It's been long ~

Ervaring : 6

Het was vandaag precies twaalf jaar geleden dat Akira zijn ouders gestorven waren. De ijzige jongen keek met trieste grijze ogen naar de grond. Zijn voeten zaten verborgen onder de sneeuw. Zoals gewoonlijk lag er een wit deken in Sapporo. De mensen liepen langs de, vreemd uitziende, jongeman. De meesten negeerden hem, andere roddelden over zijn voorkomen. Maar de jongeman was imuun voor hun woorden en blikken. Het enige dat telde was de rouw om zijn ouders. Hij stond voor hun oude huis die nu volledig gerenoveerd was. De oude gevel was zwart geweest van de roet. Nu ging er een nieuwe, modernere gevel. Het dak was ook gemaakt uit ander materiaal. De mensen die erin woonden zagen er gelukkig uit. Ze beseften niet wat voor leed er was geweest voor hun tijd. Akira zou nooit meer aan tafel kunnen zitten met zijn ouders, hen horen lachen of zeuren over zijn opleiding.

Ondanks dat hij gebroken was van binnen stond zijn gezicht neutraal kil. Alleen iemand die de moeite zou doen, zou zijn trieste grijze ogen kunnen lezen. Maar niemand lette op hem. Hij was alleen, al twaalf jaar lang. Niemand die zei wat hij moest doen. Wat goed of slecht was. In sommige straten van Sapporo was hij berucht voor stelen. Vroeger zag men het door de vingers, 'Het is nog maar een kind. Hij is zijn ouders verloren' maar ook die tijden waren vervlogen. Sinds enkele weken was hij 'volwassen'. Een laagje sneeuw had zich ondertussen gevormd op zijn kap. Ruw schudde hij alles uit en stapte weg van wat ooit zijn huis was geweest. Er ging een vrolijke sfeer die hard botste met Akira zijn humeur. Het was alsof hij een kille zwarte wolk met zich meedroeg door de warme, zonnige straten van Sapporo. De jongeman sloeg een zijstraatje in en kwam uit op een lege straat. De weinige mensen die hier rondliepen hadden diepe blikken en een vreemde glimlach rond hun mondhoeken. Akira wist niet zeker of hij deze straat liever had dan de vorige, of niet. Zijn speer op zijn rug leek plots veel zwaarder en verleidelijker. Zijn boog lag veilig in zijn woonplaats. Akira verstrakte zijn kap zodat hij niemand hoefde aan te kijken.

Het was een korte straat maar het leek eeuwen te hebben geduurd vooraleer hij eruit was. Een soort van onaangename koelte viel van zijn schouders. Nu kon hij zich weer ontspannen. Hij was op een plein terecht gekomen waar enkele kraampjes stonden om noedels te eten. Akira had echter geen trek en liep het plein over. Hij moest nog enkel de hoek omgaan, richting het bos en daar naar zijn woonplaats. Maar aan de hoek liep hij tegen een obstakel. Iemand had net op hetzelfde moment om de hoek willen wandelen. Beiden liepen hard tegen elkaar. Akira, met zijn kort lontje, liet zijn hand glijden naar zijn speer en zei zacht grommend, "Kijk uit waar je loopt." en keek naar de persoon waar hij tegenaan was gebotst.

[Open voor iedereen]

Ervaring : 11

Zalvane voelde een warme adem in zijn nek en kon duidelijk een volwassen persoon in en uit horen ademen. Zijn rode ogen stonden kil vooruit gericht op een man voor hem. Waarschijnlijk 20 jaar of ouder dan dat hij zelf was. De kleren van die man zaten onder de modder en andere zooi waaronder oude bloed vlekken. Zalvane keek nog een keer naar het gezicht van de man. Ja, dit was zeker weten de persoon die hij moest hebben, maar dat leek wederzijds te zijn. Een andere man hielt stevig beide van Zalvane's handen vast terwijl zijn comrade de katana van hem uit zijn schede trok en het tegen de keel van de eigenaar zette. Subtiel. Iemand vermoorden met zijn eigen wapen, maar dat was niet het enige wapen dat hij bezat. Er was nog iets wat Zalvane veel liever gebruikte dan zijn katana. 'Zeg maar dag tegen deze mooie wereld,' klonk de krakende stem van de oudere man. Hij wilde er een eind aan maken, maar leek hier niet zoveel haast bij te hebben. Een grijns verscheen op het gezicht van de twintigjarige man en hij ademde diep in. Vervolgens creëerde hij een zeer hoog geluid dat nauwelijks te horen was met niets meer dan zijn stem. Een zeer krachtig geluid dat alles op zijn pad verwoesten. Dit waren zijn technieken. Technieken die gebruik maakten van niets meer dan geluid. De man werd achteruit geblazen en liet het zwaar vallen. Zalvane rukte zijn handen los en pakte zijn katana stevig beet. De man die hem zojuist nog vast had gehouden maakte een uithaal met zijn mes, maar kreeg het enkel voor elkaar om een kleine snee in zijn wang te maken. Zalvane was sneller geweest en had met een enkele zwaai van zijn katana recht door de borstkas van de aanvaller gesneden.

De twintigjarige man stopte zijn rechterhand in zijn zak en haalde er een klein boekje uit. Ondertussen stopte hij het zwaard terug in zijn schede om vervolgens het boekje open te slaan. 'Eens kijken...' zei hij zacht tegen zichzelf en negeerde het levenloze lichaam dat aan zijn voeten lag. 'Weer twee van het lijstje af.' Zalvane haalde een pen uit zijn zak en zette twee grote kruizen over de foto's van de twee mannen. Vervolgens klapte hij het boekje weer dicht en stopte het terug in zijn zak waar hij het vandaan had gehaald. Eventjes veegde hij zijn donker rode lokken haar achter zijn oor. Pas toen viel hem een kleine druppeltje bloed op dat uit de wond op zijn wang, omlaag rolde over zijn gezicht. Niet van plan om veel aan die wond te doen veegde hij simpelweg het druppeltje bloed weg en liep de steeg uit waar hij zojuist nog twee levens had genomen. Met zijn handen in zijn zakken gestoken en met een emotieloze blik in zijn ogen ging hij opzoek naar zijn volgende doelwit.

Het was weer eens verrassend vredig in Sapporo, maar voor hoelang dit nog zo bleef... Er lag een oorlog voor de deur en daar was hij zich maar al te goed van bewust. Zalvane liep een klein winkel straatje in en zo nu en dan nog wel eens naar de mensen. De meeste trokken zich niks van hem aan en gingen gewoon door waar ze mee bezig waren. Andere hadden niet eens door dat hij door die straat heen liep en er waren mensen bij die naar de snee op zijn gezicht staarde. Alsof ze wisten wat er allemaal was gebeurd en dachten dat hij ieder moment alle mensen hier zou vermoorden. Dit was echter niet zo. Zalvane mocht in zijn leven dan al heel wat levens hebben genomen, maar onschuldige mensen liet hij met rust. Er was voor hem namelijk geen reden om hen iets aan te doen. Nu nog niet tenminste. Zalvane liep het straatje uit en wilde een nieuwe inlopen toen hij plots ergens tegenaan knalde. Het was een ander persoon. 'Kijk uit waar je loopt,' sprak een jongen van waarschijnlijk zo rond de 17-18 jaar die niet snel genoeg bij zijn wapens leek te willen komen.

Zalvane haalde een van zijn handen uit zijn zakken en greep de pols van de jongen stevig vast. Hij keek de jongen eventjes kil aan en maakte een zacht klikkend en afkeurend geluidje met zijn tong. 'Als ik jou was zou ik niet zo snel naar mijn spulletjes grijpen,' zei de man zacht maar toch goed hoorbaar. Vervolgens liet hij de pols van de jongen los en stopte zijn hand weer terug in zijn broekzak. 'Tenslotte was jíj degene die tegen míj aanliep, hoor' vervolgde hij op dezelfde toon. Zijn rode ogen bleven rusten op de nogal apart uitziende jongen. Je zag ook elke dag weer iets nieuws. Zelfs Zalvane had nog lang niet alles gezien en meegemaakt. 'Zeg, vertel me eens. Wat is je naam?' De vraag paste misschien niet echt bij het moment, maar misschien was deze jongen wel een van de mensen waarvan hij alleen een naam in zijn notebook had staan. Niet iedereen liet zich namelijk zo makkelijk fotografen.

Ervaring : 6

Voor Akira de jongeman voor hem kon bekijken had hij al zijn pols vastgegrepen. De rood harige jongen was snel, dat moest hij hem nageven. Akira bleef stil staan en liet zijn andere hand glijden naar zijn heup tas waar kunais in zaten. Als deze van plan was hem aan te vallen dan zou hij dat niet zonder slag of stoot laten gebeuren. De achtien jarige jongen kreeg plots door dat de persoon voor hem stukken ouder was maar... ook een stuk kleiner. Een irritant geluidje kwam uit de mond van de man voor hem. Een zenuw trekje was boven Akira's linkeroog te zien. 'Als ik jou was zou ik niet zo snel naar mijn spulletjes grijpen,' de jongen gromde zacht. Algauw liet de vreemdeling hem los, even wreef hij over zijn pols en liet hem naast zijn zijde zakken. Zijn andere hand ging nog klaar bij zijn kunais. 'Tenslotte was jíj degene die tegen míj aanliep, hoor' weer al zo'n nutteloos gesprek, dacht Akira. Iedere keer was hetzelfde liedje. 'Eigenlijk was jij...' nu begon hij het beu te raken. Telkens die verwijten. Zeker oudere mensen konden dat goed. "Ik denk dat we allebei in de fout waren, aangezien jij noch ik de moeite deed om om de hoek te kijken." zei Akira poeslief waar de ergernis duidelijk in te horen was. Het liefst had hij nu gewoon willen doorstappen. Naar de bossen, eten en terug een poging doen om contact te leggen met de wolven die er schuil gingen. 'Zeg, vertel me eens. Wat is je naam?' verbaasd keek Akira de onbekende aan. Het was een vreemde vraag, zeker in deze context. De jongen had geleerd om anderen te argwanen. Hij voelde zich ook niet geheel op zijn gemak. Undercover politie vroegen vaak zijn naam vanwege zijn diefstallen. Als dit weer zo eentje was dan hing hij. Deze was geen normale persoon, net als Akira zelf. "Hangt ervan af wie het vraagt." antwoordde hij voorzichtjes met zijn vinger door de ringel van een kunai.