Hij moest wel hard snuiven om zijn zelfbeheersing niet te verliezen. Dat kind mocht haar respect voor hem wel wat meer laten blijken. Oké, niet iedereen wist dat hij de kazekage was, maar het zou fijn zijn als er toch een beetje respect getoond werd. Of hij nou een kage was of niet. Ze vroeg zelfs waarom hij zo chagrijnig was! Tanner slikte even, keek haar doordringend aan. 'Zeg, waarom ben jij dan zo vrolijk?' Hij kneep zijn ogen even tot spleetjes en bekeek haar lichaam van top tot teen. Ze begon bij haar voeten en liet zijn blik geleidelijk aan omhoog gleiden. Haar benen, middel, bovenlijf, nek en gezicht. Ze was erg mooi en slank. Daarbij had ze ook nog een weeldig wit/blond haar wat extreem lang was. Haar ogen waren helder blauw, en Tanner leek er iets in te zien wat.. Ja.. Hem een gevoel van medelijden gaf. Hij wist niet wat hij in haar ogen zag, maar hij wilde het niet. Tanner wist dat je emoties vaak goed zichtbaar waren in je ogen. Dat was ook zijn zwakke plek. Ondanks dat zijn gezicht vrijwel altijd strak en chagrijnig stond, kon je aan zijn ogen zien of hij het echt meende. Zijn ogen spraken boekdelen terwijl zijn gezicht zuur stond. Hij wilde dat het ophield, dat hij er iets aan kon doen. Hij had het al verschillende keren geprobeerd, maar het mocht niet baten. Het kon gewoon niet. Zijn ogen waren zijn emoties, iets wat hij alleen op die plek niet kon verbergen. Hij zuchtte even en bedacht zich dat er waarschijnlijk nu waarschijnlijk ook een soort twinkeling in zijn ogen zou zitten wat vertelde dat hij haar best knap vond. Ach, daar moest ze het maar mee doen. Het zou waarschijnlijk niet de eerste keer zijn dat er iemand zo over haar dacht. Misschien had ze wel een vriendje, misschien niet. Hij zou het nooit weten, want hij was niet echt van plan een intiem gesprek met dit kind te voeren. 'Dat komt goed uit, want ik ga ook nog lang niet weg,' zei het meisje. Tanner zuchtte en zijn mond zat in een soort van verwrongen uitdrukking. Het was duidelijk te zien dat het niet zijn hobby was om door andere lastig gevallen te worden. Tenminste, hij zag het dat híj was lastiggevallen, terwijl Tanner toch echt de persoon was die naar haar toe was komen lopen. Toch schoof hij de schuld liever op dit meisje af. 'Jammer zeg, ik had nou net gehoopt dat je klaar was met dat stomme dansje.' Soms kon Tanner echt een.. Ja.. Bitch zijn. Nou, bitch was niet het goede woord. Meisjes werde bitch genoemd. Jongens werden.. Sukkels genoemd? Hij wist het niet en het maakte hem ook eigenlijk niet echt uit. En bah, daar ging het meisje weer hoor. Ze deed heerlijk betweterig, iets waar Tanner gewoon écht niet tegen kon. Hij had er een bloedhekel aan en wilde het gewoon niet. Als het geen meisje was geweest, had hij haar geslagen. Maar meisje slaan deed Tanner nog altijd niet. Dat was een gouden regel: Meisjes slaan mag niet. Toch stelde ze zich uiteindelijk netjes voor. Met een glimlach, wat hem toch wel verbaasde aangezien hij niet heel aardig deed tegen haar. Onbreekbaar, dat was ze. 'Nanami Motoharu.' Tanner keek naar de hand die ze uitstak, alsof hij niet wist wat hij ermee aan moest. Hij wist wel wat hij moest doen: Hij moest gewoon die rothand schudden. Alleen iets weerhield hem ervan. Dit meisje moest toch te breken zijn? Dus bleef hij als een malloot naar die hand staren. 'Tanner South.' Hij probeerde een glimlachje -of iets wat erop leek- op zijn gezicht te krijgen en schudde toch die verdomde hand. Het was gewoon dat gevoel. Dat gevoel dat je niet onaardig mocht zijn tegen meisjes. Als je onaardig deed tegen meisjes, vonden ze je niet meer leuk. En je kan alles van Tanner zeggen, maar dat hij niet in meisjes geïntereseerd is hoort daar niet blij. Ondanks dat hij het nooit, maar dan ook nooit zou toegeven, meisjes vond hij leuk. Hij keek even opzij en keek toen weer naar Nanami. Zijn hand graaide even in zijn zak waarna hij er een paar goudstukken uithaalde. 'Hoevel wil je er hebben zodat je weggaat?' Waarschijnlijk klonk het een beetje bot, maar dat maakte Tanner niet uit. Hij wilde alleen zijn. En ondanks dat dit meisje er best goed uitzag, hij wilde niet langer in haar buurt zijn. Hij deed het nog aardig, vond hij. Sommige mensen betaalden voor meisjes zodat ze bleven, en hij betaalde voor meisjes zodat ze weggingen. Je kon niet zeggen dat het slecht was wat hij deed. Hij deed het gewoon voor zichzelf. En misschien had het meisje er ook nog wat aan, wilde ze het aannemen.

Het meisje probeerde hij zoveel mogelijk te negeren. Laat haar haar gang maar gaan, uiteindelijk gaat ze wel weg. Dat was wat Tanner steeds weer in zijn hoofd herhaalde. Oké, Nanami was inderdaad knap. Alleen er klopte iets niet. Tanner wist niet wat, maar een persoon kon nooit zo blij zijn terwijl iemand zo rot tegen je deed. Tanner deed niet bepaald aardig tegen haar, en toch bleef ze zo zoet glimlachen. Ergens moest hij bekennen dat dat best wel schattig en lief was, maar die gedachte ramde Tanner alweer uit zijn hersenen. Ze was knap. Punt. Ze was knap én er was iets mis met haar. Hij kon het gewoon niet van zich af zetten. Tuurlijk had hij de blauwe plek gezien die Nanami snel probeerde te bedekken. Hij leek misschien een enorme rotzak, maar dat soort dingen vielen hem echt wel op. En ondanks dat je dat niet snel van hem kon zeggen, was hij wel bezorgd. Niet jouw zakken Tanner, niet jouw zaken. Hij hield dat soort dingen zichzelf altijd voor, gewoon omdat hij zich niet in problemen van andere wilde mengen. Ze redde het wel. Er waren vast wel andere personen die over haar waakte. Die zouden haar beschermen. Ze had Tanner niet nodig. De Tanner die helemaal niet zo stoer was als hij leek. De Tanner die alleen een beetje pijltjes kon afvuren met een pijl en boog. De Tanner die niks met zijn element kon. Hij wist dat zijn element water was, maar hoe hij het moest gebruiken..? Daar had hij geen idee van. Nanami begon weer te praten en Tanner richtte zijn blik weer op haar. Ze herhaalde zijn naam. Waarom zou ze zijn naam herhalen? Hij schudde met zijn hoofd en dacht er verder niet meer aan. Waarschijnlijk kwam die naam haar gewoon bekend voor. Logisch natuurlijk, hij was tenslotte de kage van de Wind Country. Een zucht verliet zijn mond. Geen vermoeide zucht, maar een opgeluchte zucht. Nanami nam het geld aan en verdween. Een zelfvoldane lach sierde zijn mond. Hij paktte de boog die op zijn rug hing en trok een pijl uit de pijlenkoker. Zijn ogen kneep hij tot spleetjes toen hij een doelwit in het visier had. Het was een rots die vlak achter hem stond. Als hij het goed had, was Nanami daarachter verdwenen. Ach, dat maakte hem niet. Hij richtte en schoot. In de roos. Maar hoe kon je dan ook zo'n grote rots missen? Alleen kleine kinderen van 8 konden dat. Zelfs Tanner was in staat die rots te raken. Hij was geen natuur talend en had jaren moeten oefenen om het boogschieten ook maar een beetje onder de knie te krijgen. En goed was hij er nog steeds niet in. Het irriteerde hem mateloos dat hij helemaal geen aanleg had om te vechten. Hij had genoeg training gehad, maar ook zijn huidige Sensei kon niet in zijn kop rammen hoe je moest vechten. Zijn Sensei was één van de beste vechter uit de Wind Country. Als het hem niet zou lukken om Tanner te leren vechten, kon niemand het. Met een zucht liet Tanner zich op het zand zakken en begon zijn boog een beetje op te poetsen. Zijn pijlkoker met pijlen erin legde hij naast zich neer. Weer zuchtte hij. Hij wilde geen kage zijn, maar had geen keus. Het was de laatste wens geweest van zijn "vader" -Al was het niet zijn echte vader-. Daarbij, wie zou het anders moeten doen? Tanner was niet echt geschikt om kage te zijn, maar hij kon nou ook weer niet zo één twee drie iemand anders opnoemen. Het moest dan maar, niet? Hij slaakte een gil toen er geheel onverwachts iemand op zijn schouders tikte. Het was geen vrouwelijke gil, maar het had meer iets kinderlijks. Snel draaide hij zijn hoofd om en keek achter zich. Te laat. Hij draaide zijn hoofd weer om en zag Nanami recht voor hem staan. Snel stond hij op, veegde wat zand van zijn broer en vergat de boog die op de grond gleed. Hij keek woedend naar het meisje en moest op zijn lip bijten om niet tegen haar uit te vallen. Zijn hand werd opgengetrokken en de goudstukken die hij haar eerder had gegeven werd terug in zijn hand geduuwd. 'Zo snel ben ik niet weg hoor.' Tanner ademhaling werd zwaar en oppervlakkig en misschien kon je wel, als je goed keek, de ader op zijn voorhoofd zien kloppen. Met een boze uithaal gooide hij de munten weg. Dit meisje begon hem langzamerhand redelijk te irriteren. Nou, niet redelijk, maar heel erg. 'Kom op!' Zijn stem klonk woedend, al hield hij zijn meeste woedde nog in. Anders had hij Nanami allang een mep verkocht. Daar moest hij overigens ook moeite voor doen. Om haar niet een mep te verkopen, bedoelde hij. 'Wat moet ik in hemelsnaam doen om je weg te krijgen? Vertel het me!' Hij snoof en merkte dat zijn boog en pijlkoker nog op de grond lagen. Hij buktte boos en paktte de boog op en hing het weer om zijn rug. De pijlen verzamelde hij en proptte hij weer in de pijlkoker. Toen stond hij weer op, zette een stap dichterbij en keek recht in de ogen van het meisje. 'Rot gewoon op!' Hij slikte en aarzelde eerst of hij het volgende wel moest zeggen. Toch kon hij zichzelf niet inhouden. 'Of moet ik je net zo'n blauwe plek slaan als die op je arm? Want geloof me, dat doe ik met genoegen.' Hij wees naar de blauwe plek die ze eerder probeerde te verbergen en moest diep ademhalen om zijn zelfbeheersing niet te verliezen. Hij keek naar haar, maar nu veel rustiger. Al was hij wel nog steeds boos. Je moest niet sollen met Tanner. Hij had geen geduld en werd snel boos. Achteraf merkte hij vaak pas dat het niet goed was wat hij deed. En toch deed hij het. Keer op keer weer.

Hij had het weer voor elkaar hoor. Tanner wilde het niet, deed steeds weer zijn best, maar het lukte hem niet om niet razend te worden. Op haar. Op iedereen. Op de wereld. Hij merkte dat hij te ver was gegaan bij zijn laatste woorden. Nanami balde haar vuisten en begon helemaal te trillen. Zo te zien was ze echt razend geworden. En dat terwijl hij net een beetje tot bedaren was gekomen. Natuurlijk, het leek voor hem wel alsof hij nog nooit zo boos was geweest -zo voelde dat echter elke keer weer-, maar toch haalde hij rustiger adem dan daarnet. Dat kwam waarschijnlijk ook deels door zijn sensei, die hem had geleerd hoe hij zijn woede wat meer de kop in kon drukken. Ja, zelfs zijn sensei was Tanner ooit om de nek gevlogen toen hij weer eens een woede aanval had gekregen. Eerst had hij Nanami met angst naar hem zien kijken. Hij leek immers net op een grote bullebak die zo'n onwijs schattig meisje in elkaar wilde slaan. Tanner wist heel goed dat híj de gene was die boos werd om niks, niet Nanami. Als hij zelf gewoon was weggelopen was er niks gebeurd. Maar daar was Tanner te trots op. Of nou ja, "trots".. Trots was Tanner al jaren niet meer. Eigenlijk was hij nooit trots geweest. Maar dat deed er nu niet toe. Het kwam er op neer dat dit Tanners schuld was, niet die van Nanami. Het meisje was zo te zien echt razend op hem en daagde hem openlijk uit. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en zijn ademhaling werd weer zwaarder en oppervlakkiger dan net. Hij balde zijn vuisten. Niet omdat hij haar wou slaan, maar juist om dat te voorkomen. Hij wilde haar niet slaan. Meisjes mocht je nou eenmaal niet slaan. Hij wilde zich inhouden, maar betwijfelde of dat ging lukken als Nanami nog verder zou gaan. Hem verder zou uitgaan. 'En wat moet een mens doen om te zorgen dat jij eens normaal doet?' Hij snoof boos en hield zich voor dat hij tot tien moest tellen en daarna omdraaien om weg te lopen en niet meer terug te komen. Gewoon weglopen, geen geweld gebruiken of verder tegen haar uitvallen. Dat is wat de jongen tegen zichzelf zei, maar niet deed. Hij snoof nogmaals woedend en haalde een woeste hand door zijn blauwe haar. 'Nou, misschien gewoon oprotten als ik dat vraag?' Tanner schudde zijn hoofd en draaide zijn rug naar Nanami toe. Hij wilde met grote, woeste stappen weglopen om dat kind nooit meer te zien. Het lukte niet. Hij kon zichzelf er niet toe zetten. Misschien was het omdat hij zich schuldig voelde over wat hij net allemaal had gezegd. Of misschien was het omdat ze weer tegen hem begon te praten, of nee, eerder schreeuwen. 'Wie ben je, Grumpie de chagrijn?' Met een ruk draaide Tanner zich weer om en drukte zijn nagels in zijn zei, alleen maar zodat hij haar niet zou slaan. Hij wilde niet dat er zo tegen hem gepraat werd. Hij was tenslotte een kage, de hoogste persoon uit de Wind Country. Oké, hij vond zichzelf niet geschikt, maar toch wilde hij niet dat Nanami zo tegen hem sprak. Hij zuchtte even en priemde toen zijn ogen in haar ogen en liet de vinger die woedend naar zijn borst priemde zijn gang gaan. 'Wie ík ben? Ik ben Tanner South. En wie ben jij?' Hij legde de nadruk op zijn achternaam, al was dat niet geheel expres. South. Dezelfde achternaam als die van de vorige kage. Zijn pleegvader. Of iets in die richting. Tanner had nooit helemaal geweten wat de vroegere kage nou precies voor hem was. Maargoed. Als Nanami slim was, zou ze nu begrijpen dat hij dezelfde naam had als de kage. Of iniedergeval dezelfde achternaam als de vorige kage, die een jaar geleden was overleden. Nanami's volgende woorden deden hem ongewild pijn. Ze had wel gelijk, volkomen gelijk. Hij had weg moeten gaan, Nanami niet. Nanami was eerder op het strand geweest dan Tanner. Ze stond volkomen in haar recht. En daarbij.. Hij wilde het niet geloven, maar ze had wel gelijk. Dat laatste gedeelte van haar zin sneed in hem. Het deed pijn. Echt pijn deze keer. 'Als of ik dat nog niet wist. Jezus, verzin toch iets nieuws.' Hij klonk veel minder boos, voornamelijk omdat die laatste zin hem echt in hart sneed. Hij draaide zijn hoofd om en keek even naar de zee wat rustig zijn gang ging terwijl Nanami en hij ruzie maakte. Het maakte hem op één of andere manier zo boos. Met een ruk draaide hij zijn hoofd weer op en gaf Nanami een klap in haar gezicht. Het was niet zijn bedoeling geweest, het gebeurde gewoon. Het was in een fractie van een seconde gebeurd, en het zou hem niet verbazen als ze nu in janken zou gaan uitbarsten of een klap terug zou uitdelen. Ondanks dat Tanner net een lange slungel was wat alleen een beetje pijltjes kon afvuren met zijn boog, was hij sterker dan hij dacht. Hij kende zijn kracht niet, wilde hem niet kennen. Snel deed hij een stap achteruit om de eventuele klap te ontwijken, maar meer omdat hij verbaasd was dat hij zijn eigen regel had gebroken. Je mocht meisjes niet slaan. Gewoon níet. Van een afstandje keek hij even verbaasd naar zijn handen die hij voor zijn gezicht hield, daarna weer naar Nanami. 'Sorry.. Ik.. Ik.. Dat was niet mijn bedoeling geweest..' Hij vloekte in zichzelf en slikte. Van een afstandje bleef hij verbaasd en geschokt naar het meisje kijken. Damn. Waarom had hij dat nou moeten doen? Tanner voelde zijn hand nog branden en hoopte dat er geen rode plek op Nanami's wang zou overblijven. Dat verdiende ze niet. Nogmaals slikte hij terwijl zijn hoofd overuren draaien. Zachtjes vloekte hij tegenzichzelf. Hij durfde Nanami niet meer aan te kijken en keek strak naar de grond.

De woorden hadden hem pijn gedaan. Ja, vreselijk pijn. Er was één ding waar Tanner gewoon echt niet tegen kon, en dat waren vuile woorden. En die had Nanami nou zojuist tegen hem gebruikt. Ondanks dat het op z'n plek was geweest, had Tanner eerst het meisje nog nagekeken toen ze al jankend weg rende, bedenkend of hij haar zou moeten achtervolgen of niet. Nee. Hij wilde niet groter lijken dan hij was. Hij wilde er niet een nog groter probleem van maken. Dat was het niet waard. Hij kende Nanami amper. Het enige wat hij van haar wist was haar naam. En dat ze hem haatte. Over dat eerste kon hij nog twijvelen. Of ze wel haar echte naam had gebruikt, bedoelde hij. Maar dat tweede.. Nee, daar was geen twijvel over mogelijk. Nanami zou hem waarschijnlijk haten uit de grond van haar hart. En terrecht, besefte Tanner. Hij had zich als een kleind, eigenwijs kind in het zand laten zakken en zat in kleermakerszit, keek met een strakke blik naar de grond. Hij had haar aan het huilen gemaakt.. Alleen maar omdat hij zo stom was geweest om niet weg te gaan. Ze had hem nog proberen te stompen, maar die pogingen waren allemaal tevergeefs geweest, en dat wist ze. Hij zuchtte luid en voelde dat er een enkele traan over zijn wang lopen. Met een grove beweging veegde hij dat kreng van zijn wang. Waarom deed het hém zoveel pijn om dat meisje pijn te doen? Hij was geen gentleman en wist dat als hij wilde gewoon zou kunnen weglopen. Maar dat wilde hij niet, hij wilde haar.. Helpen ofzo. Kwaad zuchtte hij. Zijn pijl en boog liet hij van zijn rug gleiden toen hij opstond. Tanner wilde immers geen gevaar voor het meisje lijken. Hij dacht nog even terug aan haar woorden. Klootzak.. Val dood.. Het voelde echt niet goed als iemand dat tegen zegt. Vooral niet als het kon klopte ook. Tanner was echt een klootzak. Misschien kon Tanner maar gewoon dood vallen, misschien zou dat het beste zijn. Misschien. Het bleef altijd een misschien. Toen hij wat verder terug dacht verscheen er desondanks toch een sombere glimlach rond zijn altijd serieuse gezicht. 'Alsof het mij iets boeit, je bent nog steeds een mens, voel je niet speciaal omdat je een of andere belangrijke titel hebt!' Het voelde goed dat er ook mensen bestonden die hem gewoon een mens vonden en niet vereerde wegens zijn hoge titel. Want is is eerlijk, Tanner was ook maar gewoon een mens. Hij kwam helemaal niet van hoge komaf. Hij was gewoon geboren in een boeren gezin om later bij de kage gedropt te worden omdat ze geen zoon wilde. Ze wilde zijn tweelingzus houden en gooiden hem weg als oud vuil. De kage had er één voorwaarde aan gesteld, ze moesten elke week met hun zoon komen praten. Tanner had liever gehad dat hij ze nooit had hoeven zien. Die tirades.. Waren vreselijk. Hij kon hun gescheld nog goed horen. Nadat de kage was overleden, een jaar geleden, had hij de keuze gehad. En hij had gekozen voor het nooit meer hoeven zien van zijn ouders. Zijn tweelingzus had hij nooit gezien. Zou ze op hem lijken? Nogmaal borrelde er veel woede in zijn lichaam op. Tuurlijk zou ze op hem lijken! Tanner dwong zichzelf niet langer te treuzelen en over nutteloze onderwerpen te disscusiëren met zichzelf. Met grote stappen die veel woede uitstraalde liep hij naar waar Nanami was verdwenen. 'Hee, Nanami! Nanami!' Hij kreeg geen antwoord terug en zou dus moeten blijven zoeken naar haar. Nog iets waar hij niet goed in was. Zoeken. Uiteindelijk had hij haar gevonden. Hij trof haar aan steunend tegen een rots met haar hoofd in haar hand. Ze schoktte alsof ze huilde. Damn, had hij dit gedaan? Serieus waar? Wat was hij toch een zak. Hij beet even op zijn lip en toen sijpelde haar bozen woorden die ze eerder tegen hem had gezegd zijn gedachten weer in. Hij wist niet wat hij deed en liep, waarschijnlijk ongemerkt, dichterbij. Eenmaal vlak naast haar greep hij één van haar armen vast en trok haar ietwat omhoog. Ze moest nu wel gaan staan, want anders.. Ja, er was geen andere manier. Ze kon waarschijnlijk niet in de lucht blijven hangen op de manier zoals ze zat. Dat kon niemand. Hij trok haar nog wat omhoog zodat haar voeten ietwat van de grond waren gelicht. Zijn nagels sneden waarschijnlijk in haar pols en deden pijn, maar Tanner dacht daar niet bij na. Ze drukte zijn gezicht vlakbij die van Nanami. 'Laat jij je nou serieus zo makkelijk van stuk brengen? Ik sla je één keer en je zakt meteen jankend in elkaar?' Hij liet haar arm onverwachts los waardoor Nanami waarschijnlijk op de grond zou vallen. Tanner zakte door zijn knieeën waardoor hij weer op dezelfde hoogte kwam als Nanami. Ze scheelde niet veel qua lengte. Tanner was waarschijnlijk maar een paar centimer groter. 'Luister. Het spijt me, oké? Het spijt me. Nou goed?' Het klonk niet zoals de meeste mensen hun spijt zouden betuigen, niet echt schuldbewust, het klonk eerder boos. Maar toch meende Tanner het. Hij wilde haar geen pijn doen, hij wilde niemand pijn doen. Hij wilde gewoon aardig gevonden worden, niet uitgescholden worden. Alleen was dat lang niet zo makkelijk als het leek. Tanner ging weer rechtop staan en keek naar Nanami. 'Als je me niet gelooft, heb je pech, oké? Dan zeg je gewoon dat ik nu moet oprotten en dan ben ik weg. Dan hoef je mijn lelijke kop nooit meer te zien.' De woorden klonken slissend en nog steeds woedend, al was te horen dat hij zich in probeerde te houden. Tanner wilde het goed maken, al ging dat niet helemaal zoals hij het eigenlijk wilde. Hij had zich al half omgedraaid en wilde teruglopen naar zijn pijl en boog die hij had laten liggen toen hij naar Nanami was gekomen. Toch wachtte hij nog een paar seconden op haar antwoord. Hij wilde haar horen zeggen dat hij moest oprotten, wat ze waarschijnlijk nog zou doen ook. Ja, Tanner zou het later nog moeilijk krijgen als kage. Dat was iets wat zeker was.

Met zijn rug stond hij naar Nanami toe, en hij bleef zo staan, kon zich niet bewegen. Wilde zich niet bewegen. Had ze nou serieus zijn naam gezegd? Wat zou ze er mee bedoelen? Tanner verwachtte dat ze tegen hem uit zou vallen, uitschelden en misschien een mep verkopen. Als dat zou gebeuren, vond Tanner dat hij het maar moest accepteren. Het zou zijn verdiende loon zijn. Natuurlijk zou de jongen het er moeilijk mee hebben om zich dan in te houden, maar het zou hem lukken. Als ze klaar was zou hij beheersd weglopen en Nanami alleen laten. Maar inplaats van een mep voelde hij een zachtte aanraking op zijn arm. In een reflex trok hij zijn arm terug, maar bleef strak voor zich uit kijken. Tanner wist niet waarom, maar hij wilde niet weglopen. Niet totdat hij had gehoord wat Nanami wilde zeggen. 'Sorry. Ik had het recht niet om zo tegen je te praten..' Tanner richtte zijn blik op de grond en bleef met zijn rug naar Nanami staan. Zijn handen hingen slap langs zijn lichaam. 'Wel. Je had het recht volkomen.' Het klonk zacht, verslagen. En toch verstaanbaar. Tanner bleef zo nog even staan en hoorde aan wat Nanami verder nog te vertellen had. Het deed hem op één of andere manier goed dat ze niet vond dat het zijn schuld was dat ze huilde. En toch wilde hij liever dat het zijn schuld was, want dit betekende dat er meer aan de hand was dan alleen de mep die Tanner haar had gegeven. Hij wilde er eigenlijk naar vragen, maar had eigenlijk geen antwoord van haar verwacht. Dat zou hij zelf ook niet geven namelijk. Als Nanami naar zijn geschiedenis zou vragen, zou Tanner waarschijnlijk zijn lippen stijf op elkaar houden of iets anders verzinnen. Eens moes, waarschijnlijk een leugen. Misschien iets van dat het een staatgeheim was en dat hij er niks over mocht zeggen. Natuurlijk was zijn geschiedenis geen staatsgeheim, maar hij schaamde zich er voor. Hij schaamde zich ervoor dat zijn eigen ouders hem niet hadden gewild, alleen zijn tweelingzus hadden willen houden. Hij zuchtte even en zocht de moed bij elkaar om Nanami er naar te vragen, maar het was al te laat want het meisje ging verder. 'Ik geloof wel dat je spijt hebt, maar wil niet dat je spijt hebt, jij was namelijk niet degene die iemand maar bleef lastigvallen en de hele situatie nogal uitlokte.' Tanner zuchtte en balde zijn handen weer even tot vuisten. Ook snoof hij even, maar niet uit boosheid. Nou, eigenlijk wel. Maar hij was boos op zichzelf, niet op Nanami. Hij was de enige persoon die iets fout had gedaan, Nanami niet. Nanami had het allemaal goed bedoeld, Tanner bedoelde het allemaal slecht, al wilde hij haar geen pijn doen. Diep van binnen niet. 'Nee. het was mijn schuld, ik had je nooit moeten slaan.' Zijn vuisten waren nog steeds gebald en hij keek strak naar de grond. Zijn ademhaling was zwaar, alsof hij elk moment Nanami nog een klap kon gaan geven. Maar dat zou hij nooit doen. Nooit meer iniedergeval. Toen sprak Nanami weer. Nogmaals over dat hij gelijk had. Wat bezielde dit kind toch? Waarom gaf ze hem steeds gelijk? Hij had geen gelijk, dat wist hij inmiddels wel uit ervaring. Met een ruk draaide hij zich om, zijn hoofd naar de grond gerricht met de loken van zijn pony over zijn ogen gespreid, zodat je die niet meer kon zien. Voor Nanami zou het er misschien angstaanjagen uitzien. Misschien dacht ze wel dat hij boos op haar was geworden, maar in feite moest hij zichzelf bedwingen om niet in janken uit te barsten. Nanami was een goedzak, dat was nu wel duidelijk. Ze was te aardig voor hem, iets waar Tanner niet tegen kon. Hij had haar zojuist uitgescholden en geslagen, en toch deed ze zo tegen hem. Je kon misschien horen dat hij moeite had met het niet in janken uit barsten, ook trilde hij ietwat. Niet over zijn gehele lichaam, maar voornamelijk zijn vuisten die zich steeds strakker wilden gaan, alleen was dat onmogelijk. Tanner spuugde een klodder spuug op de grond, en bleef verder zo staan. Hij wilde niets zeggen, bang dat hij dan echt zou gaan janken, iets wat hij absoluut niet wilde. Niet tegenover Nanami. Niet tegenover iemand. Na een tijdje zo gestaan te hebben voelde Tanner een zachte hand hem naar beneden trekken. Langzaam belandde hij op het zand terrecht. Hij keek op en zag dat Nanami hem naast haar op het zand trok. Zijn blik was totaal verbaasd en van die opgekropte woedde en verdriet van net was vrijwel niets meer te zien. Zijn handen waren ontspannen en hij leek op het moment wel een hulpeloze puppy. Eenmaal in het zand volgde Tanner met zijn blik de vinger van Nanami die figuurtjes in het zand tekende. Zijn hand had ze inmiddels al los gelaten. Hij schudde even met zijn hoofd. 'Dat je het niet meende, betekend niet dat het niet kloptte,' zei hij. Tanner zuchtte even, hij wilde zich niet aanstellen. Zo was hij normaal gesproken helemaal niet. Het leek wel alsof de jongen op dit moment verzonken zat in het zelfmedelijden. 'Sorry dat ik zo irritant deed, ik wou een glimlach van je zien. Iedereen heeft een positieve kant.' Tanner reageerde er niet op. Oké, hij vond haar inderdaad bloed irritant, maar dat zou hij natuurlijk nooit zeggen. Met een strakke blik en zonder glimlach die rond zijn lippen danstte keek hij naar zijn benen die onder hem lagen. Hij zat in kleermakerszit. Weer een sorry van Nanami's kant, hoe vaak had ze dat nog niet al gezegd? Vier keer? Misschien wel meer. Hij zuchtte. En dat terwijl Tanner maar één keertje sorry had gezegd. Hij was gewoon niet goed in dit soort situaties, wist niet hoe hij met mensen om moest gaan. Andere personen wisten echter ook niet hoe ze met hem moesten om gaan. Hij richtte zijn blik even op Nanami. 'Wil je alsjeblieft blijven.' Weer die verbaasde blik van Tanner. Hij keek verbaasd opzij dat ze zoiets aan hem vroeg. Hij kniktte, en wendde zijn blik toen weer af. Waar kwam die verlegenheid van hem toch ineens vandaan? Dit had hij nooit. Nooit. 'Weetje, Nanami, je bent een goed persoon. Te goed.' Hij zei het terwijl hij deze keer ook figuurtjes in het zand tekende, al waren het meer kronkels en circels. Eén keer schreef hij de naam South in het zand, maar Tanner zag het niet echt als zijn achternaam. Het was zijn achternaam ook eigenlijk helemaal niet. Zijn echte achternaam was Sachi, de achternaam van zijn echte vader. Maar die weigerde hij te dragen. Hij slikte even en keek toen weer naar Nanami. 'Je zou waarschijnlijk een veel betere kage zijn dan ik ben.' Tanner wist er een héél klein glimlachje uit te persen. Het was niet blij, maar toch iets, vond Tanner. Een glimlach van hem was heel zeldzaam, en het was speciaal dat Nanami dat mocht meemaken. Hij bleef naar haar kijken, met diezelfde glimlach wat niet echt een glimlach was, totdat zijn blik afdwaalde naar de blauwe plek. 'Nanami.. Hoe kom je aan die blauwe plek? Waarschijnlijk niet omdat je iets stoms deed tijdens een training.' Nee, het zag eruit alsof ze het gekregen had met geweld. Hoe Tanner dat wist, wist hij niet. Misschien had hij toch een beetje mensenkennis. Misschien.