Je hoort mensen vaak zeggen dat je het verleden achter je moet laten, moet vergeten. ode meeste mensen willen hun verleden vergeten. Maar als je het dan echt vergeet, en niks meer weet. Zelfs niet wie je was. Dan ben je haastig opzoek naar dingend ie je kunnen helpen om je verleden terug te krijgen. Om erachter te komen wie je was, en wat er gebeurd was. Hij wist het nog goed. Hulpeloos lag hij daar, ergens waar bijna niemand kwam. Hij was helemaal toegetakeld, had pijn. Maar het ergste was dat hij niet wist wie hij was. Hij wist niks meer. Gelukkig was Luka er. Luka, het meisje dat altijd lachte, en dat nog steeds altijd doet. Het meisje dat ergens een beetje raar leek voor hem maar uiteindelijk zijn beste vriendin werd. Maar vooral het meisje dat hem geholpen heeft, een thuis gegeven heeft. Het meisje dat hem ene leven gegeven heeft. Zonder haar was hij nu nergens. Met maar één vage herinnering. Een helse pijn in zijn achterhoofd, en alles werd donker..

Een zucht schoof van zijn lippen terwijl hij door de drukke stad liep. Hier en daar liep er weer eens iemand tegen hem op, gewoonweg omdat hij zo klein was en niet opviel. Eigenlijk zou het makkelijker zijn om nu over de daken te gaan. Dan zou hij een beter overzicht hebben en haar sneller zien. Maar als hij nu het dak opmoest klimmen zouden de mensen hem nog zien. Als hij eenmaal op het dak was en van dak naar dak sprongw as zijn snelheid zo hoog dat hij niet opviel. Zijn lengte hielp daar ook nog eens bij. Maar nu moest het maar zo. ‘Luka, Luka!.’ Riep hij. Zoals alleen hij kon roepen, op een droge manier, zonder paniek in zijn stem of enthousiasme. Gewoon geen emotie erin, alleen maar droogheid. Vaak vonden mensen het schattig, iets wat hij maar niks vond. Hij keek eens rond, niet dat hij veel kon zien. Iedereen die voor hem, achter hem, en langs hem stond blokkeerde zijn zicht. Rustig liep hij met de stroom mensen mee. Hij zou wel ergens uitkomen, en Luka zou toch ergens zijn? Ja, dat klopte ergens wel. Dus als Luka ergens was en hij ergens zou uitkomen zou hij bij Luka uitkomen. Het was compleet logisch. ‘Luka!’ riep hij nog eens. Niet dat hij een antwoord zou krijgen. Maar toch. Even bleef hij stilstaan, waarbij iemand op hem inbeukte. Een grote man keek rond om toen verbaasd naar beneden te kijken. ‘Sorry mijn kind.’ Zei de man mete en glimlach en hij wreef door Mika zijn haar. Kind? Urgh, hij haatte dat word. Hij was 16, dat was heus geen kind meer hoor. En dat door Mika zijn haar wrijven wou hij al helemaal niet. Toch keek hij niet kwaad of zo, hij bleef gewoon op dezelfde droge manier kijken en liep verder. Na een tijdje wandelingen schoot hem iets te binnen. Als Luka er de nacht niet was geweest, dan moest ze ergens in een hotel gebleven zijn. En Luka kennende was het iets luxueus, tenminste dat vermoedde Mika toch. Hij draaide om en liep richting het hotel waar Luka zou kunnen zijn. En ja hoor, daar was Luka. Hij wou net naar haar toe lopen toen hij zag hoe ze tegen de grond werd geduwd door iemand die tegen haar opbotste. Meteen liep hij er sneller naar toe. Maar Luka was zelf al opgestaan. ‘LMuka!’ riep hij, en hij keek haar aan. ‘Je was weg.’ Zei hij daarna. Op zijn eigen manier, die zo droog was, date ht soms best lachwekkend of zelfs schattig was.

Hij zag hoe Luka zich omdraaide en hem met een glimlach aankeek. Zoals ze altijd deed. Natuurlijk vond hij het een beetje raar dat het meisje altijd maar lachte, maar veel dacht hij er niet bij na. Zo kende hij Luka, en hij was ook niks anders gewoon. ‘Ja.’ Klonk haar stem na zijn woorden. De manier waarop ze het zei was nog steeds met die eindelozen glimlach op haar gezicht. De manier waarop ze het zo vrolijk uitsprak, het was een beetje raar. Het klonk zo luchtig, alsof het normaal was om gewoon even te beslissen even een hotelletje te nemen zonder dat iemand het wist. Tenminste als je nog bij je ouders woonde. Ouders. Hoe het was om ouders te hebben had hij nooit geweten . Misschien had hij het vroeger geweten, maar nu was hij het allemaal vergeten. Het bracht hem weer bij vragen, wie waren zijn ouders, wie was zijn familie? Niks, hij wist er gewoon niks meer van. Nog steeds bleef hij naar Luka kijken op zijn eigen manier. Ze kwam dichter naar hem toelopen en Mika keek lichtjes omhoog om haar aan te kijken. Jep, daar was het weer hoor. Hij voelde een hand zachtjes in zijn wang knijpen. Alsof hij één of ander klein kind was. Dit vond hij dus het ergste aan zo klein zijn. Hij was rond de 16, gebaseerd op zijn intelligentie. Maar mensen zagen hem als 12 of zo. Hij wou er iets van zeggen, maar hield zijn mond toen Luka begon te praten. Die laatste woorden deden hem heel zachtjes zuchten. Meer niet. Hierna opende hij zijn mond wel. ‘Wil je dat alsjeblieft niet meer doen en zeggen?’ Vroeg hij, beleefd, zoals altijd. Maar de uitdrukking op zijn gezicht bleef nog steeds hetzelfde. ‘Je geeft echt om me hé.’ Klonk Luka’s stem. Wat hij daarop moest antwoorden wist hij niet. In emoties was hij niet goed, hij wist niet wat hij voelde, dus ook niet of hij om iemand gaf of zo. Maar hij dacht van wel, want anders had hij die belofte niet tegenover zichzelf gemaakt.
Hij zou haar altijd beschermen. Wat hij er ook voor moest doen. Want het was ene feit; zonder haar zou hij nu waarschijnlijk niet meer bestaan. Of het zo’n groot verschil had gemaakt moest ze niet gekomen zijn wist hij niet. Maar ergens was hij blij dat zij hem gevonden had. Haar stem trok hem weer uit zijn gedachten. ‘Nou..’ zei hij, om heel even te wachten. ‘Het is mijn taak, en als ik niet bij je ben kan ik je niet beschermen.’ Zei hij. Het had lief kunnen klinken, maar hij vond dat het niet zo klonk. Grotendeels door zijn emotieloze blik en stem. Zijn stem was altijd zo, niet monotoon, maar gewoon, emotieloos. Het was raar.
Na een korte stilte liet hij een zucht horen en keek hij naar Luka. ‘Zullen we dan maar gaan?’ vroeg hij, en hij begon aan te lopen. Maar het bleef stil achter hem. Hij draaide zich om en keek naar Luka. Die stil bleef staan. Rustig liep hij op haar af, om vervolgens haar pols vast te pekken en voor haar uit te lopen. Zachtjes trok hij haar mee om vervolgens weer stil te blijven staan. ‘Kom op, ik moet je naar huis brengen.’ Zei hij, en hij wou haar weer meetrekken. Niet dat hij hard trok, hij trok maar zachtjes. Want ondanks dat hij zo klein was, was hij sterk.