Every single damn one of them

Ervaring : 3

Don't regret yesterday
Don't fear tomorrow
Just live t o d a y

Bomen zover als het oog kon rijken. Omringd door een laag mist dat deze bomen zelf vast hielden. Op zijn weg door het woud was hij nog niet veel anders tegen gekomen dan bomen, bomen en nog eens bomen. Best logisch eigenlijk omdat het anders ook geen woud zou heten. Aylan duwde met zijn hand de zwarte lokken haar opzij om de wond op zijn voorhoofd even te bedekken. Het leek maar niet te willen stoppen met bloeden dus probeerde hij het zelf maar een beetje tegen te gaan. Niet dat dat echt goed ging. Dat stelletje schoften die dachten hem te kunnen beroven van zijn geld en andere spullen die hij bij zich had. Zij hadden hem die wond gegeven en daar was hij niet blij mee. Aylan had geen andere mensen verwacht in dit woud wat hem onoplettend had gemaakt. Daar hadden die rovers blijkbaar op gewacht en hem totaal verrast. Gelukkig had Aylan een snel reactie vermogen en had hij zijn katana snel kunnen pakken. Twee van hen had hij het leven afgenomen en enkele ander verwond. En of hij daar moeite mee had gehad? Zeker niet. Niet na wat er hem allemaal was overkomen de laatste jaren. En het ergste van die gebeurtenissen was dan toch echt de dood van zijn beide ouders. Vermoord voor zijn ogen op zijn achtste verjaardag. Sinds dien heeft hij eigenlijk nooit meer zijn verjaardagen gevierd, maar nog wel bij gehouden.
Aylan haalde zijn hand van zijn voorhoofd om een paar takken aan de kant te duwen zodat hij zijn weg kon vervolgen. Zijn had was rood gekleurd en liet het bloed ook achter op de takken die hij weg duwde. Hoelang en hoever hij nu had gelopen, wist hij niet. De hoofdpijn die hij door de klap tegen zijn hoofd aan had gekregen, zorgde ervoor dat hij niet helemaal helder meer kon denken. Toch lukte het hem wel om zijn weg te vinden. Dat ging bijna automatisch. Zijn benen brachten hem bij een kleine rivier die zijn weg tussen de bergen door maakte. Richting zee. De zon was al verdwenen achter de bergen dus het zou snel donker worden. Dit was dus een goede plek om de nacht door te brengen, maar daar zou hij zich pas later mee bezig houden. Eerst even de boel schoon maken. Aylan liep naar de oever van de rivier en knielde daar neer. Hij haalde zijn katana van zijn rug af en legde deze vlak naast hem neer op de grond zodat hij het snel kon pakken voor het geval dat die rovers weer kwamen opdagen. Aylan maakte een kommetje van zijn handen en legde die in het water. Zodra het vol was gelopen met water, drukte hij het in zijn gezicht om het schoon te maken. Het koude water was verfrissend en zorgde ervoor dat hij weer iets helderder kon nadenken. Hij gooide het water nog een paar keer in zijn gezicht om er zeker van te zijn dat die schoon was. Daarna deed het het nog twee keer extra. Gewoon voor dat frisse gevoel.
Aylan pakte de kantana naast zich en haalde het zwaard uit zijn schede. Er zaten rode strepen en vlekken op. Afkomstig van zijn vijanden. De blauwe gloed die de katana normaal gesproken had, was nu niet zo zichtbaar meer. Het had plaatst gemaakt voor die rode kleur die bij de meeste mensen nare herinneringen naar boven haalde. En zo ook bij hem. Aylan legde het zwaard in het water en keek toe hoe de stroming in die rivier het schoon spoelde. Toen het volledig schoon was, was de schede aan de beurt. Deze duurde iets langer maar uiteindelijk was het ook weer helemaal schoon.

Het geluid van een brekende tak drong zijn oren binnen en met een ruk draaide Aylan zich om. De schede ruilde hij zo snel als mogelijk in voor de katana en hielt deze stevig vast. Dus zijn vermoedens waren waar. Die rovers kwamen terug. Waarschijnlijk om wraak te nemen voor hun dode vrienden of gewoon om de klus af te maken. Ze leken dit keer alleen niet hun best te doen voor het voordeel van de verrassing. Wat ze eerder wel hadden gedaan. Wat een beginners fout om op een takje te gaan staan. Aylan stond op en hielt zijn blik strak gericht op het dichte woud. Waar ze dan ook vandaan zouden aanvallen, hij was klaar voor een tweede ronde. 'Laat je zien,' sprak hij op een neutrale, zelfverzekerde toon. Afwachtend op antwoord of een reactie.

Tanner \\

Ervaring : 21

I heard your voice. And the monster laughed.
Laughing with your voice, it stuck its hand out to me.
"Hey, wait! Is it really you?" "Yes! It's really me!"
You and I joined hands, ready for our first day of second term.

Bah, hij haatte het wanneer hij erop uit werd gestuurd om alles een oogje in het zeil te houden. Het had werkelijk totaal geen nut. Tanner wist zeker dat hij alleen zijn tijd aan het verdoen was door het woud te controleren. Als er inderdaad outlaws te vinden waren die herrie aan het schoppen waren, zouden ze het zelf wel oplossen. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij verder liep over de knarsende bladeren en afgevallen takken. Hij hoorde alles onder zijn voeten kraken, maar dat maakte hem niet uit. Tanner was niet van plan zichzelf te verbergen, simpelweg omdat er hier toch niemand was. En waren die er wel, dan.. Nou ja, dan zag hij wel weer. Even schudde hij met zijn hoofd. Zo moest hij niet denken, er was hier toch niemand. De vogels vloten hun dagelijkse lied en alles leek vredig en onaangetast. Nogmaals schudde de jongen met zijn hoofd. Waarom had hij nou geluisterd naar zijn trainer? Het had toch geen nut gehad om hier een kijkje te nemen. Zoals hij al eerder had gezegd tegen de man die zijn training leidde, dit had geen nut. Hij verdeed zijn tijd. Een enkele seconden draaide de jongen zijn hoofd om en wilde zijn lichaam mee laten draaien, maar dat was al genoeg geweest om te zien wat hier gebeurd was. Bloed, overal bloed. Een huivering ging door zijn ielige lichaam heen. 'Damn, wat is er hier gebeurd?' Hij knielde even neer en lied zijn hand door een beetje bloed glijden, waarna hij het voor zijn neus hield en er een enkele seconden aan rook. Ja, het was zeker weten bloed. En het was vers. Snel veegde hij het bloed weer af aan zijn broek en stond op. Het was zijn taak om te kijken wat er gebeurd was. Zíjn taak om zíjn volk te beschermen. Hij schudde, voor de derde keer nu al, met zijn hoofd. Hij twijvelde. Twijvelde of het wel de juiste beslissing was om uit te zoeken wat er was gebeurd. Toen haalde hij toch zijn schouders op en zette een paar stappen. Het maakte hem niet uit. Ondanks dat hij alleen met een pijl en boog overweg kon en verder geen greintje kracht had, zou hij de persoon vast wel aan kunnen. En anders was hij verlost van het miezerige leven wat hij nu leidde. Nee, zo mocht hij denken. Toch dacht hij zo. Met een versnelde pas volgde hij de sporen bloed die aan sommige takken vastplakte. Soms moest hij enkele momenten goed rondkijken om het spoor terug te vinden, want blijkbaar begon het bloeden van de persoon te stelpen. Of misschien had hij een manier gevonden om het minder te laten worden. De geur van de rivier begon lanzaam Tanners neus binnen te dringen. Hij had altijd al een goed geurvermogen gehad. Bingo! De persoon zou vast en zeker naar de rivier gaan om zijn wonden schoon te maken. Met een snelle beweging trok hij de boog op zijn rug ervanaf en vistte een pijl uit de pijlkoker. Hij spande de boog aan en liep verder. De takken en bladeren waar hij op liep kraakten luid, maar dat maakte hem niet. De persoon zou toch wel te weten moeten komen dat hij hier was. Dus dat kon beter vroeg dan laat gebeuren. 'Laat je zien.' De stem kwam uit het niets en Tanner had nog niet verwacht zo dichtbij te zijn. Zijn reukvermogen liet hem weer eens in de steek. Met een stalen gezicht liep hij verder en zag de persoon staan. Hij was van zijn leeftijd, zwart haar en twee ogen. Beide met een andere kleur. Ook was hij langer, waarschijnlijk iets van 10 centimeter. Hij had een zwaard, een katana om precies te zijn. Tanner bleef zo serieus kijken als altijd, maar merkte wel dat hij in het voordeel was. Ten eerste was de jongen gewond en Tanner niet. Ten tweede had Tanner een pijl en boog, waarmee hij van een afstand iemand kon verwonden. De jongen had alleen een katana, waarmee je alleen van dichtbij kon aanvallen. Tanner spuugde een klodder spuug naast zich op de grond en keek toen weer naar de jongen, de pijl op hem gericht. 'Ik had nog zo gehoopt dat het vandaag een beetje rustig zou blijven. Gewoon relaxt een wandeling door het bos. Maar nee hoor, toen kwam jij.' Het klonk smalend en Tanner moest toch even een seconde lang glimlachen, iets wat normaal gesproken tegen zijn principes inging. 'Smeer hem,' zei hij nog. Dit was zijn laatste waarschuwing. De eerste en de laatste. Tanner was dan wel niet de beste kage die er bestond, toch wilde hij liever niet mensen zoals de persoon voor hem op zijn grondgebied hebben. Ondanks dat hij helemaal geen kage wilde zijn, ging dat tegen zijn principes in. De persoon voor hem moest maken dat hij weg kwam.