ＤｅＣｏＤＥ

Ervaring : 6

Kunnen duizend woorden meer zeggen dan één simpel woord? Meer wordt er wel gezegd, maar de emotie die het over brengt.. Wat maakt het ook uit, hoeveel ze ook schreeuwde niemand hoorde haar, als ze wat uit probeerde te leggen met veel woorden.. Er kwam ook niets van. Ze greep naar haar arm, denkend aan haar vader. Ze haatte hem, verachte hem voor alles wat hij gedaan had. Iedere keer als ze aan hem dacht leek het zich weer te herhalen: het slaan, schoppen en het kaarsvet dat over haar borst en rug droop. Ze mocht haar vader dan wel haten, maar zo naïef als ze was deed ze haar best om complimenten te krijgen en goede cijfers te halen.. De complimenten kwamen nooit, deed ze iets goed keken ze haar koud aan, haalde ze minder dan 90% goed was het weer tijd voor de marteling. Het was 'normaal' ik moet 'perfect' zijn. Dat dacht ze altijd en dat werd ook in haar hoofd getrapt sinds haar geboorte. Perfectie was de enige optie. Slechts de sterkste overleven de wereld, door de zwakkere uit te roeien en zo meer kracht te krijgen. Tijd voor spelen was er niet en ze werd gedwongen om snel volwassen te worden. Wat kon je anders verwachten van zo'n huis en familie? Ze stamde af van rijke mensen van de Fire Country, natuurlijk moesten die een slimme en perfecte dochter hebben. Wat er achter de schermen gebeurde bleef allemaal geheim, slechts de familie wist er van. Enkel het gezin. Ze bracht haar dagen eenzaam door samen met haar konijnen knuffel, opgesloten in haar kamer, een schrift, een pen, schoolboeken en haar knuffel. Dat was alles wat ze had, als ze teveel speelgoed kreeg zou dat ten koste gaan van haar studie. Ze besteedde haar tijd ook veel aan studeren, heel erg veel zelfs. In hoop slimmer te worden, een plan te bedenken en te ontsnappen aan hel. Na jarenlang opgesloten te zitten in haar kamer had ze eindelijk de moed verzameld en het plan gemaakt om te ontsnappen. 's Nachts vluchtte ze weg, naar Yakuza. Er hingen al snel posters met haar naam en gezicht erop, zelf gaf ze ook enorm veel geld op voor de hoofden van haar ouders, de familie Campbell. Ze kon hen natuurlijk het geld van haar ouders geven. Als er weinig mensen in de buurt waren verwijderde ze alle posters met haar naam erop en het nieuws dat haar ouders vermoord waren kwam al snel aan in Yakuza. Niet alleen dat, het werd al snel bekend dat hun dochter hun namen had opgegeven. Ze nam training onder een oude man die haar de wet van de natuur geleerd heeft en de vechtkunst natuurlijk. Ze nam enkele missie's aan en voltooide ze vrijwel allemaal. Tot ze genoeg geld had om een tijdje rond te komen..

En nu was ze hier, in het bos van the Wind Country. Het was een heel gedoe geweest om hier te komen, maar het was haar gelukt. Met een elegante handbeweging zwaaide ze haar vuurrode haren naar achteren, haar groene ogen gleden nauwkeurig over het gebied. Er was niemand in haar buurt, voor nu. Het was sowieso moeilijk om in te schatten hoeveel mensen er in de buurt zijn, maar het is een groot bos dus de kans dat iemand haar zou vinden.. was zeer klein. En ze rekende er niet op dat ze iemand tegen zou komen. Ze tuurde naar de grond terwijl ze liep, ze had zo'n vermoeden dat ze de goede kant op liep maar was er niet helemaal zeker van. Om te beginnen zou ze maar naar Hakumei gaan, ze wou niet weten wat er zou kunnen gebeuren als ze naar Aohana zal gaan. Misschien kende mensen haar, de kans was aanwezig. Dan nog, het zijn vooral de oudere mensen die haar zouden kennen. De mensen die zich veel bezig houden met geld en shit. Ze was het met hun eens over één ding, geld was belangrijk. Je komt moeilijk aan kleren anders, maar het was niet iets wat ze nodig had. Ze keek naar de hemel, langzaam dwarrelde er sneeuwvlokken naar beneden, langzaam vormde er een wit deken over de aarde. Het was al donker, misschien moest ze even een pauze nemen. Ja, dat leek haar wel verstandig. Ze nam echter geen risico's en verzamelde enkele spullen, het duurde even maar al snel had ze een boobytrap in elkaar gezet. Het was een standaard iets en het zou de persoon die haar zal benaderen wel gevangen houden. Ze zuchtte tevreden en liet zich neerzakken tegen een boom, ze wurmde zich wat dieper in haar jas en het duurde al niet lang voordat ze uitgeput in slaap viel.

|| & Senichi

Ervaring : 3

Met een rustige vloeiende beweging stak hij zijn hand in de lucht, om te voelen waar de wind was. Niet erg ver, met hem in de buurt. De wind bracht hem waar de wind hem brengen zou. Hij had geen vaste route, geen vaste plek. Hij liet zich leiden door de wind.
Even rustig bracht hij zijn hand terug langs zijn zij, hij hief zijn hoofd die hij tot dan toe altijd op de grond gericht had. Zijn ogen gleden langzaam de omgeving rond, hij wist waar hij was, precies waar hij was. Want het betekende niet dat hij doordat waar de wind hem bracht hij nooit op dezelfde plek kwam. Nee, absoluut niet, want hij was hier opgegroeid. En de plek waar hij zich nu bevond was Sprite Forest, gelegen in Wind Country. Het was een dicht woud, zonder al te veel openplekken. Hij kwam er graag, want het was een van de weinige gebieden waar mensen niet veel kwamen. Hij woonde in Aohana, nogsteeds. Al sinds zijn geboorte. Het was een prettige stad, voor zover een stad prettig kon zijn. Maar het was de stad waar hij de wind kon laten waaien, het land waar hij de wind kon laten waaien. Zodat hij zijn sterren kon laten zien aan de wereld. Zijn sterren aan de lijnen van zijn vliegers. Hij wilde het niet toegeven, toegeven dat hij zijn moeder had vergeven en haar terug wilde. Ze had hem bij zijn vader achtergelaten op 5jarige leeftijd. Hij begreep het niet, wilde het niet begrijpen. Het enige wat hij wist was dat zij naar het land van de sterren was gegaan. Daarom had hij zijn vliegers, met zijn lichtjes. En hij hoopte dat zij de lichten ooit zou zien, en zou snappen dat ze van hem kwamen. Haar zoon.
Hij had nog hoop, maar zijn hoop zat ergens diep binnen in hem, hij had hoop en verdriet omgeruild voor woede en haat. Naar alles wat zich op deze wereld bevond. Het zat diep in zijn geest geworteld, het deed pijn, binnen. Maar dat wilde hij niet laten zien aan de buitenwereld, nee, hij was niet zwak.

Zijn zwarte plukken haar deinsde rustig mee in de wind. Hij richtte zijn ogen naar de nacht, er begon langzaam witte sneeuw te vallen. Aan de sneeuw kon hij niets doen, en met sneeuw kon hij zijn vlieger niet de lucht in krijgen. Dus was het een avond zonder sterren.
Hij keek nog eens rond, er werd een wit tapijt over het landschap gespreid. Hij hield niet zo van sneeuw, het was ook niet vreselijk. Maar hij hield gewoon meer van wind.
Plots viel hem een vreemde verandering in het eentonige bos op, een silhouet van iets of iemand. Zijn nieuwsgierigheid trok hem voort door de sneeuw, hij wilde zien wat of wie het was. Zo stil mogelijk begaf hij zich dichterbij het vreemde object.
“Whaaaa!” Schreeuwde hij uit van schrik, met een zwiep hing hij plots ondersteboven onder een boom, vlak boven de grond. Zijn vlieger schoof uit zijn kleine stoffen rugzak, hij kneep zijn ogen samen. Wat was dit? Wat was er gebeurt. Hij had niet goed opgelet, was te naïef geweest om te denken dat hij zomaar iets of iemand kon naderen. “Haal me eruit misbaksel!” Schreeuwde hij kwaad naar, wat hij nu zag, het roodharige meisje dat tegen de boom gehurkt zat. Wild zwiepte hij met zijn armen om zich heen, maar het hielp niet. Het deed alleen maar meer pijn aan zijn enkel. Zodra hij hieruit was zou hij het meisje wat ondertussen heel kalm opstond kapot slaan. Ze kon hier niet ongestraft mee wegkomen. Het was donker dus kon hij alleen een silhouet onderscheiden van de toch al zo donkere achtergrond. En haar rode haren staken toch fel af. Ondertussen probeerde hij te kalmeren, terwijl hij ondersteboven het meisje in zich opnam.
Een harde wind stak op, tot zo’n vijftien meter rond hem. Als een soort tornado draaide de wind rond, het was dat hij aan een boom hing, maar anders werd hij toch enkele stappen opzij gewaaid. Hij ademde diep in en uit, en besloot dat dit niet de oplossing was hem hieruit te krijgen. Opnieuw probeerde hij te kalmeren en de wind begon te zakken. Tot er uiteindelijk nog maar een licht briesje was. In de sneeuw zag je een soort van kringen, doordat de wind daar had gewaaid.
“Wie ben je?” Snauwde hij kort en fel naar het meisje.

Ervaring : 6

Ze sliep half toen ze geschreeuw en gerommel hoorde, waarschijnlijk haar val. Nee, ze wist het zeker. Langzaam opende ze haar ogen die redelijk gewend waren aan de duisternis, alles was nog wat wazig maar de vormen werden langzaam duidelijker. Een jongen hing ondersteboven aan een touw, rode jas en zwart haar. Rustig stond ze op en keek hem een tijdje bestuderend aan, wachtend of hij een gevaar voor haar zal zijn. Wat wou hij uberhaupt van haar? ... Het zou natuurlijk kunnen, perverts lopen ook overal rond tegenwoordig. Ze zette een stap naar achteren toen er een harde wind blies, ze knalde met haar rug tegen de boom aan. Hij was iniedergeval sterk.. 'Wie ben je?' ze wachtte even met antwoord geven, ze dacht er over na. Waarom? Ze had geen idee. "Het is een beetje onbeleefd om niet je eigen naam eerst te zeggen." ze liep dansend naar hem toe en keek hem plagerig aan, wat zou ze met hem doen? Hem laten gaan? Ze kon natuurlijk ook de tijd die ze had gebruiken om met hem te spelen.. "Maar goed. Noem me Mary." ze glimlachte, ze had een warme glimlach.. maar hij was ook koud. Er zat tenslotte geen gevoel in, geen blijdschap, slechts haat en verdriet. Sommige mensen gaven hun naam niet snel weg, haar boeide het weinig. Haar achternaam was een ander verhaal, die wou ze ook helemaal niet hebben, eigenlijk. "..ik wil jouw naam ook wel weten nu." ze staarde hem een tijdje stil aan. Glimlachte en pakte vervolgens een mes, het mes dat ze aan de buitenkant van haar rechterbeen heeft zitten, voor noodgevallen. Behendig klom ze de boom in en en sneed het touw door, de landing was misschien niet al te zacht voor hem, maar dat maakt niet uit. Ze waren ook geen vrienden, maar ook geen vijanden. Wat ze zouden worden? Ze wou het wel weten, maar dat lag allemaal aan wat er gezegd werd. Het maakte haar weinig uit of ze vrienden of vijanden worden, of gewoon niets. Er waren genoeg mensen die haar haatte en genoeg die haar 'mochten'. Maar vrienden? Ze heeft één vriend, haar knuffelkonijn. Dat is alles wat ze heeft en hij was altijd bij haar.. Oke, het leeft niet, praat niet en je kon het niet echt een 'vriend' noemen.. Maar het gaf haar wel het gevoel dat ze niet alleen was. Ze keek verveeld naar beneden, naar de zwart harige jongen. Hij zag er goed uit, moest ze toegeven. Maar er waren wel meer leuke jongens, bovendien was ze niet van plan om een relatie te beginnen. Ze wist slechts wat het was in woorden, ze had nooit zoiets gevoeld. Dus ja. Het leek haar geen gevaar om naar beneden te gaan, ze aarzelde nog even maar sprong daarna op de grond, ze was op veilige afstand voor als hij haar ineens aanviel.

|| Sorry dat het zo lang duurde.