Haar bruine lokken dansde sierlijk om haar hoofd heen terwijl ze danste met haar handen op haar rug, haar niet al te lange blous matchte goed bij haar donkerblauwe rok. Také sprong dansend om haar heen, een lach krulde haar lippen omhoog. Na een tijdje door te 'dansen' liet ze zich neervallen in het droge en zachte gras langs de kant, ze voelde het gras onder haar voeten en tenen kietelen. Het gras bij haar voeten was wat natter dan dat wat verder van de kant aflag, waarschijnlijk maakte de vissen - als die er waren - het gras aan de kant nat. Of het was iemand die het leuk vondt gras nat te maken, peutertjes zouden dat wel doen ja. Het was niet echt warm meer en de bomen begonnen al kaler te worden desondanks dat had ze korte mouwen en een rok aan, ze had weinig last van de wind en echt koud was het niet voor Herfst. Ze begon slaperig te worden, ze probeerde haar ogen open te houden maar het werdt langzaam zwarter tot ze in slaap viel.

Ze had niks tegen vechten en het warrior-gedoe, maar ze was ook niet zo gemotiveerd van dit en dát zou ze gaan leren morgen, overmorgen, volgende week, wanneer dan ook. Maar ze wou haar dierbare beschermen, dierbare zei ze.. Maar ze denkt dat er maar één persoon het belangrijkst voor je kan zijn op een bepaalde tijd. En niemand is belangrijk voor haar, nee, helemaal niemand. Haar familie ja, ze houdt ook van haar familie maar dat is niet één iemand en er is ook niet iemand in haar familie belangrijker dan een ander. Maar het boeit weinig, ze had één vraag die ze nog nooit gesteld had.

~ R A K U

Met een geeuw smeet ze de deur open en kneep haar ogen dicht tegen het felle zonlicht dat op haar bleke huid viel. Raku, wiens naam ook wel genot betekende. Even als haar huid leek haar haar amper pigment te bevatten en was het zo wit als de beenderen van een jong kind. Een groot contrast bij de rest van haar clan. Die allen zo donker was als de schaduwen. Niet voor niets was ze een lid van de Darkness clan. Haar vechtstijl was zeer goed te noemen. Het mocht misschien niet zo lijken maar ze trainde wel dergelijk. Daarnaast werd het ook nog eens van haar verwacht dat ze zou uitblinken. Een bepaalde druk lag wel op haar schouders. Of ze zich daar wat van aan trok? Never. Raku was, laten ze het zacht zeggen, iemand die zich nergens voor interesseerde omdat er simpelweg niets interessants was wat ze voor zover had gezien en meegemaakt had. Alhoewel. Ze interesseerde zich wel érgens voor. En dat was ook niet bepaald alledaags. Behoorde een dame van adel zoals zij niet te doen. Maar ze was nogal dwars en deed juist het tegenovergestelde van wat er van haar verwacht werd. Haar ouders waren rijk en welgesteld in de Darkness clan. Zelfs daarbuiten. Ze waren gereserveerd, koel en afstandelijk maar wel beleefd en hielden zich aan de etiquette. Raku daar in tegen.. Deed alles wat god verboden had. Omdat god simpelweg niet bestond volgens haar. Iets wat haar strenggelovige ouders vreselijk vonden. Raku hield van seks. Ja ze draaide er niet om heen. Ze hield er van mensen gek te maken. Ze aan te raken. Zomaar uit het niets te zoenen. Allemaal dingen die er bij hoorden. Geslacht maakte niet uit. Jongen of meisje. Als ze je aantrekkelijk vond dan stapte ze zo op je af. Schaamte? Dat kende ze niet hoor. Met een pervy grijns trok ze haar leren rokje iets naar beneden en knoopte de knoopjes van haar blouse dicht. Net zodat je haar bh net niet zag. Witte laarzen tot over haar knieën sierden haar lange benen. Ze was uitzonderlijk lang voor een jonge dame. *kuch* Dame juist. Ze was zowel vrouwelijk als mannelijk. Een rare combinatie. En toch vielen er wel dergelijk mensen voor. Mannelijk én vrouwelijk. Heerlijk om mensen te teasen. Na gestaard door mannen, vrouwen die beschaamd hun hoofd afwendden. Het was een dagelijks iets. Haar voeten brachten haar weg uit haar country. Ze liep, en liep en liep. Tot ze de aanwezigheid van iemand opmerkte. Het gras onder haar voeten was nat. Niet raar aangezien ze langs een rivier liep die zachtjes kabbelde. Daar in het gras. Iemand lag er. Dood? Nee. Ze hoorde de hartslag. Rustig kwam ze dichterbij. Haar handen achter haar rug. Het ging om een meisje. Niet veel jonger dan zij was. Raku liet haar bordaux rode ogen over het lichaam van het meisje glijden. ”Hmmn..” met een grijns stapte ze over het meisje heen. Zette haar voeten links en rechts van haar neer en boog toen voorover. Tilde gewoon het rokje van het meisje op en staarde. Haar wangen kleurden rood. ”Heheh.” een pervy grijns krulde haar lippen. Haar linkerhand gleed over de buik van het meisje en was op weg naar haar borsten. Raku had het puntje van haar tong uit haar mond gestoken. Zakte door haar benen waardoor haar knieën het gras raakte en ze boven op het meisje zat.

Haar mond was iets open terwijl haar ogen naar de hemel gericht waren, echter zag ze deze niet, er is dan ook niemand die dat zou kunnen met hun ogen gesloten. Misschien ook wel, maar ze had medelijden met hem of haar, zou ze wel kunnen slapen? Niet dat het haar echt veel uitmaakt, nee helemaal niets zelfs. Haar ouders hadden haar vaak wijsgemaakt dat ze niet in slaap moest vallen midden in een plaats waar mensen zouden kunnen komen, het boeide haar niet als ze moe was zou ze ergens gaan slapen het maakt niet uit waar. Néé, het maakt helemaal niet uit, ook niet al zou ze bij een jongen zijn, in zijn huis maarliefst. Hahaha, niet dat dat zou gebeuren tenslotte vermeden de meestte haar, of zij vermeed hun, zal wel.
Ze had het vermoeden en gevoel dat er iemand anders in de buurt was, maar natuurlijk was er niemand in de buurt. Ah, dat had geen logika, bah. Er zou vast niemand komen, misschien ook wel en als iemand zou komen zou het haar echt niets boeien. Noppes nada. Ze geloofde ook niet in dingen als het lot, wetenschap of iets wat daar ook mee te maken had. Ze geloofde in haar eigen keuze's en die van andere, ze wou niet vertrouwen op andere dingen die nooit 100% zeker zouden zijn. Want als het niet zo zou zijn zou je bang worden of teleurgesteld zijn, je zou niet meer weten hoe het is om een levend wezen te zijn.. Ze had het gevoel dat Také ergens anders was, in het bos ofzo, zou goed kunnen en het boeide haar weinig ze kon hem niet aan een lijntje houden en dwingen haar te volgen, het kon wel maar ze wou en deet het niet.
Ze voelde wat beweging komen, eerst onder haar lichaam daarna kwam het steeds hoger, alsof het een hand was. Ze dacht dat ze het zich verbeelde maar blijkbaar was dat toch niet zo, anders was het allang weg. Ze schoot overeind, ze opende haar ogen net te laat en schoot weer terug, au. Ze stootte met haar hoofd tegen een hoofd aan, blijkbaar. Ze lette niet op de positie waar ze in zaten, misschien was ze daar teveel in schock voor of had ze een lichte hersenschudding.
"Dare?"

Bij Jashin! Het duizelde even voor haar ogen. Traag schudde de witharige haar hoofd van links naar rechts. Knipperde met haar bordeaux rode ogen en kantelde haar hoofd om het meisje toen droog aan te kijken. Nog altijd zat ze boven op haar. Wreef met haar linkerhand over haar voorhoofd en ontblootte toen haar spierwitte tanden in een brede smirk en pakte een lok van het goudbruine haar van het grietje. Geen mensgemaakte genoten Argh die fucking regels sloegen echt helemaal nergens op! Geïrriteerd klemde ze haar kaken op elkaar. Het was omdat ze gewoon graag tegen haar ouders in ging maar diep, heel diep vanbinnen. Was ze nog altijd een Jashinist. Zo werd je geboren. Zo leefde je en zo stierf je. Dacht men. Maar zij die werkelijk trouw waren aan Jashin. Die hem eerden op de manier die je geducht was te volgen. Die zich strikt hielden aan de regels en wetten van het geloof. Diegenen die offerden voor de enige god daarboven. Raku had eigenlijk weg willen lopen van haar geloof. Juist om haar ouders dwars te zitten. Om tegendraads te zijn. Want kinderen krijgen was eigenlijk tegen de wetten van Jashin. Een kind kwam voort uit seks. En als iets taboe was, was het wel seks. Even als drugs en alcohol. Maatregelen die getroffen moesten worden maar ontzettend zwaar waren. Al helemaal voor Raku. Niet voor niets betekende haar naam ‘genot’. En van het leven genieten dat wilde ze. Dat deed ze. Vandaar dat ze het heerlijk vond mensen te teasen. Met ze te spelen. Ze tot het uiterste te dwingen. Tot het genoeg was. Want ze bleef Jashinist. En dus moest ze zich aan bepaalde kleine regeltjes houden. Misschien was het vandaag wel dit meisje dat geofferd ging worden. Ze moest immers weekelijks een offer bieden aan haar god. Om haar hals bungelde een zilveren ketting met het teken van Jashin. Bij haar ouders woonde ze niet meer. Ze had haar eigen intrek genomen in een bescheiden huisje aan de rand van de Country. Gewoon lekker op zichzelf. Haar ouders wilden haar nog altijd terug hebben. Ze was immers de oudste dochter. Takumi was haar jongere broertje. Bah de slijmbal. Hij was echt zo’n perfecte zoon. Vreselijk. Zij daarin tegen. Onder zijn brave uiterlijk ging namelijk wel een echte Jashinist verborgen. In de schaduwen voerde hij zijn offeringen uit. Het waren kleine offeringen. Vaak kleine dieren. Daar begon je mee. De meesten tenminste. Raku niet. Op haar veertiende had ze haar eerste mens al geofferd. Of ze er moeite mee had? Nee. Met haar rechterhand streelde ze de wang van het meisje. ”Fujimoto Raku.” Aangenaam kennis te maken. Zei ze terwijl ze met haar tong langs haar volle lippen likte.

Fu-ji-mo-to.. Ra-ku. Langzaam herhaalde ze haar naam in haar hoofd. "Yamamoto Nana" Waarom ze zeven heette is een raadsel, zeven, zeven. Een, twee, drie, vier.. zeven. Waarom moest ze 'zeven' heette. Zou er iemand op deze planeet zijn met dezelfde naam? Seven? Syv? Sieben? Wie weet. Welk nut had leven, waarom was er überhaupt leven? Hebben we een doel, zo ja wat? Leven, wat was het nut? Vragen irriteren haar, ze bleven zich herhalen in haar hoofd, hoofdpijn was dan ook extreem logisch, helaas. Bovendien. Is er iemand die het antwoord van die vragen zou weten? Nee? Waarschijnlijk was 'nee' het juiste antwoord.
Ineens, ondanks al de vragen was haar hoofd leeg. Ja, floep, ineens, leeg. Zomaar uit het niets. Zou dat ook een reden hebben? Daar kwamen de vragen weer. Fujimoto Raku. Ze zou haar waarschijnlijk niet snel vergeten. Éh. Ze keek Fujimoto recht in haar ogen, daarna ging ze langzaam omlaag. Éh? Ze gaf haar een duw tegen haar schouders, al had ze het misschien wat laat door. "Fujimoto-san" sprak ze, lichtelijk geschockeerd, misschien. Ze ging snel zitten, raar. Was ze omringt door weirdo's of was iedereen gewoon een weirdo? Iedereen is wel eens een keer raar, dat hoort erbij. Alhoewel sommige zijn té raar en zijn irritant, sommige zijn grappig. Waarom is het wie eigenlijk zo groot? Als iemand iets doet en een ander het óók doet, degene die iedereen leuk vindt vinden ze het leuk en grappig van en van de ander? Een stoerdoener en iemand die irritant is, ook zei dacht zo. En iemand haten? Nee, voorlopig niet. Haten gaat makkelijk..