Pleased to meet you, my name is Ryou. Fujisaka Ryou. Ooit gedacht waarom mensen denken? Leven, eten, ademen? Of sterven? Ik wel, maar ik ben nooit op een antwoord gekomen voor die standaard onnozele vragen. Waarom is er licht en waarom donker? Mensen zijn domme creatie's en er zijn nog dommere mensen die denken dat ze geschapen waren door een onnatuurlijke kracht genaamd God. Onzin, pure waardeloze onzin. God bestaat niet, hij hoort van mensen te houden. Waarom gaan we dood? Waarom gaan onze geliefde dood? Als hij echt zo sterk was dan had niemand een vreselijk leven. Het was de grootste onzin die ooit bedacht was door één of andere kleuter met een te grote fantasie of door iemand die ergens op wou steunen. We zijn allemaal zwak, houden van iets, willen geen afscheid nemen van vele dingen. Ik ben anders, beter, slimmer en sterker. Ik ben het licht van deze planeet, mensen zien me als de duisternis. Schijt aan hen. 'Those who fear the darkness have no idea of what the light can do.' niemand was bang voor het licht. Iedereen was bang voor de duisternis en de geheimen die niemand kan zien. Ik weet beter dan hen en binnenkort weten zij ook het gevaar dat in het licht loert. Ik weet niet hoe mensen mij zouden noemen, gek, gestoord, goed. Dat zijn onzinnige dingen die ze uitkramen, niemand weet wat het goede en wat het kwade is. Niemand kan vertellen wat dat is. Het enigste wat ik je kan vertellen is dat ik het Licht ben. 'Light.'

Mensen zijn dom, vooral bepaalde mensen op de planeet. Er waren ook een klein groepje mensen die het toppunt van domheid waren. Ze bemoeide zich liever niet met zulke mensen, maar helaas had ze het niet kunnen ontwijken vandaag. Uit frustratie trapte ze tegen een steen aan, de steen ging iets de lucht in en rolde nog wat meters door. Het zal vast niet fijn zijn om een steen te zijn, bedacht ze zich. Naja, het was haar probleem niet. ,,Stel idioten." ze wierp een chagrijnige blik op een andere steen die binnen voetbereik was maar besloot de moeite niet te doen om deze steen ook te pijnigen. Het begon als een gewone dag en ze ging eten kopen voor vanavond, spullen gekocht en weer terug naar huis. Maar zo makkelijk was dat niet gegaan, ze kwam een stel jongens tegen van een jaar of 14, stelletje krengen. Ze hadden hardhandig haar boodschappen op de grond gesmeten en toen ze nijdig werd hadden ze met een mes gaten in haar shirt gemaakt. Het was een schamend moment, maar die jongens hadden ook geen fijne herinneringen over gehouden aan hun poging om haar voor schut te zetten. Ze waren dichtbij een kanaal waar ze zo soepel mogelijk de jongens in gegooid had, haar boodschappen waren nog prima maar het shirt kon ze wel weggooien. Rijk was ze niet en ieder shirt is belangrijk, snel had ze een andere aangetrokken en daarna was ze hierheen gekomen. Sprite Forest. Het was een mooie plek en er gingen sprookjes rond over elfjes en kabouters, maar ook minder fijne verhalen over andere mythische wezens met slechtere bedoelingen. Het was toch onzin en het bestond niet, al moest ze toegeven dat ze de verhalen vroeger leuk gevonden had, maar toen verwachtte ze nog dat er een soort van les in die sprookjes zat net als in de zogenaamde verhalen over 'God'. Ze geloofde niet in dingen zoals een les, noem het dan op z'n minst anders. Ze wou niets geleerd worden, leven was een avontuur en ze wou alles zelf ontdekken. Zolang leven mensen niet en daarom wou ze alles doen wat ze kon doen en het tot het uiterste beleven. Als dat niet mogelijk was..dan wou ze het eeuwige leven. Wat haar betreft zou ze er onderzoek naar doen en zo'n techniek uitvinden, zo kon ze nog sterker worden.. Haha, zoiets zou vast onmogelijk zijn. Iets wat je enkel in sprookjes tegenkwam, naja, als ze zich ooit verveelde wist ze wat ze moest doen. Zelfs al was het verboden. Schijt aan de regels en wetten van Aohana. Bijna alsof de roze-harige dame iets zocht keek ze naar beneden, naar rechts, naar links en naar boven. Het was nacht en veel kon ze niet zien. Bang was ze echter niet, vroeger was ze bang voor het donker tot ze wist hoe eng het licht kon zijn. Al die dingen hadden een verhaal, evenals hoe zij was en hoe ze zo geworden was. Maar ze wou haar energie niet verdoen om aan die nare dingen te denken, haar verleden heeft haar gemaakt zoals ze nu is. Maar haar toekomst is wat komen gaat, het verleden is gebeurd en er hoeft niet aan gedacht te worden.

Het zicht van haar ogen ving een beeld op, wat het wel vaker deed, maar omdat ze het niet goed kon zien maar het wel opvallend was leek het specialer. Ze versnelde haar pas tot het eindelijk beter zichtbaar was, het gaf licht, was klein maar er waren wel heel veel. Vuurvliegjes, huh. Mensen die niet wisten wat ze waren zouden ze eng vinden zo in de nacht, licht kan wel degelijk eng zijn net als zulke kleine beestjes die licht gaven. Maar zij vond ze niet eng, ze vond het prachtige creatie's die het bos een heel stuk mooier maakte. Daarom was ze hier ook redelijk vaak en zeker als het avond was, de vuurvliegjes waren gewoon veel te mooi. Als je ze zo zag dansen leken het elfjes in een magisch bos, maar dat was onmogelijk. Haar rechterhand ging langzaam omhoog en reikte uit naar een vuurvliegje, ze wou het vastpakken, wetend dat het niet zou lukken en zoals ze wist vloog het beestje snel weg. Toch gaf het een mooi gezicht. Ze volgde een groep vuurvliegjes, het leek alsof ze een bestemming hadden. Takken en bladeren kraakte onder haar voeten, als ze niet oppaste zou ze vallen, het duurde een tijdje en ze was redelijk wat gestruikeld waarvan ze één keer bijna gevallen was maar ze nam aan dat ze bij hun bestemming waren. Iniedergeval vond zij dat ze haar bestemming bereikt had, ze was bij een rivier aangekomen. Het water stroomde langzaam en de vuurvliegjes dansde erboven. Het was een mooi gezicht. Ze liet zich langzaam neerzakken op een grote platte steen en keek een tijdje naar de vuurvliegjes, tot ze geritsel hoorde. Misschien van een beest, misschien van een kabouter, maar waarschijnlijk van een mens. Ze stond op en deed alsof ze niets door had en staarde een tijdje melangolisch naar de rivier. Plots draaide ze zich om en een Kunai vloog door de lucht, hij bereikte een boom en stopte. ,,Kom tevoorschijn." ze had geen behoefte aan bezoek of andere mensen. Ze fronsde kort haar wenkbrauwen, maar snel veranderde haar blik in een normale maar toch ijzige en koude blik. Prachtige eerste indruk zal het zijn.