Een briesje deed de bladeren van de bomen ritselen terwijl de zon genadeloos neerscheen op alles en iedereen wat ze maar kon raken. Voor een lentedag was het bijzonder warm, te warm volgens sommigen die nog niet helemaal omgeschakeld waren naar de warme temperaturen na de koude van de winter. De winter was alles behalve een pretje geweest, koud, nat en somber. Door de bergen sneeuw was bewegen ook niet gemakkelijker geworden, al wisten diegene die het wouden zich er wel door heen te wurmen. De sneeuw was echter voor de zon verdwenen en had plaats gemaakt voor groen gras –yeah, I know, het is dubbel op–. Bladeren waren aan de bomen verschenen nadat de bloesem was gevallen en roze en witte blaadjes op de grond had achtergelaten, struiken stonden weer in het blad, bloemen groeide in overvloed en overal waren de geluiden van het leven te horen. Volgens kwetterde vrolijk tegen elkaar, je hoorde het ritselen van de bladeren laag bij de grond, gepiep van een of ander dier en het stromen van het water. Het meer was een plaats waar je veel dieren zag, als je maar lang genoeg wachtte. Ieder levend wezen had immers vloeistof nodig om te leven, welk seizoen maakt niet uit.

Met een geeuw liet Asura zich languit in het gras zakken. Haar benen waren lichtelijk gebogen en haar bovenlijf op haar rug gedraaid terwijl ze naar de grotendeels blauwe lucht staarde. In de enkele wolken die voorbij dreven was vrij weinig te zien, ze waren vormloos en licht van kleur. Dit waren geen wolken die straks dikke druppels regen zouden laten vallen. Ondanks het feit dat het veel te warm was vandaag, hoefde het wat haar betreft niet te gaan regenen. Elk seizoen had zo zijn positieve en negatieve kanten, dus waarom zou je wensen dat het weer veranderderde? Binnen no-time kon het weer geheel omgeslagen zijn. De positieve dingen van de zomer waren de lange dagen, zwoele avonden en hevige stortbuien die je in enkele minuten door en door nat konden maken. De herfst was het teken dat het leven zich terug trok, waardoor er meer rust te vinden was. In de winter was het over het algemeen zo stil en koud dat Asura zich heerlijk op haar gemakje tussen de bergen sneeuw kon manoeuvreren, zich geen zorgen makend over haar voetsporen die iedereen kon volgen. Als ze onnodige lastig werd gevallen kon ze prima voor zichzelf opkomen en haar belager zou het weten ook. En dan had je de lente nog, het seizoen dat op dit moment het land in haar greep had. In de lente trok de sneeuw weg, wat voortbewegen gemakkelijker maakte, daarnaast keerde het leven terug zodat de voedselvoorraden weer aangevuld konden worden. Er zouden wezens zijn die het absoluut niet met haar eens waren, maar wat konden haar de mening van anderen schelen? Ze zou luchtig haar schouder ophalen en weglopen, met Venka in haar kielzog. Op dit moment lag ze echter te genieten, haar armen langs haar lichaam, benen lichtelijk gebogen zodat haar zwarte gewaad niets meer verhulde dan nodig was, en haar torso in het hoge gras. Niet ver bij haar vandaan was het meer, wat als een stil wateroppervlak werd beschenen door de zon. Asura draaide haar hoofd opzij, het gras irriteerde wat in haar oor, en keek naar de hazel bruine wolf. Een glimlachje trok haar mondhoeken omhoog toen Venka een oog opende zodat ze recht in het gouden oog van haar trouwe metgezellin kon kijken. Haar rechterhand strekte ze uit om eens door de bruine vacht te woelen, waarna ze haar armen boven haar hoofd strekte en een diepe zucht slaakte.

Terwijl ze het middaguur naderde voelde ze de stralen steeds warmer worden, hier en daar begon haar huid lichtelijk te gloeien. Maar daar schonk ze geen aandacht aan, het maakte niet uit hoe hoog de temperatuur zou stijgen, haar overkwam niets. Zelfs als ze vrolijk door de lava zou gaan zwemmen zou ze er uiteindelijk niets aan over houden. De powers die ze had waren over het algemeen niet zozeer vecht powers, dat was er eentje van de drie. Daarnaast had ze helende krachten die ze kon putten uit warme, vuur en alles wat daarmee te maken had. De laatste was dat ze aan alle hoge temperaturen kon worden blootgesteld. Maar haar gebrek aan strijd powers was niet iets wat ze als een nadeel zag, haar combat skills waren sterk genoeg als ze een strijd moest leveren. Daarnaast was Venka ook niet vies van een beetje bloedvergieten. Samen vormden ze een goed duo, als ze eenmaal op de rug van haar wolf zat, die op een of andere spontane wijze groeide als het nodig was, hanteerde ze haar zwaard en boog alsof het niets was. Echter had ze haar pijlen en boog nu niet bij zich en lag haar zwaard op een meter afstand van haar lichaam. Dat ding zat zo ongelofelijk in de weg als je zat of lag. Voor uiterste nood had ze toch altijd een wapen rond haar bovenbeen zitten. Als iedereen die naar haar keek goed nadacht konden ze het leren bandje ook zien zitten, het wapen zelf zat onder haar kleed verscholen. Zich schamen voor haar kleding deed ze niet, de zwarte, leren jurk en boots eronder lieten precies haar rondingen mooi zien. Waarom schamen als je een goed figuur had? En de spleet die langs haar been liep liet haar bovenbenen zien, maar bedekte nog net voldoende.

Op het moment dat er een wolk zich precies tussen haar en de zon wurmde bereikte overdreven luide kregen haar oor. Beide vervloekend –de wolk en diegene die het geluid produceerde – mompelde ze wat tegen Venka. Die had haar gouden ogen weid open gesperd en had haar kop geheven, ze keek recht in de richting van het verdomde geluid. Asura hoefde niet naar haar metgezellin te kijken om te weten dat ze haar bovenlip omhoog had getrokken en dat haar tanden blonken in het licht dat langzaam weer tevoorschijn kwam doordat de wolk wegtrok. Zelf sloot ze haar ogen en bleef koppig liggen, poging doen tot het negeren van de herrie en nog wat te genieten. Echter was ze voor haar rust naar het meer gekomen, niet om luidruchtig gestoord te worden. ”Laten we hopen dat hij zo verstandig is om zich verder stil te houden” mompelde ze tegen Venka naast haar. De wolf liet haar kop weer op haar poten zakken, echter sloot ze haar ogen niet. Deze volgde de jongeman die luid gillend het water in sprong, met een wolf op zijn hielen.

Echter bleek het dat er geen gehoor werd gegeven aan haar ‘smeekbede’. Het geplons kwam dichterbij, samen met de luider wordende stem van de jongeman. Zacht hoorde ze naast zich een soort grom, instinctief wist ze dat dat Venka moest zijn die er een hekel aan had lastig gevallen te worden. Een van de weinige dingen waarmee je de hazelbruine wolf op kon beuren was als je een strijd aankondigde. Even werden Asura’s lippen opgetrokken tot een grijns, voordat ze haar helderblauwe ogen strak op de naderende jongen richtte. ”Ook hallo” antwoordde ze licht zuchten terwijl ze zich overeind duwde met haar armen zodat ze zat. Vervolgens streek ze haar handen af langs haar zwarte jurk. Voordat ze weer opkeek wierp ze een blik op Venka, ze zat er niet op te wachten dat haar wolf zomaar een ander aan zou vliegen die weleens van haar Country kon zijn. Ze kende lang niet iedereen, ze interesseerde zich er ook absoluut niet voor. Een van de enige die belangrijk voor haar was was Yazuki, haar beste vriendin sinds jongs af aan. Haar ogen hadden die van de donkerharige jongeman weer gevonden en schatte hem iets van een jaar ouder dan zij. Vervolgens schoten haar ogen over hem heen, op zijn zwembroek na had hij niets aan, waardoor zijn lichaam grotendeels ontbloot was. Hij leek zich er niet voor te schamen. Maar goed, zijzelf zat er immers ook niet alles bedekkend bij. ”Asura” mompelde ze licht geïrriteerd. ”Stil Venka” berispte ze haar metgezel op een half grommende toon. Ze had voor de wolf gekozen omdat haar eigen natuur een wolf was, ze voelde zich op het best tussen diegene die ook als haar soortgenoten beschouwd konden worden. Het was niet voor niets dat zij en Venka zo goede combinatie waren. Maar instinctief had ze het gevoel dat ze niet de enige was. Het was duidelijk dat de zwarte wolf aan de jongeman zijn zijde een wolf was, maar iets gaf haar het idee dat hijzelf ook aardig in de buurt kwam.

Kuchina Asura

Blijkbaar had hij gemerkt dat zijn komst niet geheel op prijs werd gesteld en dat hij daar al helemaal niet om moest lachen, wat haar weer goed deed. Oke, het was wel duidelijk dat hij zich in moest houden, maar dat was beter dan dat hij haar recht in haar gezicht uitlachte. In dat geval had ze haar dolk snel gevonden, het zou haar niet uitmaken hoe onelegant het zou zijn. Echter bleek het niet nodig te zijn doordat hij zichzelf vermande. Asura vouwde haar benen in de kleermakerszit toen hij naast haar kwam zitten, als hij weg was gegaan had ze zich weer languit in het gras laten zakken, maar dat zat er blijkbaar niet in. Even waren haar ogen gericht op de zwarte wolf die hem vergezelde, die blijkbaar niet wist wat hij met de hazelbruine Venka aanmoest. Even werden haar mondhoeken omhoog getrokken door een grijns, waarna ze haar blik op de wolf naast haar richtte. Die lag nog steeds met haar kop op haar poten, maar haar gouden ogen waren duidelijk strak op de zwarte wolf gericht. Toen de wolf knikte schoten Asura’s ogen naar de jongeman naast haar, die zichzelf nog steeds niet had voorgesteld wat even nog een kleine ergernis opwekte. Al snel besefte ze dat het geen enkele zin had om zich aan zo iets te ergeren want hij zou toch niet doorhebben dat hij wat was vergeten. Bij het horen van zijn stem richtte ze haar blik weer op hem, maar door de houding die hij had en het feit dat zijn ogen op zijn wolf gevestigd waren werden haar ogen weer naar het zwarte dier toegezogen. Op een of andere manier konden die twee communiceren op een manier die zij en Venka niet beheerste of gebruikte. Een blik kon genoeg zijn. Zonder een blik op Venka te werpen wist Asura dat de wolf een van haar ogen had opengetrokken om naar de jongeman te kijken. Een grijns sierde haar lippen terwijl ze de wolf negeerde en haar aandacht op de jongeman vestigde. ”En ik kan je verzekeren dat ze het zelf daar helemaal mee eens is” antwoordde ze nog steeds grijnzend. De hazelbruine wolf was een mooi exemplaar, stevig gebouwd en goed gespierd, maar daarbij niet lomp en nog steeds slank. ”Die van jou is ook niet mis, zijn grote verbaast me” voegde ze er eerlijk aan toe. Toch hoefde Venka voor haar niet groter te zijn, de wolf zou toch wel in grote toenemen als het nodig was dat Asura op haar rug zou stappen. Zijn vraag verbaasde haar echter een beetje. Zwemmen? Automatisch schoten haar ogen over haar eigen lichaam. Het leer waarvan haar kleding gemaakt was zou krimpen door het water, ze zou het dus uit moeten trekken als ze zou besluiten in het water te duiken. ”Het is eeuwen geleden dat ik dat voor het laatst gedaan heb, op een of andere manier houd iets me meestal tegen, maar als het warm is dan moet het niet zo’n probleem zijn..” antwoordde ze, deels tegen hem en deels tegen zichzelf. Zodra ze hem een naam hoorde zeggen en daarbij naar zijn wolf keek maakte ze eruit op dat het zijn naam moest zijn. Zijzelf had Venka’s naam ook gebruikt om haar hazelbruine wolf te berispen, wat haar betreft mocht iedereen het weten. Niemand zou er toch wat met Venka kunnen, ookal zouden ze haar naam weten. ”Doe geen moeite, Venka kan op precies diezelfde manier uren naar me liggen kijken” sprak ze tegen hem met een wrang glimlachje. Haar linkerhand haalde ze eens luchtig door haar haar om dit vervolgens weer op haar schouders te laten vallen. Water, het element totaal tegenover gesteld aan vuur, had haar op een of andere manier nooit echt aangestaan. Natuurlijk nam ze regelmatig een bad of sprong ze onder de douche, maar dat was toch heel wat anders dan het meer. Meters en meters diep en over een heel wat groter oppervlak dan haar badkuip. Uiteindelijk haalde ze haar schouders op en knikte. ”Vooruit dan maar. Ga jij vast, ik moet toch eerst m’n kleding uittrekken” antwoordde ze uiteindelijk voordat ze opstond en de knopen van haar shirtje begon los te knopen.

OOC: Tis voor mij niet geheel duidelijk wanneer hij het tegen zijn wolf heeft of tegen haar. Zou je dat wat beter uit elkaar kunnen houden/duidelijker kunnen schrijven? T verklaard waarom ik misschien reageer wanneer hij niet eens tegen dr praat xD.

Yusei keek naar de wolf en knikte toen. ‘Ja, dat kan deze jongen hier soms ook,’ zei hij en hij wees opzij, naar zijn wolf. Ami keek hem aan en drukte zijn kopje even tegen de been van Yusei, om vervolgens te gaan liggen. Yusei draaide zich om toen Asura zich begon uit te kleden. Tenminste, zo leek het. Als hij een echte man was, dan keek hij niet. Deze gedachten zelf al vond hij erg lachwekkend, maar hij besloot voor deze ene keer zijn lol gewoon voor zich te houden. Meisjes zouden het namelijk niet erg leuk vinden als hij over hun zou lachen. Toch vond hij het best grappig. Hij sprong zelf in het water en Ami legde zich naast Venka neer, maar zei niks. Hij legde zijn kop op zijn poten en keek naar Yusei, die aan het rondzwemmen was en rustig wachtte op Asura. Zonder op of om te kijken naar Asura, zwom hij gewoon door. Hij zou het zelf ook niet fijn vinden als hij zich moest uitkleden en een meisje zat hem op de kop na aan te kijken. En sowieso vond hij zoiets echt voor die mannen die gewoon op het lichaam van een vrouw zat te kwijlen en hij was zo niet. Hij was grappig, aardig, maar geen man man. En daarmee bedoelde hij: hij was niet gek op meisjes. Ook niet op jongens. Maar ook niet op meisjes. Meisjes waren er voor de praten, niet voor een relatie of wat het ook mocht zijn. Hij snakte er gewoon niet naar, eerlijk gezegd. Hij sloot zijn ogen en zwom heen en weer.

- Kort, sorry, maar er is bezoek! Hoop dat je er wat mee kunt ^^ -

”Dat had ik gemerkt ja” antwoordde ze grijnzend terwijl haar blik naar de wolf ging die bij de jongeman hoorde. Ondertussen had ze de naam van de wolf uitgeplozen; Ami, maar diens eigenaar had zichzelf nog steeds niet voorgesteld. Ze had haar eigen naam gemompeld, om haar botte begroeting enigszins vriendelijker te maken, maar blijkbaar kwam hij niet tot het idee dat hij behoorlijk onbeleefd bezig was. Een zucht, die meer weg had van een grom, ontsnapte tussen haar lippen. Automatisch spande Venka haar spieren aan en hief haar kop, om haar gouden ogen op Asura te richtten voordat ze zichzelf oprichtte om te gaan zitten. Haar staart sloeg ze netjes rond haar achterhand terwijl haar ogen Ami –en zo af en toe de jongeman– volgden. Als ze naar hem keek had ze het idee dat hij ouders was dan zijzelf, lichamelijk gezien dan, maar de manier waarop hij reageerde en met de situatie omging deed haar eerder aan een schooljongetje denken dan aan een volwassen persoon. Achja, zo lang hij geen idiote dingen in zijn hoofd haalde was het best te doen, ze had er momenteel geen zin in om de strijd aan te gaan. Ze wist dat als ze iets wat feller gereageerd had Venka zou zijn opgesprongen en waarschijnlijk had Ami dan defensief voor zijn eigenaar gesprongen. En niemand had het recht ook maar één vinger uit te steken naar haar hazelbruine Venka, dan kregen ze met haar aan de stok. Echter had ze haar licht geïrriteerde stemming laten varen en viel hij nog best mee, als je door het overdreven vrolijke gedrag heen keek. Als ze zei dat hij maar beter vooruit kon gaan omdat hij anders zou moeten wachten was niet omdat ze zich schaamde. Veel meer dan ondergoed onder haar kleding had ze toch niet aan en dat zou ze dus mooi niet uit gaan trekken. Maar ze had niets anders bij zich waardoor ze dus genoodzaakt was om in haar ondergoed het water in te plenzen. En of hij dat nu zag terwijl ze zich ontdeed van zowel haar shirtje als rok of wanneer ze het water in ging, dat maakte wat haar betreft geen enkele bal uit. Nadat de opening weid genoeg was trok ze haar shirt over haar hoofd uit en liet ze het naast Venka op de grond vallen. Vervolgens, nadat ze eerst een knoopje van twee leren touwtjes had losgemaakt, liet ze haar rok over haar billen zakken voordat hij ook op de grond lande. Opgevouwen en wel liet ze het naast haar metgezellin achter. Als wolven een wenkbrauw op konden trekken had die van haar het nu gedaan. Venka’s gouden ogen waren volledig op Ami gericht die naast haar was komen liggen. Met een zuchtje liet ze zichzelf ook maar weer op de grond zakken, sloeg haar staart een paar keer heen en weer en legde haar kop op haar poten zonder haar ogen te sluiten. Haar ogen waren eerst op Asura gericht, die op het water af liep, en vervolgens op de jongeman. Lichtvoetig met haar blote voeten op het gras liep ze richting het water. Haar ondergoed had dezelfde kleur als haar kleding; zwart. Nog wat onwennig aan het idee dat ze zo zou gaan zwemmen liet ze haar tenen door het water glijden. Steeds dieper liep ze het water in, haar lichaam rustig laten wennen aan het koele water, wat heel anders aanvoelde dan de hitte van vuur. Maar zoals hij gezegd had; het was niet koud. ”Ik vind het schandalig om ernaar te moeten vragen, maar ik heb mezelf voorgesteld, Ami en Venka’s namen zijn ook bekend, maar wat is jouw naam eigenlijk?” vroeg ze zonder haar blik op hem te vestigen, haar ogen waren nog steeds op het water gericht. Alsof er elk moment een gevaarlijk wezen onder haar voeten omhoog kon komen. ”En het verbaast me trouwens dat mensen die geboren zijn in t Fire Country zo graag in het water komen” vervolgde ze met een sluw glimlachje op haar lippen. Asura wist niet hoe hij hierop zou reageren, maar aan zijn reactie kon ze merken of haar vermoedens juist waren. Als dat niet zo was had ze de kant snel weer gevonden.

OOC: Don't worry, mijn post is prima gelukt ^^.