niet al te sterk waren. Daarom werkte ze in groepen. Dat was het probleem dan ook niet. Het probleem was de aantal. Achtien mensen.. ''Als je het niet wilt geven, dan moet het maar op de moeilijke manier..'' De man haalde een knuppel tevoorschijn. Weer zo'n knuppel. Waarom hadden ze nooit zwaarden of vochten ze gewoon met de hand? Geraakt worden door een knuppel deed veel meer pijn. ''Wat jij wilt.'' Leith rende op een man af. De man sloeg zijn richting op met de knuppel. Behendig sprong Leith de lucht in. Hij landde op het hoofd van de man en sprong van hoofd naar hoofd. Dit ging goed tot iemand wegdook zodat Leith wel op de grond moest landen. De grote groep viel telgelijktijd aan. Leith schopte iemand in de maag zodat deze tegen iemand anders aanvloog. Behendig ontweek hij de aanvallen van de mannen. Hij zou ze nooit allemaal kunnen verslaan.. Wat moest hij doen?

- Ranque -

Vanaf een dak op een gebouw in Yokusaka, keek Ranque toe wat er in de omgeving gebeurdde. Met zijn grijze ogen zag hij dan in een flits hoe een joch tegenover een aantal mannen stond. Hij sprong van het dak af, voor de jongen. Hij keek de grote groep aan. De mannen keken terug, met een valse glimlach. 'Heh, zoon stoere jongen komen we ook zelden tegen, hehehe.' zei de voorste man, waarvan Ranque hem zag als de leider van de groep. Hij telde het aantal mannen. 6, 12, 18. Dat was nog een flink aantal, maar hoe dan ook, Ranque was een van de sterke - maar die pas toeslaan als het moet - Warriors uit de Lightning Country. Ooit was hij een van de lijfwachten van de Raikage. Dan moet je ook wel wat kracht hebben, anders ben je weer nutteloos. De man praatte met zijn groep en wat later sloeg de man met zijn knuppel richting Ranque. Ranque, zo snel en behendig als hij is, ving de knuppel op, en ontwapende de man snel en gemakkelijk. Hij liet de knuppel vallen en keek naar de man, die nu deels boos, maar ook deels angstig naar de man keek. 'Dus stoere jongen kan opvangen, vang deze dan maar!' riep de man waarop hij bij het eindigen van zijn woorden op Ranque afliep en een stoot wou uitdelen. Maar, voordat de man dicht genoeg was liet Ranque zijn kracht zien. Vele bliksemstralen waren te zien om Ranque. 'Zoiets flik je niet naar een kind, zoon joch een beetje aanvallen. Jij zult boeten, mannetje.' sprak Ranque toen, waarop hij hurkte en zijn vinger op de grond zette, waarop een bliksemstraal over de grond heen de groep omcirkelde, waarbij vervolgens de cirkel die Ranque maakte, bliksemstralen ongeveer zoon 2 meter de lucht schoten. Ze konden er niet uit. Door het verband dat Ranque droeg, zag je zijn mond niet. Toch glimlachte hij vals, en de bliksemstralen schoten inplaats van naar de lucht toe, richting de groep, zijwaarts dus. Je hoorde de kreten van de mannen, die zojuist geëlektrocuteerd werden. Ranque stopte deze techniek, en pakte vervolgens de knuppel op. 'Geef 'm maar een harde klap.' zei Ranque, waarop hij zich omdraaide en de knuppel bij het bovenste gedeelte pakte, zodat de jongen de knuppel bij het handvat kon pakken.

Een soort van mummie joinde het gevecht. Hij leek niet bij de groep te horen. De rest van de groep was stoer gekleed. Soort van. Ze probeerde stoer gekleed te zijn. Deze man was als een mummie verkleed. Niet dat het uitmaakte. De man leek Leith te helpen, en iedereen die dat deed moest wel aardig zijn. Dan kon je toch geen grappen maken over hun mummie achtige uiterlijk? Al wou hij het wel hel graag doen. Het duurde maar een paar tellen voordat alle achttien mannen op de grond lagen. Geëlektrocuteerd. ''Dank je voor de hulp.'' Hij maakte een korte buiging waarna hij de man in zijn ogen probeerde aan te kijken. Als je hem goed bekeek zag hij er best wel eng uit, maar hij voelde niet sleht aan. Bij hem kreeg je niet het gevoel dat je ieder moment aangevallen kon worden. ''Ik heb geen knuppel nodig.''Natuurlijk was dit weer een van de oudere personen die dacht dat hij een hulpeloze kindje was. Hij was pas dertien, het was normaal als mensen er zo over dachten. Hij was er nu ondertussen al gewend aan geraakt. Eigenlijk had hij liever dat ze dit dachten. Als hij dan iets geweldig deed dan kon hij hun verbaasde gezichten bekijken. Leith nam de knuppel toch maar aan. Hij hield het beide aan de bovenkant en onderkant vast. Hij oefende er wat kracht op uit en met iet al te veel moeite brak de knuppel door midden. Hij liet de door midden gebroken knuppelstukjes los en liet deze op de grond vallen. Met een rustige tempo liep hij naar de leider figuur toe, de man die amper vier stappen van hem vandaan lag. Hij pakte de man vast bij het onderkant van zijn leren jasje. Met een krachtige zwaai gooide hij de man tegen een stenen muurtje aan. Leith draaide zich daarna weer om en liep richting Ranque. ''Was dat bliksem? Dat was echt geweldig.'' Hij had het liefst de wind element, maar er was ook niks mis met het bliksem element. Je kon er vele mensen in een keer mee verslaan. En het zag er stoer uit, daarmee zou hij Mayu echt kunnen imponeren.. Dat hoopte hij tenminste. Hij had er nu lang niet meer tegengekomen. Straks kwamen ze elkaar nooit meer tegen! Dat zou heel erg zijn. ''Hmm..'' Kort staarde Leith de mannen aan. Als ze eerder iemand beroofd hadden zouden ze geld op zak hebben.. Zou hij hun geld afpakken? Hij had nog nooit van iemand gestolen. Stelen was slecht, maar het zou niet uitmaken als hij van een dief was. Toch? Niet dat hij het geld nodig had. Dan gaf hij het als een dankjewel aan Ranque.

Hij hoorde de jongen praten. 'Geen dank.' antwoordde Ranque dan. Hij zag van te voren al dat ze het raar vond van al het verband dat hij droeg. Dit was niet om er als mummie uit te zien, in tegendeels, hij gebruikte het nuttig. Onder het verband zaten bliksemtattoo's. Deze zouden zijn bliksem versterken, veranderen, of Ranque zelf meer kracht geven. Het was een soort van summoning tattoo, alleen dan voor iets anders. Hij keek dan weer naar de jongen, die sprak over de knuppel. Hij brak de knuppel, en zei dat ze hem dus niet nodig had. Ranque keek toe hoe de jongen de man vastgreep, en hem met een krachtige zwaai tegen de muur aangooide. De jongen draaide zich vervolgens om naar Ranque, en begon te praten. 'Hm.' antwoordde hij alleen maar. Hij was geboren met het element, en deze enorme chakra van hem. Hij was serieus een sterke Warrior, niet een van 'im all strong, you can't beat me.' Nee, dat waren van die 'though-guys'. Ranque was niet zoon figuur. In tegenstelling, hij had niet vaak de zin om te vechten. Vooral niet tegen zulke mannen, maar als het dan toch moet, deed hij het wel. Hij was meer van de échte gevechten. Tijdens het verloop van de Akusohi had hij met een van de Akusohi leden gevochten. Het gevecht liep uit op een gelijkspel, om het zo maar te noemen. Ranque keek naar de jongen, die nu naar de mannen staarde.

Met zijn linkerhand schoof hij zijn haar wat opzij zodat het zijn gezichtsvermogen niet zou belemmeren. Bij elke stap hoorde je een echo die stopte toen hij aankwam bij de man die hij eerder tegen het muurtje had aangegooid. Hij rook nogal aangebrand. Dat kwam er van als je geëlektrocuteerd werd. ''Waar zouden ze het geld verstoppen?'' mompelde Leith terwijl de bewusteloze man op de grond aankeek. Hij had geen zin in zo'n oude man zijn zakken te zitten. Hij was gewoon bijna dertig. Zo oud leek hij tenminste. Maarja, zijn punt was; hij ging niet in een oude man zijn broekzakken zitten. Jackzak ging nog wel. Leith trok even aan de zak en schudde het heen en weer. Er was geld achtig geluid. Toch ging hij het maar controleren. Hij opende de rits en haalde er alles uit. Sleutels, aansteker en een zakmes. Daar had hij niet veel aan. Dit was de leider achtige persoon. Als het niet bij hem zat was er geen geld. Toch? Het kan ook bij een andere persoon zitten, maar hij ging niet elke persoon controleren. Daar waren er te veel mensen voor. ''Ik heb hier niks meer te doen.'' Kort staarde hij de man die hem eerder had geholpen aan. ''Sorry, ik kan je niet belonen.'' Hij zou zijn eigen geld niet aan de man geven. Hij kon midden op de dag niet terug gaan naar zijn huis. Dan moest hij daar blijven en daar had hij geen zin in. Hij kocht gewoon iets om te eten en aangezien Leith heel uitgebreid at had hij elke cent nodig. ''Ik ben Leith, leuk om je te ontmoeten.'' Lieht boog zich wat voorover. Meestal gaf hij gewoon een hand, maar sommige mensen vonden dat niet prettig. Dan maar iets wat veel mensen deden ; een simpele buiging. Het duurde niet lang voordat hij weer normaal ging staan. ''Weet jij toevallig de weg naar de centrum van de stad? Ik ben een soort van verdwaald geraakt toen een paar warriors me volgde..'' Fuck.. Dat het was slimmer geweest als hij dat tweede gedeelte niet had gezegd. Nu leek het alsof hij een soort van crimineel was. Waarom zouden er anders warriors achter je aan gestuurd worden? Bij kleine misdrijven riepen ze alleen de politie erbij. Wat moest hij nu doen? Acteren alsof hij dat nooit had gezegd of gewoon wegrennen? Als hij wegrende raakte hij de weg gewoon meer kwijt.. daar had hij niet veel aan. Leith toverde een onschuldig glimlach op zijn gezicht. Zo zou de man vast niet denken dat hij een crimineel was.

Ranque keek naar de mannen, en vervolgens naar de jongen die ernaartoe liep. Hij keek goed en gauw om zich heen, en haalde toen het verband van zijn linkerhand eraf, dat nu losjes hing aan zijn pols. Een tattoo was te zien op zijn hand. Ook hij liep nu naar de mannen toe, en ging tussen de gevloerde mannen in staan. Hij haalde zijn linkerhand nu omhoog en hij nam de elektriciteit die hij gebruikte in zich op, om precies te zijn in de tattoo van zijn linkerhand. Hij deed het verband terug om zijn hand, zodat de tattoo weer ''onzichtbaar'' was. Hij hoorde dan de jongen mompelen. Hij mompelde wat over geld. Ranque bemoeide zich er niet mee, en wou weglopen, totdat hij de jongen hem weer hoorde praten. Hij keek even kort over zijn schouder, en zag dan dat de jongen hem aankeek, en verder begon te praten. 'Er is geen beloning nodig, voor dit zulk ongevallen.' sprak Ranque toen kil. Als hij dan zo ongeveer bijna de hoek om was, hoorde hij de jongen weer praten. 'Mijn naam is Ranque.' sprak hij toen, zoals zijn stem is: kil. Hij draaide zich toen om en liep naar de jongen toe, die had het over de weg naar het centrum, en nog wat over en paar warriors. 'Klim op een dak, en je ziet de weg van zelf.' sprak hij toen. Zo zou hij de jongen ook wat leren. Als de jongen het dan nog niet weet, had hij nog een landkaart van Tatakai Sekai, die enorm groot was. Hij was gevouwen in zes delen, voor alle zes de countries dus. Hij ergerde zichzelf er niet aan dat er een paar Warriors achter hem aan waren gekomen. Sterker nog, het boeide hem helemaal niet. Het waren zijn zaken niet, dus zou hij zijn neus er ook niet in stoppen. Met een simpele sprong, bereikte hij een dakrand, en tilde zichzelf op het dak. Hij keek toen naar de jongen, en seinde met twee vingers dat hij naar boven moest komen.

Moest hij nu helemaal naar boven klimmen? Normaal zou het hem wel lukken, maar er was niks waar hij zich tegen kon afzetten. De dak was best wel hoog.. Als hij zou iets langer was dan zou hij het halen. Dat werd maar gewoon proberen. Leith hurkte en sprong vervolgens de lucht in met zijn beide handen ver uitgestoken. Net niet hoog genoeg. Hij moest hoger springen.. Weer probeerde Leith het en dit keer lukte het hem net. Met zijn vingers had hij de rand van de dak te pakken. Eerst trok hij zichzelf simpel op, al snel had hij zijn bovenlichaam boven de dak en liet hij de bovenlichaam leunen tegen de rand. Hij gebruikte zijn rechtervoet om wat naar boven te klimmen zodat het helemaal lukte. Veel moeite voor een dak. Het was veel simpeler geweest om de hele huis op te blazen, dan was er wel een pad vrij gemaakt, maar dit mocht natuurlijk niet. Dat was slecht. Dit begreep hij wel, hij zou niet willen dat iemand zijn huis opblies... ''Oke, het is me gelukt!'' Hij klopte wat vuil van zijn kleding af. Na dit gedaan te hebben keek hij Ranque trots aan. Wat moesten ze nu doen? Gewoon op de dak rennen tot ze het gevonden hadden? Wat was daar het nu van? Meestal rende Leith gewoon de verkeerde kant op zodat hij nog meer verdwaald raakte. Hij moest Ranque maar vertrouwen. De laatste tijd ging hij veel om met vreemde. HIj stelde zich voor aan iedereen die hij ontmoette. Hij zou dat echt moeten verminderen. Bij mensen van zijn leeftijd zoals Prim en Mayu was het niet heel erg, maar bij oude mensen zoals Nathan en Ranque was het gewoon raar. Waarom hij wist dat Ranque oud was? Ten eerste was hij heel erg lang. Een paar hoofden groter dan Leith was. Een tweede reden was zijn stem. Hij had een zwaardere stem dan de normale jonge kind. De derde reden was dat hij ook een soort van oud leek, hij kon niet bepalen hoe oud. Het kwam door de WC papier dat zijn lichaam en gezicht bedekte of zoals hij het zou noemen ; verband. Leith vond het gewoon WC papier. ''Wat kwam je hier eigenlijk doen? Ik kan me niet bedenken dat mensen hier vrijwillig komen. Het is hier zo eng enzo.''

Hij keek naar beneden, en zag Leith naar boven klimmen. 'Goed. Het centrum is iets speciaals, dat hoort bij een stad. Het is daarom erg druk. Zoek een massa mensen op, dan weet je waar het centrum is.' sprak Ranque. Zijn gele slangachtige ogen keken om zich heen, en vervolgens weer naar Leith, die hem aansprak. 'Wat ik hier kom doen? Niks.' loog Ranque. Hij was een huurling, naja, niet echt. Aangezien zijn geschiedenis met de Kages, was hij iemand waar ze in vertrouwden. Hij was niet voor niets adviseur van de Raikage, totdat die stierf. Maar de mensen die hem nogsteeds kennen, contacteren Ranque voor een missie. Dit keer was het een bescherm opdracht. Hij moest wat rijkelui beschermen om terug de stad in te komen. Dat was nu dus gelukt, maar hij bleef hier nog een nacht. 'Gewoon, kijken naar deze stad.' vervolgde hij zichzelf vervolgens weer. Over een paar uur zou hij met zijn opdrachtgever 'meeten'. 'Ik moest maar eens gaan.' sprak Ranque toen, met zijn kille stem.

- flutpost

''Dat begrijp ik.'' Hij had de man de hele tijd opgehouden. Eerst had Ranque moeten stoppen om hem te helpen en daarna had Leith nog om de weg gevraagd. ''Ik denk dat ik dat wel kan..'' Een plek waar veel mensen zijn.. Het was niet heel erg goed te zien. Hij zag wel best veel mensen lopen in het zuiden.. Dan ging hij die richting maar op. ''Nogmaals bedankt voor de hulp.'' Leith begon te rennen, van dak naar dak sprong hij. Hij leek de goeie kant op te gaan.. Er leken steeds meer mensen rond de lopen. Het duurde niet lang voordat hij de centrum zag. Dit maakte alles veel simpeler. Als hij er was dan zou hij gewoon iets leuks doe, daarna iets eten, en dan kon hij de borden volgen terug naar huis. ''Daar is ie!'' Leith stopte met springen en draaide zich om om te kijken wie het riep. De warriors hadden hem weer gevonden, net nu hij dacht dat hij eindelijk van zijn dag kon genieten. Gelukkig waren het niet alle vijf. Dit keer waren het er maar 3. ''Krijg me maar te pakken!'' Dit was de tweede keer vandaag. Het zou hem wel lukken om ze weer af te schudde. Al zou het nu moeilijker zij. De eerste keer had hij er drie verloren in het os. De andere twee verloor hij tussen de menigte. Hij zou het weer kunnen proberen.. Leith sprong van het dak af en rende richting de grote groep mensen. Hij perste zich door de groep, wat hield hij toch van zijn lengte op dit soort momenten. Hij leef nu iet stil zitten, hij bleef rondrennen en sloop de eerste winkel in die hij kon zien. Hier dook hij onder het raam, zodat als ze nar binnen keken ze hem niet zagen. Hier bleef hij een tijdje zitten voordat hij naar buiten liep, waar de wachters aan het wachten zaten. ''Okay, jullie winnen dit keer..''

~ Topic uit

Ranque keek naar de jongen, die zei dat hij het begreep dat Ranque wegmoest, en hem ook nogmaals bedankte voor zijn hulp. Onder het verband glimlachte Ranque, waarop hij naar de jongen keek, die van dak naar dak aan het springen was. Hij zag even later, dat hij weer door Warriors achterna gezeten werd. Netzoals hij vertelt had. Hij keek toen weer om zich heen. Er was niemand te bekennen. Mooi, dan had hij wat rust. Hij sprong nu van het dak af, en rende met zijn armen een stukje verder dan zijn zij, en boog wat voorover. Het enigste wat je zag als hij voorbij rende, waren de korte bliksemschokken die bij zijn handen waren te zien. Deze had hij voor het geval er een obstakel of hindernis was, dat in zijn weg zou staan. Hij rende richting het donkere gedeelte van de stad. Een territorium waar de meeste criminelen waren. Netzoals de mannen die hij daarstraks elektrocuteerde. Die zouden zich daar ook ergens schuilhouden. Maar aangezien niemand daar heen durft, naja, de meeste normale mensen, was het een ideale plek om daar elkaar te ontmoeten. Naja, niet ideaal voor een romantisch etentje, maar zodat het tussen de betrokken personen blijft.

~ flut, topic uit