''Ik neem de rest van de dag een vrije dag!'' waren de woorden die hij had geroepen voordat hij van zijn training was weggerend. Dit was al de tweede keer dat hij dit deed. De eerste keer was hij naar de Green Woods gegaan. Het was er leuk geweest. Jammer genoeg duurde dat alleen maar een uur. De warriors van de Earth Country waren geweldig. Ze hadden hem zo gevonden. Dit keer moest hij een plek uitkiezen waar hij makkelijk kon verstoppen. Hoshisawa! De stad was heel erg vol. Hij kon makkelijk verstoppen tussen de vele mensen die er rondliepen. Dit was de eerste keer adt zijn lengte van pas kwam! Leith hoefde niet bang te zijn dat de mensen hem zouden herkennen. Niemand wist dat hij de Kage wist. Op het moment wisten alleen de vijf Elders van de Country het. Ook nog een paar hoge ranks. Ze hadden de Country vertelt dat een machtige warrior de nieuwe Tsuchikage was. Leith grimlachte bij de gedachte. Hij? Machtig? De Country leden waren blij geweest bij het horen van het nieuws. Wat als ze er achter kwamen dat hij het was? Ze zouden hier veel minder blij mee zijn. Wel zouden ze wat respect toen. Iets wat ze nu totaal niet deden. Kort stopte Leith om te kijken waar hij nu was. Hij was aan de westkant va de stad. Hij was van plan om naar het Centrum te gaan. Daar waren het meeste mensen, er waren veel winkels. Een grote fontein en een paar straatmuzikanten die wat geld probeerde te verdienen. De stakkers.

''Yush!" zei Leith zelfverzekerd. Hij zou zijn kage trainen in het spel zetten. Zijn benen stonden precies 30 centimeter va elkaar verwijderd. ''Okay,'' mompelde hij. Hij probeerde er chakra naar toe te laten stromen. ''En spring,'' fluisterde hij zichzelf nu toe. Hij probeerde op de dak van een gebouw te springen. Het bleef bij proberen. Omdat hij meer chakra naar zijn linkerbeen had gestuurd sprong hij heel scheef en belandde hij op de grond. ''Dan maar op de oude manier..'' Leith stond weer op en nam een aanloop. Hij sprong op een steen van ongeveer een meter hoog. Hij zette zich hiertegen af en sprong vervolgens naar het gebouw waar hij eerder op probeerde te springen. Dit keer lukte het wel. Lang bleef hij niet op het gebouw staan. De eigenaars van de winkeltje waar hij op stond was al begonnen met schreeuwen en spullen naar boven gooien. Leith liet een speels glimlachje zien en begon te rennen. Hij sprong van gebouw naar gebouw. Het was geweldig om dit te kunnen! Hij was best trots op zichzelf. Het ging steeds met gemak. De gebouwen zaten niet verder dan meter van elkaar vandaan. Ze waren van steen gemaakt dus hoefde hij niet bang te zijn om door een dak te zakken. Hij probeerde de houten daken te vermijden. Het duurde niet lang voordat de fontein in zicht kwam. Het was hem gelukt! Nu moest hij van de dak af.. Leith staarde naar de grond. Het was iets te vol om zomaar te landen. ''Hoe kom ik naar beneden...'' mompelde hij nu in zichzelf. Er was wel een best lege plek te zien, maar kon hij wel zo ver springen? Hij kon het chakra gebeuren wel proberen, maar dit zou hem waarschijnlijk niet lukken. Gewoon proberen..? Hij stuurde het chakra naar zijn benen en probeerde het. Hij sprong van het dak en richting de lege plek. Weer mislukte dit, waardoor hij naar beneden viel ~

Rotbroer, Bakami - nee dat wou ze eigenlijk niet over hem zeggen. Toch was ze nu hier, alleen zonder haar broer of enig ander levend wezen waar ze mee omgaat, goéd mee omgaat. Een dief kon je haar noemen, hoe kwam ze anders aan haar geld? Gelukkig deed ze het allemaal onopgemerkt, bijna alles. Muren bekladden, snorretjes op posters of tijdschriften tekenen. Dáár stond de dame bekend om. Ze was vrij, ze zou niet gepakt worden. Pech voor de rest. Ze had een prima leven, enkel de scheiding van haar en haar broer was een groot minpunt. Eén ding wou ze nog hebben, dat moest ze gewoon hebben; iets om haar tijd mee te verdoen. Niet zo zeer 'iets' eerder iemand. Maar wie? Wie was er interessant genoeg om te plagen, jonger dan haar, iemand die niet tegen haar op kan? Ze wist niemand te bedenken, tenslotte kende ze hier ook niemand, niemands naam. Het omgekeerde was ook waar, niemand kende haar naam en nauwelijks had iemand met haar gepraat. Vréselijk, schándalig! Hahaha. Nee. Prima, perfect, dát waren de juiste woorden! Haar vredige - klierige - leven zou verwoest worden als er allerlei mensen bevriend met haar waren, gehaat worden is niet erg. Ze schoof haar rugzak weer op zijn goede plaats, hij bungelde aan één schouder en het was teveel moeite hem om bijde te doen. Dus liet ze het zo, ondanks het afzakken minder fijn is. Ze rommelde wat in haar zakken, hmm, ja. Ze keek tevreden naar de munt die ze tussen haar duim en wijsvinger hield, genoeg om een boterham van te kopen. Ze had nog boter en kaas in haar rugzak zitten, als ze het zich goed herrinerd had. Ze keek wat rond, goed kende ze het gebied niet want lang was ze er nog niet. Daar, ze liep naar een winkel die er redelijk veel als een broodwinkel uit zag. "Die!" ze wees overdreven naar een wit brood, er werd een stuk afgesneden en ze kreeg de plak. Vervolgens legde ze de munt op tafel, ze had wel manieren en betaalde ook voor wat ze kocht. "Danku." ze boog voor de mevrouw en liep de winkel uit, liet de rugtas van haar schouder afglijden en rommelde er wat in. Boter gevonden, hmm, hmm...geen kaas? Ha-ah. Ze besmeerde de boterham met boter, stopte alles terug en liep weg met de boterham in haar mond bungelend. Heerlijk was het niet zonder beleg, maar ze had vreselijkere dingen gegeten. Of helemaal niets.

Haar handen waren in haar zakken verborgen, haar hoofd bewoog ritmisch heen en weer en ze mompelde een liedje - ja, met de boterham in haar mond. Hmm, ze rommelde in haar zakken. Veel geld had ze niet meer over, ze moest weer een baan zoeken..óf ze stal gewoon geld. Maar in dat soort problemen had ze echt geen zin, de gevangenis was geen plek waar ze graag was. Ze wou er gewoon helemaal niét komen, simpel zat. Iets belemmerde haar licht, ze keek naar boven en hield haar hand tegen haar voorhoofd - zoals je doet als je in de verte kijkt. Iniaanachtig. Toen ze door had dat het een mens was sprong ze - verschrikt - opzij en propte snel de boterham in haar mond. "Uwaah" zei ze nog met volle mond, hap, slik, weg. "Je ziet niet dagelijks iemand uit te lucht vallen." ze draaide zich om en stapte langzaam naar hem toe, hij zag er jong uit. Of er iets met hem was..naah, het boeide haar weinig. Idee, idee, idee! Ze kon hem natuurlijk als plaagobject gebruiken, wat was ze geniaal! Een grijns sierde even haar lippen, maar toen veranderde het in de schattigste glimlach die de wereld ooit gekend heeft, ze liep nog dichter naar hem toe en stak haar hand uit. "Gaat het..?" vroeg ze zo vriendelijk mogelijk, schattig was ze, vriendelijk was ze. Het waren allemaal feiten, dingen die ook echt waren, echter droeg ze er een harder laagje overheen. Naja, uitleggen kon ze het niet goed. Ze deed random dingen, op de manier hoe ze zich voelde. Dat was alles.

Om er voor te zorgen at hij niet op zijn hoofd belande draaide hij zich een beetje in de lucht. Zo lande hij met een luide plof op zijn rechterarm. 'Auw...' kreunde hij. Hij pakte zijn rechterarm vast en keek er kort naar. 'Omg!'' riep hij toen hij het opmerkte. Een schaafwond! Het was niet een heel grote, maar toch best wel duidelijk. ''Het bloed!'' Er verschenen haast trainen in zijn ogen. ''Gaat het?'' hoorde hij iemand toen zeggen. Nu pas merkte hij het meisje op. Ze zag er best knap uit, in zijn ogen. Hij bekeek het meisje goed. Ze had lang blond en haar mooie blauwe ogen. Het enige minpunt aan haar was dat ze lager dan hem was. Hij was eerder blij geweest dat hij kort was. Nu al niet meer. Het irriteerde hem zo erg, kon hij niet een normale lengte hebben? Om zo veel vroeg hij niet. 1.67 was genoeg. Da was hij op 'n minst langer dan de meisjes van rond zijn leeftijd. Hij wist dat hij zijn groeispurt nog moest krijgen en stiekem hoopte hij dat hij 1 meter 80 zou worden. Of was dat gewoon te veel gevraagd? Hij was ook nog wel blij met 1 meter 70. Het meisje leek niet veel ouder dan hem te zijn. Als hij moest gokken zou hij 15 zeggen. Natuurlijk kon hij het mis hebben, maar hij wist zeker dat ze tussen de 13 en 16 jaar oud zat. Of ze was een van de personen die veel jonger leek dan ze was. De laatste tijd zag hij er steeds meer van zulke. Oude mensen in de 40 die als tieners leken. Dat gewas gewoon eng. ''Pfft.. Het doet geen pijn hoor.'' Met zijn linkerhand pakte hij zijn rechterarm vast en langzaam stond hij op. ''Dit? Dit is maar een schrammetje.'' Hij probeerde niet huilerig te klinken, al lukte dit niet echt. Het deed gewoon te ceel pijn voor hem. Toch mocht en zou hij niet huilen! Er stond zo een knap meisje naast hem. Dan moest je stoer blijven doen. ''Het doet geen pijn,'' herhaalde hij nu ondertussen al voor de tweede keer. Hij probeerde het langer in te houden, maar het lukte niet. ''Het doet pijn..'' begon hij nu te snikken. Hij stak zijn bloedende hand naar voren. Het bloed kwam er steen meer uit. ''Heb je een pleister?''

Wat voor persoon zal dit zijn? Een saai persoon was iets wat ze verwachtte, je had 99% kans om zo'n iemand tegen te komen. De wereld zit er vol mee! Ze keek wat weird naar de jongen toen hij van alles uitkraamde, maar vergat het al snel en veranderde haar blik snel toen hij omkeek. ,,Pfft.. Het doet geen pijn hoor" met haar hoofd van schuin keek ze hem aan terwijl hij opstond, maar wel zijn rechterarm vasthouden. Hij was iets kleiner dan haar, óf hij was gewoon klein of hij was een aantal jaar jonger dan haar. Hoeveel wist ze niet - ze was slecht in schatten. Gokken was hetzelfde, daar faalde ze ook heel erg in; helaas was het geen geschonken talent, het was wel handig geweest. "Hmm. Echt niet?" ze keek hem vragend en grijnzend aan. ,,Dit? Dit is maar een schrammetje." het klonk wat pijnlijk, maar dat kon ook haar verbeelding geweest zijn. Ze keek hem een tijdje vragend aan, maar daarna besloot ze achter de waarheid te komen en om daar achter te komen moest ze uittesten of hij geen pijn had. Ze prikte wat tegen zijn rechterarm met haar wijsvinger. Hij bleef vervolgens herhalen dat het echt geen pijn deed, al gaf hij het na een tijdje toe en begon hij te snikken. Een moment dacht ze dat het door haar kwam, maar die gedachte verstopte ze snel in een doosje in haar geheugen. ,,Heb je een pleister?" ze knikte en rommelde wat in haar rugzak, hebbes! Ze haalde er een pleister uit en deed deze voorzichtig - misschien toch wat hardhandig - op zijn hand. "Grote jongens horen niet te huilen." ze glimlachte, terwijl ze de zin uitsprak pakte ze hem bij zijn hoofd en drukte hem tegen zich aan. Ze had iniedergeval een wezen gevonden om te plagen en te stalken. Ze zou hem voorlopig niet met rust laten~ al zou ze problemen kunnen krijgen als ze hem echt ging stalken, misschien behoorde hij tot een belangrijke familie of zelfs hoger.. Naja, daar kwam ze wel achter.

[ That lucky bastard x33 ]

Een warm gevoel ging door zich heen. Het snikken stopte langzaam. Haar lichaamswarmte zorgde ervoor dat Leith kalmeerde. Was dit nu een soort van knuffel? Hij had lang geen knuffel meer gehad. De laatste kon hij niet meer herinneren, wel wist hij zeker dat het van zijn moeder was geweest. Voordat ze was gestorven. ''Groten jongens horen niet te huilen,'' hoorde hij haar zeggen. Eigenlijk wou hij niet horen wat grote jongens wel en niet deden. Ze was maar een paar jaar ouden dan hij was, als het een bejaard iemand was had hij het goed gevonden. De knuffel was nu al een tijdje begonnen. Moest hij het beëindigen? Het voelde zo leuk om geknuffeld te worden, dus eigenlijk wou hij het niet beëindigen, maar misschien zou ze hem creepy vinden als hij het niet deed. 'Dankje.' Hij beëindigde de knuffel en keek met een glimlach vooruit. Zijn hand deed al veel minder pijn, misschien had hij een beetje overdreven toen hij de wond had gezien. Dat deed hij wel vaker. ''Ik ben Leith.'' Leith stak zijn goeie hand vooruit om haar hand te kunnen schudden. Iets wat niet veel mensen meer deden. In dat opzicht was hij heel ouderwets. Hier liet hij een korte glimlach bij zien. Als hij haar bevriend zou raken dan had hij een heel knappe vriendin erbij. Dan hoefde hij maar een par jaar te wachten en als hij eindelijk langer dan haar was dan zou hij zijn slag slaan en haar mee uit vragen. Dit kon gewoon niet mis gaan! Of ze ging dood voordat hij haar uitvroeg. In de tijd waarin ze leefde was het niet raar dat iemand werd vermoord. Er gingen dagelijks vele mensen dood. Hij zou er dus zelf voor moeten zorgen dat ze niet dood zou gaan totdat hij haar mee had uitgevraagd. Hij zou haar beschermen!

,,Dankje." ze glimlachte en liet zich naar achteren duwen. Ze had in ieder geval iemand gevonden om te plagen en 'stalken'. Ze keek wat wachtend om zich heen, ze wist niets te zeggen - weglopen was ook geen optie. ,,Ik ben Leith." ze keek hem direct aan, langzaam gleed haar blik naar beneden ze glimlachte en schudde zijn hand. Het was de hand zonder pleister. "Aangenaam, Leith." Ze had niet aan haar naam gedacht, die had ze natuurlijk kunnen zeggen. "Ik ben Mayu. Ishimaru Mayu." zijn naam kwam hem bekend voor, maar er waren vast meer mensen met de naam Leith. Handen schudden; het was niet iets wat ze nog vaak tegen kwam tegenwoordig. De meeste mensen bogen, of deden helemaal niets. Maar ze wou hem niet kwetsen, als ze dat wel wou had ze de hand genegeerd. Vréselijk was het als dat gebeurde, al zouden de andere mensen het juist grappig vinden. Het viel stil, ze dacht diep na over een leuk onderwerp, iets waardoor ze niet al te serieus zal lijken. Ineens schoot er een idee naar binnen. "Kom is mee." ze pakte hem bij zijn pols - en keek goed of ze niet de pijnlijke pakte - en trok hem mee. Ze moesten redelijk wat mensen ontwijken en dat lukte niet altijd, dus als ze tegen iemand opbotste die er niet bepaald...vriendelijk uitzag zette ze het op een rennen. Na een tijdje waren ze aan de rand van de stad, ze waren bij een buis. "Hier moeten we door" ze wenkte met haar hand en kroop door de buis, het duurde wel even en de geur was er niet bepaald geweldig. In de verte zag ze een stip licht al groter worden en naarmate ze dichterbij kwam werd de stip groter en groter en zag meer verschil in de omgeving. Haar ogen begonnen te twinkelen en haar mond was open - ze lachte, maar zonder geluid. "D-Dit is mijn favoriete plek!" haar stem haperde wat in het begin, van blijdschap. Ze draaide een rondje met haar armen gespraaid en keek naar de stad. Het was een hoge heuvel en vanaf die heuvel kon je over de stad heen kijken - zo naar het bos. Er waren maar weinig mensen die van deze plek afwisten. Ze vond het prachtig. Met dezelfde lach draaide ze zich om naar Leith, dit keer met haar handen in elkaar gevouwen achter haar rug.

"Kom is mee." Hij liet zich meesleuren door Mayu en probeerde haar bij te houden. Dit was ingewikkeld omdat ze steeds van tempo veranderde. Soms rende ze op een normaal tempo en dan begon ze opeens snel weg te rennen. Her duurde even voordat ze bij een buis waren aangekomen. "Hier moeten we door" Moesten ze nu echt door een buis gaan kruipen. Wist ze zeker dat ze de goeie kant op gingen? Hij moest haar maar vertrouwen. Het duurde even voordat ze uit de buis waren en daarna was het nog een tijdje rennen. Toch was het allemaal waard. Ze hadden een prachtig uitzicht! ''Wow,'' stamelde Leith versteld. Hij kende vele plaatsen in de Earth Country, maar hier was hij nog nooit geweest. ''Dit is...'' Hij rende een paar stappen vooruit om het beter te kunnen zien, nu stond hij precies op het randje. ''Hoe heb je deze plek gevonden?'' Het was een niet makkelijk te vinden plek. Je moest helemaal door stinkende buizen kruipen. Hij kon zich niet voorstellen dat Mayu op een dag zomaar besloot om in een van de buizen te kruipen. ''Dit is geweldig..'' zei Leith, nog steeds kijkend naar beneden. Hij had zich voorover gebogen, wat eigenlijk een domme zet was omdat hij nu makkelijk kon vallen, maar hield zich goed vast. Hmm... Het begon al laat te worden. De warriors hadden hem nog steeds niet gevonden, iets wat goed was. Zou het nu tijd zijn om terug te gaan? Ze zouden vast ongerust zijn. Nèè. Ze konden nog wel even wachtte. Hij maakte nu lol met Mayu. Leith schoof zichzelf wat naar achter zodat hij niet eer op het uiterste punt zat en ging toen normaal zitten. Hij schoof zijn knieën naar zich toe en vouwde zijn handen om zijn knieën. Even had hij last van zijn arm, maar dat ging al snel weer weg. ''Dus...'' mompelde hij kort '', worden je ouders niet ongerust als je zo laat thuis komt?''

Langzamerhand begon de lucht een vrolijkere kleur te krijgen, een geel-rood-oranje achtige. De zon daalde langzaam, maar niet zoals sommige dachten; tenslotte zakt de zon de zee niet in. Gelukkig maar, anders zou het zéér warm worden op planeet aarde en zouden er tich tsunami's vormen...nee, de planeet zal worden opgeslokt in het vuur. Niet dat het haar boeide, de aarde vergaat voorlopig nog niet en als die zou vergaan...was zij er niet meer. Ze hoefde het ook niet mee te maken, brr, wat je allemaal wel niet van een zonsondergang kan denken. ,,Hoe heb je deze plek gevonden?" hij stond op het randje van de afgrond, als ze hem een duw gaf was het doei doei Leith. Dat zal wel erg zielig zijn, bovendien had ze liever geen dood op haar geweten. "Door een iemand." het had geen zin om meer te zeggen, hij zou hem toch niet kennen. Maar - zoals veel kinderen - waren ze zo nieuwschierig dat ze tóch de naam willen weten en blijven door zeuren. Maar iedereen is anders en uniek. Haha, weer zoiets. Als iédereen uniek is, is niemand meer uniek omdat iédereen uniek is, toch? Ze had het wel een keer tegen haar broer gezegd, hij zei dat het hem niet boeide maar volgens haar was dat enkel een excuus. Toen ze wat geritsel hoorde week haar blik af van de zonsondergang en keek ze naar Leith, hij was met iets bezig - waarmee wist ze niet. "Dus...worden je ouders niet ongerust als je zo laat thuis komt?" even viel er een stilte, ze liet haar hoofd wat zakken en balde haar handen tot vuisten, dat duurde echter kort. Daarna barstte ze in lachen uit en ging naar hem toe, ze draaide met haar knokkels over zijn hoofd. "Dát hoef ik niet van jou te horen, kindjé" ze stopte en liet zich naast Leith in het gras vallen. "En bij jou dan? Zijn die niet ongerust?" ze draaide haar hoofd waardoor de linkerkant op het gras lag, een plukje haar gleed langs haar gezicht. Ze twijfelde of ze het tegen hem zou zeggen, misschien was het beter van niet. "Oh, ik leef alleen." ze draaide zich op haar rechterzij, misschien had ze het niet oet zeggen. Ze kon de zuch nét niet onderdrukken.

''Noem me geen kindjé!'' Hij keek haar kort aan waarna hij weer naar de lucht keek. ''Sorry.'' Hij had het kunnen weten. Er waren niet veel mensen die de leeftijd zestig haalde. Vele mensen gingen dood. Alleen de echt sterke mensen wisten te overleven. Als je geen speciale krachten bezat dan moest je elke dag in angst leven om niet vermoord te worden. Al waren ook genoeg mensen die niet in angst leefde. Hij wist niet zeker of ze echt dood waren. Als ze dood waren had ze dat waarschijnlijk direct gezegd en niet gewoon dat ze alleen leefde. Het kon ook gewoon betekenen dat Mayu gewoon al uit huis was, maar was de daar niet te jong voor? Het was beter om maar niet door te vragen. ''Bij mij zijn ze wel gerust,'' mompelde Leith droogjes. ''Ze zitten me vast aan het zoeken.'' Hij wist het 100% zeker. Was het leuk dat mensen ongerust waren? Normaal zou het antwoord ja zijn geweest, maar nu niet. Het boeide de mensen eigenlijk niet heel erg veel. Dit waren mensen die hem alleen mochten omdat hij een Kage was. Was hij dit niet geweest dan zouden ze hem gewoon een klein snotaapje hebben gevonden. Zijn mening boeide hen niet. Ze gedroegen zich alleen zo tegenover hem omdat ze iets wouden van hem. Het waren geen echte ouders, die van je gaven ook al deed je iets slecht. ''Ze kunnen wel wachten.'' Hij stond op en ging wat dichterbij staan bij Mayu. ''Gaan we weer terug voordat het echt donker is?'' Met beide handen hield hij Mayu haar mouw vast. Wat het nut was van haar mouw vast houden? Die was er niet.

,,Noem me geen kindjé!" ze giechelde toen hij antwoordde. Typisch het antwoord dat ze had verwacht, hij was echt nog een kind. Maar waar die vandaan kwam..dat wist ze niet. En het vragen heeft ook weinig zin, bovendien zal ze dan zeurderig overkomen, maar dat boeide haar niet..niet tot weinig. Ze had nooit gehad dat haar ouders ongerust waren en erg had ze het ook nooit gevonden. Ze mocht meer doen en ze kon meer doen, al hield haar broer haar voor veel dingen toch tegen. Daarom begreep ze andere meiden die graag een broer gehad hadden ook niet, maar ze hield wel van hem aangezien hij er altijd voor haar was. In tegen stelling tot haar ouders en vrienden. Bij andere waren ze wel vaak ongerust, dat was in ieder geval haar ervaring. ,,Bij mij zijn ze wel gerust, ze zitten me vast aan het zoeken." ze had zoiets kunnen raden - stiekem - wou ze verder vragen, maar ze besloot het niet te doen. Ze was praktisch gezien een vreemde voor hem en met vreemde moest je eigenlijk niet omgaan. Als zijn ouders er achter kwamen... dat moest haar aan zijn naam denken; Leith. Het kwam haar té bekend voor, maar waarvan wist ze niet precies. ,,Ze kunnen wel wachten." ze grinnikte wat, misschien onhoorbaar voor hem. "Ouders...ze zijn irritant, hé?" ze wist niet wat de situatie bij hem thuis was, maar ze verwachtte niet het ergste..momenteel zijn de tijden redelijk goed; geen oorlog. Het is slechter geweest. "Het is heerlijk om alleen te leven, de enigste persoon in mijn leven die ik volledig kan vertrouwen is Takumi. Mijn broer, dankzij hem ben ik nu hier." ze schrok van de woorden die ze sprak. "Sorry, ik zei te veel." ze zweeg. ,,Gaan we weer terug voordat het echt donker is? ze voelde dat iets - of iemand haar bij haar mouw vast pakte. Zacht pakte ze zijn hand en toen hij haar los liet liet zij zijn hand los. Ze stond op en klopte zich af. "Is goed." ze glimlachte en kroop weer door de buis.

''Irritant? Dat valt wel mee,'' mompelde hij droogjes. Vroeger had hij alles gekregen wat zij hartje hem begeerde. Hij was enigst kind, dus hij kreeg alle aandacht. En aangezien hij nog heel jong was kwam hij niet in discussies over de kleinste dingetjes. Iets wat hij wel had in de weeshuis. Toen was hij iets ouders en verwachtte hij op z'n m'n op te mogen blijven tot tien uur. Dat was toch niet zo veel gevraagd? Maar het was een regel dat het licht om acht uur uit moest. Wat voor regel was dat nou? Naja, nu had hij er geen last meer van. Nu hij een kage was zat hij op dat tijdstip nog aan het trainen. Zijn trainingen stopte pas om elf uur, wat hij te laat vond, zodat hij om zes uur weer moest opstaan om het trainen te beginnen, wat weer te vroeg was. 'Geen zorgen hoor, je kan me vertrouwen.' Hij liet een onschuldig glimlachje op zijn gezicht verschijnen. Iets dat hij niet was. Hij dacht dat ze bedoelde dat hij het aan niemand mocht zeggen. Wat moest ze anders bedoelen met dat ze te veel zei? Braafjes kroop hij door de buis. Iets wat heel irritant was. Het was er best wel vuil en het stonk er overdreven erg. Om de paar minuten probeerde hij zijn adem kort in te houden. Niet dat dat werkte. Je rook de stank gewoon. Het duurde even voordat ze aan de andere kant van de buis waren en dus aan de rand van Hoshisawa. ''Btw, het klonk misschien alsof ik het over ouders had daarnet..'' Tijdens het kruipen in de buis had hij dat bedacht. Het leek alsof er ouders waren die er om hem gaven, en daarom zei Mayu dus dat ouders best wel irritant waren. ''Mijn ouders zijn al lang dood.'' Hij had geen moeite om het te vertellen. Na een paar jaar wende je er gewoon aan, hij had niks aan de hele tijd sip doen, of huilen. ''Ik heb een lange tijd in een weeshuis geleefd en nu ben ik een soort van geadopteerd.'' Hij loog niet, maar hij mocht de waarheid ook niet vertellen. Hij huppelde wat de stad in. Niet veel mensen waren te zien, veel mensen waren al naar huis gegaan. ''Mag ik iets vragen? Je hoeft het niet te beantwoorden hoor. Je zei daarnet dat je je broer kan vertrouwen. Waarom leef je dan niet samen met hem?''