Nadenkend wreef Ryota over zijn litteken. Dat deed hij altijd als hij diep aan het nadenken was. Naast hem stond Seiichi, zijn kleine vossenwelpje. Aangezien die niet zo heel lang kon lopen, stopte Ryota hem meestal in een rugzak die Ryota vaak droeg. Ook nu stopte hij Seiichi erin. Alleen Seiichi’s kopje stak nog uit de tas en keek nieuwsgierig rond. Meestal gingen meisjes op Ryota af omdat ze Seiichi zo schattig vonden. Ook nu keken een paar meisjes wijzend naar Seiichi. ‘Seiichi, je bent een echte ladykiller,’ zei Ryota, trots zijnd op zijn kleine vossenwelpje, die de meisjes alleen maar met een verbaasd, scheef hangend kopje bekeek. Dan moest Ryota altijd lachen. Ook al was hij Traitor geworden, hij was nog steeds die oude, vriendelijke Ryota. Hij was trouwens niet echt schuldig aan moord, dus dat liet hem ook gewoon zijn wie hij wou. Alleen miste hij zijn goede vriend verschrikkelijk, die nu ergens in de hemel was. Ryota keek naar de plek waar zijn beste vriend vermoord was. Het was vlak onder een boom geweest. Hij liep naar de plek toe en legde er een roos neer met een doorn. Die doorn stond voor de goede vechtstijlen van zijn vriend. ‘Het gaat je goed daarboven,’ zei Ryota en Seiichi piepte ook wat, alsof hij wist dat zijn goede vriend daar lag. Ryota deed nog een buiging en liep toen weg. Met zijn buiging had hij nog het meest iets weg van Jack Sparrow. Hij grinnikte even. Wie was Jack Sparrow nu ook alweer? Hij haalde zijn schouders op en ging toen zitten op de grond, zijn blote voeten in het water stekend en voor zich uitkijkend, denkend aan zijn beste vriend, die daar nu ergens boven was. Seiichi sprong uit zijn tas en ging naast Ryota zitten.

- Flutje! Sorry! Voor iedereen welkom D: -

Headbangend liep Gajeel voorbij Ryota, maar struikelt vervolgens over Ryota's voet. 'Godverku--!' riep Gajeel. Gajeel stond af, klopte zichzelf af met een chagrijnige blik, en keek de jongen aan. 'Zeg.. Ben jij niet..' sprak Gajeel. Hij dacht terug aan vroeger. Hij leek een beetje op Keiji. Hij keek de man aan, met ogen tot spleetjes. 'Metalicana. Misschien heb je van me gehoord?' sprak Gajeel. Gajeel was in een best blije bui, aangezien hij laatst weer Keiji had gezien, in de Dragon Canyon. 'BLAST OFF! ITS PARTY TIME!' riep Gajeel ineens headbangend, waarop hij speelde op zijn luchtgitaar. (in de lucht) 'Sorry, ik ben in een rock bui.' verontschuldigde Gajeel zich. Hij aaide het vossenwelpje over zijn hoofd, en wou rustig verder lopen, maar gleed vervolgens uit over een bananenschil. 'Godverku--!' riep Gajeel. 'Lachen he.' zei Gajeel lachend.

-flutpostje, maar word beter in da future

Ryota schrok op van zijn gedachten toen hij plots iemand over zich heen voelde struikelen. Seiichi piepte verontwaardigd en gelijk pakte Ryota beschermend zijn vossenwelpje op zijn schoot, voordat die, net zoals zijn voet, ook verpletterd werd door de man. Oké, hij overdreef misschien een beetje. Hij keek naar de man. Zijn blik was kalm en vriendelijk. In tegenstelling tot de meeste Traitors was hij best vriendelijk en best kalm. Hij keek naar Seiichi, die verbaasd keek naar de man. ‘Ik ben Ryota,’ zei Ryota verbaasd, geen idee hebbend waarvan hij de man zou moeten kennen. Hij dacht diep na en fronste even. ‘Hé, ja, nu je het zegt! Jij bent Gajeel Redfox! Een van de ruigste gasten van Earth Country!’ zei Ryota glimlachend. Hij had over Gajeel gehoord toen hij nog in de Fire Country behoorde. Hij keek naar Seiichi, die duidelijk genoot van de ruwe hand van Gajeel. ‘Ik heb over je gehoord toen ik nog in mijn Country zat,’ zei hij, terwijl hij grijnsde. Ja, in de Fire Country hadden ze het wel eens over die ‘rockende’ gast. Hij schoot in de lach. ‘Ja, eigenlijk wel. Het is de oudste grap die ik ken, uitglijden over een bananenschil. Het is een klassieker, maar hij blijft leuk,’ zei Ryota glimlachend. Seiichi piepte en kwam speels omhoog, waarna hij op Gajeel afrende en door zijn poten ging en speels heen en weer sprong. Hij wou weer eens laten zien dat hij een stoer vosje was en niet het kleine, schattige welpje waar ongeveer de helft van de mensen die Ryota ontmoette hem voor aanzag. Hij bleek zijn vermoeidheid alweer vergeten te zijn en klauwde zich aan de broek van Gajeel en schraapte met zijn kleine, scherpe nageltjes over de broek van Gajeel. Ryota keek even geamuseerd naar zijn welpje.

‘Hij wilt graag laten zien dat hij stoer is,’ zei hij glimlachend tegen Gajeel, waarna hij zijn blik naar zijn vosje liet gaan, die opnieuw piepte en zijn snuitje tegen Gajeels been duwde. ‘Hij denkt dat hij hiermee zijn stoere kant opwekt, maar eigenlijk is en blijft hij schattig,’ zei Ryota, waarop Seiichi zich omdraaide en gromde. Hij sprong tegen Ryota aan en beet een beetje boos en verontwaardigd in Ryota’s hand, die daar slechts maar een beetje van voelde, aangezien Seiichi toch wel scherpe, maar kietelende tanden had. Uiteindelijk liet Seiichi zich zielig zakken en piepte naar Gajeel, alsof hij daarmee het medelijden van Gajeel wou opwekken. Ryota keek naar de man voor zich. ‘Dat je die bijnaam van je nog steeds draagt!’ zei Ryota, ietwat spottend, maar ergens ook wel goedkeurend dat Gajeel zich in elk geval niet liet kennen tegenover anderen die kritiek op zijn bijnaam hadden. ‘Ik was eigenlijk een beetje aan het relaxen. Zou jij ook moeten doen in plaats van struikelen over een bananenschil,’ zei Ryota lachend en hij schudde lachend zijn hoofd.

Gajeel keek Ryota aan. Hij was eigenlijk best wel aardig. Gajeel was normaal altijd ook zoals Ryota hem al benoemde, een ruige gast. Normaal zou hij hem eigenlijk doodslaan, maar aangezien hij nu in een goede bui was, aangezien hij zijn oude vriend Keiji weer 'ns had gezien, in de Dragon Canyon. Een rockliedje zat nogsteeds in Gajeel's hoofd, maar toen hij wou antwoorden op Ryota zag hij het litteken. Meteen dacht hij terug aan.. nee.. Dat kon gewoon niet! Gajeel keek ernstig naar de grond, maar keek glimlachend naar Ryota. 'Dat ben ik ja, en hoezo, toen je nog in je country zat? Oh, wacht, ik snap 'm al, haha! Je bent een Traitor naar je Country. Normaal jaag ik die op, maar op jouw stond nog geen Bounty, dus ja. Wees niet bang, als die eropstaat zal ik niet op je afgaan, nu ik je ken.' zei hij toen lachend. Hij keek naar 't vossenwelpje dat ineens wat handelingen bij Gajeel verichtte. 'Haha. Wat 'n schattig ding.' zei Gajeel toen. Hij wou zich verbergen van wat hij had gedaan. Hij dacht nu even terug aan vroeger. Het was mistig, regenachtig en vooral een rotdag. Gajeel richtte met zijn pijlenboog op een of andere crimineel, maar mistte.. Ryota.. Dankzij Gajeel was Ryota een bandiet, een Traitor. Gajeel wreef zijn hand over zijn hoofd, door zijn haren heen. 'Jij bent ehh, toch die Ryota, die verbannen werd omdat hij zijn vriend zogenaamd vermoord had met een pijl? Ik geloof er niks van hoor.' zei Gajeel toen. Hij moest 't bekennen. Wat voelde hij nu toch? Verdriet kent hij eigenlijk helemaal niet, nee, hij had 't gewoon nooit. Verdriet zette hij om naar boosheid, maar wel automatisch. In totaal had hij niet eens een seconde verdriet, als je 't zou optellen. 'Ach, iedereen wilt wel stoer overkomen. Vooral bij de meisjes, hehe.' zei Gajeel lachend. Een paar seconden gingen voorbij, en Ryota wist al weer iets te zeggen. 'Jup. Past ook wel weer bij me hoor. Ik eet nog net geen metaal, haha!' antwoordde Gajeel vervolgens weer. Hij keek Ryota aan. 'Hé! Ik ben wel dé Metalicana he! Zelfs ik mag over een bananenschil vallen. Haha! Maar me nieuwste bijnaam is sindsdien Black Steel. Raar, maar toch. Ik ben wel wat trotser op Metalicana. Ik kwam eigenlijk net terug van een grote Bounty Hunt, op de jachtgroep Raja'kozu. Ze jagen mensen op, gewoon voor 't plezier. Ze martelen iemand, gewoon voor 't plezier. Ik sla iemand halfdood, omdat hij 't verdient. Dus ja..' zei Gajeel toen lachend. Hij zou wel later bekennen.

Verbaasd schoot Ryota’s hoofd opzij. Verkeerde woordkeus, vriend. Nu verdenk ik je dacht Ryota en hij keek ongelovig naar Gajeel. Hij keek hem aan. Zijn blik was naar ietwat fel veranderd, maar hij liet Gajeels verhaal over die groep eerst maar doen, voordat hij van wal stak. Ook aan zijn verhaal was op te merken dat hij duidelijk geen problemen had met doden. Ryota deed het niet. Trouwens, als die pijl zijn vriend niet geraakt had en ze hadden hem er niet voor aangezien, zat hij hier nu helemaal niet. Hij had het gevoel dat hij op zijn woorden moest passen bij Gajeel, maar zijn felle houding was duidelijk op te merken. Seiichi was tussen hun in gaan staan en keek omhoog naar Gajeel. Hij had een erg schattige blik op zijn gezicht, maar Ryota keek er niet naar. Zijn ogen gleden naar Gajeels ogen. ‘Hoe weet jij van die moord af?’ vroeg hij en hij kon het felle gedeelte in zijn stem niet verbergen. ‘Ik heb hem inderdaad niet vermoord. Dat heeft iemand anders met een pijl al gedaan. En als ik erachter kom wie, vecht ik met hem,’ zei hij en hij keek Gajeel even fel aan, maar wendde zijn blik daarna af. ‘Diegene die heeft gedaan heeft, heeft mijn maatje afgepakt. Mijn vriend voor het leven,’ zei Ryota en hij keek opzij naar Gajeel. ‘Ik kan het maar niet geloven. Telkens als ik zie waar ik mijn vriend heb begraven en ik daar een bloem neerleg, kan ik niet geloven dat hij dood is. Ik snap ook niet wie zoiets doet. Ik verdien mijn naam als Traitor niet, maar probeer dat maar eens bij mijn Country uit te leggen. Dan sturen ze me lachend weg,’ vloekte hij en hij keek naar zijn schoenen. ‘Eigenlijk is het goed zo.’

Ryota keek op naar Gajeel. ‘Het leven als Traitor is niet zo heel slecht. Ik kan gaan en staan waar ik wil, het enige nadeel is dat ik moet oppassen voor aanvallen van anderen, omdat sommigen het echt de pik blijken te hebben op Traitors,’ zei hij en hij keek naar Seiichi, diep piepend tegen Gajeel opsprong. ‘Volgens mij moet je je woorden terugnemen over dat hij schattig is,’ zei Ryota lachend, het onderwerp over zijn beste vriend in zijn achterhoofd houdend. Seiichi trok, zoals gewoonlijk, weer een verschrikkelijk de aandacht als ze een conversatie hadden. Grijnzend keek Ryota naar Seiichi en zag dat Seiichi zijn tanden in Gajeels been zetten. Ryota trok zijn wenkbrauw even op. Normaal deed Seiichi dat nooit.