A fading star is nothing less than a shining star. :: OPEN ::

Ervaring : 69

Het liefst wou ze nu opstaan, weglopen en naar huis. Zo snel mogelijk zodat ze hier weg was. Ze had niks tegen de mensen die hier woonden, je kon iemand die je niet kende namelijk moeilijk haten. Maar toch, het leek hier erger dan ze altijd had gedacht. Haar knieën waren al veel minder aan het trillen, maar toch bleef ze nog even zitten. Het leek haar alsof dit plekje waar ze nu was minder makkelijk bereikbaar was. En nu hoopte ze dat ook, zodat ze niet voor andere mensen een zwak persoon leek. Want hier was je gedoemd als een zwak persoon. Je was uiteraard het slachtoffer. Natuurlijk was ze geen zwak persoon. Ze kon zichzelf best verdedigen en vluchten lukte altijd wel. Maar zoals ze hier nu zat leek ze wel een zwak persoon. Ze hoorde voetstappen en keek op. Een meisje met groen haar en groene ogen kwam aangelopen. Op haar gezicht was een enge glimlach te zien. En ook al zag ze er voor de rest schattig uit kreeg ze zeker door de glimlach al rillingen. Het was niet aangenaam. En ergens zou het beeld helemaal af zijn als het meisje ene bloederig mes in haar hand had. Gelukkig verdween de enge glimlach al snel, maar toch leek iets niet echt goed iets voelde niet goed. ‘Ja, ik was even in paniek.’ Zei ze, toch nog met een glimlach. Als er andere mensen waren kwam er automatisch een glimlachje. Hoe zwak ook, hij was er. Nu was het een glimlachje dat liet zien dat het wel meeviel,w at er toen net gebeurde. ‘Ik kan mezelf goed verdedigen, maar in het echt is het toch anders dan tijdens trainingen hé.’ Zei ze. Ze duwde zich een beetje af en ging staan, om tegen de muur te steunen. Met haar hand veegde ze lichtjes langs haar keel, toch bleef er wat bloed achter. Gelukkig niet haar bloed, het zou niet zo goed zijn moest ze aan haar keel bloeden. Ze veegde het een beetje af aan de muur langs haar. Bloed, niet bepaald één van haar favoriete dingen. Zeker niet als het andermans bloed op haar was. Even bekeek ze het meisje, waarbij de vraag kwam wat ze hier deed. Dit leek haar nou niet bepaald een plek waar zo’n meisje rond zou hangen. Zou ze net zoals Nanami verdwaald zijn? Als ze van ver kwam kon het zeker mogelijk zijn, maar voor Nanami, iemand die in de Fire Counrty woonde was het nogal dom dat ze zo makkelijk verdwaalde. ‘Euh, ja, mezelf aanspreken helpt meestal wel goed.’ Zei ze. ‘Het is trouwens Nanami.’ Zei ze daarna nog snel. Tja, het in zichzelf praten hielp. Anders zou ze nu nog aan het trillen zijn en paniekerig zijn. Zichzelf moed in praten, zo kon je het noemen. ‘En, wat doe jij hier, dit lijkt me nu niet bepaald de meest veilige buurt.’ Zei ze. Leek haar, nee, dit wàs gewoon niet de veiligste buurt. ‘Ik ben hier trouwens omdat ik een beetje, nogal verdwaald was.’ Het zou nogal dom klinken moest ze iemand anders vertellen hoe gevaarlijk het hier was terwijl het voor haar ook gevaarlijk was. Hier end aar hoorde je voetstappen, iets verder uit de buurt. Het bleef echter ver weg, meestal zelfs nog achter het muurtje. Wie ging er nu ook de moeite doen om over het muurtje te klimmen als er verder geen doel aan vastzat. Ze zag daar het nut niet van in. Een zucht gleed over haar lippen, iets aan het meisje gaf haar rillingen. De enge glimlach van voorheen. Ze dacht na. Groene haren en dezelfde kleur ogen, de enge glimlach, een schattig uiterlijk. Ze slikte. Luka Megurine. De naam was haar uiterst bekend. In tegenstelling tot de naam ‘Tanner South’ die haar helemaal niet zo bekend had geklonken, was ‘Luka Megurine’ veel bekender. Het was een naam die vaak met enige angst werd uitgesproken. Ze was een meisje dat er onschuldig uitzag maar gevaarlijk bleek te zijn. Haar naam deed dan ook af en toe een rondje. ‘Jij bent Luka Megurine? Niet?’ vroeg ze toen. Veel was er gelukkig niet aan haar houding en stem veranderd. Verhalen konden altijd lariekoek zijn. Maar er waren toch wel vaak verhalen.

:: Open. ::

Laatst aangepast door Nanami op ma aug 06, 2012 9:59 pm; in totaal 1 keer bewerkt

Ervaring : 71

The day when the sky is going to disappear came,
And I woke up...
That's right, you were the one who created 'yesterday'.
There's been times when I spit words that I now can't take back.
But still, the words "thank you" are left in my heart.

Waarom ze daar nu nog stond te kijken naar het meisje, wist ze niet. Het was gewoon zo. ze stond. En keek. Eigenlijk was ze het er niet helemaal mee eens en wilde ze ingrijpen, maar iets in haar zei dat dat overbodig zou zijn. Luka keek verstijfd naar een schouwspel waarnaar ze eigenlijk helemaal niet naar wilde kijken. Een meisje van zo rond haar leeftijd dreigde afgemaakt te worden door 4 jongens. Waarschijnlijk waren ze uit op geld. Misschie wel op iets anders. Luka wilde er niet bij nadenken aangezien ze zelf ook een meisje was. Hetzelfde zou met haar kunnen gebeuren, alleen was Luka wat beter bestand tegen dat soort dingen. Het meisje had lang witblond haar met twee vlechtjes. Ze zag er wel uit als het type wat breekbaar was en bang om dood te gaan. Een enkele seconde wilde ze ertussen springen en de jongens verleiden met geld, aangezien ze daar toch wel genoeg van had, maar het was al niet meer nodig. Het meisje duuwde de jongen van zich af en had hem zelfs een snee in zijn hand bezorgd. Luka glimlachte even trots. Trots dat het een meisje was die een jongen overwon. Eigenlijk had ze al de hele tijd een glimlach op, maar werd die even groter bij dat moment. Het meisje voerde een aantal kunstige acties uit en smeerde hem toen. Even keken de jongen haar kant op, aangezien ze er natuurlijk ook wel redelijk rijk uitzag. Maar waarschijnlijk zagen ze die vrolijke glimlach en het groene haar, want ze smeerden hem al snel. Nog steeds kon Luka niet begrijpen waarom iedereen zo bang voor haar was. Ze deed immers niks verkeerd, toch? Ze zuchtte even en liep verder. Ze moest immers iets afleveren bij de kage in de Wind Country. Als ze het goed had was het een soort verzoenings cadeau ofzo, iets om de vrede te bewaren tussen de edele families en de kage. Eigeniljk maakte het Luka niet zoveel uit, dus liep ze gewoon verder. Eigenlijk hoefde ze helemaal niet door deze buurt, maar het meisje von het altijd wel opwindend. Misschien zou er hier dan iets bijzonders gebeuren. En dat gebeurde ook. Je zag niet elke dag dat er een meisje werd beroofd van haar geld. Oké, het gebeurde wel elke dag, maar je zag het niet. Haar voetstappen weergalmde terwijl ze door het steegje liep.
'Bekijk het positief Nanami.' In de verte hoorde ze een stem die weergalmde doordat de muren zo dicht bij elkaar stonden. Als ze het goed had, was dit de stem van het meisje wat eerder wet aangevallen. Haar glimlach werd een enkele seconde groter toen ze besefte dat dit misschien wel zou betekenen dat er iets te doen was. Ze moest over een muurtje klimmen om bij het meisje te komen, maar dat was het waar. Anders had ze natuurlijk ook kunnen omlopen, maar dan had het veel langer geduurd en had ze misschien de weg wel niet eens gevonden. Na -niet zo heel soepel- over het muurtje geklommen te zijn merktte ze dat ze nog maar één hoek om moest om bij het meisje te komen. Ze hoorde de stem weer en bleven even om de hoek luisteren. 'Je bent in ieder geval veilig weggekomen,' zei de stem. Luka glimlachtte nog erger dan net, eigenlijk zag het er waarschijnlijk een beetje eng uit, en staptte de hoek om. Zonder aarzeling of twijvels liep ze dichterbij met nog steeds die angstaanjagende glimlach rond haar lippen. Ze liep dichterbij en leunde vlak tegenover het meisje tegen de muur. Nanali, of zoiets, zou haar nu duidelijk kunnen zien. 'Dat ging maar net goed, hea?' De enge glimlach was weg, maar waarschijnlijk had het kind hem nog wel net kunnen zien. Nu had ze een lieve, behulpzame glimlach rond haar lippen gestrekt. 'Die jongens waren wel erg eng. Doe volgende keer wat voorzichteger en probeer niet in de problemen te raken, oké?' Het klonk allemaal heel lief en behulpzaam, maar zou waarschijnlijk verraden dat Luka alles had gezien maar niks had gedaan. Misschien zou ze wel boos worden. Misschien niet. Het maakte Luka ook niet echt veel uit. 'By the way, ik ben Megurine Luka. Jij heet Nanali ofzo, toch? Ik hoorde je tegen jezelf praten.' Luka was niet echt het type wat loog, dus zei ze dat ook maar eerlijk. Ze zou de reactie van Nanali ofzo wel zien.

NOTE: "Sorry voor kortheid, volgende wordt langer. Promise. C:

During nights I can't speak well, I don't mind if I forget words.
I'm going to smile, smile more than anyone.
And at the end, I'll cry more than anymore.
From today on, I will become your wind.
So you can forgive someone...

Ervaring : 69

Het liefst wou ze nu opstaan, weglopen en naar huis. Zo snel mogelijk zodat ze hier weg was. Ze had niks tegen de mensen die hier woonden, je kon iemand die je niet kende namelijk moeilijk haten. Maar toch, het leek hier erger dan ze altijd had gedacht. Haar knieën waren al veel minder aan het trillen, maar toch bleef ze nog even zitten. Het leek haar alsof dit plekje waar ze nu was minder makkelijk bereikbaar was. En nu hoopte ze dat ook, zodat ze niet voor andere mensen een zwak persoon leek. Want hier was je gedoemd als een zwak persoon. Je was uiteraard het slachtoffer. Natuurlijk was ze geen zwak persoon. Ze kon zichzelf best verdedigen en vluchten lukte altijd wel. Maar zoals ze hier nu zat leek ze wel een zwak persoon. Ze hoorde voetstappen en keek op. Een meisje met groen haar en groene ogen kwam aangelopen. Op haar gezicht was een enge glimlach te zien. En ook al zag ze er voor de rest schattig uit kreeg ze zeker door de glimlach al rillingen. Het was niet aangenaam. En ergens zou het beeld helemaal af zijn als het meisje ene bloederig mes in haar hand had. Gelukkig verdween de enge glimlach al snel, maar toch leek iets niet echt goed iets voelde niet goed. ‘Ja, ik was even in paniek.’ Zei ze, toch nog met een glimlach. Als er andere mensen waren kwam er automatisch een glimlachje. Hoe zwak ook, hij was er. Nu was het een glimlachje dat liet zien dat het wel meeviel,w at er toen net gebeurde. ‘Ik kan mezelf goed verdedigen, maar in het echt is het toch anders dan tijdens trainingen hé.’ Zei ze. Ze duwde zich een beetje af en ging staan, om tegen de muur te steunen. Met haar hand veegde ze lichtjes langs haar keel, toch bleef er wat bloed achter. Gelukkig niet haar bloed, het zou niet zo goed zijn moest ze aan haar keel bloeden. Ze veegde het een beetje af aan de muur langs haar. Bloed, niet bepaald één van haar favoriete dingen. Zeker niet als het andermans bloed op haar was. Even bekeek ze het meisje, waarbij de vraag kwam wat ze hier deed. Dit leek haar nou niet bepaald een plek waar zo’n meisje rond zou hangen. Zou ze net zoals Nanami verdwaald zijn? Als ze van ver kwam kon het zeker mogelijk zijn, maar voor Nanami, iemand die in de Fire Counrty woonde was het nogal dom dat ze zo makkelijk verdwaalde. ‘Euh, ja, mezelf aanspreken helpt meestal wel goed.’ Zei ze. ‘Het is trouwens Nanami.’ Zei ze daarna nog snel. Tja, het in zichzelf praten hielp. Anders zou ze nu nog aan het trillen zijn en paniekerig zijn. Zichzelf moed in praten, zo kon je het noemen. ‘En, wat doe jij hier, dit lijkt me nu niet bepaald de meest veilige buurt.’ Zei ze. Leek haar, nee, dit wàs gewoon niet de veiligste buurt. ‘Ik ben hier trouwens omdat ik een beetje, nogal verdwaald was.’ Het zou nogal dom klinken moest ze iemand anders vertellen hoe gevaarlijk het hier was terwijl het voor haar ook gevaarlijk was. Hier end aar hoorde je voetstappen, iets verder uit de buurt. Het bleef echter ver weg, meestal zelfs nog achter het muurtje. Wie ging er nu ook de moeite doen om over het muurtje te klimmen als er verder geen doel aan vastzat. Ze zag daar het nut niet van in. Een zucht gleed over haar lippen, iets aan het meisje gaf haar rillingen. De enge glimlach van voorheen. Ze dacht na. Groene haren en dezelfde kleur ogen, de enge glimlach, een schattig uiterlijk. Ze slikte. Luka Megurine. De naam was haar uiterst bekend. In tegenstelling tot de naam ‘Tanner South’ die haar helemaal niet zo bekend had geklonken, was ‘Luka Megurine’ veel bekender. Het was een naam die vaak met enige angst werd uitgesproken. Ze was een meisje dat er onschuldig uitzag maar gevaarlijk bleek te zijn. Haar naam deed dan ook af en toe een rondje. ‘Jij bent Luka Megurine? Niet?’ vroeg ze toen. Veel was er gelukkig niet aan haar houding en stem veranderd. Verhalen konden altijd lariekoek zijn. Maar er waren toch wel vaak verhalen.

:: Open. ::

» Weary {Open}

A fading star is nothing less than a shining star. :: OPEN ::

A fading star is nothing less than a shining star. :: OPEN ::

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen