Volkomen in haar eigen wereldje haalde ze uit met het zwaard dat licht in haar handen lag. Vederlicht was het. Zelfs een pak suiker woog nog meer. Dat was gedaan met magie. Met die magie die in het zwaard gesmeed was. Niet iedereen zou het zwaard kunnen hanteren. Alleen zij die uit een bepaalde bloedlijn kwamen. Die uit de darkness country afkomstig waren. En laat zij nou uit beiden komen. Haar familie. De Fujimoto clan was een zeer hoogstaande familie. Werden geprezen om hun kwaliteiten op het gebied van vechtkunst en het gebruik van duistere magie. Duistere magie. Beschreven in oude boeken met vergeeld perkament. Met brede ruggen en sierlijk gekrulde letters. Boeken die de meest duistere geheimen beschreven. Allen veilig opgeborgen. Opgeborgen in een bibliotheek. Een blibiotheek waar zij toegang tot heeft gehad. En in feite nog altijd heeft. Want niemand weet. Niemand weet wie de oude heer van het duister gedood had. Rekenden het aan op zijn oudste zoon. Omdat hij al jaren op de troon aasde. Toch werd hij onschuldig bevonden. Ach, wie zou zo’n onschuldig meisjes nou verdenken? Dat ze niet meer als onschuldig werd begrepen wist ook zij wel. Haar ogen die een mengeling waren van het hemelsblauw van de lucht ver boven haar. Boven het donkere bladerdak uit. Helder en licht. Vermengd met de kleur van vredig ogende viooltjes. Dus de hemel en een of andere bloem like die kleuren kon je haar ogen beschrijven. Nee. Soms was het blauwe zo hard en koud als ijs. Leek dwars door je heen te kijken. En het violette. Was als een straling. Een straling zo fel dat het schadelijk was. Dat was dus de keerzijde. Alles had een keerzijde was het niet? Haar mond vertrok ze even in een strakke streep. Zelf had ze het leven van een prinses kunnen leiden. Met alles dat haar hartje begeerde. Had ze de hoogste opvoeding genoten en was bevoegd in verschillende muziekinstrumenten te bespelen. Dat was echter niet waar zij oog voor had. Had oog voor de mannen met de zwaarden. Keek als klein meisje altijd al toe hoe ze trainden. Elkaar stoten uitdeelden. Houwen en sloegen. Was er zo nieuwsgierig naar geworden dat ze stiekem, in het holst van de nacht naar de binnenplaats van het kasteel sloop. Om daar uit de wapenkamer een zwaard te halen. Niet te groot want dat zou het kleine meisje nog niet kunnen dragen. Maar daar, in het maanlicht. Op de binnenplaats vocht ze met een onzichtbare vijand. Draaide, haalde uit, pareerde en sloeg opnieuw toe. Oefende elke avond. Wanneer het personeel hun bed opgezocht had sloop zij op haar kousenvoeten naar de binnenplaats. Maakte het haar eigen. Ontwikkelde haar eigen stijl. Voegde daarbij de duistere magie toe waar ze eerder die dag nog in onderwezen was. Voegde alles samen tot een perfecte combinatie. Sierlijk, maar dodelijk.

Zonder ook maar enig geluid te produceren haalde ze uit naar de shaduw van de man. Wie het voor moest stellen, geen idee. Het was gevormd op het eerste beelde dat in haar op kwam van een warrior. Een waardig tegenstander. Breed. Gespierd. En een geducht zwaardvechter. Had het haar zelf vooral niet bepaald makkelijk gemaakt. Want dat was hetzelfde als je zwakte erkennen. Nooit zou ze het zichzelf makkelijk maken. Moest uidagingen hebben. Iets wat het leven dus danig spannend hield. Want anders werd ze lui. Vervelend en hoogst irritant. Het was moeilijk haar aandacht te vangen. Want die vloog vaak van hort naar her. Vaak stelde ze zich in om deze dag iets te gaan doen. Bijvoorbeeld nieuwe lappen stof kopen om haar outfit weer aan te passen. Vaak kwam het er niet van. Zag ze iets anders dat meer interesse waard was. Kon ze haar hoofd er weer eens niet bijhouden en begon ze aan iets totaal anders dan dat ze van plan was geweest. Echter, wanneer het op trainen aan kwam. En zichzelf verbeteren was de dicipline zeer aanwezig. Die was bij muziek en danslessen echter nooit aanwezig geweest. Juist omdat ze tegendraads wilde zijn. Haar ouders tegen wilde werken. Het ze vooral niet naar hun zin wilde maken en er simpelweg géén zin in had. En ja, daar moesten ze het maar mee doen. Als ze er problemen mee hadden zou ze het wel horen. Zelfs dan, zelfs dan zou ze er totaal niets mee doen en het langs haar heen laten gaan als het wilde water van een rivier dat langs een rots stroomde. Die bleef ook staan waar hij stond. Hoe wild het water ook stroomde. Met een sierlijke draai, waarbij haar lange sneeuwwitte haar sierlijk mee bewoog deelde ze de genadeklap uit. Bijna. Bijna had ze hem. De punt van haar zwaard richting de hals van de schaduwkloon. Toen een stomp in haar maag waardoor ze achteruit gesmeten werd. Haar linker mondhoek krulde ze omhoog in een uitdagende grijns. Nu werd het leuk. In plaats van recht op hem af te rennen wachtte ze geduldig af. Tot ze een stem hoorde. Haar naam. Toch maakte ze haar blik niet van haar tegenstander los. Al was dat een schaduw. Een of ander random persoon ging haar training toch niet verstoren? Moest de neiging om in lachen uit te barsten onderdrukken. Zij. Iemand van hoge stand? Ja. En dan nog. Mochten die niet eens een wandeling maken. Raku hief haar hand. Dreigde opnieuw naar haar tegenstander uit te halen tot die abrubt verdween net zo snel als hij ontstaan was en ze haar beweging zo door draaide en tegelijk een grote sprong maakte dat ze achter de ander te staan kwam met haar rechterarm over zijn schouder en het lemmet van haar zwaard tegen zijn keel gedrukt. Haar mond bracht ze naar zijn oor toe. ”Wel, wel. Jij hebt je huiswerk goed gedaan.” fluisterde ze vrolijk. Had in haar linkerhand ook een dolk tevoorschijn gehaald die ze richting zijn zij deed wijzen. Altijd het zekere voor het onzekere nemend. Liet haar blik eens over de jongen heen gaan. Bruin haar met een rode tint en enkele witte plukjes. Schatte hem ouder in dan haar. Even kneep ze haar ogen iets samen. Toch kon ze niet op de naam van dit menspersoon komen. ”Ach, ik dacht laat ik eens een heerlijke wandeling gaan maken om te genieten van de serene natuur.” zei ze lieflijk en volkomen onschuldig. Alles wat haar uiterlijk tegen sprak.