Uiterst traag leek iedereen aan haar voorbij te trekken. Haar lange ravenzwarte haar hing over haar schouders en bedekte haar rug volledig. Haar pony viel net tot boven haar ogen. Twee paar helblauwe ogen keken koeltjes naar iedereen die langs haar heen liep. Mensen. Wat waren het eigenlijk nutteloze, miezerige wezens. In kleermakerszit zat ze naast de grote straat in de stad. Buh, ze kwam nooit graag in de stad. Was haar veel en veel te druk af. Liever zat ze ergens in de Dark Woods. Na dat haar familie gedood is woont ze alleen in haar ouderlijk huis. Niemand komt ooit langs. En als ze in haar dorp rond loopt ontwijkt iedereen haar liever. Natuurlijk, in het begin zocht iedereen wel contact met haar. Vonden haar zielig, hadden medelijden met haar. Medelijden. Het woord alleen al.. Als ze ergens hekel aan had was het dat mensen medelijden met haar hadden. Mensen hadden de blik in haar ogen gezien. En de manier waar op ze trainde. Trainde alsof haar leven er van af hing. Wat in feite ook wel zo was aangezien ze het zichzelf nooit zou kunnen vergeven dat ze had gefaald. Ze zou haar doel bereiken. Hoe dan ook. Kinderen liepen joelend achter elkaar aan. Deed haar denken aan haar tijd met haar twee jaar jongere broertje en zusje. Kwaad schudde ze haar hoofd. Daar zou ze niet meer aan denken. Wilde ze echt sterk zijn dan moest ze het allemaal afsluiten. In een kamer stoppen ver, ver weg. Of die kamer ooit weer geopend zal worden? Zeer onwaarschijnlijk. Mensen waren bang voor haar. Dat merkte ze gewoon. Ontweken haar blik wanneer ze passeerde. Weken uiteen. Gesprekken verstomden. Kinderen werden bij haar weg gehouden. Zo ook alle leeftijdsgenootjes uit haar clan. Naar haar idee was haar clan haar liever kwijt als rijk. Het was dat haar vader altijd heel belangrijk was geweest want anders.. Het boeide haar ook niet zo veel. Ze had niet echt iets met haar clan. Dan was de vraag waarom ze er dan nog was natuurlijk snel gesteld. Ook daar was echter een antwoord op. Waar moest ze anders heen? Hier had ze tenminste nog een thuis. Niet dat ze daar nou zo vaak te vinden was. Vaak was ze er alleen om de nacht door te brengen. Een koude windvlaag streek langs haar wangen en deed haar lange, ravenzwarte haar opwaaien. Haar helblauwe ogen keken ijskoud omhoog naar diegene die voor haar stond. Ongeïnteresseerd ging ze weer bezig met het scherper maken van haar Kunai’s. Maar de persoon bleef staan en het ergerde haar. Kwaad stond ze op en sloeg haar armen over elkaar. ”Wat moet je nou?” verlieten de woorden ijzig haar mond terwijl ze de persoon voor haar grondig op nam en daarna spottend aan keek.

[Wie durft? ]

Haar helblauwe ogen leken wel ijskoud kristal toen ze hem aan keek. Zag ze er soms uit alsof ze gezelschap nodig had ofzo? Een geërgerde zucht verliet haar keel terwijl ze hem koeltjes aan bleef kijken. Haar linkerhand bracht ze al naar achteren om haar katana te pakken. Wie deze jongen was wist ze niet. Echter wel wát hij was. Iemand uit haar clan. Dat wist je gewoon. Het was een bepaald gevoel. En Yazuki was op zijn zachts gezegd niet bepaald blij met haar clan. Vanmorgen nog had ze de oudsten van haar clan over haar horen praten. Dat ze een monster was. Walgend spraken ze over haar. En dat waren dus de mensen waar je mee moest leven. Verdomme! Ze had al elf jaar voor zichzelf gezorgd en nooit maar dan ook nooit hadden ze last van haar gehad en dit was hun dank! Ze had hen ook de rug toe kunnen keren. Haar kaken klemde ze op elkaar. De jongen voor haar hoefde niets van haar problemen te weten. Het was vast weer zo’n betweter die op haar afgestuurd was. Iemand die haar belachelijk probeerde te maken zeker. Nou als dat zo was dan zou het snel afgelopen zijn met hem. In één beweging zou ze zijn keel door kunnen snijden. Elke beweging die hij maakte volgde hij. Ze onderzocht hem, berekende of hij een gevaar kon zijn of niet. Zo ja, wat zijn zwakke en sterke plekken konden zijn. Altijd was ze bezig haar tegenstander te berekenen. Haar hoofd kantelde ze lichtjes naar rechts toen hij begon te praten. Bijdehand ook nog hé? Of was dat zijn humor. Nou, zij had geen humor. Daar was geen plek voor in haar leven. Haar leven bestond maar uit een paar dingen. Trainen en een paar mensen vermoorden die haar leven afgepakt hadden. Het leven dat ze had kunnen leiden. Diegene hadden haar gemaakt tot wat ze nu was. Een monster. Plots staakte ze haar beweging en kneep haar helblauwe ogen tot spleetjes. De jongen moest een grapje maken. Nog nooit heeft iemand zich aan háár voorgesteld. Meestal werd ze ontweken. Niemand wilde met háár praten. Ouders hielden hun kinderen bij haar weg. Fluisterden kwade dingen over haar alsof ze een demon was. Een frons verscheen op haar gezicht. Yusei.. Fudo Yusei. Had ze zijn naam niet eens horen vallen? Ze moest toegeven ze had hem nooit echt in het bijzijn van veel anderen gezien. Yazuki volgde zijn voorbeeld door haar schouders op te halen. ”Kuchiki Yazuki” zei ze rustig en ging toen door haar knieën. Naast de jongen stond een sneeuwwitte jonge wolf maar ogen zo helder als kristal. Een vage glimlach verscheen op haar lippen. Voorzichtig stak ze haar hand uit naar het diertje. In haar ogen waren wolven de enigste wezens die haar wel accepteerden. Net zoals haar eigen wolfje Girei. Waar hing hij eigenlijk uit? Yazuki stak een paar vingers in haar mond en floot. Een hoog geluid. Niet veel later hoorde ze pootjes over stenen en hoorde een aantal mensen vloeken. ”Hier Girei.” zei ze liefdevol en streelde het jonge wolfje over zijn ravenzwarte vacht. Haar hoofd bracht ze in haar nek om Yusei aan te kunnen kijken. Mensen. Mensen kon ze echter niet zomaar vertrouwen. Er was teveel gebroken en het heeft tijd nodig om dat ooit te kunnen lijmen.

[Whieew! Kreeg inspiratie door jou ofzo! =D]

Haar altijd zo strakke, koude uitdrukking leek iets te verzachten. Met een schittering in haar helblauwe ogen keek ze naar de twee wolfjes. Het witte wolfje van Yusei zette een paar stappen in haar richting. Met een glimlach op haar gezicht keek ze naar het mooie dier. Bij het horen van de stem van Yusei keek ze weer snel omhoog. Ze bleef scherp, hoe dan ook. Vertrouwen. Niemand behalve haarzelf kon ze vertrouwen. Waarom zou ze überhaupt het vertrouwen in een ander leggen? Waarom zou ze iemand vertrouwen als iedereen haar als oud vuil behandelde? Even leek het alsof ze wilde glimlachen maar snel keek ze weer opzij. Zijn wolf die de naam Ami droeg liep nieuwsgierig naar haar kleine Girei. Beiden waren druk aan elkaar aan het snuffelen. Girei.. Hij was door zijn moeder achtergelaten. Eigenlijk kende hij helemaal geen andere wolven. Vanaf het eerste moment was zij er geweest om voor hem te zorgen. Vandaar dat het haar goed deed om te zien dat ze het goed konden vinden. ”Jij hebt ook een mooie wolf.” zei zonder hem aan te kijken. Haar blik bleef op de twee gericht. Als Jing en Jang. Hoewel hun oogkleur overeen leek te komen. Yusei sprak tegen haar. Onbewust krulde haar linkermondhoek even omhoog. Maar al snel werd haar blik weer hard. ”Ach ik ben het wel gewend..” zei ze koud. Alsof het haar allemaal koud liet. Maar nog steeds. Nog steeds deed het pijn. Al die blikken. Die kwade woorden. Het vrat aan haar zoals houtwormen aan een stuk hout vraten. Tot er niets meer van over was.. En het zou niet lang meer duren voordat er niets meer van haar over was. Alleen het omhulsel dat haar lichaam was. Vanbinnen zou er niets meer zijn. Het was hopeloos.. Met een zucht wendde ze haar blik af. Hij hoefde het niet te weten. Niemand hoefde te weten hoe ze zich voelde. Aangezien ze het ook nooit met iemand heeft moeten delen. Net zoals een gesprek met iemand voeren. Nooit in haar leven had ze een gesprek gevoerd. Als ze spullen moest halen op de markt ontweken de verkopers haar blik en zeiden amper wat. Noemden alleen maar het bedrag dat ze betalen moest. Of ze gepest was? O ja. En niet zo’n klein beetje ook. Tot het genoeg was en ze bijna een leeftijdsgenootje gedood had. Sinds die dag ontwijkt iedereen haar meer dan ze al deden. Yazuki schrok op uit haar gedachten en keek met grote ogen naar Yusei. De jongen was tegenover haar gaan zitten. Nu bekeek ze hem pas aandachtiger. Even raakte ze het puntje van haar neus aan. Eerst was haar blik hard en koud. Maar toen ze zag hoe hij het wolfje kroelde werd ze wat milder. Zou hij het serieus menen? Voor een kort moment sloot ze haar ogen en ademde diep uit. Toen ze haar ogen opende keek ze Yusei recht aan. ”Geen idee waarom ik je dit vertel..” begon ze en haalde toen haar schouders op terwijl Girei naast haar ging liggen met zijn hoofdje op haar schoot. ”Mensen kijken raar naar me, ontwijken me, willen niet met me praten. Kinderen worden bij me weg gehouden door hun ouders en ze vertellen kwade dingen over me. Ze zeggen dat ik anders ben. Dat ik een monster ben. Een demon..” het laatste verliet zacht haar keel. Of ze trots was op de moorden die ze al gepleegd had? Niet echt. Waarom zou ze daar trots op moeten zijn? Maar ze was wel wie ze was en als ze moest moorden om dat ene doel te bereiken zou ze dat doen. Maar haar een monster noemen? Een demon. Dat ging te ver. Nooit. Nooit heeft ze iemand van haar clan kwaad gedaan. Nooit hebben ze last van haar gehad en nu dit. Haar hele leven lang.. Dat had haar gehard. Alles was veranderd elf jaar geleden. Glimlachend keek ze naar het witte wolfje dat langs haar been streek. Voorzichtig streelde ze teder over de sneeuwwitte vacht en keek toen vaag glimlachend omhoog naar Yusei.

Haar ogen verwijdde zich iets. Meende hij dat nou? Toch kon ze het niet helpen en verscheen er een vage grijns rond haar lippen. Dit was serieus wereldnieuws. Yazuki en glimlachen was namelijk een zeer ongewone combinatie. Aangezien er nooit iets was om over te lachen of om te lachen. Natuurlijk kon ze wel lachen maar dat was geen gemeende lach. Deze glimlach, hoe klein en vaag hij ook was, was wel gemeend. Haar helblauwe ogen bleven op de jongen voor haar rusten. ”Yusei..” zei ze zacht. Er was iets dat ze hem wilde vertellen. Maar tegelijk ook niet. Damn wat liet ze zich meeslepen door hem! Het was maar een of andere jongen die toevallig in haar clan zat en toevallig naar haar om keek en haar niet bespotte! Geïrriteerd om zichzelf balde ze haar handen tot vuisten en kneep er hard in. Hij praatte zo makkelijk. Trok zich niets van mensen aan die wat op hem aan te merken hadden. Gewoonlijk zou ze mensen als hem meteen haten. Zo’n drukke gozer die alleen maar praatte en praatte en praatte. Maar op de een of andere manier vond ze het prettig als hij sprak. Kon ze haar gedachten los laten en op hem letten. Het was voor het eerst dat iemand zo eerlijk en oprecht tegen haar gesproken had. Normaal gesproken waren de enigste gesprekken die ze voerde maar haar tegenstanders en die waren nou niet bepaald vriendelijk en leuk. Ze was zelf dan ook niet vriendelijk en leuk maar toch. Een kort lachend geluid verliet haar mond waarna ze meteen haar hand voor haar mond sloeg. Legde haar andere hand op haar bovenbeen en kneep langzaam de stof van het zwarte broekje fijn. What the hell. Doe normaal man! Dacht ze bij zichzelf. Girei keek haar vragend aan met zijn kristalblauwe ogen en maakte een zacht geluidje. Teder streelde ze het dier over zijn zwarte bol en krauwde het toen onder zijn kin. ”Het is goed Girei. Niks aan de hand..”. Een zachte grom was te horen waarna hij zijn ogen sloot. ”Je bent jezelf niet Yazuki. Al helemaal niet na vanmorgen..” Daarmee was het korte gesprek tussen hen afgedaan en deed Girei alsof hij sliep. Yazuki slaakte een zucht en sloeg haar ogen omhoog naar de hemel. Hoe lang zou het duren voor ze hier kwamen? Dat ze wisten waar ze zat? Zou Yusei ook achter haar aan komen? Voorzichtig leunde ze iets naar voren en raakte zijn wang aan. Meteen schoot ze weer terug. Haar wangen licht rood kleurend. ”Nou ik moest gewoon even weten of het waar was wat je zei..” zei ze koel. Duldend op datgene wat hij zojuist genoemd had. Nee, hij had gelijk. Ze had inderdaad geen schok gekregen.

Plots leunde ook hij iets naar voren door zijn elleboog op zijn been te zetten en zijn kin op zijn hand te laten steunen. Yazuki klemde haar kaken op elkaar en wilde hem eigenlijk een klap verkopen maar wist zich te beheersen. Zulk contact met anderen zoals dit was ze gewoon niet gewend. Ze was gewend gevreesd en genegeerd te worden. Wie had nou gedacht dat iemand zomaar naar haar toe zou komen enkel en alleen om haar gezelschap te houden. Terwijl alle anderen vuil naar haar keken. Wat bezielde zo’n jongen? Waarom zij? Echter volgde ze zijn blik toen hij opnieuw wat zei. Hoe dan ook, en hoe graag ze het ook in wilde houden ze kon het niet helpen. Een heldere lach kwam over haar lippen en vulde de lucht. Nam de spanning tussen hen beiden weg waardoor ze Yusei nu glimlachend aan keek. En dit keer deden haar ogen ook mee. Yusei was bijzonder. Uniek in zijn soort. Zo donker zij was zo helder en stralend was hij. Het zorgde er voor dat ze dicht bij hem wilde zijn. Alsof hij haar iets verwarmde. Maar hoe dan ook. Hij zou nooit de kou en kilte weg kunnen nemen die ze in die elf jaar gecreëerd had. Dat zou niemand kunnen. Verdomme Yazuki! Plots voelde ze wat bij haar buik en keek ze naar beneden. Recht in de prachtige ogen van de wolf van Yusei, Ami. Yusei wilde hem terug roepen maar hij was al te laat. Enthousiast sprong hij tegen haar op en raakte met zijn snuit haar wang. Haar handen had ze op de vacht van het dier laten rusten en zacht lachend streek ze over de vacht en duwde hem zachtjes terug. Girei had zijn hoofd opgetild en keek Ami lang aan met zijn ogen lichtjes toegeknepen. Geruststellend klopte Yazuki hem op zijn flank en keek toen naar Yusei die zich snel verontschuldigde. Ami was naast haar gaan liggen. Haar ene hand rustte op Girei terwijl haar andere met de vacht van Ami speelde. Haar blik was echter op Yusei gericht. ”Het maakt niet uit.” zei ze rustig. Kantelde haar hoofd iets toen hij opnieuw wat zei. Een glinstering was in haar ogen te zien. ”D-Dat is fijn om te horen..” Yazuki kreeg een brok in haar keel. Normaal gesproken zou het haar geen reet kunnen schelen maar het zou haar nu echt wat doen als ze het hem niet vertelde.. Hij moest het van haar weten en niemand anders. Hoe gek het ook klonk het was toch een gezegde dat het bij sommige mensen net kon lijken alsof je ze al jaren kende ook al was dat in realiteit maar net een paar minuten? Datzelfde gevoel bekroop haar nu ook. Alsof er voor het eerst in die elf jaar ergens een lichtpuntje te zien was. Niet dat het haar van haar doel af zou zien maar toch.. Yazuki slikte en haar blik werd ineens heel triest, donker en hard. Kort beet ze op haar onderlip en keek Yusei toen weer aan. ”Er is iets dat je moet weten voordat je het van een ander hoort. Voordat je mij hier zag zitten. Na je vertrek van de clan heb ik iets gedaan. Heb ik iets gedaan waardoor ze me er uit getrapt hebben.. Ik heb mensen van de clan verwond Yusei.. Er is iemand dood..Maar, maar dat is niet mijn schuld. Echt niet..” Hoe koud ze ook mocht zijn en hoe genadeloos ze kon moorden. Iemand van haar clan zou ze nooit doden. Dan zou ze de eer van haar familie bedoezelen. Haar handen stopten met aaien. Ze klopt haar bovenbenen af en stond vlug op. ”Het is tijd dat ik ga. Ze zullen me al wel aan het zoeken zijn. Doe wat je wilt met datgene dat ik je net verteld heb. Geloof me, haat me.. Doe wat je wilt. Maar ik vergeet jou niet.” Girei was ook opgestaan. Mensen keken naar hun maar ze negeerde het. Dacht dan aan de woorden van Yusei en met gemengde gevoelens wilde ze wegstappen.

-Tja heb je een lange beloofd hé ^^ En Yazuki is lief van Yusei is veeel te lief <'3

Hij grijnsde even en keek naar Yazuki. Het leek wel alsof ze zich inhield om vrolijk te zijn. Hij keek opzij naar de vrouw die er net nog gestaan had, maar die was natuurlijk weg. Het was eigenlijk best grappig om te zien als je reageerde op iemands aanwezigheid met sarcasme dat ze dan weggingen. Hij keek weer naar voren. Hij haalde zijn wenkbrauwen lichtelijk op toen hij haar hoorde praten. ‘Dat is niet mooi,’ zei hij met een stemmetje alsof hij zijn neus dichtgeknepen had en hij schoot in de lach. Hij vermande zich algauw weer en keek haar toen zo serieus mogelijk aan. ‘Natuurlijk geloof ik dat het niet jou schuld is dat diegene dood is. Sommige mensen zijn nu eenmaal zo roekeloos als wat. Ik was laatst een meisje gevolgd van mijn Country en toen moest ik vechten tegen een of andere man. Dat bedoel ik dus met roekeloos,’ zei hij en hij haalde zijn schouders op. Het verbaasde Ami, zijn wolf, eigenlijk niet dat Yusei er zo makkelijk over deed. Yusei was nu eenmaal een jongen die van iets groots iets kleins maakte. Yusei was eigenlijk een van de koele mensen van de Country. Hij stond dan ook niet echt stil in slechte name bij Yazuki. ‘Iedereen doet wel eens wat waardoor hij of zij even niet meer welkom is,’ zei hij en hij haalde zijn schouders op. ‘Schijt aan de regels,’ zei hij lachend, waarna hij keek naar Yazuki. Eigenlijk praatte hij gewoon veel te makkelijk over alles, ook al drong het hem nog niet zo heel goed door. Hij had zijn vader al vaak genoeg horen zeggen tegen hem dat hij eindelijk eens wat meer dingen serieus moest gaan nemen. Maar waarom zou hij Yazuki verafschuwen? Dat had toch helemaal geen zin? Je kon wel eeuwig blijven zeiken over de daden van andere mensen, maar uiteindelijk redde je daar bagger weinig mee. Hij stond op toen Yazuki ook opstond. ‘Ben je gek? Zoiets vertel ik heus niet door, hoor. Ik heb toch gezien hoe moeilijk je het vond om het me te vertellen?’ zei hij en hij haalde zijn schouders op. ‘Zelfs al beginnen ze met een stok tegen mijn kont te slaan, mijn mond blijft gesloten,’ zei hij en hij grinnikte even, maar vermande zich algauw weer. Dit was niet de tijd om grapjes uit te halen, Yuus! ‘Ik geloof je en haten doe ik je sowieso niet. Waarom zou ik? Dat zou dom zijn. Ik ben, zoals je al gemerkt hebt, niet zoals andere mensen,’ zei hij en hij grinnikte daarbij even, waarna hij naar Ami keek, die treurig omhoog keek naar Yazuki. In tegenstelling tot Yusei nam die wel veel dingen serieus en maakte zich wel vaak zorgen. Yusei was eerder iemand die het wel zag aankomen als er iets zou gebeuren en er dan ook wel klaar voor zou zijn. Tenminste, dat dacht hij. ‘Ik vergeet jou ook niet,’ zei hij, met een lichte knipoog. Hij keek opzij naar de mensen. ‘Hoi mensen! Ik ben dus Yusei! En ik hou van wolven!’ riep hij zo hard hij maar kon, waardoor de overige mensen die keken, hun hoofd vol schaamte afwonden. Yusei grinnikte even en Ami schudde zijn kop en keek omhoog naar zijn baas, alsof hij daarmee wou zeggen hoe duf hij zijn eigen baas vond. Toen Yusei zeker was dat niemand meer richting Yazuki keek, keek hij richting haar. Hij liep op haar af, sloeg zijn armen rond haar heen en knuffelde haar even. ‘Je komt me nog wel eens tegen, daar ben ik zeker van,’ fluisterde hij in haar oor toen hij haar losliet. Hij wachtte af wat ze zou zeggen of wat ze zou doen.

- wel cute ja D: -

Echt waar. Het eerste dat ze had willen doen was hem een dreun verkopen. Waarom kon hij niet voor een moment serieus zijn? Het ergerde haar mateloos. Maar ergens vond ze het ook wel.. grappig? Ja was dat wat ze werkelijk vond? Waarschijnlijk wel. Argh! Ze wist sowieso niet zo goed wat ze nou wel en niet vond op het moment. Waarom reageerde ze zo soft? En al helemaal tegenover een jongen. Een jongen nog wel! Traag schudde ze haar hoofd en richtte haar zeeblauwe ogen weer op hem. Ineens leek het een hele andere jongen. Serieuzer? Hmmn. Met grote ogen keek ze hem aan. Hij wist het telkens weer op een andere manier te brengen. Hij bracht het zo dat ze zelf ook op een andere manier naar ging kijken. Er anders over ging denken. Het was vast en zeker gewoon een slap excuus van haar clan om van haar af te komen. In haar saffierblauwe ogen leek een vuur aangestoken te zijn dat oplichtte in haar ogen. Een lichte blos verscheen op haar wangen waardoor ze snel haar hoofd afwendde. Mensen zouden lachen als Yusei hun dit over haar zou vertellen. Yazuki en blozen? My goodness..! Girei wreef met zijn hoofdje tegen haar been aan. Leek haar aan te moedigen te blijven staan en niet weg te lopen. Maar wat moest ze dan? Moest ze hier blijven en wachten tot ze haar vonden? Moest ze zich laten pakken, geen idee hebbende wat ze met haar zouden doen? Niet dat het echter zó ver zou komen dat ze haar überhaupt te pakken zouden krijgen maar toch. Waarom dacht iedereen toch altijd dat ze zo zwak was? Alleen omdat ze een meisje was!? Even klemde ze haar kaken weer op elkaar. Maar Yusei niet. Yusei was anders. Hij verafschuwde haar niet. Keek haar niet spottend aan. Hij, hij praatte tegen haar alsof ze net als een ieder ander was. Waarom? Tssk! Waarom maakte ze zich zo druk? Waarom stelde ze zich zo veel vragen? Altijd maar dat waarom. Waarom, waarom, waarom!? Om zijn woorden moest ze zacht grinniken en sloeg geschrokken een hand voor haar mond terwijl haar grote ogen weer op Yusei gericht waren. Yazuki keek de mensen na die zo even hadden staan staren en nu weer vlug doorliepen. Zou ze ook zo kunnen zijn? Meer als Yusei? Hij leek het allemaal niet zo nauw te nemen. Ze zag hoe hij op haar af liep. Niet wetende wat hij zou doen spande ze haar spieren aan. Tot hij zijn armen om haar heen sloeg en haar knuffelde. Yazuki verstijfde volledig. Was niet meer in staat te reageren. Zachtjes beet ze op haar onderlip en keek Yusei weer aan toen hij haar los liet. ”Ik ben blij dat ik jou tegen gekomen ben Yusei.. Dat had ik even nodig.. Denk ik..” verlieten de woorden zachtjes haar keel. Girei maakte een laag grommend geluid ter goedkeuring en liep toen richting Yusei. Zachtjes streek hij zijn hoofdje lang het been van de jongen en keek hem met zijn grote, kristalblauwe ogen aan. ”En zo te zien mag Girei je ook.” zei ze zacht waarna ze Yusei een vage glimlach schonk. Zelfs zij, Kuchiki Yazuki had een hart. Een hart dat zojuist weer begonnen was te kloppen. Hoewel de schaduw die er over heen lag nooit meer zou verdwijnen. En de wonden nooit volledig zullen helen.

Yazuki wist niet wie of wát Yusei was. Het was onwerkelijk om toe te geven dat ze hem in zekere zin wel ‘aardig’ vond. Hij was de eerste die zomaar op haar afgelopen was. Die niet met zo’n rare blik naar haar keek. Die de echte Yazuki wilde leren kennen. Dat was uniek. Niemand wilde dat. Niemand durfde dat. Yazuki raakte even kort het topje van haar neus aan zonder zijn blauwe ogen los te laten. Nog nooit was er iemand voor háár opgekomen. Yazuki kneep in de mouwen van haar vestje en tegelijk beet ze zachtjes op haar onderlip. Dagen, maanden, jaren. Te lang heeft ze niet gevoeld hoe het was. Vrolijkheid, vriendschap. Warmte.. Altijd alleen maar die kilte rond haar hart. De kilte die haar hart bevroren had. Een eeuwige kilte.. Tot hij kwam. Met zijn persoonlijkheid, zijn eigen speciale karakter had hij iets in haar losgemaakt. Het had een kettingreactie veroorzaakt. Door hem was iets in gang gezet.. Yazuki slikte eens en haar ogen werden groot. Ze kon hem nu niet kwijt raken. Niet nu. Ze had hem nodig! Plots greep ze zijn hand vast en drukte zich tegen hem aan. Klampte zich als een klein kind aan hem vast. Dit is wat ze gemist had. Al meteen had ze zijn warmte gevoeld. De warmte waar ze zo naar snakte. Ze wilde verwarmd worden. Verwarmd door het vuur dat in hem brandde. Hoe het in zijn ogen had gebrand toen hij naar een enorme kerel had gekeken en met alleen zijn blik hem weg gejaagd had. Haar hoofd rustte tegen zijn borstkast tot ze besefte waar ze mee bezig was. Met een blush op haar wangen richtte ze haar helblauwe ogen op Yusei en wendde haar blik toen snel weer af. Maakte zich vlug los en ging met haar rug tegen de muur staan. ”S-sorry..” verliet zachtjes haar keel. Waarom!? Waarom had ze zich nou zo laten gaan? Wat een zwakkeling was ze ook. Na al die jaren.. Yusei moest vast denken dat ze een lief, vriendelijk meisje was. Waarom zag hij haar niet gewoon als alle anderen?! Beiden handen balde ze. Draaide zich vliegensvlug om. Vlammen dansten over haar handen die ze krachtig tegen de muur sloeg. Zakte toen door haar knieën en sloeg haar handen om haar hoofd. Stemmingswisselingen. Iets waar ze nog altijd mee kampte. Het ene moment was ze ontzettend rustig en koel maar het andere moment kwam de ware aard van het beestje naar boven. Haar natuur was niet voor niets een draak. Haar karakter was ook zo vurig en krachtig maar tegelijk ook zo passioneel en warm. Diep, diep van binnen. Want wat niemand wist wast dat er ook in haar borstkast een hart klopte dat snakte naar liefde.

Met hernieuwde kracht draaide ze zich weer om en schonk Yusei een korte glimlach terwijl ze hem haar excuses maakte met haar grote blauwe ogen. Herhaalde zijn voorstel opnieuw in haar hoofd. Eigenlijk was het beter als ze ging. Dat ze hem aan de ene kant niet maar zou zien en dat het hiermee gedaan zou zijn. Zowel voor haar maar nog meer voor hem. Ze zou hem in gevaar brengen. Dat bleek zojuist ook maar weer. Het had een haartje gescheeld en het was niet de muur maar Yusei geweest die ze een klap verkocht had. Beide handen haalde ze door haar lange, ravenzwarte haar. Slaakte een zucht een wist dat ze het niet kon. Niet nadat hij haar net had laten voelen hoe geweldig het kon zijn. Ze wilde meer, snakte stiekem naar meer. Yazuki legde haar hand op het gevest van haar katana. Even leek het alsof ze hem tevoorschijn zou halen en hem zou gebruiken. Echter haalde ze haar hand weer terug. Wisselde een veelbetekende blik met Girei die een spinnend geluid leek te maken. Vluchtig gaf ze haar ravenzwarte wolfje een knipoog en greep toen geheel onverwachts de hand van Yusei vast die verassend warm was. Met een glimlach rond haar lippen keek ze om naar Yusei terwijl ze hem zachtjes mee trok. ”Laten we gaan dan.” zei ze met een speelse knipoog. Het was warm en eigenlijk kon ze ook wel wat afkoeling gebruiken. Misschien was het tijd om voor even de oude Yazuki van zich af te gooien en even een kort moment van genot te gunnen. In haar helblauwe ogen verscheen een schittering die al elf jaar afwezig was geweest. Girei keek met glimmende oogjes zijn vriendin na. Als Yazuki gelukkig was, was hij dat ook. En het was voor het eerst dat hij het meisje met wie hij alles deelde gelukkig zag. Girei knikte naar de sneeuwwitte wolf Ami. ”Daar heb je gelijk in. Maar als je twee van diezelfde, onveranderbare personen bij elkaar zet lijkt het wel of er grote veranderingen ontstaan.” zei hij met een glimlach. Daarmee doelde hij op Yazuki. Het was nooit iemand gelukt buiten hem om, om haar aan het lachen te krijgen. En daarmee had Yusei zijn respect meer dan wie dan ook verdiend.

Verbaasd keek Yusei naar Yazuki, ergens ook wel met een bezorgde blik. ‘Yazuki, gaat het wel?’ vroeg hij bezorgd en zijn armen leken zich automatisch rond haar lichaam te slaan. Meteen voelde hij haar slanke lichaam tegen zich aan, haar perzikzachte wang tegen zijn borstkas en voelde hij haar warmte in zich stromen, die hij zelf vermenigvuldigde met zijn eigen warmte. Hij liet zijn blauwe ogen naar onderen zakken en een glimlachje speelde rond zijn lippen. Niet omdat hij het zo geweldig vond dat Yazuki tegen hem aanstond, meer omdat ze zichzelf weer een beetje liet zien onder dat harde masker. Hij liet haar uiteraard gauw weer los toen zij dat ook deed. ‘Dat geeft toch niks, meid!’ zei hij en hij glimlachte. Hij schrok wel van haar uitbarsting. ‘Yazuki,’ zei hij met zijn zware stem, die aantoonde dat nu iets verschrikkelijks doms ging volgen. ‘Niet uw knokkels bezeren! Dadelijk kunnen we u naar dokter Aarts gaan brengen,’ zei hij en hij keek daarbij zo serieus mogelijk. Ook de naamkeuze was een verschrikkelijke duffe. Hij keek naar haar knokkels. Daarna deed hij net alsof hij wat zweet wegveegde. ‘Fjuuw, ze zijn nog allemaal goed en wel!’ zei hij en hij ging opnieuw met zijn hand langs zijn hoofd, alsof hij echt gezweet had toen Yazuki zichzelf pijnigde. Hij vond het niet fijn als ze dat deed en hij keek haar zorgelijk aan. ‘Het is toch niet erg om een beetje steun te zoeken,’ zei hij toen voorzichtig en hij liet zijn brede Yusei-smile zien, waarmee hij haar gedurende tijd even bekeek. Hij keek haar glimlachend aan. ‘Zelfs ik, de stoere koala, heeft af en toe liefde nodig,’ zei hij en hij keek daarbij met een pruillipje naar de grond. Als hij liefde wou, ging hij wel naar Ami toe. Hij keek naar Yazuki. Haar hand voelde verrassend fijn om de zijne. Hij sloot zijn ogen en keek haar toen aan. Haar knipoog liet zijn hart een sprongetje maken. Wie wou nu niet met haar mee? ‘Voor mij is het best!’ zei hij, een beetje van zijn stuk gebracht door de opeens weer vrolijke Yazuki, maar zich al snel aanpassend aan haar. Hij zou haar zijn verwarring niet laten zien. Zoals ze nu was, was ze goed. Maar ook al was ze boos, dan vond hij haar nog fijn. Een persoon was hoe die was. Hij ging daar geen veranderingen aan toepassen, tenzij het echt een hele nare eigenschap was, maar dan zou hij er voorzichtig aan werken. Hij liet zich een tijdje geleiden door Yazuki, totdat hij opeens zelf de overhand nam. ‘Sorry schöne dame,’ zei hij op zijn beste Duits, ook al zou dat wel weer floppen. Hij liet met zijn been een been van haar wegglijden en ving haar gemakkelijk op, waarna hij met haar in zijn armen begon rennen. ‘Steek me maar pas neer als we bij het plekje zijn die ik zo leuk vind en waar ik altijd alleen zit!’ zei hij lachend, doelend op dat hij haar zomaar opgepakt had. Hij had het gevoel dat Yazuki hem daarvoor niet zou vermoorden. Nee, natuurlijk niet! Dat was juist flauwekul. Hij keek naar haar en schudde zijn hoofd, waarna hij met enige verwarring in zijn hoofd gewoon weer doorrende. Hij was voor een achttienjarige nog redelijk snel. ‘Voor een oude slungel als ik ben ik nog redelijk goed in rennen,’ zei hij dan ook lachend tegen Yazuki, waarmee hij zijn ‘oude’ leeftijd nog maar eens bevestigde. Soms wou hij dat hij zestien of zeventien was. Jong en zorgeloos, wat zou hem dat nu heerlijk lijken. Hij grinnikte. Toen hij de plek in het oog kreeg wat hij Yazuki graag wou laten zien, zette hij haar neer. Hij sloot zijn ogen even en kreeg een brok in zijn keel. Hier was zijn moeder begraven. Ze had geen graf, zat onder de grond. Met zijn vinger tegen zijn lippen ter teken dat Yazuki niet te hard mocht praten, liep hij richting de boom toe. ‘Hier ligt mijn moeder,’ zei hij en hij keek naar de grond en glimlachte. Het bloemetje dat hij neergezet had, lag er nog steeds, was gelukkig niet weggewaaid met de zwakke, ruisende wind. ‘Hoi mam,’ zei hij zachtjes, bijna onhoorbaar. Hij mocht Kakuya, zijn broer, maar hij mocht geen slechte dingen over zijn moeder zeggen. Hij sloot zijn ogen en keek daarna genietend naar de plek waar zijn moeder begraven was. Als Yazuki niet zo speciaal voor hem was geweest, had hij haar hier nooit mee naartoe genomen. ‘Deze plek is alles voor mij. Hier haal ik mijn inspiratie om grappen te maken vandaan, bij haar,’ zei hij zachtjes en hij keek naar de grond, waaronder zijn moeder lag. Hij bleef even kijken en zelfs Ami legde zijn snuit vredig tegen de grond. ‘Dit is Yazuki, mam,’ zei hij heel zachtjes. Dat hij tegen zijn moeder praatte in de buurt van zo wat het leukste, liefste en mooiste meisje dat hij ooit ontmoet had, kon hem niet echt veel schelen. Als Yazuki een goede vriendin zou worden, dan zou ze hem in alles moeten accepteren, dus ook in zijn gesprekken met zijn overleden moeder. Gelukkig was het huilen achterwege. Sinds zijn zeventiende had hij niet meer moeten huilen, wat hij wel fijn vond. Zijn zouten tranen waren opgedroogd bij zijn moeder, die ze in ontvangst had genomen. Hij keek even naar zijn graf, sloot zijn ogen toen en knikte even. Hij pakte Yazuki bij haar hand vast en geleidde haar naar een plek een beetje verderop. ‘En hier zit ik altijd tegen een boom, lig ik te slapen of train ik met Ami,’ zei hij en hij liet haar glimlachend het gebied zien met de vele bomen, hoog gras en de fluitende vogels, die verscholen in de bomen zaten. Hij ging zitten en keek Yazuki aan. ‘Jij mag kiezen wat we gaan doen,’ zei hij lachend, hij keek om zich heen en zag tot zijn genot dat Ami Girei een fijn plekje in het gras aan het wijzen was en dat hij naast het fijne plekje ging liggen, zodat Girei in het fijne plekje kon gaan liggen als de zwarte wolf dat wou. ‘En zoals je ziet zijn we zeer gastvrij,’ maakte hij een grapje en hij keek naar Yazuki, waarna hij vrolijk op het plekje naast hem klopte. Zijn hand brandde nog na van het vasthouden van Yazuki’s hand, alsof haar hand in de fik had gestaan en hij het nog even voelde nabranden. ‘Ik waarschuw je wel alvast voor kramp in je reet als je hier hebt gezeten,’ zei hij lachend. Hij keek naar de boom, die best hoog uitstak. ‘Oh, niet naar dat idiote hartje kijken,’ zei hij en hij keek met een rood hoofd weg. Toen hij zijn lerares voor het eerst gezien had, had hij – hij was toen ongeveer tien geweest – zijn naam en de hare in een hartje geschreven. ‘Je wilt niet weten over wie ik het toen had,’ zei hij lachend, waarna hij vervolgde, deze keer heel zachtjes: ‘Mijn lerares.’ Een blozende Yusei zat nu naast Yazuki en hij wreef over zijn achterhoofd. ‘Ik was tien,’ zei hij lachend. ‘En ze was mooi. Helaas was de liefde niet wederzijds,’ zei hij lachend en hij keek voor zich uit, nog steeds een rode kop hebbend. Oh, wat vond hij een blozende Yusei toch erg!

- Een lange en (al zeg ik het zelf) schattige post van Yuusje! :P -

Het feit dat je was wie je was en dat dat al bij je geboorte vast stond vond ze de grootste onzin die er bestond. Als iemand daar het voorbeeld wel voor was, was Yazuki dat wel. Het begin van haar leven leek zo rooskleurig. Ze werd bewonderd, geprezen. Men vond haar zelfs op jonge leeftijd al aantrekkelijk en ze bleek een natuurtalent te zijn als warrior. Iets waar haar vader Uchiha Madara erg blij mee was en het ook zeker aanmoedigde. Elke dag trainen met haar vader. Elke dag in de vroegste ochtenduurtjes. Tot die ene fatale dag.. De dag dat één bepaald persoon een einde maakte aan alles wat ze ooit lief heeft gehad. Haar kaken klemde ze op elkaar. Nee. Ze moest die gedachtes voor even uit haar hoofd verbannen. Er was nog tijd genoeg om zich daar kwaad over te maken. Het was voor het eerst sinds tijden dat er iets anders in haar hoofd omging dan woede, haat, moord, kou en bloed. Veel bloed.. Het leek verdwenen als sneeuw voor de zon. Misschien kon je haar en Yusei daar ook wel mee vergelijken. Zijzelf was de sneeuw en hij was de zon. Haar zon. Bij de gedachte kreeg ze een lichte blos op haar wangen en wendde haar hoofd dan ook snel af zodat hij niets zou merken. Damn wat zou men wel niet van haar denken! Ze was een schande voor haar clan. Dat ze voorbestemd was een Uchiha te zijn en voorbestemd was de Uchiha clan opnieuw voort te zetten verdreef ze. Waarom zou ze iets moeten doen dat ze eigenlijk niet wilde? Want als het er echt op aan zou komen zou ze de geschikte partner moeten vinden door wiens aderen het bloed van een Uchiha stroomde. Nou ten eerste, vind maar zo’n iemand. En ten tweede, ze wilde niemand. Hoefde niemand. Kom nou zeg. Zij had echt niet iemand nodig. En besides.. Ze was nog veel te jong. Yazuki wilde eerst haar leven leven. Niet zoals een normale jongere van haar leeftijd dat zou doen maar toch. Ooit zou ze het gevoel willen hebben dat ze écht leefde. Dat het niet een waan was. Zelfs de ene moord na de andere die ze gepleegd had. Nooit had het haar voldoening kunnen geven. Hoogstens was een paar seconden dat ze zich heerlijk voelde maar dat gevoel ebde ook snel weer weg waardoor ze zich alleen maar leger voelde. In feite was ze niets meer dan een lege huls. Gevuld met haat en duistere emoties. Tot het moment dat ze Yuus tegen kwam. Hij was zo anders dan haar. Hij droeg een warme aura bij zich. Een aura waar ze haar koude hart aan op kon warmen. De neiging om zich aan hem vast te klampen moest ze nu ten zeerste onderdrukken nadat ze zo even zijn lichaamswarmte gevoeld had. Haar lichaam had de warmte meteen opgenomen. Haar wangen hadden lijken te gloeien even als de puntjes van haar oren en de plaatsen waar haar lichaam die van Yusei raakte.

Toen Yusei een zware stem opzette keek ze hem met haar hoofd lichtjes gekanteld en met een speelse glimlach rond haar lippen aan. Ze mocht hem. Voor het eerst in haar leven mocht ze een ander dan Girei. Voor het eerst in haar leven had ze gevoelens voor een mens. Warme gevoelens dit keer. Niet de koude, kille emotie die anders leek te overheersen wanneer ze een ander van haar soort ontmoette. Waar ze heen liep wist ze niet. Haar vrouwelijk intuitie nam de overhand tot ze de stem van Yusei hoorde. Zijn woorden bezorgden haar opnieuw een blos. Girei schudde grijnzend zijn kop en gaf Ami een knipoog. Yazuki was zó niet zichzelf. Maar hij vond het prettig zoals ze nu was. Want ze gaf hem warme gevoelens door. Zo anders dan normaal. Natuurlijk hield hij van haar en zij van hem maar dit gevoel was zó anders. Het leek alsof ze een klein beetje gelukkig was. Echter voordat Yazuki er erg in had voelde ze hoe Yusei haar een soort van tacklede en opving. Nu werd ze gedragen in twee sterke armen. Zich overlatend aan een ander. Eerst spande ze al de spieren in haar lichaam aan. Ze wilde weg, moest weg. Draaide haar hoofd naar dat van Yusei waardoor hun hoofden nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd waren. Zijn schitterende blauwe ogen. Yazuki vertrouwde hem. Liet hem leiden. Langzaam aan ontspande ze haar lichaam en liet zich in zijn armen zakken. Leunde lichtjes tegen zijn schouder aan terwijl haar ogen de omgeving opnamen. Lachend keek ze hem aan. ”Waarom zou ik jou willen vermoorden?” floepte het er oprecht uit. Waarna ze snel haar hoofd afwendde en weer voor zich uit keek. Dat haar wangen opnieuw gloeiden hoefde hij absoluut niet te zien. Daar ging haar reputatie. Maar was dat juist niet wat ze het liefste wilde? Dat mensen haar anders gingen bekijken? In haar hoofd was het een warboel. Iets wat totaal niet bij de normaal zo koele Yazuki paste. En Girei vond het allemaal alleen maar erg amusant.

Op een prachtige plek stopten ze en zette Yusei haar neer. Vol bewondering liet ze haar ogen de omgeving op nemen. ”Het is hier prachtig.” fluisterde ze zacht. Yusei was echter stil. Liep ergens heen en bracht zijn vinger naar zijn lippen. Ten teken dat ze stil moest zijn. Kort knikte ze en liep rustig achter hem aan. Haar ravenzwarte haar deinde bij iedere pas die ze zette mee op haar rug. Als een ravenzwarte waterval. Yazuki volgde Yusei naar een boom. Waar ze opkeek van zijn stemgeluid. De woorden die zijn mond verlieten zorgden ervoor dat ze even leek te verstenen. Natuurlijk.. Zij was niet de enigste die familie kon verliezen. Yazuki keek naar de rug van Yusei. Strekte haar hand naar hem uit. Wilde hem aanraken. Hem troosten.. Het was misschien niet voor te stellen maar ze had wel dergelijk gevoelens. Alleen waren die normaal gesproken veilig, ver weg opgeborgen. Met een brok in haar keel keek ze naar het graf waar een beeldige bloem op lag. Voelde de zachte bries die langs haar ivoorkleurige huid streelde en met haar ravenzwarte lokken speelde. Dit was bijzonder voor haar. Niet omdat ze het vreemd vond dat hij tegen het graf van zijn moeder sprak maar gewoon. Dat hij haar hier mee naar toe bracht. Het deed wat met haar. Om een ongewenst scenario uit de weg te gaan beet ze op haar onderlip en slikte haar emoties weg. Als ze een, een v-vriendin voor Yusei wilde zijn moest ze sterk zijn. En er voor hem zijn. Yazuki boog eerbiedig haar hoofd en schrok op toen ze zijn hand in de hare voelde. Yusei leidde haar verder. Naar een plek tussen de bomen in het hoge gras. Vogels vloten prachtige liederen. De wind streelde langs haar huid. Grinnikend volgde ze de blik van Yusei en liep naar de boom toe. Liet haar vingers over zijn naam glijden en daarna over het hartje. Zij, zij had nooit iemand liefgehad. Niet iemand anders behalve Girei dan. En eigenlijk had ze gedacht dat ze dat ook nooit meer zou kunnen. Tot ze Yusei ontmoette. ”Je weet wat je gezegd hebt hé? “ zei ze een tikkeltje uitdagend. Een warm gevoel trok door haar lichaam. Alles leek te tintelen en als ze naar Yusei keek verscheen er meteen een glimlach op haar gezicht. Elegant zoals altijd liep ze op hem af en zakte sierlijk door haar knieën. Dat ze vast naast Yusei vond leek nu helemaal niet erg meer. ”Yuus..” begon ze zachtjes. Haar woorden bijna onhoorbaar aangezien ze meegenomen werden door de wind. ”Het.. Ik bedoel.. Erhm.. Ik vind het heel erg bijzonder dat je me meegenomen hebt naar deze plek. H-Het doet echt wat met me..” Haar helblauwe ogen schitterden terwijl ze hem aankeek. Aarzelend tilde ze haar hand op en als automatisch reikte haar hand naar de zijne. Haar vingers die zich met die van hem verstrengelden. Haar hand leek in vuur en vlam te staan en haar hart leek bijna uit haar borstkast te kloppen. Girei leek een geweldig plekje aangewezen te hebben gekregen van Ami die zelf op een minder stuk ging liggen. Yazuki was verward. Maar dit voelde gewoon zo goed. Haar hoofd liet ze tegen de schouder van Yusei leunen tot ze ineens een geniaal idee kreeg. Met een uitdagende, speelse grijns rond haar lippen sprong ze overeind en trok Yusei met zich mee. En laten ze nou net uitgerekend bij het water zitten. Want onderschat Yazuki niet. Ze was misschien een meisje maar wel een oersterke. Dus duwde ze Yusei in het water en schaterde het uit van het lachen. Kuiltjes verschenen in haar wangen en haar grote helblauwe ogen leken te stralen.

-INSPIRATIEE~!

Yusei liet zijn blik opzij glijden, zodat hij Yazuki aankeek met zijn onserieuze blik. ‘That’s my name, my darling,’ zei hij en hij knipperde even overdreven als een wijf met zijn ogen, maar grinnikte daarna. Hij werd echter snel weer serieus en keek glimlachend naar Yazuki. ‘Dat vind ik fijn om te horen. Ik dacht wel dat je dit een mooie plaats zou vinden. Eerst moest ik altijd verschrikkelijk hard janken als ik hier kwam, maar dat is met de jaren verminderd. Het slijt met de jaren, dat verdriet, maar de liefde die ik voor haar voel niet,’ zei hij en hij keek even wazig voor zich uit, alsof hij elk moment weer zou kunnen huilen. Dit deed hij echter niet en verbaasd liet hij zijn blik opzij glijden. Lachend voelde hij water op zich komen. Ami begon hard te blaffen naar Yazuki, alsof hij haar daarmee wou aanmoedigen. ‘Hé, je hoort aan mijn kant te staan!’ zei Yusei lachend en Ami blafte en sprong toen in het water. Ami schudde zich uit en Yusei voelde het water tegen zijn gezicht spatten. ‘Nou, dit is fijn,’ zei hij droog en hij lachte. Daarna zwom hij naar de kant, trok hij zich op en trok Yazuki aan haar arm het water in. Hij had ook best wel veel kracht in zijn aderen vloeien, zeker nu Yazuki hem zo te pakken had gehad. ‘Nu ben jij diegene die nat is!’ zei hij lachend en hij voelde het koude water in zijn schoenen druipen, maar negeerde het. De irriterende kleren zouden later wel komen, nu zou hij genieten van de fijne tijd die hij had en het warme gevoel dat hij in zijn borstkas voelde al een heel tijdje. Hij begon Yazuki nat te spetten en lachte ondertussen vrolijk. Hij hield hier erg van! Lachend begon hij Ami ook nat te spetteren. ‘Kom er toch ook in, Girei! Zo erg is het niet!’ zei Yusei lachend en hij maakte gekke gebaren richting Girei. ‘Yazuki is toch al nat,’ zei hij en hij keek haar plagend aan. Zelfs met natte haren was ze nog altijd een schoonheid. Die blauwe ogen leken gewoon diep in je te dringen. Hij had ook blauwe ogen, maar niet zo helder en stralend als de hare. Nou ja, stralend soms wel, maar als Yazuki straalde en haar ogen deden mee, was ze gewoon oogverblindend. Ze was gewoon een mooie meid, dat viel in elk geval niet te ontkennen. Hij grinnikte even en keek vrolijk naar het meisje. ‘Hoe voel jij je?’ vroeg hij lachend en hij zwom dichter naar haar toe, zodat hij nu vlakbij haar was. ‘Ik voel me… nat,’ vervolgde hij droog en hij grinnikte even. Ja, hij was zeker nat. Verschrikkelijk zelf. ‘Eigenlijk is het best wel gemeen van jou,’ zei hij en hij trok even een schattige blik, maar lachte daarna wel. Hij kon haar temperatuur vanaf hier voelen en zwom iets meer dichterbij, zodat er nog maar een paar centimeters tussen hun was. Ja, dit voelde echt goed!

- Oh sorry, wat een rotpost :p -