Just to fall into your { ＡＲＭＳ }

ＫＡＺＥＫＡＧＥ Ervaring : 14

{ If I were to lose all that surrounds me
If I were to find only a void
I would give up all my senses
Just to fall into your arms ... }

'M'n zweterige handen streelde haar gezicht, langzaam, alsof het in slow-motion gebeurde omhelsde ik haar stevig. Bang om haar weer kwijt te raken. Plots waaide ze weg in kleine blaadjes, net als een roos. Ik schreeuwde. Rende achter haar aan. En schreeuwde weer, tot ik besefte dat ze weg was. Ik zakte neer op de grond, m'n handen tegen m'n ogen drukkend. Toen het geschreeuw afegelopen was kwamen de tranen. Alsof er niets gebeurd was belande ik op de straat, samen met m'n één jaar jongere broertje. Martell. Het sneeuwde en de mensen besteedde geen enkele aandacht aan ons. Alsof ze onzichtbaar waren. Beelden flitsten voorbij, blije momenten, maar ook nare momenten. En helaas waren er meer nare momenten..'

Snakkend naar adem schoot hij overeind, het scheelde weinig maar hij had uit de boom kunnen vallen. Hij keek naar z'n trillende hand en leunde vervolgens met z'n hoofd erop. Het was een droom. Gelukkig. Ook al had hij het zelf wel kunnen weten, hij was opgelucht. Waarom moesten die beelden terugkomen? Z'n geliefde die hij wou, nee, moést vergeten.. en z'n broertje, de belangrijkste persoon in zijn leven. Dat was hij, tenslotte is hij dood. En de dood kan niet terugkomen naar de wereld van de levende, dat wist hij en toch hoopte hij soms dat Martell weer voor z'n deur stond. Hij ademde veel lucht in en blies dat allemaal in één keer uit. Hij was wat rustiger nu. Met de rug van z'n hand veegde hij de zweetdruppels van z'n voorhoofd. Daarna zakte hij ontspannen achteruit. De dagen gingen traag voorbij, er gebeurde niets en hij had enkel papier werk om z'n tijd mee te verdoen. Daarom rende hij vaak weg naar Sprite Forest, omdat ze hem daar moeilijker zouden kunnen vinden. Bovendien kon hij er tot rust komen. Waarom was hij eigenlijk kage geworden? Martell was de reden. Slechts voor hem werd hij Kage, de rest van het dorp kon hem niets schelen. Helemaal niets. Toch als er iets was beschermde hij hen, waarom? Ten eerste omdat Martell dat wou, ten tweede omdat het anders ten koste zou gaan van z'n reputatie; en dat is iets wat toch belangrijk is als kage zijnde. Waarschijnlijk kende slechts de dorpelingen zijn gezicht, buitenstaanders zouden geen idee hebben van zijn macht. Ze zouden het zelfs niet raden, hij was lui en deed alles op z'n eigen tempo en het liefst liet hij andere al het werk doen. En vaak lukte het hem ook nog. Als het moest deed hij zijn best .. als hij het wou.

Hij veegde de sneeuw van zijn hoofd af en deed een poging om zijn handen te verwarmen door er tegen te blazen. Zonder succes. Het begon te vervelen, de zelfde omgeving en steeds weer hetzelfde geluid. Dát en hij begon het koud te krijgen. Voorzichtig stond hij op, maar het was zonder succes. Doordat de tak bevroren was, was het natuurlijk ook glad. En dan val je. Met een akelige vaart stortte hij naar beneden. Hij bleef voor enkele seconde liggen voordat hij besloot te gaan zitten en over de pijnlijke plek op z'n hoofd te wrijven. Hij dacht aan de woorden van Leia. "I think.. Hapiness is like hot chocolate on a cold day." een kleine glimlach kon hij niet onderdrukken. Hij dacht eerder dat blijdschap iets was als sneeuw. Welke vorm heeft het? Waarom is het wit? Hij besloot er niet verder over na te denken en stond op, de grond was gelukkig niet glad door de verse sneeuw. Traag begon hij te lopen terwijl hij z'n mond onder z'n kraag drukte, zodat het iéts minder koud was..

Ervaring : 71

_{Links, rechts, links, rechts. De sneeuw knerpte onder haar voeten. Eigenlijk was het best wel een ontspannen geluid zo. Dit was sowieso wel een ontspannen plek, niets mis mee. Als je niet beter wist had dit de hemel kunnen zijn. Of niet, het lag er maar aan hoe je het beek. Luka zelf hield van de sneeuw, van het licht die erop scheen op een zonnige, koude dag en de vogeltjes die onverstoorbaar door vloten. Het maakten hun niet uit welke dag het was, welke temperatuur of welk seizoen. Nee, ze vloten hun lied en deden dat de volgende ook weer. En de volgende dag. En de dag daarna. Luka lied een kort, klein zuchtje horen terwijl ze een poging deed haar handen warm te krijg door ze in de zakken van haar dikke, wollen jas te steken. Haar gezicht zat er ook half in, vrijwel alleen haar ogen en wangen met een rode blush van de kou erop staken er boven uit. De winter was een fijn seizoen, op die verrekte kou na. Voor een meisje van haar stand was die kou een ramp. Want ja, ze was een meisje van hoge afkomst. En meisjes van hoge afkomst droegen geen broeken. Tenminste, in haar familie was dat taboe. Dus staken haar magere, bleke benen onder de jas vandaan. Het was enorm koud zo met alleen een rokje, sokken en schoenen aan. Ondanks dat ze nu zo'n jaar of één à twee voor zich zelf zorgde, hield ze zich nog steeds aan de familie tradities. Je wist maar nooit.
Het was Luka gewoon opgevallen. Niks speciaals, geen gezoek, ze zag het gewoon. Voetstappen van duidelijk één persoon. Ze was niet zo'n goede spoorzoeker dat ze aan de voetstappen kon vertellen of het een man, vrouw, kind whatever was, maar dat maakte niet uit. Ze had het koud, erg koud, en wat gezelschap kon misschien niet kwaad. Alhoewel, het lag er aan wat voor gezelschap. Eén of andere huurmoordenaar, daar had Luka geen zin in. Ze kon zich makkelijk verdedigen, maar deed dit toch liever niet. Haar dagen van vechten en mensen neersteken waren voorbij. Ze had fouten begaan en er van geleerd. Ze merkte dat de persoon van wie de voetstappen waren dichtbij was, want ze hoorde iemand praten. Duidelijk een mannen stem, maar wat hij zei kon ze niet horen. Ze pakte uit voorzorg het mes wat ze altijd in een van de kapotte voeringen van haar jas had verstopt en stopte het lemmet tussen haar tanden zodat ze haar beide handen vrij had, maar het mes toch gemakkelijk kon pakken. Daarna haalde ze een zwart bolletje uit haar jaszak, een muis, een zwarte muis. 'Wake up,' fluisterde ze tegen het beestje. Het was een zwarte muis met zwarte vleugels, als die van een duivel. Het beestje was klein en daarom zeer geschikt om het te laten kijken wie of wat die persoon was zodat ze niet onnodig in de problemen zou raken. Echter zou hij wel erg opvallen in de witte sneeuw, dus fluisterde ze een verontschuldiging naar het beestje en stopte het terug in haar jaszak. Met beide handen baande ze zich een weg door het struikgewas, want over het pad was te obvisious. Eenmaal een paar minuten gelopen te hebben kwam de persoon in beeld, een man, redelijk knap. Een seconde lang bestuurde Luka hem, maar wist niet zeker of hij een gevaar zou vormen. In eerste instantie wilde ze omdraaien, weglopen en geen problemen zoeken. Maar net toen ze dat wilde doen, zich omdraaide, begon Masaomi, haar muis, onwijs luid geluiden te maken. Het was een soort combinatie tussen piepen en.. iets anders wat je niet echt kon benoemen. Het klonk onwijs vervelend en was altijd goed te horen. Hij maakte dat geluid wel vaker wanneer hij geïrriteerd was. Even snoof Luka nijdig, maar daarna draaide ze zich snel om en liep uit de bosjes, haar mes nog steeds in haar mond. Intussen had ze haar pijl en boog die op haar rug hingen in haar handen genomen en richtte ze met een pijl om de jongen. Of man. Wat je ook wilde zeggen. 'Sorry voor het storen, maar waarschijnlijk had je me wel gehoord en ik heb niet echt heel veel zin om straks dood ergens in de bosjes te liggen. Het zekere voor het onzekere, weet je wel.' Ze snoof even en keek een seconde opzij, maar richtte haar blik daarna al weer op de man. Zou ze haar naam zeggen? Nee, geen goede keuze. Ze was haar reputatie verloren na dat ene incident. Waarschijnlijk zou hij haar naam wel herkennen, maar niet bepaald gevreesd zijn. Het ging al lekker zo.

"Hope u don't mind. c:"}