{Always alone}

Ervaring : 16

Sweet, beautiful
You think Im as you want that I am
But I'm not
I'm not sweet
I'm not beautiful
I'm just one freaking bitch

Een lief schattig meisje. Dat was het eerste wat mensen dachten als ze Prim zagen. Ze zeiden dat de eerste indruk altijd het belangrijkste was maar was dat wel zo. Ze zeiden altijd dat je bij de eerste indruk het meeste uit een mens kon halen. Maar dat kon toch niet zo zijn. Ze was geen schattig en lief meisje. Misschien was ze het vroeger, een verwend maar lief klein kind. Maar er was teveel in haar leven veranderd. De dood van haar ouders. Als je iets wist van de mensen in de wereld dan wist je hoe hard je leven kon zijn. Telkens werd het harder en harder, tot sommige er zelf een einde aan maakte. Ze noemde het zwak, je moest vechten om aan de top te komen dus je moest ook vechten voor een echt leven. Op sommige momenten was het gelukkig dat mensen er anders over dachten. Je wou gewoon van sommige af en dat was de beste manier.

Think what you want to think
but don't border me whit it
I'm not interrest in you life
But I know one thing of you life
It ends here

Lief en Schattig. Ze snapte echt niet hoe mensen erop kwamen. Dat was niet wat zij was. Ze hadden het niet door, ze zouden het niet denken maar ze was een Ichuru. De meeste van die familie waren soldaten, krijgers en weet ik veel wat voor hoge mensen. Dat was zij geweest. Tot haar ouders vermoord werden samen met haar broertje en zusje. Zij was nog in leven omdat zij altijd in een huis had geleefd. Nooit onbewaakt naar buiten had gemogen. Tot ze uit die gevangenis was ontsnapt. Tuurlijk wouden ze alleen maar het beste voor haar maar het was te veel, het voelde als een gevangenis. Dit gevoel, alleen in het wild leven voelde heerlijk, het voelde als de vrijheid die ze nooit gehad had. Teminste nooit tot haar 12de. Ze glimlachte even. Al die tijd had ze haar achternaam verborgen gehouden. Daardoor was ze nog in leven. Alleen zij wist dat ze de laatste Ichuru was. Nou ja daardoor en omdat ze zich nooit, echt nooit zwak liet zien. Zelfs niet als ze alleen was. Ze had zichzelf beloofd bij niemand te huilen en al helemaal zich niet zwak te laten zien. Ze zuchtte even en begon te lopen.

Is it difficult to feel
How do you know what you feel
How do you know how to be happy or sad
I really don't know

Eenmaal in de achterwijk glimlachte ze even. Hier voelde ze zich thuis. Ze wist ongeveer wat hier gebeurde elke avond. Ze pakte het hadvast van haar mesje vast en liep rustig door ze steegjes. Ze had genoeg vechttechnieken dus ze konden haar in ieder geval niets aan doen. Ze liep naar een café en liep naar de bar. Er waren een aantal mensen aan het dansen, een aantal aan het vechten en een aantal lagen al weer dronken en bewusteloos op de grond. Ze glimlachte, ja, dit was haar buurt. Een paar mensen keken haar na maar geen een durfde op te staan om naar me toe te komen. Ja, hier was ik wel bekend, ik had hier al een aantal gevechten gehad. Ik liet het handvat van mijn mes los en keek je jongen achter de bar aan en ging zitten op een stoel. Ik bestelde niets, dat kwam laten wel. Nu genieten van mijn uitzicht op de vechtende jongens.

It isn't hard to be me
For me
for you?
You will give it up
When you are tree seconds mine

~OPEN~
~sawry le faal~