Ze voelde de wind met haar lange, zwarte haren spelen. ’Zo eenzaam.’ een perfecte beschrijving voor wat ze nu voelde. Daar zat ze dan in het veld met duizenden kleurrijke bloemen als haar enigste troostgezelschap. Ze strekte haar arm en keek door haar vingers heen naar de blauwe lucht, haar hand hield ze zo dat het leek alsof ze de wolken wilde pakken, en daarna terug wegblazen. Natuurlijk was dat onmogelijk. Seven grinnikte, liet haar arm zakken en ging rechtstaan. Ze rekte zich even uit en keek daarna over het grote veld. Ze hoopte maar dat ze snel gezelschap kreeg. Goed of slecht, dat maakte niet uit. Als ze maar niet alleen was. Ze legde haar wijsvinger op haar rechtermondhoek en keek naar rechts. Dat deed ze altijd, zonder dat ze het wist. Voor anderen zou het wel grappig zijn om er naar te kijken. ’Hoe zou de eerstvolgende persoon die ze zou tegenkomen eruit zien?’ Misschien was het een jongen, misschien een meisje. Jaah, niet moeilijk hoor! Er is hoogstwaarschijnlijk geen onzijdige in dit gebied. Ze moest lachen als ze daaraan dacht. Hoe dan ook, de persoon die ze zou tegenkomen, zou blond zijn, en vrolijke kleurtjes dragen. Ze voelde het gewoon Meisje, jongen... Maakt niet uit!

(En daar eindigt de inspiratie... xD)
[open voor iedereen ]

Zuchtend liep Keiji met een kaart voor zijn neus en Dwana aan zijn zijde ergens, dicht in de buurt van een bloemenveld. Hij had de kaart ergens gevonden en was nu aan het uitvogelen hoe je het snelste bij de Wind Country kwam. Ook al vond hij dat hij daar niet op zijn plaats zat, hij moest en zou willen weten hoe het met het meisje ging die hem vier jaar geleden had gezoend. Nee, ze was vast Traitor geworden. Ze had hem gezoend en iemand had hun gezien. Vast wel. Hij liet zijn kaart zakken. Hij ging niet meer opzoek naar het meisje. Ze betekende helemaal niks voor hem. Hij keek opzij naar Dwana, die hem een kort, maar krachtig knikje gaf. Dwana zou ook niet willen dat hij zich druk maakte om een meisje. Hij had betere dingen te doen. Zorgen dat leven in veiligheid bleef, bijvoorbeeld en hij kon heus wel voor zichzelf zorgen. Hij kon ook maar beter uit de buurt van Wind Country blijven. Als ze hem daar zouden herkennen, was hij meteen dood. Hij keek naar Dwana, die voor zich uit keek, waardoor zijn aandacht ook getrokken werd. ‘Bloemen,’ zei hij zacht, maar ook een beetje verbaasd. Op zijn gezichtsuitdrukking was echter niet te zien dat hij verbaasd was. Hij had een soort gave om zijn uitdrukking altijd normaal te houden, wat mensen dan weer niet normaal vonden van hem, maar waar hij zich bagger wat van aantrok. Hij keek naar Dwana. Dwana voelde dat daar iets zat. Ze begon te lopen en hij achtervolgde Dwana. Hij kon maar beter gehoorzaam naar zijn dier luisteren. Die wist immers wel raad met alle situaties waarin hij zat. Zelfs met halfblote meisjes, waarvan hij er al twee had ontmoet, niet dat hem dat wat interesseerde, natuurlijk niet!

Toen hij Dwana genoeg gevolgd had en ze stopte, zag hij een meisje zitten. Ze had zwarte haren, maar het was toch een ander meisje dan dat hij eerst had ontmoet. Yazuki. Nee, die was het niet. En dit meisje was ook niet halfbloot, gelukkig niet. Hij keek naar onder en zag zijn kleding. Hij had een zwart-wit gestreept shirt aan, een spijkerbroek en schoenen met veters. Hij keek naar haar. ‘Er op af?’ vroeg hij kort aan Dwana. Keiji gebruikte eigenlijk nooit lange woorden en dan ook geen zinnen. Zo erg zou hij zich ook niet gedragen. Zelfs toen hij gelukkig was als kind had hij niet veel gezegd. Hij keek naar Dwana, die knikte. Hij haalde zijn schouders op en begon dus richting het meisje te lopen. Dwana wist wel of ze goed of slecht was, toch? En anders was hij flink gepakt door zijn eigen dier. Hij keek naar het meisje, observeerde haar even. Ze was niet lelijk, moest hij toegeven. Hij stond stil voor haar en keek haar even aan, met zijn paarsachtige ogen, waaronder een soort zwarte streep door liep en hij had zijn ketting natuurlijk ook rond zijn nek. ‘Hoi,’ zei hij en hij keek haar rustig aan, niet veel meer willen zeggend.

- Blond? Ja. Veel kleurtjes? Niet echt xD -

Seven keek op toen ze een andere beweging hoorde in de bloemen. De wind kon zo plotseling niet veranderen, dus het moest wel iets anders zijn. Of iemand anders. ’Hoi.’ hoorde ze. Ze keek onderzoekend naar de kerel die nu voor haar stond. Blond haar, maar helemaal geen felle kleurtjes. Het blonde haar klopte wel, maar de felle kleurtjes... Totaal niet wat ze verwacht had. Ze probeerde haar lach te verbergen achter haar rechterhand, maar dat lukte niet goed. Ze hoopte maar dat hij niet het gevoel kreeg dat ze hem uitlachte, want dat deed ze niet. Ze kon natuurlijk ook hopen dat hij het niet gemerkt had, maa die kans was misschien 1 procent. Ze wilde geen slechte indruk maken, maar ze wist ook niet goed hoe ze het uit moest leggen. ,,Ik lachte je niet uit hoor, als je dat misschien dacht.” brabbelde ze dan maar en glimlachte onschuldig, haar armen nu gewoon naast haar zij hangend. Hij zou haar wel geloven, zo’n slecht humeur leek hij nu ook weer niet te hebben, maar dat neutrale gezicht kon heel goed verbergen, zag Seven. Daarna keek ze naar de grote lynx die naast hem stond. Deze was wel erg groot, maar net als Keiji, leek hij niets kwaads van plan te zijn. Of toch niet dat ze kon zien. ,,Ik ben Seven, trouwens.” zei ze en glimlachte. Haar hand stak ze maar niet uit, zo formeel was ze nu ook weer niet. ,,En wat is jou naam?” vroeg ze daarna. En keek hem vragend aan, wachtend op een antwoord.

Keiji liet zijn blik over het meisje glijden. Niet slecht, helemaal niet slecht, zelfs. Dwana keek haar alleen maar even aan, kort, maar aan haar blik was niets te zien. Raar. Normaal was aan Dwana haar gevoel heel makkelijk te zien. Het zou de eerste keer zijn dat hij een glimlachje kreeg als hij zou weten dat Dwana zich meer probeerde aan te passen aan hem. Haar blik was ook neutraal, er viel geen gevoel van op te maken of ze het meisje voor zich nu mocht of niet, net zoals bij Keiji. Als Keiji iemand mocht, dan kon je dat niet goed aan hem zien, maar bij Dwana… Dwana was zo anders dan hem. Zou het dan toch kunnen dat ze uiteindelijk helemaal naar hem toegegroeid was en daarom nu zo stil was? Hij zou het wel cool vinden. Hij hield zijn blik korte tijd op Dwana gericht, die niet liet merken of ze het nu fijn vond dat hij dat deed of niet. Hij keek naar het meisje, dat zich algauw verontschuldigde en voorstelde. Hij knikte alleen maar op het eerste. Mensen moesten hem maar eens proberen uit te lachen. Hij was niet zo eentje die iemand iemand anders snel vermoordde, hij haatte het zelfs om iemand om het leven te brengen, lag er ook een beetje aan welke daden diegene begaan had, maar hij had zo zijn andere manieren die het meisje zouden kunnen laten stoppen met lachen. Hij knikte haar toe toen ze haar naam zei. ‘Keiji,’ zei hij alleen maar, aangezien hij zijn achternaam echt niet belangrijk vond. Zijn achternaam was verdoemd. Dankzij zijn Country. En nee, hij had niks met zijn ouders gedaan, zoals het bij de meeste Traitors was. Hij had iemand gered en daarvoor moeten betalen. Hoe oneerlijk was dat? Heel oneerlijk.

Zijn blik gleed naar het meisje, langs haar lichaam af, helemaal niet opvallend en als het toch zou opvallen, hij zag er niet beschaamd uit voor wat hij deed. Zelfs toen hij zijn blik langs de meest edele delen liet glijden, bleef zijn blik uitdrukkingloos. Maar hij liet zijn blik daar zo snel langs glijden, dat ze zouden denken dat hij naar haar buik en benen aan het kijken was. Hij hief zijn blik weer op en keek met zijn paarse ogen recht in haar bruin-grijze ogen. Hij keek haar even aan. Zonder uitnodiging of zonder dat hij het gevraagd had, liep hij naar haar toe en ging tegenover haar zitten, maar wel net zo dat ze hem niet de hele tijd hoefde aan te kijken als ze naar voren wou kijken. Meer… Schuin tegenover haar. ‘Geen dier?’ vroeg hij en hij keek haar aan. Als ze een dier zou hebben, zou hij in elk geval niet overdonderd worden als dat beest tegen hem sprong en Dwana begreep vaak alles wat hij zei, dus hoefde ze ook niet bang te zijn dat er opeens iemand op haar baasje sprong waardoor ze hem moest beschermen. Zonder woorden begrepen Dwana en Keiji elkaar vaak goed genoeg.

Seven zag hoe Keiji naar de lynx bleef kijken. Daar kon ze uit afleiden dat de lynx anders deed dan normaal. Een goed of slecht teken. Hopelijk voor haar een goed teken. Toen keek Keiji naar haar, daarna merkte Seven pas dat ze naar hen was aan het staren, dus keek ze snel even weg. ’Keiji.’ Zo stelde hij zich voor. Seven keek hem aan en glimlachte. ,,Aangenaam. zei ze terug. Het viel haar niet op dat hij zijn achternaam niet had gezegd. Wel... Ze had haar achternaam ook niet gezegd, want ze vergat die altijd te zeggen als ze zich voorstelde. Achternamen waren gewoon niet belangrijk voor haar. Daarna zag ze hoe Keiji’s blik over haar lichaam heen ging en haar daarna aankeek, met diezelfde uitdrukkingsloze blik als 2 minuten geleden. Seven vouwde haar armen voor haar middel en keek weg, een teken dat ze zich ongemakkelijk voelde. Toen Keiji naar haar toe ging en schuin tegenover haar ging zitten, liet ze haar armen weer naast haar lichaam hangen. Zelf ging ze ook weer zitten. ’Geen dier?’ Het was een korte vraag, het leek erop dat hij niet vaak iets zei. Het tegenovergestelde van Seven. Als ze iets had om over te praten... Seven schudde haar hoofd. ,,Nooit gehad, maar misschien krijg ik er nog één. Ik hoop allesinds dat ik er nog één krijg.” zei ze en glimlachte weer. Ze leunde wat naar achter en steunde op haar armen, dat zat veel beter. Seven keek even weg, zoekend naar een onderwerp om over te praten. Gezelschap was niet leuk als je er niets mee kon doen. ,,Hoe heet jou dier?” vroeg ze nieuwsgierig, om Keiji toch aan de praat te krijgen. ,,Je lijkt erg aan haar gehecht te zijn, dus ze zal wel een naam hebben. Of hij...” dat laatste zei ze iets zachter. Waarom wist ze niet, en ze was ook niet van plan om erover na te denken.

Te veel woorden. Keiji voelde zijn hoofd pijnlijk bonken toen Seven opeens begon te praten. Hij hield zijn blik naar haar gericht, neutraal, maar zijn hoofd leek vanbinnen uit helemaal te barsten. Hij zou het liefst zijn hoofd even in zijn handen willen leggen, zodat hij hiermee de pijn een beetje kon verminderen. Het ergste was: Seven praatte ook nog gewoon door. Natuurlijk, ze kon niet ruiken dat hij er last van had, maar moesten mensen altijd zoveel praten in een conversatie? Konden ze gewoon niet rustig wachten en af en toe iets zeggen, net zoals hij deed? Was het gewoon juist interessant voor hun als ze spraken en de ander deed dat ook. Hij keek haar aan en besloot toch maar gewoon te antwoorden op haar vragen, des te sneller hij van het praten af was. Hij kreeg zelf al hoofdpijn als hij bedacht dat hij net zoveel woorden als Seven moest spreken, deed dit daarom ook nooit. Zijn stem zou het niet halen. Hij had een zachte stem. Niet eentje die heel diep klonk, zoals de meeste stemmen van jongens en mannen. Maar gewoon een zachte stem, waaraan je soms wel kon merken dat hij niet veel sprak. Des te beter ze rekening met hem konden houden. Dit meisje had zijn zachtheid of nog niet echt gehoord, of nog niet echt begrepen of ze wou het niet begrijpen. Hij knikte alleen maar. ‘Dwana,’ beantwoordde hij haar vraag en hij keek opzij naar Dwana. Dwana voelde een steek van trotsheid in zich en wist gelijk dat het gevoel afkomstig was van Keiji. Keiji’s blik zelf bleef echter gewoon emotieloos als hij naar zijn lynx keek. Op die manier beoordeelden mensen hem ook vaak, maar hij trok ze daar bagger weinig van aan. Wat had hij aan uitleggen? Te veel energie, te veel woorden.

‘Ja,’ zei hij alleen maar op de bevestiging van dat hij gehecht was aan Dwana. Natuurlijk was hij heel erg gehecht aan Dwana. Het betekende nog niet dat als hij het niet liet merken, hij niet van Dwana hield. ‘Zij,’ zei hij en hij keek Seven aan, waarna hij een hoofdknik naar Dwana deed, om haar erop te wijzen dat het inderdaad een vrouwtje was. Dwana zette haar poten op zijn dijbenen neer en legde haar kopje in zijn schoot. Zijn hand ging langzaam naar haar oortjes toe en zachtjes begon hij haar daar te strelen. Toen Dwana begon te spinnen, voelde hij geluk in zijn binnenste komen. Vanbuiten bleef hij echter neutraal op haar neerkijken, alsof het hem niks kon schelen dat zijn dier zo genoot van zijn aanrakingen. ‘Geïnteresseerd?’ vroeg hij en hij deed een hoofdknik naar Dwana, die met haar amberkleurige ogen naar Seven keek. Haar gevlekte pels stak fel af tegen de zon, maar Keiji interesseerde zich daar niet voor. Hij keek naar Seven.

Seven voelde een verandering in Keiji’s houding, maar ze zag niets veranderen aan zijn gezicht. Hij was heel goed in dingen verbergen, zoals ze eerder al had opgemerkt. ’Dwana.’ hoorde ze Keiji antwoorden op haar vraag. ,,Die naam hoor je niet vaak.” zei Seven daarna. Toen Keiji bevestigde dat hij ook erg gehecht was aan Dwana en had gezegd dat Dwana een zij was, zuchtte Seven zachtjes en keek ze weg. Weer zo’n kort antwoord. Niet dat hij een veel langer antwoord zou kunnen geven als bevestiging enzo. Maar ze had toch wel meer woorden verwacht. Als zij op zo’n vraag had geantwoord, had ze wel 3 keer zo veel woorden kunnen zeggen. Als het er al niet meer waren. Seven keek terug naar Keiji en vernauwde haar ogen een beetje. ,,Als je zo kort blijft antwoorden kan ik misschien beter weggaan. Je hebt blijkbaar een andere manier om je niet te vervelen.” zei Seven direct daarna keek ze weer weg, alsof ze te trots was om haar excuses ervoor aan te bieden. In werkelijkheid wou ze gewoon gezelschap hebben om mee rond te hangen, iets mee te doen zodat ze zich niet hoefde te vervelen. Er viel een korte stilte. In haar ooghoeken zag ze Dwana het zich gemakkelijk maken bij Keiji. Terwijl Keiji Dwana aaide, werd het duidelijk dat Dwana graag bij hem was. Daardoor glimlachte Seven kort. Het was een mooi zicht. Ze keek Keiji aan toen ze hem iets hoorde zeggen. ’Geïnteresseerd?’ Seven wist niet goed wat hij bedoelde. Hij gebruikte te weinig woorden om echt duidelijk te maken wat hij wou zeggen. Althans, dat vond Seven. Zij was gewend om veel uitleg te krijgen, zodat alles duidelijk genoeg was. Bedoelde hij nu geïnteresseerd in een eigen dier, geïnteresseerd in Dwana te aaien of nog iets anders? Ze keek naar Dwana, die op haar beurt Seven weer aanstaarde. ,,Als je bedoelt of ik haar wil aaien, dan ben ik geïntresseerd.” zei Seven terwijl haar blik terug naar Keiji dwaalde. Ze glimlachte weer, alsof ze heel gelukkig was dat Keiji iets terug zei. Ze ging wat dichter bij Keiji en Dwana zitten en aaide Dwana daarna over haar zachte kop. ,,Je kunt aan haar zien dat ze graag bij je is.”Zei Seven en stopte met Dwana te aaien.

Rustig keek Keiji haar aan, zijn neutrale houding behoudend. Een normaal persoon zou geïrriteerd reageren en snauwen op Sevens woorden, maar hij bleef gewoon rustig en neutraal, omdat hij wist dat ze ergens ook wel gelijk had. Bij iemand zitten die niks zei terwijl je zelf heel graag praatte, kon erg vervelend zijn. Hijzelf schonk daar echter geen aandacht aan. Waarom zou hij? Hij keek naar haar. ‘Zo ben ik,’ gaf hij zijn korte antwoord, waarna hij haar rustig aankeek. Jammer dat ze gewoon niet accepteerde hoe hij was. Maar ja, zo wist hij ook weer bij wie hij zijn vrienden kon vinden en bij wie niet. En als ze hem niet leuk vond omdat hij zo weinig praatte, dan was dat heel jammer. Dwana snoof zachtjes. Zij leek het er ook niet mee eens te zijn dat Seven zo praatte, maar wat had het voor een zin om zoveel woorden te verspillen aan iemand die je niet wou accepteren? ‘Ga dan weg,’ zei hij. Zijn stem klonk niet geïrriteerd, gewoon, normaal. Zelfs al zou hij diep vanbinnen boos zijn op haar, dan liet hij dat echt niet merken in zijn stem. Boos zijn op iemand was misschien rechtvaardig als diegene iets deed waarom je kwaad kon worden, maar dat laten merken was een ding dat hij nooit deed. Gelukkig voor haar, dan. ‘Doe maar,’ zei hij en hij keek naar Dwana, die hem een zachte knik gaf. Dwana vond het dus goed als Seven haar aaide. Hij vond het diep vanbinnen wel fijn dat Dwana door mensen makkelijker geaccepteerd werd dan hij, de zwijgzame jongen. Hij keek naar Seven en gaf geen kik toen ze dichterbij kwam. Wel moest hij toegeven dat het meisje dat hem had gezoend in zijn Country even voor zijn ogen flitste, dat beeld. Hij negeerde het.

‘Ja,’ zei hij alleen maar op haar woorden en hij keek naar onderen, naar Dwana, die het fijn vond om geaaid te worden door Seven, maar dit niet echt liet merken. Net als dat hij iets lekker of fijn vond en het niet liet merken, liet zij het ook niet merken. Het vervelendste wat ze hem ooit hadden verteld was dat hij met zijn zwijgen geen vriendin kon krijgen. Niet dat hij een vriendin nodig had, maar gewoon omdat die mensen hem weer niet accepteerden. Als je iemand accepteerde om hoe hij was zei je zulke dingen niet. Je maakte er misschien een opmerking over soms, plagend, maar je zei niet zoiets misselijks. Toch had hij er niet echt mee in zijn hoofd gezeten, grotendeels omdat hij geen meisje nodig had. Lieve dingen zeggen en kussen en de hele mikmak als je in love was, stond niet in zijn woordenboek. Hij keek naar Seven, emotieloos. ‘Ga je weg?’ vroeg hij en hij keek haar aan, emotieloos. Het was niet te zien of hij haar graag weg wou hebben of niet.