Kreunend wreef Ghost over haar voorhoofd. ‘Dit is niet mogelijk,’ mompelde ze, terwijl ze een thermometer uit haar mond haalde. ‘Ik kan nu geen koorts hebben,’ vloekte ze, terwijl ze met het ding schudde dat negenendertig graden aangaf. ‘Wat ben je toch ook weer toepasselijk op dit soort momenten. Soms zou ik je echt uit het raam kunnen smijten. Oh, wait. Dat kan ik ook!’ zei ze triomfantelijk. Ze gooide het ding met een zwier tegen het raam. Helaas was het raam niet open en het glas te sterk, dus viel de thermometer weer terug op de grond. ‘Wel, ik had niks anders verwacht,’ mompelde ze. Ze voelde zich ziek, maar niet van nature. Zoals verwacht was ze Satsuji niet vergeten. Ze was veel te nerveus om weer op missie te gaan met hem. Ze had de trouwring zoals beloofd aan hem afgegeven, maar had heisa gehad met de man aan wie ze het terugbracht. Hij wilde haar de helft van de verdiende prijs geven, waarop zij hem tegen de muur gedrukt had, haar shuriken tegen zijn keel gehouden had en hem in zijn oor gesist had dat hij haar nu meteen het geld moest geven of dat ze het anders zelf wel ging zoeken terwijl hij dood lag te bloeden op de grond. Oké, het was misschien een fout dreigement, maar het was wel een effectief dreigement. Onmiddellijk had de man haar het benodigde geld gegeven, die ze nu bij zich had. Het was redelijk koud, maar dankzij de koorts had Ghost een zwart jurkje gepakt, die tot boven haar knieën kwam. Kreunend deed ze deze aan en grijnsde even toen ze een geschikte plek zocht voor haar geld. Voor haar shurikens deed ze een bandje rond haar dijen waar zij ze aanhing. Erg sexy als ze ze tevoorschijn moest halen in de buurt van allemaal mannen, maar ja.

Zuchtend liep Ghost naar buiten. Het koele weer van de Snow Country deed haar goed. Ondanks dat ze verbannen was uit de Country, kon het haar geen reet schelen. Ze had een kraakpand gevonden en verbleef daar. De mensen herkenden haar niet of wilden haar niet herkennen. Trouwens, Snow Country was niet eens officieel haar Country, want dat was een andere Country. Welke dat was, kon ze op dit moment even niet herinneren. ‘Prima op tijd,’ mompelde Ghost, toen ze op een oude wekker bij het huis tegenover waar zij liep zag dat het tien voor tien was. Het bord met pamfletten was maar een paar meter van haar verwijderd. Ze dacht even terug aan Satsuji en schudde haar hoofd. ‘Oh boy, hoe moet ik reageren als ik hem weer zie? Gewoon net doen alsof er niks gebeurd is, of er spontaan over beginnen? Hem zoenen? Nee, het was een fout van hem, hij zou me wegduwen en die gevoelens die ik dan heb, wil ik niet eens weten,’ mompelde ze tegen zichzelf. ‘Ga een eind fietsen,’ snauwde ze naar twee mannen die uitdagend naar haar floten. Expres gooide ze haar haren over haar schouder, wat het effect gaf dat ze haar haast kwijlend nakeken. ‘Stelletje pedofielen,’ mompelde ze zachtjes, waarna ze even over haar benen wreef. Onder haar jurkje had ze zwarte ballerina’s aangetrokken. Het kon haar niks schelen dat het geen kleren waren voor op missie te gaan, haar interesseerde het toch niet als het scheurde. Bovendien had ze last van koorts en was het voor haar gevoel heel erg warm, dus had ze toch toepasselijke kledij aangetrokken. Ze grijnsde even en keek toen naar het bord, dat langzaam in zicht kwam. ‘Satsuji is zoals verwacht te laat.’

Grijnzend omdat ze de eerste was van hun afspraak, keek ze naar de pamfletten van het bord. Als Satsuji er nog niet was, kon zij ondertussen lekker tussen de pamfletten gaan graaien. Even gleed haar blik naar een pamflet waar opstond dat een moordenaar ontsnapt was. Volgens de pamflet had hij al drie baby’s vermoord en twee gezinnen uitgeroeid. ‘Echt wat voor mij,’ mompelde ze gefascineerd. Als ze de man zou kunnen doden, verdiende ze een boel geld. Ze stak haar hand uit naar de pamflet, maar kromp ineen toen ze de woorden van Satsuji weer in haar hoofd hoorde. Nee, ze kon het niet maken om deze missie achter zijn rug om mee te nemen en uit te voeren. Ze had hem beloofd om niemand meer te vermoorden, maar al het geld zou wel genoeg zijn voor twee weken lang voedsel. Bovendien was Satsuji diegene die haar het geld toevertrouwde. Ze schudde haar hoofd. Wat dacht ze nu dat ze was? Ze ging hem toch niet verraden zeker? Alleen maar omdat hij haar gevoelens gekwetst had door haar eerst te laten denken dat hij gevoelens voor haar had en zich daarna terugtrok? Nee, dan was ze net zo dramatisch als al die andere bitches van haar voormalige Country. ‘Nee, ik moet Satsuji trouw blijven. Hoe aanlokkelijk het ook is, ik kan niet zomaar zulke missies aannemen. Ik heb hem beloofd om een duo met hem te zijn en dit niet meer te doen.’ Met deze woorden wist ze haar hand terug te trekken en keek ze om zich heen. Ze leunde tegen een paal aan en zette haar ene voet naast de andere, waarna ze ongeduldig met de tip van haar voet ritmisch op de grond begon te slaan. Ze negeerde ondertussen de fluittonen van enkele mannen die voor hun huizen zitten. Stelletje pedofielen.

''Stop.. Nero.. Ik probeer te slapen..'' Slaperig draaide Satsuji zich om naar zijn Pet. Nero zat al vijf minuten non- stop zijn pootje tegen zijn gezicht te duwen. ''Sta op!'' Galmde de stem van zijn pet door zijn hoofd. Het was lang dat ze hadden gesproken. Nero was boos geweest dat Satsuji hem nooit meenam naar buiten. Wat kon hij anders doen Hem meenemen op een gevaarlijke missie en toekijken hoe Nero dood ging? Wacht.. missie... Hij was het helemaal vergeten! Hij had iets afgesproken met Ghost. ''Ik zei toch dat je moest wakker worden..'' Nero sprong van het bed af en rende naar de deur toe. ''Dankje!'' riep Satsuji hem nog na. Hij sprong uit het bed en trok snel wat kleding uit het kast. Kleding dat goed zou zijn voor een missie. HIj deed een zwarte trainingspak aan en een felblauw t-shirt. Zijn arm deed nog steeds pijn. Veel zou hij niet kunnen doen, hij zou Ghost gewoon zo goed mogelijk helpen. Ze zou dit keer het meeste moeten doen. Leith rende snel de woonkamer in en keek naar de klok die er op de muur hing. Kwart voor tien. Het was op z'n minst een half uur lopen naar het bord toe. Straks dacht ze dat hij niet kwam opdagen. Er was maar een manier waarop hij het zou kunnen halen. Snel pakte hij een croissantje. Deze propte hij in zijn mond waarna hij naar de deur rende waar Nero al stond. 'Geef me een lift.'' Het was haast niet verstaanbaar door het croissantje dat uit zijn mond stak. Toch wist Nero het te begrijpen. Satsuji opende de deur, braafjes rende Nero achter hem aan. ''Yes, moran.'' Iets wat hij begon te zeggen door Dakotah. Nadat Dakotah het honderden keren had gezegd begon Nero dit ook te doen. Nero begon te groeien, hij werd groot genoeg zodat twee mensen er op konden zitten. Satsuji sprong op Nero zijn rug en Nero begon gelijk te rennen in de richting van het bord.

Het duurde amper tien minuten voordat het bord in zicht kwam. Ghost stond er. Gelukkig, ze was er gewoon. Ze was niet boos geworden door.. niet aan denken.. '''Stop maar..'' Langzaam stopte Nero met rennen. ''Wie is dat?'' hoorde je Nero zijn kinderlijke stem zeggen. Alleen Satsuji zou het verstaan, andere mensen zouden een miauwende geluid horen. ''Dat is Ghost.'' Ondertussen was Nero gestopt met rennen en was Satsuji bezig met het afstappen van de gigantische panter. ''Een nieuw vriendinnetje?'' Nero was ondertussen alweer klein geworden en in de armen van Satsuji gesproken. ''Nee,'' antwoordde Satsuji kort. ''Dit zou je derde zijn,'' grinnikte Nero nu. Hij had geluk dat hij de enige was die Nero verstond. Anders zou de pet allerlei dingen eruit floepen waarvoor hij zicht moest schamen. ''We zijn gewoon vrienden.. denk ik..'' Hij staarde Nero weer aan. Hij had Nero meegenomen en kon hem niet alleen terugsturen. Daar was het hier te gevaarlijk voor. Hij had geluk, alleen dit keer zou hij mee mogen. Langzaam beteerde Satsuji het bord. Hij hoorde Ghost tegen zichzelf praten. Hij grijnsde bij het hoorde va wat ze zij. ‘Nee, ik moet Satsuji trouw blijven. Hoe aanlokkelijk het ook is, ik kan niet zomaar zulke missies aannemen. Ik heb hem beloofd om een duo met hem te zijn en dit niet meer te doen.’ Dus het boeide haar wel wat hij zei.. Een kant die hij nooit van haar had verwacht. Eigenlijk vond hij het wel leuk. ''Sorry dat ik zo laat ben,'' zei hij terwijl hij Nero streelde. Hij ging naast Ghost staan en eed alsof hij niks had gehoord. ''Heb je al een goeie missie gevonden?'' Hij probeerde haar niet in haar gezicht aan te kijken, anders ging hij weer denken aan wat er was gebeurd. Ze moesten zich focussen op de missie. Niets anders.

Zijn hand ging langs verschillende pamfletten. Hij stopte bij een pamflet waar wel wat geld op zat. Het was weer een best gevaarlijke missie. Dat stond ten minste op het pamflet. Hij bekeek het pamflet goed, dit zou hem woorden. ''Oja..'' Hij pakte Nero van de grond en liet deze aan Ghost zien. ''Dit is een van mijn beste vrienden, Nero.'' Hij liet een grote glimlach op zijn gezicht zien. ''Het is mijn pet, je weet wel. Zo'n dier dat perfect bij je past en waarmee je zelfs kan praten.'' Hij maakte een kommetje van zijn armen zodat Nero hier in kon liggen. Satsuji had Ghost weer aangekeken. Alsof er een videobandje in zijn hoofd zat, speelde wat er was gebeurd weer door zijn hoofd. ''Ga er uit..'' mompelde hij. Hij schudde zijn hoofd even heen en weer waardoor hij raar zou lijken. Hij wou niet dat die rare gedachtes in zijn hoofd bleven vastzitten. Ghost zou ooit geïnteresseerd in hem zijn. Hij kon wel hopen, maar het gebeurde hem niet. Het meeste wat ze voor hem had was respect, meer niet. ''Huh..'' Satsuji stopte met het heen en weer schudde van zijn hoofd toen hij opmerkte hoe rood haar hoofd was. Roder dan eerder. Ook was ze niet echt bepaald om op een missie te gaan. ''Waarom die kleding? We gaan op een missie, niet een.. date..'' Het woord kwam raar uit zijn mond, maar hij wist het te zeggen. Hoe zou ze normaal kunnen vechten in die kleding?

‘Eindelijk,’ vloekte Ghost binnensmonds, toen ze een stem achter zich hoorde. Ze draaide zich om en keek hem toen verbaasd aan. Had die jongen nou echt alles waar ze gewoon een hekel aanhad, of was het toeval? Ze keek naar de pet in zijn handen. Omdat ze zelf geen pet had, had ze een soort afkeer voor de dieren gekregen. Ze had het gevoel dat niemand echt perfect bij haar paste. In elk geval moest ze nu niet raar gaan doen om een pet, anders kon ze wel fluiten naar haar geld. Trouwens, de panter was wel schattig. Ze probeerde deze gedachten uit haar hoofd te halen door kort even haar hoofd heen en weer te schudden, maar besloot uiteindelijk dat ze er niks aan kon doen en hield op met bewegen. ‘Nee, nog niet,’ beantwoordde ze zijn vraag. ‘Kies jij maar een missie uit.’ Ze keek opzij. Dus dat kleine ding heette Nero. Wel een leuke naam. Het paste wel bij hem. Ze moest moeite doen om niet van zichzelf te kotsen. Waar we ze nou eigenlijk mee bezig? Met missies of met Satsuji en alles aan hem mooi te vinden en te complimenteren? Trouwens, Satsuji zou toch nooit geïnteresseerd in haar zijn, dus dan moest ze ook niks denken omdat zo in haar hoofd te maken. ‘Ah, wat schattig,’ zei ze, waarna ze een glimlach forceerde om haar lippen en de panter even kort over zijn buikje aaide. Het zachte vachthaar kriebelde aan haar vinger en ze voelde een gevoel die ze nog nooit had gehad. Dierenliefde. Ah, waar was ze mee bezig? Nou ja, ze kon ook niet ontkennen dat ze het pantertje wel schattig vond, maar dit ging haar te ver. Ze had iemand ontmoet, Satsuji, meteen begon ze al veranderingen door te maken die ze zelf niet eens begreep.

Even haalde ze diep adem, waarna ze dwong om naar het bord met pamfletten te kijken. Haar hart was versneld en ze voelde zich erg zenuwachtig. Komt vast door de koorts. Het kan niks anders zijn. Met deze gedachten probeerde ze zichzelf een beetje op het gemak te stellen, maar het werkte niet echt geweldig goed. Ze wachtte maar gewoon af wat Satsuji koos of zei. ‘Een dier dat perfect bij je pas? Lollig, dan heb ik de mijne nog niet gevonden, of niemand past naar mijn karakter,’ zei ze grappend, schouderophalend, alsof het haar niks kon schelen. Haar hoofd werd rood. Nu moest ze het hem wel vertellen, ze kon moeilijk zeggen dat het weer ideaal was om zoiets te dragen, want dat was het niet. Ze keek hem even schichtig aan. ‘Satsuji, de laatste twee dagen nadat we elkaar niet gezien hebben heb ik koorts gehad, niet zo’n beetje ook. Ik heb voornamelijk in bed gelegen en heb het verschrikkelijk warm. Inderdaad niet de beste kleding om op missie te gaan, maar ja. Ik doe het wel vaker.’ Dat was trouwens niet eens gelogen, want er waren dagen dat ze echt in een jurkje naar een missie ging. Trouwens, ze droeg toch ook rokjes en zo? Geen probleem dus. ‘En ik? Op een date? Met jou?’ Ongelovig keek ze hem aan, alsof hij net de stomste woorden ooit gesproken had, terwijl het idee haar vanbinnen helemaal week maakte. ‘Ik dacht het niet!’ Ze keek de andere kant op en voelde haar hoofd rood worden. ‘Laten we gewoon die verdomde missie nemen die je gekozen hebt,’ zei ze gauw, waarna ze de pamflet nam waar Satsuji’s blik al eerder op gevestigd was. Over de pamflet keek ze hem even vluchtig aan, maar begon hem toen snel door te lezen.

‘Oh ja, het geld,’ mompelde ze, toen ze het bedrag onderaan zag staan. Zonder schaamte graaide ze in haar BH naar het geld. ‘Ik moet toch één plek hebben om het te bewaren?’ zei ze kalm, alsof het de gewoonste zaak was dat je objecten in je BH verborg. Ze keek rond zich heen en begon het geld toen te tellen. ‘Als dit het bedrag is,’ mompelde ze. ‘Is dat het eerlijk verdeelde geld,’ vervolgde ze, waarna ze hem het overige geld had en de rest weer terug wegstopte. Ja, op dezelfde plek. Ze keek rustig naar de pamflet. Van de pamflet keek ze naar Nero. Ze haalde haar wenkbrauw op. ‘Zouden we hem niet eerst beter thuis afzetten? Ik heb geen zin in een gewond dier. Dat kunnen we niet gebruiken.’ Ze keek hem even aan, voelde zichzelf bijna spijtig dat ze deze woorden op zo’n manier zei, maar ze kon het niet anders. Als Nero mee zou gaan op missie en hij gewond zou raken omdat zij niet goed oplette, zou Satsuji niet alleen boos zijn, maar zichzelf waarschijnlijk dagenlang de schuld geven. Ghost wist niks van liefde tussen mens en pet, maar dit leek haar toch wel het duidelijkste. Even keek ze hem vragend aan, waarna ze haar armen over elkaar sloeg en even naar het pantertje keek. Ze moest moeite doen om niet naar hem toe te gaan, om hem nog eens te aaien. Ghost, stop it! Ze keek gauw de andere kant op en hoopte dat Satsuji niks zou merken van haar stomme, niet Ghost-achtige gedrag.

Zoals hij al verwacht had was ze er streng tegen. HIj hoefde maar te beginnen over een date en ze had er al bezwaar over gemaakt. ''Geen zorgen, het zal nooit meer gebeuren.'' Hij verwees duidelijk naar wat er eerder was gebeurd. ''Wat zal nooit meer gebeuren?'' vroeg Nero hem. Hij keek zijn mini panter even kort aan en liet een glimlach op zijn gezicht verschijnen. ''Niks wat jij hoeft te weten..''Zoals hij al had verwacht was Ghost er streng tegen. Ze wou niks met hem hebben. Dan had hij maar pech. Het was al leuk genoeg om bij haar te zijn. Ghost leek geen pet te hebben, maar leek we goed om te kunnen gaan met Nero. Een soort van. Ze leek hem meer te mogen dat Nero haar. ''Satsuji, zeg er wat van. Ze noemt me zomaar een dier. Dat wil ik niet.'' Hij sprong uit Satsuji zijn handen om vervolgens Ghost haar jurk aan te vallen. Met zijn scherpen poten sprong hij richting haar jurk waar hij even aan bleef hangen. Je hoorde het jurkje deels scheuren waarna je zag dat er acht grote verticale strepen liepen. Snel liet Nero los en rende achter Satsuji om zich daar te verstoppen voor de enge mevrouw. ''Kijk wat je hebt gedaan, Nero.'' Hij verhief zijn stem lichtelijk en pakte Nero op aan zijn voorpootjes zodat deze nu in de lucht hing. Hij liet los zodat hij Nero beter kon vastpakken in zijn middel. ''Zeg sorry!'' Hij hield zijn beide handen strak vooruit en wees met Nero naar Ghost toe. ''Sorry..'' kwam er haast onverstaanbaar uit zijn mond. Iets wat Ghost niet zou begrijpen. ''Hij zei dat het hem speet,'' vertaalde Satsuji dit dus maar. Hij liet Nero weer los en pakte het geldzakje dat ze eerder had gegeven. Hij had het niet nageteld omdat hij haar op dat gebied wel vertrouwde. ''Ik vergoed je dingetje wel.'' Hij pakte er wat geld uit. Hopelijk was het niet te duur. Hij had het geld nodig voor eten.

''Je hebt gelijk over Nero. Ik wou eigenlijk ook niet dat hij meekwam. Nero, een lift naar huis?'' Nero begon weer te groeien tot een grote panter. Satsuji sprong op de pater zijn rug. Hij keek naar Ghost en wachtte tot ze op zou stappen. ''Ik wil niet naar huis..'' mompelde Nero. Toch gehoorzaamde hij zijn baasje en deed zoals hem gevraagd was. ''Je bent zwaar.'' Hij had het tegen Ghost, maar deze zou hem niet begrijpen.. Dat was maar beter zo. Het duurde even voordat ze zijn huisje hadden bereikt. Dit ging veel langzamer omdat Nero twee mensen moest dragen, en niet maar een persoon. De laatste keer dat hij zijn huis ha opgeruimd was.. hij kon het niet eens meer herinneren. Had hij het wel eens gegaan? Zover hij kon herinneren niet. Toch was het best wel schoon. Er lag geen troep op de grond ofzo. Alleen was het hoog tijd om eens af te wassen. De missie ging sowieso niet door. Niet alleen had hij last van zijn hand en ko hij niet vechten. Ook zou zijn Ghost niet kunnen vechten. Ze zou niet luisteren als hij zei dat ze niet moest gaan, dus bracht hij haar gewoon mee naar zijn huis. Daar zouden ze koffie ofzo drinken, en hij zou haar niet weg laten gaan tot ze beter was en weer normaal missies konden uitvoeren. Daar waren ze eindelijk. Hij stapte van Nero af en liep naar de deur. ''Hier woon ik dus, jij bent de eerste persoon die ik dit huis laat zien. Zelfs Dakotah heeft dit huis nog niet gezien.'' Hij opende de deur en keek toe hoe Nero naar binnenliep. Had hij haar al ooit vertel over Dakotah? Ahh, dat kwam nog wel. ''Kom maar naar binnen, ik heb hier denk ik ergens een pakje paracetamol liggen. Hij liep naar binnen en wachtte niet tot Ghost dit zou doen. Hij liep direct naar de woonkamer waar hij het pakje tevoorschijn huilde uit een lade. Deze gooide hij op de tafel. Snel liep hij naar de keuken waar hij een glas water haalde op deze ook op de tafel te zette waar hij eerder het pakje met paracetamol op had gegooid. Hij plofte op de bank en besloot de TV maar aan te zetten. Hier bleven ze de hele dag. Het was jammer, hij had gehoopt om weer eens samen op een missie te gaan.

:: Megaflut

Met moeite hield Ghost haar woede in toen de helft van haar jurk gescheurd werd door de pet voor haar. Ze balde haar vuist, waardoor er paars rook rond haar kringelde en sloot haar ogen. Ze klemde haar kaken strak op elkaar. Ze probeerde zichzelf weer te ontspannen en opende haar ogen weer. Ze voelde vaag de klauwen nog in haar buik, maar negeerde het. Ze keek naar de schade. Acht verticale strepen liepen over haar jurk naar beneden. Vlak onder haar borsten begon het en eindigde, gelukkig voor haar, vlak boven haar dijen. Ze keek zuchtend naar het geld dat Satsuji uitstak. ‘Je hoeft het niet te vergoeden, het was toch al een oud ding,’ zei ze, met op elkaar geklemde kaken. Als hij eens zou weten hoe graag ze dat pantertje uit zijn handen zou willen rukken en het tegen de grond wilde drukken, dan zou hij hier nu niet zo rustig staan. Ze keek even naar de panter. En dat kreeg ze nou als ze liefde voor dieren begon te voelen. Nee, ze kon maar beter uit de buurt blijven van die pets, ze kreeg er toch alleen maar ongeluk mee, zoals ze daarnet wel gezien had. Het liefst wilde ze zich nu omdraaien en terug naar huis gaan. Geschrokken keek ze hem aan. ‘Laat je me nu geen missies doen omdat ik koorts heb?’ zei ze verschrikt. Dit vond ze tienmaal erger dan zo’n mormel dat met zijn klauwen over haar jurk ging. Ze schudde haar hoofd gauw en keek de andere kant op. ‘Verdomme,’ vloekte ze. Ze had geen keus. Ze keek even naar haar jurk. ‘Elegant, hoor,’ mompelde ze, waarna ze op de panter ging zitten. Expres zette ze veel gewicht in, zodat ze zwaarder over zou komen dan ze was. Ha, lekker teruggepakt.

Zuchtend keek ze hem aan, waarna ze haar schouders ophaalde. Het was wel een huis dat netjes was, maar dat kon haar helemaal niks schelen. Ook al was het een vuil huis waar al het vuil rondslingerde, zijzelf was ook niet altijd een van de netste personen. Ze haatte te discrete mensen, vooral als het op het huishouden aankwam. Zij was niet dat soort vrouw dat graag de was deed of het wel even voor haar man zou willen doen als die later had. Deed hij maar lekker zelf, ze was geen robot. Ze keek rond zich heen en zuchtte even. ‘Ah, wat schattig. Moet ik nu in mijn handjes klappen omdat je vriendinnetje het niet eerder dan mij heeft gezien?’ snauwde ze hem toe, omdat ze nogal chagrijnig was om Nero, maar ook omdat ze zelf niet op missie kon gaan en omdat Satsuji veel te bezorgd over haar was. ‘Zal ze vast niet fijn vinden, dat je iemand anders eerst in je huis haalt. Daarom deed je zo toen je me gezoend had,’ trok ze te gauw conclusies, waarna ze hem woedend aankeek. ‘Als ik wist dat je een vriendin had, dan…’ Ze draaide haar gezicht de andere kant op. ‘Dan had ik je geslagen in plaats van te hebben genoten.’ Dit was slechts een fluistering, waarvan ze hoopte dat hij het niet gehoord had, maar waarschijnlijk had hij dat wel. Ze keek peinzend naar de pillen. Zou ze er eentje nemen? Ze had wel knallende koppijn en had het gevoel alsof het elk moment mis kon gaan met haar. Ze keek even peinzend naar de pillen, waarna ze haar hoofd schudde. ‘Meneer brengt me naar hier omdat ik koorts heb, alsjeblieft,’ vloekte ze zachtjes, waarna ze het glas water graaide en een pil in haar mond stopte.

Net op het moment toen ze dit wilde doorslikken, voelde ze een golf van misselijkheid opkomen. Snel spuugde ze het water met de pil terug in het glas en begon toen op de tast naar de badkamer te rennen, of tenminste een wc. Toen ze deze met stom geluk gevonden had, viel ze op haar knieën, hield haar haren uit haar gezicht en kotste vervolgens heel de inhoud van haar maag in de wc-pot. Ze trok zich terug en keek hijgend en met tranen in haar ogen naar beneden. Ze legde haar armen zwak tegen de wc-pot en kreunde toen ze pijn door haar arm voelde gaan. Deze was immers nog steeds niet genezen. Ze trok de wc door en ging toen, nog altijd met haar kapotte jurk, op de pot zitten. Machteloze tranen gleden uit haar ooghoeken naar beneden toe. Ze hield haar handen voor haar gezicht, zodat als Satsuji haar achtera gekomen was, hij de tranen niet zou zien. Ze praatte niet, bang zijnd dat hij het huilen zou horen in haar stem. Ze besloot om hier gewoon te blijven zitten. Ziek voor de tv hangen had ook geen zin. Eigenlijk wilde ze gewoon aan de missie beginnen, maar dit kon niet. Satsuji weerhield haar ervan, die stomme hoofdpijn immers ook. Zachtjes begon ze te snikken en drukte haar rug tegen de muur, waarna ze haar voeten op de wc-pot trok en haar hoofd tussen haar knieën verborg. Als een zielig hoopje zat ze daar.

''Iemand klink hier jaloers.'' Hij grinnikte kort en keek Ghost aan. Alsof hij en Dakotah iets zouden krijgen. Ze waren familie. Er waren wel enge mensen die deden aan incest. Hun waren daar iets te normaal voor. Hij zag Dakotah in geen enkele wijze op die manier. Hij zou ook nis op die manier met haar willen. ''Wat als ik zeg dat ik geen vriendinnetje heb?'' Hij stond weer op om naar de afstandsbediening te lopen. ''Dakotah is mijn nichtje.'' Normaal een heel slechte smoes. Er waren genoeg mensen die waren betrapt op iets en dan die smoes gebruikte. Als hij Ghost zou betrappen met iemand en haar later zou horen zeggen dat het haar neef was zou hij haar niet geloven, maar in zijn geval was het waar. Ghost kon er ook makkelijk achter komen of het waar was of niet. Hij wou niet dat ze Dakotah ontmoette. Als ze dan weer eens een woedeaanval kreeg zou het niet al te leuk eindigen. Er was ook een heel klein kansje dat ze elkaar zouden mogen. Dakotah en Ghost hadden een persoonlijkheid dat best wel op elkaar leek. Ze waren beide te koppig om dingen toe te geven aan hem. Misschien, heel misschien was er een kans dat ze bevriend zouden worden. Naja. Ze kon makkelijk checken of ze familie waren. Er waren genoeg mensen die wisten dat ze een Outlaw Duo waren. Nicht en neef. Ghost zou elke mongooltje buiten kunnen vragen naar wat informatie. ''Ga je altijd op missies als je ziek bent? Straks ga je nog dood ofzo! En wat zou ik dat leuk vinden.'' Zijn stem klonk duidelijk sarcastisch. Toch had hij spijt van wat hij zei. Als ze het iets te serieus zou opvatten dan kon het hun vriendschap verpesten. Naja, vriendschap? Hij zag het meer als een mini- relatie. Hij vond haar leuk en hij had het gevoel dat het ook wederzijds was. Hij hoefde het alleen nog een keer te checken. Hoe hij dat zou doen wist hij zelf niet. Dit leek hem niet het goeie moment. Nero had het nu voor hem verpest door het ruïneren van haar kleding. Ook leek ze boos te zijn dat ze samen geen missie konden doen.

Al er iets was waar hij niet tegen kon was het kotst. Hij vond het helemaal niet erg om door vieze drap te rollen evenals modder vond hij niet erg, maar kotst vond hij verschrikkelijk. Het was iets wat iemand uit zijn eigen mond spuugde en soms was het niet alleen waterig maar zaten er ook brokjes in. Elke keer als hij alleen maar dicht bij kotst was had hij zelf het gevoel dat hij moest kotsen. Daarom haatte hij het om ziek te zijn. Ziek zijn was op zich wel leuk toen hij klein was. Dan hoefde hij niet naar school of hoefde hij geen training te volgen. Je kon dan thuis lijven, in je lekkere warme bed. Of als je wat minder ziek was kon je op de bank liggen om TV te kijken, maar de kotst moest dat weer verpesten. En dat zij dan nu moest kotsen in haar huis. Hij voelde de rillingen over zijn hele lichaam. Wat moest hij nu doen? Het normale was om naar haar toe te gaan en ragen of het ging. Toch zou hij dat niet kunnen zonder weg te lopen en dan zou ze weer boos op hem worden. Nu hij steeds meer het gevoel kreeg dat ze iets voor hem voelde,moest hij wel zoveel kunnen doen. ''Gaat het... Ghost?'' Met een glas water kwam hij de wc binnen. ''Hallo.'' Hij probeerde een glimlach op zijn gezicht te toveren, al ging dit moeilijk. ''Hier heb je een glas water.'' Hij raapte zijn eigen moed op om binnen te lopen. Hij hurkte zodat zijn hoofd op dezelfde hoogte zat als die van Ghost. ''Je bent niet echt goed in het verbergen van gehuil. Daar zal je maar eens op moeten oefenen.'' Hij zette het glas water dat hij eerder wou overhandigen aan Ghost naast zich en pakte haar handen vast zodat ze deze voor haar gezicht kon halen. ''Je hoeft je gehuil echt niet te verbergen, ik lach je heus niet uit.'' Hij probeerde haar beide handen met een hand vast te houden, wat alleen zou lukken als ze echt niet zou tegenstribbelen. Met zijn vrije hand ging hij over haar gezicht heen om de tranen weg te vegen. ''Zo, veel beter.''

Als er iets was waar Ghost niet tegen kon, was het zichzelf in een hopeloze situatie bevinden en dan medelijden krijgen van anderen. Ze hoefde de liefde en de aandacht niet van anderen om er zich zogenaamd beter van te voelen, want meestal voelde zij zichzelf alleen nog maar slechter. Ze zag door haar tranen vaag dat Satsuji naar haar toekwam. Hij had iets in zijn handen vast, maar legde dit weer weg. Door haar tranen heen keek ze hem diep in zijn ogen aan. Ze voelde hoe haar handen weggetrokken werden en keek opzij. ‘Ik was daarnet echt niet jaloers, ik wist heus wel dat het een familielid van je was,’ zei ze zuchtend. Het klonk zwak en niet gemeend, beide elementen die naar haar echte gevoel leken te kloppen. Ze keek hem even aan. ‘En wat als ik jaloers klonk, hè? Je vond dat van vorige keer toch allemaal maar een grote fout.’ Ze keek hem even aan. Ze meende dat er nu pijn door haar blik heen zou schieten, maar dat kon Satsuji natuurlijk het beste beoordelen omdat hij voor haar zat. Geagiteerd keek ze de andere kant op. Ze wilde niet dat hij haar zo zag. Ze voelde zich zwak, machteloos en gewoon helemaal niet haar meer. Ze was iemand anders, iemand die zwakker was dan zij. Ze was zichzelf, maar dan een paar jaar geleden toen ze ook om elk klein dingetje moest huilen. Wie ging er nu huilen omdat diegene moest kotsen en ziek was? Nou ja, het waren dan ook die vervelende gevoelens die iets met haar deden. Al vanaf de eerste keer dat de jongen haar tegensprak, was er een soort klik in haar hoofd omgegaan die haar verbaasd, maar ook lichtelijk geamuseerd naar hem hadden laten kijken. Ze schudde haar hoofd.

‘Doe niet,’ zei ze zwakjes, waarna ze zijn hand pakte en het wegdeed. Ze keek hem even aan, maar probeerde haar blik de andere kant op te richten. ‘Ik krijg er alleen verdomde hoop van die ik niet zou moeten krijgen, die ik niet verdien en waar ik geen behoefte aan zou moeten hebben.’ Ze keek hem even aan. Waarschijnlijk was het voor hem allemaal onduidelijk, of hij had zo’n ingesteldheid waardoor hij precies wist waarover het ging, maar dat betwijfelde ze. Ze keek naar de grond en probeerde haar blik daar te houden. Als ze hem zou aankijken, zou hij de tranen in haar ogen zien en dat was juist wat ze wilde voorkomen. ‘Als je een vriendin zou hebben, zou ze verdomd gelukkig met je moeten zijn,’ mompelde ze zachtjes. Ze hoopte dat hij het niet gehoord had, maar ergens ook weer wel. Ze was het zat om te doen alsof ze geen gevoelens had, alsof ze al deze gevoelens maar aan de kant moest zetten omdat ze toevallig van haar afkomstig waren. Ze was het zat om Satsuji te behandelen als iemand die het niet verdiende om eerlijke antwoorden te krijgen. Hij gaf haar ook eerlijk antwoord. Hij kon haar daarnet net zo goed in de waan laten met het idee dat die Dakotah zijn vriendin was, terwijl het eigenlijk zijn nichtje was. Nee, net zoals hij haar vertrouwde op vlak met het geld, zou zij hem in al zijn antwoorden moeten vertrouwen, maar ook om haar eigen gevoelens en antwoorden hem toe te vertrouwen. Ze was zoals een gesloten boek. Ze wilde niet veel laten zien aan andere mensen, bang zijnd om gekwetst te worden, maar dit toch niet toegevend voor anderen. Ze keek hem even aan en zuchtte, waarna ze diep ademhaalde en besloot om het gewoon te doen.

Kort ademde ze in en uit, waarna ze haar armen rond zijn nek sloeg. Ze wreef de overige tranen uit haar ogen, waarna ze hem vragend aankeek. Jeetje, ze ging hier niet om toestemming vragen! Hij had haar twee dagen geleden ook niet om toestemming gevraagd. Nee, hij moest zo nodig opstaan en haar hier in verwarring achterlaten. Maar zij zou het anders aanpakken. Alhoewel ze het wel iets anders had kunnen indenken, dan op een wc. Hij leek zich er sowieso al niet goed door te voelen, dadelijk ging hij zelf nog overgeven of zo. Zuchtend stond ze op en trok hem mee. Ze negeerde het feit dat hij haar zou vermijden de hele dag als ze het zou doen, dat moest ze er maar bijnemen. Ze keek rond zich heen en duwde hem toen in de gang tegen de muur. Ze legde haar beide handen tegen zijn borstkas en duwde haar bovenbeen tussen zijn twee benen in, maar natuurlijk niet te hard. Ze leunde zo tegen hem, waarna ze een arm omhoog liet gaan en deze rond zijn nek sloeg. Terwijl ze met haar hand door zijn haar kroelde, duwde ze zichzelf met haar tenen omhoog. Het was immers nog steeds tien centimeter verschil. Met haar hand tegen zijn achterhoofd, trok ze hem dichterbij, waarna ze vol overgave haar lippen op de zijne duwde. Haar hart ging sneller, leek zelfs wel elk moment uit haar borstkas te willen slaan, maar ze trok zich na een paar seconden terug en ademde zachtjes in en uit. ‘Er zijn hier mensen met gevoelens, Sats, ook al willen ze het niet tonen.’ Ze keek hem even diep in zijn ogen aan, waarna ze twee klopjes tegen zijn schouder gaf en heupwiegend wegliep. Niet overdreven, maar wel genoeg om hem te laten merken dat ze hem leuk vond en hem redelijk wilde uitdagen.

Een vieze smaak doordrong zijn mond. Hoe erg hij ook wou genieten van de lippen die tegen elkaar aangedrukt, kon hij het niet. Ze had zojuist gekotst en zat met dezelfde lippen nu tegen de zijne aan zodat hij nu een kotst gevoel kreeg. Toen ze eenmaal was weggelopen zetten hij zijn hand op zijn maag. Hij forceerde een glimlach op zijn gezicht, een glimlach die er heel nep uitzag. Hij probeerde het in te houden maar het lukte hem gewoon niet. Hij liep de wc in die een paar stappen van ze verwijderd zat en hurkte voor de wc neer, zoals hij eerder ook al had gedaan. Hij leunde zich voorover om dit keer het inhoud in zijn maag er uit te kotsen. ''Uwhh..' kreunde hij terwijl hij naar de kotst keek die hij er zojuist had uitgespuugd. Bij het zien van zijn eigen kots leunde hij zich weer voorover om door te gaan met kotsen. Toen hij voor de tweede keer was gestopt besloot hij niet meer te kijken. Hij pakte de glas water die hij eerder had gebracht spelde zijn mond. Hij spuugde het in de wc, zonder naar zijn kotst te kijken. De smaak in zijn mond wou maar niet weg gaan. Hij spoelde de wc door en liep de wc uit, nog steeds met zijn hand op zijn maag. Hopelijk had hij haar gevoelens niet al te veel gekwetst. Hij had zojuist gekotst, na het zoenen. Best wel erg ja. Ze leek hem niet het type die het zou begrijpen. ''Sorry, het smaakte naar kotst.'' Een verkeerde woordkeuze, maar dit maakte hem niet uit. Hij liep naar de keuken om zijn mond goed uit te spoelen. ''Hoe graag ik het ook wil, herhalen we dat niet meer.. vandaag..'' Ze had moeten weten dat et niet slim was om te doen als ze ziek was. Nu werd hij sowieso ook ziek.

Hij liep naar haar toe en pakte haar beet bij haar pols. Hij zou haar de kans niet geven om boos op hem te worden, hij zou het moeten goedmaken. Haar terug kussen zou hem niet worden. Hij wou niet zijn hele maag leeg kotsen. Het werd iets veel simpeler, waarmee hij hopelijk blij mee maakte. ''Laten we iets anders doen.'' Hij trok haar mee, de woonkamer in en liet zichzelf op de bank vallen. Hij trok haar mee zodat ze op zijn schoot neerviel. Hij trok haar hoofd wat naar achteren zodat hij een onschuldig kusje kon achterlaten op haar wang. ''Ik wil je laten weten dat er niet alleen maar een persoon is met gevoelens.'' Hij vouwde zijn armen om haar heen en zette zijn hoofd op haar schouder. ''Wil je uitleg?'' Zonder op haar antwoord te wachten ging hij door. ''Eergisteren stopte ik niet omdat ik het niet fijn vond, Dakotah is heel strikt als het om meisjes gaat. Je kan er vergelijke met een overbezorgde moeder die iedereen vermoord die aan haar kindje zit. Ook ging het een soort van automatisch en wist ik niet of jij het wel wou.'' Het was vooral de tweede, toch was hij later banger geweest voor de eerste reden. ''En net smaakte je naar kots.'' Hij keek naar Nero die ze giechelend aankeek, maar snel wegrende toen hij opmerkte dat Satsuji keek. Fijn. De eerst volgende keer dat hij naar Dakotah ging zou hij vast alles verklappen. Dakotah zou hem dood maken, of het het waard was? Jawel.Zijn neus verstopte hij in het haar van Ghost, zodat hij kon genieten van de geur. Het rook zo zoet en anders.. Ook rook het een beetje naar kotst was haar geur verpestte. Toch wist hij dit keer vol te houden, hij wou haar gevoelens niet voor een tweede keer kwetsen. Hij ging zo een tijdje door tot het hem te veel werd en hij zijn gezicht weer uit haar haar stak. ''Dus ik neem aan dat ik je nu mijn GF mag noemen?''

:: Le megakort

Geschrokken hoorde Ghost hoe Satsuji aan het kotsen was. Dat hij niet tegen de geur kon, was haar al opgevallen, maar was dit niet een beetje overdreven? Nou ja, hij kon er echt helemaal niet tegen. Ze probeerde om haar teleurgestelde gevoel te negeren. Als je iemand zoende en diegene daarna moest kotsen, was het toch wel echt mis met je. Geschrokken keek ze de andere kant op toen ze hem weer aan hoorde komen. Ze probeerde haar tranen in te houden en beet op haar onderlip. Kom op, ze was geen zielenpoot die om elk klein dingetje ging huilen. Ze keek hem aan en probeerde haar blik neutraal te houden. ‘Natuurlijk,’ mompelde ze. Als hij nou eens niet loog over zijn gevoelens voor haar, zou ze dat ontzettend fijn vinden. Als hij haar niet leuk vond, kon hij dat toch ook gewoon zonder omwegen zeggen tegen haar? Nou ja, het zou wel weer zo’n jongensding zijn. Ze keek hem vluchtig aan en wilde net aan de andere kant van hem gaan zitten, toen ze opeens een hand rond haar pols voelde. Ze wilde protesteren, hem zeggen dat hij geen moeite moest doen om haar blij te maken als hij toch niks voor haar voelde, maar zoals altijd maakte zijn aanraking haar natuurlijk weer week en moest ze wel met hem meegaan. Ze voelde hoe ze op zijn schoot belandde. ‘Doe nou niet,’ protesteerde ze zwakjes. Ademloos voelde ze hoe zijn armen rond haar heengingen. Ze kon het niet laten om met haar rug tegen zijn borstkas te leunen en sloot haar ogen genietend. Eigenlijk zou ze dit niet moeten doen en zou ze hem van zich af moeten duwen, maar het was het waard om even zo te blijven zitten. Ze opende haar ogen weer en keek hem zijdelings aan.

Ademloos luisterde ze naar wat hij vertelde. ‘Dat klinkt pijnlijk, als ze je vermoordt,’ zei ze, waarna ze even grijnsde. Ze hield haar mond voor de rest maar gesloten, de stank zou verschrikkelijk zijn. Ze keek hem ongelovig aan. ‘Dat ik je niet wilde zoenen, bedoel je? Ik heb je zelfs teruggekust.’ Nu was het haar beurt om verlegen naar de grond te kijken in plaats van die van een ander. Ze keek hem dapper weer aan en sloot haar ogen. ‘Wacht even, voordat ik op die vraag antwoord ga ik eerst wat anders doen,’ mompelde ze, waarna ze even grinnikte en opstond. Ze rende weer terug naar de badkamer en gooide de deur dicht. Ze deed de deur op slot en leunde even met haar voorhoofd tegen de deur aan. Ze voelde hoe ze helemaal trilde. ‘Kom op, er moet hier toch wel iets liggen?’ mompelde ze. Haar blik gleed naar een shirt met korte mouwen. ‘Dat moet goed zijn,’ mompelde ze. Snel trok ze haar jurk en alles uit, waarna ze snel onder de douche sprong. Zo goed mogelijk probeerde ze de kots uit haar te wassen. Ze keek even naar de shampoo, haalde haar schouders op en deed deze op, waarna ze ook de douchegel pakte en zich volledig insmeerde met dat. ‘Voor mannen. Nou ja, ik heb nog wel ergens een parfum in mijn BH steken, voor noodgevallen.’ Ze grinnikte heel even. Als ze het onderweg niet verloren was. Snel keek ze weer naar voren en stapte uit de douche. ‘Ah, ik wist wel dat je er een had,’ zei ze triomfantelijk, toen ze een haardroger vond. Snel föhnde ze haar haren en deed het voor haar oversized shirt aan. ‘Moet goed zijn,’ mompelde ze, toen ze het shirt tot flink iets boven haar knieën zag komen.

Blozend en haast verlegen liep Ghost uit de badkamer naar Satsuji toe. Ze had goed aan zichzelf geroken en heel de kots was weg, normaal toch. ‘Ik weet dat ik er totaal niet elegant uitzie en dat ik eigenlijk meteen op je vraag had moeten antwoorden, maar ik wil je zekerheid even,’ mompelde ze. ‘En aangezien de vorige keer niet zo gepast was omdat ik niet zo lekker rook volgens jou, hoop ik dat het deze keer wat beter geslaagd is.’ Aangezien Satsuji nog op de bank lag, ging ze achter zijn hoofd staan. Ze boog zich voorover zodat haar haren naar voren vielen en ze haar lippen op de zijne kon drukken. Kort hield ze zijn kin vast, waarna zich weer terugboog en hem aankeek. ‘Ja, Satsuji, ik zou heel graag je vriendin willen zijn,’ mompelde ze, waarna ze even glimlachte. Blozend keek ze hem aan toen ze achter de bank doorkwam naar hem toe. ‘Niet lachen, ik had niks anders,’ zei ze, zelf lachend. Ze keek even naar het shirt en haalde haar schouders op. ‘Stoer,’ mompelde ze, toen ze de print bekeek. Echt iets voor Satsuji. Ze liet zich voorzichtig op hem zakken en nestelde zich met haar rug weer tegen zijn borstkas aan. ‘Moet voor jou ook iets fijner zijn,’ mompelde ze. ‘Oh ja, ik heb jou shampoo gebruikt, maar ik hoop dat mijn eigen geur jou shampoo meer overstemt.’ Ze grijnsde even, waarna ze hem aankeek. ‘Hebben wij nu een soort van eh… relatie?’ fluisterde ze zachtjes. Ze draaide zich om, viel nog net niet en hield zich aan hem vast door haar armen rond zijn nek te slaan en haar been over zijn zij neer te leggen. Voorzichtig kroop ze naar hem toe en keek hem ondertussen met fonkelende ogen aan.

Verveeld bleef Satsuji naar de muur voor zich staren. Ghost was eerder weggerend, de badkamer in. Nu zat hij hier alleen en had hij helemaal niks te doen. Er was helemaal niks leuks om aan te staren. De muren zagen er nog leeg en saai uit, niet de manier die hij had gewild. Zijn huis moest kleurvol zijn. Gevuld met allerlei schilderijen wat of iets wat je iets te doen gaf als je niets te doen had.. Dan kon je kijken naar de foto's om leuke momenten te herinneren, maar nee. Zijn huis was nog heel saai. Net als het huisje wat stond bij de Rimu River. Dat huisje was wel iets beter. Daar zat hier en daar nog een foto en hadden ze behang. Elke kamer had een ander soort behang. De benahng was er al toen ze het huis inkwamen dus ze hadden er nooit moeten voor moeten doen. In dat huis kon je je sowieso niet vervelen, Dakotah was daar. Het was altijd wel leuk met haar. Naja leuk? Er waren ook momenten die minder leuk waren, maar nog steeds. Hij liet zich vallen op de bank. Met zijn linkervoet trapte hij zijn rechterschoen uit en andersom, zodat hij languit op de bank kon gaan liggen. Hij wende zijn verveelde blik van de muur naar het plafon wat er net zo saai uit zag als de muur. Als Ghost niet ziek was geweest was het veel leuker geweest. Dan zaten ze buiten op een missie. De missie die hij dit keer had uitgekozen was minder gevaarlijk dan de vorige missie. Ze hoefde niet weer iets te stelen van iemand. Niet iets waar je 100% voor hoefde te vechten. Ze hoefde alleen een pakje te bezorgen, toch zouden ze er best wel wart geld voor krijgen. Er zaten mensen achter het pakje aan en ze moesten er voor zorgen dat niemand het in handen kreeg. Dat ging niet meer door. Arme man. Hij zou nu moeten wachten. Dagen lang, tot Ghost weer beter was. Satsuji had het pamflet al van het bord afgescheurd dus zou niemand anders van de missie weten. Straks was het iets belangrijks geweest. Naja, daar konden ze nu niks aan doen. Had de man maar een extra pamflet moeten ophangen ofzo.

Toen hij weer voetstappen hoorde verdween de verveelde blik op zijn gezicht. Hij ging weer normaal zitten en keek achterom naar Ghost die de kamer inliep. niet met de kleding die ze eerder aan had, maar in een van zijn shirts. Niet echt aantrekkelijk nee, maar het was nooit haar kledingstijl die hij leuk aan haar had gevonden. Om eerlijk te zijn haatte hij haar kledingstijl. Het leek alsof ze te het te veel probeerde. Wat hij leuk aan haar vond was haar schattige gezicht, ook met haar innerlijk was niet veel mis. Ze probeerde wel stoer over te komen, maar in zijn ogen was ze dit helemaal niet. Toch was ze schattig omdat ze het zo erg probeerde. ''Zo noemen ze dat denk ik wel,'' mompelde Satsuji nu. Dit was de eerste keer dat hij in een echte relatie zat. Hij was echt een newb als het op dat gebied aankwam. Hij wist helemaal niet wat een meisje van hem wou of wat hij zou moeten doen als hij eenmaal in een relatie zat. Daar kwam hij nog wel achter. Tot nu toe bestond hun relatie uit meerdere keren zoenen. Als het alleen daarbij bleef zou het hem vervelen. Het was wel leuk enzo, maar er zouden wel meer dingen zijn die je kon doen. Meer dingen waarmee je blij kon worden net zoals de eerste kus. Iets wat hem opviel was dat haar karakter echt was veranderd sinds hij had gezegd dat hij gevoelens voor haar had. Iets wat hij merendeels leuk vond. ''Weet je, eigenlijk ben je nog steeds ziek en ben je hier naartoe gekomen om beter te worden.'' Hij haalde haar armen rondom zijn nek weg en stond op. Pakte een warme dekken uit de kast en gooide die over haar hoofd heen. Hij pakte de afstandsbediening en begon te zappen tot hij iets vond dat hem leuk leek. Vervolgens gooide hij de afstandsbediening weer op de tafel en pakte hij Ghost beet bij haar beide polsen. Hij ging languit liggen en trok Ghost mee zodat ze bovenop hem lag, met de deken over hun heen. Hij deed zijn arm om haar heen om de TV aan te kunnen kijken. Ze voelde zo warm aan, zo kon hij wel een tijdje liggen.

:: UGHGU, ik kon niks verzinnen en alles wat er is uitgekomen heb jij denk ik niks mee. I'm so sorry :c

Ghost grinnikte even, puur en alleen om het feit dat Satsuji zo onervaren was. Zijzelf was hier ook een ramp mee. Ze was dan nog nooit met iemand samen geweest. De jongens in haar Country waren schijters geweest, pestten haar alleen maar en werden vervolgens bang als ze dreigde om ze te vermoorden. De andere Outlaws waren te hebberig op haar lichaam, zelfs die van vijftien jaar. Bovendien waren sommigen echt alleen maar op meer uit dan alleen zoenen. Nee, het zou hun alleen maar puur daarom gaan. Anderen zou het dan weer om het geld zijn, omdat ze technieken beheerste die zij wel kon en die anderen niet. Anderen zouden weer met haar willen juist omdat ze pittig was en goed van zich af kon bijten. Ze zagen haar als een test, een middeltje om hun missies te verbeteren en hun technieken op haar uit te testen. Ja, ze wist alles van die Outlaws die in de Snow Country vaak ronddoolden. Het interesseerde haar niet meer. Ze was niet gemaakt om haar lichaam te verkopen. Haar uitdagende kledij zorgde alleen maar dat mensen zo gingen denken, maar ze was helemaal anders ingesteld. Je zou alleen een vreselijk sterk karakter moeten hebben om haar aan te kunnen. Ze keek even naar Satsuji. Hij had het niet alleen met zijn onwijs lekkere lijf en goed uitziende gezicht voor elkaar gekregen om haar hart te stelen, hij had ook kunnen laten zien dat hij haar aankon, iets waardoor zij zich enorm tot hem aangetrokken was. En tja… Eigenlijk ook omdat hij gewoon Satsuji was, daar wist ze niks anders op te zeggen. Ze keek hem even aan en glimlachte naar hem. Ze voelde hoe haar grijns breder werd en hoe ze hem nu gewoon verliefd aan het aankijken was. Oh, wat vreselijk was dat.

Verbaasd keek Ghost naar de handelingen en liet hem doen. Ze keek hem alleen maar liefdevol aan toen ze tegen hem aangetrokken werd. Ze gaf een kort kreetje van schrik toen ze op hem viel, maar deze verdween algauw weer in een tevreden grijns toen ze de deken over zich heen voelde. Ze nestelde zich dicht tegen hem aan en trok haar knieën op tot een bolletje, waarna ze haar hoofd op zijn borstkas neerlegde. Zachtjes glimlachte ze en ze voelde hoe haar spieren ontspanden. Eindelijk iemand die haar niet in huis nam omdat hij geïnteresseerd was in alleen haar lichaam, maar ook in haar karakter en in gewoon hoe ze was. Dat vond ze wel leuk aan Satsuji. Hij probeerde haar niet overmoedig te veranderen en probeerde het gewoon te accepteren, maar maakte wel opmerkingen als hij iets echt niet door de beugel vond gaan. Ze vond hem leuk op die manier. Hij was zo rustig, terwijl zij juist zo anders was. Zachtjes kuchte ze, waarna ze naar de tv keek. Ze had haar ene hand op Satsuji’s borstkas gelegd en met de andere probeerde ze zijn oversized shirt een beetje over haar benen te trekken. Ook al had ze normaal geen probleem met een kort rokje of een jurkje dat kort uitviel, wilde ze op de een of andere manier voor Satsuji nou ook weer niet te bloot voorkomen. Ze wilde niet dat hij alsnog de ideeën kreeg die al die andere Outlaws kregen als ze haar zagen, alhoewel ze er soms het volle recht toe hadden om te kijken, maar nog altijd niet om op die manier over haar te denken en dit dan ook te willen uitvoeren. Glimlachend keek ze naar Satsuji, zo stiekem mogelijk, zodat hij het niet zou opmerken. Hopelijk dan toch.

Terwijl ze met haar hand zachtjes zijn borstkas streelde, gleed er een rilling door haar heen bij het idee dat ze op die dag niet gekomen was naar het bord van de pamfletten. Dan had ze Satsuji of op een geheel andere, latere tijd ontmoet, of misschien zelfs nooit. Dat idee liet haar huiveren van een slecht gevoel, maar ze voelde het geluk al snel weer door haar aderen stromen als ze eraan dacht dat ze Satsuji wel tegengekomen was. ‘Love you,’ mompelde ze zachtjes, waarna ze de blosjes weer op haar wangen voelde komen. Zachtjes drukte ze een kusje op zijn borstkas, waarna ze zachtjes kusjes bleef drukken naar zijn hals, zijn nek en vervolgens eentje op zijn mond. ‘Hmm… Leuker dan de tv in elk geval,’ zei ze plagend, waarna ze haar tong naar hem uitstak en zich een beetje draaide. Ze schoof een been over zijn benen heen en drukte zich mogelijk nog dichter tegen hem aan. ‘Je geeft me een veilig gevoel. Eentje die ik allang niet meer gehad heb sinds… mijn broer vermoord is,’ zei ze, waarna ze wrang glimlachte. Ze keek hem even aan en drukte een kusje op zijn neus. ‘Just you know,’ fluisterde ze, waarna ze blozend haar hoofd wegdraaide naar de tv. Ze wist op sommige momenten echt niet hoe ze zich moest gedragen. In elk geval was er van de stoere, vol zelfvertrouwende Ghost was er niks meer over. Nee, ze was klein en kwetsbaar geworden, vooral nu ze in Satsuji’s armen lag. Ze zuchtte zachtjes en keek hem daarna recht in zijn ogen aan en probeerde deze blik angstvallig vast te houden, alsof hij haar elk moment van zich af kon duwen en haar weg kon sturen. Alsof hij dit niet meende allemaal. Ja, dat was haar nieuwe angst: Satsuji die haar zou breken.