Waarom rende hij nog weg van zijn trainingen? Het was niet dat hij iets deed als hij eenmaal was weggerend. Het was saai. Meestal vingen ze hem voordat hij wat leuks had gedaan of vonden ze hem de hele dag niet maar wist hij niks leuks te doen. Hij wou de weiden wereld in trekken, naar de andere vijf countries, maar dit mocht niet. Wat als er iets gebeurde terwijl hij weg was.. Dan zaten al die doden weer op zijn geweten. Waarom moest de Earth Country zo saai zijn? Het was hier in geen enkele opzicht leuk. De plek bestond uit zand en stenen. Er waren een paar plekken die wat leuker waren met bomen en een mooi uitzicht, maar die gingen vervelen na het een miljoen keer bekeken te hebben. Er was maar een plek die hem nooit zou vervelen, maar daar was hij maar een keer geweest en hij kende de weg ernaartoe niet meer. Leith ging zitten op de grond en trok zijn benen tegen zichzelf aan tegen de kou. Er zou ooit iemand langs moeten komen die wat leuk wou doen. Als hij maar bleef wachten... Verveeld bleef hij om zich heen staren. De straat bleef leeg. Op een tak na.. Zieliger dan dit werd het niet.. Hij pakte de tak van de grond en begon er mee te spelen. Dat kwam ervan als je je verveelde. Met de tak begon hij dingen op de grond te tekenen en wat was hij er slecht in. Alles wat hij tekende zag er misvormd uit. Hij had duidelijk geen toekomst als kunstenaar. Toch ging hij door, het was leuker dan voor zich uit staren tot er wat gebeurde. Hij begon met het tekenen van een kat. Een ronde lichaam met vier strepen als poten en een vijfde als staart. Dan nog alleen het hoofd erbovenop wat ook een, scheef, rondje was. De ogen in het hoofd hadden beide een andere groten wat ook gelde voor de oortjes op het hoofd. De mond was heel erg scheef en een neus had hij niet. Kort staarde hij naar de kat die hij had getekend voordat hij het uitkraste. Niemand zou zijn lelijke creatie ooit mogen zien. Niemand. Geen tekeningen meer voor hem. Hij hield het maar bij iets simpel. Hij tekende een scheef hartje op de grond. Aan de ene kant zette hij de letter M en aan de andere kant de letter L. In het midden zette hij een plusje. Hier staarde hij kort na voordat hij het hartje doorkraste. Straks kwam hij haar weer tegen en moest hij het hartje uitleggen. Daar had hij geen zin in.

Leith gooide de tak weer weg en stond op. Nu was zijn hand helemaal vies. Het was helemaal groenachtig. Stomme tak. Met zijn ene hand probeerde hij de groenachtige spul van zijn andere hand te vegen zodat nu beiden handen vies waren. Hoe kreeg hij het er nou af? Hij probeerde het maar met zand door zijn handen aan de vloer te vegen. Ook dit keer bleef de drap zitten. Dan moest hij zijn handen maar in het water in de fontein in het midden van de stad schoonmaken. Het water werd vaak ververst dus hij hoefde niet bang te zijn dat het water vies was en het was gratis. Omdat het nog vroeg was hoefde hij niet bang te zijn dat iemand het zou zien en hem raar zou vinden. De vroegheid was ook de reden dat er niemand rondliep, op een paar mensen na die naar de bakker gingen om brood te kopen voor het ontbijt. Dat waren allemaal ouden mensen waar hij niet mee wou praten. Hij wou iemand jong zien, maar die zaten vast allemaal binnen in hun warme huisjes. Bij de ouders die om hen gaven. Leith stond op en begon te lopen naar het centrum van de stad. Hij had geen haast. Het duurde dan ook even voordat hij het centrum had bereikt. Hij was maar een keer de weg kwijt geraakt op weg naar het centrum, iets wat heel bijzonder voor hem was. Leith veegde zijn handen aan het water van het fontein voordat hij op het randje ging zitten. Zou hij hier wachten tot iemand zou komen of zou hij moeten gaan zoeken.. Zoeken was veel leuker, dan deed hij tenminste iets. Het werd weer van dak naar dak springen. Leith liep naar de dichtstbijzijnde huis en klom op het dak, met moeite. Hij begon al snel te rennen op de daken, van dak naar dak sprong hij zoekend naar een persoon die hij waarschijnlijk niet zou vinden. Zelfs op de daken rennen was minder leuk als er niet naar je werd geschreeuwd. Het duurde niet lang voordat Leith eindelijk iemand zag. Hij zou de weg niet terug kennen, hij kende deze plek niet eens, maar dat maakte allemaal niet uit. Hij zou lol hebben met de rare persoon. Eerst zou hij maar kijken of de persoon het wel waard was om met hem om te gaan. Iedereen wist dat Leith geweldig was. Hij zou niet zomaar met elke persoon omgaan. De persoon die met takken speelde was kieskeurig. Leith sprong van de dak af en belande een paar meter achter de persoon. Hij rende achter naar de persoon toe en trok iets uit zijn handen. ''Krijg me te pakken en je krijgt het terug!'' Zo snel mogelijk rende hij van de persoon af. Het was tijd voor plezier.

- Let it Snow -
- 'k heb je niet echt iets gegeven om mee te werken, sorry daarvoor -

Terwijl Snow zijn spierwitte haren uit zijn gezicht wreef – nou ja, hij vond ze witgrijzig, maar volgens Torch waren ze spierwit – liet hij zich een beetje meevoeren door de wind. Zijn stappen waren traag en lui, maar hij had er dan ook een training opzitten die hem verschrikkelijk veel moeite had gekost om deze te voltooien. Torch daarentegen, die boos was geworden op de vrouw die hun training had geleid, was van woede gaan protesteren tegen de training en had de verkeerde procedures uitgevoerd, dit tot grote tegenzin van de vrouw. Hij moest nog steeds een beetje lachen als hij eraan dacht hoe boos de vrouw gereageerd had toen Torch zijn pasgeleerde techniek op haar uitvoerde, puur en alleen om het feit dat zij hem van te voren als ‘onbekwaam’ genoemd had. Zijn blik gleed opzij, waar hij de roodkleurige haren van Torch algauw zag. Hij grinnikte even toen hij opmerkte dat de jongen hem stiekem volgde. ‘Je weet toch dat je in onze Country moet blijven, hè? Volgens onze leermeester moet ik dit pakketje aan…’ ‘Ja, ik weet wat je opdracht is, maar ik ga mee,’ onderbrak Torch zijn woorden, waarna hij met zijn ogen rolde. ‘Het zou niet slim zijn, Torch. Als ze erachter komt, heb jij weer een hoop zeik. En ik ook, omdat ik je mee heb laten gaan.’ Zwijgend keek Snow naar zijn beste vriend. ‘Wat moet ik dan hier doen?’ vroeg Torch zuchtend. Snow haalde zijn schouders op. ‘Je gaat maar ergens anders naartoe, ik moet nu gaan,’ zei hij, waarna hij een excuus gebaar maakte en wegliep. Hij hoorde achter zich hoe Torch zich mopperend omdraaide, maar blijkbaar had hij zich er al wel bij neergelegd dat hij echt niet mee kon gaan met zijn vriend. Snow zuchtte zachtjes, waarna hij zijn tocht voorzette.

Een reis van Snow Country naar Earth Country was niet zomaar even gedaan. Natuurlijk had zijn leermeester hem weer uitgekozen om te gaan. Sinds dat er nogal veel Outlaws waren in hun Country en zijn leermeester niemand in de Country zelf nog vertrouwde om het pakketje af te leveren op de makkelijke manier, had hij besloten om iemand aan te wijzen die zijn pakketjes weg wilde brengen. En natuurlijk was hij dat weer. Snow had echt een hekel aan die angst voor de Outlaws. Als iedereen zijn of haar wapens nu eens wat beter bij zich zou houden, was die angst helemaal niet nodig. Maar sinds dat er een verhaal te ronde was gegaan dat er een paranormaal meisje opdrachten voltooide door mensen uit te moorden, waren de dorpelingen nogal bang, zeker omdat volgens de geruchten het meisje zelf uit Snow Country zou komen. Snow geloofde die onzin sowieso niet. Hij leefde al lang genoeg in Snow Country om al die mensen daar te kennen. Al de meisjes die in Snow Country leefden, zouden nooit in staat zijn tot zoiets. Nee, zijn Country was dan misschien niet een bekende, maar wel een voor hem vertrouwde plek, alhoewel hij moest toegeven dat veel Outlaws zich in de steden van hun probeerden te wagen. Zuchtend schudde Snow zijn hoofd, waarna hij het pakketje in zijn handen beter bekeek. Hij merkte op dat er een brief aan vastgemaakt zat. Net toen hij wilde kijken wat het was, werd zijn aandacht getrokken door een beweging. Hij keek op en merkte dat hij vanaf zijn halverwege tocht naar Earth Country al een flink stuk gevorderd was, of het moest gewoon zijn dat Torch een langer stuk mee was gelopen. Snows blik gleed opzij, waarna hij nog een keer door zijn witgrijze haren wreef en zachtjes kuchte.

Nog voordat hij er iets aan kon doen, voelde hij hoe het pakketje uit zijn handen gerukt werd. Zachtjes gromde hij, waarna hij zijn zwaard tevoorschijn haalde. Het bliksemschichtachtige ding, dat opvallend was omdat de lemmeten door zijn eigen krachten gecreëerd waren, schitterde in het binnenkomende licht. Toen hij de woorden hoorde, liet hij zijn zwaard iets zakken. Nou ja, het was niet echt een zwaar te noemen, aangezien het zowel van voor een lemmet had, als van achter. Hij noemde het gewoon een zwaard, omdat het wel ooit een zwaard geweest was. Of omdat hij dit gecreëerd had en er geen naam voor had. Hij haalde zijn schouders op en richtte zijn aandacht op de jongen. Hij was jong, heel bekwaam voor dit soort grapjes. Ondanks dat Snow hem op zijn eerste gevoel niet meteen als een gevaar zag, liet hij zijn wapen nog niet zakken. Hij deed een paar stappen vooruit en zuchtte. ‘Luister jongen, voorzichtig met dat pakketje. Ik moet het aan iemand van jouw Country afgeven,’ zei hij, waarna hij zijn hand opstak naar het pakketje. De jongen stond echter te ver van hem af om het meteen te grijpen. Vechten zou hij ook niet willen, aangezien de jongen nog zeer jong was en hij niet zomaar onschuldige mensen wilde aanvallen. ‘Ik heb het echt nodig. Ik kan geen spelletjes gebruiken op dit moment,’ zei hij, waarna hij naar de jongen keek en een paar stappen dichterbij zette. In tegenstelling tot wat Torch zou worden, bleef hij redelijk kalm. Torch zou al meteen beginnen schelden, vloeken en technieken uitproberen, maar Snow hield ervan om zijn tegenstander te observeren en gezien hij de jongen niet echt als een gevaar was of iets ander dreigends, hield hij zijn technieken en zijn aanvallen voor zich. Het was waarschijnlijk gewoon iemand die zich verveelde en mensen wilde plagen. Toch kon hij het beste behoedzaam blijven, je wist maar nooit.

''Er zit iets belangrijks in?'' Hij schudde het pakketje heen en weer.. Wat zou het zijn? Het was niet heel erg zwaar. Misschien was het wel een drankje wat er voor zorgde dat je voor eeuwig kon leven! Dat zou hij zo graag willen opdrinken. Nee, dat zouden ze niet zomaar brengen naar een andere Country. Het zou iets veel simpels moeten zijn. Misschien was het wel een brief naar de kage! Dan zou het niet in zo'n pakketje zitten. Het kon ook een cadeautje voor de kage zijn, omdat de Tsuchikage zo een geweldige persoon was. Dat kon niemand ontkennen. Hij was in elke opzicht geweldig.. Op heel veel kanten na dan. Zo werd hij snel moe, zijn uithoudingsvermogen werd steeds beter, maar nog steeds was het niet geweldig vergelijke andere warriors. Ook had hij geen talent voor het gebruiken van een zwaard of bijna elk ander wapen. Zijn zangstem was vreselijk en hij kon geen een instrument, op de gitaar na, bespelen. Hij was geen artistiek persoon en verdwaalde heel gemakkelijk. Zo geweldig was hij dus niet. Toch was hij goed genoeg om Kage te zijn. Dus al zijn minpunten maakte niet uit. Hij zag niet zomaar elk persoon van twaalf jaar een kage worden. Hij was alleen Kage geworden voor zijn goeie punten. Hij was erg sterk voor iemand van zijn leeftijd, heel behendig en snel. Dat was het wel. Leith richtte zijn blik van het pakketje naar de jongen. De jongen was erg lang vergelijke hij was. Hij leek ook wel wat ouder. Negentien jaar? Iets in die richting. De jongen leek een warrior te zijn, hij had gebruik gemaakt van Chakra om de zwaard te creëren. Niet zomaar iedereen zou dat kunnen. Dus wel een waardige tegenstander, dat hoopte Leith tenminste.

''Je kunt je zwaard wegstoppen. Er zal niks met je pakketje gebeuren, zolang je meespeelt.'' Hij liet een speels glimlachje op zijn gezicht zien. Hij hield het pakketje vast met beide armen en hield het recht voor zich uit zodat de jongen kon zien dat hij het pakketje goed vast had. Toen hij zijn armen weer terugtrok liet hij het pakketje bijna vallen, maar wist hij het nog net op tijd te redden. Hij zou er beter op moeten letten als het echt zo kostbaar was als de jongen zei dat het was. ''Je hebt tot het einde van de dag om me te pakken te krijgen!'' Aan het einde van de dag zou hij het pakketje gewoon teruggeven, dit vertelde hij de jongen niet. Dan zou de jongen geen moeite doen om het pakje terug te nemen en gewoon tot het einde wachten. ''Start ~!'' Hij draaide zich om en begon te rennen, zo snel mogelijk. Hij keek van links naar rechts om een goeie pad uit te kiezen. Links. Hij maakte een scherpe bocht naar links en verdween in een steegje. Een steegje dat dood liep. Dus een slechte keuzen. Zonder minder vaart te maken sprong hij op een vuilnisbak, snel daarna sprong hij over het muurtje heen. Hij nam de moeite niet om achter zich te kijken. Het was nu nog makkelijk, de jongen zou hem moeten kunnen bijhouden. Dat hoopte hij tenminste. Het zou helemaal niet leuk zijn als de jongen het niet kon. Waar zou hij als eerst naartoe rennen? Hij kon naar de Green Woods gaan. Daar waren genoeg plekken om je te verstoppen wat het moeilijker maakte voor de jongen. Of was het dan weer te moeilijk? Hij hield het spelletje maar in de stad. Hij lande veilig op zijn twee voeten en begon weer door te rennen.

‘Ja, iets heel belangrijks,’ beantwoordde Snow geduldig de vraag van de jongen. Ondanks dat hij het niet geweldig vond dat er een jongen het belangrijke pakketje zomaar van hem afnam en overduidelijk spelletje wilde spelen, kon hij er wel mee lachen. Hij was vroeger ook in zo’n bui om dingen af te pakken van anderen en die expres bij zich te houden tot ze boos werden. Het waren echt van die kwajongensstreken, die niemand leuk vond behalve zijzelf. Toch vond hij het niet leuk dat het nu net op dit moment moest gebeuren. Zijn leermeester zou er niet echt mee kunnen lachen als de jongen van nieuwsgierigheid het pakketje opende. ‘Geef het nou maar terug, want ik kan het niet maken om het te verliezen.’ Hij keek de jongen fronsend aan. ‘Dat mag ik voor je hopen dat er niks mee gebeurt. Ik heb verantwoordelijkheid over dat pakketje, ik kan ervoor aansprakelijk worden gesteld,’ legde hij kalm uit. Hij schrok toen het pakketje bijna viel, maar probeerde zijn blik neutraal te houden. Hij wist dat als de jongen zag hoeveel hij erom gaf, dat hij er alleen maar meer lol in zou hebben om het weg te jatten. Hij was vroeger precies hetzelfde geweest. Hoe bozer iemand werd en hoe meer ze erom gaven om het terug te krijgen, hoe meer hij begon te plagen. Hij zuchtte even en grinnikte toen. ‘Goed dan, ik zal meespelen,’ zei hij, redelijk geamuseerd. Zijn leermeester was de slechtste niet, die zou het wel begrijpen. Bovendien kon hij zijn conditie hiermee vorderen, iets wat hij wel nodig had. Hij keek even naar de jongen en haalde diep adem. ‘Nou, dat lijkt me voldoende tijd. Ik heb geen tijd gekregen om terug te zijn, dus ik kan wel wat fun beleven,’ zei hij kalm, waarna hij glimlachte.

Gelijk toen de jongen begon te rennen, deed hij dit ook. Ondanks dat de jongen zeker drie jaar jonger dan hem was, waren zijn bewegingen zeer snel. ‘I’m impressed,’ mompelde hij, waarna hij zijn armen achter zijn lichaam stak en op dezelfde vuilnisbak als de jongen sprong. Hij besloot om een omweg te nemen, zodat hij uiteindelijk vlak voor de jongen terecht zou komen. Natuurlijk zou het dan ook wel eens kunnen dat de jongen gewoon de afslag naar links nam, maar Snow wilde gewoon laten zien dat hij het pakketje terug wilde hebben. Hij hield zich immers aan de afspraken. Hij speelde het spelletje mee, misschien wel tot aan het eind van de dag, waarna hij zijn pakketje terugpakte. Zo kon de jongen niet gaan protesteren, had hij zijn pakketje terug en moest hij alleen nog naar de juiste bestemming gaan. Hopelijk had hij ook alle tijd gekregen, maar hij hoopte ook dat zijn leermeester het ermee eens was dat hij niet zoals Torch gehandeld zou hebben. Als de jongen zoiets bij Torch zou flikken, zou hij zijn haren verbrand hebben. Nee, hoe jong de tegenstander ook was, Torch had geen geduld voor dit soort streken, alhoewel Snow er bijna zeker van was dat hij het ooit zelf had uitgehaald. Zichzelf verplaatsen in andermans gevoelens of daden ter vergelijking van zichzelf, was gewoon te moeilijk voor Torch. Daarbij hielp Snow hem wel, maar ook hij moest soms diep ademhalen om zijn geduld niet te verliezen. Hij keek rond zich heen en merkte dat hij al een flink eind verder was. De jongen was uit zijn vizier verdwenen, maar Snow zou hem wel weer vinden. Hij nam immers een grote omweg, zodat de jongen dacht dat hij hem kwijtgeraakt was. Een grijns ging rond Snows lippen, waarna hij sierlijk van het dak sprong.

Netjes landde hij op de grond en keek om zich heen. Ver achter zich hoorde hij voetstappen die versneld waren. ‘Daar zul je hem hebben,’ mompelde hij, waarna hij een sprong maakte, zijn armen rond een pilaar sloot en als een aap snel naar boven klom. Netjes kwam hij bovenop de pilaar, waarna hij rond zich heen keek. De rennende voetstappen kwamen langzaam dichterbij. Het volgende moment zag hij hoe iemand anders dan de jongen van daarnet doorrende. ‘Oeps,’ mompelde hij, waarna hij van de pilaar afsprong, netjes op een dak landde en weer begon te rennen. Het volgende moment kwam hij uit bij een zandpadje en hoorde deze keer wel dezelfde rennende voetstappen als toen bij die vuilnisbak. Netjes sprong op de grond en grijnsde even, waarna hij wachtte tot de jongen bij hem zou zijn. Hij stak zijn hand op als stopteken en zette aan weerszijden van hem een soort elektrische muur op. Als de jongen door zou rennen, zou hij een paar kleine schokjes voelen. De muur zag er van buitenaf veel gevaarlijker uit dan het was. Hij kon er zo doorheen rennen, met een paar irritante elektrische schokjes door zijn lichaam als gevolg. Het kietelde een beetje over je hele lichaam, het was niet eens pijnlijk. ‘En nou wil ik mijn pakketje terug!’ riep hij grijnzend. Mocht de jongen toch door zijn muur rennen, waarvan hij dacht dat hij dat de jongen dat ging doen, dan zou hij een andere techniek moeten bedenken, maar wel iets wat effectief was en geen pijn deed. Hij wilde immers niemand pijn doen, maar hij wilde wel zijn pakketje terughebben.

Hoorde het zo stil achter hem te zijn? Hij hoorde zijn eigen voetstappen heel erg luid, maar hoorde niemand hem volgen. had het joch moeite gehad met het klimmen over het muurtje? Leith stopte met rennen om zich om te draaien en weer naar het muurtje te lopen. Niemand probeerde er over heen te klimmen. Had de jongen het al opgegeven? Wat was hier nu leuk aan? Nu kon hij net zo goed het pakketje openen om te kijken wat er in zat... Vol nieuwsgierigheid bekeek hij het pakketje. Hij liet zijn hand glijden over de nog verse plakband. Het was nog plakkerig. Hij zou het pakketje kunnen openen, kijken wat er in zat en daarna weer kunnen sluiten. Niemand zou het door hebben, maar was dat wel goed? Dan zat hij zomaar in iemand zijn spullen. Hij zou ook niet willen dat mensen aan zijn spullen zaten. Als voorbeeld zijn Kage hoed. De hoed droeg hij niet zo vaak omdat het hem irriteerde. de hoed was zo groot en bleef vallen over zijn gezicht. Zo kon hij helemaal niks zien. Toch irriteerde het hem als er mensen aan zaten. Hij was de enige persoon die het mocht aanraken. Niemand anders. Dan zou hij eigenlijk het pakketje niet mogen openen.. maar hij wou zo graag weten wat er in zat. Hij schudde het pakketje maar een keer heen en weer. Zwaar was het niet, en het was ook geen geld. Zon geluidje was het niet. Hij kon het niet gokken. Hij nam aan dat het breekbaar was. Waarom zou hij er anders voorzichtig mee moeten doen? Hij zou later wel vragen wat er in zat en voor wie het was, misschien zou de jongen het wel zeggen. Aders zou hij hem volgen tot hij zijn bestemming had bereikt en gewoon kijken wanneer de mensen voor wie het bedoeld was het pakketje opende. Dan kon hij ook zien wat er in zat. Nu had hij geen tijd om er over te denken. Hij moest er van uit gaan dat de jongen waarvan hij de naam niet kende nog aan het zoeken was. Dan moest hij zo ver mogelijk van de jongen vandaan komen.

Hij draaide zich weer om en begon te rennen in de richting waarin hij eerder rende. Hij zou de jongen nog wel tegenkomen. Anders had de jongen pech en kreeg hij zijn pakketje nooit meer terug. Zou hij in de problemen komen als hij het niet bezorgde? Was het zijn baan om het te doen? Zou hij geen geld krijgen als hij het op tijd deed. Eigenlijk zou hij deze vragen eerder moeten stellen. Hij zou niet willen dat de jongen in problemen kwam door hem. Toch leek de jongen het niet heel erg te vinden. Hij schoot geen aanvallen zijn richting op. En hij had niet eerder gezegd dat hij haast had. Betekende dit dat het niet uitmaakte? Nog steeds hoorde hij alleen zijn eigen voetsappen. Bij elke stap hoorde je het echoën. Zo stil was het. Er leek niemand anders rond te lopen. Weer stopte Leith met rennen om verveeld vooruit te kijken. Hij had gedacht dat dit leuk zou worden. Hij was teleurgesteld. Hij had niet eens zin om te rennen. Dan ging hij lopend door. Langzaam ging hij door de weeg waarop hij eerder rende. Bijna besloot Leith om het op te geven en het pakketje gewoon ergens neer te zetten zodat de jongen het zou vinden, tot hij de jongen zag staan. Met een grijns rende hij de richting op. De jongen leek iets te creëren met zijn Chakra. ''Weet je, dat zou normaal een slim idee zijn geweest, maar ik kan me ook gewoon omdraaien en de andere kant op rennen. Ik hoef niet perse door die muur heen.'' Het zou een beter idee zijn als de muur achter hem was gecreëerd en hij geen andere keus had dan die richting op te rennen.

''Ik heb een vraagje.'' Hij stond nu stil en keek Snow aan. ''Zou ik alsjeblieft mogen weten wat er in zit? Ik ben echt heel erg nieuwsgierig.'' Weer schudde hij het pakketje heen en weer. Nog steeds kon hij niet uitmaken wat het was, door behulp van het geluid alleen. ''Als je niet had gezegd dat het heel erg belangrijk was dan had ik er al ingekeken.'' Leith stopte met het schudde van het pakketje zodat hij het weer normaal vast kon pakken. Hij liet een glimlach op zijn gezicht verschijnen en huppelde toen vrolijk de andere kant op. ''Oja, mijn naam is Leith. Als je me niet kan vinden ofzo aan het einde van de dag en je het pakketje heel erg nodig hebt kun je naar me vragen bij de Higher Ups, die weten waar iedereen woont.'' Hij hoopte dat de jongen zich ook zou voorstellen. In zijn hoofd verwees hij steeds naar de jongen als dat jongen. Leith stopte met huppelen om weer te rennen. Dit keer rende hij de tegenovergestelde richting op. Zolang de jongen leef proberen bleef het leuk.

Snow was lichtelijk verbaasd, maar ook aangenaam verrast, toen de jongen opeens zijn pas inhield en voor hem stond. Hij liet zijn blik even glijden naar de jongen en glimlachte toen. ‘Ik weet zelf niet wat erin zit, alleen maar dat het belangrijk is.’ Dat was ook de waarheid. Niemand had hem verteld wat erin zat. Zulke dingen hoorden de jongens die het weg zouden brengen gewoon niet te weten, vonden zij dan. Het maakte hemzelf eigenlijk niet uit of ze het nou wel of niet vertelden, als hij maar wist waar het heen moest en het niet over hem ging, vond hij het goed. Hij hield er niet van als er verhalen van hem de rondte deden. Hij liet zijn blik naar de jongen glijden die zich voorstelde. ‘Aangenaam kennismaking, Leith. Mijn naam is Snow,’ zei hij, waarna hij even glimlachte toen de jongen weer begon te spreken. Hij schudde zijn hoofd even toen de jongen weer begon te rennen en krabde even over zijn hoofd. Nee, dit spelletje was wel leuk, maar het begon al tegen het einde van middag te raken en hij had een lange terugreis voor de boeg. Bovendien zou Torch hem alleen maar pesten als hij te laat zou komen en misschien toch op zijn kop zou krijgen. Hij onderschatte zijn eigen leermeester liever niet. Jammer voor de jongen voor hem, maar misschien had hij een beter voorstel voor Leith. Snel zette hij de achtervolging in, deze keer zorgend dat hij geen zijstraatjes nam zodat Leith hem duidelijk achter zich kon horen. Hij was snel, maar Snow kon hem makkelijk inhalen. Hij rende sneller en sneller, waarna hij zorgde dat een muur van elektriciteit voor, link, rechts en achter de jongen verscheen, zodat ze beiden ingesloten werden. Snow liep een beetje naar voren en glimlachte.

Glimlachend legde Snow zijn hand op de jongen zijn schouder. ‘Zo. Ik zat te denken aan een beter voorstel,’ zei hij, waarna hij even naar het pakketje keek. Torch zou het uit zijn handen gegrist hebben, hem een duw hebben gegeven zodat hij viel en was weggelopen, maar zo was Snow niet ingesteld. Nee, de jongen zou het pakketje mogen vasthouden, maar dan moest hij wel meegaan met Snow. ‘Wat als je met me meegaat naar diegene waar we moeten zijn? Misschien opent hij of zij wel het pakketje en zie je vanzelf wat het is.’ Snow keek glimlachend naar de jongen, waarna hij even overwoog om het pakketje toch te pakken. Nee, dat kon hij niet maken. Hij wilde de sfeer voor de jongen niet verpesten door zelf zo achterlijk te gaan doen, maar hij wilde eerlijk gezegd ook wel graag terug naar zijn eigen Country. Bovendien had hij morgen nog een lange training voor de boeg. Hij was ook een beetje moe van het rennen van daarnet, maar dit liet hij niet merken. Hij keek even naar de jongen en besloot toen om zelf een beslissing te maken. ‘Kom mee,’ zei hij, waarna hij de muren liet verdwijnen. Hij begon te lopen en verwachtte zo half en half dat de jongen zou gaan lopen. ‘Ik herinner je eraan dat als je wegloopt, ik niet achter je aankom. Dan ga ik terug naar mijn Country en neem ik mijn straf op mij zoals hij is. Ik zal je niet verklikken, maar ik zal de volgende keer niet zo aardig zijn als nu. Als je slim bent, volg je mij. Je wilt toch immers weten wat er in dat pakketje zit? De kans is groter dat je erachter komt als je met me meegaat.’ Hij keek even kort over zijn schouder naar de jongen.

Rustig liep hij langs de huisjes van Earth Country. Het zag er wel mooi uit allemaal. Uit vertrouwen had hij nog niet over zijn schouder gekeken of de jongen werkelijk was gaan lopen of niet. Hij verwachtte eerlijk gezegd dat de jongen zijn nieuwsgierigheid groter zou zijn dan zijn koppigheid. Natuurlijk zou hij zijn pakketje gaan halen als de jongen wegrende, maar hij wilde ook niet dat de jongen dat wist. Dan zou hij sowieso gaan rennen omdat hij wist dat hij Snow gewoon bezig kon houden. Hopelijk had het dreigement met dat hij de volgende keer niet zo aardig zou zijn als ze elkaar weer zouden ontmoeten goed genoeg en waarschuwend geklonken in Leiths oren. Hij keek kalm voor zich uit. Hij verwachtte eigenlijk ook wel van Leith dat deze zijn respect voor mensen boven hem er toch wel zou zijn en hij misschien gewoon uit beleefdheid mee zou gaan, alhoewel Snow nou niet bepaald gediend was van een ‘ja, meneer’ van iemand die jonger was dan hem. Van zijn part haalden ze streken uit, maar als hij er genoeg van had, moesten ze er ook mee stoppen. Bovendien had hij nu niet alle tijd meer, dat zou de jongen hopelijk ook moeten begrijpen. Hoofdschuddend liep Snow naar het adres waar hij moest zijn, waarna hij diep ademhaalde en zich omdraaide, in de vage hoop dat de jongen daar zou staan met zijn pakketje.