Weer zat hij eens aan een nieuwe techniek ezig. Hij was onderhand al meer dan een week aan deze techniek bezig en had het twee keer hernoemd. Hij had het bedacht voordat hij werd aangevallen door Ugatsu in de grot achter de waterval. Daarna had hij het een keer hernoemd nadat hij Tsuna had ontmoet. Dat was het dan wel. Het goeie nieuws was dat de techniek bijna af was! Na al het werk in de techniek was het veel verder gekomen dan alleen dat draaien van het water. Nu zou het echt schade kunnen opleveren. Het zag er ook een beetje eng uit. ''Water Style, Raging Dragon Rush!'' Water verscheen onder zijn voeten en een golf schoot naar een boom toe. Door het water 'liep' hij tussen twee van water gemaakte draken in. De twee draken kwamen tegen de boom aan zodat er een diepe gat in kwam. De boom viel om toen hij met zijn zwaard er tegenaan sloeg. Het zou nu veel sterker zijn, door de snelheid waarmee hij zich voort zette door het water vermeerder zijn kracht een aantal keer. De aanval zelf leek ver van perfect te zijn, toch was het een goeie begin voor zo'n aanval. Hiermee zou hij veel meer kunnen doen dan de gebruikelijk e aanvallen. Een van de redenen was dat hij de aanval helemaal zelf had verzonnen! Er waren dus geen eigenwijze water Country leden die al wisten hoe ze alles moesten blokkeren. Zijn andere aanvallen konden heel veel mensen hebben, op de sword style die hij pas hard verzonnen na dan. Dat was ook zijn eigen techniek. De enige persoon die hij er ooit over zou vertellen was Dakotah, zodat ze kon weten wat ze moest doen in een combinatie aanval.

Nu hij er aan dacht,hij had Dakoath best lang niet meer gezien wat raar was voor mensen die in het zelfde huis leefde. Hij was gewend om haar elke dag wakker te maken voor het ochtend ritueel en samen te ontbijten. Nu had hij besloten om haar de rust te geven. Misschien was dat beter voor haar woedeaanvallen? Mensen die uitgerust waren waren meestal, ja rustiger en minder prikkelbaar. Dus hij maakte haar niet meer wakker en ging vroeg in de ochtend weg voordat hij haar wakker had gemaakt. Daarna kwam hij weer thuis rond de acht uur als Dakotah meestal weg was om een ommetje te maken of iets in die richting. Hij wist niet wat ze deed, maar het was vast verantwoord. Hij vond bijna alles goed als ze maar niet bij Tsuna zat ofzo, of bij andere mannen. Hij had Tsuna wel boven andere mannen, hij durfde niet veel en zou bang worden als Dakotah boos werd als hij te ver ging. Een van de weinige jongens die ze kon laten stoppen zonder te doden. Waar was hij? Oja. Bij het thuiskomen. Dakotah was dan meestal weg, en als zij thuis kwam zat hij al aan het slapen. Meestal ging hij laat in de avond slapen, maar had nu besloten om vroeger te slapen zodat hij eerder kon wakker worden. Niet alleen dat. Als hij eerder ging slapen was hij ook meer uitgerust zijn wat handig was voor zijn training. En de training had hij echt nodig om haar te kunnen beschermen. Dus ook al zag hij haar niet, de reden waarom hij haar niet zag was deels voor haar. De boom wiebelde langzaam heen en weer. Eigenlijk was het niet goed van hem dat hij trainde op bomen. Hij had nu zeker wel meer dan 10 bomen omvergegooid. Natuurlijk niet in een aanval, maar verdeel over de week. Eerst kon hij de boom niet eens krassen zonder zijn zwaard, nu deed het water het meeste gedeelte. Misschien moest hij eens werken aan zijn zwaard techniek? Hij was de afgelopen veel tijd geworden in zijn water style maar zijn zwaard techniek was onderhands al meer dan drie jaar niet veranderd. Op de extra zwaard na dan, maar de techniek was niet veranderd. Hij had eer alleen maar een zwaard bij. Toen de boom een luide plof liet horen glimlachte hij, weer een succesvolle training. Wat hem niet opviel was dat de richting waar de boom in was gevallen midden op het pad was. Nu maar hopen dat er niemand op het pad liep!

~ Srry, beetje flut ~ Dakotah ~

Puffend en hijgend lag ik met mijn bezwete rug tegen het bed van stro. Ik voelde het stro prikken tegen mijn rug, maar ik negeerde het met alle kracht die ik had. Ik keek opzij, naar de baby die in de handen lag van het oudje die eerder op de avond ook bij mij was geweest toen een of andere jongen voor mij stond. Ik heb geen idee wie hij is, kan het me niet herinneren. Ik voel dat mijn ogen rollen, alsof ik dronken ben. Ik hoor de oude man iets zeggen en concentreer me daar zoveel mogelijk op. ‘Rustig maar, Dak, binnen een paar minuten is alles voorbij en is je leven weer zoals je het je voorstelde,’ klonk er als een fluistering door mijn trommelvliezen. Op dat moment verloor ik het grip en viel ik in slaap. Ik werd niet veel later wakker, maar kon me nauwelijks herinneren wat er gebeurd was. Ik voelde iets nats dichtbij me in de buurt, maar merkte alleen maar dat dit mijn natte, bezwete rug was. Waarom lag ik hier? Wat had ik misdaan? Ik ruik een muffe geur en kijk om me heen. Ik herken deze plek ergens van, alleen kan ik er niet opkomen. Ik kan zelfs mijn eigen naam niet eens meer herinneren. Er blijft maar een naam in mijn hoofd rondtollen: Anna. Maar wat wilt Anna zeggen? Ik weet het niet. Ik voel me zo… angstig. Ik keek nog eens om me heen, maar ik wist niet wat ik hiervan moest denken. Ik sloeg tegen mijn hoofd en voelde mijn maag rommelen. Ik keek naar beneden en schrok. Was mijn buik eerst ook zo dik? Ik keek met een oog dicht en een oog open priemend naar mijn buik, alsof ik het daarmee kon verkleinen. Anna Sasagawa! Met een schreeuw kwam Dakotah overeind. Haar hele hoofd was bezweet en haar oksels stonken. ‘Oh, gatver,’ vloekte Dakotah, terwijl ze naar haar eigen, bezwete armen en oksels keek. Ondertussen drong de droom weer in haar hoofd. Suigetsu! Nee, die wou ze niet vertrouwen. Of, ze moest wel. Ze had hem al een deel verteld. Ze zuchtte zachtjes. Anna… Anna.. Sasagawa? Satsuji. Was die droom in haar hoofd, met die jongen, soms Satsuji? Zou Satsuji een meisje… Nee, nee, dan kon gewoon niet. Maar wat was het dan wel. En waarom zou Satsuji zo luchtig doen als…? Ze wreef door haar hoofd. Satsuji was het gewoon niet! Maar… Wie was dat meisje dan? In dat strobed? Dak? Dakotahs ogen sperden zich wijd open en haar hart voelde steeds kouder aan. Dak, Dako, Dakotah, het meende allemaal hetzelfde. Dakotah kwam overeind, maar haar benen dwongen zich weer tegen de grond. Haar hart klopte in haar keel. Ze voelde het zweet op haar handen en ze begon te rennen. Satsuji! Ze moest Satsuji spreken! Nee, nee, juist niet. Ze was zo in gedachten, dat ze de omvallende boom niet opmerkte. Pas toen ze een hoop gekraak hoorde, sprong ze opzij. De boom miste haar op een haar na en Dakotah kwam boos overeind. Wie deed dit nu weer? Toen ze Satsuji zag, sprong haar hart omhoog. Oké, oké, gewoon rustig blijven en niks laten merken! Ze haalde diep adem. ‘Hoi Satsuji,’ zei ze luchtig. Normaal zou ze hem nu een hoop sneren aan het geven zijn voor de omvallende boom, bedacht ze zichzelf en ze vloekte binnensmonds. Satsuji zou het toch merken.

- Sorry voor de late post. -

Verbaasd keek Satsuji op. Hij had niet gemerkt dat iemand er liep, en helemaal niet Dakotah. Wat nog raarder was was dat ze niet boos was geworden! Een simpele Hoi Satsuji? Pff. Zo begroette je je neef niet na hem een paar dagen niet gezien te hebben. Eigenlijk was het wel een normale begroeting. Naja, hij had iets anders gewacht. Iets meer Dakotah achtig. Wat hij onder Dakotah achtig verstond? Nou, dat verschilde van tijd tot tijd. Er was een tijd geweest dat hij haar heel erg lief vond, niet dat hij het nu niet deed. Ze was nog steeds zijn kleine heethoofd. Nu verwachte hij meer iets als een belediging of iets in die richting. Het was gewoon hun manier om elkaar te begroette. Zij beledigde hem meestal en hij zette haar voor schut. Toch hielden ze van elkaar. Wat zou de reden zijn dat ze hem dit keer niet beledigde? Hij keek haar recht in haar gezicht aan Ze leek.. depressief? Het was een wilde gok, hij had haar niet eerder zo gezien. Hij moest het maar met deze gok doen. Hmm, wat waren reden dat ze depressief kon zijn? Iemand dood? Nee, ze moest het nu wel gewend zijn. Al vond ze het niet leuk om te doden, het was niet dat ze er dagen lang om huilden. Misschien wel, maar hij hoorde haar nooit. Een ander reden.. Misschien kon het zijn dat.. nee... Wacht! Hij wist het. Ze was depressies omdat ze hem miste. Hij opende zijn armen weid en liep naar het meisje toe om haar een grote knuffel te geven. Hij liet haar al snel los om zijn eigen neus tegen de hare aan te zetten. ''Heb je me gemist?'' zei hij met een nogal troste grijns op zijn gezicht. Gelijk erna zette hij zijn neus van de hare af en deed hij zijn arm om haar schouder. Hij drukte haar tegen zichzelf met een nu schaapachtige glimlach. ''Mijn kleine heethoofd heeft me gemist,'' zei hij vervolgens trots. Kleine heethoofd.. Had hij wel de goeie bijnaam? Hij kon zich niet meer herinneren dat hij haar zo had genoemd, maar toch was het bijnaam in zijn hoofd blijven hangen. Wat maakte het uit, of het nou haar bijnaam was of niet, het paste bij haar!

Hij liet haar schouder lost en pakte haar stevig vast bij de hand. Huppelend trok hij haar naar de boom die eerder was gevallen. Hij liet haar los toen hij een schoon plekje zag en er op ging zitten. Normaal huppelde hij niet, en was hij ook niet zo hyper. Waarom hij zo hyper was? Hij was nu ongelooflijk blij. Niet alleen begon zijn aanval vruchten af te werpen, ook kwam hij eindelijk Dakotah weer tegen. ''Ik weet al een onderwerp waar we over kunnen praten,'' mompelde hij nu met een nogal kwaadaardige glimlach. ''Vriendjes en vriendinnetjes.'' Hij keek haar in haar gezicht aan om te kijken wat voor reactie ze zou krijgen bij de twee woorden, drie als je en mee wou tellen. hij sloot zijn ogen en draaide zijn hoofd een tikkeltje naar links zodat zijn haren naar beneden vielen. ''You- like- him,'' sprak hij nogal pesterig. ''En als jullie te ver gaan ruk ik zijn hoofd eraf,'' klonk hij nu serieus.

[i]Toen Satsuji lief begon te doen, kreeg ze een brok in haar keel. Aan de ene kant wou ze de waarheid voor hem verzwijgen, maar aan de andere kant ook helemaal niet. Maar het zou nu wel opgevallen zijn dat ze niet zoals normaal deed. Ach. Misschien kon ze beter haar eigen neef vertrouwen dat Suigetsu, wie ze al best veel verteld had over de dromen. Maar die nam het niet serieus genoeg. ‘Satsuji,’ fluisterde ze zachtjes en ze sloeg haar ogen neer. Hij had het over Tsuna, dat was wel duidelijk. Op dit moment kon ze het even niet hebben. Ze keek opzij en trok Satsuji mee naar een boomstam. Ze zette hem neer en zette zich naast hem neer, waarna ze haar benen over de zijne zwierde en haar elleboog op haar knie liet steunen. Verdrietig keek ze naar Satsuji en sloot daarna even haar ogen. Een traan rolde over haar wang en ruw veegde ze die weg. ‘Er is iets gebeurd,’ zei ze en ze kon, tot haar ontzetting, zelfs een kleine trilling niet uit haar stem weglaten. Ze bleef Satsuji even aankijken en zuchtte. ‘Ik krijg de laatste tijd van die verschrikkelijke dromen,’ begon ze en ze haalde even diep adem. ‘Ze gaan.. Ze gaan denk ik over mij,’ zei ze en haar ogen werden weer vol. Had zij een kind? En waarom kon ze zich er niks van herinneren? Alleen de naam, Anna, kwam haar zo bekend voor. En wie was die jongen die in de eerste droom daar stond, op haar neer te kijken? Als zij het was, tenminste. ‘Ik ben ooit zwanger geweest,’ fluisterde ze en ze keek Satsuji aan met grote ogen en schudde haar hoofd even. ‘Nee, dat klinkt belachelijk,’ fluisterde ze erna en ze haalde diep adem, om vervolgens Satsuji het verhaal te vertellen. ‘Het begon allemaal met dat er een meisje lag met een dikke buik. Een paar dromen later blijkt ze zwanger te zijn en er was ook een jongen die op haar neerkeek en een oude man. Ze bevalt een paar dromen later van het kindje en… En ik hoor gewoon de stemmen die tegen het meisje praten, maar ook wat het meisje zelf zegt. Het kind heet dus Anna. Het meisje heeft bloedrode ogen, tenminste, in de eerste droom toch en de man bleek haar iets te geven waardoor ze knock-out ging,’ vertelde Dakotah snel en onduidelijk. Ze had geen idee of Satsuji het goed gehoord had, maar dat kon haar nu even niks schelen. ‘Ik… Ik denk dat het over mij gaat,’ zei ze en de tranen rolden nu over haar wangen. Een zenuwachtig, opgekropt gevoel was in haar binnenste ontstaan. ‘Hoe ik daarbij kom?’ stelde ze een vraag aan zichzelf en ze zuchtte. ‘Omdat die man de naam Dak gebruikte,’ zei ze en ze wreef even over haar voorhoofd. Of was het iemand anders die het zei? Haar hoofd tolde helemaal. Ze keek naar haar buik. Niet echt dik. Alleen haar schouders waren een beetje mollig. Of rond. Of wat dan ook. Ze zuchtte en keek weer naar Satsuji. ‘Ik weet niet wat ik moet doen,’ zuchtte ze. ‘Wachten gewoon of…’ zei ze en ze zuchtte. Ze wist het dus echt niet!

- Omg! Deze post typen is zo.. moeilijk. Het is gewoon Dakotah niet meer :P -

Oké. Hij had het dus verschrikkelijk fout gehad. Ze mistte hem helemaal niet, wat hij best jammer vond. Hij had liever een ja gehoord dan haar probleem. Oké, dat was niet waar. Het zou niet goed zijn geweest als ze het voor hem verborgen had gehouden. Treuzelend keek hij haar nu aan. Wat was het beste om op dit moment te zeggen? Eigenlijk was hij kinda boos, maar hij kon dit haar niet vertellen. Als het het normaal had verteld dan zou hij ook boos reageren, maar nu deed ze het huilend.. Deed ze dat omdat ze het echt erg vond of gewoon expres? Waarom dacht hij daar nog over na. Natuurlijk deed ze dat omdat ze het erg vond. Hij trok een moeilijk gezicht en keek haar aan. Het eerste wat hij moest doen was haar sussen. Hij zette een van zijn handen op haar achterhoofd en trok haar hoofd letterlijk tegen zijn borstkas aan. ''Het komt wel goed,'' fluisterde hij terwijl hij over haar hoofd streelde. Ook al verwachtte hij deze situatie pas 4 of 5 jaar later, had hij goed weten te reageren. Vond hijzelf dan tenminste. Hij had al een manier gevonden om haar te sussen zonder voorbereiding. Een geamuseerde glimlach verscheen van trots verscheen op zijn gezicht. Nee! Het was niet het moment om te glimlachen. Hij liet zijn glimlach verdwijnen en keek Dakotah weer aan. Die had het waarschijnlijk niet gezien omdat ze tegen zijn borstkas was aangeplakt. Gelukkig. Ze zou hem doodgemaakt hebben omdat hij op dit moment glimlachte. Nouja, dood gemaakt was te erg. Ze leek haar zelf niet op het moment, dus hij wist niet of ze hetzelfde zou reageren. Ze zou anders nooit huilend zoiets uitleggen. Eigenlijk wel. Toch vond hij het raar, omdat het amper gebeurde!

Hmm.. Wat was de volgende stap? Als het allemaal waar was wat ze had gezegd zou ze haar dochter moeten opzoeken. Dit ging nogal moeilijk als ze leefde in de Water Country. Nu hij er over dacht, hoe kon ze vergeten dat ze negen maanden zwanger was? En waar was hij in die negen maanden? Het was waarschijnlijk toen hij net uit de Water Country was getrapt. Het was niet zo dat Dakotah gelijk achter hem aanrende. Hij had wel wat op zichzelf gewoond. Hij kon het natuurlijk ook mis hebben! Naja, waar was hij. Oja. Hoe kon ze het vergeten? Het enige wat nu in hem opkwam was een geheugenverlies. Dat kon het niet zijn, of wel? Als ze een geheugenverlies had zou ze de rest ook niet meer kunnen onthouden. Hij kon niks verzinnen. ''Dak,'' fluisterde hij maar rustig. Hij schoof haar wat naar achteren zodat ze hem nu recht in zijn gezicht aankeek. Hij trok een heel irritant hoofd op, een hoofd die je al wou slaan bij het zien ervan. Zijn bedoeling was nu op haar 'pit' terug te krijgen. Het was moeilijk samen te werken met huilbaby Dakotah. Al was huilbaby Dakotah wel veel liever.