Het was een zonnige dag in de earth country, overal waren vrolijke mensen, en er werd veel gepraat. helaas viel nathan hier alleen maar door op, aangezien hij met een capuchon over zijn hoofd de poort door moest. Hij gooide zijn haar naar achteren, en zette zijn capuchon op. Hij bondt zijn handschoen in verband, en droeg het als een mitella, zodat het leek alsof het gebroken was. nadat hij alles had aangepast, en hij er niet meer uit zag als iemand die je ingewanden er uit kon scheuren, liep hij rustig richting de poort. gelukkig was de poort bijna altijd open, dus hij kon zonder al te veel problemen door lopen. hij moest alleen zorgen dat hij niet herkend werd. hij zag hoe de wachters naar hem keken, maar ze wezen niet naar hem, en ze verzamelden ook niet in een grote groep, dat betekende dat niemand hem had gezien. Hij liep rustig richting het midden van de stad, daar waren de meeste winkels en werkplaatsen. Hij zag 'smid'op een houten bord staan. hij liep naar de winkel die bij het bord hoorde, en ging door de deur heen. hij legde zijn zes zwaarden één voor één op de toonbank neer, en keek naar de persoon die achter de toonbank stond. 'Deze wil ik graag allemaal geslepen hebben, zo snel, en zo goed mogelijk.'zei nathan, waarna hij het geld op de toonbank neerlegde, en hij rustig tegen een muur ging leunen. toen de zwaarden eenmaal geslepen waren, deed hij ze weer terug in de houders, en liep hij de deur uit, richting het plein in het midden van de stad. hij liep rustig naar een fontein toe en keek naar een rij standbeelden. elk van deze standbeelden was een kage. hij kende alle oude kage's wel, maar er stond één beeld bij van iemand die hij vaag kende, maar niet precies wist wie het was. hij keek even goed naar het beeld, en zag toen de naar die er onder stond. 'leith neville' zei nathan zachtjes. 'hmm, nooit gedacht dat dat kleine joch het zo ver zou schoppen binnen zo'n korte tijd.' dacht hij. hij herinnerde zich hun ontmoeting nog wel, leith kon nog bijna niks, en was klein genoeg om mee te gooien. nathan draaide zich om, en wou net weg lopen toen hij de stem van een wachter achter zich hoorde. 'Hé, stoppen, omdraaien, en je capuchon afzetten.'zei de wachter. nathan stond nu met zijn rug naar de wachters toe, en deed zijn capuchon af. 'ik hoop echt dat er ooit een dag komt waarop ik gewoon rustig door een stad kan wandelen.'zei hij op sarcastische toon, waarna hij met zijn kracht zijn zwaarden trok, en zich omdraaide richting de wachters. nog voordat hij de wachters aan kon vallen sprongen ze al op hem af. Hij weerde de aanvallen af, en duwde ze weg. Hij wij net aanvallen tot hij een bekende stem hoorde. 'Wacht!' hoorde hij hem zeggen. 'Nathan draaide zich richting de stem, en zag leith daar staan. 'Meh, sorry dat ik je wachters loop te pesten, maar ze willen me gewoon niet met rust laten; zei hij op lacherige toon tegen leith. maar ook al deed hij zo grappig, eigenlijk had hij geen idee wat er ging gebeuren, leith kon de wachters weg sturen, of hem aanvallen. en een gevecht tegen een kage had nathan nu absoluut geen zin in

Waarom hoorde de stad Yokusuka nou bij een van zijn steden? Hij haatte het om er naar toe te gaan. Er waren allemaal Outlaw’s en je hoefde maar heel even niet op te letten en al je geld was weg. Leith was gewoon veel trotser op een stad zoals Hoshisawa. Een rustige stad waar je niet elke dag bang hoefde zijn om te sterven. En nu was het zijn taak om de rust te bewaren in de stad, hoe zou hij dat ooit voor elkaar moeten krijgen? Geïrriteerd liep hij door de steegjes van de stad om zo min mogelijk mensen tegen te komen. Zijn kage hat had hij niet op, zo trok hij te veel aandacht aan en dat wou hij niet op het moment. ‘’Pardon.’’ Een vrouw ongeveer even lang als hij was botste tegen hem op. Ze had een pak aan zodat er zakelijk uit zag. Snel rende ze weer door. ‘’Weet je dat zeker?’’ riep hij haar nog na. Verbaasd draaide de vrouw zich om. Het koffertje dat ze onder haar linkerarm had verstopt zette ze op de grond. ‘’Wat weet ik zeker?’’ Het kwam er heel onschuldig uit, een normaal persoon had het geloofd. Langzaam benaderde Leith de vrouw, hij stopte recht voor haar om haar in de gezicht aan te kunnen kijken. ‘Yondaime Tsuchikage.’’ Hij wees naar zijn eigen gezicht. ‘’Als je me het nu nog teruggeeft maak ik er geen probleem van.’’ Hij stak zijn hand uit wachtend op het geld. Een techniek die heel vaak werd gebruikt. Je liep rustig rond en opeens botste iemand tegen je aan. Pas later kwam je er achter dat al je geld verdwenen was. Leith was hier vaak genoeg in getrapt. Nu had hij wel door wanneer iemand geld van hem probeerde te stelen. ‘’Het spijt me.’’ De vouw haalde het gestolen geld uit haar zak en gaf het terug aan Leith. ‘’Braaf,’’ mompelde Leith terwijl hij de vrouw op haar hoofd aaide, omdraaide om door te lopen.

Zijn voetstappen waren duidelijk hoorbaar door het nogal eg steegje dat zou leidde naar het centrum van de stad. De plek waar een standbeeld van hem zou moeten staan. Hij had het standbeeld zelf niet gezien, maar hij was er al trots op. Zijn gezicht zou door de hele Earth Country te zien. Leith stopte met lopen toen hij andere voetstappen hoorde door het steegje. De voetstappen waren steeds beter hoorbaar. Welke sukkel zou nu proberen zijn geld te stelen? Hopelijk was het niet weer een vrouw. Een vrouw zou hij nooit willen pijn doen. Een man daarin tegen zou hij tegen de grond aanslaan tot hij zijn excuses wist aan te bieden. Zou je hem een sadist kunnen noemen? Nee, dat weer niet. Het was niet dat hij genoot van de ander zijn pijn, dus hij was geen sadist. Hij wou alleen laten zien dan mensen dat niet bij hem moesten flikken en dat ging moeilijk als hij tegenover een vrouw stond. De voetstappen kwamen steeds dichterbij en toen het duidelijk was dat het een man was kwam er een grijns om Leith zijn gezicht tevoorschijn. Zoals Leith gehoopt had botste de man die een hoofd langer dan hij was tegen hem op en ging toen door met rennen. Leith pakte de man bij zijn pols vast en trok hem weer naar voren. Smakte hem tegen de grond aan zodat Leith zijn ene voet op zijn gezicht kon zette en zijn andere op de man zijn handen zodat hij hier niks mee kon doen. ‘’Weet je het zeker?’’ Een grijns verscheen op zijn gezicht. ‘’Ik vind het niet leuk om beroofd te worden.’’ Hij stak zijn handen in zijn zakken en haalde deze leeg. ‘’Nee, geen geld.’’ Leith haalde zijn voet van de man zijn hoofd vandaan waar nu een schoenafdruk op te zien was. ‘’Nu spijt het je, huh?’’ Hij schopte een paar keer in de man zijn maag tot hij bloed op begon te spugen. ‘’Dus wat hebben we vandaag geleerd? Ik ben niet aardig zoals de andere mensen en ik vergeet geen enkel gezicht. Als je dit ooit weer bij me flikt dan laat ik het niet hierbij.’’ Leith haalde zijn voet van de man zijn hand af zodat hij weer kon opstaan. Weer stak Leith zijn hand uit, dit keer met een gemene grijns op zijn gezicht. De man legde gaf het geld terug en liep toen half wankelend weg. Dat leerde hem om nooit meer van iemand te stelen. Eigenlijk was hij nu wel een goeie kage. Nee hij was niet aardig voor zijn mannelijke bewoners, maar hij leerde de mensen om niet te stelen.

Jammer genoeg had hij het einde van de steegje weer bereikt, er waren geen mensen die hij nog een les kon leren deze dag. Tot hij weer de stad verliet door het steegje. Hij liep naar zijn standbeeld. Oh, wat zag hij er goed uit. Wat begon de dag toch geweldig. Niet alleen had hij al iemand een wijze les geleerd, maar ook zag hij eindelijk zijn geweldige standbeeld. Naja, het was niet zo geweldig. Er was weer een vechtpartij aan de gang. Tussen zijn wachters en een mongooltje met wit gekleurde haar.. Hij kneep zijn ogen kort samen. Was dat niet? ‘’Wacht!’’ Zijn stem klonk luid. Hij veranderde zijn langzame en verveelde tempo in een wat snellere tempo zodat hij tussen Nathan en de wachters in kon staan. ‘’Stop.’’ Hij liet een gebaar zien alsof de mannen honden waren die naar zijn bevel moesten luisteren, omdat het deels waar was. ‘’En wie mag jij wel niet zijn?’’ De duidelijke belangrijkste wachter keek hem arrogant aan. ‘’Herken je me niet?’’ verbaasd keek Leith de man aan. Hij wist dat het pas bekend was gemaakt dat hij de Kage was. Pas een maand. Toch zouden de warriors in de stad moeten weten wie hij was. Er stond zelfs een gigantische standbeeld van hem een paar meter van ze verwijderd. ‘’Denk je echt dat ik tijd heb om elke Outlaw te herinneren? Als jij van plan bent een Outlaw te helpen moeten we jullie beide uit de weg ruimen.’’ De man trok zijn zwaard naar achteren en sloeg er mee naar Leith die de zwaard opving. ‘’Respectloos.’’ Hij trok de zwaard uit de man zijn armen en gooide deze op de grond. Met zijn vrije hand schoot hij naar de man zijn keel om hierin te kunnen knijpen. De man viel op zijn knieën. ‘’Doe dan iets,’’ snauwde hij de andere wachters toe die alleen bleven toekijken. ‘’Eigenlijk zou ik je hier moeten vermoorde, hoe durf je een zwaard op mij te richtte. Wachter, zeg hem wie ik ben.’’ Hij liet de man zijn keel los die nu begon te smachten naar adem. ‘’Yondaime Tsuchikage.’’ De wachter verdween weer in de achtergrond. ‘’Volgende keer kom je er niet zo gemakkelijk mee weg. Jullie kunnen nu weg gaan.’’ De wachters knikte en liepen weg. De hoofdwachter bleef nog even om op adem te komen voordat hij ook wegliep.

‘’Dus. Nathan Hollow. Je hebt aantal wijken verwoest en een belangrijke familie van de Darkness Country bijna uitgeroeid. Het laatste grote wat je deed was drie jaar geleden, de verwoesting van een middelgrootte stad in de Fire Country.’’ Zijn blik stond op serieus. ‘’Zolang je niks doet bij de Earth Country ben je welkom om hier zo vaak te komen als je wilt en normaal rond te lopen.’’ Normaal dacht hij er niet zo over. Hij haatte de meeste Outlaw’s en had hij Nathan niet persoonlijk gekend dan had hij Nathan ook gehate. Nu mocht hij Nathan zelfs. Hij was niet zwak zoals de andere mensen die hij kende. Hij zou iets voor elkaar kunnen krijgen. Al irriteerde het hem wel dat hij als kind behandeld werd. Een tevreden grijns verscheen op zijn gezicht, een grijns die verdween toen het Leith opviel dat Nathan nog steeds langer dan hij was. Het lengte verschil was wel een flink stuk gedaald. Eerst zat er ruim 30 centimeter tussen de twee. Nu nog maar 4 á 5 centimeter. Hij was nog niet gestopt met groeien, er kwam misschien nog een dag dat hij de gene was die op Nathan kon neerkijken en niet andersom. ‘’Dus, nu ben ik een Kage.’’ Zijn woorden zowel trots als arrogant. Hij staarde om zich heen waar mensen de tweetal aan keken. Een bekende Outlaw en een Kage die naast elkaar stonden. Ze verwachtte zo te zien een gevecht, eentje die er niet zou komen. Hoe sterk hij ook was, hij wist dat hij Nathan op het moment niet aankon. Hij was zijn vechtwijze niet vergeten en had nog steeds geen technieken er tegen. Hij was nu alleen maar power based, iets waar hij heel goed in was. Hij kon gemakkelijk een boom om piekeren of iets in die richting. ‘Laten we naar een plek gaan waar niet iedereen ons aankijkt.’’

:: Langer dan ik het had verwacht