''Als jij het kan kan ik het ook.'' Behendig sprong Natsu van steen naar steen om op 4 poten te landen aan de andere kant van de rivier. Aww! Tsuna had gedacht dat Natsu het niet zou doen, omdat hij bang was voor water. Nu Natsu het had gedaan moest Tsuna het natuurlijk ook doen. ''H..hier kom ik..'' stamelde de jongen even. Hij nam een korte aanloop en sprong naar de eerste steen. Met een voet landde hij op de steen. Nog steeds op een voet staand balanceerde hij op de steen. ''..Het begin goed..'' Zonder de andere voet op de steen te zetten 'schoof' hij zijn voet naar voren. Hij zette af op de voet waar hij op was geland en sprong naar de volgende steen om met een andere been te landen. Snel daarna, om niet te vallen, sprong hij naar een derde steen. Bij de derde keer ging het jammer genoeg fout. Hij kwam naar op het randje van de steen zodat uitgleed en achterover het water in viel. Na de plons was het even stil, maar de stilte verdween snel door Natsu zijn gelach. ''Ja-ja.. Lach maar hoor..'' zei hij licht geïrriteerd. ''Ik zei toch dat het beter was om om te lopen..'' Hij stond op. Fijn. Na al die tijd hij hij genoeg moed bij elkaar opgeraapt om de stad weer te verlaten en Dakotah en Satsuji te bezoeken - eigenlijk voor Dakotah, hij wist nog niet zeker of Satsuji hem mocht - dan gebeurde dit. Hij was dit keer vroeg van huis vertrokken zodat hij niet hoefde te overnachten bij de twee. De zon kwam net op, dus geen goed moment om te zwemmen. Om het nog erge te maken moest hij waarschijnlijk helemaal terug naar huis om andere kleren aan te doen. Hij kon niet nat aankomen bij hun huisje. Dat zou bespottelijk zijn.. maar hij was zo dichtbij.. hij was amper een kwartier van het huisje vandaan. Moest hij echt heel de weg terug lopen? Misschien kon hij even wachten om het te drogen.. Nee, dat duurde echt veel te lang. Waarschijnlijk een uur of 3. Dan kon hij net zo goed terug naar huis. Wat kon hij anders doen. Zijn krachten uitbuiken om het te drogen? Door hitte droogde het waarschijnlijk sneller. Ook dat leek hem geen goed idee. Op zich was het wel een goed idee, maar als hij zijn geluk meerekende dan zou het hem waarschijnlijk overkomen dat hij te dicht zijn kleding kwam met het vuur en het dan helemaal verbrandde. Zijn handschoenen waren de enige die de vuur konden weerstaan. ''Kom gewoon..'' De stem van de kleine vuur leeuw klonk helder. Waarschijnlijk zou Dakotah het niet erg vinden. Hij liep het water uit en als een hond probeerde hij het water van zich af te schudde. Een falende, maar volgens hem een toch best wel creatieve, actie. Er vloog wel wat water van hem af maar zijn kleding bleef natuurlijk nat. ''Op de terugweg nemen we de lange weg naar huis..'' mopperde hij. ''Weet je, je kon ook over de rivier heen vliegen,'' grinnikte de leeuw. Vliegen? Waarom was hij daar niet opgekomen! ''W-waarom zijn je dat niet eerder?'' De leeuw bleef stil. ''Je wist dat ik zou vallen hé, je wou dat het gebeurde..'' Hij keek de leeuw aan die begon te grinniken. Ja dus. Als iemand anders in zijn schoenen had gestaan en hij de persoon was die toe keek dan zou hij de val ook grappig hebben gevonden. Hij was sowieso al gewend aan dit soort grappen van zijn leeuw. Kon je het wel een grap noemen. Natsu had niks gedaan zodat hij viel. Hij was zelf gevallen, en hij zou er zelf op moeten kommen dat hij kon vliegen. Oke, de terugweg gingen ze vliegend over de rivier. Hij tenminste. Hij zou Natsu eens willen zien vallen. De kans dat dit gebeurde was klein, maar hij kon het op z'n minst hopen. Of was hij dan een slecht mens? Hij moest er niet over nadenken. ''Kom, laten we doorlopen..'' Hij zetten zijn hand op zijn voorhoofd en haalde het rood, bruine - vooral bruine - haar dat zijn zicht blokkeerde weg door het omhoog te schuiven. Over het zachte gras liep hij rechtdoor. Als hij het goed herinnerde was het huisje bij de rivier, maar toch goed verstopt. Het was beter als hij langs de bomen liep die de huisje verstopte. Dat maakte het makkelijk om het te vinden. Ongeveer tien minuten laten begon het huisje in zicht te komen. Het was precies zoals hij herinnerde! Niet precies, precies eigenlijk. De mooie groenen bomen waren al begonnen geel te worden. Gelukkig zag je hier en daar nog groene boompjes, dat maakte het veel mooier! Hij wou niet zeggen dat hij de gele bomen lelijk vond, maar dat was de start van de verrotting van bladeren. Ja. Hij noemde het verrotting. Hoe moest hij het anders noemen. Ze werden uiteindelijk bruin en vielen dan van de bomen af zodat het helemaal kaal en saai was. Daarna als het begon te regenen werden de bladeren helemaal blubberig en na een paar weken waren ze verdwenen in de grond. Waarom dacht hij hier eigenlijk over? Ondertussen was hij bij de deur aangekomen. Een staarde hij de deur aan. Zou hij moeten kloppen? Dûh. Wat moest hij anders doen. Hij legde zijn vuist langzaam om de deur en klopte drie keer op de deur. Hopelijk waren ze thuis.

Waarschijnlijk was hij op de verkeerde moment aangekomen. Toen Dakotah de deur opende moest hij namelijk het gezeur van Dakotah aanhoren wat bestemd was voor Satsuji. Een glimlach verscheen op zijn glimlach bij het hoen van haar gezeur. Ze was zo te zien niet veranderd. Gelukkig. Als je zo in de wildernis leefde was er kans om in een maniak ofzo te veranderen of een andere type eng persoon. Haar uiterlijk was ook niet veranderd wat te verwachten was in maar een maandje of waren het er twee geweest? ''Het spijt me..'' Hij keek even naar zijn kleding. Nog steeds een soort van nat, en dan kwam hij met de natte kleren in haar huis. Het was dus wel duidelijk waar hij zich voor verontschuldigde. ''Natsu wou niet omlopen en toen staken we de rivier over bij steen..'' De rest kon ze zelf wel raden. Wat een mooie hereniging. Om het nog erger te maken liet Dakotah haar beker vallen. De beker brak op de grond zodat er nu glasscherven op de grond zatten. ''W-weer sorry..'' Hij bukte om een glasscherp te pakken en sneed zich hierbij. Wel op een rare manier. De snee was niet gekomen bij zijn vinger waarmee hij de glas had vastgehouden, maar bij zijn pols omdat hij langs andere scherven was gekomen. Hij verzamelde een paar glasscherven in zijn hand en stond toen weer op. Als een klein kind zette hij zijn vrije hand op de bloedende gedeelte om dit te verbergen voor Dakotah. Vervolgens glimlachte hij. Hij probeerde het tenminste. Het zag er uit als een half, mislukte glimlach. Waarom deed zo'n dom sneetje toch pijn. Hij had veel zwaardere verwondingen gehad. Je zou denken dat die kleine verwondingen niet zo veel pijn zouden doen. Hij haalde zijn hand een van de wond om zijn rode handschoenen te bekijken. Ze waren al rood voordat hij de wond had aangeraakt. Dat was hun oorspronkelijk kleur, maar nu drupte er wat bloed van af. Het bloed stroomde te snel, hij had een pleister nodig.

''W-weer sorry..'' herhaalde hij voor een derde keer. Hij liet zijn met bloed bedekte pols zien aan Dakotah. Waarschijnlijk was het haar al opgevallen. Kort glimlachte Tsuna. Weer was het een neppe glimlach om zijn stekende pijn te onderdrukken. ''K.. kan ik misschien een pleister hebben?'' Wat geweldig. Eigenlijk had hij gehoopt een goeie indruk te maken naar al deze tijd. Hij was een soort van veranderd in deze twee maanden. Niet in uiterlijk ofzo. Hij had nieuwe aanvallen geleerd en had aan zijn stotteren gewerkt. Ook probeerde hij zichzelf wijs te maken dat niks eng was maar dit lukte niet, Toch was hij voor veel dingen niet meer bang, zoals.. eh.. Oude mensen en kleine meisjes. Daar was hij niet meer bang voor. Hij was ook niet meer bang voor poezen. Al was zijn honden angst gebleven. Hij was in deze tijd ook minder onhandig geworden. Dat was wel een feit. Al was hij gevallen in een rivier en had hij zijn pols gesneden aan een glas. Hij was erger gewend. Hij was alleen maar in water gevallen. Dat maakte niet zo erge vlekken als modder. Modder was hem heel vaak overkomen. Drie keer gister en een paar keer de dag daarvoor..

~ Mijn inspi is snel vertrokken ~

Voordat hij het wist was Dakotah klaar met zijn pols. ''Dankje!'' Hij meende het. Hij had zijn eigen wond niet zo goed kunnen verzorgen. Hij had er alleen maar een kleine pleistertje op geplakt om het bloeden te stoppen. ''Waarom ik hier ben?'' Weer klonk het alsof Dakotah hem hier niet wou hebben. Hij had al zo'n gevoel gekregen toen ze de deur opende en de haar beker liet vallen. Meestal liet je geen beker vallen als je blij was om iemand te zien. ''N-nou..'' klonk hij onzeker. ''Ik wou je gewoon weer eens zien..'' Was dat erg? De bedoeling van vrienden is toch om met hun om te gaan. Ze deden het amper wat nogal raar was. ''Vind jij het dan niet leuk om mij weer te zien?'' Weer klonk hij nogal onzeker. ''Als ik op een ongelegen moment kom kan ik wel later terug hoor..'' Hij wou zijn spillen paken om weg te gaan toen hij zich bedacbt dat hij geen spullen had. Op Natsu na dan.. Nu hij erover dacht, waar was Natsu. ''Volgensmij hebben we Natsu buitengesloten. Hij wou van de trap afrennen, maar struikelde. Daardoor vil hij dus van de trap. ''Aww..'' stamelde hij even toen hij klaar was met vallen. Hij stond op met zijn hand in zijn zei. Van een trap vallen. Een van de pijnlijkste dingen die er was. ''Aww..'' stamelde hij weer. Hij liep alsnog naar de deur en opende deze. Natsu was er niet? ''Natsu?'' Natsu hoefde niet te antwoorden. Zijn lach verklapte waar hij was. In het mandje van Satsuji haar pet. Hoe heette die ook alweer? Nero? Zoiets.. Nero leek het de vorige keer niet leuk te vinden dat Natsu in zijn mandje sliep. Hij had er niks van gezegd omdat Natsu niet naar hem zou luisteren, en juist zou blijven omdat hij vroeg aan natsu om weg te gaan. Gelukkig was Nero nu niet thuis. Waarschijnlijk was hij met Satsuji mee. Anders zouden hij en Natsu vast weer ruzie maken.

- Kortheid heerst -

Ze had hem niet verwacht. Was dat niet hetzelfde als niet willen? Nee. Zo was Dakotah niet. Hij moest de slechte gedachte uit zijn hoofd krijgen. Alles wat ze zei vervormde hij in zijn hoofd tot een slechte ding. Hij moest er mee stoppen. Hij zetten zijn beiden handen op zijn hoofd en begon zijn hoofd heen en weer te schudde Natuurlijk werkte dit niet. Het leek alleen maar gek. Straks as zei de persoon die slechte gedachte kreeg over hem. ''Ga er uit..'' fluisterde hij, niet hoorbaar voor Dakotah. Hij sloeg een paar keer op zijn hoofd en keek Dakotah toen met een droge blik aan. Hij dacht er nog aan. Dat was niet de bedoeling. Naja. Hij kon er waarschijnlijk niets aan doen. Hij moes het vergeten door over andere dingen te praten. ''Dus, wat heb jij de afgelopen.. twee? maanden gedaan.'' Hij toverde een glimlach op zijn gezicht en nam plaats op de bang waar hij de vorige keer ook op zat. Hadden ze ooit een onderwerp om over te praten. Hij herinnerde niks. Ze hadden het eens gehad over de film die ze wouden zien. Telde dat? Nee, niet echt. Hij moest gewoon een random onderwerp bedenken.

''Dus.. heb je gehoord over Akasohi?'' Een slechte groep die pas geleden had bestaan in Tatakai Sekai. Waarschijnlijk de slechte groep ooit. Ze hadden veel moorden onder hun naam staan. De groep was voor een of andere reden uit elkaar gevallen. Misschien was de leider verslagen? Iedereen had andere verhalen verzonnen. Wat het meest logisch zou zijn. Hij ging mee met de theorie dat iemand de leider had verslagen. Waarom zou iemand anders de moeite doen om een groep te maken, zodat hij het later uit elkaar laat vallen. Het was de meest logische verklaring. De leden waren best close geweest. Niet echt close close van van vrienden, maar iets van bontgenoten. Als je zo'n sterke teamlid had die je kon gebruiken liet je hem niet zomaar gaan. 'Wat is jou verklaring?''

'De spiegel in elkaar geslagen, een nieuwe gekocht, die weer in elkaar geslagen, gerepareerd met mijn waterkrachten voor Satsuji, Satsuji uitgescholden voor ‘asshole’ en nog een paar dingen,’ somde Dakotah op, terwijl ze daarbij ook echt haar vingers uitgestrekt hield, alsof het een hele waslijst was die ze op moest noemen. Rustig ging ze bij hem op de bank zitten, maar dan wel een eindje van hem vandaan. Niet omdat ze vies van hem was, maar meer zodat hij haar gevoelens niet zou ontdekken. Die gevoelens waren de afgelopen tijd trouwens veel en veel sterker geworden, iets wat ze zelf verschrikkelijk vervelend vond. ‘Ja, ik heb van die groep gehoord,’ mompelde ze, terwijl ze gelijk een zorgelijk gevoel in haar binnenste kreeg over Satsuji. Misschien hadden ze wel zo vaak ruzie omdat hij kennissen had van de Akasohi. Wat? Nee, dat kon ze gewoon niet menen en ook niet meer denken! Ze moest echt ophouden met het denken daarvan! ‘Ik denk dat ze gewoon even gestopt zijn, een koffiepauze nemen en over een paar dagen weer verdergaan. Kom op, Tsuna. Als zo’n groep een paar dagen stopt, is het meestal omdat het organisatie vastgelopen is. Of omdat de leider verslagen is, maar dat lijkt me best sterk. Dan zouden ze wel een hele zwakke, domme leider hebben,’ mompelde ze en ze keek hem hoofdschuddend aan. Als zij leider zou zijn van de Akasohi, zou ze zich niet zo snel laten vangen. Misschien zou ze wel een goede aanwinst voor hun zijn, maar dan nog, ze zou er nooit naartoe gaan. ‘Hoezo begin je ineens over hun?’ vroeg ze aan Tsuna en ze keek hem vragend aan, proberend haar gevoel te negeren.

- Deze is echt slecht -

''De reden?'' Ik heb geen bepaalde reden dat ik er over ben begonnen.'' Zou het Dakotah opvallen dat hij niet meer stotterde bij hij. Hij was echt trots op zichzelf. Hij kon gewoon met Dakotah Praten zonder een kwartier aan een zin te besteden. Moest hij nu alweer een nieuwe onderwerp verzinnen. Dat zou irritant zijn. ''Eh..'' Hij zou gewoon dezelfde onderwerp aanmaken Dat was het makkelijkste. ''Als jij het zo zegt heb je een punt..'' Hij meende het. Dakotah liet het heel logisch klinken. Moest hij nog steeds bang zijn voor de Akusohi. Hij had maar een keer in zij leven een Akusohi lid tegengekomen. Hoe noemde hij zichzelf. De Dead nogwat? Dat was de ene keer dat hij naar de Darkness Country was gegaan.. Hoe was het ook alweer afgelopen. Waarom herinnerde hij daar niks van Was zijn geheugen gewist?* Waarom dacht hij er nu pas aan. Nu hij bij Dakotah was. Maakte het eigenlijk wel uit. Hij leefde nog, dat was wat belangrijk was. Langzaam keek hij Dakotah aan. Ander onderwerp.. ander onderwerp.. ah! Anna. Het was waarschijnlijk niet de leukste onderwerp om over te praten voor Dakotah. Toch wou hij weten hoe het uiteindelijk was afgelopen. Of Satsuji er al van wist etc. Zover hij wist was hij de eerste persoon tegen wie ze het had verteld. Hij had haar geprobeerd te troosten, maar een persoon was niet genoeg om zo'n grote pijn te laten verdwijnen. Daar had ze tijd voor nodig. Twee maanden was waarschijnlijk niet genoeg .''Ik heb een andere vraag..'' Hij moest de vraag rustig brengen. Straks werd ze boos dat hij er over begon. Dat wou hij niet. ''Heb je Satsuji er al over verteld?'' Dat was waarschijnlijk de beste manier om het te brengen. ''Over.. annaa..'' Onzeker zei hij Anna haar naam. Hopelijk werd ze niet boos. Hij wist nog al te goed wat ze deed als ze boos werd. Hij was niet meer bang voor haar, maar nog steeds bang voor haar woede aanvallen. Hij zou zichzelf niet kunnen verdedigen tegen een van haar woede aanvallen. Dan moest hij haar pijn doen en dat wou hij niet.



* Topic was niet afgelopen xD

Een slecht gevoel bekroop hem. Aww.. Was het nu zijn schuld dat ze huilde? Dit wou hij niet. ''Je moet niet van het slechtste uitgaan!'' Van het beste uitgaan was ook niet slim, maar je kon op zijn minst een beetje hoop hebben. ''Weet je wat..'' Hij moest snel wat bedenken! Hij had al gezegd, weet je wat. Dus hij moest nu wat erna zeggen. Ze probeerde haar tranen te verbergen, maar hij wist dat ze huilde. ''Alsjeblieft stop met huilen, je weet dat ik daar niet mee om kan gaan..'' stotterde hij half. Wat moest hij doen oom haar te laten stoppen met huilen.. ''Ik weet wat..! L-laten we kijken of ze nog leeft!'' Hij trok een niet gemeende glimlach op. Straks was ze echt dood en maakte hij het erger, maar hij vond dat ze de recht had om te weten of haar dochter echt dood was of niet. Het was waarschijnlijk erger om haar dood te zien dan de rest van haar leven door te blijven leven met pijn dat ze het niet zeker weet. Straks zat zij hier te huilen, maar leefde Anna nog! Er was ook een kans dat dat het was. ''Als er wachter waren aangekomen, dan hebben ze haar vast naar een dokter ofzo gebracht..'' HIj wou erachter zeggen; of begraven. Maar dat vond hij zo gemeen klinker. ''Of.. begraven..'' wist hij er toch nog stotterend uit te brengen. Hij keek haar kort aan. ''Laten we samen gaan naar de Water Country begraafplaats, als ze daar ligt dan weet je het zeker en kan je afscheid van haar nemen. Zo niet dan weet je dat ze nog leeft..'' Hij trok aan haar hand om haar op te late staan. ''Wil je nu alsjeblieft ophouden met huilen?''
Een kwaad werd gericht op Natsu die blijkbaar van haar ellende genoot. ''Natsu, stop!'' Commandeerde hij zijn pet. Waarschijnlijk was Dakotah het niet op gevallen dat Natsu er van genoot, maar alleen de gedachte irriteerde hem. ''En wie ben jij dat ij dat aan bij zegt?'' Wist de Pet nogal arrogant uit te brengen. ''Ik zei, stop!'' Herhaalde hij. ''Tsj, voor deze ene keer..'' Hij richtte zijn blik van Tsuna af en keek geïrriteerd de andere richting op. ''Kom, Dakotah..'' Met hield haar hand stevig vast en liep zo snel mogelijk naar de deur.

~ Kortheid >.< ~

Zuchtend keek Dakotah omhoog. Ja, Tsuna kon er inderdaad niet mee omgaan, dat was waar. Snel veegde ze haar tranen af en keek toen naar het kleine leeuwtje. Haar ogen versmalden zich toen ze het kleine diertje zag genieten. Het was dat het Tsuna’s pet was en dat ze respect had voor Tsuna, maar anders… ‘Tsuna,’ mompelde ze en ze wou dat hij ophield met doordringen over de begraafplaats. Waarom zou ze? Als ze Anna zou zien liggen, dan wist ze zeker dat ze zou huilen en instorten. Toch vond ze het ergens ook lief van Tsuna dat hij haar mee wou nemen naar het begraafplaats van Anna. Misschien. Ze bereidde zich er maar alvast op voor. Ze zuchtte even en liet zich toen maar gewoon meetrekken door Tsuna. Micah was inmiddels voor Natsu gaan staan en keek woedend naar het leeuwtje, waarna hij zijn tanden liet zien. ‘Moet jij niet eens wat respect leren hebben voor Dakotah, Nero, Satsuji, mij en je eigen baasje?’ vroeg hij spuwend richting Natsu. Hij had het helemaal gehad met het arrogante leeuwtje en stel dat Tsuna de hele dag zou blijven bij Dakotah, zou hij het leeuwtje toch wat respect willen aanleren. Dakotah zuchtte en liep rustig richting de begraafplaats. Ze had echt geen zin om Anna’s naam dadelijk op een graf tegen te komen en ze wreef in haar nek. Het zou wel niet. Anna was vast niet dood. Ze had het vast verkeerd gezien. Misschien lag die pijl gewoon naast Anna en had ze het per ongeluk verkeerd gezien. Bij de begraafplaats keek Dakotah zuchtend om zich heen. ‘Zoek jij die rij af, dan doe ik deze,’ mompelde ze en ze begon alvast te lopen en liet Tsuna achter. Dakotahs ogen gleden over de verschillende stenen. ‘Nou, hier is niks,’ mompelde ze en ze voelde opluchting. Net toen ze zich wou omdraaien en richting Tsuna wou gaan, viel haar iets op. Een klein steentje, een klein wit kruisje, tussen al die andere grote graven. Dakotah viel op haar knieën en het leek net alsof alles zwart werd voor haar ogen. Zelfs haar knieën die dankzij de klap openlagen merkte ze niet op, alleen maar het graf.

- Flut -

''Uwh..'' Waarom was hij hier ook al weer? Het was hier zo koud.. Om het nog erger te maken was het hier ook eng. Er hing een geur van dode personen in de lucht. Hij zou hier niet gekomen zijn als het niet voor Dakotah was. Dit was waarschijnlijk ook de laatste keer dat hi hier zou komen. Wacht.. Moesten ze nu ook opsplitsen om snel te zoeken? Was hij dan alleen.. Helemaal alleen op zo'n enge plek als deze? Wou hij wel alleen zijn? Nee! Hij wou niet alleen zijn. Dit was eng en het was koud en hij had honger. Hij had geen zin om tussen de modder te proeten om een naam te vinden. ''O-okeey..'' zei hij tegen zijn zin in. Met zijn handen in elkaar gevouwen liep hij naar zijn richting.. Enge, lelijke grafstenen.. Hij stopte bij een heel grote. Vast van een belangrijke persoon geweest. Hij haatte het hoe belangrijke mensen een grotere steen kregen. Hun waren ook maar mensen, niet meer en minder. Ze zouden ook niks meer kunnen worden. Dus wie waren hun om zelfs na hun dood belangrijker te zijn dan de rest. Hij veegde het stof af van de grafsteen. X1983X - X2004X Oud was de persoon niet geworden.. 21? Dat kon je zelf jong noemen. Wie kon er al zo belangrijk zijn op zijn 21ste? Hij veegde weer een stukje weg bij de naam van de persoon. Vladimir met de veel te lange achternaam... Dat zei hem niks. Hij moest door zoeken. Snel bekeek hij de stenen. Anna haar steen zou nog nieuw moeten zijn, dus de met spinnenwebben bedekte stenen keek hij niet naar. Eigenlijk omdat hij bang was voor spinnen, maar hij had een logische smoes ervoor verzonnen. ''Hier is niks..'' fluisterde hij in zichzelf. Hij kon weer terug naar Dakotah! Het was beter als hij niet te lang alleen bleef. Straks kwam er een zombie ofzo uit de grond. Er werd gezegd dat ze niet bestonden omdat men geen bewijs had dat ze bestonden. Maar er waren veel mythische wezens die eerst niet bestaand genoemd werden en pas later ontdekt worden.

''Bij mij kant zijn er geen kleine nieuwe stenen..'' riep hij naar Dakotah terwil hij zo snel mogelijk terug rende. Toen hij een paar meter voor haar was viel ze op haar knieën neer. Fuck.. Haar steen was er dus. Het was een beetje te verwachten als er een pijl door haar heen zat. Wat moest hij nu doen. Nu was het zeker dat Anna dood was, en moest hij weer wat anders verzinnen om haar te kalmeren. Ji hij dat wel? ''Je kan nu op zijn minst afscheid nemen..'' probeerde hij. Veel meer kon hij echter niet bedenken. ''S-til.. maar..'' probeerde hij toch maar erbij te zeggen. Het was niet dat ze huilde ofzo, dus ze kon niet stil worden. Hij liep naar de grafsteen en sloeg het beetje stof wat in de maand er op was gekomen weg. ''Dit is je kans om alles te vertellen wat je aan haar wou vertellen..''

~ Jou flut post zijn altijd beter dan de mijne ;D ~