Elyon zat met haar knieën opgetrokken tot tegen haar borst in het zand. Haar lange slanke armen klemden zich om haar opgetrokken benen heen en haar kin rustte op haar knieën. Haar blauwe ogen waren gericht op de horizon waar de zon net achter was verdwenen. Ze zuchtte. Ze was naar Lightning Country gekomen om iemand te zoeken die haar kon helpen met haar element, dat ze nog maar nauwelijks beheerste. Ze kon wat zielige vonkjes uit de palm van haar hand laten op springen tot zo'n twee centimeter hoog, en daar was dan alles mee gezegd. Desondanks had ze nog niemand kunnen vinden die geschikt was. Haar grillige, hyperactieve, uitbundige karakter kon niemand blijkbaar lang verdragen. En die gedachte maakte haar wat minder hyperactief en uitbundig.
Ze keek naar de hemel die, ondanks dat de zon al onder was, nog best licht was. Een planeet was al te zien, als een heldere ster. Elyon voelde zich nietig en klein en verborg haar hoof tussen haar knieën en haar lichaam. Als een klein pakketje bleef ze zitten. De wind blies zachtjes zodat haar lange vlechten een klein beetje bewogen. De einden van de bundels haar lagen naast haar op de grond. Het was stil. Zelfs de vogels maakten geen geluid, waarschijnlijk sliepen ze al. Alleen het geluid van de zee, en dat maakte haar rustig. Het maakte haar hoofd, dat vol met zorgen zat, leeg. Het geluid van golfjes, af en aan spoelend… af en aan… af en… aan… af… en… aan… af… en… aan… en… af… en…
Elyon dommelde langzaam in, luisterend naar de zee. Ze werd pas weer wakker toen de hemel donkerblauw was gekleurd en de sterren helder boven haar schenen, elk vragend om aandacht en bewondering. De volle maan deed zijn werk en de vloed was komen opzetten. Haar voeten zaten tot het eind van de kleine teen in het water. Nu was dat niet zo’n heel groot stuk, maar uit ervaring wist Ellie dat het water straks tot minstens een meter achter haar zou staan. Loom drukte ze zich omhoog en pakte haar rugzak op. Ze liep naar een groepje bomen aan het rand van het strand en pakte haar hangmat uit haar tas. Zorgvuldig maakte ze hem vast aan twee bomen die zo’n anderhalve meter uit elkaar stonden en ze testte voorzichtig de draagkracht. Ze had hem blijkbaar goed bevestigd en ze liep terug naar haar rugzak. Eerst haalde ze een fleecedeken er uit, toen klom ze met al haar bezittingen in de hangmat en maakt het zich gemakkelijk. Toch kon ze niet in slaap komen, zelfs niet toen de lucht weer langzaam lichter begon te worden had ze nog steeds geen oog dicht gedaan. Zuchtend stond ze weer op, kleedde zich uit en rende met een noodvaart op de branding af. Het water spetterde hoog op en ze hield even haar adem in toen het koude water haar buik raakte. Een gevoelige plek. Het water was minstens 4 graden, maar Elyon trok zich er niks van aan, sowieso had ze het nooit echt koud. Dat zou wel iets te maken kunnen hebben met haar element.
Druipend liep Elyon na vijf minuten weer uit het water en kneep het water uit haar vlechten. Langzaam liep ze terug naar haar slaapplek en droogde zich af. Ze kleedde zich weer aan en hing de natte handdoek over een laag hangende tak. Ze liet zich op de grond zakken en speelde onbewust een beetje met het zand terwijl haar ogen toekeken hoe de zon zijn eerste blik over de horizon wierp.
Index 
