‘Ongelooflijk toch,’ mopperde Torch, terwijl hij met een pakketje in zijn handen door de steegjes van Snow Country doolde. ‘Is dat mens één keer aangevallen door iemand, voelt ze zich gelijk bedreigd door alles wat leeft en kan praten.’ Het was niet de eerste keer dat zijn leermeesteres hem opdroeg om een pakketje af te geven aan iemand in Snow Country. Ze was bang voor alles en iedereen. Torch had medelijden met haar man. Als hij later een vriendin had, zou die toch echt voor zichzelf op moeten komen en niet bang moeten zijn voor van alles. Hij zou haar wel beschermen, maar hij vond het toch iets te ver gaan om anderen voor je eigen klusjes te laten opdraaien. Boos keek hij rond zich heen, waarna hij weer verder liep. Hij moest naar de stad zonder naam gaan. Nee, echt. Het bordje, waar normaal een naam opstond, was helemaal versleten, de letters waren nauwelijks nog leesbaar en er was geen enkel element die dat kon veranderen. Mensen verwachtten van de Snow Country dat het helemaal onder het ijs en het sneeuw zou zitten, maar dit was niet het geval. Het was gewoon de naam van de Country, maar als het winter was, was er wel heel veel sneeuw en Torch vermoedde dat daardoor de naam ook verzonnen was. En natuurlijk sneeuwde het door heel het jaar heen ook nog een paar keer, maar dat heel de Country onder ijs zou zitten, was een leugen. Een roddel. Iemand die een gerucht had verspreid om zelf een betere Country te hebben waarschijnlijk. Waarom dacht hij hier eigenlijk nog over na? Hij wilde gewoon zo snel mogelijk klaar zijn met zijn stomme opdracht. Hij haatte dat wijf. Ze moest hem altijd dwarszitten. Altijd had ze wel een of andere stomme opdracht voor hem. Hij had er gewoon geen zin meer in. Dan hielp het ook nog niet dat hij een best wel opvliegend karakter had. ‘Daarom heb jij nog nooit een vriendin gehad,’ had een jongen uit zijn Country smalend gezegd. ‘Je bent gewoon een heethoofd.’ Nou, die jongen lag het volgende moment met een bloedneus en een blauw oog op de grond, Torch had een dikke straf gekregen. Een week lang moest hij pakketjes rondbrengen naar verschillende Country’s, zonder te rusten onderweg en zonder met Snow om te gaan. Snow… Hij sloot zijn ogen heel even, die amberkleurig waren, bijna goudachtig.

Snow, de jongen die hij meer en meer was gaan appreciëren toen hij zag hoe moeilijk de jongen het had. Als je vader je niet accepteerde, was dat natuurlijk niet zo heel leuk. Hij pestte zijn leeftijdsgenoten omdat hij het zelf zo moeilijk had met het vertrek van zijn vader. Natuurlijk was hij vroeger ook nog gepest geweest en wilde hij gewoon wraak nemen, maar hij deed dit op de verkeerde manier. Nou, dat had Snow hem wel laten weten. Hij had gevochten met de jongen, tot bloedens toe, maar uiteindelijk waren ze alleen maar de beste vrienden geworden, iets wat Torch niet erg vond. Hij zuchtte even, schudde zijn hoofd en richtte toen zijn blik de andere kant op. Hij merkte dat hij eindelijk op de plaats aangekomen was waar hij moest zijn. Hij hield zijn hand op zijn heup, waar ergens zijn zelf gecreëerde zwaard was. Hij zuchtte, gooide het pakketje toen bij het desbetreffende adres neer en wilde weglopen, tot hij iets hoorde. ‘Ja, kom maar tevoorschijn. Ik hou niet van die spelletjes,’ snauwde hij, waarna hij zich schrap zette voor een eventueel gevecht.

'Hmph, no more Hells Batallion, no more Hiruko.. Thank god. I am as free as a bird...' mompelde Tichondrius, terugdenkend aan zijn 'gang', de Hells Batallion. Een groep met ervaren getrainde Warriors, onder leiding van hemzelf. Met handen in zijn zakken liep hij in de buurt van de 'City of the Lost'. Een echt Outlaw-stadje, waar ook geruchten over gingen dat er ook geesten waren. Laat me niet lachen, geesten. Na wat lopen, zag hij uit het niets een pakketje om z'n oren vliegen. Boos keek hij om zich heen, maar er was niemand te bekennen, totdat de gooier zelf aan Tichondrius liet weten waar hij was. 'Kom maar tevoorschijn, ik hou niet van spelletjes.' klonk het in de oren van Tichondrius. Met een boze blik schoot hij met enorme snelheid naar het geluid toe, waarop hij een jongen zag, met bij zijn heup een zwaard. 'Snauw niet zo naar me, kind.' zei Tichondrius. Ook hij was niet bepaald iemand met een geduldig karakter. Integendeel zelfs, hij was het tegenovergestelde ervan. Soms kon hij gewoon zoon kort lontje hebben, dat hij alles wat hij maar kon bereiken omverblaasde, of de lucht in liet vliegen. Hij keek onderzoekend naar de jongen. Oké, rood haar. Het verbaasde hem niks, aangezien hij nu al wist wat voor karakteristieke eigenschappen hij had. Het was een heethoofd, dat wist hij nu al. Geen wonder dat hij zo naar Tichondrius toe snauwde, een van de grote namen uit de Wind Country. Naja, regionaal dan. In het gebied waar Tichondrius opgroeide tenminste. Daar was hij bekend als 'Whirlwindus', maar iedereen kende hem ook als Tichondrius Theranos. Hij keek over zijn schouder, er was verder niemand te bekennen, behalve het heethoofd voor 'm. Zijn handen waren ondertussen al uit zijn zakken, aangezien mensen met een kort lontje zich zo in een gevecht verwikkelen, of een duel. Dat wist hij uit ervaring. Tichondrius was dan ook niet voor niets 'Whirlwindus'. De kracht die hij leverde in zijn duels en gevechten was enorm. Zoals zijn bijnaam ging hij als een wervelwind tekeer, als een echte 'hurricane' of 'tyfoon'.

Torch kreeg een lichte, triomfantelijke grijns toen hij zag dat daar inderdaad iemand was. Deze verdween echter meteen toen hij de man hoorde praten. Hij keek naar de man en trok nijdig zijn wenkbrauw op. Hoe haalde die gozer het in zijn hoofd om zo tegen hem te praten? Hij was verdomme diegene die het vervelende klusje moest doen en daarbij gestoord werd. Vaag herinnerde hij zich nog een gesprek met Snow waarbij Snow hem had gezegd dat hij niet te brutaal tegen iedereen moest zijn omdat dit tegen hem gebruikt kon worden. Natuurlijk had Snow gelijk, maar hij kon het ook niet helpen dat hij een opvliegend karakter had. De woede was meestal al in zijn lichaam verspreid en geuit voordat hij er zelf erg in had. Hij keek naar de man en observeerde hem gauw even, zoals Snow altijd zou doen. In tegenstelling tot Snow trok hij meestal de verkeerde conclusies. Snow was echt iemand die pas aanviel als hij zeker wist dat het een gevaar voor hem vormde, Torch ging er meestal al vanuit dat het een gevaar vormde en wilde het karakter nooit vanaf de eerste keer beter leren kennen. ‘Ik snauw naar je wanneer ik wil,’ zei Torch, deze keer niet snauwerig, maar meer opstandig, alsof hij gelijk had. Hij keek even naar de man en schatte zijn grootte in. Natuurlijk moest hij zijn tegenstander niet alleen op grootte inschatten, maar dat was iets wat hij wel als eerste deed. Aan de cursussen van zijn leermeester had hij ook helemaal niks, aan Snow wel een beetje, maar soms was hij gewoon te koppig om diens cursussen toe te passen. Volgens Snow zouden ze hem meer uit de problemen houden. Het was al eens eerder voorgekomen dat, toen Torch naar een andere Country moest om iets af te geven, hij zwaargewond terugkwam.

Zonder angst te tonen zette Torch een paar stappen dichterbij naar de man. Als hij al angst had, zou hij zichzelf pas in de problemen brengen. Je kon niet stoer doen en tegelijkertijd als de dood zijn voor iemand, dat ging gewoon niet samen. Bovendien kwam hij uit een Country voor iets, hij moest die beschermen, maar ook zichzelf. Hij keek nogmaals naar de man en besloot dat hij niet echt een gevaar dreigde als hijzelf normaal deed. Alleen zou de man maar iets moeten zeggen wat hem niet aanstond en hij zou weer opvliegend zijn. Snow had hem vaker verteld dat hij zich moest inhouden. Soms probeerde hij dat ook, maar hij gaf de moed meestal op als hij merkte dat het gewoon echt niet lukte. ‘Wie ben jij?’ vroeg hij kalm. Ondanks dat ze in de Snow Country waren, geloofde Torch niet dat deze man van deze Country afkomstig was, in tegenstelling tot hem. Hij had de man hier nog nooit gezien en voelde aan zijn element gewoon aan dat het in elk geval niemand van zijn eigen Country was. Tenzij zijn gevoel hem geen gelijk gaf, had hij wel degelijk gelijk. Hij zette nog een paar stappen dichterbij, terwijl hij zijn vijandige houding probeerde te laten varen, maar dit ging hem maar moeilijk af. Hij probeerde een vijandige houding aan te nemen, maar ook weer eentje die hij zo snel mogelijk kon laten varen. Nou ja, als de man al iets verkeerds zei, hoefde hij geen moeite meer te doen om vriendelijk te blijven. Het was hem nog nooit gelukt om zonder snauwen tegen iemand te praten. Zelfs bij Snow had hij zijn eigen karakter nog, maar deze dan ernstig verminderd. Of er ooit iemand zou zijn die heel zijn karakter kon omzeilen, wist hij niet.

Natuurlijk waren er dan ook nog van de problemen waar elke jongen van zijn leeftijd mee te kampen kreeg. Juist ja, meisjes. Snow en hij hadden er nooit over gepraat, maar hij merkte wel dat hijzelf soms twijfelde aan zijn eigen intuïtie als die om meisjes ging. Meisjes stonden er, volgens een jongen uit zijn Country, om bekend dat ze nogal gevoelig waren. Als Torch zo snauwerig was als wat en hij had een huilebalk voor zich, had hij natuurlijk meer gedoe dan als hij een gevecht aanknoopte met een gozer van over de twintig. Meisjes waren iets waar hij niet mee kon omgaan. Hij begreep ze niet, deed daar ook weinig moeite voor en wilde ze het liefst vermijden. Het idee dat hij ooit een vriendin zou krijgen waar hij alles voor zou doen, evenals zijn strenge karakter laten varen, was gewoon onwaarschijnlijk voor hem. Hij zou dan moeten veranderen, iets wat hij niet wilde. Ook al bezorgde zijn karakter hem soms flink wat koppijn. Torch schudde zijn hoofd en keek vijandig naar de man. ‘Wat kom je hier trouwens doen? De stad bewonderen?’ Zijn stem klonk zo sarcastisch als wat. Zijn roodkleurige haren bewogen zachtjes mee met de opkomende wind. Volgens geruchten werd de wind die je voelde veroorzaakt door ronddolende geesten. Ronddolende geesten Torch zijn reet, dacht hij dan. Hij probeerde ondertussen kalm en geduldig te blijven – iets wat hij volgens Snow niet echt kon, voorzichtig gezegd dan – en keek de man afwachtend aan.