Geld. Geld zorgde voor macht. En macht. Macht zorgde uiteindelijk voor je eigen ondergang. Hoevelen waren er al gestorven aan de ziekte dat men hebzucht noemde? Velen. Dat kan ik je wel zeggen. Wat haar hier bracht? Ooh, een paar simpele zaakjes. Ze kwam hier niet onder haar gewoonlijke naam. Fujimoto Raku. Hoe graag ze haar familie naam ook wilde besmeuren. Daar zou ze nog even geduld mee moeten hebben. Als ze in haar Country er achter zouden komen wie ze werkelijk was zou ze zeker als Traitor gezien worden. Zou er een prijs op haar hoofd gezet worden. Hmmn dat was op dit moment niet zo heel praktisch. Het zou wel voor wat spanning en sensatie zorgen in haar saaie leventje. Want als dochter van de welgestelde Fujimoto familie kon ze alles krijgen wat haar hartje begeerde. Kleding, zwaarden, sierraden. Álles. Maar nooit, nooit en te nimmer heeft ze genomen wat ze kon krijgen. Wilde niet zo zijn als al die bekakte lui waar ze altijd mee moest dineren. Wilde zich niet gedragen als een dame van haar stand. Omdat haar ouders dat nou eenmaal zo graag wilden. Zo was Raku nu eenmaal niet. Raku was Raku, en niet voor niets betekende haar naam genot. Ze zou genieten van het leven. En hoe. Om haar hals bungelde een zilveren ketting. Een ketting met het teken van haar geloof. Van haar god. Jashin. Pijn. Pijn was niets. Pijn was goed. Was lekker. Bevredigde haar. Haar sneeuwwitte haar was bedekt onder de capouchon van haar bordeaux rode mantel. De mantel die paste bij haar ogen. Over haar rechterwang liep een litteken. Hoe ze die opgelopen had? Niet belangrijk. Mensen hier kenden haar echte naam niet. Alleen haar alias. The White Assasin Met haar witte laarzen die tot haar lies reikten. Het blauwe jasje dat een kapitein van een groep soldaten zou kunnen dragen en een sneeuwwitte tijgerin naast haar was ze geen gewone verschijning. Maar niemand stelde vragen. Zo waren de regels. Met wie ze vandaag een afspraak had? Dat wist ze nooit van tevoren. Eindelijk weer een klus. Het werd tijd. Tot ze een meisje zag lopen dat hier niet bepaald op haar plaats leek. Met een grijns rond haar lippen liep ze naar haar toe. Tikte op haar schouder en keek haar aan terwijl ze haar hoofd kantelde en eens met haar tong langs haar lippen likte.

T A N I S H A ~

Opdrachten...... Ze waren soms leuk, soms verschrikkelijk. Sommige uit haar country waren eraan gestorven, sommige waren gek geworden, sommige waren vermist en nooit meer terug gezien. Wanneer je een opdracht kreeg, kon je er als jong meisje vrijwel zeker van zijn dat het niet té gevaarlijk was. Soms moest het meisje bloemen plukken voor kruiden drankjes, een andere keer had ze de opdracht gekregen om een jonge vrouw klaar te maken voor haar bruiloft. Maar deze keer was het anders. Het meisje die de naam Tanisha droeg, moest naar een voor haar totaal onbekend dorpje. Op weg naar het dorpje had ze talloze keren aan duisteren en vreemde figuren de weg moeten vragen. Ze had gehoopt eindelijk veilig te zijn in het dorpje, maar die hoop was vervlogen toen ze uiteindelijk in het dorpje aankwam. Ook hier liepen er gevaarlijke figuren met messen en wapen. Als een klein muisje liep ze door de smalle straten, op zoek naar de gouden borstel die ze moest kopen. Haar lange, zwarte, stijle haar dwarrelde aan de zijkanten van haar schouders. Om haar nek hing een gouden ketting en om haar vinger zat een gouden trouwring. Ze had ze geërfd van haar ouders, haar ouders die ze al tijden niet meer had gezien. Tranen welde op in haar ogen, maar ze drukte ze weg. Er was nu geen tijd voor rouwen en huilen, ze moest de gouden borstel zien te vinden. Des te eerder ze de borstel vond, des te eerder kon ze weg uit dit smoeselige dorpje. Met zierlijke, vrolijke passen liep ze verder over de de stoep. Ze zette een kleine, vrolijke, verleidelijke glimlach op en deed of ze hier helemaal hoorde. Toen ze bij een kraampje kwam waar ze zwaarden verkochten, kon ze zich niet inhouden. Met het geld wat ze eigenlijk niet mocht gebruiken kocht ze twee prachtige katana's. Wat minder op haar gemak met de twee grote wapens op haar rug liep ze verder. Met een ruk draaide ze haar hoofd om toen ze getik op haar schouder voelde. Met haar rechter wijsvinger raakte ze het teken wat ze in haar linker pols had gekerft aan. Het teken stond voor geluk en vrede, iets waar ze haar hele leven al naar verlangde. Ze keek recht in de ogen van een beeldschoon meisje, ongeveer even oud als zij. Ze had bordaux rode ogen en sneeuwwit haar. Ze waren ongeveer even oud, maar het meisje was anders....... Ze kantelde haar hoofd en likte haar lippen. Verafschuwend deed ze een paar stappen naar achteren. Zo hoorde een meisje niet te doen, ging er door haar gedachten. Ze wist niet wat ze moest doen, ze had twee zwaarden, maar wist niet zeker of ze die wel moest gebruiken. Twijvelend bleef ze het meisje recht in haar gezicht kijken. "Van welke country kom je?" Klonk haar stem eenigsins bot. Haar nieuwsgierigheid was gewekt, ze wilde van alles weten.

De schrik in de ogen van het meisje. De stappen die ze naar achter zette en de verafschuwende blik in haar ogen. Geweldig. Natuurlijk een meisje hoorde zoiets niet te doen maar je had het nu wel over Raku hé. Raku wilde alles behalve een standaard meisje zijn. Als ze na geroepen werd door mannen zou ze niet haar gezicht naar de grond richten en snel doorlopen. Nee. Ze zou omdraaien. Ze aankijken en op ze aflopen. Om ze daarna een pak slaag te geven. Zij bepaalde als ze aandacht van iemand wilde ja of nee. Als ze je aandacht wilde liep ze zelf wel op je af. Anders moet je gewoon je klep houden en je fikken thuis houden. Raku bepaalde de regels niemand anders. Dus het was al heel wat als je aangehouden of aangesproken werd door het witharige meisje. Meestal boeiden de meesten haar niet zo. Behalve aparte verschijningen daar hield ze wel van. Raku speelde even met de zilveren ketting om haar hals. Staarde nonchalant naar de lucht om het meisje daarna recht aan te kijken. Ze was duidelijk van een totaal andere country dan haar. Water of Lucht. Waarom ze dat dacht? Omdat ze zo sereen en puur was. Iets mysterieus had. Raku haalde haar schouders op en zette de stappen die het meisje achteruit had gezet naar voren in haar richting. Waarom Raku was zoals ze was? Ze wilde geen speeltje van iemand worden. Wilde niet dat de mannen alleen naar haar keken om haar schoonheid. Daar had ze zó’n hekel aan! Haar gezicht richtte ze op naar de hemel zodat het gouden licht van de zon haar ivoorkleurige huid bescheen. Haar wangen verwarmde en haar sneeuwwitte haar deed glinsteren als vers gevallen sneeuw. Raku genoot van de warmte op haar huid en sloot haar ogen. Tot ze naast haar een kleine grauw hoorde. Met een glimlach streek ze haar witte tijgerin over haar hoofd. ”Sorry Harumi. Het is inderdaad onbeleefd van me.” Met een glimlach stak ze haar hand uit. ”Mijn naam is..” even stopte ze en kantelde opnieuw haar hoofd. Raakte met haar wijsvinger het puntje van haar neus aan en keek toen eens bedenkelijk. Zou ze het meisje haar ware identiteit tonen of..? Hmmn. Nee ze besloot het voor zich te houden. ”Men noemt mij hier The White Assasin. En uit welke country ik kom. Doe dat er toe?” Haar ogen kneep ze bijna dicht toen ze naar het meisje glimlachte. ”En jij bent?” sprak ze rustig terwijl ze haar aan bleef kijken met haar bordeaux rode ogen.

Flutje sowry [aa] ~~