Er werdt door elkaar gepraat en ze kon het niet meer bijhouden, enkele dingen ving ze op maar veel was dat niet. Haar zwaard sneedt door de broek van de onbekende Warrior, het was deels een brandwond wegens het vuur. "BAKA YARO! KONA YARO!" ze barstte in lachen uit en wees naar hem. Dat klonk altijd zo hilarisch. "Ananta né.. Baka ka?" ze veegde over haar ogen om de tranen van het lachen weg te vegen en sprong weer op hem af. "The Dead Alive is een Akusohi-lid. Hij zou je zo in de pan hakken, rotjong dat je bent!" ze sprong weg van hem. Ze keek iets naar beneden, je zag enkel een schaduw op de plek van haar ogen zonder enkele emotie in haar gezicht. "Akusohi..ka?" haar stem was emotieloos en niet schreeuwend maar wel duivels het was een heldere en lage toon totaal anders dan de normale Misaki. Ze richte haar blik op 'The Dead Alive' met gefronste wenkbrauwen. Ze sprong weg van hem zodra ze Satsuji haar naam hoordde roepen.

"Ik denk dat we samen moeten vechten om creepy dude te verslaan, maar dan moet stalker al wel verslagen zijn." weer dezelfde blik als daarnet, ze knikte enkel. "Versla jij stalker terwijl ik Creepy Dude ophoudt, of andersom"[i] ze schudde haar hoofd. "Andersom." sprak ze. "I have some business with the Akusohi" ze kneep haar hand dichter om haar zwaard. [i]"Sinds wanneer doen we aan bijnamen, sul? Creepdy Dude? Stalker? NOEM THE DEAD ALIVE NIET ZO! ARGH" ze wierp hem een dodelijke blik toe, vervolgens sprong ze weg. Richting het Akusohi-lid.. "Ore wa.. Tatakairu!"

- I know ze zegt Ore, meer gesproken bij jongens maar ook door meisjes die ongirly acten en onbeleefd. -

Als ze zei dat zij hem wou handelen moest hij haar maar vertrouwen. ''Pas op,'' zei hij voordat hij op de Stalker afstormde. Eigenlijk was het beter dat hij tegen de stalker vocht. Hij wist al wat de Stalker ongeveer kon en waar hij voor moest opletten. Dit was ook andersom, dus ook de stalker had zich kunnen voorbereiden. Nu zou het anders worden dan de vorige keer. Hij zou niet te veel tijd besteden aan hem. Hij zou Misaki niet alleen laten vechten tegen een Akusohi lid. ''Je zegt wel aan mij dat ik een traitor ben, maar personen die Akusohi leden helpen zijn veel erger!'' riep hij terwijl hij met zijn linker zwaard uithaalde. Terwijl hij dat deed sloeg hij in de lucht met zijn zwaard. Een krachtige waterstraal schoot naar hem toe. Waarom vielen ze hem aan als ze voor de Akusohi werkte? Hij had gedacht dat Traitors elkaar hielpen. En Akusohi leden waren gewoon de sterke slechte traitors. Helemaal sterke. Als Kakuya deze man gewoon zag als een zwak persoon, moest hij onvergelijkelijk sterk zijn. ''Bijnamen? Dat is veel makkelijker om te onthouden,'' mompelde hij droog na weer met zijn zwaard richting de man te hebben geslagen.

Hij stopte met de aanval en sprong wat naar achteren om ruimte te creëren. Eigenlijk zou hij met de Creepy Dude kunnen praten en zeggen dat ze beide Traitors waren. Zo'n persoon zou toch gewoon luisteren? Dat was hij eerst van plan,, maar als Misaki echt wou vechten tegen de man dan moest hij haar kans niet ontnemen en haar helpen. Waarom moest elk gevecht die hij had in zo'n domme grot? Hij had geen plek om vrij rond te bewegen en dat was zijn sterkste punt. Het gebruik maken van de omgeving en zijn snelheid. Je kon weinig doen met snelheid in een grot en helemaal niet met de omgeving.

'Zo zo.' verliet de lippen van Kakuya richting het meisje. 'Je hebt best veel lef.' sprak hij vervolgens weer, met zijn duistere stem. Kakuya zag dat Satsuji ondertussen de ballen kapotmaakte. Heh. 'Shadow Thunderdome Eclipse!' zei Kakuya, waarop de cirkel zich heel klein maakte, en een grote straal naar boven stuurde. Hij ging door de rotswand erboven heen, en kwam uit in de hemel. 'Activate, dan maar.' riep Kakuya uit, waardoor de zwarte straal die de hemel in stijgde, weer naar beneden kwam, en een grote explosie veroorzaakte, die alles binnen 50 centimeter, oftoewel een halve centimeter, tot as liet verbranden. Een klein gat zat nu in de grond, en Kakuya glimlachte ernaar. 'Secret Technique!' riep Kakuya duivels, met een hoge stem, oftoewel hij plaatste zich in zijn Tobi- identiteit. Deze techniek 'Frill-Necked Lizard!' riep Kakuya toen. Een paar seconde gingen voorbij, die alleen maar stilte met ze meebrachten. 'Nouja, het zijn alleen maar woorden..' zei Kakuya met zijn hoge stem, waarbij hij op zijn hoofd krabde.
Kakuya rende nu naar ze toe. 'Secret Technique!' riep Kakuya weer. 'Say Goodbye!' riep Kakuya, waarop hij door de grond zakte, en verdween.

~ Topic uit <3 ~
~ Sorry voor kort ~

Ze negeerde alles wat hij zei, ze wou het niet horen ze bleef hem enkel raken, proberen te raken met haar Katana. Hij was te snel, ze was echt veel te zwak.. Een zwarte straal steeg de hemel in waarna het naar beneden daalde, door de explosie werdt ze weggeblazen. Ze zat onder de schrammen maar stond weer op, ze keek hem aan al leek hij geen intresse meer te hebben in een gevecht. "Say Goodbye!" riep hij en hij verdween in de grond.. Ze had een naar gevoel over dit, ze keek naar Tsuji. De andere Warrior was inmiddels ook al verdwenen. "Tsuji!" ze rende naar hem toe waarbij ze enkele keren struikelde maar net niet viel. Hij had ook enkele schrammen, of vuil ze kon het niet goed zien in het donker. Ze deet Nietono no Shana weer in haar 'mantel' en haalde die ook van haar schouders, haar haar kleurde weer in zijn oorspronkelijke kleur. "Are you alright?" vroeg ze, haar ogen stonden deels bezorgd, deels nog van woede maar ook angst. Ze had een snee op haar heup, haar shirt was daar gescheurdt en het was bloederig, voorderest had ze enkel wat 'strepen vuil' op haar lichaam. Waarom was dit gebeurdt? Ze haatte de Akusohi, ze haatte ze..

- Ik neem aan dat Ugatsu ook weg is -

''Ja, het gaat wel,'' kreunde hij terwijl hij opstond. Fijn, zijn kleren waren nu helemaal vies. Hij had nniet echt veel schade opgelopen. Dit keer was er gelukkig geen rots op hem gevallen. Wel bijna een, maar hij had hem weten te ontwijken. De vorige keer was de rots precies op zijn been gekomen zodat hij een tijdje lang met een zwaar gekneusde been moest lopen. Dat was pijnlijk! Je kon zeggen dat ze nu geluk hadden. Beide waren ze niet echt heel erg veel verwond. Tenminste.. Misaki leek wel gewond te zijn. ''En jij?' Was het eerste wat hij haar vroeg. ''Sorry, dit is allemaal mijn schuld. Ik stelde voor om in de grot te gaan, en ze vielen ons aan omdat ik hier was. Nu ben je gewond Daktoh had gelijk! Hij stelde zich te open voor de Bounty Hunters. Hij verstopte zich niet. Hij ging gebieden bekijken. Was dit niet normaal? Het was leuker dan hele tijd in zijn huisje te bekijken. Als was het niet leuk om gewonden te zien vallen ''Wil je nog met me de grot dieper in? Of heb ik het al verpest?'' Gelukkig waren de twee dit keer snel weggegaan. Hij hoefde zo niet een hele gevecht te vechten. Daarbij zouden e veel meer pijn hebben geleden als ze langer waren geleden. Samen konden ze er wel een aan, misschien zelfs met gemak. maar als het twee tegen twee was, en een ervan een Akusohi lid was was het veel moeilijker. Dit betekende dat hij veel eer moest trainen.. Hij had altijd van die grote woorden en probeerde iedereen te beschermen, maar hij was er niet sterk genoeg voor op het moment. Wie wou hij allemaal beschermen? Dakotah. Nu kwam Misaki erbij en hij kon Tsuna misschien erbij tellen. Dit wist hij nog niet zeker. Maar Dakotah en Misaki stonden vast. Ja, het waren weinig mensen die hij wou beschermen, maar het was een goeie begin.

"Ja, het gaat wel" ze glimlachte, ze zat op haar knieën niet veel later stond ze op en klopte haar kleren af. Gelukkig waren ze weg, ze was nog te zwak en ze moest sterker worden, veel sterk dan dat ze nu was.. Dit was een goede les voor haar geweest, het deet pijn ook. Ze greep naar haar heup het bloedde, waarom had ze juist vandaag geen verband mee genomen? Dom, heel erg dom.. "En jij?" vroeg hij aan haar. " 't Gaat wel" zei ze al werdt ze duizeliger en duizeliger. Haar ogen vielen steeds verder dicht al probeerde ze deze open te houden, ze bewoog iets met haar hoofd al werdt die al te zwaar. Ze viel op de grond waardoor een zachte plof te horen was. "Sorry, dit is allemaal mijn schuld. Ik stelde voor om in de grot te gaan, en ze vielen ons aan omdat ik hier was> Nu ben je gewond Dakotah had gelijk!" ze hoorde het al klonk het zeer ver weg, herrinneringen en beelden kwamen naar boven. "Ryuuji.." sprak ze zacht uit, de beelden kwamen zo bekend voor en deden pijn, heel veel pijn.. "Ryuuij.." sprak ze weer dit keer wat wanhopiger. Een traan gleed langs haar wang, meerdere volgde er niet.

Ze trilde, het leek alsof haar heup er ieder moment af kon vallen zwak niet waar? Van zoon wond flauwvallen, misschien was er meer aan de hand. Herinneringen die naar boven dreven, het deet pijn die gedachte, Ryuuji..

Een luide plof was al te horen voordat hij klaar was met praten. Was ze nou? "Ryuuji.." Ze lek niet bewusteloos te zijn. Of wel? Haar ogen waren gesloten, maar ze praatte gewoon. "Ryuuji.." herhaalde ze weer. Wie was deze Ryuuji gast? Moest hij hem halen? Kon hij haar hier dan wel alleen achter laten. Nee, dat mocht niet. Hoe kpn hij haar wakker maken. Hij keek kalm om zich heen. Hij had geleerd om op zulke momenten kalm te blijven, dan kon je beter na denken. Water! Dat was het. Hij rende naar de waterval toe. Fuck.. Hij had het waar eerder bevroren. Zo kon hij het niet pakken. Dan moest hij maar IJs pakken. Hij brak een stukje IJs eraf en rende weer terug naar het meisje. Wat moest hij nu met het ijs doen? Waarschijnlijk had hij geen zakje bij zich dus het was nogal zinloos om het IJs zo te pakken. Wat hij nodig had was water. Een geïrriteerde zucht verliet zijn mond. Misaki en Dakotah leken echt wel op elkaar. Beide waren ze nogal eigenwijs had hij opgemerkt. Ook leken e het beide te ontkende als ze gewond waren. Waarom moest iedereen dat doen? Hij deed het meestal zelf ook, maar hij viel niet flauw na dat hij zei da het goed ging. Dan moest hij het maar op een andere manier doen. Hij deed een simpele hand sigh. ''Water Release,'' was het enieg wat hij hoefde te zeggen. De basis van een water magiër. Iedereen die sterke water aanvallen kende kon ook gewoon water realese zeggen. Een klein straaltje water zou ontstaan tussen hun handen. Handig voor dit moment dus. Het water van zijn handen kwam tegen Misaki haar hoofd aan. Nu zou ze wel een beetje wakker moeten zijn. ''Misa- chan..'' Hij bukte voorover. ''Misa Chan!'' herhaalde hij weer. ''Wakker worden..'' Hij pakte haar bij beide schouders beet en schudde haar een keer hevig heen en weer. Dit was het dan. Verder kon hij niks meer doen.

"Misa!" schreeuwde hij terwijl hij een kunai blokkeerde met zijn Katana. Ze sprong opzij om de shurikens te ontwijken terwijl ze met haar rug tegen de zijne 'sprong' beide lette ze op één kant. Ze blokeerde alles wat op Ryuuji afkwam. Ryuuji sneedt door het hart van een onbekend iemand die hun aanviel. "Ryuuji" ze keek hem onschuldig aan waarna beide hun katana opbergde, hij stak zijn hand uit die ze pakte..

Ze voelde ineens iets nats op haar gezicht vallen ze had het nog niet helemaal door ze hoorde enkel de stem van Tsuji. "Wakker worden.." ze werdt hevig door elkaar geschudt, toen was ze wel wakker. "Baka.." ze gaf hem een klap in zijn gezicht, niet hard. Ze bewoog iets met haar hoofd heen en weer van duizelig/misselijkheid van het door elkaar geschudt worden. Daarna greep ze naar haar zij die nog steeds bloedde, ze kromp in elkaar al probeerde ze zich flink te houden. "Sorry.." zei ze onschuldig en keek hem kort aan.. Nu pas drong het tot haar door dat er een Akusohi lid in de buurt was geweest. Ze probeerde optestaan maar zakte al snel weer in elkaar, ze was echt zwak. Veel te zwak om tegen de Akusohi te strijden, The Dead Alive, dat was de naam van degene die voor haar stond en die zal ze ook goed onthouden. Ze keek Tsuji aan, haar ogen stonden pijnlijk al probeerde ze het te verbergen door serieus te kijken maar tegelijkertijd probeerde te glimlachen.

-Srry voor kortheid-

''Sorry als ik te benieuwd over kom..'' Hij bleef haar kalm aan kijken. Hij had eigenlijk het recht om het te weten, zij wist zijn geschiedenis ook al. Tenminste, misschien was hij te snel met het schreeuwen van zijn geschiedenis. Er was een grote kans dat Misaki het niet wou vertellen, ook al had hij de zijne al verteld. ''Zou ik mogen weten wat er is gebeurd?'' Het klonk nogal verwarrend. Je kon uit de zin niet begrijpen wat er werd bedoeld. Dat zag Satsuji ook al in. 'Je zei eerder dat je nog zaken had met de Akusohi..'' Hij was eigenlijk best wel benieuwd. Het was misschien niet de juiste moment om te vragen. Ze was nogal gewond, maar zijn nieuwsgierigheid liet hem niet wachten. Er was iets gebeurt met haar en de Akusohi dat ze zou boos was op de groep. Zelf wist hij eigenlijk maar heel klein beetje van de groep af. Hij wist dat ze een slechte groep waren, met sterke leden. De doel, leden, en al de anderen dingen wist hij niet. Nou, hij kende een lid nu wel. Meneer Creepy Face. Hoe noemde de stalker hem ook alweer? Ehh.. het was. The dead alive? Ja. Dat was het waarschijnlijk. Hij noemde zichzelf ook zo. Een goeie manier om een bijnaam te krijgen. Gewoon roepen dat hij de Dead Alive was. Satsuji had zo'n gevoel dat hij de bijnaam voor zichzelf had verzonnen. Hij kon het niet ontkennen, het was best een leuke bijnaam, dus al had hij het zelf verzonnen. Dan had hij een goeie smaak qua bijnamen. Een veel betere dan de zijne.

''Als je het niet erg vind heb ik nog een vraag.'' Ja, als ze had gedacht dat ze eindelijk van e irritante vraag af was kwam er nog eentje bij die net zo irritant was. ''Wie is Ryuuji?'' Ze had hem enkele keren genoemd. Waarschijnlijk was het iemand bijzonder voor haar, misschien haar vriendje.. vriendje.. Waarom deed zijn hart pijn bij het bedenken van dit? Hij moest zich er niet op concentreren, maar op de.. Ja, op het onderwerp!

"Sorry als ik te benieuwd over kom.." ze knikte en ging zitten ze vroeg zich af met wat voor een vraag hij zou hebben. [i]"Zou ik mogen weten wat er is gebeurd?" ze knikte. Al wist ze niet echt zeker wat ze zou moeten zeggen.. "Je zei eerder dat je nog zaken had met de Akusohi.." ze kon het zich nog vaag herinneren al had ze het er liever niet over, maar bij Tsuji kon ze wel terecht.. Toch? Ryuuji. Weer schoot die gedachtte door haar hoofd, nee ze mocht niet aan hem denken.. "Ik weet niet of je haar kent, misschien ook wel misschien ook niet. Ayuzawa Ookami, mijn moeder vele noemen mij ook Ookami omdat ik op haar lijk, kwa karakter en uiterlijk." ze hield een korte pauze, hoe zou ze dit uit moeten leggen? "Ze was een Jinchuuriki, van de Kyuubi dus de Akusohi is op zoek naar haar. Was opzoek naar haar. Ze had een hevig gevecht met de Akusohi, een lid wie weet ik niet.. Een Bijuu's krachten kan enkel afgenomen worden als de Jinchuuriki nog in leven is, Ookami pleegde zelfmoord toch is het de Akusohi's schuld.. Ik weet niet wie de huidige Jinchuuriki is van de Kyuubi, ik weet enkel dat deze ook in de Fire Country zit." het was redelijk een verhaal wat ze uitgesproken had. Ze kende haar moeder slecht het waren enkel vage herinneringen en ze stond er alleen voor, altijd en overal alleen..

"Als je het niet erg vind heb ik nog een vraag."[/b] ze knikte, eigenlijk luchtte het redelijk op om zo te praten met hem. Wat voor een vraag dat wist ze niet. [i]"Wie is Ryuuji" Ryuuji. Haar mond ging iets open om iets te zeggen.. "He is.. Ryuuji is.. Ore no Inu" sprak ze.. Nee, het was niet zo hij was haar hond niet. Maar ze wou niet over hem praten, tenslotte wist ze zelf niet eens waar hij was, ze wou het wel weten. Maar ze mocht niet aan hem denken, hij was verleden tijd..

'De Kyuubi?'' mompelde Satsuji verbaasd bij het horen van de naam. Dat zou hij niet gegokt kunnen hebben. Er waren maar weinig mensen die genoeg chakra hadden om de Kyuubi op te kunnen sluiten. De tien sterkste beesten, waren de one- tailed tot de nine-tailed. Er waren hele oude verhalen over de ten- tailed, maar die was vast gelogen. Waar was dat beest dan anders? Er liep niemand rond met de beest in zich en hij was ook niet buiten. De Nine-tails bestond sowieso. Waar was hij? Het ene moment dacht hij over genoeg chakra hebben en de andere moment had hij het erover over wie bestond en wie niet.. Dus genoeg chakra hebben.. Oja! Dat betekende dat Misaki vast ook veel chakra had. Het aantal ging meestal door van ouders naar kinderen. Het verschillende wel soms. Soms waren er mensen met heel weinig chakra die kinderen kregen met heel veel chakra. Of andersom. Soms hadden ze maar een beetje meer of iets minder. Als hij zo naar hij keek zou hij denken dat ze ongeveer evenveel had als haar moeder. Ze leek heel erg sterk, maar of ze evenveel hadden kon hij niet zeggen. Hij had nooit gezien hoeveel Chakra haar moeder had.

Wat gingen ze nu doen? Gingen ze gewoon verder de grot in of gingen ze weg? Hun waren nu naar buiten, dus konden ze makkelijk verder naar binnen gaan. Toch was het misschien gevaarlijk. Wat als ze een rotstreek uithaalde en de grot van buiten aanvielen zodat het van binnen zou instorten. Ze moesten de poging maar wagen, tenminste. Hij moest wel kijken of Misaki het wou. Helemaal met haar verwondingen. ''Wil je nog met me mee?'' Hij stak zijn hand uit naar het meisje, hopend dat ze mee wou.

~ Sorry als je er niet veel mee kan. Had niet echt veel inspi ~

"De Kyuubi?" ze knikte. De Kyuubi inderdaad, dankzij dat monster is haar moeder overleden maar ook door de Akusohi die een grote schuld met zich meedroeg. Ze had niks te klagen over haar leven, het was goed zoals het nu was, ze hoefde niet populair te zijn ze zal het worden door haar eigen kracht, ze zou haar Country beschermen evenals iedereen die erin woont. Ze kende haar moeder niet goed, Ookami, Ookami betekent wolf en haar moeder droeg die naam en zij werdt ook vaak zo genoemd. "Maar ik ben nog zwak, weet niks over deze wereld en zal het voorlopig niet leren ook" Inderdaad, meer zal ze niet over deze wereld zien, voorlopig..

Hij stak zijn hand uit naar haar, ze pakte deze vast en trok zich overeind. "Wil je nog met me mee?" ze knikte. "Is goed.." ze Akusohi had werkelijk alles verpest, ze haatte die organisatie. Ze begon alvast met lopen, Tsuji zal wel komen dat wist ze zeker. Net zo zeker als dat ze wist dat er een dag kwam dat ze zou sterven, een oorlog daar wou ze niet aan denken, en voorlopig zou die er niet komen ook, toch? Voor die tijd zou ze moeten trainen en sterker worden, ze zal iedereen beschermen.. Ze floot. Yuuji kwam op haar afgerent, ze ging even door haar knieën en trok haar shirt bij haar zij iets omhoog, Yuuji likte eraan de wond stopte iets met bloede ook Yuuji moest nog veel leren maar hij kon haar voorlopig wel helpen met het healen van lichtere wonden.

Satsuji glimlachte toen hij hoorde dat ze mee ging. Hij had het dus nog niet helemaal verpest. ''Na U,'' mompelde hij droog toen Misaki alvast begon tel open. Hij wou achter haar blijven lopen. Dan kon zei de tempo bepalen. Straks zou hij voorop lopen en dan liep hij te snel. Hij zou dit niet willen als ze gewond was. Langzaam liep hij achter het meisje aan, ook nero kwam langzaam huppelend achter de twee aan. Satsuji richtte zijn blik op Nero die vredig huppelde. Het moest vast leuk zijn om een dier te zijn. Tenminste, een beestje met een baasje. Die kon zeuren wanneer hij wou om eten, hij kon naar de wc gaan waar hij wou. Vechten deden ze amper, naja. Sommige dieren vochten mee om hun baasje te beschermen. Nero was niet zo'n dier. Hij probeerde het soms wel, maar hij zat niet op hetzelfde level als Satsuji. Vroeger nog wel, maar nu zou hij alleen maar in de weg lopen bij een gevecht. Dus vocht hij maar niet mee en verstopte zich braafjes als Satsuji in een gevecht kwam. ''Daar zijn we dan,'' sprak Satsuji met een glimlach op zijn gezicht toen ze uiteindelijk bij het einde waren uitgekomen. Hij liep versneld naar voren om voor haar uit te komen. Hij keek haar even aan en draaide zich om. ''Dit is het mooie gedeelte van de grot,'' zei hij terwijl hij zijn beide handen open de richting op hield.

Hij liep een paar stappen binnen zodat het zonlicht recht in zijn ogen kwam. Raar, de vorige keer had hij dit niet gezien. Was dit toch een ander gedeelte? Nee. Waarschijnlijk was er de vorige keer gewoon minder zon geweest, dus kwam er minder licht binnen. Een moest hij wennen aan het verschil in licht. Hij kon al snel weer normaal kijken, en keek Misaki dan met een grote glimlach op zijn gezicht aan.'' Is het niet mooi?'' zei hij terwijl hij als een klein kleuter naar een van de kristallen rende. De kristallen zaten deels in het water, maar je kon ze aanraken onder in het water te vallen. Hij stopte oor een velrode kristal. Zou zo'n ding breekbaar zijn? Misschien wel.. maar het zou het uitzicht wel verpesten. Naja. Dan had het uitzicht maar pech. Hij sloeg tegen het Kristal aan. ''Auw,'' zei hij niet al te hard. Zo'n ding was harder dan het leek. Hij moest het opnieuw proberen.. ''Water Style..'' mompelde hij kalm. Hij zou het dit keer op een andere manier proberen. ''Water Slice!'' Met een dun laagje water om zijn hand heen sloeg hij weer tegen de Kristal aan. Veel deed het extra water niet, maar het het wel effect. Er vielen twee kleinen brokjes, ongeveer de grootte van een pinknagel, af. Twee? Hij had er maar een nodig. Misschien wou Misaki er een? ''Misa- Chan..'' Hij pakte de twee kristallen van de grond. ''Hier..'' Met de kristal in zijn hand stak hij zijn hand uit naar Misaki, hopelijk vond ze het mooi.

~ Ik zie het als zoiets ~