Kakuya loopt door de donkere bossen, zonder dat hij zich druk maakt om wat er met hem kan gebeuren. Hij kijkt niet eens om bij geluid, of geritsel. Hij heeft onder zijn coat zijn Chainblade hangen, waarvan niemand iets weet. Hij loopt nu naar een open gebied. ''Eindelijk.'' zei Kakuya wanneer hij bij de open plek aankwam. ''Shadow Eye Technique'' gebruikt Kakuya, om zo een oogje te houden bij deze open plek, waar een paar zonnestralen doorkomen. Hij legt zijn hand op de grond, en gebruikt: ''Dark Unsealing Technique'' waardoor de grond een ronde trap vormt, van circa. 2 vierkante meter. Kakuya loopt hierbinnen, en wanneer hij binnen is, gebruikt hij: ''Dark Sealing Technique'' waardoor het trapje weer de normale 5 meter dikke grond word. ''Shadow Eye Visual Technique'' gebruikt Kakuya nu, waardoor hij nu niet zicht heeft waar hij nu is, maar bij de open plek, waar hij eerder al Shadow Eye Technique gebruikte.

Haar ravenzwarte haren golfden mee op haar rug bij elke stap die ze zette. Haar helblauwe ogen speurden het gebied af voordat ze het betrad. Iets wat ze tot een gewoonte had gemaakt. Nooit, maar dan ook nooit zou ze zich zó laten overvallen als haar ouders. Dat had tot hun dood geleidt. Een zucht verliet haar keel. Opnieuw had ze flarden van gesprekken opgevangen van mensen die dachten dat ze doof was of whatever. Opnieuw hadden de ouderen van het dorp over haar gefluisterd. Dat ze een monster was. Dat ze alles wat op haar weg kwam doodde en afslachtte als een wild varken. Oké misschien was dit half waar. Maar álles afslachten? En zo zonder reden. Nee, soms was het leuk. Nah dat ook nog niet eens maar er moest een reden zijn waarom ze iemand moest doden. Haar ogen sloot ze, bracht beide handen naar elkaar toe met de handpalmen tegen elkaar en sloot toen haar vingers om elkaar heen zodat haar handen met elkaar verstrengeld waren op haar wijsvingers na. Die drukte ze zacht tegen haar lippen. ”Girei..” fluisterde ze zacht en noemde daarmee de naam van haar jonge ravenzwarte wolvenwelpje. Zoals altijd verscheen hij meteen aan haar zijde. Vanonder haar lange wimpers keek ze naar het diertje dat haar trouw volgde. Yazuki zakte door haar knieën en streelde het dier over zijn hoofdje. Met zijn kristalblauwe ogen keek het omhoog alsof het op een teken wachtte. En daar was het. Iemand hurkte neer, zei iets wat ze niet helemaal kon verstaan. Haar vinger drukte ze tegen haar lippen toen ze Girei een zacht geluidje hoorde maken, haar ogen bleven echter op de man gericht. Plots verdween hij. Natuurlijk vertrouwde ze het niet. Maar angst kende ze ook niet. Aangezien zij juist diegene was die gevreesd werd. Op haar hoede liep ze naar de open plek. Een paar zonnestralen vingen haar haar en deed het opglanzen. Haar helblauwe ogen kneep ze tot spleetjes en opnieuw hurkte ze neer. Liet haar hand over de grond gaan precies op diezelfde plek als waar ze de man had gezien. Maar helaas, ze kon niets ontdekken. Girei hing snuffelend om haar heen. Geen vogels die floten wat gewoonlijk was hier. Normaal kwam hier nooit iemand. Des te interessanter dus.

Nathan liep rustig door het bos, hij was hier geboren, en kende het daarom ook op zijn duimpje. , Het was overal donker, zoals altijd, en er lagen veel oude verrotte boomstammen. Nathan zag aan zijn linkerkant iets bewegen, en keek snel even rond, Hij zag een man naar een open plek toegaan, en daarna verdwijnen.

Hij keek even toe, en zag een ander persoon naar de zelfde open plek toe lopen. 'Horen ze bij elkaar?' vroeg hij zichzelf af. Hij zag hoe een klein zwart wolfje zich bij het andere persoon voegde, De zon kwam nu tussen de bomen door, en scheen op de open plek, waardoor hij beter zicht had. Het was een jonge vrouw, waarschijnlijk ongeveer even oud als hem. Hij zag hoe ze tegen ze haar hand tegen de grond duwde, zocht ze iets?.

Nathan kwam rustig dichterbij. Shadowstep fluisterde hij, waardoor hij in een schaduw verdween, e ongeveer een meter achter het meisje tevoorschijn kwam. Zoek je iets? Vroeg hij rustig.

Het ergerde haar dat ze niet wist hoe de man zojuist verdwenen was. Het moest een of andere schaduw techniek zijn. Dat kon niet anders. Haar linkerhand lag nog op de grond terwijl ze haar rechter tot een vuist balde. ”Verdomde Darkness Clan ook!” siste ze tussen haar op elkaar geklemde kaken door. Girei bewoog zich een beetje om haar heen en snuffelde over de grond. Langzaam aan steeds iets verder bij haar vandaan. Natuurlijk ze had ook voordelen doordat ze in de Fire Clan geboren was. In haar ogen de sterkste clan natuurlijk maar de Darkness Clan had ook zo zijn sterke kanten. Opnieuw dacht ze iets te horen. Haar ravenzwarte haar streek ze achter haar oren en sierlijk kwam ze overeind. Achter zich hoorde ze Girei zacht grommen. In een soepele en tegelijk sierlijke beweging draaide ze zich om en greep naar de katana op haar rug, keek recht in het gezicht van een jongeman van ongeveer dezelfde leeftijd als zij had. Haar helblauwe ogen kneep ze tot spleetjes en met haar rechterhand waarmee ze haar katana al tevoorschijn had gehaald die ze nu op zijn keel gedrukt had. ”Besluip me nog een keer zo en je bent dood.” siste ze hem koeltjes toe. Wát dacht die baka! ”En wat boeit jou het wat ik zoek?” vroeg ze hem kwaad. Girei had de vacht op zijn rug overeind staan en gromde laag. Of ze de jongen voor zich vertrouwde? Nee. Sowieso een ander vertrouwen. Dat stond niet in haar woordenboek. Aandachtig nam Yazuki de jongeman op. Hoe was hij haar zo ineens genaderd. Dat moest een techniek geweest zijn. Haar hoofd kantelde ze iets naar rechts zonder zijn blik los te laten of haar katana te verwijderen. In haar hoofd had zich al weer een sluw plannetje gevormd. Een gevaarlijke schittering was te zien in haar ogen. Het zou dus inhouden dat de jongen ook uit de Darkness Clan kwam. Iets wat zéér interessant was. Haar kaken klemde ze op elkaar. Maar zich ontspannen en haar dreigende houding laten varen? No way. ”Wie ben je en wat moet je?” stelde ze hem abrupt de vraag. Drukte daarbij het lemmet van haar katana tegen zijn keel. Het was bij haar heel simpel. Hij kon spreken of sterven..

Kakuya keek naar de twee, die een conversatie hadden. Kakuya lachte duivels, maar dan ook weer op het einde zo van ''he.. pff.'' vanwege dat het meisje iets wist over zijn schuilplek. Kakuya twijfdelde geen moment, en unsealde een ingang, die wat verder was. Deze had hij gebouwd voor noodgevallen. Hij bewoog razendsnel, ook voor een oude man. Hij zat nu tussen twee bomen in, en volgde het gesprek. Alleen de kleur van zijn ogen zag je, en verder alleen de schaduwen van de bomen. Hij deed een stap vooruit, waarbij beide personen hem zagen. ''Nani o o sagashidesu ka? .. Mijn excuses, ik ben het gewend om Japans te praten.'' zei hij toen met een schichtige blik, van het meisje naar de jongen. ''Zeg eens, meisje. Ben jij bereid te doden?'' zei Kakuya toen erg kalm. In zijn mouw had hij één Kunai gestopt, voor het geval dat.

'Ik weet niet wat jij, maar ik wel.' merkte Sheena scherp op, terwijl ze haar hand op de schouder van de man legde. Een sealcard hield ze in haar andere hand, voor het geval er problemen zouden komen. De windclan stond niet voor niets bekend om hun onhoorbare benadering. Haar diepbruine ogen staarden over de man heen, naar de andere twee. Ze had het tafereel vanaf een afstandje bekeken, en had ingegrepen toen ze de tijd rijp achtte. 'Vuur. Duister. En eentje die ik niet kan plaatsen.' mompelde ze tegen Corinne, die op haar schouder was komen zitten. 'Altijd de problemen, is het niet?' was de reactie. Grijnzend haalde ze haar schouders op. Waarschijnlijk kon alleen het meisje haar zien, dus liet ze de schouder van de andere man los en liep iets naar voren. De sealcard hield ze in haar handschoen, voor het geval dat. No way dat Sheena Fujibayashi, op drie na beste ninja van de windclan, van dit stelletje zou verliezen als het op een gevecht aankwam. Een grijns verscheen op haar gezicht. 'Het is hoogst ongebruikelijk dat ik zo'n vredige samenkomst van twee clans meemaak.' zei ze, licht ironisch. Natuurlijk was het niet vredig. En dan met iemand van de windclan, de afzijdige, bijna elitaire ninja's en huurmoordenaars, zou het hoogstwaarschijnlijk op een bloedbad uitlopen. Eigenlijk vond ze het vooruitzicht wel prettig. Bloed, moord, gevechten. Daar voelde ze zich in thuis, dat was haar gebied. En al was ze nu op vijandelijk terrein, met de bomen en de lucht kon ze heel wat. Zeker nu ze haar katana én haar cards bij zich had. Arrogant was ze niet, noch hoogmoedig. Gewoon zeker van zichzelf. En dat mocht ook wel, zeker nu ze de potentiele vijanden eens goed bekeek. Een jongen van de shadowclan die dan wel ouder was, maar niet heel veel beter getraind. Een oudere man, waarschijnlijk lid van de shadowclan. Maar dat meisje... Dat zou misschien nog een uitdaging worden, als ze tenminste een beetje goed was. 'Of schat ik de situatie verkeerd in?' grijnsde ze, waarna ze op de laaghangende tak van een boom sprong, ongeveer een meter van het meisje dat de jongen met de katana bedreigde af.

Kakuya schaterde het bijna uit, maar hij liet totaal geen emotie komen. Hij was ook niet verbaasd van de hand op zijn schouder. Met zijn akelige, brommige, en vooral enge stem, begon hij te praten. ''Mag ik vragen wie jij bent?'' zei hij toen. ''Node, watashi wa anata o korosudeshou.'' zei hij toen. Hij pakte een Kunai uit zijn mouw, en stak zichzelf daarmee. Hij deed er totaal niets op, terwijl de Kunai volledig in zijn lichaam zit, alleen nog een stukje waarbij je hem er uit kon trekken. Hij draaide de Kunai, en nogsteeds geen reactie of emotie. Hij haalde hem er nu uit, en het zat onder bloed. ''Het spijt me. Ik moet iets nuttigs gaan doen.'' sprak hij toen uit, terwijl hij het liefst nu wegliep. De wond was totaal niet erg, Kakuya kon tegen bijna alle vormen van pijn. Helaas, bijna allemaal. Hij kon zich niks verbeelden dat pijnlijker was dan het gevecht met de Hachibi. Hij was totaal verpulverd in de dodelijke boosheid van de Eigth-Tailed Bijuu. Kakuya liet de Kunai vallen, die nu in de grond stak.

Wanneer Kakuya zichzelf stak, begon deze Soundtrack te spelen: youtube.com/watch?v=9yGTRoI7Y88&feature=related

Dreigend keek ze de jongen tegenover haar aan. Één verkeerde beweging en ze zou hem zo zijn strot doorsnijden. Het gegrom van Girei hield echter aan. Leek intenser te worden, lager, dreigender. Het was echter dat ze de gozer voor haar niet vertrouwde dat ze niet zomaar om kon kijken maar daar was ook iets. Man het was toch ongelofelijk! Normaal was er niemand hier te vinden en uitgerekend op dit moment leek er wel een blik losgetrokken te zijn en krioelde het hier van de baka´s! Een vurige gloed verscheen in haar helblauwe ogen. Geritsel. Iemand scheen dichterbij gekomen te zijn. Dachten ze dat ze dom was of zo? Dat mensen haar met vuile, angstige blikken aan keken was ze wel gewend maar ze moesten niet denken dat ze een dom, zwak, onbenullig grietje was. Verdomme! Yazuki voelde de kracht door haar aderen pompen. Het leek alsof er elektriciteit op haar vingertoppen danste. Echter was het gewoon het jeukende gevoel van een naderende strijd. Een stem weerklonk. Het vuur in haar ogen wakkerde aan. Nogmaals drukte ze haar katana dichter tegen de keel van de jongen en keek hem dreigend aan. ” Sutoppu! Geen stap dichterbij en ik zal je laten zien of ik in staat ben om te moorden.” sprak ze ijskoud zonder diegene die zojuist gesproken had aan te kijken. Tot er nóg een stem weerklonk. Een hogere stem, een zachter geluid dan de lage, barse stem van de man. Het moest een meisje zijn. Haar kin stak ze naar voren maar ze maakte haar blik nog altijd niet los van de jongen voor haar. ”Iedereen kan doden. Zelfs een beest kan doden. Zo moeilijk is dat dus niet.” zei ze emotieloos. Doden was voor haar geen grote moeite. Het was voor haar hetzelfde als ademen. In en uit. In en uit. De hele dag door. Niet dat ze de hele dag aan moorden dag. Néh, dat zou saai worden. Meestal filosofeerde ze. Hing met haar gedachten ergens tussen hemel en aarde. Bleef dwalen tussen de bomen. Maar wanneer het er op aan kwam.. Als het er op aan kwam was ze zo scherp als een pijl uit een boog. Haar familie had tot een bepaalde groep behoord in de clan. En niet de minste. En nu, nu werd ze behandeld als oud vuil. Alsof al deze mensen die hier bij een waren daar ook schuld aan hadden vlamde haar woede op. Het meisje en de man schenen een conversatie te hebben die ze half volgde zonder de jongen uit het oog te verliezen tot het meisje op een tak een meter van haar af neerstreek. Windclan.. Er waren geen andere clans die zo stil konden naderen als hun. Vliegensvlug haalde ze haar katana terug, draaide hem om zodat ze het lemmet vast hield en sloeg de jongen tegen zijn slaap. Sierlijk draaide ze zich om naar het meisje waarbij haar ravenzwarte haar elegant mee zwaaide en weer op haar rug viel. ”En jou aanwezigheid maakt het helemaal compleet.” zei ze met een sluwe grijns op haar lippen. Haar katana hield ze in haar rechterhand die ze ontspannen naast haar lichaam liet hangen. Het was bijna uniek te noemen. Het was al uitzonderlijk als ze iemand van een andere clan tegen kwam en nu had ze het geluk om leden van twee verschillende clans te ontmoeten. Nu liet ze haar blik even op de oude man vallen. Hij had zichzelf gestoken. Geen idee waarom maar ze hield ook hem in de gaten. Hoewel haar ogen nu op het meisje gericht waren.

- Hoe zien jullie dat ik oud ben.. Je ziet alleen me ogen, waarbij geen rimpels zitten
En de rest is bedekt xD

Kakuya keek nu om, met zijn ijskoude kille ogen keek hij nu schichtig iedereen, één voor één aan. Hij verdween nu uit iedereens zicht, en verscheen nu ergens anders, helemaal in het donker. Hij volgde hun nu van een afstandje, terwijl hij hier ondertussen een Shadow Eye Technique gebruikte, terwijl hij dat bij nu vervolgens deed bij bijna elke plek om de open plek nu heen. Kakuya Momoto was eigenlijk voor een oude man toch zo snel als het licht, om het maar zo te noemen, en zijn gevechtsvaardigheden zijn ook niet slecht. Hij verdween nu weer, na de Seal weer geopend te hebben, en dan weer dicht te hebben gemaakt. Hij keek ze nu van alle kanten, met een al eerder gebruikte techniek: Shadow Eye Visual. Hij zag zelfs het kleinste, doorzichtige haartje nu van een tig- hoeveelheid meter.

Sheena's grijns werd breder en breder. 'Natuurlijk maak ik het compleet. Zonder eerlijke scheidsrechter is er geen goed gevecht, is het niet?' Ze haalde de sealcard uit haar kimono, hield hem verticaal voor haar gezicht. 'En ik ben vandaag niet de scheidsrechter.' mompelde ze er snel achteraan, in een dialect dat ze eigenlijk alleen in de windclan gebruikten. Corinne schudde haar hoofd. 'Sheena...' begon ze, maar ze werd ruw onderbroken door een scherpe beweging naar rechts, die haar van Sheena's schouder liet vallen. 'Ik heb je door, jij daar.' merkte ze op tegen de man die ze net nog had benaderd. 'Shadowclan, dat ben je. Maar op al mijn missies ben ik je nog nooit tegengekomen. Dat betekend dus...' Sheena brak haar zin af. Ze zouden het wel begrepen hebben. Deze man was gevaarlijk. Maar niet zo gevaarlijk voor hen als voor haar. Bij alle traitors had je kans op een Akusho. En er was maar een ding wat Sheena niet kon zonder hulp. Een Akusho verslaan. Ze waren gewoonweg te geoefend in het uitschakelen van Jinchuuriki. Maar ze was niet alleen. Gelukkig niet.

-kort, sorry, inspiratieloos.-

- No Sorry SS :3, wacht na deze post alsjeblieft op Nathan.

Kakuya sloot zijn ogen, waardoor hij weer normaal keek, met zijn eigen zicht. Hij stond dankzij zijn razendsnelle snelheid weer naast het paars harig meisje. Hij deed net alsof hij hier al een tijdje stond. Hij keek nu naarboven, en de zon scheen door de wolken door. De twee uren van licht waren aangebroken, en de zon maakte de open plek erg goed zichtbaar, al stond je er honderd meter vandaan. ''Sinds wanneer is het hier zo druk? Deze plek word gezien als een gevaarlijke plek, door de aanwezigheid van de Darkness Clan. Of.. natuurlijk. Ik begrijp het al.'' zei Kakuya, terwijl hij met zijn ijskoude en kille ogen iedereen omstebeurt in de ogen aankeek. Soms voelde hij een bepaalde kracht, waarop hij kon inschatten wie of wat ergens vandaan kwam. ''Iemand van jullie is een Jinchuuriki, en die jongen daar is van de Darkness Clan zelf. Indrukwekkend. Zijn er nog meer geheimen? Behalve het feit dat een van jullie een Jinchuuriki is. Alhoewel, het kunnen er ook twee zijn. De Fire Clan is zowiezo ook hier aanwezig.'' vervolgde hij. Zijn ijskoude blik keek weer iedereen aan. Hij had het gevoel dat er elk moment een gevecht kon uitbarsten, aangezien hij hier niet echt zin in heeft, zou hij dan makkelijk kunnen vluchten. Hij bereidde een paar Exploding Tags, door ze te plakken op zijn arm. Hij gebruikte een techniek, waardoor de Explosie alleen naar buiten schoot, en zijn arm niet beschadigd werd. Hij keek ze allemaal nog eens goed aan, en zijn felle varisciet kleurige ogen onderzoekte ze. Binnen een mum van tijd kon Kakuya geheimen ontdekken, en ook een strategie bedenken. Blijkbaar was dat meisje met dat paarskleurig haar de Jinchuuriki. Hij voelde haar kracht gewoon, en wist wat hij moest doen. Hij wachtte af op een reactie van de anderen, en ook op het goede moment om toe te slaan.

Het was binnen enkele seconden enorm druk geworden, het meisje stond nog steeds voor hem, en achter haar waren een man, en een ander meisje te voorschijn gekomen. Het gesprek tussen hun ging door, en hij had geen idee meer waar over het ging.

Ach ja, Zal ik maar beginnen dan? Zei hij op sarcastische toon, waarna hij verdween, en in het midden van de mensen tevoorschijn kwam. Verbaasd?, Je dacht toch niet dat je de 'black death' tegen kon houden met dat zielige zwaardje? zei hij op sarcastische toon tegen het meisje, waarna hij zijn kruisbogen tevoorschijn haalde.
Hij mikte er één op het meisje, en een op de man. Ik kan met deze twee pijlen jullie alle drie uitschakelen, en dat is géén rekenfout. Zei hij op luide toon, zodat iedereen hem goed kon horen.




(inspiloos na een lange dag werken, sorry:'(}

'Och, nu wordt ik echt bang.' mompelde Sheena hatelijk, terwijl ze zich afvroeg waarom ze hier in hemelsnaam aan begonnen was. 'Kunnen we het kort houden? Ik moet nog een boodschap overbrengen, en heb niet de hele dag. De enige die me boeit, is die Traitor. Jullie kleine probleempje mogen jullie zelf oplossen. Maar ik heb het recht om die man te vermoorden. Jullie ook, maar hij is van mij.' Iets in haar stem leek alle tegenspraak weg te vagen. Dit was de Sheena die de hele Windclan kende als een gevaarlijk, gericht moordwapen. De Sheena die op missies werd uitgezonden. De Jinchuuriki van de Gobi. Maar dat zou ze nog niet laten merken. 'Jinchuuriki?' Ze trok een wenkbrauw op. 'Tja. Als mijn slachtoffer het hier zo stelt, zou het nog best eens kunnen. De Fireclan staat bekend om het feit dat ze er minstens één hebben.' Zo. Dat had ze ook maar even gezegd. Natuurlijk kende ze de anderen niet, dat zou gevaarlijk zijn. Als ze samen zouden komen, zou het voor de Akusohi te makkelijk zijn. Daarna richtte ze zich op de andere jongen. 'Je moet goed weten dat je voor tenminste een getrainde assassin staat, een traitor en een lid van de fireclan. Je bent niet volledig in het voordeel, al helemaal niet vanwege het feit dat mijn naam,' Ze trok een sealcard uit haar mouw, wierp hem op en maakte een paar vlugge handseals, waardoor de kaart zich bleef verdubbelen. 'Sheena Fujibayashi is. Wees een beetje op je hoede, jullie.'

Yazuki trok een wenkbrauw op toen iedereen door elkaar begon te kakelen. Bij het horen van de lage stem van de oudere man keek ze in zijn richting. Hij had het over een Jinchuuriki. Hmmn, meteen gleed haar blik naar het meisje. Ze was van haar leeftijd, tenminste dat dacht ze zo op het eerste oog. Dat ze sterker was dan de andere omstanders dachten was wel zeker. Ze voelde het. Alsof iets in haar binnenste naar haar toe trok. Contact zocht. Yazuki verzette zich er tegen. Als ze ergens een hekel aan had waren het sociale contacten. Met een lieve glimlach keek ze de jongen aan. ”Maar dan doen we het toch gewoon op een andere manier?” in haar helblauwe ogen lag een koele blik terwijl ze haar katana terug stopte. Daarna gleed haar blik naar het meisje die ze even lachend aan keek. Tot ze haar woorden hoorde. Meteen verdween de fake glimlach van haar gezicht en leek het te bevriezen. Binnen in haar leek iets te koken. Woede? Die lang onderdrukte woede? De Fire Clan. Eigenlijk zag ze hen niet eens als haar broeders en zusters. Eigenlijk betekenden ze gewoon niets voor haar! Haar handen balde ze tot vuisten. Adrenaline pompte door haar lijf. Tot plots haar hoge, zowel angstaanjagende als aangename koude lach weerklonk. Spottend, koud. Haar ijsblauwe ogen richtten zich op de jongen. Koud en leeg waren ze. Namen hem op. Een tikkeltje arrogant trok ze haar wenkbrauw op. ”Nou, waar wacht je dan nog op?” zei ze met een gemene grijns rond haar lippen. Dacht hij haar op zo’n simpele manier uit te schakelen ofzo? Dan kenden ze Kuchiki Yazuki nog niet. Niet voor niets was ze de beste van haar clan. En ze zou trainen. Ze zou beter worden. Totdat ze de beste was van heel Tatekai Sekai. En dan.. Dan zou ze haar doel eindelijk volbrengen.

Kakuya lachte vals op de manier waarop de meiden zich verzetten tegen Kakuya's woorden, en ook die van de jongen met zijn kruisboog. Hij keek naar zijn kruisboog, die naar Kakuya werd gewezen. Hij liet zijn Chakra naar boven komen, en met zijn handen in zijn coat, wisten ze hiervan niks. Zijn handen begonnen een beetje rood te gloeien (in plaats van blauw), wat betekent dat hij zijn Chakra nu gebruikt om meer schade te doen met zijn handen. Hij sloeg met zijn hand de kruisboog kapot die op hem werd gewezen. Binnen één enkele seconde deed hij dit, waarop ook weer binnen die seconde zijn handen teruggingen in zijn coat. Hij vroeg zich eigenlijk af waarom hij nu de Shadow Eye's had geplant. Alhoewel, ze konden gebruikt worden om het gevecht te bekijken, na het te ontvluchten. Hij had al een Sneaky plannetje in zijn hoofd, waarop hij een ''hehehe'' lachje maakte. Hij keek naar de grond, naar de Kunai die hij er nog in had laten vallen. Na wat genezing, door zijn Chakra die naar boven kwam, zag je alweer niks van de wond, alhoewel, je zag het aan de coat. Hij wachtte nog enkele seconde, en dan zou hij toeslaan. ''We zijn allemaal van hetzelfde ras, achteraf ... motieven voor de oorlog zijn niet van belang. Religie, ideologie, middelen, land, haat, liefde, of gewoon omdat je er zin in hebt ... Het maakt niet uit hoe zielig de reden is, het is voldoende om een oorlog te beginnen." sprak Kakuya toen. Hij had ooit een plan om de Fire Country in oorlog te brengen met de Darkness Country, de Earth Country met de Lightning Country, de Wind Country en de Water Country, om zo een wereldwijde oorlog te beginnen. De doden hierbij kon hij gebruiken voor ultieme macht. Dat was zijn doel, en ook zijn motivatie.

- How'd ya like that xd

Kakuya sprong net op tijd weg toen Sheena de woorden uitsprak, waardoor hij haar aanvallen ontweek. Hij lachte, van zacht naar erg luid. ''Hahaha... HAHAHAHAHA!'' klonk het. (Soundtrack begint te spelen) Kakuya loopt weer terug in de open plek, nadat de rook weg was. ''Arme meid toch..'' sprak hij toen. Hij hief zijn arm omhoog, en liet de Exploding Tags exploderen, waardoor de open plek groter werd, en leek op een ''Battlefield''. (Soundtrack die nu begint te spelen) Kakuya zag de techniek van het meisje als een kleine afleidingstechniek, aangezien hij het makkelijk kon ontwijken. Kakuya sprong nu op de jongen af, en gebruikte hierbij dan ook ''Momoto Lariato!'', een techniek die simpelweg bijna niet te ontwijken was, aangezien de Chakra Cloak die je krijgt, je sneller en sterker maakt. En als deze succesvol was gebruikt, de Momoto Lariato, kon hij je borstkas erafslaan, de huid en de botten. Deze techniek, samen met een ander, waardoor het Double Momoto Lariato werd genoemd, kon simpelweg een hoofd erafhalen. Vervolgens, wanneer hij deze techniek had gebruikt, stond hij dichtbij het meisje dat de jongen kon vermoorden met één simpele beweging. 5 meter van het meisje gedaan, gebruikte Kakuya ''Dark Release: Pressure Damage!'' (Gebaseerd op Wind Release: Pressure Damage) Hierdoor blaasde Kakuya simpelweg alles in een bereik van 30 meter weg. Bomen zouden weggeblazen worden, en een kerk zou uit elkaar schieten. Zijn varisciet kleurige ogen, veranderde naar de kleur grijs. Hij gebruikte nu de gestolen ogen van Iwaru Shimura (Ugatsu's opa), waardoor hij technieken kon stelen, en de gestolen altijd terug kan gebruiken. Kakuya lachte vals. ''Earth Release: Earth Spear!'' Je zou natuurlijk denken dat Kakuya een speer kreeg, maar nee. Zijn lichaam kleurde helemaal bruin. De technieken die niks waren tegen deze bescherming waren dichtbij 0, zonder dat Lightning- technieken waren meegeteld, die zouden allemaal zeer effectief zijn. Kakuya was nog lang niet klaar, en hij gebruikte daardoor dus ook nog ''Mist Servant Technique!'' waardoor er een paar honderd Kakuya's nu in de open plek stonden. Ze waren best snel, in vergelijking met Ugatsu's Mist Servants. Ze vielen je nu ook aan met Hand-to-Hand Combat en sommige met een basis techniek, zoals Fireball. Kakuya liet ze verspreiden over het bos, en over de open plek. ''Kom maar op.'' zei Kakuya, terwijl hij bereid was om te vechten.

nathan zag hoe de man op hem af kwam 'Momoto Lariato!' hoorde hij hem roepen. Hij kon nog net op tijd reageren Shadowstep zei hij, waardoor hij in de schaduw van het meisje met het paarse haar uitkwam. Hij pakte zijn kruisboog, en schoot een pijl met een chaos tag op de man af, die daardoor in een soort gevangenis kwam, waar je extreem moeilijk uit kon breken. Hij pakte zijn naginata, en sloeg er mee naar het meisje met het paarse haar. 'Kaosu surasshu' Schreeuwde hij, waardoor er een paarse flam om zijn naginata kwam, maar omdat ze zo hoog in de bomen waren, mistte Nathan het meisje, en sloeg hij een boom doormidden.

De boom viel met een luide knal naar beneden, zodat hij boven op de man in de chaos tag prison terecht kwam.

(Dan ik maar he ^^)

Kakuya hurkte, nadat hij mistte met zijn Lariat aanval. Een kleine grom kwam vanuit zijn lippen. Hij was zomaar verdwenen. Ondanks zijn spion, Ugatsu, werd hij hier niet boos of zelfs krankzinnig om. Hij keek op naar waar de jongen kwam. Kakuya's ogen waren namelijk zijn beste zintuigen. Hij had erg goede ogen, waardoor hij erg ver kon kijken, en ook zag hij - bijna - altijd, als er iets veranderd was. In dit geval zag hij het paarsharige meisje en de witharige jongen. Kakuya was al 56, maar hij had nog geen wit haar, het was nogsteeds puur donkerbruin. Kakuya zag hoe de jongen de boom omver sloeg, nadat zijn positie omsingeld werd door een Chaos Tag Prison. Hier kon je niet gemakkelijk uit. De boom viel recht op de Chaos Tag Prison, waardoor de Chaos Tag Prison kapot ging, en Kakuya kon ontsnappen. Kakuya sprong nu omhoog, pakte de tak vast waar de witharige jongen op zat, en trok de tak van de boom af. Laten we het opnieuw proberen.. ''Dark Release: Pressure Damage!'' riep Kakuya, waardoor een grote explosie ontstond om Kakuya, die de epicentra van de explosie vormde, die circa 25 a 30 meter bereikte. Kakuya's chakra was al bijna op, want hij was uitgeput door zoveel technieken achter elkaar te gebruiken. Dan maar op de El Toro Rogue manier, oftoewel de losgeslagen stier manier. Kakuya trok uit zijn schede een groot zwaard. ''Chainblade, activate!'' zei Kakuya, waardoor twee lange, circa 1,5 a 2 meter lange ijzeren kettingen uit de onderkant van zijn zwaard kwam. Kakuya pakte beide kettingen vast, draaide ermee rond en sneed door alles en iedereen heen die binnen 2,5 meter bereik was.