Haar motorbril achterover schuivend in haar haren, keek Doja genietend naar de zon. Ze had haar bikini aangetrokken. De vorige keer had haar zo goed genoten bij het strand, dat ze nu gewoon weer ging. Toen had ze Igneel ontmoet, een aardige jongen, die haar bovendien ook nog eens had leren surfen. Ze was gevallen recht voor zijn ogen, maar hij bleek het niet zo heel erg te vinden. Ach ja, van fouten kon je immers leren! Opgewekt door deze positieve gedachten, keek ze glimlachend naar Aigo, die op haar blote schouder neerstreek. Ze had wel weer een hele eind moeten lopen, maar het was het waard. Ze keek naar de wolken, die gelukkig nog redelijk licht waren. Het was eigenlijk best fijn om hier te zijn. Ze keek naar haar surfplank, die naast haar lag. Zou ze…? Nee, ze wou nu even niet. Eerst lekker even bruin worden van die heerlijke zon. Ze zette zich meer naar de grond toe en keek naar de zon, waarna ze ook haar hoofd lekker achteruitlegde. Ze zuchtte en sloot haar ogen. Niets was heerlijker dan ’s middags lekker liggen. Zon, zee, strand en heerlijke golven, die je stiekem uitdaagden om in het water te gaan en ze te trotseren met je surfplank. Genietend keek Doja even voor zich uit, waarna ze een zucht slaakte en haar ogen opnieuw sloot. Aigo ging op haar buik zitten en keek rond zich heen. Ze grinnikte even, waardoor Aigo haar aankeek. ‘Wij zijn lui,’ zei Doja en Aigo klapte met zijn vleugels als antwoord. Plots hoorde voetstappen en Doja keek op. Wie was daar? Pas toen het de hele tijd stil bleef, haalde ze opgelucht adem. Ze was liever even alleen dan dat er opeens iemand tevoorschijn zou komen. Ze slikte opnieuw en keek toen naar voren.

Het geluid was er weer opnieuw en nu werd Doja toch wel ietwat ongeduldig. Ze keek naar haar rugzak en haalde haar jeansbroek en haar shirt uit haar rugzak en deed die aan, aangezien ze zich erg bekeken voelde en ze ergens ook wel gevaar voelde. Ze haalde haar handschoenen met pinnen uit haar zak en keek er even naar. Het waren zwarte handschoenen, met van die witten, scherpe pinnen eraan. Ze kon hiermee iemand doodslaan of iemand ernstig gewonden. Aangezien ze niet wou doden en geen slechte naam wou hebben in haar Country, ging ze maar voor het tweede. Zou ze Traitor worden als ze iemand zou vermoorden of was dat alleen maar als je iemand van je eigen Country vermoordde? Ze had er geen idee van en ze wou er eigenlijk ook niet graag achterkomen. Opnieuw hoorde ze een geluid en ze zette zich schrap. ‘Kom tevoorschijn!’ riep ze en ze probeerde stoer over te komen door haar gepinde handschoenen voor zich uit te steken, in aanvalsmode.

- Iemand die met haar wilt vechten of iemand die niet wilt vechten -

Kalm opende hij zijn ogen, zette zijn hoed af en liep door het zachte maar warme zand. Zijn voetsporen leven achter, hij draaide zich kort om om naar ze te kijken. Hij was niet echt geleed voor de strand, hij was niet van plan om in het water te gaan. Hij was alleen gekomen voor het mooie uitzicht. Ja, hij genoot ook van zulke dingen. Je kon zeggen dat hij een slechterik was omdat hij mensen vermoorden, maar niet alle slechteriken waren gek en hadden geen hart. Dat was hetzelfde als een gemene lach, er aren maar paar mensen die dat deden in de echte wereld. De mensen die dat deden waren niet honderd, vond hij. Als hij genoot van iemand zijn of haar leiden grijnsde hij gewoon. Dat was veel beter en niet zo opvallend. Hij was ook een van de weinige slechteriken met een hart. Hij zou geen weerloze kleine meisje van drie jaar vermoorden. Dat was gewoon te zielig. Hij vermoorde mensen alleen als ze hem iets hadden aangedaan of het een missie was. Al vond hij het zielig voor de driejarige kleine meisjes, als het een missie was zou hij ook hun vermoorden. Hij moest de mensen laten zien, dat elke missie van hem zou slagen. Het woord falen stond niet in zijn woordenboek, wat waarschijnlijk zo was omdat hij geen woordenboek had. Hij kon er wel een maken maar had het niet nodig. Hij was slim genoeg om een genie te worden, al het lezen op een jongen leeftijd was goed.

Wacht? Was er iemand? Verbaasd keek hij op toen hij wat hoorde. Het was eigenlijk normaal m iemand tegen te komen op en strand. Er waren vele mensen op een strand, maar dit was de rustig deel. Hij had verwacht niemand tegen te komen. Geruisloos liep hij naar de gedaante. ‘Kom tevoorschijn!’ Hij grijnsde. ''Je kijkt de verkeerde kant op.'' Hij stond nu precies achter haar dus als ze zou omdraaien zou ze recht in zijn ogen kijken. Normaal zou hij haar al hebben opgeslokt in een illusie, maar nu had hij er geen zin in. Dit was zijn vrije dag, hij wou geen weerloos meisje doden. Weerloos? Nee, dat kon hij niet zeggen. Het was duidelijk dat er dingen uit haar handschoenen staken. Zulke dingen waren vast pijnlijk, helemaal als ze je probeerde te wurgen. Dan staken ze letterlijk in je keelgat en ging je dood omdat je niet kon ademen. Tegen haar was waarschijnlijk een long range gevecht het beste. Ze zou dan niks kunnen, dat verwachte hij dan. Misschien had ze veel long range aanvallen. ''Heb geen zin in een gevecht,'' mompelde hij verveeld. ''Als je me aanvalt ben jij dus de persoon die de problemen zoekt,'' zei hij nu grijnzend.

Oh, dit was echt een fatale fout! De stem van een jongen – zo klonk het tenminste toch – drong diep in haar trommelvliezen en ze sloot haar ogen even, waarna ze haar handen liet zakken en zich omdraaide. ‘Oh, fijn, je zou me nu kunnen vermoord hebben,’ zei ze en ze keek hem even glimlachend aan. ‘Sorry, ik heb nogal… alert, denk ik,’ zei ze en ze deed haar handschoenen uit. Als ze zich omgedraaid had en haar handschoen naar zijn wang had laten gaan, had hij nu een flinke, bloederige klomp aan zijn gezicht. Ze liet de handschoenen in haar zak glijden, die gek genoeg groot genoeg was om de handschoenen in te doen. Haar handschoenen waren van een soort leer, waarbij ze ze zo kon aandoen, dat de gaten pas bij de knokkels begonnen, waardoor haar vingers dus wel vrij waren om pijn te krijgen. Op de knokkels – de gaten zaten namelijk vlak boven haar knokkels – waren de vijf witte, scherpe pinnen gemaakt, die ze gebruikte om de vijand aan te vallen. Ze keek naar de jongen voor zich. Groen haar, gaaf huidje – dat wou zeggen in Doja’s zin: geen stoppels – en hij leek vriendelijk. ‘Goed dan, aangezien ik mijn aanval gestaakt heb, zoek ik geen problemen,’ zei ze glimlachend, waarna ze haar hand uitstak. Dat ze zo gemakkelijk overtuigd werd door anderen zou later nog wel eens in haar nadeel kunnen gaan werken, maar daar dacht ze nu niet aan. Ze moest nog veel leren. Ze sloot haar ogen, dacht even na, opende haar ogen weer en keek toen glimlachend naar de jongen. ‘Ik ben Doja,’ zei ze en ze grinnikte even, waarna ze haar hand terugtrok. Ze had zelf ook handschoenen aan, waarvan de gaten precies op dezelfde manier waren als haar gepinde handschoenen, alleen net iets anders.

Je zou het eigenlijk de handschoenen van een zwerver kunnen noemen. Met een schaar had ze de vijf vingertoppen – van stof – afgeknipt totdat het begin tot vlak boven haar knokkels kwam. Het waren zwarte handschoenen en eigenlijk droeg ze het meer voor de sier, maar het was ook om, als ze haar gepinde handschoenen moest dragen, ze haar hand er makkelijk in kon krijgen. En het gaf natuurlijk een cool relaas. Aigo, haar arend, streek neer op haar schouder. ‘En dit is Aigo, mijn arend, zoals je ziet,’ zei ze glimlachend en in haar ogen was er duidelijk de liefde te vinden voor haar arend. Ze keek opzij en aaide het beest even. ‘Ook willen genieten van de zon?’ vroeg ze toen maar, aangezien ze niet echt wist hoe ze het gesprek op gang zou moeten zetten.

Kalm keek Zero het meisje aan, ze was niet heel veel korter dan hij was. Ze stelde zich voor als Doja. Een nogal ogebruikele, maar best wel mooie naam. Alsof het een vuilniszak was keek hij haar hand aan. Moest hij dat aanraken? Nee, dat zou hij echt niet doen. Hij sloeg haar hand half weg, het hoefde niet helemaal omdat ze haar hand al weer wegtrok. Gelukkig. Hij was niet van plan om haar hand te schudde, wat dacht ze wel? ''Wes blij als ik het onthou,'' sprak hij arrogant. ''Mijn naam hoef je niet te weten,'' mompelde hij er daarna verveeld achterna. Ook al had hij een eigen code naam verzonnen, gooide hij niet in de rondte. Niet iedereen hoefde te weten hoe hij heette. Je moest het echt verdienen. Ja, je moest het verdienen om zijn naam te weten. Hoe zou dat kunnen? Bevriend te zijn, en misschien een waardige tegenstander te zijn. Elke Akusohi lid zou hij zijn naam ook vertellen, aangezien hij al veel respect had voor elke persoon die het lukte er in te komen. Hij liet dit niet altijd even veel merken, maar wat maakte het uit. Hij keek haar weer aan. Hoe heette ze ook al weer? Hij was niet goed in het onthouden van namen. Tot nu toe kende hij.. 2 echte namen. Verschrikkelijk weinig. Hij was niet slecht in het onthouden van namen omdat hij dom was. Nee, hij vond de andere mensen gewoon niet belangrijk genoeg om ij hun echte naam te noemen. Hij moest altijd wel een bijnaam verzinnen die beter bij hun paste. Bij dit meisje was het waarschijnlijk Vuilniszak. Zo zagen haar handschoenen er tenminste uit. Was het zo moeilijk om normale kleren aan te doen? Moesten mensen perse dingen knippen die ze hadden gekocht? Sommige mensen hadden er talent voor. Die konden gekochte kleren veel mooier maken, maar zij. Ze zag er meer volgens een Clown uit. Misschien was Vuilnis zak geen goeie bijnaam. Hij moest iets met de Clown doen, maar de vuilnis thema moest erin blijven. Vuilnisneus? Nee. Rode zak, helemaal niet. Hmm.. Waarom was het zo moeilijk om een bijnaam te verzinnen voor dit meisje? Hij moest het maar doen met Vuilnisneus, maar dan tijdelijk.

Langzaam wende hij zijn blik naar de arend op haar hand. Hij had niks tegen dieren, maar het was niet dat hij een gigantische dierenvriend was. Hij zou ze nooit slaan ofzo, en hij kon het zielig voor ze vinden. Maar 24/7 gestalkt te worden door zo'n ding was alleen maar creepy. Hij zou het doen met z'n summonings jutsu, dan waren de dieren hem pas van pas. ''Een Arend? Kewl." Ja, een arend was een van de weinige dieren die hij kewl vond. Was dit een van die dieren die groter kon worden? Dat zou gelijk nog kewler worden? Dan kon ze er op zitten en wegvliegen. Voor hem zou het geen probleem zijn. Hij kon vliegen wanneer hij wou. Hij kon zelf een rap in de midden van de lucht creëren, o een stoel als hij wou. ''Ik ben niet echt zo'n type die van de zon houd, vind de maan leuker. Ben alleen gekomen voor de mooie uitzicht,'' mompelde hij daarvan verveeld. Wat was dit meisje saai, helemaal niet spannend of iets in die richting. Hij keek de kleuter aan. Zulke jongen mensen waren altijd saai. Hij noemde iedereen die jonger dan hem was een kleuter. Toen hij twaalf was, noemde hij kinderen van elf kleuters en voelde hij zich heel serieus voor een twaalf jarige. Hij vond twaalf dan ook oud genoeg om alles te doen, maar toen hij dertien was ging dit gelijk weg. Toen was de oud genoeg om alles te doen lijn om dertien, en de kleuters twaalf en jonger. Waarschijnlijk zou hij nooit stoppen met dit, tot hij oud was. Met oud bedoelde hij dertig, niet heel veel dus.