Uit een grot, dat omgeven werd door uitkijktorens en tenten, liep de leider van dit alles: Tichondrius. Gevolgd door zijn rechterhand, en vijf leden van Hells Batallion, waar Tichondrius de leider van is. Hij was op weg naar de Wind Country, daar waar hij de oorlog ging verklaren tussen Heaven's Troop en Hells Batallion. Zijn lichaam veranderde, en zwarte tekens kwamen op zijn huid tevoorschijn. Twee hoorns had hij nu op zijn hoofd, evenals totaal zwart haar en een gat in zijn lichaam. Veranderingen zoals Tichondrius net had doorstaan, gebeurde nu ook bij zijn rechterhand en de vijf volgelingen van hem. In een bliksemsnelheid schoten ze met zijn zevenen op weg naar de Wind Country, tot het moment dat hij werd gestopt door een onbekend figuur. 'Verlaat deze plek, of kijk terug vanuit de hel naar jouw lichaam toe, dat dan zometeen zal worden vernietigd in een oogwenk.' sprak Tichondrius. Zijn Rinnegan duwde het figuur al vele meters achteruit, en versplinterde de paar bomen vlakbij.

''Wat valt er allemaal te doen?'' mompelde hij, tegen zichzelf. Hij was helemaal alleen, nog steeds. Nog steeds had hij geen nieuwe vrienden kunnen maken, maar dit maakte hem echt niet uit! Hij kon door zoeken. Hij vond dat hij voor zijn 20ste verjaardag op z'n minst één vriend moest hebben. Hij had nog twee jaar, dus hij had nog best lang de tijd. Eerst hing hij haast alleen uit in de Green Woods. Dat was ook zijn thuis, en zijn trainingsplek. Hij had sinds kort besloten om verschillende plekken te bezoeken. Zo kon hij verschillende personen tegenkomen. Er was niemand geweest rond de Tatsu Mountain's toen hij de plek had bezocht. De tweede plek waar hij nu zou zoeken waren de Muzume Falls. Er zouden veel mensen naar de Mizume Falls moeten gaan, het was zo'n mooie plek! Tenminste, dat had hij gehoord. Hij was er nog nooit naar toe gegaan om te kunnen checken of het klopte. En misschien waren er meer mensen om te kijken of het klopte. En dan kwam hij ze tegen. En dan werden ze vrienden, voor altijd! Een grijns verscheen op zijn gezicht bij de gedachten. Zijn plan was perfect!
Nog steeds in zijn fantastische droom achtige gedachten verzonken hoorde hij al iemand zij stem? Wie was er zo gemeen om zijn droombeeld te verbreken... Wacht, het waren mensen. Hun konden ook bevriend worden, hij draaide zich met een ruk om en bekeek de aanval die op hem aankwam. Werd hij aangevallen? Zonder reden? Hij schoot de kracht die bomen om hem heen over gooide de lucht in. Zijn eerst zo blije glimlach verdween. Wat haatte hij zulke mensen, mensen zoals hun waren de reden dat er oorlogen kwamen. Mensen zonder rede aanvallen. Tsh.. Hij zou er voor zorgen dat ze spijt zouden krijgen en nooit meer zouden doen. In enkele seconde stond hij recht voor de groep. Dit deed hij door de zwaartekracht om zich heen lager te maken. Hierdoor kon hij sneller bewegen, en leek het voor hun alsof hij super snel was. Zijn hand stak hij in de lucht lucht, vervolgens wees hij naar de grond, zodat de zwaartekracht rondom de vijf volgelingen die wat zwakker leken hoger werd, en hun tegen de grond aan werden getrokken. ''Ga dood.. De wereld is beter af zonder jullie.''

(THEME)

Hij keek naar de grijns op het gezicht van de jongen, die al gauw verdween toen Tichondrius zijn Rinnegan gebruikte. Door zijn Wind Release, liet hij zichzelf de lucht in schieten om door de verhoogde zwaartekracht te vliegen. Zijn transformatie verdween, en zijn koelbloedige ogen keken recht in die van de jongen. Langzaam ademde hij uit, waarop hij vervolgens in een bliksemsnelheid en dus binnen een seconde achter de jongen stond. 'Dit is het terrein van Hells Batallion. Verlaat deze plek, tenzij je bereid bent om lid te worden van deze almachtige groep, onder leiding van mij.' sprak Tichondrius, waarop hij ervoor zorgde dat zijn team, nu ook normaal konden staan, zonder tegen de grond gedrukt te worden door de hoge zwaartekracht. Zijn mannen keken glimlachend naar Tichondrius en de jongen. Tichondrius deed een stap naar voren, en stond nu naast hem. 'Je hebt een keus, kies maar.' sprak Tichondrius. 'Ik hoop dat je de betere keus maakt, en ons nieuwste lid word.' liet Tichondrius van zich weten vervolgens. Met de kracht van de Rinnegan, waarmee hij dingen die niet levend waren, zonder eigen wil daarvan de tijd kon versnellen of vertragen, waardoor hij de bomen weer zo goed als nieuw creëerde. De zes mannen en Tichondrius liepen terug naar het fort, aangezien Tichondrius liet weten aan zijn mannen dat hij een andere keer erop uit ging, na dit incident. De zwarte poorten gingen open toen Tichondrius naderde, maar de poorten bleven open toen iedereen er al in was. Hij zou de jongen verwelkomen, en gebruik van hem maken. Hij kon ze van nut zijn.

De sterkste persoon van de groepje mensen leek door de verhoogde zwaartekracht te kunnen vliegen. Een wind release dus. Dat was het tegenovergestelde van de aard release, maar toch leken hun technieken best wel op elkaar Van wat hij er tot nu toe had gezien. Ze konden beide vliegen of een tegenstander weg laten blazen. Hij met wind. Eiyuu deed het met zijn zwaartekracht manipulatie. ''Lid worden?'' Werd hij nu echt gevraagd om lid te worden van zo'n criminele groep? Een groep die mensen aan viel voor niks? Het kon ook zijn dat hij de persoon was die te snel oordeelde. De jongen had gezegd dat het terrein van hun was. Dat betekende dat hij iets deed wat verboden was, en het dus allemaal zijn schuld was! Onee! ''Sorry, sorry, sorry!'' riep hij hyper uit. ''Het was niet mijn bedoeling om jullie groepje in de weg te zitten!'' Een groep? Dat was je altijd samen met personen. Waren dat dan niet een soort vrienden? Groepsleden ware er om elkaar altijd te helpen. Ja! Dat waren vrienden! ''Ja! Ik wil graag jullie groepje joinen! En voordat ik het vergeet.'' Hij maakte een handgebaar waardoor de zwaartekracht weer helemaal om hun heen weer helemaal normaal. Toen hij zag dat er twee zwarte poorten opende schrok hij. Wow! Dat was goed verborgen. Dit was zo spannend, en leuk en stuff. ''Wat is het doel van jullie groep?'' Hij huppelde achter hem aan. ''Pretty, pretty please tell me!''

Hij keek hoe de jongen overtuigd was van Tichondrius zijn kracht. 'Ja.' antwoordde hij op de jongen. Hij keek glimlachend naar de jongen. Hij zag alleen al in de ogen van de jongen dat hij goedgelovig was. 'Geeft niks.' sprak hij. Terwijl hij verder liep werd hij gevolgd door het groepje dat hij eigenlijk mee zou nemen om wat informatie op te halen over de rivaliserende groep 'Heavens Troop'. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar zijn rechterhand, die Tichondrius verbaasd aankeek. Hij zou het zo meteen laten weten wat ze met deze jongen zouden doen, als hij eenmaal lid was. 'Dan ben je vanaf nu lid van het Hells Batallion.' liet hij van zich weten, antwoordend op de jongen. Ze liepen nu met z'n allen terug het kleine dorp binnen, met maar veertig inwoners, min of meer. Hier leefde de groep met z'n allen, als een hechte familie. 'Ons doel vertel ik je later wel, maar ik zou zeggen: Voel je welkom, kijk wat rond.' sprak Tichondrius. 'En, misschien zou je jezelf willen introduceren?' vervolgde hij zichzelf. De poorten waren gesloten nu gesloten. 'Mijn naam is Tichondrius Theranos, dit is mijn rechterhand.' sprak hij, waarop hij vervolgens wees naar de op één na belangrijkste persoon van dit hele gebeuren, de rechterhand, adviseur en beschermer van Tichondrius. 'Dit zijn mijn sterkste mannen, die ik met hart en ziel bescherm en vertrouw.' vervolgde hij zichzelf daarna weer.

'Beschermen en vertrouwen, vanuit je hart en ziel?'' Dat klonk.. zo magisch! Hij staarde de baaspersoon aan. Hij leek niet zou oud, waarschijnlijk een jaartje of twee ouder dan hem. Wel zag hij er naar zijn mening raar uit, hij had witte lokken, een tatoeage over zijn gezicht en zijn ogen zagen er ook heel raar uit. Ze waren zo streperig, had hij daar niet ooit van gehoord? De Rinnegan, ofzo? ''Ik heet Eiyuu! Eiyuu Sougon!'' begon hij met zichzelf voor te stellen. ''Lievelingskleur is blauw, ik kom van de Earth Country, mijn krachten zijn het besturen van zwaartekracht, ik draag deze masker om privé- redenen, mijn droom is om een held te worden, mijn lievelings-eten is pizza, maar ik kan het niet vaak eten omdat ik niet al te veel geld heb, mijn lievelings-dier is een vogel, omdat het zo vrij is.'' Stelde hij zichzelf daarna hyper voor. Waarschijnlijk veel te veel informatie, meer dan ze wouden weten. Toch was het leuk om dit alles te vertellen. ''Wat kan ik nu doen.'' Hij keek wild om zich heen, door het kleine dorpje. De meeste mensen leken ouder dan hem, je zag maar een paar mensen die misschien rond zijn leeftijd zaten. Best bijzonder dat iemand zoals Tichondrius de baas was over al deze oude mensen. Ze waren niet echt oud- oud. Maar de meeste mensen leken boven de 20 jaar oud. Al kon het zo zij dat nu alle oude mensen buiten waren, en dat de jongeren mensen verstopt zaten in de huizen. Hij betwijfelde dat iedereen tegelijkertijd buiten waren. ''Omdat je naam like, veel te lang is noem ik je Tichi,'' zei Eiyuu met een domme grijns op zijn gezicht. '' Of heb je liever gewoon Boss?'' Dat was ook kort, en het klonk kewl. Al klonk Tichi cute. Dan klonk Boss Tichi cute & kewl.

Tichondrius keek naar Eiyuu, die zijn introductie begon. 'Hmm, Eiyuu.' bedacht Tichondrius. Aan hem werd vervolgens gevraagd wat hij nu zou moeten doen, of kunnen doen. 'Verken deze plek maar, en voor een woonruimte ga daarvoor naar mij.' liet Tichondrius weten. Hij keek om zich heen, na zijn laatste vertrek was er veel veranderd hierzo, ondanks dat hij de baas van dit alles was. Er waren nu veel meer mensen, en er waren ook wat winkels en cafeetjes. 'Hm? Tichi?' keek Tichondrius verbaasd op. 'Boss, Tichi.' sprak Tichondrius lachend. 'Waar verzin je het ook, haha.' vervolgde hij zichzelf. 'De meeste noemen mij gewoon Tichondrius, en anders Demonia of Whirlwindus. Maar doe maar Tichi of Boss, wat jou 't leukst lijkt.' eindigde Tichondrius zijn zin. Zijn voetstappen klonken door de straten. Hij liep nu naar het grootste gebouw in dit alles, het paleis van Tichondrius en het gebouw waar iedereen kon klagen en van alles vragen. 'Je kan me in dat gebouw vinden.' liet Tichondrius weten, waarop hij nog zijn hand uitstak, als een ''houdoe-gebaar''.

Boss Tichi en z'n groepje liepen weg zodat hij alleen bleef te staan. Wat kon hij nu doen? Vrienden maken klonk leuk. Of hij kon door gaan met het trainen van zijn summon! Pas geleden was hij een panda tegengekomen die hem een contract liet tekenen voor een Panda Summon. Jammer genoeg kon hij de panda niet 24/7 buiten laten. Er zaten regels aan vast. Natuurlijk mocht je ze wel af en toe summonen voor een gesprek, maar je mocht ze niet de hele tijd lastigvallen, iets wat Eiyuu zou doen. Nu hij de techniek nog niet 100% beheerste had hij een smoes om ze steeds te sumonnen.
Eiyuu wachtte tot Boss Tichi helemaal uit beeld was voordat hij zich omdraaide en richtig de stad liep. Dit stond op zij To do list ;
1. De plek verkennen naar een goeie huis
2. De plek verkennen naar een goeie trainingsplek
3. Trainen
Natuurlijk zat tussen stap één en stap twee nog wel het toestemming vragen om in het huis te wonen, maar dat duurde waarschijnlijk niet al te lang. Dus telde hij het maar niet als een stap van wat hij zou willen doen. Vrolijk huppelde Eiyuu langs de huizen, hij stopte bij een heel oude uitziende huis die ieder moment in elkaar kon storten. Het verbaasde hem dat er zo'n domme huisje stond, het was echt lelijk vergelijke de rest van de huizen. Toch wou hij i dat huisje wonen. Hij zou het huisje opknappen! Eerst liep hij naar een winkeltje om wat hout, spijkers, een hamer, verf en kwasten te halen. Dit kreeg hij allemaal voor niks omdat hij lid was van de groep. Hij ging al snel terug naar het huisje en begon er aan te knutselen.
Aan de buitenkant verfde hij meerdere blauwe sterretjes over het saaie normale hout. Hij zorgde ervoor dat het huisje niet in elkaar zou storten door de balken te verwisselen. Al snel begon hij met het schoonmaken van de binnenkant, daar was niks mis mee. Op al het stof en de vele spinnenwebben na dan.
Pas toen hij klaar was ging hij naar het grote gebouw waar Boss Tichi eerder naartoe was gegaan. Zijn handen zaten nog onder het blauwe verf zodat bij het kloppen op de buitendeur een blauwe vlek achtergelaten werd. ''Kan ik binnenkomen?'' riep hij luid naar binnen. Hij wachtte niet op het antwoord en opende de deur zelf zodat hij nu voor boss tichi stond. ''Hi!'' zei hij met een grote smile op z'n gezicht. ''Kan ik at lelijke huis hebben die bijna instort? Ik heb hem al opgeknapt!'' Trots liet hij het blauwe verf op zijn handen zien.

Op het moment dat Tichondrius klaar was met zijn stoombad, dat ook te vinden was in het paleis, liep hij de kamer uit met een donkere laken om zich heen, als een soort ninja pak. Zijn ogen keken uit op het dorp. 'Hallo.' antwoordde hij toen op de vrolijk uitziende Eiyuu. 'Hm, lelijke huis? Ooh, dat huis. Tuurlijk joh, ga je gang.' liet Tichondrius weten. 'Als je wil kan ik een assistent voor je regelen, een bodyguard, iemand die je helpt met alles wat je doet. Zie het als een beste vriend, na loop der tijd.' sprak Tichondrius. Hij ontblootte nu zijn parelwitte tanden, en glimlachte naar de jongen, waarop hij de blauwe handen zag. Nu zal hij dat huis wel moeten nemen, nu hij waarschijnlijk knalblauw was. Door zijn zicht over het dorp, keek hij naar het oude huis. Inderdaad, het huis was verkleurd en ook heel wat opgeknapt. 'Oh en niet vergeten, sta morgen vroeg op, ik moet nog iemand terugpakken vanwege een aanval op het fort. En daar heb ik jou hulp voor nodig.' liet Tichondrius toen weten. Dit verzon hij natuurlijk, om de ware kracht van Eiyuu naar boven te halen. Hij zou gewoon faken dat hij verslagen werd door een illusie te creëren, of iets dergelijks.

''Yes sir!'' Hij salueerde, gewoon omdat het er kewl uit zag. Ee bodyguard? Was dit omdat ze hem nog niet vertrouwde en ze hem in de oog wilde houden, of omdat ze echt om hem gaven? ''Ik wil heel graag een beste vriend!'' Toen hij dat had gehoord wou hij er opeens heel graag een, maar nog steeds twijfelde hij. Was ene beste vriend niet iemand waar je heel goed mee om kon gaan? Dan kon je geen beste vriend worden met een of andere bodyguard, waar je waarschijnlijk niks mee had. ''Maar ik kan wel leven zonder assistent, dan heb ik mijn hele leven gedaan en het ging goed.'' Nog iets wat hij niet leuk vond. Vroeg wakker worden, meestal werd hij wakker rond de twaalf uur, maar dit keer kon dit waarschijnlijk niet. Er waren dagen dat hij rond de zes uur wakker werd, maar dat was heel speciaal. ''Wat vind jij vroeg?'' vroeg hij maar voor de zekerheid. ''En de plaats is hier?'' Yay! Ze vertrouwde hem dus goed genoeg om hem te laten helpen bij een missie! Hij zou ze niet teleur stellen. Nog beter ; ze zouden hem complimenteren zo goed zou hij het willen doen. 'Je hebt het heel goed gedaan!' fantaseerde hij in Tichi zijn stem. Hij moest dan wel zijn summon beheersen. Op het moment ging dit maar half, en hij zou veel meer indruk maken met een goeie summon.''Dat was alles! Ik zie je morgen ochtend!'' riep hij nog terwijl hij het gebouw uit rende, opzoek naar een trainingsplek.''

* Inspiloos * Topicuit * Nieuw topic voor test? *

Open maar een topic waarop je je meld bij het paleis, of dat je je daarnet heb gemeld en dat we naar een plek zijn gegaan ofzo, verzin maar iets ^^


Hij lachte op het moment dat Eiyuu zich salueerde. Hij dacht terug toen hij dat eerst deed, in de vrolijke jaren met zijn broer. Tichondrius salueerde zich, gekleed als een soldaat zoals in het keizerlijke paleis van de Wind Country. 'Hirukoooo! IK WIL NOG EEN POTJE WANT JE SPEELDE VALS!' riep de 7-jarige Tichondrius kwaad met een hoog stemmetje toendestijds richting zijn broer. 'Je had het me beloofd!' loog hij toen. Hij keek naar het speelbord. Met zijn kleine handjes sloeg hij op het bord, waardoor de pionnen door de lucht heen vlogen. 'Rustig maar, morgen doen we nog wel een potje.' klonk de kalme stem van zijn broer, waarop zijn broer toen wegliep. Tichondrius dacht aan zijn toendestijds nog normale broer. Na het incident was zijn broer diep veranderd. Tichondrius keek toen om zich heen, hij was weer aan het dagdromen. Net op tijd haakte hij af van zijn dagdroom, toen hij weer de vrolijke stem van Eiyuu hoorde. 'Uhmm, 7 tot 8 uur in de ochtend?' liet hij toen weten. Op het moment dat hij naar zijn kamer toe wou lopen, hoorde hij weer de stem van Eiyuu. 'Oké tot morgen ochtend. Ik zie je in het paleis, stipt op tijd hé!' riep hij hem toen na, waarop hij de kamer weer uit liep en in z'n bed ging liggen.