Van kleins af aan wist ik al dat ik anders was. Ik was nooit een sociaal kind geweest en andere kinderen hadden me nooit gemogen, hun ouders trouwens ook niet. Ik was het kind dat andere kinderen van de schommels wegjoeg omdat ik wou schommelen, ook al waren er nog genoeg schommels over. Ik was het soort kind dat mijn lunch altijd alleen op at en kwaad werd als er iemand aan mijn tafeltje kwam zitten. Het leek alsof ik nooit behoefte had gehad aan vriendschap. Niets was echter minder waar. Ik wou enorm graag vrienden maken, maar ik was er te anders voor. Het was mijn eigen schuld dat ik andere kinderen bang voor mij maakte, dus was het ook mijn eigen schuld dat ik geen vrienden had. Nou, het was niet geheel mijn eigen schuld. Ik was opgevoed door twee asociale ouders die wel wat beters te doen hadden dan hun kind een goede opvoeding te geven. Ik was een ongelukje, dat werd mij ook duidelijk gemaakt.
Dit alles en nog wat kleine zaken zorgden ervoor dat ik hier terecht ben gekomen. Ik heb echter wel geleerd mensen niet meer zo snel te vertrouwen omdat ze zeggen dat ze je vrienden zijn. Want nu kon ik opdraaien voor hun misdaden, en zij? Zij lopen nog ergens vrij rond, op zoek naar weer iemand zoals mij, iemand die ze kunnen gebruiken.

‘Dus, Tyler, hoe gaat het nu met je?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Wel goed volgens mij.’ Mevrouw Henderson noteerde snel iets in haar schrift en keek me toen weer aan. Als deze gesprekken niet verplicht waren zouden ze hier geen moeite in steken. Ik zei toch altijd hetzelfde, ik boekte geen vooruitgang.
‘Ik heb gehoord dat je laatst bent uitgevlogen op een bewaker. Hoe voel je je daarover?’ Weer haalde ik mijn schouders op. ‘Het zal wel niet goed zijn.’ zei ik. Het maakte me niet echt uit wat ze hier over me dachten, het was al te laat om het beter te doen.
‘Denk na voordat je iets doet.’ zei Mevrouw Henderson en ze klapte haar schrift dicht nadat ze nog snel wat genoteerd had. Ik knikte en stond op, nonchalant stak ik mijn handen in de broekzakken van mijn versleten jeans en liep weg.
‘Tyler, vergeet niet dat je ouders deze week komen, je wilt ze niet teleurstellen.’ zei Mevrouw Henderson, ik liep gewoon door, als het zover was zou ik wel zien of ze deze keer echt kwamen opdagen.
Eenmaal in mijn kamer greep ik naar de gitaar die in de hoek van mijn kamer stond. Het was één van de weinige dingen waar ik goed in was en waar ik rust in kon vinden. Ik gebruikte mijn vingers om rustig op de snaren te tokkelen. Het ging allemaal zo beheerst, kalm en vredig. Als je me hier zo zag zou je haast denken dat ik niet Tyler Adams was, maar een geheel ander persoon met mijn uiterlijk. Eigenlijk mocht ik niet op mijn kamer zijn nu. “Iedereen hier moest sociale contacten maken en je mag jezelf hiervan niet buitensluiten.” Zo was het mij verteld. Zoals altijd gaf ik er niks om, er was één tv in hetgeen wat ze de woonkamer noemden, en als ik die claimde kreeg ik een hele preek dat dat onbeleefd was enzovoorts. Het enigste stomme aan de preek was dat het altijd zo lang duurde. Dus bleef hij liever op zijn kamer, dan stoorde niemand hem.
Even richtte ik mijn blik op de oude klok die aan de muur hing. Het waren nog maar tien minuten tot we moesten eten. Me haasten om een tafel te hebben ging ik niet doen, ik zou gewoon wat mensen wegjagen, even makkelijk.
Ik kwam tien minuten te laat de zaal binnenlopen, daardoor moest ik ook niet meer aanschuiven voor mijn eten maar kreeg ik meteen een paar scheppen op mijn bord. Het gewoonlijke. Bijna alles uit blik, wat koud moest zijn was warm en wat warm moest zijn was koud. Om van te smullen. Ik zette mijn bord op een lege tafel neer en haalde nog een glas water waarna ik ging zitten en begon te eten. Ik keek echter verbaasd op toen de deur na vijf minuten nog eens openging en snel hierna weer dichtviel. Een meisje pakte een bord en ging eten halen. Ik had haar nog nooit in mijn leven gezien, maar ik kreeg een raar gevoel. Alsof ik het meisje al kende. Haar slanke lichaamsbouw, licht getinte huid en bruin-zwarte haar kwam me ergens bekend voor. Al helemaal toen ze op mijn tafel af kwam lopen en mij aankeek. Haar hazelnootbruine ogen vingen mijn blik en lieten niet meer los.
'Alexis Delaney.' zei ze toen ze aan mijn tafel kwam zitten. Niemand kwam aan mijn tafel zitten, ik joeg ze namelijk altijd weg. En dat was het rare aan dit moment, zij kwam aan mijn tafel zitten en ik joeg haar niet weg. 'Tyler Adams.' Antwoordde ik. Ik keek toe hoe ze begon te eten en begon hierna zelf ook weer te eten, maar ik keek al snel weer naar haar.
Het leek alsof zij een magnetisch bord was en ik de magneet was. Ik voelde me op een zekere manier tot haar aangetrokken. Ik had het gevoel dat zij zoals mij was, dat ze bij mij hoorde.