>> GENERAL <<
Naam >> Nanami Motoharu
Bijnaam >> Nana
Leeftiijd >> 20
Geslacht >> Vrouwelijk
Afkomst >> Kyoto

>> APEARANCE <<
Nanami >> Nanami is slank gebouwd en is rond de 1m70. Ze heeft blond-wit haar dat ongeveer tot haar knieën reikt, maar haar fel blauwe ogen vallen nog wel het meeste op. Vroeger droeg ze altijd een rokje met een kort bloesje en accessoires die niemand anders droeg, maar nu is dat veranderd naar een nette outfit. Ze draagt meestal een langen jurk met allemaal mooie stofjes en haar haar wat altijd los hing met van voor twee slordige vlechten is nu netjes opgestoken. Ze ziet er helemaal uit zoals dat hoort als vrouw van een rijke man zijnde. Niet dat ze het fijn vind, haar gevoel van vrijheid is ook door de uiterlijke verandering van haar afgenomen.
Natuur >> Als tijger ziet Nanami eruit zoals ze is. Vriendelijk en intelligent, maar gevaarlijk als je ruzie zoekt. Er lopen zwart-bruine strepen over haar roomkleurige vacht. Haar blauwe ogen drukken alles uit wat ze voelt. Ze heeft lange scherpe nagels, maar naast haar indrukwekkende tanden zijn die bijna niks.

>> PERSONALITY <<
Nanami was altijd een vrolijk persoon dat genoot van haar vrijheid. Ook al waren er tegenslagen, zij was het soort persoon die altijd bleef glimlachen. Familie en vrienden zijn het belangrijkste in haar leven. De dood van haar ouders verklaart dus ook waarom ze zodanig veranderd is. Ze is stil, doet wat haar gezegd word en heeft geen gevoel van vrijheid meer. Ze gedraagtz ich als de perfecte vrouw van een rijke man. Er wordt dan ook niks minder van haar verwacht.

>> PAST <<
Tot op de leeftijd van 15 is er in haar leven niet veel gebeurd. Ze groeide op met haar grote broer en moeder. Haar vader had hun verlaten toen ze vijf was. Dus ze herinnerd hem zich nog vaag. Maar haar broer was als een tweede vader voor haar, dus veel problemen bracht het niet meer. Rond de leeftijd van 15 ontmoette ze een jongen. Het klikte meteen en ze spraken een paar keer af. Al snel groeide er een relatie uit, maar het duurde ook niet al te lang of ze leerde de echte hem kennen. Hij werd snel kwaad, als ze bijvoorbeeld met een andere jonge praatte of om iets heel kleins. Het probleem hiermee was dat hij zich niet kon inhouden dan. Hij schelde haar uit alsof ze een stuk vuil was, en af en toe kreeg ze ook wel eens een klap. Toch kon ze niet weg gaan, als hij de dag erna zo lief sorry zei en haar een knuffel gaf. Om te beloven het nooit meer te doen. Hij smeekte altijd voor haar om terug te komen, en dan kon ze geen nee zeggen. Maar hij brak zijn belofte telkens weer.
Na twee jaar leerde ze iemand kennen, er was een klik, zo eentje die alleen beste vrienden konden hebben. En na een tijdje heeft deze vriend haar geholpen afstand te doen van Kouichi. Niet dat alles beter werd. Nee, het duurde niet snel of alles ging slechter. Toen ze thuis kwam van het boodschappen doen merkte ze al dat er iets niet goed was doordat de voordeur op een kier stond. Ze duwde de deur verder open maar iets hield het tegen. Toen ze wat harder duwde kreeg ze de deur helemaal open, maar er was een klap op de houten vloer te horen. Het was haar vader, hij was omhoog geduwd door de deur die ze open duwde en viel weer levenloos tegen de grond aan. Ze had gegild en was het huis niet binnen gegaan, ze wist dat ahar moeder er niet meer
was en wou haar ook niet zo zien.
Hierna ging alles erg snel, ze verhuisde naar haar oom en tante in Sapporo, het contact met haar vrienden raakte ze ook kwijt en de enigste die ze af en toe niog zag was haar broer. Ze veranderde helemaal, niet alleen door de dood van haar ouders, maar ook door hoe haar oom en tante waren. Ze waren streng en vonden dat ze eens goed opgevoed moest worden. De kleding die ze altijd droeg veranderde in lange jurken die volgens haar tante en oom ‘beschaafder’ waren, en ze moest van de ene persoon naar de andere om beschaafde mensen te leren kennen. De grootste verandering kwam pas na een jaar, maar het was wel de ergste van allemaal. Ze werd uitgehuwelijkt. Het werd haar zomaar verteld, zelf mocht ze er niks meer over zeggen.

Met mijn ogen bestudeerde ik de lange haren die mijn tante aan het kammen was. Ik kan er niks aan doen dan terug te denken aan vroeger. Het was dom dat het hierdoor kwam, maar dat ik zelf besliste wat ik deed liet zien dat ik nog enige vrijheid had, nu was dat allemaal weg. Het enige wat ik nog had was haar haren die zo lang waren, maar het werd altijd netjes opgestoken. Net zoals nu. ‘Ik wil dat je netjes bent, zoals we je hebben opgevoed.’ Het enigste wat ik deed was zachtjes knikken. Hoezo opgevoed? Mijn ouders hadden mij opgevoed. Rustig stond ik op terwijl mijn tante wat aan mijn jurk prulde om het te perfectioneren. Ik liep de trap af terwijl tante me nog influisterde dat het een rijk man was, dat dit heel belangrijk was. Er waren meer mensen aanwezig dan normaal, het was te zien dat dit belangrijk was. Toch wel nieuwsgierig keek ik naar de jongeman die met zijn rug naar me stond. Ik verstijfde echter toen hij zich omdraaide en met een glimlach twee lettergrepen uitsprak. ‘Nana.’ Ik was stil, glimlachte niet eens, totdat ik aangestoten werd door mijn tante. Ik knikte en maakte een elegante, buigende, beweging. Toen hij mijn hand pakte ging mijn andere hand naar mijn nek, waar een litteken zat, wat hij me had bezorgd. ‘Wat fijn om je weer te zien.’ zei hij terwijl hij een kus drukte op mijn hand. ‘Het is ook fijn om jou te zien, Kouichi.’ zei ik. Ik volgde hem blindelings, zoals er vanavond van me verwacht werd. En toen hij aan het eind van de avond vroeg of ik zijn vrouw wou zijn zei ik ja. Vanbinnen zei ik nee, maar er werd een ja van me verwacht. Ik mocht de ovale ring met de vele glinsterende diamantjes niet afwijzen.