Het water voelde heerlijk aan tussen haar tenen, die ze heen en weer wiebelde. Zittend op een steen in het water, haar benen in het koele meer. De glinsteringen van de zon waren niet verblindend, maar fel genoeg om je ogen bij dicht tr moeten knijpen. Het was heerlijk, bedacht Sheena, om een keertje niet te hoeven denken aan wat dan ook. Haar zwarte, schouderlange haren waaiden wild om haar gezicht, niet in de gebruikelijke staart, maar los. De geur die de wind aanvoerde rook heerlijk, naar bloeiende magnolia's en frisse lucht. Misschien moest ze hier maar een tijdje blijven, bedacht ze zich. Het zou goed voor haar zijn, het even rustig aandoen. Corinne leek het ook leuk te vinden, in het koele water. Een licht glimlachje speelde om hun beider lippen, en Corinne riep: 'Sheena, kom erin! Het is heerlijk hier, niemand ziet ons. Waar wacht je nog op? Trek die kimono uit en kom het water in!' Haar gezicht vertrok. Sheena hield er niet bepaald van om overal maar te zwemmen. Ze schaamde zich voor har lichaam, ondanks het feit dat ze er absoluut niet verkeerd uitzag. Gewoon, een meidentrekje. Maar Corinne had gelijk. Ze had haar lange kousen toch al niet meer aan, en haar kimono was niet erg lang. Met snelle passen waadde ze naar de kant, waar ook de rest van haar spullen lagen. Niet alles natuurlijk, slechts een deel. Zuchtend knoopte ze de strik achter los, en trok ze de kimono over haar hoofd. Het korte hemdje wat ze er onder aanhad, hield ze echter aan. Er waren grenzen. Na alles zorgvuldig opgeborgen te hebben, liep ze het water weer in. 'Nou Corinne, heb je nu je zin?' vroeg ze half lachend, en het kleine, vosachtige wezentje zwom naar haar toe. 'Nee. Eerst moet je gaan zwemmen, Sheena.'
Met die woorden duwde Corinne Sheena omver, het water in. Proestend kwma ze weer boven, om Corinne onde te duwen. 'Gemeen kind!' hoestte ze lachend, terwijl ze haar har achterover gkoude. Ze leek nu amper op de normale Sheena Fujibayashi, ze leek nu een stuk meer op een normaal meisje. Lang haar, lachend, en eigenlijk vrolijk. Het was heerlijk.

-open-

Zuchtend van de hitte was Keiji in zijn zakje aan het zoeken. Daarin had hij waarschijnlijk nog wel wat drinken zitten, maar hij wist niet zeker of het nog genoeg was om te overleven. Nou ja, hij kon ook overdrijven. En hier vlak in de buurt was een meertje. Hij had er ongeveer twee dagen over gedaan om haar te komen. Eerst was hij bij een rivier geweest die hem bij een of ander meisje had geleid, Yazuki en nu was hij hier. Hij had de rivier eigenlijk een beetje gevolgd, omdat hij regelmatig dorst had en Dwana ook, maar dat kwam dan ook door die vervloekte hitte. Hij voelde zijn voeten in zijn schoenen met veters al bijna niet meer, zo heet was het. Als hij nu gewoon even hier bleef, zijn schoenen uitdeed en die in het water legde? Aanlokkelijk, maar hij kon ook gewoon blijven doorlopen. Maar wat redde hij er eigenlijk mee? Hij hoefde zich voor niemand te haasten. Hij zuchtte, haalde zijn schouders op en begon toen te lopen richting waar hij gespetter hoorde en iemand hoorde lachen. Vrolijkheid, een glimlach, iets wat hij hem nooit te zien was. Hij uitte zijn plezier door zijn ogen gewoon even te laten twinkelen, maar dat was dan ook alleen maar als hij echt plezier had, voor de rest niks. Hij zuchtte even. Dwana zuchtte met hem mee. ‘Wat een warme dag, vind je ook niet?’ vroeg hij aan zijn lynx, die hem van opzij aankeek en een zachte knik gaf. Keiji’s lynx was helemaal anders. Die lachte meestal wel. Maar Keiji niet. Eigenlijk waren ze soms in alles tegenpolen, maar soms kon je ook heel makkelijk de gelijkenis zien. Ach, als hij maar met Dwana kon opschieten, dan was het voor hem goed. Hij liep richting het gespetter.

Keiji zag een meisje in het water. Ze leek net iets jonger dan hem, of misschien dezelfde leeftijd. Ze had paars haar, een mooi lichaam om naar te kijken en was overduidelijk vrolijk. Het was niet aanstekelijk voor hem. Hij likte langs zijn lippen af. Niet omdat hij haar zo mooi vond dat hij dat moest doen, maar omdat zijn lippen droog werden van de dorst en ook omdat de zon er fel op scheen. Hij schraapte zijn keel even om haar aandacht te vangen. Hier als een malloot staan en dan tien minuten naar het meisje kijken, had ook niet echt zin. Vroeg of laat zou ze hem opmerken en dan had hij de poppen aan het dansen. Waarom hij de hele tijd naar haar keek, ze zou hem gaan beschuldigen van dingen die hij helemaal niet deed of voelde of zo. Nee, hiermee kon hij het meeste vermijden. Zijn ogen gleden naar het dier dat naast haar zwom. Een vos, of zo. ‘Hoi,’ zei hij zacht, toen hij dacht haar aandacht gevangen te hebben en hij stak zijn hand even op als een soort groet. Hij zag al gelijk dat ze ook een paar kleding uit had. Waarom kwam hij altijd meisjes tegen op de meest gênante momenten? Deed hem denken aan het meisje die verliefd op hem geweest was in de Country, maar dat was expres geweest. Ze had zich uitgekleed en hem een briefje gestuurd. Wat was hij zich geschrokken. Blozend was hij weggelopen. Hij zette zich neer op de grond en keek haar aan, steunend met zijn kin op zijn hand en zijn elleboog op zijn dijbeen, kijkend naar het meisje.

De korte groet deed Sheena opschrikken uit haar bezigheden. Langzaam draaide ze zich om, om de jongen, die ze daarna zag, weer vlug de rug toe te keren. Gênant. Heel gênant. Met een hand greep ze een van de kaarten die ze nog bij zich had, en wierp hem naar achteren. Vlak langs de jongen. De kaart boorde zich in een boom, waar hij stevig bleef zitten. 'Nog een stap dichterbij en hij zit tussen je ogen.' siste ze boos, en hoewel ze met haar rug naar hem toe stond, waren de woorden duidelijk te horen. Kwaad keek ze naar Corinne. 'Zie je wel? Jij met je ideetjes ook altijd.' Corinne keek haar sarcastisch aan, en vroeg: 'Zal ik je kleren maar gaan halen? Of is dat ook al een slecht idee?' Een norse blik van haar baasje zei genoeg, en Corinne zwom naar de oever. Het beestje wierp een boze blik op de jongen, die daar maar wat stond. In de wetenschap dat hij haar toch niet zou verstaan, zei ze wijselijk niets. Een belediging had geen zin als er niemand was om hem te begrijpen. Het kleine beestje greep de kimono in haar bek, en liep toen terug het water in. Ze zwom naar Sheena, die al die tijd ongeduldig had gewacht. Mopperend nam ze de kleren aan, om met een paar simpele bewegingen weer volledig gekleed te zijn. Dat was het makkelijke aan haar kimono. Ze hoefde alleen de strikken dicht te maken. Weer draaide ze zich om, dit keer om het water uit te lopen en voor de jongen te gaan staan. In haar ene hand hield ze, tussen twee vingers, een kaart. 'Dus,' vroeg ze hem, 'Hoe lang sta je hier al?'

-Moet weer even inkomen-