Vermoeid wreef Dakotah door haar ogen. Het was al een paar weken geleden dat ze Satsuji of Tsuna gezien had en sindsdien ging het niet goed met haar. Ze was minder vrolijk, werd sneller chagrijnig en haar geduld was voor alles gewoon op. Haar technieken en haar wapenbehandeling verbeterden wel, maar dat was dan ook echt het enige positieve wat ze van zichzelf kon vinden. Eigenlijk was ze gewoon een wrak geworden sinds dat ze de vader van haar dochter vermoord had en haar bloedeigen dochter in het graf had gevonden. Ze kon zich nog goed herinneren hoe ze samen met Tsuna over het kerkhof gelopen was, op zoek zijnd naar Anna. Nou, ze hadden Anna gevonden. Tsuna had gezegd dat het niet meer dan logisch was dat Anna dood was, omdat ze een pijl in zich had gekregen toen Dakotah moest vluchten voor wachters. Of was het nou anders gegaan? Dakotah schudde haar hoofd. Het maakte niet meer uit, het kindje was dood. Haar eigen dochter, die op zou kunnen groeien tot een geweldige krijgster, was omgekomen op een jonge leeftijd. Dakotah zuchtte even. Ze had gezworen om nooit meer te huilen, had dit de laatste paar weken dan ook niet meer gedaan en was eigenlijk ijskoud geworden. IJskoud voor de buitenwereld, kwetsbaar vanbinnen. Ze zuchtte even en keek om zich heen. De spiegel steeds aan flarden slaan had ook geen zin. ‘Klootzak!’ riep ze boos. ‘Waarom ging je weg? Waarom laat je mij hier alleen? Is het voor een stom vriendinnetje?’ Boos keek ze naar de keukenkasten en naar het fornuis, waar zij ooit drie vissen had gebakken voor Tsuna, Satsuji en haar. Ze gaf een woedende stamp tegen het keukenkastje. Tsuna was weg, Satsuji was weg en zij was gebroken. Anna was ook weg, maar die was dood.

Zuchtend schudde Dakotah haar hoofd. Dit kon ze niet meer aan. Ze keek twijfelend naar haar kleren. Ze had een simpel topje met een zwart rokje aangetrokken. Ze negeerde de wonden die op haar benen te zien waren. Elke dag liep ze wel een wond op door zichzelf te slaan en al dat soort dingen. En Satsuji wist van niks. Dakotah streek haar lokken voor haar ogen weg. Haar lokken zaten wel nog goed, die waren wel perfect, integendeel tot haar miezerige leventje. Woedend schudde ze haar hoofd, waarna ze een vuistslag gaf tegen de keukenkast en kreunde toen ze tegen de klink kwam. Bloed stroomde uit haar knokkels, maar deze keer deed ze er niks aan. Die keren voordien had ze nog moeite gedaan om het te verzorgen, maar nu deed ze er gewoon niks meer aan. Satsuji kon de pot op, met zijn stom vertoefde tijd bij zijn vriendinnetje. Hoogstwaarschijnlijk leefde hij nu samen met haar en was ze zwanger van hem. Meteen had Dakotah spijt van die gedachte, want ze wist dat Satsuji niet voor de lol was weggegaan, maar eerder dankzij geldzorgen. En zij, zij zat hier maar te wachten tot er eindelijk iets van haar verwacht werd en ze weer terug bij hem kon zijn. Valse hoop. Hij was op missie, Tsuna was met de noorderzon verdwenen en zij moest het op haar eentje zien te redden. Twijfelend keek ze naar haar boemerang, maar besloot om deze gewoon mee te nemen. Zonder het ding kon ze gewoon niet. Ze keek even twijfelend naar haar kledij, besloot toen terug het huis in te gaan en verwisselde het rokje voor een short. Ze voelde zich sowieso al niet goed in een rok, zeker niet na wat er gebeurd was. Anna… Ze mompelde iets, schudde haar hoofd en trok de deur achter haar dicht.

Dakotah had even geen idee waar ze naartoe kon gaan. Ze kon naar die rivier gaan waar zij en Satsuji altijd gingen vissen, maar daar had ze nu echt geen zin in. Ze zou alleen maar herinneringen oppikken. Eigenlijk had ze zin om Tsuna te zoeken. Ook al was hij een schijterd, totaal een ander karakter dan dat zij was, hij begreep haar. Dat was toch het belangrijkste? Bovendien voelde ze zichzelf alleen maar zo slecht omdat ze dingen niet had gedaan die ze wel had moeten doen. Je kon beter spijt hebben van de dingen die je wel had gedaan, dan van de dingen die je niet had gedaan. Ze zuchtte even. Dat klopte helemaal. Ze had vanaf het begin haar gevoelens tegenover hem al duidelijk moeten maken, desnoods door gewoon straight to the point te gaan en hem te zoenen. Maar nu dat gedoe met Anna voorbij was gekomen en ze de vader van haar eigen kind in woede had vermoord, was dat niet meer mogelijk. Geen enkele jongen zou nog liefde voor haar kunnen voelen als ze hem vertelde wat er gebeurd was. Ook al had Tsuna haar deels geholpen en opgevangen na ze de vader vermoord had, ze kon het niet van hem vragen om echt van haar te houden. Niemand zou van haar houden. Satsuji ook niet, die was weggegaan. Misschien miste hij haar zelfs niet, was hij blij dat hij van haar af was. Zuchtend kwam Dakotah een beetje moedeloos op een steen terecht, maar kroop gelijk overeind toen ze iets hoorde. ‘Wie is daar?’ zei ze vermoeid.

'Uuuuuuuuuuuuugaaaaaaaaatsuuuuu!' riep Ugatsu als een gestoorde. Met een grote sprong sprong hij vlak voor Dakotah, en rolde vervolgens wat verder tot hij weer op z'n benen stond. 'Dat is lang geleden.' klonk de stem van Ugatsu, nu naar Dakotah kijkend over zijn schouder. Een harde lach volgde, en Ugatsu sprong naast Dakotah. 'Herken je me nog?' klonk nu een kille stem. Hij liet zichzelf vallen, en plofte op de grond. 'Sorry voor mijn gekke gedrag.' zei hij toen. Laatst was hij gebeten door een slang, en het gif zou hem soms gek maken, helemaal gek in zijn hoofd. Hij had hier al een paar dagen last van, en moest naar een dokter. Dat was zeker. 'Ik wil je helpen..' zei hij toen, terugdenkend aan eerst in de cave. Hij vocht met Satsuji, en ook met Dakotah. 'Het klopt niet, ofwel?' zei hij toen. Hij bedoelde hiermee, het feit dat de twee - Satsuji en Dakotah -, onschuldig zijn. Ondanks dat Ugatsu een echte 'patriot' was, iemand die alles voor de Water Country zou doen, en daarom ook een vertrouwenspersoon was, had hij gezocht in het archief naar Satsuji en Dakotah, beiden zouden ze iemand hebben vermoord, en hij geloofde dat niet. Hij deed wat onderzoek, en zoals hij al vermoedde, het klopte niet echt. Het was dan een grote puzzel, maar wat hij ervan wist te maken klopte niet echt. Het was heel gecompliceerd, en daarom had hij ook alle reden om naar de verdachte zelf te gaan. Het was een lange reis, en het duurde ook even voordat hij Dakotah of Satsuji weer vond. Hij dacht immers dat ze samen op reis waren, maar het bleek toch dat ze gesplitst waren.

~ kort, maar ben echt heel inspiratieloos op bijna elk karakter van me. Mōshiwakearimasen, oftoewel sorry ;(

Eén wenkbrauw schoot omhoog toen de man, oftewel Ugatsu, nogal idioot voor haar stond te springen. Ze deed totaal geen moeite om vijandig overeind te springen en hem tegen de grond te drukken, daar had ze nu gewoon echt even geen zin in. Haar blik gleed opzij naar de man, maar ze negeerde hem een beetje. ‘Wat leuk dat je terug bent,’ zei ze, ervoor zorgend dat het sarcasme in haar stem gewoon droop. ‘Ik heb je gemist,’ mompelde ze, waarna ze een kotsgeluidje maakte. Ook al maakte ze nogal veel mee, de laatste tijd alleen maar negatieve dingen, op sommige vlakten zou Dakotah altijd dezelfde blijven. Het sarcastische was sowieso al terug in haar stem gekomen, maar ook het pittige en brutale zou spoedig weer verschijnen, nu mede dankzij Ugatsu. Ze liet haar blik even over de man gaan. Nog steeds datzelfde gestoorde uiterlijk als toen ze zij aan zij met Satsuji had gevochten met hem. Hij had hun flink verwond, haar dan vooral, maar uiteindelijk konden ze op de een of andere manier weer goed met elkaar opschieten. Nou ja, goed opschieten? Ze kon niet goed met hem opschieten, maar ze had geen zin om het nu anders te omschrijven. Het gestoorde, nergens op lijkende masker dat hij droeg – serieus, het leek wel alsof hij aan een of andere duikwedstrijd begon in plaats van iets anders – paste precies bij zijn gedrag. Nijdig trok Dakotah opnieuw een wenkbrauw op toen Ugatsu begon te praten. Oh, eerst wilde hij haar vermoorden en daarna werden ze gezellig vriendjes, alsof er niks gebeurd was? Deze keer voelde ze wel weer de pit komen die ze eerst had. Ze sprong omhoog en keek hem woedend aan. ‘Dankzij jou waren Satsuji en ik bijna dood,’ snauwde ze in zijn gezicht, waarna ze zich omdraaide.

‘Dit lijkt net een of andere slechte soap. Eerst vechten we, dan bied jij je excuses aan en wordt er van mij verwacht dat ik dat ook doe. Nou, luister eens goed, mannetje. Ik doe helemaal niks. Als je me zo nodig wilt helpen, dan had je dat eerder moeten bedenken voordat je ons leven bijna beroofde.’ Tijdens dat ze tegen hem stond te schreeuwen, maakte ze wilde gebaren met haar armen die eigenlijk ook nergens op sloegen, maar het was maar voor het idee. Toen ze klaar was met haar serenade, hijgde ze even uit en keek hem daarna weer kwaad aan. ‘Wat zou moeten kloppen? Hoe jou gezicht eruitziet nadat ik mijn vuist heb gebruikt?’ vroeg ze uitdagend, waarna ze haar handen in haar zij zette. Opeens vloog alle vermoeidheid uit haar en kwam de woede die ze de afgelopen weken getoond had tegen alle spullen in Satsuji’s huis weer terug, maar deze keer tegen Ugatsu. Dakotah deed haar armen over elkaar. ‘Eén van ons is in elk geval onschuldig gebleven,’ snauwde ze, maar haar stem brak toen ze aan Satsuji dacht. ‘De ander ging in de fout toen ze een woedeaanval had, tijdens dat ze de vader van haar geboren kind zag,’ snauwde ze hem toe, waarna ze boos de andere kant opkeek. ‘Ja, ik heb moorden gepleegd, maar je snapt er helemaal niks van hoe wij uit de Water Country verbannen zijn!’ riep ze kwaad. Ze sloot haar ogen even toen ze dacht aan de moord op haar moeder en haar vader. Ze keek Ugatsu even aan, eraan twijfelend of ze het hem zou vertellen. Als ze het hem zou vertellen, dan zou het goed kunnen dat ze weer in een gevecht verstrikt zouden raken, misschien deze keer wel tot de dood. Het kon haar niets schelen.

‘Satsuji is verbannen omdat hij zogenaamd iemand heeft vermoord, zijn hele familie. Dat is niet waar,’ begon Dakotah, waarna ze even glimlachte omdat ze aan haar neef dacht. Dit ging echter snel weer voorbij omdat haar neef haar verlaten had en nu waarschijnlijk bij een of ander lelijk wijf rondhing. En dan zou hij wat zeggen over dat zij geen vriendje mocht hebben, bah! ‘Ik ging in opstand voor Satsuji’s vertrek. In die tijd was mijn vader woedend op mij. Alsmaar sloeg hij mij. Dag per dag kreeg ik een klap te verduren, tot ik het zat was,’ zei ze, waarna ze Ugatsu met een haatvolle blik aankeek. De haatvolle blik was niet voor hem bestemd, maar voor haar ouders. ‘Ik vermoordde hem met een keukenmes. Mam kwam erachter en zei dit tegen mij. In die tijd had ik regelmatig woedeaanvallen. Ongelukkig gepland voor haar, had ik weer een woedeaanval. Ik duwde haar en ze viel verkeerd neer. Dat is niet de reden voor mijn vertrek.’ Nu kwam het moeilijkste deel. Anna. ‘Er was een meisje, waarvan ik pas achtergekomen ben dat ik haar moeder was. De vader is vermoord, door mij. Het meisje is ook dood, ik vond haar met een pijl in haar arm, maar haar dood werd bevestigd toen ik langs haar graf ging met een vriend,’ zei ze kalm. Ze hield zichzelf een beetje voor Ugatsu, zodat ze een aanval van hem vroegtijdig kon ontwijken. ‘Ik ben verband door mijn opstand, van de moorden wisten ze niks,’ zei ze kalm. 'Ik ben dus diegene die moorden heeft gepleegd en schuldig is, Satsuji niet.' zei ze kalm. ‘Was dat het antwoord wat je wilde? Kun je nu gaan?’ snauwde ze hem boos toe.